4. The psychiatric nurse collects a

4. The psychiatric nurse collects accurate assessment information and communicates the risk to the treatment team and appropriate persons
Performs an independent risk assessment for self-directed violence upon admission and on an ongoing basis throughout the patient’s hospitalization even in the absence of expressed suicidality.
- Risk factors (distinguish between modifiable and non-modifiable).
- Full suicidal inquiry.
- Mental Status Exam.
- History of physical and/or psychological trauma.
- Current triggers that activate feeling of distress.
- Patient’s minimization or exaggeration of symptoms.
- Collateral personal sources as appropriate.
- History of self-directed violence (SDV) and interventions.
- Communicates the assessment of risk to the treatment team and appropriate persons (i.e. nursing supervisor, on duty M.D., etc.).
5. The psychiatric nurse formulates a risk assessment.
- Makes a clinical judgment of the risk that a patient will attempt suicide or die as a result of suicide in the short and long term.
- Participates as a member of the interprofessional team in ongoing formulation of risk based on changing assessment data.
- Continues to integrate and prioritize all the information on an ongoing basis.
- Applies constructs, theories, studies and systematic reviews to understand changes in risk.
- Determines level of risk of suicide as acute or chronic.
- Assesses the patient’s motivation to minimize risk and to exaggerate risk, including psychological, environmental and contextual influences.
- Distinguishes between acute and chronic suicidal ideation and behavior.
- Distinguishes between self-directed violence with the intent to die vs. without the intent to die.
- Considers developmental, cultural, and gender related issues related to suicide.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. พยาบาลจิตเวชการเก็บรวบรวมข้อมูลประเมินความถูกต้อง และสื่อสารความเสี่ยงทีมรักษาและบุคคลที่เหมาะสม ดำเนินการประเมินความเสี่ยงสำหรับการกำกับตนเองรุนแรง เมื่อเข้า และอย่างสม่ำเสมอทั่วทั้งโรงพยาบาลของผู้ป่วยแม้ในกรณีของ suicidality แสดง-ปัจจัยเสี่ยง (แยกแยะสามารถปรับเปลี่ยน และเปลี่ยนแปลงไม่ได้)การสอบถามฆ่าตัวตาย-ตรวจสอบสถานะจิต-ประวัติความเป็นมาของการบาดเจ็บทางกายภาพ หรือทางจิตวิทยา-ทริกเกอร์ปัจจุบันที่เปิดใช้งานความรู้สึกของความทุกข์-ผู้ป่วยลดหรือพูดเกินอาการ-แหล่งข้อมูลส่วนบุคคลหลักประกันตามความเหมาะสม-ประวัติความรุนแรงกำกับตนเอง (SDV) และแทรกแซง-ติดต่อสื่อสารการประเมินความเสี่ยงการรักษาทีมและบุคคลที่เหมาะสม (เช่นพยาบาลหัวหน้างาน หน้าที่แพทย ฯลฯ) 5. การพยาบาลจิตเวชกำหนดประเมินความเสี่ยง-ช่วยให้การตัดสินใจทางคลินิกของความเสี่ยงที่ผู้ป่วยจะพยายามฆ่าตัวตายหรือตายจากการฆ่าตัวตายในระยะสั้น และระยะยาว-เข้าร่วมเป็นสมาชิกของทีม interprofessional ในการกำหนดความเสี่ยงจากการเปลี่ยนแปลงข้อมูลการประเมินผลอย่างต่อเนื่อง-ยังคงบูรณาการ และจัดลำดับความสำคัญของข้อมูลทั้งหมดอย่างต่อเนื่อง-ใช้โครงสร้าง ทฤษฎี การศึกษา และปริทัศน์เพื่อเข้าใจการเปลี่ยนแปลงในความเสี่ยงนั้น-กำหนดระดับความเสี่ยงฆ่าตัวตายเฉียบพลัน หรือเรื้อรัง-ประเมินแรงจูงใจของผู้ป่วย เพื่อลดความเสี่ยง และความเสี่ยง รวมทั้งอิทธิพลทางด้านจิตใจ ด้านสิ่งแวดล้อม และบริบทที่พูดเกินจริง-แยกแยะความคิดฆ่าตัวตายเฉียบพลัน และเรื้อรังและลักษณะการทำงาน-แยกแยะความรุนแรงกำกับตนเองมีเจตนาที่จะตายเจอ โดยไม่มีเจตนาที่จะตาย-พัฒนาการ วัฒนธรรม และเพศปัญหาที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. พยาบาลจิตเวชเก็บรวบรวมข้อมูลประเมินความถูกต้องและสื่อสารความเสี่ยงให้กับทีมงานการรักษาและบุคคลที่เหมาะสม
ดำเนินการประเมินความเสี่ยงที่เป็นอิสระสำหรับความรุนแรงที่กำกับตนเองเมื่อเข้ารับการรักษาและอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งโรงพยาบาลของผู้ป่วยแม้กระทั่งในกรณีที่ไม่มี Suicidality แสดง.
- ปัจจัยความเสี่ยง (ความแตกต่างระหว่างแก้ไขได้และไม่สามารถแก้ไขได้).
- สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมฆ่าตัวตายแบบเต็ม.
- สอบสถานะจิต.
- ประวัติของการบาดเจ็บทางร่างกายและ / หรือจิตใจ.
- ทริกเกอร์ปัจจุบันที่เปิดใช้งานความรู้สึกของความทุกข์.
- ลดผู้ป่วยหรือพูดเกินจริงของอาการ.
- แหล่งหลักประกันส่วนบุคคลตามความเหมาะสม.
- ประวัติศาสตร์ของความรุนแรงที่กำกับตนเอง (SDV) และการแทรกแซง.
- สื่อสารการประเมินความเสี่ยงให้กับทีมงานการรักษาและบุคคลที่เหมาะสม (เช่นหัวหน้างานการพยาบาลในการปฏิบัติหน้าที่ MD, ฯลฯ ).
5 พยาบาลจิตเวชหลักเกณฑ์การประเมินความเสี่ยง.
- ทำให้การตัดสินทางคลินิกของความเสี่ยงที่ผู้ป่วยจะพยายามฆ่าตัวตายหรือตายเป็นผลมาจากการฆ่าตัวตายในระยะสั้นและระยะยาว.
- มีส่วนร่วมในฐานะสมาชิกของทีม interprofessional ในการกำหนดอย่างต่อเนื่องของความเสี่ยง ขึ้นอยู่กับการเปลี่ยนแปลงข้อมูลการประเมินผล.
- ยังคงที่จะบูรณาการและจัดลำดับความสำคัญข้อมูลทั้งหมดอย่างต่อเนื่อง.
- ใช้สร้างทฤษฎีการศึกษาและความคิดเห็นที่เป็นระบบเพื่อเข้าใจการเปลี่ยนแปลงในความเสี่ยง.
- กำหนดระดับของความเสี่ยงในการฆ่าตัวตายเฉียบพลันหรือเรื้อรัง.
- ประเมิน แรงจูงใจของผู้ป่วยเพื่อลดความเสี่ยงและโอ้อวดความเสี่ยงรวมทั้งจิตวิทยาสิ่งแวดล้อมและบริบทอิทธิพล.
- แตกต่างระหว่างเฉียบพลันและเรื้อรังคิดฆ่าตัวตายและพฤติกรรม.
- แตกต่างระหว่างความรุนแรงที่กำกับตนเองมีเจตนาที่จะตายโดยไม่ต้องเทียบกับความตั้งใจที่จะตาย
- พิจารณาการพัฒนาวัฒนธรรมและประเด็นที่เกี่ยวข้องกับเพศที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตาย