i had just gotten my license and wa

i had just gotten my license and was bringing my friend home. We live in the middle of nowhere, and he was about a 35 minute drive away. On the way to his house I saw a woman walking on the side of the road, desperately looking for a ride in the cold rain. It was late at night and my friend told me picking someone up was a bad idea so I didn't.

On the way back from his house, I saw her again. She had walked a couple miles already at the point. I decided "fuck it", turned around and asked her if she needed a ride. I took her fifteen miles (yes, she was going to walk fifteen miles in early March, in the rain) to her town. She was such a cool person. She had some amazing tattoos, and I found out she used to follow Green Day around on tour in the mid-90s. Just awesome. And a really sweet person. She was at the hospital getting some kind of treatment for lupus, and her alcoholic husband abandoned her there with no ride and no phone, so she just decided to start walking.

She insisted I drop her off a few blocks from her house, so I did. She didn't have any money, and I told her certainly didn't want any. But she found a crumpled up dollar bill in her pocket and gave it to me anyway. I'm not sure why, but I never spent that dollar. I felt like it wasn't mine and that maybe I'd see her again and give it back to her. I keep in my glove box still, eight years later.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันเพิ่งได้รับใบอนุญาตของฉัน และถูกนำเพื่อนบ้าน เราอยู่จิง และเขากำลังเป็น 35 นาที ทางบ้านของเขาเห็นผู้หญิงเดินด้านของถนน หมดมองหารถในสายฝนเย็น มันเป็นสายในเวลากลางคืน และเพื่อนของฉันบอกฉันรับคนมีความคิดที่ไม่ดีดังนั้นฉันไม่ได้

ทางกลับมาจากบ้านของเขา ฉันเห็นเธออีกครั้ง เธอได้เดินกี่ไมล์แล้วจุด ฉันตัดสินใจ "fuck มัน" หันไปรอบ ๆ และถามเธอถ้า เธอต้องนั่ง ผมเอาเธอห้าไมล์ (ใช่ เธอกำลังเดิน 15 ไมล์ในช่วงต้นเดือนมีนาคม ฝน) เมืองของเธอ เธอเป็นคนเย็น เธอมีรอยสักบางอย่างน่าทึ่ง และฉันพบเธอใช้ตามสีเขียววันสถานเที่ยวที่กลาง-90s ห้องพักน่ากลัว และคนหวานจริง ๆ เธอที่โรงพยาบาลที่ได้รับบางชนิดของการรักษาไต และสามีแอลกอฮอล์แข่งขันเธอมีไม่ขี่และโทรศัพท์ไม่ เพื่อเธอเพียงตัดสินใจที่จะเริ่มเดิน

เธอยืนยันฉันปล่อยเธอปิดบล็อกบางจากบ้าน ดังนั้นฉันไม่ เธอไม่มีเงินเลย และฉันบอกเธออย่างแน่นอนไม่ได้ต้องการ แต่เธอพบกับยู่ยี่ดอลลาร์ในกระเป๋าของเธอ และให้ฉันต่อไป ผมไม่แน่ใจว่าทำไม แต่ไม่เคยใช้เงินดอลลาร์ที่ ผมรู้สึกเหมือนมันไม่ได้ทีฉันและที่ฉันจะเห็นเธออีกครั้ง และให้กลับไปเธอ ฉันเก็บในกล่องถุงมือยังคง แปดปีต่อมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันได้รับเพียงใบอนุญาตของฉันและได้นำเพื่อนของฉันที่บ้าน เราอาศัยอยู่ในกลางไม่มีที่ไหนเลยและเขาก็ขับรถประมาณ 35 นาที ระหว่างทางไปบ้านของเขาที่ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินอยู่บนด้านข้างของถนนที่หมดกำลังมองหานั่งในสายฝนเย็น มันก็สายในเวลากลางคืนและเพื่อนของฉันบอกฉันเลือกใครสักคนขึ้นมาเป็นความคิดที่ไม่ดีดังนั้นฉันไม่ได้ระหว่างทางกลับจากบ้านของเขาที่ผมเห็นเธออีกครั้ง เธอได้เดินคู่ไมล์แล้วที่จุด ฉันตัดสินใจที่ "เพศสัมพันธ์นั้น" หันไปรอบ ๆ และถามเธอว่าเธอจำเป็นต้องนั่ง ผมเอาสิบห้าไมล์ของเธอ (ใช่เธอกำลังจะเดินไปสิบห้าไมล์ในช่วงต้นเดือนมีนาคมในสายฝน) ในเมืองของเธอ เธอเป็นคนดังกล่าวเป็นคนที่เย็น เธอมีรอยสักที่น่าตื่นตาตื่นใจและฉันพบว่าเธอใช้ในการติดตามกรีนเดย์รอบทัวร์ในช่วงกลาง 90s เพียงแค่น่ากลัว และเป็นคนที่หวานจริงๆ เธอเป็นคนที่โรงพยาบาลรับชนิดของการรักษาบางอย่างสำหรับโรคลูปัสและสามีของเธอที่มีแอลกอฮอล์ทิ้งเธอมีกับไม่มีการนั่งและโทรศัพท์ไม่ดังนั้นเธอก็ตัดสินใจที่จะเริ่มเดินเธอยืนยันว่าผมวางเธอออกไม่กี่ช่วงตึกจากบ้านของเธอเพื่อให้ฉัน ได้ เธอไม่ได้มีเงินใด ๆ และผมบอกแน่นอนของเธอไม่ได้ต้องการใด ๆ แต่เธอก็พบว่าเงินดอลลาร์ยู่ยี่ขึ้นในกระเป๋าของเธอและมอบมันให้กับฉันอยู่แล้ว ผมไม่แน่ใจว่าทำไม แต่ผมไม่เคยใช้เวลาที่เงินดอลลาร์ ฉันรู้สึกเหมือนมันไม่ได้ฉันและว่าบางทีฉันเห็นเธออีกครั้งและให้มันกลับไปหาเธอ ผมเก็บในกล่องถุงมือของฉันยังคงแปดปีต่อมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมก็เพิ่งได้ใบขับขี่ และได้พาเพื่อนกลับบ้าน เราอยู่ในกลางไม่มีที่ไหนเลยและเขาก็ประมาณ 35 นาที . ระหว่างทางไปบ้านเขา ผมเห็นผู้หญิงเดินข้างถนน พยายามมองหาขี่ฝนเย็น มันดึกมากแล้วนะ เพื่อนของฉันบอกให้ฉันเลือกใครเลยดังนั้นผมจึงไม่ได้

ระหว่างทางกลับมาจากบ้านเค้า ผมเห็นเธออีกครั้งเธอเดินสองสามไมล์อยู่ที่จุด ฉันตัดสินใจ " ช่างแม่ง " หันมาถามเธอว่าเธอต้องการนั่ง ผมเอาไมล์ ( สิบห้าของเธอครับ เธอจะเดินสิบห้าไมล์ในต้นเดือนมีนาคมในสายฝน ) เมืองของเธอ เธอช่างเป็นคนที่เย็น เธอมีรอยสักบางอย่างน่าพิศวง และฉันพบว่าเธอเคยตามวันสีเขียวรอบ ๆในทัวร์ใน 90s . มันสุดยอดเลยและเป็นคนที่น่ารักจริงๆ เธออยู่โรงพยาบาลการบางชนิดของการรักษาโรคลูปัส และสามีขี้เมาของเธอทิ้งเธอโดยที่ไม่มีรถ ไม่มีโทรศัพท์ เธอจึงตัดสินใจที่จะเริ่มเดิน

เธอยืนกรานให้ผมปล่อยเธอออกไปไม่ไกลจากบ้านเธอ ฉันก็ทำ เธอไม่มีเงิน และฉันบอกเธอว่าคงไม่ได้ต้องการใด ๆแต่เธอพบยู่ยี่ขึ้นค่าเงินดอลลาร์ในกระเป๋าของเธอ และให้มันกับผม ผมไม่แน่ใจว่าทำไม แต่ผมไม่เคยใช้เงินดอลลาร์ ผมรู้สึกเหมือนไม่ใช่ของฉันและที่ฉันอาจจะได้เจอเธออีกครั้ง และคืนมันให้กับเธอ ผมเก็บไว้ในกล่องถุงมือของฉันยัง แปดปีต่อมา