The primary results of our study sh

The primary results of our study show first, that metformin monotherapy provided durable glycemic control in only half the participants; second, that the combination of metformin and rosiglitazone improved the durability of glycemic control; and third, that metformin combined with lifestyle intervention was no better than metformin alone in maintaining glycemic control. The differential effect among treatments did not appear to be due to differences in adherence and could not be explained by baseline characteristics, differential effects on BMI, or treatment-group differences in insulin secretion, insulin sensitivity, or body composition.
The rate of treatment failure with metformin monotherapy was higher in this cohort than in similar cohorts of adults treated with metformin,13-15 although the definition of failure differed among the studies. The reason for the decreased durability of glycemic control with metformin is unclear but is unlikely to be due to poor medication adherence, since adherence was more than 80% during the first year of the study, when half the patients had treatment failure, and there was no significant difference in the rate of loss of glycemic control between participants who adhered to the medication regimen and those who did not. Further analysis is required to determine whether the apparent decrease in the durability of glycemic control with metformin in adolescents as compared with adults reflects biologic differences, pathophysiological differences, or both.The combination of rosiglitazone and metformin reduced the rate of treatment failure as compared with metformin monotherapy, despite a small increase in BMI and fat mass in the rosiglitazone-treated participants. Whether the effect shown in this study is specific for rosiglitazone, a more general effect of thiazolidinediones, or a feature of combination therapy is unclear. This question is of particular importance, given the currently restricted status of rosiglitazone in the United States and Europe. The absence of adverse events related to rosiglitazone, including the absence of an identified effect of rosiglitazone on bone density in this cohort of children and adolescents, an age group characterized by skeletal growth, should be interpreted cautiously, given the limited sample size.The lifestyle program developed for the study was a multicomponent intervention based on the best available evidence, individually delivered by trained personnel, and with good participant adherence to visits. Although metformin plus lifestyle intervention significantly decreased percent overweight, this did not translate into sustained glycemic control, as compared with metformin monotherapy. Further analysis of the effect of various components of the lifestyle intervention is needed to understand the current findings and identify ways to effectively integrate behavioral self-management in the ongoing care of youth with type 2 diabetes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์หลักของการศึกษาของเราแสดงครั้งแรก monotherapy เมตฟอร์มินที่ให้ควบคุมคงทน glycemic ในครึ่งเฉพาะผู้เข้าร่วม ที่สอง ที่เมตฟอร์มินและ rosiglitazone ปรับปรุงความทนทานของ glycemic ควบคุม และที่สาม ที่เมตฟอร์มินกับการแทรกแซงวิถีชีวิตก็ไม่ดีกว่าเพียงอย่างเดียวในการรักษาควบคุม glycemic เมตฟอร์มิน ผลแตกต่างระหว่างการรักษาได้ไม่ต้องเนื่องจากความแตกต่างต่าง ๆ และไม่สามารถอธิบายได้ ด้วยลักษณะพื้นฐาน ส่วนผล BMI หรือกลุ่มการรักษาความแตกต่างในการหลั่งอินซูลิน ความไวอินซูลิน หรือองค์ประกอบของร่างกายThe rate of treatment failure with metformin monotherapy was higher in this cohort than in similar cohorts of adults treated with metformin,13-15 although the definition of failure differed among the studies. The reason for the decreased durability of glycemic control with metformin is unclear but is unlikely to be due to poor medication adherence, since adherence was more than 80% during the first year of the study, when half the patients had treatment failure, and there was no significant difference in the rate of loss of glycemic control between participants who adhered to the medication regimen and those who did not. Further analysis is required to determine whether the apparent decrease in the durability of glycemic control with metformin in adolescents as compared with adults reflects biologic differences, pathophysiological differences, or both.The combination of rosiglitazone and metformin reduced the rate of treatment failure as compared with metformin monotherapy, despite a small increase in BMI and fat mass in the rosiglitazone-treated participants. Whether the effect shown in this study is specific for rosiglitazone, a more general effect of thiazolidinediones, or a feature of combination therapy is unclear. This question is of particular importance, given the currently restricted status of rosiglitazone in the United States and Europe. The absence of adverse events related to rosiglitazone, including the absence of an identified effect of rosiglitazone on bone density in this cohort of children and adolescents, an age group characterized by skeletal growth, should be interpreted cautiously, given the limited sample size.The lifestyle program developed for the study was a multicomponent intervention based on the best available evidence, individually delivered by trained personnel, and with good participant adherence to visits. Although metformin plus lifestyle intervention significantly decreased percent overweight, this did not translate into sustained glycemic control, as compared with metformin monotherapy. Further analysis of the effect of various components of the lifestyle intervention is needed to understand the current findings and identify ways to effectively integrate behavioral self-management in the ongoing care of youth with type 2 diabetes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลลัพธ์หลักของการศึกษาของเราแสดงให้เห็นก่อน ว่าเมทฟอร์มินโดยให้คงทนในการควบคุมระดับน้ำตาลเพียงครึ่งหนึ่งของผู้เข้าร่วม ประการที่สอง ที่มีส่วน ผสมของโลหะ และโรสิกลีตาโซนปรับปรุงความทนทานของการควบคุมระดับน้ำตาล และสามที่ metformin ร่วมกับวิถีชีวิตไม่มีการแทรกแซงดีกว่า metformin อย่างเดียวในการรักษาควบคุมระดับน้ำตาล .เปรียบเทียบผลของการรักษาได้ อาจจะเนื่องจากความแตกต่างในการยึดมั่น และไม่สามารถอธิบายลักษณะพื้นฐาน ส่วนผลกระทบต่อค่าดัชนีมวลกาย หรือกลุ่มทดลองความแตกต่างในการกระตุ้นการหลั่งอินซูลิน อินซูลิน ความไว หรือร่างกาย .
อัตราความล้มเหลวของการรักษาด้วย metformin โดยสูงกว่านี้กว่าในไทยตั้งแต่คล้ายของผู้ใหญ่ที่ได้รับ metformin 13-15 ถึงแม้ว่าคำนิยามของความล้มเหลวที่แตกต่างระหว่างศึกษา เหตุผลลดความทนทานของการควบคุมระดับน้ำตาล กับบทบาทที่ไม่ชัดเจนแต่ไม่น่าจะเนื่องจากยากจนยาการยึดมั่นตั้งแต่การเป็นมากกว่า 80% ในช่วงปีแรกของการศึกษา เมื่อครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยมีความล้มเหลวในการรักษา และมีความแตกต่างในอัตราการสูญเสียของการควบคุมระดับน้ำตาลของผู้ปฏิบัติตามระบบการปกครองยา และผู้ที่ไม่ได้การวิเคราะห์ต่อไปคือต้องตรวจสอบว่าลดลงชัดเจนในความทนทานของการควบคุมระดับน้ำตาลด้วย metformin ในวัยรุ่นเมื่อเทียบกับผู้ใหญ่สะท้อนทางชีววิทยาความแตกต่าง , ความแตกต่าง , พยาธิสรีรวิทยา หรือทั้งสองอย่าง การรวมกันของโรสิกลีตาโซน และ metformin ลดอัตราความล้มเหลวของการรักษา โดยเมื่อเทียบกับโลหะ ,แม้จะมีการเพิ่มขึ้นเล็กน้อยในค่าดัชนีมวลกายและมวลไขมันในโรสิกลีตาโซนถือว่าผู้เข้าร่วม ไม่ว่าผลที่แสดงในการศึกษานี้เป็นเฉพาะสำหรับโรสิกลีตาโซน ผลทั่วไปของไธ โซลิดีนไดโ , หรือคุณลักษณะการรวมกันของการรักษาไม่ชัดเจน คำถามนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสำคัญได้รับขณะนี้จำกัดสถานะของโรสิกลีตาโซน ในสหรัฐอเมริกา และยุโรปการขาดของผลกระทบที่เกี่ยวข้องกับโรสิกลีตาโซน รวมถึงการขาดการระบุผลของโรสิกลีตาโซนในความหนาแน่นกระดูกในนี้ตั้งแต่ของเด็กและวัยรุ่นอายุกลุ่มลักษณะการเจริญเติบโตของกระดูก ควรตีความด้วยความระมัดระวัง ให้จำนวนจำกัดขนาดวิถีชีวิตพัฒนาโปรแกรมสำหรับการศึกษาการแทรกแซงขององค์ประกอบตามหลักฐานที่ดีที่สุดที่มีอยู่ของบุคคลโดยส่งบุคลากรเข้าร่วมการฝึกอบรมและมีการเข้าชม แม้ว่าบทบาทการแทรกแซงการดำเนินชีวิตบวกลดลงร้อยละอ้วน นี่ไม่ได้แปลว่าได้รับการควบคุมระดับน้ำตาลเมื่อเทียบกับโลหะโดย .