When the doctor removed the plaster

When the doctor removed the plaster Macon's leg came our Dead-white and ugly. He still limped a bit, but he now had no excuse for not getting on with the new U.S. guides that Julian wanted. The New York trip was the first one, and Rose drove him to the station to catch the train.
She was worried about Edward. ‘I wish you weren’t leaving him with me,’ she said.’ You know how out of control he gets.’
‘What could happen in such a short time?’ Macon said. ‘I’ll be home by tomorrow night. If worst comes to worst, you could lock him in the pantry till I get back.’
New York was a foreign city to Macon. He could never get used to the sense of purposefulness there-everyone was always rushing somewhere without a moment to look around them. He began his usual visits to hotel and restaurants, making notes in the old guidebook in his tiny, neat handwriting.
In the evening Julian wanted him to try a new restaurant, which was on the top of an impossibly tall building. The cad-driver who took him there clearly thought it was a bad idea.
‘Cup of coffee there will cost you five dollars,’ he told Macon.
Most of the people in the restaurant were in evening dress and seemed to be celebrating something. Macon was given a table without a view, and after he had given his order, he took his room from floor to ceiling.
All of a sudden, he thought he had died.
He saw the city far below him like a shining golden ocean, the streets tiny lines of light, the sky a purple hollow that when on forever. It wasn’t the height; it was the distance- his huge, lonely distance from everyone who mattered, Ethan, Sarah . . . He had gone too far, he would never, ever get back.
His heart began to beat twice as fast as normal and his hands shook. He dropped his glass, and ran clumsily across the room and out the door. In the corridor he found the telephone and called home, worrying that they would not answer. But Charles did.
‘Charles? I’m on top of this building and . . . and silly thing has happened. Listen – you’ve got to get me out of here.’
‘You out! What are you talking about? You’ve got to get me out!’ Charles sounded unusually excited.
‘What?’
‘I’m shut in the pantry. Your dog won’t let me out. It’s lucky there’s a phone in here. You have to come home right away.’
‘But I’m in New York! I’m on top of this building and I can’t get down!’
‘Macon, do you hear the barking? That’s Edward. Every time I open the door he attacks the door.’
‘Macon held the phone tightly. ‘Charles, where’s Rose?’
‘She’s out. Julian came to take her to dinner and---‘
‘Julian my boss?’
‘Yes, and it’s Potter’s night for visiting his children. Macon, I can’t just sit here waiting for Edward to break through.’
How Macon wished he was safe in the pantry, surrounded by all Rose’s groceries lined up in alphabetical order!
‘If you don’t get me out of this, I’m going to call for the police to come shoot him, ‘Charles said.
‘No! Don’t do that! Listen. I’m going to . . . I’ll come over and take charge of Edward. Just wait!’
HE hung up and found Sarah’s number with trembling hands.
But she didn’t answer. What now? What on earth now?
HE looked through the other numbers in his wallet and saw a name: Muriel Pritchett, animal trainer. She answered at once.
‘Muriel?’ he said. ‘it’s Macon Leary.’
‘Oh! How’re you doing?’
‘I’m fine. Or, rather . . .’ He tried to explain about Edward and Charles and being on top of a building in New York.
‘Let’s make sure I’ve got this right,’ Muriel said. ‘Edward’s in your pantry---‘
Macon tried again. ‘Edward’s outside the pantry. My brother’s inside, and says he’s going to call the police to come shoot Edward so I thought if you could go over and---‘
‘I’ll go right away, and take Edward to the Meow-Bow.’
‘Oh, wonderful. And there’s something else . . .I’m having this kind of . . . See, I’m on top of this very tall building and I don’t know what it is but something had scared the hell out of me.’
‘Oh, I think people who go up those buildings are so brave.’
Macon gave a dry laugh, and held the phone more tightly.
‘Yes, you ought to be feeling so proud of yourself, just being up there!’ she said. ‘And Macon, when you get back from your trip, we need to talk about Edward’s training. Things just can’t goo no this way, can they? I mean, this is ridiculous.’
‘Yes. Yes, you’re absolutely right,’ Macon said.
‘See you, then. Bye.’
After Macon hung up, he went back into the restaurant and sat down at his table. He felt calm and tired and terribly hungry
‘I’ll be honest,’ Muriel said, ‘my baby was not exactly planned for. If you want to know the truth, the baby was the reason I married Norman in the first place. But I didn’t push him into it.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อหมอเอาพลาสเตอร์ที่ขาของมาคอนมาขาวตายและน่าเกลียดของเรา เขายังคง limped บิต แต่ตอนนี้เขาไม่แก้ตัวไม่ได้รับบนด้วยการแนะนำสหรัฐฯ ใหม่ที่ Julian ต้อง เที่ยวนิวยอร์กเป็นคนแรก และโรสขับรถเขาไปสถานีรถไฟ เธอกังวลว่าเอ็ดเวิร์ด 'ฉันต้องการคุณไม่ทิ้งเขากับฉัน ก็ ' คุณรู้วิธีออกควบคุม เขาได้รับ ' 'ที่อาจเกิดขึ้นในเวลาดังกล่าวสั้น' มาคอนกล่าวว่า ' ฉันจะได้บ้านคืนพรุ่งนี้ ถ้าเลวร้ายที่สุด comes ถึงเลวร้ายที่สุด คุณสามารถล็อกเขาในครัวจนได้รับกลับมาได้ ' นิวยอร์กเป็นเมืองต่างประเทศเพื่อมาคอน เขาอาจไม่ได้ใช้ของ purposefulness มี-คนถูกเสมอรีบบางแห่งไม่ มีเวลาไปดูพวกเขาได้ เขาเริ่มเขาชมปกติโรงแรมและร้านอาหาร ทำบันทึกย่อในคู่มือเก่าเขียนด้วยลายมือของเขาเล็ก เรียบร้อย ในช่วงเย็น Julian ต้องให้เขาลองใหม่ร้านอาหาร ที่บนยอดตึกที่สูง impossibly Cad-โปรแกรมควบคุมที่เขามีอย่างชัดเจนคิดว่า มันเป็นความคิดที่ไม่ดี 'ถ้วยกาแฟที่มีต้นทุนคุณ 5 ดอลลาร์ เขาบอกมาคอน คนในร้านส่วนใหญ่ในตอนเย็น และดูเหมือนจะ จัดงานเฉลิมฉลองสิ่ง มาคอนให้ตารางไม่ มีมุม และหลังจากที่เขาได้รับใบสั่งของเขา เขาเอาห้องพักจากพื้นถึงเพดาน ทันที เขาคิดว่า เขาเสียชีวิต เขาเห็นทะเลเมืองไกลเขาเช่นการส่องแสงทอง เส้นเล็ก ๆ ถนนแสง ท้องฟ้าเป็นสีม่วงกลวงที่บนตลอดไป มันไม่ได้สูง มันมีระยะห่าง - ห่างเขาใหญ่ โดดเดี่ยวจากใคร mattered อีธาน ซาราห์... เขาเดินทางไกล เขาจะไม่เคย เคยได้รับกลับมา หัวใจของเขาเริ่มตีสองความเร็วปกติ และมือจับ เขาทิ้งแก้วของเขา และซุ่มซ่ามวิ่ง ทั่วห้อง และประตู ในทางเดิน เขาพบโทรศัพท์ และเรียกบ้าน กังวลว่าพวกเขาจะไม่ตอบ แต่พระเจ้าชาร์ลส์ได้"ชาร์ลส์ ผมอยู่ด้านบน ของอาคารนี้ และ... และสิ่งที่โง่ที่เกิดขึ้น ฟัง – ได้รับฉันออกจากที่นี่ "' คุณออก เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ คุณได้รับฉันออก!' ชาร์ลส์แต่เพียงแห่งตื่นเต้นผิดปกติ'อย่างไร' ' ฉันกำลังปิดในห้องครัว สุนัขของคุณจะไม่ให้ฉันหมด โชคดีมีโทรศัพท์ที่นี่ได้ คุณต้องมาบ้านทันที '' แต่ในนิวยอร์ก ผมอยู่ด้านบนของอาคารนี้ และไม่ได้รับลง!'' มาคอน ทำคุณได้ยินเก้ง นั่นคือพระเจ้าเอ็ดเวิร์ด ทุกครั้งที่ฉันเปิดประตู เขาโจมตีประตู '' มาคอนจัดโทรศัพท์แน่น "ชาร์ลส์ โรส?'' เธอมา Julian มาพาเธอไปทานอาหารค่ำ และ-- ''Julian เจ้านาย"' ใช่ และเป็นคืนของพอตเตอร์ในลูก มาคอน ฉันไม่เพียงนั่งนี่รอเอ็ดเวิร์ดทะลวงได้ 'วิธีมาคอนยติเขาปลอดภัยในห้องครัวใน ล้อมรอบ ด้วยอาหารโรทั้งหมดเรียงกันตามลำดับตัวอักษร' ถ้าคุณไม่ได้รับฉันจากนี้ ฉันจะเรียกตำรวจมายิงเขา, ' กล่าวว่า พระเจ้าชาร์ลส์"ไม่ ไม่ทำ ฟัง ฉันจะไป... ฉันจะมา และดูแลของเอ็ดเวิร์ด รอ!' เขาแขวนไว้ และพบจำนวนของซาร่าห์กับตะลึงงันมือ แต่เธอไม่ตอบ อะไรขณะนี้ อย่างไรบนโลกขณะนี้เขามองผ่านหมายเลขอื่น ๆ ในกระเป๋าสตางค์ของเขา และเห็นชื่อ: muriel ความกล้าหาญ Pritchett พี่เลี้ยงสัตว์ เธอตอบทันที 'Muriel ความกล้าหาญหรือไม่' เขากล่าวว่า 'ได้มาคอนรี่ส์เดนิส' ' โอ้ วิธีคุณทำได้อย่างไร ' ' ดี หรือ แต่.. .' เขาพยายามอธิบายเกี่ยวกับเอ็ดเวิร์ดชาลส์ และด้านบนของอาคารในนิวยอร์ก'แน่ฉันมีนี้ขวา muriel ความกล้าหาญกล่าว 'เอ็ดเวิร์ดในครัวของคุณ-'มาคอนพยายามอีกครั้ง ' เอ็ดเวิร์ดภายนอกชัดเจน พี่ชายของภายใน และกล่าวว่า เขาจะเรียกตำรวจมายิงเอ็ดเวิร์ดดังนั้นฉันคิดว่า ถ้า คุณได้ไปกว่า และ-- ''ผมจะไปทันที และเอ็ดเวิร์ดไป Meow-โบว์'' โอ้ ยอดเยี่ยม และมีอย่างอื่น... ฉันมีนี้ชนิดของ... ดู ฉันบนตึกนี้สูงมาก และไม่รู้มันคืออะไร แต่บางสิ่งบางอย่างได้กลัวนรกออกจากฉัน.''โอ้ ผมคิดว่า คนที่ไปขึ้นตึกที่มีความกล้าหาญดังนั้น'มาคอนให้หัวเราะแห้ง และจัดโทรศัพท์แน่นมากขึ้น 'ใช่ คุณควรจะมีความรู้สึกภูมิใจให้ตัวเอง มีค่ามีเพียง ' เธอบอกว่า ' และแมคอน เมื่อคุณกลับจากการเดินทาง ที่เราต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการฝึกอบรมของเอ็ดเวิร์ด สิ่งเพียงไม่ goo ไม่วิธีนี้ จะให้หรือไม่ ผมหมายถึง นี่คือไร้สาระ '' ใช่ ใช่ คุณอย่างเหมาะสม มาคอนกล่าวว่า ' ดู คุณแล้ว ลาก่อน 'หลังจากมาคอนแขวนขึ้น เขาก็กลับเข้าไปในร้าน แล้วนั่งลงที่ตารางของเขา เขารู้สึกสงบ และเหนื่อย และหิวชะมัดMuriel ความกล้าหาญกล่าวว่า 'ฉันจะซื่อสัตย์ , ' ไม่ว่าทารกของฉันถูกวางแผนไว้สำหรับการ ถ้าคุณต้องการรู้ความจริง ทารกเป็นเหตุผลที่ฉันแต่งงานนอร์แมนแรก แต่ฉันไม่ได้ผลักดันให้เขาลงไป '

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อแพทย์ออกปูนขา Macon ของมาตายสีขาวและน่าเกลียดของเรา เขายังคงเดินขากะเผลกเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาไม่มีข้อแก้ตัวสำหรับการไม่ได้รับกับคู่มือสหรัฐใหม่ที่จูเลียนต้องการ การเดินทางนิวยอร์กเป็นครั้งแรกที่หนึ่งและโรสเขาขับรถไปยังสถานีที่จะจับรถไฟ.
เธอเป็นห่วงเกี่ยวกับเอ็ดเวิร์ด 'ฉันหวังว่าคุณไม่ได้ทิ้งเขาไว้กับฉัน "เธอกล่าว. คุณจะรู้ว่าวิธีการออกจากการควบคุมเขาได้รับ.
'' สิ่งที่อาจเกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้น? เมคอนกล่าวว่า 'ฉันจะกลับบ้านในเวลากลางคืนในวันพรุ่งนี้ ถ้าเลวร้ายที่สุดมาถึงที่เลวร้ายที่สุดที่คุณสามารถล็อคเขาในตู้กับข้าวจนฉันได้รับกลับ.
นิวยอร์กเป็นเมืองที่ชาวต่างชาติที่ Macon เขาไม่เคยได้ใช้ความรู้สึกของความเด็ดเดี่ยวมี-ทุกคนก็มักจะวิ่งอยู่ที่ไหนสักแห่งโดยไม่ต้องสักครู่เพื่อดูรอบตัวพวกเขา เขาเริ่มเข้าชมตามปกติของเขาไปที่โรงแรมและร้านอาหาร, ทำบันทึกในหนังสือเก่าเล็ก ๆ ของเขาเขียนด้วยลายมือเรียบร้อย.
ในช่วงเย็นจูเลียนอยากให้เขาลองร้านอาหารใหม่ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของอาคารสูงเป็นไปไม่ได้ ถ่อยขับรถที่พาเขามีความคิดอย่างชัดเจนว่ามันเป็นความคิดที่ดี.
'ถ้วยกาแฟจะมีค่าใช้จ่ายคุณห้าดอลลาร์ "เขาบอก Macon.
ส่วนใหญ่ของคนในร้านอาหารอยู่ในชุดราตรีและดูเหมือนจะได้รับการเฉลิมฉลองบางสิ่งบางอย่าง Macon ได้รับตารางโดยไม่ต้องมุมมองและหลังจากที่เขาได้รับการสั่งซื้อของเขาเขาเอาห้องของเขาจากพื้นถึงเพดาน.
ทั้งหมดในทันทีที่เขาคิดว่าเขาเสียชีวิต.
เขาเห็นเมืองต่ำกว่าเขาเหมือนมหาสมุทรสีทองส่องแสง ถนนสายเล็ก ๆ ของแสงท้องฟ้าสีม่วงกลวงว่าเมื่ออยู่กับคุณตลอด มันไม่ได้เป็นความสูง; มันเป็นของเขาใหญ่ distance- ระยะเหงาจากทุกคนที่สำคัญอีธาน, ซาร่าห์ . . เขาได้ไปไกลเกินไปเขาจะไม่เคยได้รับกลับมา.
หัวใจของเขาเริ่มที่จะชนะสองครั้งที่รวดเร็วเป็นปกติและมือของเขาสั่น เขาลดลงแก้วของเขาและวิ่งงุ่มง่ามในห้องพักและออกจากประตู ในทางเดินเขาพบโทรศัพท์และเรียกว่าบ้านกังวลว่าพวกเขาจะไม่ได้คำตอบ แต่ชาร์ลส์ได้.
'ชาร์ลส์? ผมด้านบนของอาคารหลังนี้และ . . และสิ่งที่โง่ที่เกิดขึ้น ฟัง - คุณได้มีการรับฉันออกจากที่นี่
'.' คุณออก! คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? คุณจะต้องได้รับฉันออก! ชาร์ลส์ฟังตื่นเต้นผิดปกติ.
'อะไร'
'ฉันปิดในตู้กับข้าว สุนัขของคุณจะไม่ปล่อยให้ฉันออก มันเป็นโชคดีมีโทรศัพท์เข้ามาที่นี่ คุณต้องมาที่บ้านทันที.
'' แต่ฉันในนิวยอร์ก ผมด้านบนของอาคารหลังนี้และฉันไม่สามารถได้รับการลง!
'' คอนที่คุณได้ยินเสียงเห่า? นั่นคือเอ็ดเวิร์ด ทุกครั้งที่ผมเปิดประตูทุกคนเขาโจมตีประตู.
'' ที่จัดขึ้นในแมคอนโทรศัพท์แน่น 'ชาร์ลส์ที่เพิ่มขึ้น?'
'เธอออก จูเลียนมาจะพาเธอไปรับประทานอาหารค่ำและ ---
'' จูเลียนเจ้านายของฉัน?
'' ใช่และมันเป็นคืนพอตเตอร์สำหรับการเยี่ยมชมลูก ๆ ของเขา คอนฉันไม่สามารถเพียงแค่นั่งอยู่ที่นี่รอให้เอ็ดเวิร์ดที่จะทำลาย.
วิธี Macon อยากเขามีความปลอดภัยในตู้กับข้าวที่ล้อมรอบด้วยทุกร้านขายของชำของโรสเรียงรายขึ้นตามลำดับตัวอักษร!
'ถ้าคุณไม่ได้รับฉันออกจากนี้ ฉันจะเรียกร้องให้ตำรวจที่จะมายิงเขา "ชาร์ลส์กล่าวว่า.
'ไม่! อย่าทำอย่างนั้น! ฟัง. ฉันกำลังจะไป . . . ฉันจะมามากกว่าและใช้ค่าใช้จ่ายของเอ็ดเวิร์ด เพียงแค่รอ!
'เขาแขวนขึ้นและพบว่าจำนวนของซาร่าห์ด้วยมือสั่น.
แต่เธอไม่ได้ตอบ ตอนนี้คืออะไร? อะไรบนโลกตอนนี้เขามองผ่านหมายเลขอื่น ๆ ในกระเป๋าสตางค์ของเขาและเห็นชื่อ: มิวเรียลทท์ฝึกสัตว์
เธอตอบได้ในครั้งเดียว.
'มิวเรียล? เขาพูดว่า. 'มันเป็นแมคอนแลร์รี่ส์.'
'Oh! How're คุณทำอะไร?
'' ผมสบายดี หรือว่า .. แทน . . . ' เขาพยายามที่จะอธิบายเกี่ยวกับเอ็ดเวิร์ดและชาร์ลส์และเป็นด้านบนของอาคารในนิวยอร์ก.
'ขอให้แน่ใจว่าฉันมีสิทธินี้' มิวเรียลกล่าวว่า 'เอ็ดเวิร์ดในตู้กับข้าวของคุณ ---'
เมคอนพยายามอีกครั้ง 'เอ็ดเวิร์ดนอกตู้กับข้าว ภายในพี่ชายของฉันและกล่าวว่าเขาจะเรียกตำรวจที่จะมายิงเอ็ดเวิร์ดดังนั้นฉันคิดว่าถ้าคุณจะไปมากกว่าและ ---
'' ฉันจะไปทันทีและใช้เวลากับเอ็ดเวิร์ด Meow-Bow.
'' โอ้ ยอดเยี่ยม และมีอย่างอื่น . .I'm มีชนิดนี้ . . ดูผมด้านบนของอาคารที่สูงมากนี้และผมไม่ทราบว่ามันคืออะไร แต่สิ่งที่เคยกลัวนรกออกจากฉัน.
'' โอ้ฉันคิดว่าคนที่ขึ้นไปอาคารเหล่านั้นเพื่อให้มีความกล้าหาญ.
Macon ให้ หัวเราะแห้งและถือโทรศัพท์แน่น.
'ใช่คุณควรจะรู้สึกภาคภูมิใจของตัวเองเพียงการไปอยู่ที่นั่น! เธอพูด. 'และคอนเมื่อคุณได้รับกลับมาจากการเดินทางของคุณที่เราต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับการฝึกอบรมของเอ็ดเวิร์ด สิ่งที่ไม่สามารถไม่มีสารที่หนาวิธีนี้สามารถที่พวกเขา? ผมหมายถึงนี้เป็นเรื่องน่าขัน.
'' ใช่ ใช่คุณอย่างถูกต้อง
'เมคอนกล่าวว่า.' ดูคุณแล้ว ลาก่อน.
หลังจากที่เมคอนแขวนขึ้นเขาเดินกลับเข้ามาในร้านอาหารและนั่งลงที่โต๊ะของเขา เขารู้สึกสงบและเหนื่อยและหิวชะมัด
'ฉันจะซื่อสัตย์' มิวเรียลกล่าวว่า "ลูกของฉันไม่ได้วางแผนว่าสำหรับ ถ้าคุณต้องการที่จะทราบความจริงทารกเป็นเหตุผลที่ฉันแต่งงานกับนอร์แมนในสถานที่แรก แต่ผมไม่ได้ผลักดันให้เขาเป็นมัน.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อหมอเอาออกขาฉาบมากงมาของเราตายสีขาว และน่าเกลียด เขา limped เล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาไม่มีข้อแก้ตัวไม่ขึ้นกับสหรัฐใหม่คู่มือที่จูเลียนต้องการ นิวยอร์กทริปแรก และโรส พาเขาไปที่สถานีรถไฟ เพื่อจับรถไฟ
เธอกังวลเกี่ยวกับเอ็ดเวิร์ด ' ฉันหวังว่าคุณไม่ได้ทิ้งเขานะ ' เธอพูด' คุณรู้วิธีออกจากการควบคุมเขาได้ . '
' สิ่งที่อาจเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ ' แมคอนกล่าว ' เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับบ้านโดย ถ้าเรื่องมันมีแต่จะยิ่งแย่ คุณจะขังเขาไว้ในตู้จนฉันกลับ '
นิวยอร์กเป็นเมืองในต่างประเทศมากอน เขาไม่เคยชินกับความรู้สึกของ purposefulness ที่นั่นทุกคนมักจะรีบทิ้งสักครู่เพื่อมองรอบ ๆพวกเขาเขาเริ่มเข้าชมตามปกติของเขาไปยังโรงแรมและร้านอาหารการบันทึกในหนังสือเก่า เขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบของเขาเล็ก ๆ .
ในตอนเย็น จูเลียน อยากให้เขาลองร้านอาหารใหม่ซึ่งอยู่ด้านบนของอาคารสูงอย่างเหลือเชื่อ . CAD คนขับรถที่พาเขาไปที่นั่นได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นความคิดที่แย่มาก
กาแฟนั้นจะเสียค่าใช้จ่ายคุณเงินห้าดอลลาร์ ' เค้าบอกมากอน
คนส่วนใหญ่ในร้านอาหารอยู่ในชุดราตรี และดูเหมือนจะกำลังฉลองอะไรบางอย่าง แมคอนได้รับโต๊ะโดยไม่มีมุมมอง และหลังจากที่เขาได้รับคำสั่ง เขาเอาห้องจากพื้นถึงเพดาน
จู่ๆ เขาคิดว่าเขาได้ตายไปแล้ว
เขาเห็นเมืองไกลด้านล่างเขาเหมือนส่องแสงสีทองมหาสมุทร , ถนนสายเล็ก ๆของแสง ท้องฟ้าเป็นสีม่วงกลวงที่ต่อตลอดไปไม่ใช่ความสูง มันไกล - ขนาดใหญ่ของเขาโดดเดี่ยวห่างจากทุกคนที่สำคัญ อีธาน ซาร่าห์ . . . . . . . เขาจากไป เขาไม่เคยกลับมา
หัวใจของเขาเริ่มที่จะชนะสองครั้งที่รวดเร็วเป็นปกติ มือของเขาสั่น เขาทิ้งแก้วและวิ่งอุ้ยอ้ายทั่วห้องและออกประตูได้ ในทางเดิน เขาก็เจอโทรศัพท์และโทรบ้านกังวลว่าพวกเขาจะไม่ตอบ แต่ชาร์ลทำ .
'charles ? ผมอยู่ด้านบนของอาคารและ . . . . . . . และโง่อย่างเกิดขึ้น ฟังเพลง – คุณพาฉันออกไปจากที่นี่ '
" ออก คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ? นายต้องเอาฉันออกไป ! ' ชาร์ล เสียงผิดปกติ ตื่นเต้น
'what ? '
ฉันขังไว้ในตู้กับข้าว สุนัขของคุณจะไม่ปล่อยฉันไป โชคดีมีโทรศัพท์เข้ามาคุณต้องกลับบ้านทันที '
แต่ฉันอยู่ในนิวยอร์ก ผมอยู่ชั้นบนสุดของตึกนี้ และฉันลงไปไม่ได้ '
'macon เธอได้ยินเสียงเห่า ? นั่นเอ็ดเวิร์ด ทุกครั้งที่ฉันเปิดประตูเขาโจมตีประตู '
'macon ถือโทรศัพท์ไว้แน่น ' ชาร์ล โรสอยู่ไหน '
เธอออกมาแล้ว จูเลียนมาเพื่อพาเธอไปทานข้าว และ . . . '
'julian เจ้านายของฉัน ? '
"และมันช่างกลางคืนสำหรับการเยี่ยมชมเด็กของเขา แมคอน ผมมานั่งรอเอ็ดเวิร์ดตัดผ่าน '
วิธีมากง หวังว่าเขาจะปลอดภัย ในตู้เก็บของ ล้อมรอบไปด้วย โรส ร้านขายของเรียงรายขึ้นในอนุกรม !
ถ้าคุณไม่พาฉันออกไปจากที่นี่ ผมจะเรียกตำรวจมายิงเขา ' ชาร์ลพูด
' ! อย่าทำแบบนั้น ! ฟังนะ ฉันกำลังจะไป . . . . . . .ฉันจะมาชาร์จของเอ็ดเวิร์ด แค่รอ '
เขาวางหูและพบซาร่าห์หมายเลขมือสั่น .
แต่เธอไม่ตอบ ตอนนี้อะไร ? อะไรตอนนี้ ?
เค้ามองตัวเลขอื่น ๆในกระเป๋าของเขาและเห็นชื่อ : Muriel พริตเชตต์ ผู้ฝึกสัตว์ เธอตอบทันที
'muriel ? ' เขากล่าว ' มันมากง Leary '
' โอ ! คุณสบายดีมั้ย ? '
" สบายดี หรือ มากกว่า . . . . . . ." เขาพยายามอธิบายเกี่ยวกับเอ็ดเวิร์ดชาร์ลส์และเป็นด้านบนของตึกในนิวยอร์ก .
'let แน่ใจว่าฉันพูดถูกไหม " มิวเรียล กล่าว ' เอ็ดเวิร์ดในตู้กับข้าวของคุณ --- '
แมคอนพยายามอีกครั้ง ' เอ็ดเวิร์ดนอกห้องครัว พี่ชายของฉันภายใน และบอกว่าเขาจะเรียกตำรวจมายิงเอ็ดเวิร์ด ดังนั้นผมคิดว่าถ้าคุณสามารถไปและ . . . '
" ไปทันทีและพาเอ็ดเวิร์ดกับเหมียว . . '
' โอ ยอดเยี่ยม แล้วมีอะไรอีก . . . . . . . ผมต้องเป็นแบบนี้ . . . . . . . เห็นฉันบนตึกนี้สูงมาก และผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่สิ่งที่มีกลัวนรกออกจากฉัน . '
' โอ ฉันคิดว่าคนที่ไปขึ้นอาคารผู้กล้าหาญมา '
แมคอนให้หัวเราะแห้ง และถือโทรศัพท์แน่นๆ .
' ค่ะคุณควรจะรู้สึกภูมิใจในตัวเอง แค่อยู่ตรงนั้น ' เธอพูด และตัวเลข เมื่อคุณได้รับกลับมาจากการเดินทาง เราต้องคุยกันเรื่อง เอ็ดเวิร์ด ของการฝึกอบรม เพียงแค่สิ่งที่ไม่ กูไม่ นี้สามารถที่พวกเขา ? ฉันหมายถึง นี่มันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี '
" . ใช่ คุณพูดถูก " แมคอนกล่าว
'see แกแล้ว บาย '
หลังจากแมคอนวางสายเขาเดินกลับเข้าไปในร้าน แล้วนั่งที่โต๊ะของเขา เขารู้สึกสงบ และ เหนื่อย และหิวชะมัด
" จะซื่อสัตย์ ' มิวเรียล กล่าวว่า ' ลูกของฉันยังไม่ได้วางแผนสำหรับ ถ้าคุณต้องการทราบความจริง เด็กคือเหตุผลที่ฉันแต่งงานกับนอร์แมนในสถานที่แรก แต่ฉันไม่ได้ผลักเขาลงไป


. . .