3.3. Effect of sorghum addition on

3.3. Effect of sorghum addition on starch fractions of pasta

The amylose content of the starches of the three flours (mean ± SD, n = 3); DWS (23.0 ± 0.83%), RSF (22.4 ± 1.46%) and WSF (19.3 ± 2.70%) was not significantly different (p > 0.05). The amylose content plays an important role in resistant starch formation. In general cereals with higher amylose content can have lower starch digestibility and higher levels of resistant starch ( Sajilata et al., 2006). However in sorghum grain other factors including starch–protein interaction and enzyme inhibitory effect of sorghum polyphenols ( Taylor & Emmambux, 2010) may also affect resistant starch content beyond effects due to amylose levels.

The starch fractions (total, digestible and resistant) of the flours (DWS, RSF and WSF) and pastas containing different percentages of RSF and WSF are shown in Table 3. WSF had a significantly higher (p < 0.05) total starch and digestible starch content than RSF and DWS. However the resistant starch content of the RSF was significantly higher (p < 0.05) than that of the WSF which in turn was higher (p < 0.05) than that of the DWS. The higher resistant starch content of the sorghum flours compared to the DWS might be a result of the digestive enzyme inhibitory effect of sorghum polyphenols and sorghum starch–protein interactions ( Austin et al., 2012 and Taylor and Emmambux, 2010).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.3 ผลของการเติมข้าวฟ่างเรื่องเศษส่วนของพาสต้าแป้งปริมาณอะไมโลสตาร์ชในสามของแป้ง (mean ± SD, n = 3) DWS (23.0 ± 0.83%) RSF (22.4 ± 1.46%) และ WSF (19.3 ± 2.70%) ไม่แตกต่างกัน (p> 0.05) ปริมาณอะไมโลมีบทบาทสำคัญในการสร้างแป้งทน ในธัญพืชทั่วไปที่มีปริมาณอะไมโลที่สูงขึ้นจะมีการย่อยแป้งลดลงและระดับที่สูงขึ้นของแป้งทน (Sajilata et al., 2006) อย่างไรก็ตามปัจจัยอื่น ๆ ในเมล็ดข้าวฟ่างรวมถึงการทำงานร่วมกันแป้งโปรตีนและเอนไซม์ผลยับยั้งของโพลีฟีข้าวฟ่าง (เทย์เลอร์และ Emmambux, 2010) นอกจากนี้ยังอาจส่งผลกระทบต่อปริมาณแป้งทนเกินกว่าผลกระทบเนื่องจากระดับอะไมโลส. เศษแป้ง (รวมย่อยและทนต่อ) ของ แป้ง (DWS, RSF และ WSF) และพาสต้าที่มีอัตราร้อยละที่แตกต่างกันของ RSF และ WSF จะแสดงในตารางที่ 3 WSF มีสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ (p <0.05) แป้งรวมและปริมาณแป้งที่ย่อยกว่า RSF และ DWS อย่างไรก็ตามปริมาณแป้งทนของ RSF สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ (p <0.05) กว่า WSF ซึ่งจะเป็นที่สูงขึ้น (p <0.05) กว่า DWS ปริมาณแป้งทนที่สูงขึ้นของแป้งข้าวฟ่างเมื่อเทียบกับ DWS อาจจะเป็นผลมาจากการมีผลยับยั้งเอนไซม์ย่อยอาหารของโพลีฟีข้าวฟ่างและการมีปฏิสัมพันธ์แป้งโปรตีนข้าวฟ่าง (ออสติน et al., 2012 และเทย์เลอร์และ Emmambux 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.3 . ผลของข้าวฟ่าง นอกจากนี้เมื่อแป้งพาสต้า

ส่วนปริมาณอะไมโลสของแป้งทั้งสามชนิด ( หมายถึง± SD , n = 3 ) ; หุ้น ( 23.0 ± 0.83 % ) อาร์เอสเอฟ ( 22.4 ± 1.46 % ) และการประชุมสาธารณะสังคมโลก ( 19.3 ± 2.70 % ) ไม่แตกต่างกันทางสถิติ ( P > 0.05 ) มีปริมาณอะไมโลส มีบทบาทสำคัญในการสร้างแป้งป้องกันในธัญพืชทั่วไปที่มีอมิโลสสูงสามารถลดแป้งและระดับที่สูงขึ้นของแป้งที่ทนต่อการย่อยได้ ( sajilata et al . , 2006 ) อย่างไรก็ตาม ปัจจัยอื่น ๆได้แก่ แป้ง โปรตีน ข้าวฟ่างและข้าวฟ่างยับยั้งผลของปฏิสัมพันธ์และเอนไซม์โพลีฟีนอล ( Taylor & emmambux 2010 ) นอกจากนี้ยังอาจส่งผลกระทบต่อปริมาณแป้งป้องกันผลกระทบเนื่องจากปริมาณเกินกว่าระดับ

แป้งเศษส่วน ( รวมย่อยได้และทน ) ของแป้ง ( หุ้นอาร์เอสเอฟ และ , การประชุมสาธารณะสังคมโลก ) และพาสต้าที่มีแตกต่างกันและค่าอาร์เอสเอฟการประชุมสาธารณะสังคมโลกแสดงในตารางที่ 3 การประชุมสาธารณะสังคมโลกได้สูงกว่า ( P < 0.05 ) รวมแป้งและแป้งที่ย่อยกว่าอาร์เอสเอฟ และหุ้น . แต่ทนปริมาณแป้งของอาร์เอสเอฟยังสูงกว่าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( p < 005 ) กว่าของการประชุมสาธารณะสังคมโลกซึ่งจะสูงกว่า ( P < 0.05 ) กว่าของหุ้น . ต่อปริมาณแป้งสูงกว่าข้าวฟ่างแป้งเมื่อเทียบกับหุ้นอาจจะมีผลของเอนไซม์ย่อยอาหารยับยั้งผลของข้าวฟ่างและข้าวฟ่าง แป้ง โปรตีน โพลีฟีนอล และปฏิสัมพันธ์ ( ออสติน et al . , 2012 และ Taylor และ emmambux
, 2010 )