IntroductionI Love Music and I Love

Introduction
I Love Music and I Love Science— Why Would I Want to Mix the Two?
I love science, and it pains me to think that so many are terrified of the subject or feel that choosing science means you cannot also choose compassion, or the arts, or be awed by nature. Science is not meant to cure us of mystery, but to reinvent and reinvigorate it. —Robert Sapolsky, Why Zebras Don’t Get Ulcers, p. xii
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 co 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 S 33 R 34
4th Pass Pages
In the summer of 1969, when I was eleven, I bought a stereo system at the local hi-fi shop. It cost all of the hundred dollars I had earned weeding neighbors’ gardens that spring at seventy-five cents an hour. I spent long afternoons in my room, listening to records: Cream, the Rolling Stones, Chicago, Simon and Garfunkel, Bizet, Tchaikovsky, George Shearing, and the saxophonist Boots Randolph. I didn’t listen particularly loud, at least not compared to my college days when I actually set my loudspeakers on fire by cranking up the volume too high, but the noise was evidently too much for my parents. My mother is a novelist; she wrote every day in the den just down the hall and played the piano for an hour every night before dinner. My father was a businessman; he worked eighty-hour weeks, forty of those hours in his office at home on evenings and weekends. Being the businessman that he was, my father made me a proposition: He would buy me a pair of headphones if I would promise to use them when he was home. Those headphones forever changed the way I listened to music. The new artists that I was listening to were all exploring stereo mixing for the first time. Because the speakers that came with my hundreddollar all-in-one stereo system weren’t very good, I had never before heard the depth that I could hear in the headphones—the placement of
18828_01_1-270_r9kp.qxd 5/23/06 3:17 PM Page 1
instruments both in the left-right field and in the front-back (reverberant) space. To me, records were no longer just about the songs anymore, but about the sound. Headphones opened up a world of sonic colors, a palette of nuances and details that went far beyond the chords and melody, the lyrics, or a particular singer’s voice. The swampy Deep South ambience of “Green River” by Creedence, or the pastoral, open-space beauty of the Beatles’ “Mother Nature’s Son”; the oboes in Beethoven’s Sixth (conducted by Karajan), faint and drenched in the atmosphere of a large wood-and-stone church; the sound was an enveloping experience. Headphones also made the music more personal for me; it was suddenly coming from inside my head, not out there in the world. This personal connection is ultimately what drove me to become a recording engineer and producer. Many years later, Paul Simon told me that the sound is always what he was after too. “The way that I listen to my own records is for the sound of them; not the chords or the lyrics—my first impression is of the overall sound.” I dropped out of college after the incident with the speakers in my dorm room, and I joined a rock band. We got good enough to record at a twenty-four-track studio in California with a talented engineer, Mark Needham, who went on to record hit records by Chris Isaak, Cake, and Fleetwood Mac. Mark took a liking to me, probably because I was the only one interested in going into the control room to hear back what we sounded like, while the others were more interested in getting high in between takes. Mark treated me like a producer, although I didn’t know what one was at the time, asking me what the band wanted to sound like. He taught me how much of a difference to the sound a microphone could make, or even the influence of how a microphone was placed. At first, I didn’t hear some of the differences he pointed out, but he taught me what to listen for. “Notice that when I put this microphone closer to the guitar amp, the sound becomes fuller, rounder, and more even; but when I put it farther back, it picks up some of the sound of the room, giving it a more spacious sound, although you lose some of the midrange if I do that.”
2 Introduction
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 S 34 R
4th Pass Pages
18828_01_1-270_r9kp.qxd 5/23/06 3:17 PM Page 2
Our band became moderately well known in San Francisco, and our tapes played on local rock radio stations. When the band broke up—due to the guitarist’s frequent suicide attempts and the vocalist’s nasty habit of taking nitrous oxide and cutting himself with razor blades—I found work as a producer of other bands. I learned to hear things I had never heard before: the difference between one microphone and another, even between one brand of recording tape and another (Ampex 456 tape had a characteristic “bump” in the low-frequency range, Scotch 250 had a characteristic crispness in the high frequencies, and Agfa 467 a luster in the midrange). Once I knew what to listen f

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำผมรักดนตรี และรักวิทยาศาสตร์ — ทำไมต้องผสมสองฉันรักวิทยาศาสตร์ และมันปวดคิดว่า ดัง terrified ตัว หรือรู้สึกว่าเลือกวิทยาศาสตร์หมายความว่า คุณไม่สามารถเลือกความเมตตา หรือศิลปะ หรือได้กลัว โดยธรรมชาติ วิทยาศาสตร์ไม่ได้หมายถึง การรักษาเราลึกลับ แต่เพื่อบูรณาการ และทำมัน — Sapolsky โรเบิร์ต ทำไมม้าลายไม่ได้แผล p. xii1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 R 34 S co4 ผ่านหน้าฤดูร้อนปี 1969 เมื่อผมเอ็ด ซื้อระบบสเตอริโอที่ร้านภายในสูง ไฟล์ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเหรียญร้อยที่ผมมีได้กำจัดวัชพืชเพื่อนบ้านสวนที่ฤดูใบไม้ผลิที่เจ็ดให้เซ็นต์ชั่วโมง ผมใช้เวลานาน afternoons ในห้อง ฟังระเบียน: ครีม หินกลิ้ง ชิคาโก Simon และการ์ฟังเกล Bizet ไชคอฟสกี George ตัด และ saxophonist แรนโดล์ฟรองเท้า ฉันไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงดังฟัง น้อย เมื่อเทียบกับวันวิทยาลัยของฉันเมื่อฉันได้ตั้งค่าลำโพงของฉัน fire โดยการหมุนเหวี่ยงเสียงสูงเกินไป แต่เสียงมากอย่างเห็นได้ชัดเกินไปสำหรับพ่อไม่ แม่ของฉันเป็นนักประพันธ์ เธอเขียนทุกวันในถ้ำเพียงโถง และเล่นเปียโนทุกวันก่อนอาหารหนึ่งชั่วโมง พ่อเป็นนักธุรกิจ เขาทำงาน 80 ชั่วโมงสัปดาห์ สี่สิบชั่วโมงในสำนักงานของเขาที่บ้านในตอนเย็นและวันหยุดสุดสัปดาห์ การเป็นนักธุรกิจที่เขา พ่อของฉันทำให้ฉันข้อเสนอที่: เขาจะซื้อฉันได้คู่ของหูฟังหากฉันจะสัญญาว่า จะใช้พวกเขาเมื่อเขาบ้าน หูฟังที่เปลี่ยนแบบผมฟังเพลงไปตลอดกาล ศิลปินใหม่ที่ผมได้ฟังทั้งหมดสำรวจถูกผสมสเตอริโอเป็นครั้งแรก เนื่องจากลำโพงที่มาพร้อมกับระบบสเตอริโอของฉันทั้งหมดในหนึ่ง hundreddollar ไม่ดี ฉันไม่เคยได้ยินความลึกที่ฉันสามารถได้ยินเสียงในหูฟัง — การวาง18828_01_1 270_r9kp.qxd 5/23/06 1 หน้า 3:17 PMinstruments both in the left-right field and in the front-back (reverberant) space. To me, records were no longer just about the songs anymore, but about the sound. Headphones opened up a world of sonic colors, a palette of nuances and details that went far beyond the chords and melody, the lyrics, or a particular singer’s voice. The swampy Deep South ambience of “Green River” by Creedence, or the pastoral, open-space beauty of the Beatles’ “Mother Nature’s Son”; the oboes in Beethoven’s Sixth (conducted by Karajan), faint and drenched in the atmosphere of a large wood-and-stone church; the sound was an enveloping experience. Headphones also made the music more personal for me; it was suddenly coming from inside my head, not out there in the world. This personal connection is ultimately what drove me to become a recording engineer and producer. Many years later, Paul Simon told me that the sound is always what he was after too. “The way that I listen to my own records is for the sound of them; not the chords or the lyrics—my first impression is of the overall sound.” I dropped out of college after the incident with the speakers in my dorm room, and I joined a rock band. We got good enough to record at a twenty-four-track studio in California with a talented engineer, Mark Needham, who went on to record hit records by Chris Isaak, Cake, and Fleetwood Mac. Mark took a liking to me, probably because I was the only one interested in going into the control room to hear back what we sounded like, while the others were more interested in getting high in between takes. Mark treated me like a producer, although I didn’t know what one was at the time, asking me what the band wanted to sound like. He taught me how much of a difference to the sound a microphone could make, or even the influence of how a microphone was placed. At first, I didn’t hear some of the differences he pointed out, but he taught me what to listen for. “Notice that when I put this microphone closer to the guitar amp, the sound becomes fuller, rounder, and more even; but when I put it farther back, it picks up some of the sound of the room, giving it a more spacious sound, although you lose some of the midrange if I do that.”แนะนำ 21 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 S 34 R4 ผ่านหน้า18828_01_1 270_r9kp.qxd 5/23/06 2:17 หน้า 2วงดนตรีของเรากลายเป็นค่อนข้างรู้จักกันดีใน San Francisco และหินในท้องถิ่นวิทยุเล่นเทปของเรา เมื่อเทอมวง — เนื่องจากความพยายามฆ่าตัวตายบ่อย ๆ ของนักกีตาร์และนิสัยที่น่ารังเกียจของนักร้องเบื้องหลังของไนตรัสออกไซด์ และตัดตัวเอง ด้วยใบมีดโกนซึ่งพบทำงานเป็นโปรดิวเซอร์ของวงอื่น ๆ ฉันเรียนรู้ฟังสิ่งที่ฉันไม่เคยได้ยินก่อน: ความแตกต่าง ระหว่างไมโครโฟนหนึ่งและอื่น ระ หว่างแบรนด์หนึ่งของการบันทึกเทปและอื่น (Ampex 456 เทปมีลักษณะ "ชน" ในช่วงความถี่ต่ำ สก๊อต 250 มีคมลักษณะในความถี่สูง Agfa 467 วาวเป็นเสียงกลาง) เมื่อฉันรู้ว่าสิ่งที่ฟัง f

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
ฉันรักเสียงเพลงและฉันรัก Science- ทำไมฉันต้องการที่จะผสมสอง?
ฉันรักวิทยาศาสตร์และมันปวดฉันจะคิดว่าจำนวนมากดังนั้นเอ็ด Fi Terri ของเรื่องหรือรู้สึกว่าการเลือกวิทยาศาสตร์หมายความว่าคุณยังไม่สามารถเลือกความเห็นอกเห็นใจหรือ ศิลปะหรือจะกลัวโดยธรรมชาติ วิทยาศาสตร์ไม่ได้หมายถึงการรักษาเราของความลึกลับ แต่ต้องบูรณาการและประคองมัน โรเบิร์ต Sapolsky ทำไมม้าลายไม่ได้รับแผลพี สิบ
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 ร่วม 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 R 34
4 ผ่านหน้า
ในฤดูร้อนของปี 1969 เมื่อฉันเป็น สิบเอ็ดผมซื้อระบบสเตอริโอที่ร้าน Hi-Fi ท้องถิ่น ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของร้อยดอลลาร์ฉันได้รับการกำจัดวัชพืชในสวนของเพื่อนบ้านที่ฤดูใบไม้ผลิที่เจ็ด Fi ได้เซ็นต์ต่อชั่วโมง ผมใช้เวลาช่วงบ่ายยาวในห้องของฉัน, ฟังบันทึก: ครีมกลิ้งหิน, Chicago, ไซม่อนและ Garfunkel, บีเซไชคอฟสกี, จอร์จตัดและแซ็กโซโฟนบู๊ทส์ Randolph ผมไม่ได้ฟังเสียงดังโดยเฉพาะอย่างยิ่งอย่างน้อยไม่เมื่อเทียบกับวันที่วิทยาลัยของฉันเมื่อฉันจริงตั้งลำโพงของฉันใน Fi อีกครั้งโดย cranking ขึ้นเสียงสูงเกินไป แต่เสียงเห็นได้ชัดมากเกินไปสำหรับพ่อแม่ของฉัน แม่ของฉันเป็นนักประพันธ์; เธอเขียนทุกวันในถ้ำเพียงลงห้องโถงและเล่นเปียโนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงทุกคืนก่อนอาหารเย็น พ่อของฉันเป็นนักธุรกิจ; เขาทำงานแปดชั่วโมงสัปดาห์ที่สี่สิบชั่วโมงผู้ที่อยู่ในของเขา Fi CE ที่บ้านในเย็นและวันหยุด เป็นนักธุรกิจที่ว่าเขาเป็นพ่อของฉันทำให้ฉันเรื่อง: เขาจะซื้อฉันคู่ของหูฟังถ้าฉันจะสัญญาว่าจะใช้พวกเขาตอนที่เขาอยู่ที่บ้าน หูฟังเหล่านั้นตลอดการเปลี่ยนแปลงวิธีการที่ผมได้ฟังเพลง ศิลปินใหม่ที่ผมฟังทุกคนสเตอริโอสำรวจผสมครั้งแรก เพราะลำโพงที่มาพร้อมกับ hundreddollar all-in-one ระบบสเตอริโอไม่ได้ดีมากผมไม่เคยได้ยินมาก่อนความลึกที่ฉันสามารถได้ยินเสียงในหูฟังที่ตำแหน่งของ
18828_01_1-270_r9kp.qxd 5/23/06 3 : 17 PM Page 1
เครื่องมือทั้งซ้ายขวา ELD fi และในหน้าหลัง (มีเสียง) พื้นที่ ให้ฉันบันทึกไม่ได้อยู่เพียงเกี่ยวกับเพลงอีกต่อไป แต่เกี่ยวกับเสียง หูฟังเปิดขึ้นในโลกของสีโซนิค, จานสีของความแตกต่างและรายละเอียดที่ไปไกลเกินกว่าคอร์ดและทำนองเพลงหรือเสียงนักร้องโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แอ่งน้ำบรรยากาศชายแดนภาคใต้ของ "กรีนริเวอร์" โดย Creedence หรือพระงามเปิดพื้นที่ของบีเทิลส์ "ลูกชายมารดาของธรรมชาติ"; โอโบในเบโธเฟนที่หก (ดำเนินการโดย Karajan), ลมและเปียกโชกในบรรยากาศของคริสตจักรไม้และหินขนาดใหญ่นั้น เสียงเป็นประสบการณ์ที่ห่อ หูฟังยังทำเพลงส่วนบุคคลมากขึ้นสำหรับฉัน; มันก็อยู่ ๆ ก็มาจากในหัวของฉันไม่ออกมีในโลก เชื่อมต่อส่วนบุคคลนี้เป็นที่สุดสิ่งที่ขับรถฉันจะกลายเป็นบันทึกวิศวกรและผู้ผลิต หลายปีต่อมาพอลไซมอนบอกว่าเสียงเป็นสิ่งที่เขามักจะเกิดขึ้นหลังจากที่มากเกินไป "วิธีการที่ผมฟังบันทึกของตัวเองเป็นเสียงของพวกเขา; ไม่คอร์ดหรือเนื้อเพลงของฉันประทับใจแรกเป็นเสียงโดยรวม. "ฉันลดลงออกจากวิทยาลัยหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับลำโพงในห้องพักหอพักของฉันและฉันได้เข้าร่วมวงดนตรีร็อก เรามีดีพอที่จะบันทึกที่สตูดิโอยี่สิบสี่แทร็คในรัฐแคลิฟอร์เนียมีวิศวกรที่มีความสามารถมาร์กนีแดมที่ไปในการบันทึกตีบันทึกโดยคริส Isaak เค้กและ Fleetwood Mac มาร์คเอาความชอบให้ฉันอาจจะเป็นเพราะผมเป็นเพียงคนเดียวที่สนใจในการที่จะเข้าไปในห้องควบคุมที่จะได้ยินกลับสิ่งที่เราฟังเหมือนขณะที่คนอื่นมีความสนใจมากขึ้นในการรับสูงในระหว่างเวลา มาร์ครับการรักษาผมเหมือนผู้ผลิต แต่ผมไม่ทราบว่าใครอยู่ในเวลานั้นขอให้ฉันสิ่งที่วงอยากจะเสียงเหมือน เขาสอนให้ฉันเท่าใดของความแตกต่างกับเสียงไมโครโฟนจะทำให้หรือแม้กระทั่งในอิทธิพลของวิธีการที่ถูกนำมาวางไมโครโฟน ตอนแรกผมไม่ได้ยินบางส่วนของความแตกต่างเขาชี้ให้เห็น แต่เขาสอนฉันว่าจะฟัง "ขอให้สังเกตว่าเมื่อใส่ไมโครโฟนนี้ใกล้ชิดกับแอมป์กีต้าร์เสียงกลายเป็นฟูลเลอร์, กลมและอื่น ๆ แม้กระทั่ง; แต่เมื่อฉันนำมันไกลออกไปกลับมาก็หยิบขึ้นมาบางส่วนของเสียงของห้องพักที่ให้มันเป็นเสียงที่กว้างขวางมากขึ้นถึงแม้ว่าคุณจะสูญเสียบางส่วนของระดับกลางถ้าฉันทำ. "
บทนำ 2
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 R S
4 ผ่านหน้า
18828_01_1-270_r9kp.qxd 5/23/06 03:17 Page 2
วงของเรากลายเป็นปานกลาง ที่รู้จักกันดีในซานฟรานซิสและเทปของเราเล่นบนสถานีวิทยุท้องถิ่นร็อค เมื่อวงแตกขึ้นเนื่องจากการเล่นกีตาร์ที่พยายามฆ่าตัวตายบ่อยและนักร้องนิสัยน่ารังเกียจของการใช้ก๊าซไนตรัสออกไซด์และตัดตัวเองด้วยใบมีดโกนฉันพบว่าการทำงานเป็นโปรดิวเซอร์ของวงอื่น ๆ ผมได้เรียนรู้ที่จะได้ยินสิ่งที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน: ความแตกต่างระหว่างหนึ่งไมโครโฟนและอื่นแม้ระหว่างหนึ่งแบรนด์ของเทปบันทึกภาพและอื่น ๆ (Ampex 456 เทปมีลักษณะ "ชน" ในช่วงความถี่ต่ำ, สก็อต 250 มีลักษณะ กรอบในความถี่สูงและ Agfa 467 เป็นเงาในระดับกลาง) เมื่อผมรู้ว่าสิ่งที่จะฟัง F