THE PEDLARThe spring of 1634 arrive

THE PEDLAR

The spring of 1634 arrives, but in the prison of Lancaster Castle it stays cold. The twenty women in the prison are dirty, hungry and cold. There are no beds or chairs and so they sleep on the cold floor. There are no windows, so it is always dark. The women want to get out of the prison; they want to go home. Sometimes the guards open the big, old door and put some bread and water on the floor. Then they close the door again.

My name is Jennet Device, and I am one of the twenty women in prison. Day after day, I sit on the cold floor and wait. I want to feel warm again; I want to see the sky again, and Pendle Hill, the beautiful hill near my home. But I am in the dark prison of Lancaster Castle, and I sit on the cold floor and wait.

One day, something happens. The guards open the big, old door.

'Jennet Device!' a guard calls. 'Come here at once, witch! Somebody wants to see you.'

I get up slowly because I'm very cold and I walk across the dark room to the door. Perhaps it's someone from Read Hall! Perhaps I'm going home!

'Jennet Device, be quick!' the guard calls again.

Someone is standing at the door with the guard. 'Jennet, 'he says quietly.

I see him then: a tall man with brown hair and tired blue eyes. He is not from Read Hall. It is Mr Webster, from the church at Kildwick. My legs stop moving and suddenly I want to sit down.

'Come on, come on,' the guard says angrily. He begins to close the door.

'Come out here for a minute, Jennet,' Mr Webster says quietly. 'Sit down and eat something.'

I sit down at a little table near the door. Mr Webster gives me some bread and some meat and I begin to eat hungrily.

'Ten minutes,' the guard says. 'After ten minutes, she goes in again.'

'Thank you,' Mr Webster says.

'How is everyone at Read Hall?' I ask at last.

Mr Webster smiles. 'Everyone is well. I was there yesterday.'

I close my eyes for a minute. 'Mr Webster, it's not true. I'm not a witch, you know.'

'I know, Jennet,' Mr Webster says. 'Last week, I brought Edmund Robinson and his father into my church, and asked them about the boy's story. Many people believed Edmund's story, but some people didn't.

Edmund Robinson is going to London tomorrow with his father, and a judge is going to question them.'

The guard comes back and begins to open the door.

'Time!' he says.

Mr Webster stands up. 'God is here with you, Jennet. Never forget that. You can be happy, when God is with you.'

I stand up too, and take the bread from the table. 'Yes, Mr Webster.

God is with me; I believe that.' But happy? How can I be happy?

I go back into the dark prison, and the guard closes the door behind me. The women run to me.

'Bread! Give us bread!' they cry.

Quickly, I put the bread in my shirt. I don't want to lose it. I walk across the room and sit down on the floor. I am crying, but I feel a little better.

Edmund Robinson, of Newchurch, is only ten years old. Edmund told lies about me and about many women: he saw us at a witches' meeting at a house called Hoarstones. It's not true, but many people believed him. What is he going to say in London? The truth? Or more lies.

But now, in the prison of Lancaster Castle, I want to tell my story.

It is a story about rich men and angry villagers; about old women and hungry children. It is a true story, and it happened to me.

I was born in 1603. My family was always very poor, and after my father died, we were poorer. In winter, I was often ill and I was always cold and hungry. In summer, I was sometimes ill and I was often cold and hungry. We lived some miles from the village of Newchurch, in an old house called Malkin Tower. It was dirty and cold. The rain came in through the windows and there were no doors. To the west, was the big hill called Pendle. Pendle Hill was beautiful. I loved Pendle Hill because it sat quietly all year and watched me.

My story begins on the eighteenth day of March in the year 1612. I was nine years old, and my life began to change on that day. My mother and my grandmother were ill and they sat on the floor, with their dogs, near the little fire.

My sister Alizon wanted to go out. 'I'm going to look for bread,' she said.

My brother James sat near the fire, his mouth open. 'Go and look for bread,' he said. 'Go and look for bread.' James often said things again and again.

Alizon ran out of the house and I followed her.

'Go and look for bread!' James called.

Alizon began to go east, up the hill and past the big trees behind Malkin Tower. Alizon walked fast. She was eighteen years old and she was tall with long, dirty brown hair and a white, hungry face. It was cold, but there was no rain. Alizon wore a coat and some shoes, but I had no coat and no shoes.

'Please wait a minute!' I called to my sister. 'I want to come with you.'

'No!' Alizon cried. 'Go back, I don't want you.'

Suddenly, a dog ran in front of Alizon.

'Good dog, good dog!' Alizon called. The dog ran to her and she put her hand on its head. It was my sister

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

PEDLAR การมาถึงฤดูใบไม้ผลิของ 1634 แต่ในคุกของปราสาทแลงคาสเตอร์ อยู่เย็น ผู้หญิงยี่สิบในคุกสกปรก หิว และเย็นได้ ไม่มีเตียงหรือเก้าอี้ และให้ พวกเขานอนบนพื้นเย็น มีไม่มีหน้าต่าง เพื่อให้สีเข้ม ผู้หญิงต้องการออกจากคุก พวกเขาต้องการกลับบ้าน บางครั้งยามเปิดประตูใหญ่ เก่า และใส่ขนมปังและน้ำบางชั้น แล้ว พวกเขาปิดประตูอีกครั้งฉันชื่อ Jennet อุปกรณ์ และปริญญายี่สิบอย่างใดอย่างหนึ่ง ตลอด ฉันนั่งบนพื้นเย็น และรอ ต้องการรู้สึกอบอุ่นอีกครั้ง อยากเห็นท้องฟ้าอีกครั้ง และ Pendle เขา เนินเขาสวยใกล้บ้าน แต่ผมอยู่ในคุกมืดของปราสาทแลงคาสเตอร์ และฉันนั่งบนพื้นเย็น และรอวันหนึ่ง บางอย่างเกิดขึ้น ยามเปิดประตูใหญ่ เก่า'อุปกรณ์ jennet ' เรียกผู้พิทักษ์ ' มาที่นี่ในครั้งเดียว แม่มด ใครอยากดูคุณ 'ผมได้ขึ้นช้าเนื่องจากผมเย็นมาก และเดินข้ามห้องมืดไปประตู อาจเป็นบุคคลจากหออ่าน บางทีฉันจะบ้าน' อุปกรณ์ jennet ได้อย่างรวดเร็ว!' ยามเรียกอีกครั้งคนจะยืนอยู่ที่ประตูกับยาม ' Jennet, ' เขากล่าวอย่างเงียบ ๆเห็นเขาแล้ว: คนตัวสูงผมสีน้ำตาลและตาสีฟ้าเหนื่อย เขาไม่ได้จากหออ่าน นายเว็บสเตอร์ จากคริสตจักรใน Kildwick ได้ ขาของฉันหยุดการเคลื่อนไหว และก็ต้องนั่งลง'มา มา ยามกล่าวด้วยความโกรธ เขาเริ่มที่จะปิดประตู'Come out here for a minute, Jennet,' Mr Webster says quietly. 'Sit down and eat something.'I sit down at a little table near the door. Mr Webster gives me some bread and some meat and I begin to eat hungrily.'Ten minutes,' the guard says. 'After ten minutes, she goes in again.''Thank you,' Mr Webster says.'How is everyone at Read Hall?' I ask at last.Mr Webster smiles. 'Everyone is well. I was there yesterday.'I close my eyes for a minute. 'Mr Webster, it's not true. I'm not a witch, you know.''I know, Jennet,' Mr Webster says. 'Last week, I brought Edmund Robinson and his father into my church, and asked them about the boy's story. Many people believed Edmund's story, but some people didn't.Edmund Robinson is going to London tomorrow with his father, and a judge is going to question them.'The guard comes back and begins to open the door.'Time!' he says.Mr Webster stands up. 'God is here with you, Jennet. Never forget that. You can be happy, when God is with you.'I stand up too, and take the bread from the table. 'Yes, Mr Webster.God is with me; I believe that.' But happy? How can I be happy?I go back into the dark prison, and the guard closes the door behind me. The women run to me.'Bread! Give us bread!' they cry.Quickly, I put the bread in my shirt. I don't want to lose it. I walk across the room and sit down on the floor. I am crying, but I feel a little better.Edmund Robinson, of Newchurch, is only ten years old. Edmund told lies about me and about many women: he saw us at a witches' meeting at a house called Hoarstones. It's not true, but many people believed him. What is he going to say in London? The truth? Or more lies.But now, in the prison of Lancaster Castle, I want to tell my story.It is a story about rich men and angry villagers; about old women and hungry children. It is a true story, and it happened to me.I was born in 1603. My family was always very poor, and after my father died, we were poorer. In winter, I was often ill and I was always cold and hungry. In summer, I was sometimes ill and I was often cold and hungry. We lived some miles from the village of Newchurch, in an old house called Malkin Tower. It was dirty and cold. The rain came in through the windows and there were no doors. To the west, was the big hill called Pendle. Pendle Hill was beautiful. I loved Pendle Hill because it sat quietly all year and watched me.My story begins on the eighteenth day of March in the year 1612. I was nine years old, and my life began to change on that day. My mother and my grandmother were ill and they sat on the floor, with their dogs, near the little fire.My sister Alizon wanted to go out. 'I'm going to look for bread,' she said.My brother James sat near the fire, his mouth open. 'Go and look for bread,' he said. 'Go and look for bread.' James often said things again and again.Alizon วิ่งออกจากบ้าน และฉันตามเธอ'ไป และมองหาขนมปัง' James เรียกว่าAlizon เริ่มไปตะวันออก ขึ้นเขา และต้นไม้ใหญ่หลัง Malkin ทาวเวอร์ที่ผ่านมา Alizon เดินเร็ว เธออายุสิบแปดปี และเธอก็สูงผมสีน้ำตาลยาว สกปรกและใบหน้าขาว หิว อื่น ๆ แต่มีฝนตกไม่ Alizon สวมเสื้อคลุมและรองเท้าบาง แต่ผมไม่มีเสื้อคลุมและรองเท้าไม่'กรุณารอสักครู่' ผมเรียกว่าน้อง 'ฉันต้องการคุณ''มี' Alizon ร้องไห้ 'กลับไป ไม่ต้องการคุณ'ทันใดนั้น สุนัขวิ่งหน้า Alizon'ดีสุนัข สุนัขดี' Alizon ที่เรียกว่า สุนัขวิ่งกับเธอ และเธอใส่มือของเธอบนหัวของมัน มันเป็นน้องสาวของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนเร่ขายของฤดูใบไม้ผลิมาถึง 1634 แต่ในคุกปราสาทแลงคาสเตอร์จะยังคงหนาวเย็น ผู้หญิงในคุกยี่สิบสกปรกหิวและหนาวเย็น ไม่มีเตียงหรือเก้าอี้และเพื่อให้พวกเขานอนบนพื้นเย็น ไม่มีหน้าต่างเพื่อให้มันอยู่เสมอมืด ผู้หญิงต้องการที่จะได้ออกจากคุก; พวกเขาต้องการที่จะกลับบ้าน บางครั้งยามที่เปิดขนาดใหญ่ประตูเก่าและใส่ขนมปังและน้ำที่อยู่บนพื้น แล้วพวกเขาก็ปิดประตูอีกครั้ง. ชื่อของฉันคืออุปกรณ์ Jennet และผมเป็นหนึ่งในผู้หญิงยี่สิบในคุก วันหลังจากวันที่ผมนั่งบนพื้นเย็นและรอ ฉันต้องการที่จะรู้สึกอบอุ่นอีกครั้ง ผมต้องการที่จะเห็นท้องฟ้าอีกครั้งและ Pendle เนินเนินเขาที่สวยงามอยู่ใกล้กับบ้านของฉัน แต่ผมอยู่ในคุกมืดของปราสาท Lancaster และฉันนั่งบนพื้นเย็นและรอ. วันหนึ่งสิ่งที่เกิดขึ้น ยามเปิดขนาดใหญ่ประตูเก่า. 'อุปกรณ์ Jennet! ยามสาย 'มาที่นี่ในครั้งเดียวแม่มด! ใครบางคนต้องการที่จะเห็นคุณ. ' ผมตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ เพราะฉันหนาวเย็นมากและฉันเดินข้ามห้องมืดไปที่ประตู บางทีมันอาจเป็นใครบางคนจากฮอลล์อ่าน! บางทีฉันจะกลับบ้าน! 'Jennet อุปกรณ์ได้อย่างรวดเร็ว! ยามเรียกร้องอีกครั้ง. ใครบางคนกำลังยืนอยู่ที่ประตูด้วยยาม 'Jennet "เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ . ผมเห็นเขาแล้ว: ชายร่างสูงผมสีน้ำตาลและตาสีฟ้าเหนื่อย เขาเป็นคนที่ไม่ได้มาจากฮอลล์อ่าน มันเป็นนายเว็บสเตอร์จากคริสตจักรที่ Kildwick ขาของฉันหยุดการเคลื่อนย้ายและก็ฉันต้องการที่จะนั่งลง. 'มาในมาใน' ยามกล่าวว่าด้วยความโกรธ เขาเริ่มที่จะปิดประตู. 'ออกมาที่นี่สำหรับนาที Jennet' นายเว็บสเตอร์กล่าวว่าอย่างเงียบ ๆ 'นั่งลงและกินอะไร.' ฉันนั่งลงที่โต๊ะเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ใกล้กับประตู นายเว็บสเตอร์ให้ฉันขนมปังและเนื้อสัตว์บางอย่างและฉันเริ่มที่จะกินอย่างตะกละ. 'สิบนาที' ยามกล่าวว่า 'หลังจากสิบนาทีเธอไปอีกครั้ง.' 'ขอบคุณ' นายเว็บสเตอร์กล่าวว่า. 'เป็นวิธีการที่ทุกคนในฮอลล์อ่าน? ฉันขอให้ที่สุดท้าย. นายเว็บสเตอร์รอยยิ้ม 'ทุกคนเป็นอย่างดี ผมอยู่ที่นั่นเมื่อวานนี้. ' ฉันหลับตานาที 'นายเว็บสเตอร์ก็ไม่เป็นความจริง ฉันไม่แม่มดคุณรู้ว่า. ' ' ฉันรู้ว่า Jennet 'นายเว็บสเตอร์กล่าวว่า 'สัปดาห์ที่แล้วผมนำเอ๊ดมันด์โรบินสันและพ่อของเขาเข้าไปในโบสถ์ของฉันและถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องราวของเด็ก หลายคนเชื่อว่าเรื่องราวของเอ็ดมันด์ แต่บางคนไม่ได้. เอ๊ดมันด์โรบินสันจะไปลอนดอนในวันพรุ่งนี้กับพ่อของเขาและผู้พิพากษาจะไปถามพวกเขา. ' ยามกลับมาและเริ่มที่จะเปิดประตู. ' เวลา ' เขากล่าวว่า. นายเว็บสเตอร์ลุกขึ้นยืน 'พระเจ้าอยู่ที่นี่กับคุณ Jennet อย่าลืมว่า คุณสามารถมีความสุขเมื่อพระเจ้าทรงอยู่กับคุณ. ' ฉันยืนขึ้นมากเกินไปและเอาขนมปังจากตาราง . ใช่นายเว็บสเตอร์พระเจ้าทรงอยู่กับข้าพระองค์ ฉันเชื่ออย่างนั้น.' แต่มีความสุข? ฉันจะมีความสุข? ผมกลับเข้าไปในคุกมืดและยามปิดประตูข้างหลังผม ผู้หญิงทำงานกับฉัน. 'ขนมปัง! ให้เราขนมปัง! พวกเขาร้องไห้. ได้อย่างรวดเร็วผมใส่ขนมปังในเสื้อของฉัน ฉันไม่ต้องการที่จะสูญเสียมัน ฉันเดินข้ามห้องและนั่งลงบนพื้น ฉันกำลังร้องไห้ แต่ฉันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย. เอ๊ดมันด์โรบินสันของ Newchurch เป็นอายุเพียงสิบปี เอ๊ดมันด์บอกโกหกเกี่ยวกับฉันและเกี่ยวกับผู้หญิงหลายคนเขาเห็นเราในที่ประชุมแม่มดที่บ้านที่เรียกว่า Hoarstones มันไม่เป็นความจริง แต่หลายคนเชื่อว่าเขา เขาคือสิ่งที่จะพูดในลอนดอน? ความจริง? . หรือโกหกมากขึ้นแต่ตอนนี้อยู่ในคุกของปราสาทแลงคาสเตอร์ผมต้องการที่จะบอกเล่าเรื่องราวของฉัน. มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายที่อุดมไปด้วยและชาวบ้านโกรธ เกี่ยวกับหญิงชราและเด็กหิว มันเป็นเรื่องจริงและมันเกิดขึ้นกับฉัน. ผมเกิดใน 1603 ครอบครัวของฉันก็มักจะน่าสงสารมากและหลังจากที่พ่อของฉันเสียชีวิตเราก็ยากจน ในช่วงฤดูหนาวผมก็ป่วยบ่อยและผมก็มักจะเย็นและหิว ในช่วงฤดูร้อนผมบางครั้งก็ไม่ดีและผมก็มักจะเย็นและหิว เราอาศัยอยู่ห่างจากหมู่บ้าน Newchurch ในบ้านหลังเก่าที่เรียกว่ากาทาวเวอร์ มันก็สกปรกและเย็น ฝนผ่านเข้ามาในหน้าต่างและมีประตูไม่มี ไปทางทิศตะวันตกเป็นเนินเขาขนาดใหญ่ที่เรียกว่า Pendle Pendle ฮิลล์เป็นภาพที่สวยงาม ฉันรัก Pendle ฮิลล์เพราะมันนั่งเงียบ ๆ ตลอดทั้งปีและเฝ้าดูฉัน. เรื่องราวของฉันจะเริ่มต้นในวันที่สิบแปดของเดือนมีนาคมในปี 1612 ที่ผมอายุเก้าขวบและชีวิตของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไปในวันนั้น แม่และยายของฉันป่วยและพวกเขานั่งอยู่บนพื้นกับสุนัขของพวกเขาที่อยู่ใกล้กองไฟเล็ก ๆ น้อย ๆ . น้องสาวของฉัน Alizon อยากจะออกไปข้างนอก 'ฉันจะมองหาขนมปัง' เธอกล่าว. พี่ชายของฉันเจมส์นั่งอยู่ใกล้ไฟที่ปากของเขาเปิด 'ไปและมองหาขนมปัง' เขากล่าวว่า 'ไปและมองหาขนมปัง. เจมส์มักจะกล่าวสิ่งที่อีกครั้งและอีกครั้ง. Alizon วิ่งออกมาจากบ้านและฉันตามเธอ. 'ไปและมองหาขนมปัง! เจมส์เรียกว่า. Alizon เริ่มที่จะไปทางทิศตะวันออกขึ้นเขาและที่ผ่านมาต้นไม้ใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังกาทาวเวอร์ Alizon เดินอย่างรวดเร็ว เธออายุสิบแปดปีและเธอก็สูงด้วยผมยาวสีน้ำตาลสกปรกและสีขาวใบหน้าหิว มันหนาว แต่ก็มีฝนตก Alizon สวมเสื้อและรองเท้าบางอย่าง แต่ผมไม่มีเสื้อและรองเท้าไม่มี. 'โปรดรอสักครู่! ผมเรียกให้น้องสาวของฉัน "ผมต้องการที่จะมากับคุณ. ' ' ไม่! Alizon ร้องไห้ 'ไปย้อนกลับไปผมไม่ต้องการให้คุณ. ทันใดนั้นสุนัขที่วิ่งอยู่ด้านหน้าของ Alizon. ' สุนัขที่ดี, สุนัขที่ดี! Alizon เรียกว่า สุนัขวิ่งไปที่เธอและเธอเอามือของเธอบนหัวของมัน มันเป็นน้องสาวของฉัน