You froze, desperately hoping that

You froze, desperately hoping that he didn't see you, but it was too late. He had almost continued walking, but as he glanced into the window, your eyes met. He had pulled his gaze away for a brief moment, but did a double take, your eyes meeting again. He smiled, waving to you, and rushed to the door of the cafe. You buried your face into your hands. Why, why now? Did the universe really hate you that much?

The small bell above the entrance chimed and in unison, you heard Mettaton call out to you. “Oh, darling!”

You looked up from your hands, watching him walk over to you, the rest of the room grew quiet, hearing whispers replace the louder chatter.

“Are you all alone, honey?” He asked as he reached your table.

You nodded, replying “Y-Yeah.”

Mettaton slid off the hot pink, short, trench coat he was wearing and set it on the back of the chair adjacent to you. “Well don't go anywhere. I'm going to grab a drink.”

Not responding, you watched him walk over to the counter to order whatever it was he was going to get. You put a hand to your chest, taking a few deep breaths. Maybe this wouldn't be so bad. Maybe while being with him, you could figure out what the hell you liked about him so much that made you so obsessed with him.

After a few minutes passed, Mettaton strutted his way back over to you and sat himself down, setting his to-go cup on the table. You assumed he wasn't staying long.

“It’s been so long darling, how have you been?” He asked with a smile.

Your eyes darted down as your fingers twirled around the tassels of the scarf you were wearing. “I-I've been fine.” You simply replied.

“Oh honey, there must be more than that.” He pushed further, wanting to hear more than just vague descriptions.

You stopped playing with your scarf and put your hands together on the table, sat up straight and looked up to him. You had to stop being so goddamn timid all the time and try to have a real conversation with this … sparkly robot man. “I-I've been alright … I mean, how much more exciting can someone's life get when they work in a library all the time?” You asked.

“Well, you like it, don't you?” He asked.

“I mean, the work is pretty easy and the pay is good, so-” you began, except he cut you off.

“Yes yes, but do you like it?” He asked, emphasizing the like.

You weren't really sure how to respond. Yeah, you liked it, the environment was really nice and all, but think you knew what he was really trying to ask.

“I like it, but it's not my passion.” You replied, picking up your cup and drinking the last of your hot chocolate.

That seemed to spark his interest, for a split second, you could have sworn his pupil turned into an exclamation point. “Well then, what is?” He asked, leaning in closer to you.

You blushed and glanced down. “U-Um … I’m an artist.” You replied and looked back up to him. “An illustrator.”

Okay, you knew you weren't seeing things, it seemed as if his pupil turned into a star upon hearing the words escape your mouth. He smiled even more and responded “Oh, dear, that's wonderful, you’ll have to show me your portfolio sometime, I’d love to see it.”

You simply nodded in response.

“Perhaps sometime I could even introduce you to my cousin.” he suggested “They’re an artist as well, well not the kind that you are, they makes wonderful music.”

“Oh uh, sure, why not.” You say with a shrug.

“Delightful!” Mettaton exclaimed, clapping his gloved hands together.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณแช่แข็ง หมดหวังว่า เขาไม่เห็นคุณ แต่มันก็สายเกินไป เขาเกือบได้ยังคงเดิน แต่เป็นเขา glanced ลงในหน้าต่าง ตาตาม เขาได้ดึงสายตาของเขาออกไปช่วงสั้น ๆ แต่ไม่ได้ถ่ายแบบคู่ ดวงตาของคุณอีกครั้ง เขายิ้ม โบกให้คุณ และรีบวิ่งไปประตูของคาเฟ่ คุณสามารถฝังใบหน้าลงในมือของคุณ ทำไม ทำไม ต้องตอนนี้ ไม่จักรวาลเกลียดคุณมากว่า Chimed กระดิ่งบริเวณทางเข้า และในเวลาเดียวกัน คุณได้ยิน Mettaton โทรออกให้คุณ "โอ้ ดาร์ลิ่ง! " คุณมองขึ้นมาจากมือของคุณ ดูเขาเดินผ่านคุณ ส่วนเหลือของห้องโตเงียบ ได้ยิน whispers แทนการพูดจาไร้สาระเสียงดังขึ้น "คุณอยู่คนเดียว น้ำผึ้ง" เขาถามเป็นเขาถึงตารางของคุณ คุณพยักหน้า ตอบกลับ "Y-ใช่" Mettaton กระดานปิดชมพูร้อน สั้น เสื้อกันฝนเขาใส่ และตั้งอยู่ด้านหลังของเก้าอี้ติดกับคุณ "ไม่ไปที่ใดก็ได้ด้วย ผมจะคว้าเครื่องดื่ม" คุณไม่ตอบสนอง เห็นเขาเดินผ่านไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งมันเป็นสิ่งที่เขาจะรับ คุณใส่มือหน้าอกของคุณ การหายใจลึกบางอย่าง ทีนี้จะไม่เลว บางทีขณะกับเขา คุณสามารถหาอะไรนรกที่คุณชอบเกี่ยวกับเขามากที่ทำคุณจึงหมกมุ่นอยู่กับเขา หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที Mettaton strutted เขาย้อนกลับไปถึงคุณ และนั่งเองลง การตั้งถ้วยเขายังตาราง คุณถือว่า เขาไม่ได้พักยาว “It’s been so long darling, how have you been?” He asked with a smile. Your eyes darted down as your fingers twirled around the tassels of the scarf you were wearing. “I-I've been fine.” You simply replied. “Oh honey, there must be more than that.” He pushed further, wanting to hear more than just vague descriptions. You stopped playing with your scarf and put your hands together on the table, sat up straight and looked up to him. You had to stop being so goddamn timid all the time and try to have a real conversation with this … sparkly robot man. “I-I've been alright … I mean, how much more exciting can someone's life get when they work in a library all the time?” You asked. “Well, you like it, don't you?” He asked. “I mean, the work is pretty easy and the pay is good, so-” you began, except he cut you off. “Yes yes, but do you like it?” He asked, emphasizing the like. You weren't really sure how to respond. Yeah, you liked it, the environment was really nice and all, but think you knew what he was really trying to ask. “I like it, but it's not my passion.” You replied, picking up your cup and drinking the last of your hot chocolate. That seemed to spark his interest, for a split second, you could have sworn his pupil turned into an exclamation point. “Well then, what is?” He asked, leaning in closer to you. You blushed and glanced down. “U-Um … I’m an artist.” You replied and looked back up to him. “An illustrator.” Okay, you knew you weren't seeing things, it seemed as if his pupil turned into a star upon hearing the words escape your mouth. He smiled even more and responded “Oh, dear, that's wonderful, you’ll have to show me your portfolio sometime, I’d love to see it.” You simply nodded in response. “Perhaps sometime I could even introduce you to my cousin.” he suggested “They’re an artist as well, well not the kind that you are, they makes wonderful music.” “Oh uh, sure, why not.” You say with a shrug. “Delightful!” Mettaton exclaimed, clapping his gloved hands together.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุณแข็งหมดหวังว่าเขาไม่เห็นคุณ แต่มันก็สายเกินไป เขาได้เดินอย่างต่อเนื่องเกือบ แต่ในขณะที่เขามองเข้าไปในหน้าต่างดวงตาของคุณได้พบกับ เขาได้ดึงสายตาของเขาออกไปสำหรับช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ได้ใช้เวลาสองตาของคุณประชุมอีกครั้ง เขายิ้มโบกให้คุณและรีบวิ่งไปที่ประตูของร้านกาแฟที่ คุณฝังใบหน้าของคุณในมือของคุณ ทำไมทำไมตอนนี้หรือไม่ ไม่จักรวาลเกลียดคุณว่ามาก? ระฆังขนาดเล็กเหนือประตูทางเข้า chimed และในเวลาเดียวกันคุณได้ยิน Mettaton เรียกให้คุณ "โอ้ที่รัก!" คุณมองขึ้นมาจากมือของคุณดูเขาเดินไปกับคุณส่วนที่เหลือของห้องพักที่เพิ่มขึ้นเงียบ, กระซิบได้ยินแทนที่พูดคุยดัง. "คุณคนเดียว, น้ำผึ้ง?" เขาถามขณะที่เขามาถึงคุณ ตาราง. คุณพยักหน้าตอบ "Y-ใช่." Mettaton เลื่อนออกสีชมพูร้อนสั้นขนสลักเขาสวมและวางมันลงบนด้านหลังของเก้าอี้ที่อยู่ติดกันกับคุณ "ดีที่ไม่ได้ไปทุกที่ ฉันจะคว้าเครื่องดื่ม. "ไม่ตอบสนองคุณดูเขาเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่จะสั่งซื้อสิ่งที่มันเป็นเขากำลังจะได้รับ คุณเอามือไปที่หน้าอกของคุณการหายใจลึกไม่กี่ นี้อาจจะไม่เลวร้าย บางทีในขณะที่อยู่กับเขาคุณสามารถคิดออกว่านรกที่คุณชอบเกี่ยวกับเขามากที่ทำให้คุณหมกมุ่นอยู่กับเขา. หลังจากไม่กี่นาทีที่ผ่าน Mettaton strutted ทางของเขากลับไปยังคุณและนั่งตัวเองลง, การตั้งค่าของเขาห ไปถ้วยบนโต๊ะ คุณสันนิษฐานว่าเขาไม่ได้อยู่นาน. "มันเป็นที่รักยาวดังนั้นวิธีที่คุณได้รับ?" เขาถามด้วยรอยยิ้ม. ดวงตาของคุณพุ่งลงมาเป็นมือของคุณหมุนรอบพู่ของผ้าพันคอที่คุณใส่ "ฉันฉันได้รับการปรับ." คุณก็ตอบ. "โอ้น้ำผึ้งต้องมีมากกว่านั้น." เขาผลักดันต่อไปอยากจะได้ยินมากขึ้นกว่าเพียงแค่รายละเอียดที่คลุมเครือ. คุณหยุดเล่นกับผ้าพันคอของคุณและใส่มือด้วยกัน บนโต๊ะลุกขึ้นนั่งตรงและเงยหน้าขึ้นมองเขา คุณต้องหยุดการให้เหี้ยขี้อายตลอดเวลาและพยายามที่จะมีการสนทนาจริงกับผู้ชายคนนี้ ... หุ่นยนต์ใสกิ๊ง "ฉันฉันได้รับเป็นไร ... ผมหมายถึงวิธีการที่น่าตื่นเต้นมากขึ้นในชีวิตของใครบางคนจะได้รับเมื่อพวกเขาทำงานในห้องสมุดตลอดเวลาหรือไม่" คุณถาม. "ดีคุณชอบมันไม่ได้คุณ?" เขาถาม"ผมหมายความว่าการทำงานเป็นเรื่องง่ายสวยและจ่ายเป็นสิ่งที่ดีทีเรา" คุณเริ่มยกเว้นเขาตัดคุณออก. "ใช่ใช่ แต่คุณชอบหรือไม่" เขาถามเน้นเช่น. คุณไม่ได้จริงๆ แน่ใจว่าวิธีการที่จะตอบสนอง ใช่คุณชอบมันสภาพแวดล้อมได้ดีจริงๆและทั้งหมด แต่คิดว่าคุณรู้ว่าสิ่งที่เขาได้รับจริงๆพยายามที่จะถาม. "ผมชอบมัน แต่มันไม่ได้เป็นความรักของฉัน." คุณตอบว่ายกขึ้นถ้วยของคุณและดื่มเครื่องดื่มสุดท้าย ช็อคโกแลตร้อนของคุณ. ที่ดูเหมือนจะจุดประกายความสนใจของเขาสำหรับแยกที่สองคุณจะได้สาบานนักเรียนของเขากลายเป็นเครื่องหมายอัศเจรีย์ "ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่เป็น?" เขาถามพิงในที่ใกล้ชิดกับคุณ. คุณเขินและมองลง "U-อืม ... ฉันศิลปิน." คุณตอบและมองกลับขึ้นอยู่กับเขา "เป็นนักเขียนการ์ตูน." เอาล่ะคุณรู้ว่าคุณไม่ได้เห็นสิ่งที่มันดูราวกับว่านักเรียนของเขากลายเป็นดาราเมื่อได้ยินคำว่าหนีปากของคุณ เขายิ้มมากยิ่งขึ้นและตอบสนอง "โอ้ที่รักที่ยอดเยี่ยมคุณจะต้องแสดงให้ฉันดูผลงานของคุณบางครั้งฉันชอบที่จะเห็นมัน." คุณเพียงแค่พยักหน้าในการตอบสนอง. "บางทีบางครั้งผมอาจจะแนะนำคุณกับฉัน ญาติ. "เขาบอก" พวกเขาเป็นศิลปินที่ดีดีไม่ได้ชนิดว่าคุณเป็นพวกเขาทำให้เพลงที่ยอดเยี่ยม. "" โอ้เอ่อแน่ใจว่าทำไมไม่. "คุณพูดกับยักไหล่." สวยงาม "Mettaton อุทาน ตบมือมือที่สวมถุงมือของเขาด้วยกัน