Form has always tended to operate a

Form has always tended to operate as a mechanism of control in architecture. Whether through the ancient orders, Renaissance systems of proportion, or 19th century theories of tectonics, form has provided architecture’s symbolic value, its organization, and literally given shape to its materials and structures. This tendency is stronger than ever today, despite the illusion of freedom provided by digital technologies of design and manufacture and the new geometric possibilities they offer. No matter how sophisticated the modeling software or automated the assembly, a project’s form still exists as an underlying framework, static and rational, entirely circumscribing the processes of design and construction. Today – largely due to a near ubiquitous faith in digital technology and complex geometry – architecture lacks intelligent or innovative approaches to form.

The formless was articulated as a philosophical construct by Georges Bataille, a man with a famous antipathy for architecture. But Bataille’s hostility was due more to his myopic view of architecture than any fundamental incompatibility between his ideas and architectural practice. Bataille could only see architecture as form – it was always a metaphor or a symbol: a stand-in for the body, the state, or an institution. But in his Critical Dictionary, the same document that included his notoriously hostile “definition” of architecture, Bataille praised the formless qualities of space. And his notion of the formless was deeply physical, grounded in a discourse of base materiality. Ironically, then, there may be no better place for Bataille’s ideas to take root than architecture, provided it is no longer conflated with form.

Form suppresses material, and tends to either idealize architectural materials or dematerialize architecture altogether. In response, we propose a fundamental shift from material – that which is sublimated or invested with symbolic power – to matter – that which simply is. This distinction between symbolic material and raw matter is particularly urgent given the increasing importance of sustainability in contemporary design. The very phrase “green design” already reveals that sustainability today is as often about symbolism or metaphor (if not branding) as about genuinely responsible consumption of resources. While not overtly “green,” our formless advocates a new creativity and freedom in the use of materials. We embrace the raw, the unprocessed, the unstable, the ephemeral, and the degradable. Most of all, our formless seeks to exploit found conditions, to use what already exists. A material like bamboo may scream sustainable, but as often as not it is shipped halfway around the world to the construction site. We would rather build with the dust, dirt, and gravel already there. One might look sustainable, but which is the more responsible use of resources in the long run?

Form also pushes architecture toward the image. In an age in which architecture is increasingly image-based – marketed with renderings, consumed as spectacle, and increasingly indistinguishable from a host of other media – our formless reasserts the primacy of physical and spatial experience. This is not the same experience that has driven the “experience economy” – the fun-house style atmosphere or affect, utterly reliant on a passive subject, offered by much of today’s spectacular architecture. Nor is it the solipsistic, abstract phenomenology of the sublime borrowed by architects from Minimalist and Post-Minimalist work in the visual arts.

We do, however, aspire to new forms of bodily and psychological interaction between architecture and subject. Our spaces are challenging, lacking clear boundaries or legible hierarchies, and so fundamentally demand interaction and engagement. And radically new space ultimately demands new forms of interaction not only between architecture and subject, but among subjects as well. Our formless thus offers not only new understandings of space and material, but of collectivity and social experience. At its core is a reimagining of architecture’s best attributes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบฟอร์มมีเสมอมีแนวโน้มการใช้ งานเป็นกลไกของการควบคุมในสถาปัตยกรรม ว่าผ่านใบสั่งโบราณ ระบบเรอเนสซองซ์ของสัดส่วน หรือทฤษฎีในศตวรรษที่ 19 ของเปลือกโลก แบบฟอร์มมีให้ค่าสัญลักษณ์ของสถาปัตยกรรม ขององค์กร และกำหนดรูปร่างของวัสดุและโครงสร้างอย่างแท้จริง แนวโน้มนี้จะแข็งแกร่งกว่าเคยวันนี้ แม้ มีภาพลวงตาโดยเทคโนโลยีออกแบบ และผลิตทางเรขาคณิตใหม่ที่มีเสรีภาพ ไม่ว่าซอฟต์แวร์สร้างโมเดลที่ทันสมัย หรืออัตโนมัติประกอบ แบบฟอร์มของโครงการยังคงมีอยู่เป็นกรอบเป็นต้น เชือด circumscribing กระบวนการของการออกแบบและก่อสร้างทั้งหมด และคง วันนี้ – ส่วนใหญ่เนื่องจากใกล้เชื่อแพร่หลายในเทคโนโลยีดิจิตอลและรูปทรงเรขาคณิตที่ซับซ้อน – สถาปัตยกรรมขาดอัจฉริยะ หรือนวัตกรรมวิธีการแบบฟอร์มเกมที่ถูกพูดชัดแจ้งเป็นสร้างปรัชญา โดยจอร์จ Bataille ชายกับ antipathy มีชื่อเสียงสำหรับสถาปัตยกรรม แต่ศัตรูของ Bataille เป็นมากกว่าของเขาดู myopic สถาปัตยกรรมกว่าใด ๆ ความไม่เข้ากันพื้นฐานระหว่างความคิดและปฏิบัติทางสถาปัตยกรรมของเขา Bataille เท่าดูสถาปัตยกรรมเป็นฟอร์ม – ถูกเสมออุปมัยหรือเป็นสัญลักษณ์: stand-in ในร่างกาย รัฐ หรือสถาบันที่ แต่ในพจนานุกรมของเขาสำคัญ เอกสารเดียวกันที่อยู่ของเขาเป็นศัตรูฉาว "นิยาม" ของสถาปัตยกรรม Bataille ยกย่องคุณภาพเกมของพื้นที่ และความคิดของเขาในเกมได้อย่างลึกซึ้งจริง สูตรในวาทกรรมของ materiality ฐาน แดกดัน แล้ว มีได้ไม่ดีในความคิดของ Bataille จะรากกว่าสถาปัตยกรรม โดยไม่ได้ conflated แบบฟอร์มแบบฟอร์มไม่ใส่วัสดุ และมีแนวโน้ม idealize สถาปัตยกรรมวัสดุ หรือ dematerialize สถาปัตยกรรมทั้งหมด ตอบ เรานำเสนอกะพื้นฐานจากวัสดุ – ซึ่งเป็น sublimated หรือ ด้วยสัญลักษณ์อำนาจ – สำคัญ – การลงทุนให้ซึ่งก็เป็น ความแตกต่างระหว่างสัญลักษณ์วัสดุดิบเรื่องเป็นเร่งด่วนโดยเฉพาะอย่างยิ่งให้ความสำคัญเพิ่มขึ้นอย่างยั่งยืนในสมัย วลีมาก "สีเขียวออกแบบ" แล้วพบว่า ความยั่งยืนวันนี้เป็นมักจะเป็นเกี่ยวกับสัญลักษณ์หรือเทียบ (ถ้าไม่กำหนดตราสินค้า) เป็นเกี่ยวกับปริมาณการใช้ทรัพยากรที่รับผิดชอบจริงใจ ในขณะที่ไม่ overtly "สีเขียว เกมของเราสนับสนุนการสร้างสรรค์ใหม่ และเสรีภาพในการใช้งานของวัสดุ เราโอบกอดดิบ การประมวลผล ที่เสถียร ข้อมูลแบบชั่วคราว และการช่วยกัน มากที่สุดทั้งหมด เกมของเราพยายามที่จะพบเงื่อนไข การใช้อะไรแล้วใช้ประโยชน์ วัสดุเช่นไม้ไผ่อาจร้องอย่างยั่งยืน แต่มักจะเป็นไม่เป็นส่ง halfway ที่ไซต์ก่อสร้างทั่วโลก เราจะแทนที่จะสร้าง มีฝุ่น สกปรก และกรวดแล้วมี หนึ่งอาจมองอย่างยั่งยืน แต่ซึ่งเป็นการใช้ทรัพยากรที่รับผิดชอบมากขึ้นในระยะยาวนอกจากนี้ฟอร์มยังผลักดันสถาปัตยกรรมต่อภาพ ในอายุที่สถาปัตยกรรมมีมากรูป- – เด็ดขาดกับสิ่งจำลอง ใช้เป็นปรากฏการณ์ และจำแนกไม่ได้มากขึ้นจากสื่ออื่น ๆ – ให้เลือกมากมายของเกม reasserts primacy ของประสบการณ์ทางกายภาพ และพื้นที่ นี้ไม่พบกันที่ได้ขับ "ประสบการณ์เศรษฐกิจ" – บรรยากาศบ้านสนุกหรือผล เพราะพึ่งแฝงเรื่อง นำเสนอ โดยวันนี้สถาปัตยกรรมงดงามมาก หรือเป็น phenomenology solipsistic บทคัดย่อของการคลายยืม โดยสถาปนิกจากการทำงานที่เรียบง่ายและ Post-Minimalist ในทัศนศิลป์อย่างไรก็ตาม เรา คาดหวังกับรูปแบบใหม่ของร่างกาย และจิตใจโต้ตอบระหว่างสถาปัตยกรรมและเรื่อง ช่องว่างของเราถูกท้าทาย ขาดขอบเขตชัดเจน หรืออ่านลำดับ ชั้น และดังนั้นภาระโต้ตอบความต้องการ และความผูกพัน และพื้นที่ใหม่ก็ต้องโต้ตอบไม่เพียง ระหว่างสถาปัตยกรรมและเรื่อง แต่ ในเรื่องเช่นในรูปแบบใหม่สุด เกมของเราจึงให้เปลี่ยนความเข้าใจใหม่เท่านั้นไม่และวัสดุ แต่ collectivity และประสบการณ์ทางสังคม ที่เป็นหลักเป็นการ reimagining แอตทริบิวต์ที่สุดของสถาปัตยกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แบบฟอร์มมีแนวโน้มที่จะทำงานเป็นกลไกของการควบคุมในสถาปัตยกรรม ไม่ว่าจะผ่านการสั่งซื้อโบราณยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาระบบสัดส่วนหรือทฤษฎีศตวรรษที่ 19 ของเปลือกโลกรูปแบบได้ให้ค่าสัญลักษณ์ของสถาปัตยกรรมองค์กรของตนและได้รับตัวอักษรรูปร่างวัสดุและโครงสร้าง แนวโน้มนี้จะแข็งแกร่งกว่าที่เคยในวันนี้แม้จะมีภาพลวงตาของเสรีภาพในการให้บริการโดยเทคโนโลยีดิจิตอลของการออกแบบและการผลิตและความเป็นไปได้ทางเรขาคณิตใหม่ที่พวกเขานำเสนอ ไม่ว่าวิธีการที่มีความซับซ้อนซอฟต์แวร์แบบจำลองหรืออัตโนมัติประกอบรูปแบบของโครงการยังคงมีอยู่เป็นกรอบพื้นฐานแบบคงที่และเหตุผลทั้งหมด circumscribing กระบวนการของการออกแบบและการก่อสร้าง วันนี้ - ส่วนใหญ่เนื่องจากความเชื่อที่แพร่หลายอยู่ใกล้ในเทคโนโลยีดิจิตอลและรูปทรงเรขาคณิตที่ซับซ้อน - สถาปัตยกรรมขาดวิธีการที่ชาญฉลาดหรือนวัตกรรมในรูปแบบ. รูปร่างก้องเป็นปรัชญาการสร้างโดยจอร์ชส Bataille, คนที่มีความเกลียดชังที่มีชื่อเสียงสำหรับสถาปัตยกรรม แต่เป็นศัตรูของ Bataille เป็นมากขึ้นเนื่องจากมุมมองของเขาสายตาสั้นกว่าของสถาปัตยกรรมพื้นฐานใด ๆ เข้ากันไม่ได้ระหว่างความคิดและการปฏิบัติสถาปัตยกรรม Bataille ได้เห็นสถาปัตยกรรมเป็นรูปแบบ - มันเป็นเสมออุปมาหรือสัญลักษณ์: ขาตั้งในตัวสำหรับร่างกายของรัฐหรือสถาบันการศึกษา แต่ในพจนานุกรมที่สำคัญของเอกสารเดียวกันที่รวมฉาวโฉ่ของเขาที่เป็นมิตร "ความหมาย" ของสถาปัตยกรรม Bataille ยกย่องคุณภาพรูปร่างของพื้นที่ และความคิดของเขาเป็นรูปร่างทางกายภาพลึกเหตุผลในวาทกรรมของความสำคัญฐาน กระแทกแดกดันแล้วอาจจะไม่มีสถานที่ที่ดีสำหรับความคิดของ Bataille จะหยั่งรากกว่าสถาปัตยกรรมให้เป็นแฟทต์ไม่ได้อยู่กับรูปแบบ. แบบฟอร์มยับยั้งวัสดุและมีแนวโน้มที่ทั้งอุดมคติวัสดุสถาปัตยกรรมหรือ dematerialize สถาปัตยกรรมทั้งหมด ในการตอบสนองเรานำเสนอการเปลี่ยนแปลงพื้นฐานจากวัสดุ - สิ่งที่ระเหยหรือถือหุ้นที่มีอำนาจสัญลักษณ์ - เรื่อง - ที่ซึ่งก็คือ ความแตกต่างระหว่างวัสดุสัญลักษณ์และเรื่องดิบนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนโดยเฉพาะอย่างยิ่งได้รับความสำคัญที่เพิ่มขึ้นของการพัฒนาอย่างยั่งยืนในการออกแบบร่วมสมัย วลีมาก "การออกแบบสีเขียว" แล้วเผยให้เห็นว่าการพัฒนาอย่างยั่งยืนในวันนี้คือได้บ่อยเกี่ยวกับสัญลักษณ์หรืออุปมา (ถ้าไม่สร้างตราสินค้า) เป็นผู้รับผิดชอบเกี่ยวกับการบริโภคอย่างแท้จริงของทรัพยากร ในขณะที่ไม่เปิดเผย "สีเขียว" รูปร่างของเราสนับสนุนความคิดสร้างสรรค์ใหม่และเสรีภาพในการใช้งานของวัสดุ เราโอบกอดดิบที่ยังไม่ได้ที่ไม่แน่นอนที่ยั่งยืนและย่อยสลาย ที่สุดของทุกรูปร่างของเราพยายามที่จะใช้ประโยชน์จากสภาพที่พบในการใช้สิ่งที่มีอยู่แล้ว วัสดุเช่นไม้ไผ่อาจกรีดร้องอย่างยั่งยืน แต่เป็นมักจะเป็นไม่ได้ที่จะส่งครึ่งหนึ่งทั่วโลกที่จะสถานที่ก่อสร้าง เราค่อนข้างจะสร้างด้วยฝุ่นสิ่งสกปรกและกรวดมีอยู่แล้ว หนึ่งอาจมีลักษณะที่ยั่งยืน แต่คือการใช้ความรับผิดชอบมากขึ้นของทรัพยากรในระยะยาว? แบบฟอร์มยังผลักดันสถาปัตยกรรมที่มีต่อภาพ ในยุคที่สถาปัตยกรรมจะเพิ่มขึ้นตามภาพ - วางตลาดด้วยการเรนเดบริโภคเป็นปรากฏการณ์และแยกไม่ออกมากขึ้นจากโฮสต์ของสื่ออื่น ๆ - รูปร่างของเรา reasserts เป็นอันดับหนึ่งของประสบการณ์ทางกายภาพและเชิงพื้นที่ นี้ไม่ได้เป็นประสบการณ์เดียวกันที่มีการขับเคลื่อนด้วย "ประสบการณ์เศรษฐกิจ" - บรรยากาศสไตล์สนุกบ้านหรือส่งผลกระทบต่ออย่างเต็มที่พึ่งพาเรื่องเรื่อย ๆ ที่นำเสนอโดยมากของสถาปัตยกรรมที่งดงามของวันนี้ และไม่เป็นมัน solipsistic, ปรากฏการณ์นามธรรมของประเสริฐยืมโดยสถาปนิกจาก Minimalist และการทำงานของโพสต์ที่เรียบง่ายในทัศนศิลป์. เราทำ แต่ปรารถนาที่จะรูปแบบใหม่ของการปฏิสัมพันธ์ทางร่างกายและจิตใจระหว่างสถาปัตยกรรมและอาจมี พื้นที่ของเรามีความท้าทายขาดขอบเขตที่ชัดเจนหรือลำดับชั้นที่ชัดเจนและมีความต้องการพื้นฐานการทำงานร่วมกันและการสู้รบ และพื้นที่ใหม่อย่างรุนแรงในท้ายที่สุดความต้องการรูปแบบใหม่ของการทำงานร่วมกันไม่เพียง แต่ระหว่างสถาปัตยกรรมและอาจมี แต่กลุ่มตัวอย่างได้เป็นอย่างดี รูปร่างของเราจึงไม่ได้มีเพียงความเข้าใจใหม่ของพื้นที่และวัสดุ แต่ collectivity และประสบการณ์ทางสังคม ที่เป็นแกนหลักของมันคือการทบทวนของคุณลักษณะที่ดีที่สุดของสถาปัตยกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แบบฟอร์มได้เสมอมีแนวโน้มที่จะใช้เป็นกลไกของการควบคุมในสถาปัตยกรรม ไม่ว่าจะผ่านทางระบบสั่งซื้อโบราณยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาของสัดส่วน หรือศตวรรษที่ 19 ทฤษฎีธรณีแปรสัณฐานรูปแบบได้ให้คุณค่าของสถาปัตยกรรมองค์กรของสัญลักษณ์และตัวอักษรให้รูปร่างวัสดุและโครงสร้างของมัน แนวโน้มนี้จะแข็งแกร่งกว่าเดิมในวันนี้แม้จะมีภาพลวงตาของเสรีภาพโดยเทคโนโลยีดิจิตอลการออกแบบและผลิตใหม่ทางเรขาคณิตและความเป็นไปได้ที่พวกเขาเสนอ ไม่ว่าวิธีการที่ซับซ้อนซอฟต์แวร์แบบจำลองหรืออัตโนมัติแอสเซมบลี รูปแบบของโครงการยังคงมีอยู่เป็นกรอบอ้างอิงคงที่ และเหตุผล ทั้งหมด circumscribing กระบวนการของการออกแบบและการก่อสร้างวันนี้–ส่วนใหญ่เนื่องจากการใกล้ศรัทธาแพร่หลายในเทคโนโลยีดิจิตอลและซับซ้อนเรขาคณิต–สถาปัตยกรรมขาดวิธีฉลาดหรือนวัตกรรมเพื่อรูปแบบ

หมายถึง คือก้องเป็นปรัชญาสร้างโดยจอร์จบาไตย์ ผู้ชายที่มีนิ้วชี้ที่มีชื่อเสียงสำหรับสถาปัตยกรรมแต่บาไตย์เป็นปรปักษ์คือเพิ่มเติมจากมุมมองของสถาปัตยกรรมพื้นฐานใจแคบกว่ากันระหว่างความคิดและการปฏิบัติทางสถาปัตยกรรมของเขา บาไตย์เพียงได้เห็นสถาปัตยกรรมเป็นรูปแบบซึ่งเป็นคำอุปมาหรือสัญลักษณ์ : ยืนในร่างกาย , รัฐหรือสถาบัน แต่ในพจนานุกรมที่สำคัญของเขาเอกสารเดียวกันที่รวมความหมายกระฉ่อนเป็นศัตรูของเขา " " ของสถาปัตยกรรมบาไตย์ยกย่องคุณภาพ หมายถึง อวกาศ แล้วความคิดของเขา หมายถึง รู้สึกทางกาย กักบริเวณในวาทกรรมของวัสดุพื้นฐาน แต่แล้ว อาจไม่มีสถานที่ที่ดีสำหรับบาไตย์ความคิดหยั่งรากกว่าสถาปัตยกรรม ให้มันไม่ผสมรวมกับ

แบบฟอร์มแบบฟอร์มยับยั้งวัสดุและมีแนวโน้มที่จะดีเลิศวัสดุ สถาปัตยกรรม หรือ dematerialize สถาปัตยกรรมทั้งหมด ในการตอบสนอง เราขอเปลี่ยนจากวัสดุและพื้นฐานที่ sublimated หรือลงทุนกับสัญลักษณ์อำนาจ ( เรื่อง ) ซึ่งก็เป็นthis Training between สิทธิ์ยากูซ่า ( raw กังวล is particularly urgent given the increasing importance ของฤดูใบไม้ร่วง contemporary sustainability . คำว่า " มาก " การออกแบบสีเขียวแล้วพบว่าวันนี้เป็นบ่อยเกี่ยวกับความยั่งยืนสัญลักษณ์หรือสัญลักษณ์ ( ถ้าไม่แบรนด์ ) เป็นผู้รับผิดชอบเรื่องอย่างแท้จริง การบริโภคทรัพยากร ในขณะที่ไม่เปิดเผย " สีเขียว" สนับสนุนของเราใหม่ หมายถึง ความคิดสร้างสรรค์ และเสรีภาพในการใช้วัสดุ เราโอบกอดดิบ , ยังไม่ได้ , ไม่มั่นคง , ไม่ยั่งยืน , และย่อยสลายได้ . ช่วย all , our formless seeks to exploit น่าจะ , to use ทำนะ วัสดุเช่นไม้ไผ่อาจกรีดร้องอย่างยั่งยืน แต่มักจะเป็นไม่ส่งครึ่งทางรอบโลกเพื่อก่อสร้างเราอยากจะสร้างด้วยฝุ่น ดิน และลูกรังแล้ว หนึ่งอาจจะมองอย่างยั่งยืน ซึ่งเป็นความรับผิดชอบมากขึ้น แต่ใช้ทรัพยากรในระยะยาว ?

ยังผลักดันรูปแบบสถาปัตยกรรมที่มีต่อภาพ ในอายุที่มากขึ้น เป็นสถาปัตยกรรมและเด็ดขาดด้วย renderings , บริโภคเป็นปรากฏการณ์ ,เพิ่มมากขึ้นและไม่ต่างอะไรกับโฮสต์ของสื่ออื่น ๆ ) ของเรา หมายถึง reasserts primacy ทางกายภาพและประสบการณ์เชิงพื้นที่ มันไม่เหมือนกัน ประสบการณ์ที่ได้ขับประสบการณ์ " เศรษฐกิจ " และสนุกบ้านบรรยากาศสไตล์หรืออารมณ์อย่างเต็มที่พึ่งพาเรื่องเรื่อยๆ เสนอ โดยมากของวันนี้ของสถาปัตยกรรมที่งดงาม หรือมันเป็น solipsistic ,บทคัดย่อของปรากฏการณ์ประเสริฐยืมโดยสถาปนิกจากที่เรียบง่ายและโพสต์ที่เรียบง่ายในงานทัศนศิลป์ .

เราทำ , อย่างไรก็ตาม ปรารถนาที่จะ รูปแบบใหม่ของการปฏิสัมพันธ์ระหว่างสถาปัตยกรรมและวิชากาย และจิต เป็นเราที่ขาดขอบเขตชัดเจน หรืออ่านความคิดเห็น และความต้องการพื้นฐานปฏิสัมพันธ์และหมั้นและทรงใหม่พื้นที่ในที่สุดความต้องการรูปแบบใหม่ของการปฏิสัมพันธ์ระหว่างสถาปัตยกรรมและไม่เพียง แต่ เรื่อง แต่ในด้านดี เราจึงเสนอ หมายถึง ความเข้าใจใหม่ไม่เพียง แต่พื้นที่และวัสดุ แต่ของกลุ่มและประสบการณ์ทางสังคม ที่หลักของมันคือทบทวนสถาปัตยกรรมที่ดีที่สุดในแอตทริบิวต์