We met first in a wine bar off Oxfo

We met first in a wine bar off Oxford Street. I'd just been to a disastrous concert at the Wigmore Hall – a little-known Korean soprano in a Hugo Wolf song cycle. You can imagine! He came up to me, pointing to my concert programme.
'Oh well, my dear. Some you win, some you lose, I suppose! Have a nice cool drink and forget all about it.'
He ordered two glasses of Sancerre and we took them to a corner table. I don't usually accept drinks from total strangers but there was something disarming about him. He wore a bizarre assortment of clothes – a striped cricket blazer worn over a slightly grubby T-shirt, brown corduroy trousers and a pair of dirty, battered trainers. He was perhaps fifty, maybe older. He had short grey hair and a small moustache. The most attractive thing about him was his voice. It was warm and lilting. It had the sort of musical quality I associate with Ireland.
'Things aren't what they were,' he sighed, sipping his wine, 'I remember the greats you know – Beecham, Sir Malcolm Sargent, von Karajan – you name them, I knew them. Anyway, cheers.'
He raised his glass and we drank. I went to replenish our glasses.
'So you're in the music business?' I inquired.
'Me? Music is in my veins. It's the air in my lungs. It's the food in my stomach. Music? Me and music are like that.' And he interlaced his fingers to show me how close he and music were.
'But do you play yourself?' I asked.
'Not exactly play. I'm more in the broadcasting and recording area,' he confided, 'but I have an essential role in every performance,' he replied evasively. 'I've worked with them all – Zubin Mehta, Bernstein (now he was a lad, I can tell you), Arthur Rubenstein (a real ladies' man too), Pavarotti, Solti. There are plenty of stories I could tell you.'
When we left to make our way to our separate homes, we agreed to meet again the following week. From then on, we met occasionally for about six months. But, despite our common interest in music, we never went to a concert together. I suggested it once, but he refused so violently that I never suggested it again.
Yet, every time we met he would boast about his musical contacts.
'I was on with Sir Neville Marriner last week,' he said, with a modest smile, 'and next week it's the Juillard. I'm busy every night. But they're all such lovely people; lovely…' His voice trailed off nostalgically.
Now, I am not an especially curious person, but I have to admit that I was intrigued by Cheers. (When I had asked his name, he had told me, 'Just call me Cheers.') How did he come to know all these musicians so well? What did he do for a living? Who was he?
Inevitably, one evening we did find ourselves at the same concert. It was at the Royal Festival Hall. I spotted him down in the front row, dressed in his inimitable style. He seemed very agitated. As the orchestra came to the end of the first half of the concert, I saw him leap up, clapping and cheering loudly, as close as possible to the BBC radio microphones recording the concert. I suddenly realized what his 'role' was.
So, whenever you hear a live broadcast of a concert – think of 'Cheers'!

. Choose the most accurate answer.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราพบครั้งแรกในบาร์ไวน์ปิดถนน ผมเพิ่งเคยไปคอนเสิร์ตร้ายโรงแรมวิกมอร์ฮอลล์ – โซปราโนเกาหลีรู้จักกันน้อยในวงจรเพลง Hugo หมาป่า คุณสามารถจินตนาการ เขามาให้ฉัน ชี้ไปที่โปรแกรมคอนเสิร์ตของฉัน.
' ดี Oh รักของฉัน บางคุณชนะ บางคุณสูญเสีย ฉันคิดว่า มีเย็นดีดื่ม และลืมเกี่ยวกับมัน "
เขาสั่งสองแก้ว Sancerre และเราเอาตารางมุม ฉันมักจะไม่ยอมรับเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้าทั้งหมด แต่มีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเขา disarming เขาสวมจัดประเภทแปลกประหลาดของเสื้อผ้าเสื้อสามารถคริกเก็ตลายการสวมใส่เสื้อยืดเล็กน้อยทำเล กางเกงสีน้ำตาล corduroy และคู่ของสกปรก จากวิกฤตการฝึกอบรม เขาได้บางทีห้าสิบ เก่าที เขามีผมสั้นสีเทาและ moustache เล็ก สิ่งน่าสนใจที่สุดเกี่ยวกับเขาเป็นเสียงของเขา อบอุ่น และ lilting ได้ จะมีการเรียงลำดับของฉันเชื่อมโยงกับไอร์แลนด์คุณภาพดนตรี
'สิ่งไม่เดิม เขาถอนหายใจ จิบไวน์ ของเขา ' ฉันจำ greats รู้ – Beecham, Sir Malcolm Sargent ฟอน Karajan – คุณชื่อพวกเขา ฉันรู้ว่าพวกเขา อย่างไรก็ตาม ไชโย '
เขายกแก้วของเขา และเราได้ดื่ม ผมไปเติมแก้วของเรา
'เพื่อคุณในเพลง ' ฉันทูล.
' ฉัน เพลงอยู่ในหลอดเลือดดำของฉัน อากาศในปอดของฉันได้ อาหารในกระเพาะอาหารของฉันได้ เพลง ฉันและเพลงอยู่เช่นนั้น ' และเขาอินเทอร์เลซนิ้วของเขาเพื่อแสดงวิธีปิดเพลงและเขาก็
'แต่คุณไม่เล่นด้วยตัวเอง " ถาม
' ไม่ว่าเล่น ผมเพิ่มเติมในการออกอากาศและบันทึกตั้ง เขาเปิดเผย 'แต่มีส่วนสำคัญในประสิทธิภาพทุก เบิกบาน evasively ' ฉันเคยทำงานกับพวกเขาทั้งหมด – Zubin Mehta นาร์ดเบิร์นสไตน์ (ตอนนี้เขาถูกลาด ฉันสามารถบอกคุณ) Arthur Rubenstein (จริงสตรีคนเกินไป), ทตี้ Solti มีเรื่องราวสามารถบอกคุณ '
เมื่อเราปล่อยให้เราไปบ้านของเราแยก เราตกลงกันไปพบอีกครั้งในสัปดาห์ถัดไป จากนั้น เราพบบางครั้งเวลาประมาณหกเดือน ได้ แม้ มีของทั่วไปสนใจในดนตรี เราไม่เคยไปคอนเสิร์ตกัน ผมแนะนำว่า ครั้งเดียว แต่เขาปฏิเสธโหงดังนั้นที่ผมไม่แนะนำมันอีก
ยัง ทุกครั้งที่เราพบ เขาจะโม้ได้เกี่ยวกับเขาดนตรีติดต่อ
'ผมบนกับรักเนวิล Marriner สัปดาห์ เขากล่าวว่า ดีเจียมเนื้อเจียมตัว, ' และสัปดาห์ถัดไปเป็น Juillard จะ ผมว่างทุกคืน แต่พวกเขากำลังทั้งหมดเช่นดี ดี...' เสียงของเขา trailed ปิด nostalgically.
ตอนนี้ ฉันไม่ได้เป็นคนอยากรู้อยากเห็นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่ฉันต้องยอมรับว่า ผมไม่ประหลาดใจ โดยไชโย (เมื่อฉันได้ถามชื่อของเขา เขาได้บอกฉัน 'เพียงโทรหาฉันเชียร์ ') เขามาดนตรีเหล่านี้รู้ดีว่าไม่ได้ เขาไม่ได้ทำอะไรเพื่อการครองชีพ ที่ถูกเขา?
ย่อม เย็นหนึ่งเราได้พบตัวเองในคอนเสิร์ตเดียวกัน ก็รอยัลเฟสติวัลฮอลล์ ฉันพบเขาลงในแถวหน้า การแต่งตัวในสไตล์ของเขา inimitable เขาลำบากมาก agitated เป็นวงดนตรีมาตอนท้ายของครึ่งแรกของคอนเสิร์ต ฉันเห็นเขากระโดดขึ้น ปรบมือ และเชียร์ดัง ใกล้ที่สุดเพื่อ BBC วิทยุไมโครโฟนบันทึกคอนเสิร์ต ฉันก็รู้เขา 'บทบาท' ถูก
ดังนั้น เมื่อคุณได้ยินออกอากาศสดของคอนเสิร์ต – คิดว่า 'เชียร์' !

เลือกคำตอบที่ถูกต้องที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราเจอกันครั้งแรกในไวน์บาร์ปิด Oxford Street ผมก็เพิ่งไปดูคอนเสิร์ตฮอลล์และหายนะที่วิกมอร์ ที่เกาหลี โซปราโน่ ใน Hugo Wolf เพลงวัฏจักร ที่คุณสามารถจินตนาการ เขามาหาฉันแล้วชี้ไปที่รายการคอนเสิร์ตของฉัน
โอ้ โอเค มีคุณชนะบางสูญเสีย ฉันคิดว่า ! มีเครื่องดื่มเย็นดีและลืมเกี่ยวกับมัน . '
เขาสั่ง sancerre สองแก้วและเราพาพวกเขาไปที่โต๊ะมุมห้อง ฉันมักจะไม่รับเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้า แต่ก็มีปลดล็อกเกี่ยวกับเขา เขาใส่ชุดแปลกประหลาดของเสื้อผ้าและลายจิ้งหรีดเสื้อสามารถสวมใส่มากกว่าเล็กน้อย . . เสื้อยืด กางเกงผ้าลูกฟูกสีน้ำตาล และคู่ของการฝึกอบรมซึ้งสกปรก . เขาอาจจะห้าสิบ อาจจะแก่กว่าเขาสั้นสีเทาผมและหนวดเล็ก ๆ สิ่งที่สวยงามที่สุดเกี่ยวกับเขาคือ เสียงของเขา มันเป็นความอบอุ่นและจังหวะ . มีการจัดเรียงของที่มีคุณภาพดนตรีฉันเชื่อมโยงกับไอร์แลนด์ .
'things ไม่ได้สิ่งที่พวกเขา " เขาถอนหายใจจิบไวน์ของเขา ' ผมจำได้สักคนรู้–บีแชมครับ มัลคอล์ม ซาร์เจนท์ , จากคารายาน–คุณชื่อมัน ฉันรู้ว่ามัน ยังไงก็เชียร์ '
.เขายกแก้วของเขาและเราดื่ม ผมไปเติมแว่นของเรา
'so คุณในธุรกิจเพลง ? ฉันถาม 'me
? ดนตรีในสายเลือดของฉัน มันเป็นอากาศในปอดของฉัน มันเป็นอาหารอยู่ในท้อง เพลง ฉันและเพลงที่ชอบ และเขา interlaced นิ้วมือของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาอยู่ใกล้และเพลง .
แต่คุณเล่นด้วยตัวคุณเอง ? ผมถาม .
'not ตรงเล่นผมเพิ่มเติมในการออกอากาศและพื้นที่บันทึก ' เขา confided ' แต่ผมมีบทบาทสำคัญในการแสดงทุกครั้ง ' เขาตอบกระอ้อมกระแอ้ม’ ฉันได้ทำงานกับพวกเขาทั้งหมด–สุบิน เมห์ธา เบิร์น , ( ตอนนี้เขาเป็นเด็กที่ฉันสามารถบอกคุณได้ ) , อาร์เทอร์ รูเบนสไตน์ ( เสือผู้หญิงไปแล้วด้วย ) solti Pavarotti , . มีเรื่องราวมากมายที่ฉันสามารถบอกคุณได้ '
เมื่อเราออกไปหาทางบ้านแยกของเราเราตกลงที่จะพบกันอีกครั้งในสัปดาห์ต่อไป จากนั้นมา เราเจอกันเป็นครั้งคราว ประมาณหกเดือน แต่แม้จะมีความสนใจร่วมกันของเราในเพลง เราไม่เคยไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน ผมแนะนำให้มันได้ แต่เขาปฏิเสธจึงรุนแรงที่ไม่เคยพบมันอีกครั้ง .
แต่ทุกครั้งที่เราเจอกันเขาจะโม้เรื่องติดต่อดนตรีของเขา .
" อยู่ด้วยครับ เนวิลล์ มาร์ริเนอร์สัปดาห์สุดท้าย , ' เขากล่าวว่ากับรอยยิ้มที่เจียมเนื้อเจียมตัว และสัปดาห์หน้าก็ juillard . ฉันยุ่งอยู่ทุกคืน แต่พวกเขาเป็นคนที่น่ารักเช่น น่ารัก . . . . . . . ' เสียงของเขา trailed ปิด nostalgically .
ตอนนี้ ฉันไม่ได้เป็นคนยิ่งอยากรู้ แต่ผมต้องยอมรับว่าฉันถูก intrigued โดยเชียร์ ( เมื่อฉันได้ถามชื่อเขา เขาบอกฉัน , ' เรียกผมเชียร์ ' ) แล้วเขามารู้จักนักดนตรีพวกนี้งั้นเหรอ ?แล้วเขาทำอาชีพอะไร ? เขาคือใคร ?
ย่อม เย็นวันหนึ่งเราพบตัวเองในคอนเสิร์ตเดียวกัน มันเป็นเทศกาลที่หอพระ ผมเห็นเขาลงในแถวหน้า แต่งตัวในสไตล์ที่เลียนแบบเขา ดูเหมือนเขาจะโกรธมากนะ เป็นวงดนตรีมา จบครึ่งแรกของคอนเสิร์ต ผมเห็นเขากระโดดขึ้น , ตบมือเชียร์เสียงดังใกล้เคียงที่สุดกับบีบีซีวิทยุไมโครโฟนบันทึกคอนเสิร์ต ฉันก็ตระหนักว่าเขา ' บทบาท ' .
ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่คุณได้ยินการถ่ายทอดสดคอนเสิร์ต และคิดว่า ' เชียร์ '

เลือกคำตอบที่ถูกต้องที่สุด