Lin Ruoxi was actually quite hungry

Lin Ruoxi was actually quite hungry, just like other women, in order to maintain her figure, Lin Ruoxi only ate a small sandwich for lunch. She was working till now, and her stomach was rumbling from hunger as she lightly nodded her head.



Xu Zhihong clapped, and the waiters near the door immediately started to get busy.



The dinner was of formal western cuisine. While the dinnerware was being set on the table, Lin Ruoxi glanced towards Yang Chen with worry in her eyes. Obviously, the sudden switch to western cuisine was to embarrass Yang Chen.



“This mister is named?” Xu Zhihong asked with an insincere smile towards Yang Chen.



“Surnamed Yang, named Chen.” Yang Chen yawned. He was both too hungry and sleepy. Upon seeing that it was western cuisine, he whispered in his heart, this is not even as filling as a bowl of noodles.



“Even though it’s my first time meeting Yang Chen, I did not prepare a proper gift. I specially ordered a bottle of Nebbiolo from the year 1992, and I hope that Mister Yang can evaluate it for me.” As he finished saying that, he signaled a waiter to bring over the bottle of beautifully packaged red wine.



In his heart, Yang Chen couldn’t help but sneer while staying silent. Using three fingers, he lightly raised the glass, allowing the waiter to pour wine in it.



The waiter only poured a bit before stopping.



Yang Chen didn’t feel anything out of place and he lightly swirled the liquid around the glass, smelt the wine, placed the tilted glass to his lips, and slowly savoured a sip.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลิน Ruoxi เป็นจริงค่อนข้างหิวเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ เพื่อรักษารูปของเธอหลิน Ruoxi เพียงกินแซนวิชขนาดเล็กสำหรับมื้อกลางวัน เธอทำงานจนถึงขณะนี้และกระเพาะอาหารของเธอถูกเสียงดังก้องจากความหิวขณะที่เธอเบา ๆ พยักหน้าเธอ. เสี่ยว Zhihong ปรบมือและบริกรใกล้ประตูทันทีเริ่มที่จะได้รับการยุ่ง. อาหารค่ำเป็นอาหารตะวันตกอย่างเป็นทางการ ในขณะที่อาหารเย็นที่ถูกตั้งบนโต๊ะหลิน Ruoxi ชำเลืองมองไปทางหยางเฉินด้วยความเป็นห่วงในดวงตาของเธอ เห็นได้ชัดว่าสวิทช์ฉับพลันเพื่ออาหารตะวันตกก็จะทำให้เกิดปัญหาหยางเฉิน. "Mister นี้เป็นชื่อ?" เสี่ยว Zhihong ถามด้วยรอยยิ้มจริงใจต่อหยางเฉิน. "นามสกุลยางชื่อเฉิน." หยางเฉินหาว เขาเป็นทั้งหิวเกินไปและง่วงนอน เมื่อเห็นว่ามันเป็นอาหารตะวันตกเขากระซิบในหัวใจของเขานี้ไม่ได้แม้ในขณะที่กรอกเป็นชามก๋วยเตี๋ยว. "แม้ว่าจะประชุมครั้งแรกที่ฉันหยางเฉินผมไม่ได้เตรียมของขวัญที่เหมาะสม ฉันเป็นพิเศษสั่งซื้อขวด Nebbiolo จากปี 1992 และผมหวังว่านายหยางสามารถประเมินมันสำหรับฉัน. "ในขณะที่เขาเสร็จสิ้นการบอกว่าเขาส่งสัญญาณบริกรที่จะนำขวดไวน์แดงบรรจุอย่างสวยงามได้. ในหัวใจของเขา หยางเฉินไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะเยาะในขณะเข้าพักที่เงียบ ใช้สามนิ้วเขาเบา ๆ ยกแก้วที่ช่วยให้บริกรที่จะเทไวน์ในนั้น. บริกรเพียงเทนิดก่อนที่จะหยุด. หยางเฉินไม่ได้รู้สึกอะไรออกจากสถานที่และเขาเบา ๆ หมุนวนของเหลวรอบแก้วกลิ่น ไวน์ที่วางแก้วเอียงไปริมฝีปากของเขาและค่อยๆจิบเสิร์ฟ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลิน ruoxi เป็นจริงค่อนข้างหิว เหมือนผู้หญิงคนอื่น เพื่อที่จะรักษารูปร่างของเธอ หลิน ruoxi กินแค่แซนวิชเล็ก ๆสำหรับมื้อกลางวัน เธอทำงานจนถึงตอนนี้ และท้องก็ร้องหิว เธอพยักหน้าเบา ๆ หัวเธอซู zhihong ตบมือและบริกรที่อยู่ใกล้ประตูทันที เริ่มจะยุ่งอาหารเย็นเป็นอาหารตะวันตกอย่างเป็นทางการ ในขณะที่อาหารเย็นถูกตั้งบนโต๊ะ เหลือบมองไปยังหยางเฉินหลิน ruoxi ด้วยความกังวลในสายตาของเธอ เห็นได้ชัดว่าเปลี่ยนกะทันหันอาหารตะวันตกคือหยางเฉินเก้อ" คุณชื่อ ? " ซู zhihong ถามด้วยรอยยิ้มที่ไม่จริงใจต่อหยางเฉิน" ชื่อ นามสกุลหยาง เฉิน " หยางเฉินหาว เขาทั้งสองก็หิวและง่วง เมื่อเห็นว่ามันเป็นอาหารตะวันตก เขากระซิบในใจ นี้ไม่ได้บรรจุเป็นชามก๋วยเตี๋ยว" แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้พบกับหยางเฉิน ผมไม่ได้เตรียมของขวัญที่เหมาะสม ฉันสั่งทำพิเศษขวดเนบบิโอโลจากปี 1992 และฉันหวังว่าคุณยังสามารถใช้มันสำหรับฉัน " เขาพูดจบ เขาส่งสัญญาณเรียกบริกรให้เอาขวดสวยงามบรรจุไวน์แดง .ในจิตใจของเขา หยางเฉินไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ยิ้มเยาะ ในขณะที่อยู่เงียบ ใช้สามนิ้ว เขา ค่อย ๆยกกระจกให้บริกรรินไวน์ในบริกรเพียงเทนิดหน่อยก่อนหยุดหยางเฉินไม่ได้รู้สึกอะไร นอกสถานที่ และเขาเบาๆ swirled ของเหลวรอบแก้ว ได้กลิ่นเหล้า วางเอียงแก้วกับริมฝีปากของเขาและค่อยๆเสิร์ฟ จิบ