It was the middle of winter, when t

It was the middle of winter, when the broad flakes of snow were falling around, that the queen of a country many thousand miles off sat working at her window. The frame of the window was made of fine black ebony, and as she sat looking out upon the snow, she pricked her finger, and three drops of blood fell upon it.

Then she gazed thoughtfully upon the red drops that sprinkled the white snow, and said, ‘Would that my little daughter may be as white as that snow, as red as that blood, and as black as this ebony windowframe!’ And so the little girl really did grow up; her skin was as white as snow, her cheeks as rosy as the blood, and her hair as black as ebony; and she was called Snow White.

But this queen died; and the king soon married another wife, who became queen, and was very beautiful, but so vain that she could not bear to think that anyone could be handsomer than she was. She had a fairy looking-glass, to which she used to go, and then she would gaze upon herself in it, and say:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass had always answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all the land.’

But Snow White grew more and more beautiful; and when she was seven years old she was as bright as the day, and fairer than the queen herself. Then the glass one day answered the queen, when she went to look in it as usual:
‘Thou, queen, art fair, and beauteous to see,
But Snow White is lovelier far than thee!’

When she heard this she turned pale with rage and envy, and called to one of her servants, and said, ‘Take Snow White away into the wide wood, that I may never see her any more.’ Then the servant led her away; but his heart melted when Snow White begged him to spare her life, and he said, ‘I will not hurt you, thou pretty child.’

So he left her by herself; and though he thought it most likely that the wild beasts would tear her in pieces, he felt as if a great weight were taken off his heart when he had made up his mind not to kill her but to leave her to her fate, with the chance of someone finding and saving her.

Then poor Snow White wandered along through the wood in great fear; and the wild beasts roared about her, but none did her any harm. In the evening she came to a cottage among the hills, and went in to rest, for her little feet would carry her no further.

Everything was spruce and neat in the cottage: on the table was spread a white cloth, and there were seven little plates, seven little loaves, and seven little glasses with wine in them; and seven knives and forks laid in order; and by the wall stood seven little beds. As she was very hungry, she picked a little piece of each loaf and drank a very little wine out of each glass; and after that she thought she would lie down and rest.

So she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.

By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.

They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’

Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’

And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.

In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’

But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลางฤดูหนาว เมื่อเกล็ดกว้างหิมะตกลงมาทั่ว ราชินีของประเทศหลายพันไมล์จากนั่งทำงานที่หน้าต่างของเธอได้ กรอบของหน้าต่างที่ทำจากไม้มะเกลือสีดำที่ดี และขณะที่เธอนั่งมองเมื่อหิมะ เธอ pricked นิ้วของเธอ และเลือดสามหยดอยู่กับมันแล้ว เธอจ้องคิดเมื่อหยดสีแดงที่โรยหิมะสีขาว และ ว่า 'จะให้ลูกน้อยอาจจะขาวเป็นหิมะที่ แดงเป็นเลือดที่ และดำเป็นสีดำ windowframe นี้' และเพื่อ ให้สาวน้อยจริง ๆ จึงเติบโตขึ้น ผิวเธอไม่ขาวเป็นหิมะ สีเลือด และผมของเธอเป็นสีดำเป็นสีดำ แก้มของเธอ และเธอเรียกหิมะขาวแต่ควีนนี้ ตาย และพระเร็ว ๆ นี้เมียคนอื่น ผู้เป็น ราชินี และสวยงามมาก แต่ไร้สาระว่า เธออาจไม่รับคิดว่า ใครจะเป็น handsomer มากกว่าเธอ เธอเป็นนางฟ้ามองแก้ว ที่ใช้ไป แล้ว เธอจะมองกับตัวเองใน และพูดว่า:' บอกฉัน แก้ว บอกจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินที่เป็นธรรม บอก ใคร?'และแก้วได้รับคำตอบเสมอ:' พระองค์ ควีน ศิลปะการธรรมในที่ดินทั้งหมดนี้ 'แต่หิมะขาวเติบโตสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้เจ็ดปี เธอก็สว่าง เป็นวัน และ fairer พระราชินีเอง แล้ว แก้ววันหนึ่งตอบราชินี เมื่อเธอไปดูมันเป็นปกติ:' พระองค์ควีน ศิลปะ ยุติธรรม และงดงามดูแต่หิมะสีขาวเป็นเหน็ดไกลกว่าข้า!'เมื่อเธอได้ยินนี้ เธอเปิดซีด ด้วยความโกรธและความอิจฉา เรียกเธอข้าราชการอย่างใดอย่างหนึ่ง และกล่าว ว่า 'ใช้หิมะขาวไปเป็นไม้กว้าง ที่อาจไม่เคยพบเธออีก' แล้ว คนรับใช้นำเธอออกไป แต่หัวใจของเขาละลาย เมื่อหิมะขาวขอร้องเขาอะไหล่ชีวิตของเธอ เขากล่าว ว่า 'ฉันไม่เจ็บคุณ พระองค์สวยเด็ก'เพื่อให้ เขาจากเธอ ด้วยตัวเอง และแม้ว่าเขาคิดว่า น่าที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอชิ้น เขารู้สึกราวกับถ่ายดีน้ำหนักปิดใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจไม่ฆ่าเธอ แต่ปล่อยให้ชะตากรรมของเธอ เธอ มีโอกาสที่จะมีคนค้นหา และบันทึกของเธอแล้ว จนหิมะขาวเดินทางผ่านไม้ในกลัวมาก และสัตว์ป่าคำรามของเธอ แต่ไม่มีไม่ได้เธอเป็นอันตราย ในตอนเย็น เธอมาคอทเทจท่ามกลางภูเขา และไปในที่เหลือ สำหรับเท้าของเธอเล็กน้อยจะทำเธอไม่เพิ่มเติมทุกอย่างเป็นโก้ และเรียบร้อยในกระท่อม: ตารางกระจายผ้าขาว และมีเจ็ดแผ่นเล็ก ก้อนน้อยเจ็ด และเจ็ดน้อยแก้วไวน์ใน และเจ็ดมีดและส้อมวางลำดับ และตามผนังยืนเตียงน้อยเจ็ด เพราะหิวมาก เธอหยิบชิ้นเล็ก ๆ ของแต่ละปอนด์ และดื่มไวน์จากแก้วแต่ละ น้อยมาก และหลังจากนั้น เธอคิดว่า เธอจะนอนลง และส่วนที่เหลือดังนั้น เธอพยายามทุกเตียงน้อย แต่หนึ่งยาวเกินไป และยังสั้นเกินไป จนในที่สุด เจ็ดเหมาะเธอ: และมีเธอไว้เอง และนอนโดยโดยและในมาของพัก ตอนนี้ พวกเขาก็น้อยคนแคระทั้งเจ็ด ที่อาศัยอยู่ในหมู่ภูเขา และขุด และค้นหาทองพวกเขาสว่างไฟเจ็ดของพวกเขา และเห็นพร้อมกันว่า ทั้งหมดไม่เหมาะสม กล่าวว่า ครั้งแรก 'ที่มีการนั่งอยู่บนเก้าอี้ของฉัน' ครั้งที่สอง 'ที่มีการกินปิดแผ่นของฉัน' ที่สาม 'ที่มีการเบิกสินค้าขนมปังของฉัน ' สี่ 'ที่มีถูกรัฐมนตรีพร้อมช้อนของฉันได้อย่างไร' 5 'ที่ได้รับการจัดการส้อมของฉันได้อย่างไร' หก 'ที่มีการตัด ด้วยมีดของฉันได้อย่างไร' เจ็ด 'ที่ได้รับการดื่มไวน์ของฉัน 'แล้ว ครั้งแรกมองรอบ และกล่าวว่า 'ที่มีการนอนอยู่บนเตียงของฉัน ' และส่วนเหลือมาใช้เขา และทุกคนร้องออกมาว่า คนที่ได้รับตามเตียงของเขา แต่เจ็ดเห็นหิมะสีขาว และเรียกพี่น้องทั้งหมดของเขามา และเห็นเธอ และพวกเขาร้องออกมาด้วยเมือ และนำมาของโคมไฟจะมองเธอ กล่าว ว่า, ' สวรรค์ที่ดี อะไรรักลูกเธอ!'และพวกเขาดีใจมากที่เห็นเธอ และเอาดูแลไม่ให้ตื่นเธอ และคนแคระเจ็ดนอนชั่วโมงกับแต่ละอื่น ๆ ดาวแคระจะ จนถึงกลางคืนก็หายไปในตอนเช้า หิมะขาวบอกพวกเขาเรื่องราวของเธอทั้งหมด และสงสารเธอ และกล่าวว่า ถ้า เธออยากเก็บใบสั่ง ทำอาหาร และล้าง และถัก และหมุนสำหรับพวกเขา เธออาจอยู่ที่เธอ และพวกเขาจะเอาใจเธอ แล้วพวกเขาไปตลอดทั้งวันทำงาน ค้นหาทองคำและโลหะเงินในภูเขา: แต่หิมะขาวเหลือที่บ้าน และพวกเขาเตือนเธอ กล่าว ว่า 'ราชินีจะเร็วหา เพื่อดูแล และให้ไม่มีใคร'แต่ราชินี ขณะที่เธอคิดว่า หิมะสีขาวตาย เชื่อกันว่า เธอต้องเป็นผู้หญิง handsomest ในแผ่นดิน และเธอเดินไปที่กระจกของเธอ และกล่าวว่า:' บอกฉัน แก้ว บอกจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินที่เป็นธรรม บอก ใคร?'และแก้วตอบ:' พระองค์ ควีน ศิลปะการธรรมในแผ่นดินนี้ทั้งหมด:แต่ ผ่านเนิน เขา ในร่มนวู้ที่เจ็ด dwarfs มิใช่การทำหิมะขาวมีสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นช่วงกลางของฤดูหนาวเมื่อเกล็ดหิมะในวงกว้างของถูกล้มไปรอบ ๆ ที่สมเด็จพระราชินีแห่งประเทศหลายพันไมล์จากนั่งทำงานอยู่ที่หน้าต่าง กรอบของหน้าต่างที่ทำจากไม้มะเกลือสีดำดีและขณะที่เธอนั่งมองออกไปหิมะเธอ pricked นิ้วของเธอและสามหยดเลือดลดลงเมื่อมัน. จากนั้นเธอมองความคิดเมื่อหยดสีแดงที่โรยหิมะสีขาว และกล่าวว่าจะว่าลูกสาวตัวน้อยของผมอาจจะเป็นสีขาวเหมือนหิมะที่เป็นสีแดงเลือดนั้นและเป็นสีดำเป็น windowframe มะเกลือนี้! และเพื่อให้สาวน้อยจริงๆไม่เติบโตขึ้น; ผิวของเธอเป็นสีขาวเหมือนหิมะแก้มของเธอเป็นสีดอกกุหลาบเป็นเลือดและเส้นผมของเธอเป็นสีดำเป็นสีดำ; และเธอก็ถูกเรียกว่า Snow White. แต่ราชินีนี้เสียชีวิต; และพระมหากษัตริย์ในเร็ว ๆ นี้แต่งงานกับภรรยาคนอื่นที่กลายเป็นราชินีและเป็นภาพที่สวยงามมาก แต่ไร้สาระเพื่อที่เธอทนไม่ได้ที่จะคิดว่าทุกคนอาจจะ handsomer กว่าเธอ เธอมีนางฟ้ามองกระจกซึ่งเธอเคยไปและจากนั้นเธอจะจ้องมองตัวเองอยู่ในนั้นและกล่าวว่า'บอกฉัน, แก้ว, บอกฉันจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินคือใครโสภาบอกฉันที่ '? และแก้วทรงตอบเสมอ:' พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาทั่วแผ่นดิน '. แต่หิมะขาวขยายตัวมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้เจ็ดขวบเธอเป็นสดใสเท่าวันและสวยกว่าราชินีตัวเอง แล้วแก้ววันหนึ่งตอบราชินีเมื่อเธอเดินไปดูว่ามันเป็นปกติ: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะยุติธรรมและสวยงามที่จะเห็นแต่หิมะสีขาวเป็น lovelier กว่าเจ้า' เมื่อเธอได้ยินเธอหันอ่อน ความโกรธและความอิจฉาและเรียกให้เป็นหนึ่งในคนรับใช้ของเธอและพูดว่า 'เอาหิมะขาวไปในไม้กว้างที่ฉันอาจจะไม่เคยเห็นเธออีกต่อไป. แล้วคนรับใช้นำเธอไป; แต่หัวใจของเขาเมื่อละลายหิมะขาวขอร้องให้เขาไว้ชีวิตของเธอและเขากล่าวว่า 'ฉันจะไม่ทำร้ายคุณเจ้าเด็กสวย. ดังนั้นเขาทิ้งเธอด้วยตัวเอง; และแม้ว่าเขาคิดว่ามันมีแนวโน้มมากที่สุดที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เขารู้สึกราวกับว่ามีน้ำหนักมากถูกนำตัวออกหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจของเขาจะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอกับชะตากรรมของเธอด้วย . โอกาสของคนที่ค้นหาและบันทึกของเธอนั้นน่าสงสารหิมะขาวเดินผ่านพร้อมไม้ในความกลัวที่ดี; และสัตว์ป่าคำรามเกี่ยวกับเธอ แต่ก็ไม่มีใครทำอันตรายใด ๆ ของเธอ ในตอนเย็นเธอมาถึงกระท่อมท่ามกลางเนินเขาและเข้าไปในส่วนที่เหลือเท้าเล็ก ๆ ของเธอจะพาเธอไปที่ใด. ทุกอย่างเรียบร้อยและเรียบร้อยในกระท่อม: บนโต๊ะถูกกางผ้าสีขาวและมีเจ็ด แผ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ็ดก้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ และเจ็ดแก้วเล็ก ๆ น้อย ๆ กับไวน์ในพวกเขา; เจ็ดมีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ; และผนังยืนเจ็ดเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ขณะที่เธอกำลังหิวมากเธอหยิบชิ้นส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแต่ละก้อนและดื่มไวน์น้อยมากจากแต่ละแก้ว และหลังจากนั้นเธอคิดว่าเธอจะนอนลงและส่วนที่เหลือ. ดังนั้นเธอจึงพยายามทุกเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่อย่างหนึ่งที่ยาวเกินไปและอีกสั้นเกินไปจนในที่สุดเหมาะที่เจ็ดของเธอและมีเธอวางลงและตัวเองไปนอน. โดยและโดยในมาต้นแบบของกระท่อม ตอนนี้พวกเขาเจ็ดดาวแคระเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อาศัยอยู่ในหมู่ภูเขาและขุดและค้นหาทอง. พวกเขาได้ลงเจ็ดโคมไฟของพวกเขาและได้เห็นในครั้งเดียวว่าทุกอย่างไม่ถูกต้อง กล่าวว่าครั้งแรกที่ 'ใครได้รับการนั่งอยู่บนม้านั่งของฉันได้อย่างไร' ที่สอง 'ใครได้รับการรับประทานอาหารจากจานของฉันได้อย่างไร' ที่สาม 'ใครได้รับการหยิบขนมปังของฉันได้อย่างไร' ที่สี่ 'ใครได้รับการแทรกแซงด้วยช้อนของฉันได้อย่างไร' ที่ห้า 'ใครได้รับการจัดการส้อมของฉันได้อย่างไร' หก 'ใครได้รับการตัดด้วยมีดของฉันได้อย่างไร' เจ็ด 'ใครได้รับการดื่มไวน์ของฉันได้อย่างไร' จากนั้นรอบแรกมองและกล่าวว่าใครได้รับการนอนอยู่บนเตียงของฉัน? และส่วนที่เหลือมาทำงานกับเขาและทุกคนร้องออกมาว่าคนที่ได้รับบนที่นอนของเขา แต่ที่เจ็ดเห็นหิมะขาวและเรียกบรรดาพี่น้องของเขาที่จะมาและเห็นเธอ; และพวกเขาร้องออกมาด้วยความสงสัยและความประหลาดใจและนำโคมไฟของพวกเขาจะมองไปที่เธอและพูดว่า 'ชั้นฟ้าทั้งหลายดี! สิ่งที่เป็นเด็กที่น่ารักเธอเป็น 'และพวกเขาก็ดีใจมากที่จะเห็นเธอและดูแลไม่ให้ตื่นเธอ และคนแคระเจ็ดชั่วโมงนอนหลับอยู่กับแต่ละคนแคระอื่น ๆ ในการเปิดจนถึงกลางคืนก็หายไป. ในตอนเช้าหิมะขาวบอกพวกเขาทุกเรื่องราวของเธอ; และพวกเขาสงสารเธอและบอกว่าถ้าเธอจะให้ทุกสิ่งในการสั่งซื้อและการปรุงอาหารและล้างและถักและหมุนสำหรับพวกเธออาจจะอยู่ที่เธอเป็นและพวกเขาจะดูแลที่ดีของเธอ จากนั้นพวกเขาก็ออกไปตลอดทั้งวันในการทำงานของพวกเขากำลังมองหาทองและเงินในภูเขา แต่หิมะขาวถูกทิ้งไว้ที่บ้าน และพวกเขาเตือนเธอและพูดว่า 'พระราชินีเร็ว ๆ นี้จะหาที่ที่คุณอยู่เพื่อดูแลและให้หนึ่งในไม่. แต่พระราชินีตอนนี้ที่เธอคิดว่าหิมะขาวตายเชื่อว่าเธอต้องเป็นผู้หญิงที่หล่อ ในแผ่นดินนั้น และเธอไปแก้วของเธอและกล่าวว่า'บอกฉัน, แก้ว, บอกฉันจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินคือใครโสภาบอกฉันใคร?' และแก้วตอบ: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภา ในแผ่นดินนี้แต่กว่าเนินเขาในที่ร่มกรีนวูดในกรณีที่คนแคระทั้งเจ็ดที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำมีหิมะขาวเป็นไฮ