Toshiya seems humble and down to ea

Toshiya seems humble and down to earth. He says that when strangers ask what he does for a living, he replies that he’s an office worker; in fact, he grew up wanting to be a salaryman, just like his father. He says he was a shy child, but also an attention-seeker. “I was the type who wanted to find one thing and be the best at it,” he reveals. “The rest of the time I wanted to be left alone.”
Toshiya says he hated school, and would bunk off at any opportunity. Born in the late-1970s, he grew up watching anime like everyone else, and only developed an interest in music when he hit puberty and realized that if he didn’t know about the latest pop groups he would never get laid.
“I hated music at first,” he says softly. “We had music class and we had to sing in front of everyone while the teacher played piano. I’m tone-deaf — seriously. I really can’t sing. It was so embarrassing, so I hated music. But when you reach puberty, you want to be able to keep up with what the girls are talking about; which pop stars are good looking or whatever. So I started to listen to music just to get girls.
“I was mad about Michael Jackson in primary school though. Once a year they’d wax the varnish on the floors of the corridors, and we’d all do the Moonwalk on it, ha ha.”
His passion grew, and he eventually decided he wanted to clamber on stage and become a rock star. Knowing that his nonexistent singing ability would keep him from fronting a band himself, he shot for second-best: guitar, just to the left of the limelight. But here again he was thwarted by lack of ability, as the skills of his friends overtook his own. He was left with a choice between the drums, which require serious coordination, and bass. “Bass seemed easier — it only has four strings,” he laughs.
Dir En Grey was not Toshiya’s first band, but it’s the one that finally delivered him the attention he’d craved as a kid. Most of Dir En Grey’s previous seven albums have gone Top 10 in Japan, and they’ve played several shows at the Budokan — though the unassuming bassist insists he has no trouble walking down to the local convenience store “and flicking through the porno mags,” just like anyone else.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โทชิยะดูต่ำต้อย และลงสู่พื้นดิน เขาบอกว่า เมื่อคนแปลกหน้าถามว่าเขาทำอะไร เขาตอบว่า เขาก็ทำงาน ในความเป็นจริง เขาโตขึ้นอยากเป็นมนุษย์เงินเดือน เหมือนพ่อของเขา เขาบอกว่าเขาเป็นเด็กขี้อาย แต่ยัง มีความสนใจ ผู้ล่า " ฉันเป็นประเภทที่ต้องการหาสิ่งหนึ่งและจะดีที่สุดเลย " เขาเผย " ส่วนที่เหลือของเวลาที่ฉันอยากอยู่คนเดียว"
โทชิยะบอกว่าเขาเกลียดโรงเรียน และจะหนีจากที่ ใด ๆโอกาส เกิดใน late-1970s เขาโตขึ้น ดูอนิเม เหมือนทุกคน และพัฒนาความสนใจในดนตรีเมื่อเขากดปุ่ม puberty และตระหนักว่าถ้าเขาไม่ได้รู้เกี่ยวกับล่าสุดกลุ่มป๊อปเขาไม่เคยได้แอ้ม .
" ฉันเกลียดเพลงแรก " เขากล่าวเบาๆ" เราได้เรียนดนตรี และเราได้ร้องเพลงต่อหน้าทุกคน ในขณะที่ครูเล่นเปียโน ผมจะหูหนวก - อย่างจริงจัง ผมร้องเพลงไม่ได้จริงๆ มันน่าอายจริงๆ ผมเกลียดเพลง แต่เมื่อถึงวัยเจริญพันธุ์ คุณจะสามารถให้ทันกับสิ่งที่หญิงสาวพูด ซึ่งดาราจะดูดี หรืออะไรก็ตาม ผมเริ่มฟังดนตรีก็พาผู้หญิง
." ฉันบ้าเกี่ยวกับไมเคิล แจ็คสัน ในโรงเรียน ประถมศึกษา แม้ว่า ปีละครั้งมันขี้ผึ้งเคลือบบนพื้นทางเดิน และเราทุกคนจะทำลูกกุญแจนั้น ฮ่า ฮ่า "
ความรักของเขาเติบโตและในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่เขาต้องการที่จะปีนขึ้นไปบนเวที และกลายเป็นดาวหิน ทราบว่า ความสามารถในการร้องเพลงของเขาไม่มี จะให้เขาจากด้านหน้าวงตัวเอง เขายิงที่ดีที่สุดสำหรับที่สอง : กีตาร์ทางซ้ายของจุดเด่น แต่ที่นี่อีกครั้ง เขาถูกขัดขวางโดยขาดความสามารถใน เป็นฝีมือเพื่อนๆแซงหน้าของเขาเอง เขาถูกทิ้งไว้กับทางเลือกระหว่างกลอง ซึ่งต้องมีการประสานงานอย่างจริงจัง และเบส " เบสง่ายกว่า - มันมีแค่สี่สาย เขาหัวเราะ
เดอะเกรตเอสเคปไม่ใช่วงแรกที่โทชิยะ ,แต่มันเป็นหนึ่งที่ในที่สุดก็ส่งเขาสนใจเขาจะปรารถนาเป็นเด็ก ที่สุดของเดอะเกรตเอสเคปก่อนหน้านี้เจ็ดอัลบั้มไปด้านบน 10 ในญี่ปุ่น และพวกเขาเคยเล่นแสดงหลายที่ บูโดกัน - แม้ว่าเบสถ่อมตัว ยืนยันว่า เขาไม่มีปัญหาในการเดินลงสู่ท้องถิ่น " และ ผ่านร้านสะดวกซื้อหนังสือโป๊ " เหมือนคนอื่น "