Developed in the 1930s, it was succ

Developed in the 1930s, it was succeeded in the 1970s by the Moment Magnitude Scale (MMS) which is now the scale used to estimate magnitudes for all modern large earthquakes by the United States Geological Survey.[2] However, earthquake magnitudes are still sometimes incorrectly reported as "an earthquake of XX on the Richter scale", when the correct terminology using the MMS is "a magnitude XX earthquake".

Contents

1 Development
2 Details
3 Richter magnitudes
3.1 Examples
4 Magnitude empirical formulae
5 See also
6 References
7 External links

Development
Charles Richter, c. 1970

In 1935, the seismologists Charles Francis Richter and Beno Gutenberg, of the California Institute of Technology, developed the (future) Richter magnitude scale, specifically for measuring earthquakes in a given area of study in California, as recorded and measured with the Wood-Anderson torsion seismograph. Originally, Richter reported mathematical values to the nearest quarter of a unit, but the values later were reported with one decimal place; the local magnitude scale compared the magnitudes of different earthquakes.[1] Richter derived his earthquake-magnitude scale from the apparent magnitude scale used to measure the brightness of stars.[3]

Richter established a magnitude 0 event to be an earthquake that would show a maximum, combined horizontal displacement of 1.0 µm (0.00004 in.) on a seismogram recorded with a Wood-Anderson torsion seismograph 100 km (62 mi.) from the earthquake epicenter. That fixed measure was chosen to avoid negative values for magnitude, given that the slightest earthquakes that could be recorded and located at the time were around magnitude 3.0. However, the Richter magnitude scale itself has no lower limit, and contemporary seismometers can register, record, and measure earthquakes with negative magnitudes.

M_ ext{L} (local magnitude) was not designed to be applied to data with distances to the hypocenter of the earthquake greater than 600 km (373 mi.).[4] For national and local seismological observatories the standard magnitude scale is today still M_ ext{L}. This scale saturates[clarification needed] at around M_ ext{L} = 7,[5] because the high frequency waves recorded locally have wavelengths shorter than the rupture lengths[clarification needed] of large earthquakes.

Later, to express the size of earthquakes around the planet, Gutenberg and Richter developed a surface wave magnitude scale (M_ ext{s}) and a body wave magnitude scale (M_ ext{b}).[6] These are types of waves that are recorded at teleseismic distances. The two scales were adjusted such that they were consistent with the M_ ext{L} scale. That adjustment succeeded better with the M_ ext{s} scale than with the M_ ext{b} scale. Each scale saturates when the earthquake is greater than magnitude 8.0, and, therefore, the moment magnitude scale (M_ ext{w}) was invented.

The older magnitude-scales were superseded by methods for calculating the seismic moment, from which derived the moment magnitude scale. About the origins of the Richter magnitude scale, C.F. Richter said:

I found a [1928] paper by Professor K. Wadati of Japan in which he compared large earthquakes by plotting the maximum ground motion against [the] distance to the epicenter. I tried a similar procedure for our stations, but the range between the largest and smallest magnitudes seemed unmanageably large. Dr. Beno Gutenberg then made the natural suggestion to plot the amplitudes logarithmically. I was lucky, because logarithmic plots are a device of the devil.
— Charles Richter Interview, abridged from the Earthquake Information Bulletin, Vol. 12, No. 1, January-February, 1980.

Details

The Richter scale was defined in 1935 for particular circumstances and instruments; the particular circumstances refer to it being defined for Southern California and "implicitly incorporates the attenuative properties of Southern California crust and mantle,"[7] and the particular instrument used would became saturated by strong earthquakes and unable to record high values. The scale was replaced by the moment magnitude scale (MMS); for earthquakes adequately measured by the Richter scale, numerical values are approximately the same. Although values measured for earthquakes now are actually M_w (MMS), they are frequently reported as Richter values, even for earthquakes of magnitude over 8, where the Richter scale becomes meaningless. Anything above 5 is classified as a risk by the USGS.[citation needed]

The Richter and MMS scales measure the energy released by an earthquake; another scale, the Mercalli intensity scale, classifies earthquakes by their effects, from detectable by instruments but not noticeable to catastrophic. The energy and effects are not necessarily strongly correlated; a shallow earthquake in a populated area with soil of certain types can be far more intense than a much more energetic deep earthquake in an isolated area.

There are several scales which have historically been described as the "Richter scale", especially the local magnitude M_ ext{L} and the surface wave M_ ext{s} scale. In addition, the body wave magnitude, m_ ext{b}, and the moment magnitude, M_ ext{w}, abbreviated MMS, have been widely used for decades, and a couple of new techniques to measure magnitude are in the development stage.

All magnitude scales have been designed to give numerically similar results. This goal has been achieved well for M_ ext{L}, M_ ext{s}, and M_ ext{w}.[8][9] The m_ ext{b} scale gives somewhat different values than the other scales. The reason for so many different ways to measure the same thing is that at different distances, for different hypocentral depths, and for different earthquake sizes, the amplitudes of different types of elastic waves must be measured.

M_ ext{L} is the scale used for the majority of earthquakes reported (tens of thousands) by local and regional seismological observatories. For large earthquakes worldwide, the moment magnitude scale is most common, although M_ ext{s} is also reported frequently.

The seismic moment, M_o, is proportional to the area of the rupture times the average slip that took place in the earthquake, thus it measures the physical size of the event. M_ ext{w} is derived from it empirically as a quantity without units, just a number designed to conform to the M_ ext{s} scale.[10] A spectral analysis is required to obtain M_o, whereas the other magnitudes are derived from a simple measurement of the amplitude of a specifically defined wave.

All scales, except M_ ext{w}, saturate for large earthquakes, meaning they are based on the amplitudes of waves which have a wavelength shorter than the rupture length of the earthquakes. These short waves (high frequency waves) are too short a yardstick to measure the extent of the event. The resulting effective upper limit of measurement for M_L is about 7[5] and about 8.5[5] for M_ ext{s}.[11]

New techniques to avoid the saturation problem and to measure magnitudes rapidly for very large earthquakes are being developed. One of these is based on the long period P-wave,[12] the other is based on a recently discovered channel wave.[13]

The energy release of an earthquake,[14] which closely correlates to its destructive power, scales with the 3⁄2 power of the shaking amplitude. Thus, a difference in magnitude of 1.0 is equivalent to a factor of 31.6 (=({10^{1.0}})^{(3/2)}) in the energy released; a difference in magnitude of 2.0 is equivalent to a factor of 1000 (=({10^{2.0}})^{(3/2)} ) in the energy released.[15] The elastic energy radiated is best derived from an integration of the radiated spectrum, but one can base an estimate on m_ ext{b} because most energy is carried by the high frequency waves.
Richter magnitudes

The Richter magnitude of an earthquake is determined from the logarithm of the amplitude of waves recorded by seismographs (adjustments are included to compensate for the variation in the distance between the various seismographs and the epicenter of the earthquake). The original formula is:[16]

M_mathrm{L} = log_{10} A - log_{10} A_mathrm{0}(delta) = log_{10} [A / A_mathrm{0}(delta)],

where A is the maximum excursion of the Wood-Anderson seismograph, the empirical function A0 depends only on the epicentral distance of the station, delta. In practice, readings from all observing stations are averaged after adjustment with station-specific corrections to obtain the M_ ext{L} value.

Because of the logarithmic basis of the scale, each whole number increase in magnitude represents a tenfold increase in measured amplitude; in terms of energy, each whole number increase corresponds to an increase of about 31.6 times the amount of energy released, and each increase of 0.2 corresponds to a doubling of the energy released.

Events with magnitudes greater than 4.5 are strong enough to be recorded by a seismograph anywhere in the world, so long as its sensors are not located in the earthquake's shadow.

The following describes the typical effects of earthquakes of various magnitudes near the epicenter. The values are typical only and should be taken with extreme caution, since intensity and thus ground effects depend not only on the magnitude, but also on the distance to the epicenter, the depth of the earthquake's focus beneath the epicenter, the location of the epicenter and geological conditions (certain terrains can amplify seismic signals).
Magnitude Description Mercalli intensity Average earthquake effects Average frequency of occurrence (estimated)
Less than 2.0 Micro I Microearthquakes, not felt, or felt rarely by sensitive people. Recorded by seismographs.[17] Continual/several million per year
2.0–2.9 Minor I to II Felt slightly by some people. No damage to buildings. Over one million per year
3.0–3.9 II to IV Often felt by people, but very rarely causes damage. S

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พัฒนาในช่วงทศวรรษ 1930 มันไม่ประสบความสำเร็จในทศวรรษ 1970 โดยในช่วงขนาดสเกล (MMS) ซึ่งเป็นมาตราส่วนที่ใช้ในการประเมิน magnitudes สำหรับแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ทันสมัยทั้งหมด โดยสำรวจธรณีวิทยาสหรัฐอเมริกา [2] อย่างไรก็ตาม แผ่นดินไหว magnitudes ยังไม่ถูกต้องบางครั้งรายงานเป็น "แผ่นดินไหวของ XX ถือ" เมื่อคำศัพท์ถูกต้องที่ใช้ MMS เป็น "แบบ XX แผ่นดินไหวขนาด"เนื้อหา พัฒนา 1 2รายละเอียด 3 ถือ magnitudes 3.1 ตัวอย่าง สูตร empirical ขนาด 4 5 ดู 6 อ้างอิง เชื่อมโยงภายนอก 7พัฒนาชาลส์ถือ c. 1970ในปี 1935, seismologists ถือ Francis ชาร์ลส์และ Beno กูเทนแบร์ก ของสถาบันเทคโนโลยีแคลิฟอร์เนีย พัฒนาแบบ (ในอนาคต) ริก เฉพาะสำหรับการวัดแผ่นดินไหวในพื้นที่ที่กำหนดเรียนในแคลิฟอร์เนีย บันทึก และวัด ด้วย seismograph แรงบิดไม้แอนเดอร์สัน เดิม รายงานไตรมาสที่ดีสุดของหน่วยถือค่าทางคณิตศาสตร์ แต่ค่าในภายหลังมีรายงานกับตำแหน่งทศนิยมหนึ่ง มาตราขนาดโมเมนต์ภายในเปรียบเทียบ magnitudes ของแผ่นดินไหวแตกต่างกัน [1] ถือมาขนาดแผ่นดินไหวขนาดของเขาจากความส่องสว่างปรากฏสเกลที่ใช้วัดความสว่างของดาว [3]ถือสร้างเหตุการณ์ขนาด 0 จะ แผ่นดินไหวที่จะแสดงมากที่สุด รวมย้ายแนวของ 1.0 µm (0.00004 ค่ะ) seismogram บันทึก ด้วย seismograph แรงบิดเป็นไม้แอนเดอร์สัน 100 กิโลเมตร (62 mi.) จากจุดศูนย์กลางแผ่นดินไหว ที่วัดคงถูกเลือกเพื่อหลีกเลี่ยงค่าขนาด ระบุว่าแผ่นดินไหวเพียงน้อยนิดที่สามารถบันทึก และตั้งเวลาได้รอบขนาด 3.0 อย่างไรก็ตาม ริกเองได้ไม่จำกัดต่ำกว่า และ seismometers ร่วมสมัยสามารถลง ทะเบียน บันทึก และวัดแผ่นดินไหวกับ magnitudes ลบM_ ext {L } (เฉพาะขนาด) ไม่ได้ถูกออกแบบให้ใช้กับข้อมูลที่ มีระยะทางถึง hypocenter ของแผ่นดินไหวมากกว่า 600 กิโลเมตร (373 mi) [4] สำหรับท้องถิ่น และชาติ observatories seismological ขนาดขนาดมาตรฐานได้วันนี้ยังคง M_ ext {L } สเกลนี้ saturates [ชี้แจงที่จำเป็น] ที่สถาน M_ ext {L } = 7, [5] เนื่องจากคลื่นความถี่สูงที่บันทึกในเครื่องมีความยาวคลื่นที่สั้นกว่าความยาวแตก [ชี้แจงที่จำเป็น] ของแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ภายหลัง การแสดงขนาดของแผ่นดินไหวทั่วโลก กูเทนแบร์กและถือพัฒนามาตราส่วนขนาดคลื่นพื้นผิว (M_ ext {s }) และมีร่างกายคลื่นขนาดมาตราส่วน (M_ ext {b }) [6] เหล่านี้เป็นชนิดของคลื่นที่ถูกบันทึกไว้ที่ระยะทาง teleseismic ได้มีการปรับปรุงระดับสองเช่นที่พวกเขาสอดคล้องกับมาตรา M_ ext {L } ปรับปรุงที่ประสบความสำเร็จดี ด้วยขนาด M_ ext {s } กว่าด้วยขนาด M_ ext {b } แต่ละขนาด saturates เมื่อแผ่นดินไหวขนาด 8.0 มากกว่า และ ดังนั้น จึง คิดค้นการมาตราขนาดโมเมนต์ (M_ ext {w })เก่าขนาดสเกลถูกทดแทน ด้วยวิธีคำนวณโมเมนต์ จากที่มาที่มาตราขนาดโมเมนต์ เกี่ยวกับต้นกำเนิดของการริก ถือ C.F. กล่าวว่า: พบกระดาษ [1928] โดยศาสตราจารย์คุณ Wadati ของญี่ปุ่นซึ่งเขาเปรียบเทียบแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ โดยพล็อตการเคลื่อนไหวของพื้นดินสูงสุดกับ [ที่] ระยะห่างจากจุดศูนย์กลาง ฉันพยายามขั้นตอนคล้ายกันสำหรับสถานีของเรา แต่ช่วงระหว่าง magnitudes ที่ใหญ่ที่สุด และน้อยที่สุดดูเหมือนใหญ่ unmanageably ดร. Beno กูเทนแบร์กแล้วทำการแนะนำธรรมชาติไปในช่วงการลงจุดแบบลอการิทึม ผมโชคดี เพราะผืนลอการิทึม อุปกรณ์ของมาร คือสรุปชาลส์ถือสัมภาษณ์ จากหมายเลขข่าวข้อมูลแผ่นดินไหว ปี 12, 1 มกราคมกุมภาพันธ์ 1980รายละเอียดถือกำหนดไว้ในปี 1935 ในสถานการณ์เฉพาะและเครื่องมือ สถานการณ์เฉพาะหมายถึงการกำหนดแคลิฟอร์เนียภาคใต้และ "นัยประกอบด้วยคุณสมบัติของเปลือกแคลิฟอร์เนียภาคใต้และหิ้ง attenuative" [7] และเครื่องมือเฉพาะที่ใช้จะเป็นการอิ่มตัวเกิดแผ่นดินไหวที่แข็งแกร่ง และสามารถบันทึกค่าสูง มาตราส่วนถูกแทนที่ โดยมาตราขนาดโมเมนต์ (MMS); สำหรับการเกิดแผ่นดินไหววัด โดยถืออย่างเพียงพอ ค่าตัวเลขโดยประมาณเหมือนกัน แม้ว่าค่าที่วัดการเกิดแผ่นดินไหวมีจริง M_w (MMS), พวกเขามักรายงานเป็นถือค่า แม้สำหรับแผ่นดินไหวขนาดกว่า 8 ที่ถือจะไม่ สิ่งที่อยู่เหนือ 5 ถูกจัดประเภทเป็นความเสี่ยง โดย USGS [ต้องการอ้างอิง]พลังงานที่ปล่อยออกมาจากแผ่นดินไหว วัดสเกลถือและ MMS มาตราส่วนอื่น การเมร์ ประมวลแผ่นดินไหว โดยผลของพวกเขา จากการตรวจ โดยเครื่องมือ แต่ไม่ชัดจะรุนแรง พลังงานและลักษณะพิเศษไม่จำเป็นต้องขอ correlated แผ่นดินไหวตื้นในพื้นที่ประชากรมีดินบางชนิดอาจรุนแรงมากขึ้นกว่าแผ่นดินไหวลึกมีพลังมากในการแยกมีหลายระดับซึ่งมีประวัติถูกอธิบายว่า "ถือระดับ" โดยเฉพาะอย่างยิ่งขนาดภายใน M_ ext {L } และคลื่นพื้นผิวขนาด M_ ext {s } นอกจากนี้ ขนาดร่างกายคลื่น m_ ext {b }, และในขณะนี้ ขนาด M_ ext {w }, MMS ย่อ ได้ถูกใช้มานานหลายทศวรรษ และคู่ของเทคนิคใหม่ในการวัดขนาดที่อยู่ในระยะพัฒนาเครื่องชั่งน้ำหนักขนาดทั้งหมดออกแบบมาให้ผลคล้ายกันเรียงตามตัวเลข เป้าหมายนี้ได้รับความดีสำหรับ M_ ext {L }, {s } M_ ext และ M_ ext {w } [8] [9] มาตราส่วน m_ ext {b } ให้ค่าต่างกว่าระดับอื่น ๆ เหตุผลหลายวิธีในการวัดสิ่งเดียวกันคือที่ระยะทางต่าง ๆ สำหรับ hypocentral ความลึกที่แตกต่างกัน และสำหรับขนาดแผ่นดินไหวแตกต่างกัน ช่วงของคลื่นยืดหยุ่นแตกต้องวัดM_ ext {L } เป็นสเกลใช้สำหรับรายงานการเกิดแผ่นดินไหวส่วนใหญ่ (หมื่น) โดย observatories seismological ท้องถิ่น และภูมิภาค สำหรับแผ่นดินไหวใหญ่ทั่วโลก การมาตราขนาดโมเมนต์เป็นทั่ว ถึงแม้ว่ารายงาน M_ ext {s } ยังบ่อยThe seismic moment, M_o, is proportional to the area of the rupture times the average slip that took place in the earthquake, thus it measures the physical size of the event. M_ ext{w} is derived from it empirically as a quantity without units, just a number designed to conform to the M_ ext{s} scale.[10] A spectral analysis is required to obtain M_o, whereas the other magnitudes are derived from a simple measurement of the amplitude of a specifically defined wave.All scales, except M_ ext{w}, saturate for large earthquakes, meaning they are based on the amplitudes of waves which have a wavelength shorter than the rupture length of the earthquakes. These short waves (high frequency waves) are too short a yardstick to measure the extent of the event. The resulting effective upper limit of measurement for M_L is about 7[5] and about 8.5[5] for M_ ext{s}.[11]New techniques to avoid the saturation problem and to measure magnitudes rapidly for very large earthquakes are being developed. One of these is based on the long period P-wave,[12] the other is based on a recently discovered channel wave.[13]The energy release of an earthquake,[14] which closely correlates to its destructive power, scales with the 3⁄2 power of the shaking amplitude. Thus, a difference in magnitude of 1.0 is equivalent to a factor of 31.6 (=({10^{1.0}})^{(3/2)}) in the energy released; a difference in magnitude of 2.0 is equivalent to a factor of 1000 (=({10^{2.0}})^{(3/2)} ) in the energy released.[15] The elastic energy radiated is best derived from an integration of the radiated spectrum, but one can base an estimate on m_ ext{b} because most energy is carried by the high frequency waves.Richter magnitudesThe Richter magnitude of an earthquake is determined from the logarithm of the amplitude of waves recorded by seismographs (adjustments are included to compensate for the variation in the distance between the various seismographs and the epicenter of the earthquake). The original formula is:[16] M_mathrm{L} = log_{10} A - log_{10} A_mathrm{0}(delta) = log_{10} [A / A_mathrm{0}(delta)], where A is the maximum excursion of the Wood-Anderson seismograph, the empirical function A0 depends only on the epicentral distance of the station, delta. In practice, readings from all observing stations are averaged after adjustment with station-specific corrections to obtain the M_ ext{L} value.Because of the logarithmic basis of the scale, each whole number increase in magnitude represents a tenfold increase in measured amplitude; in terms of energy, each whole number increase corresponds to an increase of about 31.6 times the amount of energy released, and each increase of 0.2 corresponds to a doubling of the energy released.Events with magnitudes greater than 4.5 are strong enough to be recorded by a seismograph anywhere in the world, so long as its sensors are not located in the earthquake's shadow.The following describes the typical effects of earthquakes of various magnitudes near the epicenter. The values are typical only and should be taken with extreme caution, since intensity and thus ground effects depend not only on the magnitude, but also on the distance to the epicenter, the depth of the earthquake's focus beneath the epicenter, the location of the epicenter and geological conditions (certain terrains can amplify seismic signals).Magnitude Description Mercalli intensity Average earthquake effects Average frequency of occurrence (estimated)Less than 2.0 Micro I Microearthquakes, not felt, or felt rarely by sensitive people. Recorded by seismographs.[17] Continual/several million per year2.0–2.9 Minor I to II Felt slightly by some people. No damage to buildings. Over one million per year3.0–3.9 II to IV Often felt by people, but very rarely causes damage. S

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การพัฒนาในช่วงทศวรรษที่ 1930 ก็ประสบความสำเร็จในปี 1970 โดยช่วงเวลาขนาดสเกล (MMS) ซึ่งขณะนี้ระดับที่ใช้ในการประมาณการขนาดสำหรับการเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ที่ทันสมัยโดยการสำรวจทางธรณีวิทยาสหรัฐอเมริกา. [2] อย่างไรก็ตามเคาะแผ่นดินไหวยังคงเป็นบางครั้ง รายงานไม่ถูกต้องเป็น "แผ่นดินไหว XX ตามมาตราริกเตอร์" เมื่อคำศัพท์ที่ถูกต้องโดยใช้ MMS คือ "แผ่นดินไหวขนาด XX". สารบัญ1 การพัฒนาที่ 2 รายละเอียด3 ริกเตอร์ขนาด3.1 ตัวอย่าง4 สูตรการทดลองขนาด5 ดูเพิ่มเติม6 7 ภายนอก การเชื่อมโยงการพัฒนาชาร์ลส์ริกเตอร์ค 1970 ในปี 1935, ชาร์ลส์ฟรานซิส seismologists ริกเตอร์และ Beno Gutenberg ของสถาบันเทคโนโลยีแคลิฟอร์เนียพัฒนา (ในอนาคต) ริกเตอร์สเกลขนาดโดยเฉพาะสำหรับการวัดการเกิดแผ่นดินไหวในพื้นที่ที่กำหนดของการศึกษาในรัฐแคลิฟอร์เนียที่บันทึกไว้และวัดที่มีไม้ แอนเดอแรงบิดเครื่องวัดแผ่นดินไหว แต่เดิมริกเตอร์รายงานค่าทางคณิตศาสตร์กับไตรมาสที่ใกล้ที่สุดของหน่วย แต่ค่าต่อมาได้รับรายงานมีทศนิยมตำแหน่งที่หนึ่ง ขนาดมาตราส่วนท้องถิ่นเมื่อเทียบกับขนาดของการเกิดแผ่นดินไหวที่แตกต่างกัน. [1] ริกเตอร์ที่ได้มาขนาดแผ่นดินไหวขนาดของเขาจากขนาดโชติมาตรปรากฏใช้ในการวัดความสว่างของดาว. [3] ริกเตอร์ที่จัดตั้งขึ้นขนาด 0 จะเป็นเหตุการณ์แผ่นดินไหวที่จะแสดง สูงสุดการเคลื่อนที่ในแนวนอนรวมกัน 1.0 ไมครอน (0.00004 ใน.) ในวันที่ seismogram บันทึกด้วยแรงบิดไม้แอนเดอแผ่นดินไหว 100 กิโลเมตร (62 ไมล์). จากจุดศูนย์กลางแผ่นดินไหว ตัวชี้วัดที่ได้รับการแก้ไขก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงค่าลบสำหรับขนาดที่ระบุว่าการเกิดแผ่นดินไหวน้อยที่จะถูกบันทึกไว้และตั้งอยู่ในเวลาประมาณขนาด 3.0 อย่างไรก็ตามขนาดริกเตอร์สเกลตัวเองไม่มีขีด จำกัด ล่างและ seismometers ร่วมสมัยสามารถลงทะเบียนบันทึกและวัดแผ่นดินไหวที่มีขนาดเชิงลบ. M_ ข้อความ {L} (ขนาดท้องถิ่น) ไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อนำไปใช้กับข้อมูลที่มีระยะทางที่จะ hypocenter แผ่นดินไหวมากกว่า 600 กิโลเมตร (373 ไมล์.). [4] สำหรับโอ่อ่าชาติและระดับท้องถิ่นหอดูดาวขนาดขนาดมาตรฐานคือวันนี้ยังคง M_ ข้อความ {L} อิ่มตัวขนาดนี้ [ชี้แจงจำเป็น] ที่ประมาณ M_ ข้อความ {L} = 7 [5] เพราะคลื่นความถี่สูงที่บันทึกไว้ในประเทศที่มีความยาวคลื่นสั้นกว่าความยาวแตก [ชี้แจงจำเป็น] ของการเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่. ต่อมาในการแสดงขนาดของ การเกิดแผ่นดินไหวทั่วโลก Gutenberg ริกเตอร์และการพัฒนาขนาดคลื่นพื้นผิวขนาด (M_ ข้อความ {s}) และขนาดคลื่นร่างกายขนาด (M_ ข้อความ {ข}). [6] เหล่านี้เป็นประเภทของคลื่นที่มีการบันทึกไว้ใน teleseismic ระยะทาง สองเครื่องชั่งมีการปรับเช่นที่พวกเขามีความสอดคล้องกับ M_ ข้อความ {L} ขนาด ที่ประสบความสำเร็จในการปรับตัวที่ดีขึ้นกับ M_ ข้อความ {s} ขนาดกว่า M_ ข้อความ {ข} ขนาด ขนาดแต่ละอิ่มตัวเมื่อเกิดแผ่นดินไหวมากกว่าขนาด 8.0 และมีช่วงเวลาที่สำคัญขนาด (M_ ข้อความ {w}) ถูกคิดค้น. เก่าขนาด-เกล็ดถูกแทนที่โดยวิธีการสำหรับการคำนวณช่วงเวลาที่คลื่นไหวสะเทือนจากการที่ได้มา ช่วงเวลาที่ระดับความสำคัญ เกี่ยวกับต้นกำเนิดของริกเตอร์สเกลขนาด, CF ริกเตอร์กล่าวว่า: ผมพบว่า [1928] กระดาษโดยศาสตราจารย์เค Wadati ญี่ปุ่นที่เขาเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่เมื่อเทียบจากการวางแผนการเคลื่อนไหวพื้นดินสูงสุดกับ [] ระยะห่างจากศูนย์กลางของแผ่นดินไหว ฉันพยายามขั้นตอนที่คล้ายกันสำหรับสถานีของเรา แต่ช่วงระหว่างขนาดใหญ่ที่สุดและมีขนาดเล็กที่สุดมีขนาดใหญ่ดูเหมือน unmanageably ดร. Beno Gutenberg แล้วทำข้อเสนอแนะของธรรมชาติในการพล็อตช่วงกว้างของคลื่นลอการิทึม ผมโชคดีเพราะแปลงลอการิทึมเป็นอุปกรณ์ของมาร. - ชาร์ลส์ริกเตอร์สัมภาษณ์ย่อจากข้อมูลแผ่นดินไหว Bulletin ฉบับ 12 เลขที่ 1 เดือนมกราคม 1980 รายละเอียดมาตราริกเตอร์ที่ถูกกำหนดไว้ในปี 1935 โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสถานการณ์และเครื่องมือ; โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานการณ์ที่เรียกมันถูกกำหนดไว้สำหรับแคลิฟอร์เนียภาคใต้และ "โดยปริยายรวมเอาคุณสมบัติ attenuative ของเปลือกโลกใต้ของรัฐแคลิฟอร์เนียและเสื้อคลุม" [7] และเครื่องมือที่ใช้โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะกลายเป็นที่อิ่มตัวจากการเกิดแผ่นดินไหวที่แข็งแกร่งและไม่สามารถที่จะบันทึกค่าสูง ขนาดถูกแทนที่ด้วยความสำคัญช่วงเวลาขนาด (MMS); สำหรับการเกิดแผ่นดินไหววัดอย่างเพียงพอโดยมาตราริกเตอร์ค่าตัวเลขประมาณเดียวกัน แม้ว่าค่าที่วัดได้ในขณะนี้สำหรับการเกิดแผ่นดินไหวเป็นจริง M_w (MMS) พวกเขาจะมีการรายงานบ่อยเป็นค่าริกเตอร์แม้สำหรับการเกิดแผ่นดินไหวที่มีขนาดกว่า 8 ที่มาตราริกเตอร์จะกลายเป็นความหมาย สิ่งที่เหนือ 5 จัดเป็นความเสี่ยงนี้โดย USGS [อ้างจำเป็น]. เครื่องชั่งน้ำหนักริกเตอร์และ MMS วัดพลังงานที่ปล่อยออกมาจากการเกิดแผ่นดินไหว; ขนาดอีกระดับความเข้มของเมร์, จัดแผ่นดินไหวโดยผลกระทบจากการตรวจพบโดยตราสาร แต่ไม่เห็นจะเป็นความหายนะ พลังงานและผลกระทบที่ไม่จำเป็นต้องมีความสัมพันธ์อย่างมาก; แผ่นดินไหวตื้นในพื้นที่ที่มีประชากรที่มีดินบางชนิดอาจจะรุนแรงมากขึ้นกว่าแผ่นดินไหวลึกมีพลังมากขึ้นในพื้นที่ที่แยก. มีหลายเครื่องชั่งน้ำหนักมีที่ได้รับในอดีตอธิบายว่า "มาตราริกเตอร์" โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสำคัญในท้องถิ่น M_ ข้อความ {L} และคลื่นพื้นผิว M_ ข้อความ {s} ขนาด นอกจากนี้คลื่นขนาดร่างกาย M_ ข้อความ {ข} และขนาดขณะที่ M_ ข้อความ {w} ย่อ MMS, ได้รับการใช้กันอย่างแพร่หลายมานานหลายทศวรรษและคู่ของเทคนิคใหม่ในการวัดขนาดในการพัฒนา ขั้นตอน. เครื่องชั่งน้ำหนักขนาดทั้งหมดได้รับการออกแบบมาเพื่อให้ตัวเลขผลที่คล้ายกัน เป้าหมายนี้ได้รับความสำเร็จเป็นอย่างดีสำหรับ M_ ข้อความ {L} M_ ข้อความ {s} และ M_ ข้อความ {w}. [8] [9] M_ ข้อความ {ข} ขนาดให้ค่าแตกต่างกันบ้างกว่าที่อื่น ๆ ตาชั่ง เหตุผลสำหรับวิธีการที่แตกต่างกันจำนวนมากดังนั้นในการวัดสิ่งเดียวกันคือที่ระยะทางที่แตกต่างกันสำหรับความลึก hypocentral แตกต่างกันและสำหรับขนาดแผ่นดินไหวที่แตกต่างกันช่วงกว้างของคลื่นที่แตกต่างกันของคลื่นยืดหยุ่นต้องวัด. M_ ข้อความ {L} มีขนาด ใช้สำหรับส่วนใหญ่ของการเกิดแผ่นดินไหวที่มีการรายงาน (นับหมื่น) โดยหอดูดาวโอ่อ่าท้องถิ่นและภูมิภาค สำหรับการเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ทั่วโลกขนาดมาตราส่วนขณะนี้คือการที่พบมากที่สุดแม้ว่า M_ ข้อความ {s} มีรายงานบ่อย. ขณะแผ่นดินไหว M_o เป็นสัดส่วนกับพื้นที่ในครั้งที่แตกใบเฉลี่ยที่เกิดขึ้นในการเกิดแผ่นดินไหวที่ ดังนั้นจึงวัดขนาดทางกายภาพของเหตุการณ์ M_ ข้อความ {w} มาจากมันสังเกตุปริมาณหน่วยโดยไม่เพียงจำนวนที่ออกแบบมาเพื่อให้สอดคล้องกับ M_ ข้อความ {s} ขนาด. [10] การวิเคราะห์สเปกตรัมจะต้องได้รับ M_o ในขณะที่ขนาดอื่น ๆ ที่ได้มาจากวัดที่เรียบง่ายของความกว้างของคลื่นที่กำหนดไว้โดยเฉพาะ. เครื่องชั่งน้ำหนักทั้งหมดยกเว้น M_ ข้อความ {w} เปียกโชกสำหรับการเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่หมายถึงพวกเขาจะขึ้นอยู่กับช่วงกว้างของคลื่นของคลื่นที่มีความยาวคลื่นสั้นกว่าความยาวแตกของ แผ่นดินไหว เหล่านี้คลื่นสั้น (คลื่นความถี่สูง) จะสั้นเกินไปปทัฏฐานเพื่อวัดขอบเขตของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่งผลให้ขีด จำกัด บนที่มีประสิทธิภาพของการวัดสำหรับ M_L เป็นเรื่องเกี่ยวกับ 7 [5] และประมาณ 8.5 [5] สำหรับ M_ ข้อความ {s}. [11] เทคนิคใหม่ในการหลีกเลี่ยงปัญหาความอิ่มตัวของสีและการวัดขนาดอย่างรวดเร็วสำหรับการเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่มากกำลังถูก พัฒนา หนึ่งในจำนวนนี้จะขึ้นอยู่กับระยะเวลาที่ยาวนาน P-คลื่น [12] อื่น ๆ ขึ้นอยู่กับคลื่นช่องที่เพิ่งค้นพบ. [13] ปล่อยพลังงานจากแผ่นดินไหว [14] ซึ่งใกล้ชิดสัมพันธ์กับอำนาจการทำลายล้างของเครื่องชั่งที่มี พลังงาน 3/2 ของความกว้างสั่น ดังนั้นความแตกต่างในขนาด 1.0 เทียบเท่ากับปัจจัยจาก 31.6 (= (10 ^ {{1.0}}) ^ {(3/2)}) ในการใช้พลังงานที่ปล่อยออกมานั้น ความแตกต่างในขนาด 2.0 เทียบเท่ากับปัจจัย 1000 (= (10 ^ {{2.0}}) ^ {(3/2)}) ในการใช้พลังงานที่ปล่อยออกมา. [15] แผ่พลังงานยืดหยุ่นที่ดีที่สุดที่ได้รับมาจาก บูรณาการของสเปกตรัมแผ่ แต่สามารถฐานประมาณการเกี่ยวกับ M_ ข้อความ {ข} เพราะพลังงานมากที่สุดจะดำเนินการโดยคลื่นความถี่สูง. ริกเตอร์ขนาดขนาดริกเตอร์แผ่นดินไหวจะถูกกำหนดจากลอการิทึมของความกว้างของคลื่นที่บันทึกโดย seismographs (การปรับเปลี่ยนที่จะถูกรวมเพื่อชดเชยการเปลี่ยนแปลงในระยะห่างระหว่าง seismographs ต่างๆและศูนย์กลางของแผ่นดินไหว) สูตรเดิม: [16] M_ mathrm {L} = log_ {10} - log_ {10} A_ mathrm {0} ( เดลต้า) = log_ {10} [/ A_ mathrm { 0} ( เดลต้า)] ที่เป็นเที่ยวสูงสุดของไม้เครื่องวัดแผ่นดินไหวเดอร์สัน, ฟังก์ชั่นเชิงประจักษ์ A0 ขึ้นอยู่กับระยะทางที่ epicentral ของสถานี เดลต้า ในทางปฏิบัติการอ่านจากทั่วทุกสถานีจะสังเกตเฉลี่ยหลังการเปลี่ยนแปลงกับการแก้ไขสถานีที่เฉพาะเจาะจงที่จะได้รับ M_ ข้อความ {L} ค่า. เพราะพื้นฐานลอการิทึมของขนาดแต่ละเพิ่มขึ้นจำนวนทั้งหมดแสดงให้เห็นถึงความสำคัญในการเป็นสิบเท่าความกว้างเพิ่มขึ้นในวัด ; ในแง่ของการใช้พลังงานที่เพิ่มขึ้นแต่ละหมายเลขทั้งสอดคล้องกับการเพิ่มขึ้นประมาณ 31.6 เท่าปริมาณของพลังงานที่ปล่อยออกมาและเพิ่มขึ้น 0.2 สอดคล้องกับการเพิ่มขึ้นของพลังงานที่ปล่อยออกมาแต่ละ. เหตุการณ์ที่มีขนาดใหญ่กว่า 4.5 มีความแข็งแรงพอที่จะได้รับการบันทึกโดย เครื่องวัดแผ่นดินไหวที่ใดก็ได้ในโลกตราบใดที่เซ็นเซอร์ของมันไม่ได้อยู่ในร่มเงาของแผ่นดินไหว. ต่อไปนี้อธิบายผลกระทบที่เป็นแบบฉบับของแผ่นดินไหวขนาดต่างๆที่อยู่ใกล้ศูนย์กลางของแผ่นดินไหว ค่าเป็นปกติเท่านั้นและจะต้องดำเนินการด้วยความระมัดระวังมากเนื่องจากความรุนแรงและทำให้ผลกระทบที่พื้นดินขึ้นไม่เพียง แต่ในขนาด แต่ยังอยู่ในระยะห่างจากศูนย์กลางของแผ่นดินไหวลึกของการมุ่งเน้นของการเกิดแผ่นดินไหวใต้ศูนย์กลางที่ตั้งของศูนย์กลาง และสภาพทางธรณีวิทยา (ภูมิประเทศบางอย่างสามารถขยายสัญญาณแผ่นดินไหว). รายละเอียดขนาด Mercalli รุนแรงผลกระทบแผ่นดินไหวเฉลี่ยความถี่เฉลี่ยของการเกิด (ประมาณ) น้อยกว่า 2.0 ไมโคร Microearthquakes ฉันไม่รู้สึกหรือรู้สึกไม่ค่อยโดยคนที่มีความสำคัญ บันทึกโดย seismographs. [17] อย่างต่อเนื่อง / หลายล้านบาทต่อปี2.0-2.9 ไมเนอร์ผมไปครั้งที่สองรู้สึกเล็กน้อยบางคน ความเสียหายให้กับอาคารที่ไม่มี กว่าหนึ่งล้านบาทต่อปี3.0-3.9 II เพื่อ IV มักจะรู้สึกโดยคน แต่น้อยมากทำให้เกิดความเสียหาย S

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การพัฒนาในช่วงทศวรรษที่ 1930 , มันสำเร็จในปี 1970 โดยขณะนี้ขนาดมาตราส่วน ( MMS ) ซึ่งเป็นระดับที่ใช้ในการประมาณขนาดสำหรับการเกิดแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ที่ทันสมัย โดยสำรวจทางธรณีวิทยาสหรัฐอเมริกา [ 2 ] อย่างไรก็ตาม ขนาดแผ่นดินไหวยังคงบางครั้งไม่ถูกต้องรายงานเป็น " แผ่นดินไหว xx ในระดับ " ริชเตอร์เมื่อแก้ไขคำศัพท์ที่ใช้ MMS " ขนาด xx แผ่นดินไหว " .

เนื้อหา

1
2
3 พัฒนารายละเอียดขนาด 3.1 ริกเตอร์

4 ขนาดตัวอย่างเชิงประจักษ์สูตร
5
6
7 ดูการอ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอก

พัฒนา
Charles Richter , C . 1970

ในปี 1935 , seismologists ชาลส์ฟรานซิสริกเตอร์ และ เบโน กูเทนเบิร์ก ของแคลิฟอร์เนีย สถาบันเทคโนโลยีพัฒนา ( ในอนาคต ) มาตราริกเตอร์แผ่นดินไหว โดยเฉพาะวัดในพื้นที่ที่กําหนดของการศึกษาในรัฐแคลิฟอร์เนียเป็นบันทึกและวัดด้วยไม้ แอนเดอร์ นแรงบิดเครื่องวัดแผ่นดินไหว . เดิมที ริกเตอร์ รายงานค่าคณิตศาสตร์ไตรมาสที่ใกล้ที่สุดของหน่วย แต่ค่าในภายหลังมีรายงานกับสถานที่หนึ่งทศนิยม ;ขนาดขนาดท้องถิ่น เมื่อเทียบขนาดของแผ่นดินไหวที่แตกต่างกัน [ 1 ] ริกเตอร์ แผ่นดินไหวขนาดสเกลได้ของเขาจากชัดเจนขนาดมาตราส่วนที่ใช้วัดความสว่างของดาว [ 3 ]

ริกเตอร์ขึ้นขนาด 0 เหตุการณ์ที่จะเกิดแผ่นดินไหวนั้นจะแสดงได้สูงสุด รวมแนวนอน + 1.0 µ m ( 0.00004 ใน .) ในการ seismogram อัดด้วยไม้ แอนเดอร์ นแรงบิดเครื่องวัดแผ่นดินไหว 100 กิโลเมตร ( 62 MI ) จากศูนย์กลางแผ่นดินไหว . ที่กำหนดมาตรการเลือกที่จะหลีกเลี่ยงค่าเป็นลบสำหรับขนาดแผ่นดินไหวที่ระบุว่าไม่สามารถบันทึกและตั้งอยู่ในเวลารอบขนาด 3.0 อย่างไรก็ตาม มาตราริกเตอร์ไม่มีขีดจำกัดตัวเอง ,seismometers ร่วมสมัยและสามารถบันทึก , บันทึกและวัดแผ่นดินไหวที่มีขนาดลบ

m_ { L } ข้อความ ( ขนาดท้องถิ่น ) ไม่ได้ถูกออกแบบมาให้ใช้กับข้อมูลที่มีระยะทางถึง Hypocenter ของแผ่นดินไหวมากกว่า 600 กม. ( 373 Mi . ) . [ 4 ] ในระดับชาติและระดับท้องถิ่น Seismological observatories มาตราส่วน ขนาดมาตรฐานคือ วันนี้ยัง m_ ข้อความ { L }ขนาดนี้ saturates [ ชี้แจงจำเป็น ] ประมาณ m_ { L } text = 7 [ 5 ] เพราะคลื่นความถี่สูงบันทึกในประเทศมีความยาวคลื่นที่สั้นกว่าความยาว [ ชี้แจงจำเป็น ] แผ่นดินไหวขนาดใหญ่แตก

ต่อมาแสดงขนาดของแผ่นดินไหวรอบโลกประวัติศาสตร์การพัฒนาและคลื่นพื้นผิวขนาดริกเตอร์สเกล ( m_ { S } ข้อความ ) และร่างกายคลื่นขนาดมาตราส่วน ( m_ text { B } ) [ 6 ] เหล่านี้เป็นประเภทของคลื่นที่ถูกบันทึกไว้ใน teleseismic ระยะทาง สองระดับ ปรับข้อมูลเช่นที่พวกเขามีความสอดคล้องกับ m_ { L } ข้อความมาตราส่วน ที่ปรับสำเร็จดีด้วยขนาด m_ ข้อความ { S } N กว่ากับ m_ { B } ข้อความมาตราส่วนแต่ละระดับ saturates เมื่อเกิดแผ่นดินไหวมากกว่าขนาด 8.0 , และ , ดังนั้น , ขณะนี้ขนาดมาตราส่วน ( m_ text { w } ) ถูกคิดค้น

เครื่องชั่งขนาดเก่าถูกแทนที่โดยวิธีการคำนวณหาโมเมนต์แผ่นดินไหว ซึ่งได้มาขณะนี้ขนาดมาตราส่วน เกี่ยวกับต้นกำเนิดของมาตราริกเตอร์ซี. เอฟ ริกเตอร์ , กล่าวว่า :

ผมพบ [ 1928 ] กระดาษโดยศาสตราจารย์เคwadati ของญี่ปุ่นซึ่งเขาเปรียบเทียบแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ โดยจะสูงสุดพื้นดินเคลื่อนไหวต่อต้าน [ ] ระยะห่างจากจุดศูนย์กลางแผ่นดินไหว ฉันพยายามขั้นตอนที่คล้ายกันสำหรับสถานีของเรา แต่ช่วงระหว่างที่ใหญ่ที่สุดและขนาดเล็กที่ดูเหมือน unmanageably ขนาดใหญ่ ดร. โนเวย์เอาท์แล้วทำข้อเสนอแนะธรรมชาติเพื่อแปลงแรงบิด logarithmically . ผมโชคดีเพราะลอการิทึมแปลงเป็นอุปกรณ์ของปีศาจ
- สัมภาษณ์ ชาลส์ ริกเตอร์ สรุปจากข้อมูล แผ่นดินไหว ข่าว , ปีที่ 12 , ฉบับที่ 1 , มกราคมกุมภาพันธ์ 1980

รายละเอียด

บ้างขนาดกำหนดในปี 1935 โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสถานการณ์และประกอบด้วย