นิทานภาษาอังกฤษ “สโนว์ไวท์กับคนแคระ

นิทานภาษาอังกฤษ “สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด” Snow White and the Seven Dwarfs
มาดูความอิจฉาริษาของราชินีที่ไม่ยอมให้ใครสวยเกินหน้าเกินตา สุดท้ายผลเป็นอย่างใรมาติดตามอ่านกันเลยครับ
สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด

It was the middle of winter, when the broad flakes of snow were falling around, that the queen of a country many thousand miles off sat working at her window. The frame of the window was made of fine black ebony, and as she sat looking out upon the snow, she pricked her finger, and three drops of blood fell upon it.

Then she gazed thoughtfully upon the red drops that sprinkled the white snow, and said, ‘Would that my little daughter may be as white as that snow, as red as that blood, and as black as this ebony windowframe!’ And so the little girl really did grow up; her skin was as white as snow, her cheeks as rosy as the blood, and her hair as black as ebony; and she was called Snow White.

But this queen died; and the king soon married another wife, who became queen, and was very beautiful, but so vain that she could not bear to think that anyone could be handsomer than she was. She had a fairy looking-glass, to which she used to go, and then she would gaze upon herself in it, and say:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass had always answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all the land.’

But Snow White grew more and more beautiful; and when she was seven years old she was as bright as the day, and fairer than the queen herself. Then the glass one day answered the queen, when she went to look in it as usual:
‘Thou, queen, art fair, and beauteous to see,
But Snow White is lovelier far than thee!’

When she heard this she turned pale with rage and envy, and called to one of her servants, and said, ‘Take Snow White away into the wide wood, that I may never see her any more.’ Then the servant led her away; but his heart melted when Snow White begged him to spare her life, and he said, ‘I will not hurt you, thou pretty child.’

So he left her by herself; and though he thought it most likely that the wild beasts would tear her in pieces, he felt as if a great weight were taken off his heart when he had made up his mind not to kill her but to leave her to her fate, with the chance of someone finding and saving her.

Then poor Snow White wandered along through the wood in great fear; and the wild beasts roared about her, but none did her any harm. In the evening she came to a cottage among the hills, and went in to rest, for her little feet would carry her no further.

Everything was spruce and neat in the cottage: on the table was spread a white cloth, and there were seven little plates, seven little loaves, and seven little glasses with wine in them; and seven knives and forks laid in order; and by the wall stood seven little beds. As she was very hungry, she picked a little piece of each loaf and drank a very little wine out of each glass; and after that she thought she would lie down and rest.

So she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.

By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.

They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’

Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’

And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.

In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’

But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the queen was very much frightened; for she knew that the glass always spoke the truth, and was sure that the servant had betrayed her. And she could not bear to think that anyone lived who was more beautiful than she was; so she dressed herself up as an old pedlar, and went her way over the hills, to the place where the dwarfs dwelt. Then she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’

Snow White looked out at the window, and said, ‘Good day, good woman! what have you to sell?’ ‘Good wares, fine wares,’ said she; ‘laces and bobbins of all colours.’ ‘I will let the old lady in; she seems to be a very good sort of body,’ thought Snow White, as she ran down and unbolted the door. ‘Bless me!’ said the old woman, ‘how badly your stays are laced! Let me lace them up with one of my nice new laces.’

Snow White did not dream of any mischief; so she stood before the old woman; but she set to work so nimbly, and pulled the lace so tight, that Snow White’s breath was stopped, and she fell down as if she were dead. ‘There’s an end to all thy beauty,’ said the spiteful queen, and went away home.

In the evening the seven dwarfs came home; and I need not say how grieved they were to see their faithful Snow White stretched out upon the ground, as if she was quite dead.

However, they lifted her up, and when they found what ailed her, they cut the lace; and in a little time she began to breathe, and very soon came to life again. Then they said, ‘The old woman was the queen herself; take care another time, and let no one in when we are away.’

When the queen got home, she went straight to her glass, and spoke to it as before; but to her great grief it still said:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the blood ran cold in her heart with spite and malice, to see that Snow White still lived; and she dressed herself up again, but in quite another dress from the one she wore before, and took with her a poisoned comb.

When she reached the dwarfs’ cottage, she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’ But Snow White said, ‘I dare not let anyone in.’ Then the queen said, ‘Only look at my beautiful combs!’ and gave her the poisoned one. And it looked so pretty, that she took it up and put it into her hair to try it; but the moment it touched her head, the poison was so powerful that she fell down senseless.

‘There you may lie,’ said the queen, and went her way. But by good luck the dwarfs came in very early that evening; and when they saw Snow White lying on the ground, they thought what had happened, and soon found the poisoned comb. And when they took it away she got well, and told them all that had passed; and they warned her once more not to open the door to anyone.

Meantime the queen went home to her glass, and shook with rage when she read the very same answer as before; and she said, ‘Snow White shall die, if it cost me my life.’ So she went by herself into her chamber, and got ready a poisoned apple: the outside looked very rosy and tempting, but whoever tasted it was sure to die.

Then she dressed herself up as a peasant’s wife, and travelled over the hills to the dwarfs’ cottage, and knocked at the door; but Snow White put her head out of the window and said,
‘I dare not let anyone in, for the dwarfs have told me not.’
‘Do as you please,’ said the old woman, ‘but at any rate take this pretty apple; I will give it you.’
‘No,’ said Snow White, ‘I dare not take it.’ ‘You silly girl!’ answered the other, ‘what are you afraid of? Do you think it is poisoned? Come! do you eat one part, and I will eat the other.’

Now the apple was so made up that one side was good, though the other side was poisoned. Then Snow White was much tempted to taste, for the apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat, she could wait no longer. But she had scarcely put the piece into her mouth, when she fell down dead upon the ground. ‘This time nothing will save thee,’ said the queen; and she went home to her glass, and at last it said:
‘Thou, queen, art the fairest of all the fair.’
And then her wicked heart was glad, and as happy as such a heart could be.

When evening came, and the dwarfs had gone home, they found Snow White lying on the ground: no breath came from her lips, and they were afraid

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิทานภาษาอังกฤษ "สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้ง เจ็ด " หิมะขาวและเจ็ด เมื่อเกล็ดกว้างหิมะตกลงมาทั่ว และขณะที่เธอนั่งมองเมื่อหิมะ เธอ pricked ของเพลงเธอนิ้วและเลือดสามหยดขณะนี้กับมันแล้ว และว่า 'จะให้ลูกน้อยอาจจะขาวเป็น หิมะที่แดงเป็นเลือดที่และดำเป็นสีดำ windowframe นี้' และเพื่อให้สาวน้อยตั้งขึ้นจริง ๆ จึงเติบโตขึ้นผิวเพลงเธอไม่ขาวตั้งเป็นหิมะสีเลือดและผมของเพลงเธอเป็นสีดำตั้งขึ้น เป็นสีดำ ตายและที่คุณพระเร็ว ๆ นี้เมียของคุณคนอื่นคุณผู้เป็นราชินีและสวยงามมาก แต่ไร้สาระว่าได้เพลงเธออาจไม่รับคิดว่าได้ใครจะเป็น handsomer มากกว่าเพลงเธอเพลงเธอเป็นคุณนางฟ้ามองคุณแก้วที่ใช้ไปแล้วเพลงเธอจะมองกับคุณตัวเองในห้างหุ้นส่วนจำกัดและพูดว่าได้ : 'บอกฉันแก้ว บอกใคร '? และแก้วได้รับคำตอบเสมอ: ' พระองค์ควีนศิลปะการธรรมในที่ดินทั้งหมด นี้ เธอก็สว่างเป็นวันและเป็นธรรมราชินีเองที่คุณพระแล้วคุณแก้วการธนาคารวันคุณหนึ่งตอบราชินีเมื่อเพลงเธอไปดูมันเป็นปกติ: 'พระองค์ควีนศิลปะยุติธรรม เธอเปิดซีดด้วยความโกรธและความ อิจฉา และกล่าวว่า 'ใช้หิมะขาวไปเป็นไม้กว้างที่ อาจไม่เคยพบเธออีก ' แล้ว เขากล่าวว่า 'ฉันไม่เจ็บคุณพระองค์สวยเด็ก' เพื่อให้เขาจากเนชั่เพลงเธอด้วยคุณตัวเองและแม้ว่าเขาคิดว่าได้น่าที่สัตว์ป่าจะฉีกเพลงเธอที่มีชิ้น ปล่อยให้ แต่ชะตากรรมของเพลงเธอเพลงเธอมีโอกาสที่จะมีของคุณคนค้นหาและบันทึกของเพลงเธอแล้ว เธอมาคอทเทจท่ามกลางภูเขา และไปในที่เหลือ และเรียบร้อยในกระท่อม: ตารางกระจายผ้าขาวและมีเจ็ดแผ่น เล็กก้อนน้อยเจ็ด ที่มีชิ้นหยิบเพลงเธอเพิ่มข้อมูลที่ ๆ ของแต่ละปอนด์และดื่มไวน์จากเนชั่คุณแก้วแต่ละน้อยตั้งขึ้นมากและหลังจากนั้นเพลงเธอคิดว่าได้เพลงเธอจะนอนลงและส่วนที่เหลือดังนั้น และยังสั้นเกินไปจนในที่สุดเจ็ด เหมาะเธอ : มีเพลงเธอและไว้เองและนอนโดยโดยและในห้างหุ้นส่วนจำกัดมาของพึงพอใจ for ตอนนี้พวกเขาก็น้อยตั้งขึ้นของคุณคนแคระทั้งคุณเจ็ดที่อาศัยขณะนี้ในห้างหุ้นส่วนจำกัดหมู่ภูเขาและขุด พร้อมเห็นและกันว่าได้ทั้งหมดไม่เหมาะสมกล่าวว่าได้ครั้งแรก 'ที่มีการกินปิดแผ่นของฉัน' ที่สาม 'ที่มีการเบิกสินค้าขนมปังของฉัน' สี่ 'ที่มีการตัดด้วยมีดของ ฉันได้อย่างไร ' เจ็ด 'ที่ได้รับการดื่มไวน์ของฉัน' แล้วครั้งแรกมองรอบและกล่าวว่า 'ที่มีการนอนอยู่บนเตียงของ ฉัน ' และส่วนเหลือมาใช้เขาและ ทุกคนร้องออกมาว่า และเรียกพี่น้องทั้งหมดของเขามา และนำมาของโคมไฟจะมอง เธอกล่าวว่า ' คุณดาวแคระ ๆ จะจนถึงกลางคืนก็หายไปในห้างหุ้นส่วนจำกัดตอนเช้า และกล่าวว่าถ้าเธออยากเก็บใบสั่ง ทำอาหารและล้างและถักและหมุนสำหรับพวกเขาเธออาจอยู่ที่เธอ ค้นหาทองคำและโลหะเงินในภูเขา: กล่าวว่า 'ราชินีจะเร็วหาเพื่อดูแลและให้ ไม่มีใคร ' แต่ราชินีขณะที่เธอคิดว่าหิมะ สีขาวตายเชื่อกันว่าเธอต้องเป็นผู้หญิง หล่อ และกล่าวว่า: 'บอกฉันแก้ว บอกใคร '? และแก้วตอบ: ' พระองค์ควีน เนินเขาทางทหารผ่านในห้างหุ้นส่วนจำกัดร่มหนังสือนวู้ที่คุณเจ็ดดาวแคระ O ควีนกว่าข้า ' แล้วเป็นราชินีกลัวมากสำหรับเพลงเธอรู้ว่าได้คุณแก้วจะพูดความสามารถจริงและแน่ใจว่าได้ที่ หาบเร่เก่าและเดินทางของเธอผ่านเนินเขา แล้วร้องไห้ 'ดีตำง ๆ ขาย' หิมะขาวมองออกหน้าต่างและว่า 'ดีผู้หญิงรูปการธนาคารวันที่ดีสิ่งที่มีขายหรือไม่' 'ตำง ๆ ดีเครื่องดีกล่าวว่า จะให้ฉันหญิงชราในห้างหุ้นส่วนจำกัดเพลงเธอดูเหมือนจะเรียงลำดับที่ดีของร่างกายคิดว่าได้หิมะขาวตั้งเพลงเธอวิ่งและ unbolted ประตู'อวยพรฉัน' กล่าวว่าผู้หญิงเก่า ' ' หิมะขาวตั้งได้ไม่ฝันร้ายใด ๆดังนั้น และดึงลูกไม้ค่ะหยุดหายใจที่หิมะ ขาว กล่าวว่าควีนอาฆาตแค้นไปเก็บและร้านบ้านในห้างหุ้นส่วนจำกัดช่วงเย็น เพลงเธอค่อนข้างว่าได้ตายอย่างไรก็ตามพวกเขายกเพลงเธอและเมื่อพวกเขาพบสิ่งนะพวกเขาเพลงเธอตัดลูกไม้และในห้างหุ้นส่วนจำกัดเวลาน้อยตั้งขึ้นเพลงเธอเริ่มหายใจเร็ว ๆ มาชีวิตอีกครั้งพวกเขากล่าวว่าได้ 'ถูกชราหญิงควีนเองดูแลอื่น ' เมื่อราชินีได้บ้านเธอตรงไปที่ กระจกของเธอ ยังกล่าวต่อไปนี้: 'พระองค์ควีน เนินเขาทางทหารผ่านในห้างหุ้นส่วนจำกัดร่มหนังสือนวู้ที่คุณเจ็ดดาวแคระ O ควีนกว่าข้า ' แล้วเลือดวิ่งเย็นในห้างหุ้นส่วนจำกัดเพลงหัวใจของเพลงเธอทั้ง ๆ ที่เจ็บแค้นดูว่าได้หิมะขาวตั้งยังคงอาศัยและเพลงเธอแต่งเองอีก แต่ในห้างหุ้นส่วนจำกัดเครื่องแต่งกายอื่นมากจากเนชั่เพลงเธอสวมก่อนและเอากับเพลงเธอหวีวางยาพิษเมื่อเธอมาถึง กระท่อมของคนแคระเธอเคาะที่ประตู และร้องไห้ 'ดีตำง ๆ ขาย' แต่หิมะขาวกล่าวว่า "ฉันไม่กล้าให้ใครค่ะ '' แล้วราชินีกล่าวว่าเท่านั้นดูที่รวงผึ้ง ของฉันสวย 'และให้เธอหนึ่งวางยาพิษและ มองให้สวยว่าเธอเอามันขึ้น พิษมีประสิทธิภาพมากว่าเธอตกลงหมด สติ 'ที่คุณคุณอาจมีโกหกกล่าวว่าได้ราชินีและไปทางของเพลงเธอแต่ด้วยโชคดี พวกเขาคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้น และเร็ว ๆ นี้พบหวี วางยาพิษและเมื่อพวกเขาเอามันออกไป เธอได้ดี และส่าย ว่า 'หิมะขาวจะตาย ด้วยตัวเองและมีพร้อมแอป เปิ้ล อาบยาพิษ: ภายนอกมองกุหลาบและดึงดูดมาก และกล่าว 'ฉันกล้าไม่ให้ใครในสำหรับดาว แคระบอกไม่ ' 'ทำตามที่คุณโปรดกล่าวว่าผู้หญิง เก่า ' ' ' ไม่กล่าวว่าหิมะขาว 'ฉันกล้าไม่ใช้มัน' 'คุณโง่สาว' ตอบอื่น ๆ "อะไรที่คุณคุณกลัวหรือไม่ที่คุณคุณคิดว่าได้ถูกวางยาพิษมาที่คุณคุณกินส่วนคุณหนึ่งและฉันจะกินกัน ' ตอนนี้แอปเปิ้ลจึงทำ ที่ด้านขึ้นคุณหนึ่งถูกดีแม้ว่าด้านอื่น ๆ ถูกวางยาแล้วหิมะขาวตั้งถูกล่อลวงไปมากรสชาติ กล่าวว่าได้ราชินีเพลงเธอจึงไปร้านบ้านคุณแก้วของเพลงเธอและในห้างหุ้นส่วนจำกัดที่สุดก็กล่าวว่าได้: 'พระองค์ควีนศิลปะธรรมธรรมทั้งหมดนี้' แล้วเพลงหัวใจของเพลงเธอชั่วร้ายถูกดีใจและเป็นความสามารถคุณสุขเช่นเพลงหัวใจอาจจะเมื่อตอนเย็นมาและคุณดาวแคระคุณดาว บ้านพวกเขาพบหิมะสีขาวนอน อยู่บนพื้นดิน : ไม่มีลมหายใจมาจากริมฝีปากของเธอ และพวกเขากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นิทานภาษาอังกฤษ "สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้ง เจ็ด " หิมะขาวและเซเว่น เป็นช่วงกลางของฤดูหนาวเมื่อเกล็ดหิมะในวงกว้างของถูกล้มไปรอบ ๆ ว่าพระราชินีของประเทศหลายพันไมล์ออกนั่งทำงานอยู่ที่หน้าต่างของเธอ กรอบของหน้าต่างที่ทำจากไม้มะเกลือสีดำดีและขณะที่เธอนั่งมองออกไปหิมะเธอ pricked นิ้วของเธอและสามหยดเลือดลดลงเมื่อมัน. จากนั้นเธอจ้องมองความคิดเมื่อหยดสีแดงที่โรยหิมะสีขาว และกล่าวว่าจะว่าลูกสาวตัวน้อยของผมอาจจะเป็นสีขาวเหมือนหิมะที่เป็นสีแดงเลือดนั้นและเป็นสีดำเป็น windowframe มะเกลือนี้! และเพื่อให้สาวน้อยจริงๆไม่เติบโตขึ้น; ผิวของเธอเป็นสีขาวเหมือนหิมะแก้มของเธอเป็นสีดอกกุหลาบเป็นเลือดและเส้นผมของเธอเป็นสีดำเป็นไม้มะเกลือ; และเธอก็ถูกเรียกว่า Snow White. แต่พระราชินีนี้เสียชีวิต; และพระมหากษัตริย์ในเร็ว ๆ นี้แต่งงานกับภรรยาคนอื่นที่กลายเป็นสมเด็จพระราชินีและเป็นภาพที่สวยงามมาก แต่ไร้สาระเพื่อที่เธอทนไม่ได้ที่จะคิดว่าทุกคนอาจจะ handsomer กว่าเธอ เธอมีนางฟ้ามองกระจกซึ่งเธอเคยไปแล้วเธอจะจ้องมองตัวเองในนั้นและพูดว่า: 'Tell me, แก้ว, บอกฉันที่แท้จริงของผู้หญิงทุกคนในแผ่นดินนั้นคือใครโสภา บอกฉันที่ '? และกระจกทรงตอบเสมอ: ' พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาทั่วแผ่นดิน '. แต่หิมะขาวขยายตัวมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้เจ็ดขวบเธอก็สดใสเท่าวันและสวยกว่าราชินีตัวเอง แล้วแก้ววันหนึ่งตอบราชินีเมื่อเธอเดินไปดูในนั้นตามปกติ: 'เจ้า, Queen, Art Fair และสวยงามที่จะเห็นแต่หิมะขาวเป็น lovelier ไกลกว่าเจ้า!' เมื่อเธอได้ยินเสียงนี้เธอหันซีด ความโกรธและความอิจฉาและเรียกให้คนรับใช้ของเธอและพูดว่า 'เอาหิมะขาวโพลนไปในไม้กว้างที่ฉันอาจจะไม่เคยเห็นเธออีกเลย. แล้วคนรับใช้นำเธอไป; แต่หัวใจของเขาเมื่อละลายหิมะขาวขอร้องให้เขาไว้ชีวิตของเธอและเขากล่าวว่า 'ผมจะไม่ทำร้ายคุณเจ้าเด็กสวย. ดังนั้นเขาทิ้งเธอด้วยตัวเอง; และแม้ว่าเขาคิดว่ามันน่าจะให้สัตว์ป่าจะฉีกขาดออกเป็นท่อนเขารู้สึกราวกับว่ามีน้ำหนักมากถูกนำตัวออกหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ทำจิตใจของเขาจะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอไปกับชะตากรรมของเธอกับ . โอกาสของคนที่ค้นหาและช่วยชีวิตนางแล้วน่าสงสารหิมะขาวเดินผ่านพร้อมไม้ในความหวาดกลัวที่ดี; และสัตว์ป่าคำรามเกี่ยวกับเธอ แต่ก็ไม่มีใครทำอันตรายใด ๆ ของเธอ ในตอนเย็นเธอมาถึงกระท่อมท่ามกลางเนินเขาและเข้าไปในส่วนที่เหลือสำหรับเท้าเล็ก ๆ ของเธอจะพาเธอไปที่ใด. ทุกอย่างเรียบร้อยและเรียบร้อยในกระท่อม: บนโต๊ะถูกกางผ้าสีขาวและมีเจ็ด แผ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ็ดก้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ และเจ็ดแก้วเล็ก ๆ น้อย ๆ กับไวน์ในพวกเขา; เจ็ดและมีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ; และด้วยกำแพงยืนเจ็ดห้องนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ ขณะที่เธอกำลังหิวมากเธอหยิบชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของแต่ละก้อนและดื่มไวน์น้อยมากออกจากกันแก้ว และหลังจากนั้นเธอคิดว่าเธอจะนอนลงและส่วนที่เหลือ. ดังนั้นเธอจึงพยายามทุกห้องนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่อย่างหนึ่งที่ยาวเกินไปและอีกสั้นเกินไปจนสุดท้ายที่เจ็ดเหมาะกับเธอและมีเธอวางลงและตัวเองไปนอน. โดยและโดยในมาต้นแบบของกระท่อม ตอนนี้พวกเขาเป็นคนแคระทั้งเจ็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ท่ามกลางภูเขาและขุดและค้นหาทอง. พวกเขาสว่างขึ้นโคมไฟเจ็ดของพวกเขาและได้เห็นในครั้งเดียวว่าทั้งหมดไม่ถูกต้อง คนแรกที่บอกว่า 'ที่ได้รับการนั่งอยู่บนม้านั่งของฉันได้อย่างไร' ที่สอง 'ที่ได้รับการรับประทานอาหารจากจานของฉันได้อย่างไร' ที่สาม 'ที่ได้รับการหยิบขนมปังของฉันได้อย่างไร' ที่สี่ 'ที่ได้รับการแทรกแซงด้วยช้อนของฉันได้อย่างไร' ที่ห้า 'ที่ได้รับการจัดการส้อมของฉันได้อย่างไร' หก 'ที่ได้รับการตัดด้วยมีดของฉันได้อย่างไร' เจ็ด 'ที่ได้รับการดื่มไวน์ของฉันได้อย่างไร' จากนั้นรอบแรกมองและพูดว่า 'ที่ได้รับการนอนอยู่บนเตียงของฉัน? และส่วนที่เหลือมาทำงานกับเขาและทุกคนร้องออกมาว่ามีคนได้รับบนที่นอนของเขา แต่ที่เจ็ดเห็นหิมะขาวและเรียกบรรดาพี่น้องของเขาที่จะมาและเห็นเธอ; และพวกเขาร้องออกมาด้วยความสงสัยและความประหลาดใจและนำโคมไฟของพวกเขาจะมองไปที่เธอและพูดว่า 'สวรรค์ดี! สิ่งที่เป็นเด็กที่น่ารักเธอเป็น ' และพวกเขาก็ดีใจมากที่จะได้เห็นเธอและเอาดูแลไม่ให้ตื่นเธอ และคนแคระเจ็ดชั่วโมงนอนหลับอยู่กับแต่ละคนแคระอื่น ๆ ในการเปิดจนถึงกลางคืนก็หายไป. ในตอนเช้าหิมะขาวบอกพวกเขาทุกเรื่องราวของเธอ; และพวกเขาสงสารเธอและบอกว่าถ้าเธอจะให้ทุกสิ่งที่อยู่ในการสั่งซื้อและการปรุงอาหารและล้างและถักและหมุนสำหรับพวกเธออาจจะอยู่ที่เธอและพวกเขาจะดูแลเธอเป็นอย่างดี จากนั้นพวกเขาก็ออกไปตลอดทั้งวันในการทำงานของพวกเขากำลังมองหาทองและเงินในภูเขา แต่หิมะขาวถูกทิ้งไว้ที่บ้าน และพวกเขาเตือนเธอและพูดว่า 'พระราชินีเร็ว ๆ นี้จะหาที่ที่คุณอยู่เพื่อดูแลและให้หนึ่งใน. แต่พระราชินีตอนนี้ที่เธอคิดว่าหิมะขาวตายเชื่อว่าเธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่หล่อ ในแผ่นดินนั้น และเธอไปแก้วของเธอและพูดว่า: 'Tell me, แก้ว, บอกฉันที่แท้จริงของผู้หญิงทุกคนในแผ่นดินนั้นคือใครโสภาบอกฉันใคร?' และแก้วตอบ: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภา ในทุกแผ่นดินนี้แต่กว่าเนินเขาในที่ร่มกรีนวูดในกรณีที่คนแคระทั้งเจ็ดที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำมีหิมะขาวที่ซ่อนอยู่หัวของเธอ; และเธอคือ lovelier ไกลข้า แต่พระราชินี! . กว่าเจ้า ' แล้วพระราชินีก็กลัวมาก; เพราะเธอรู้ว่าแก้วมักจะพูดความจริงและมั่นใจว่าคนรับใช้ของเธอได้ทรยศ และเธอไม่สามารถทนที่จะคิดว่าทุกคนที่อาศัยอยู่ซึ่งเป็นที่สวยงามมากขึ้นกว่าเธอ; เพื่อให้เธอแต่งตัวตัวเองขึ้นเป็นคนเร่ขายเก่าและไปตามทางของเธอมากกว่าเนินเขาไปยังสถานที่ที่คนแคระอาศัยอยู่ จากนั้นเธอก็มาเคาะประตูและร้องไห้ 'เครื่องถ้วยที่ดีที่จะขาย!' Snow White มองออกไปนอกหน้าต่างและกล่าวว่า 'วันดีผู้หญิงที่ดี! สิ่งที่มีคุณจะขาย? ' 'เครื่องถ้วยดี, เครื่องถ้วยดี' เธอบอกว่าเธอ; 'ลูกไม้และ bobbins ทุกสี. 'ฉันจะให้หญิงชราใน; เธอดูเหมือนว่าจะมีการจัดเรียงที่ดีมากของร่างกาย 'คิดว่าหิมะขาวขณะที่เธอวิ่งลงและ unbolted ประตู 'อวยพรฉัน!' กล่าวว่าหญิงชรา 'ว่าไม่ดีการเข้าพักของคุณเจือ! ผมขอลูกไม้พวกเขาขึ้นกับหนึ่งในผ้าลูกไม้ใหม่ของฉันมีความสุข '. หิมะขาวไม่ได้ฝันของการก่อความเสียหายใด ๆ เพื่อให้เธอยืนอยู่ตรงหน้าหญิงชรา; แต่เธอตั้งให้ทำงานเพื่อหยอยและดึงลูกไม้แน่นเพื่อที่ลมหายใจหิมะขาวก็หยุดและเธอก้มลงราวกับว่าเธอตายแล้ว 'มีสิ้นทุกความงามของเจ้า' กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีอาฆาตแค้นและเดินออกไปที่บ้าน. ในช่วงเย็นคนแคระทั้งเจ็ดมาที่บ้าน; และฉันไม่จำเป็นต้องบอกว่าเสียใจที่พวกเขาจะได้เห็นพวกเขาซื่อสัตย์หิมะขาวทอดยาวออกไปบนพื้นดินเช่นถ้าเธอเป็นตายค่อนข้าง. อย่างไรก็ตามพวกเขายกเธอขึ้นและเมื่อพวกเขาพบว่าเป็นอะไรนะเธอพวกเขาตัดลูกไม้; และในเวลาน้อยเธอก็เริ่มที่จะหายใจและเร็ว ๆ นี้เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง แล้วพวกเขาก็กล่าวว่า 'หญิงชราเป็นราชินีตัวเอง; . ดูแลอีกครั้งและอย่าให้ผู้ใดในเมื่อเราอยู่ห่างออกไป ' เมื่อพระราชินีกลับมาถึงบ้านเธอก็เดินตรงไปยังแก้วของเธอและพูดกับมันเหมือน แต่ก่อน แต่ความเศร้าโศกที่ดีของเธอก็ยังคงกล่าวว่า: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาในแผ่นดินนี้ทั้งหมดนี้แต่กว่าเนินเขาในที่ร่มกรีนวูดในกรณีที่คนแคระทั้งเจ็ดที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำมีหิมะขาวที่ซ่อนอยู่หัวของเธอ; และเธอคือ lovelier ไกลข้า แต่พระราชินี! . กว่าเจ้า ' แล้วเลือดวิ่งเย็นในหัวใจของเธอด้วยทั้งๆและความอาฆาตพยาบาทที่จะเห็นว่าหิมะขาวยังมีชีวิตอยู่; และเธอแต่งตัวตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในค่อนข้างชุดอื่นจากคนที่เธอสวมก่อนและใช้เวลาอยู่กับเธอหวีวางยาพิษ. เมื่อเธอมาถึงดาวแคระ 'กระท่อมเธอเคาะประตูและร้องไห้' เครื่องถ้วยที่ดีที่จะขาย! ' แต่หิมะขาวกล่าวว่า "ผมไม่กล้าให้ใครใน. จากนั้นสมเด็จพระราชินีฯ กล่าวว่า 'เท่านั้นดูที่หวีที่สวยงามของฉัน! และทำให้เธอเป็นคนวางยาพิษ และมันก็ดูสวยเพื่อที่เธอหยิบมันขึ้นมาและใส่ลงในผมของเธอที่จะลอง; แต่ช่วงเวลาที่มันสัมผัสหัวของเธอเป็นพิษที่มีประสิทธิภาพเพื่อที่เธอล้มลงหมดสติ. 'มีคุณอาจโกหก' กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีฯ และไปทางของเธอ แต่โชคดีคนแคระมาในช่วงต้นมากในเย็นวันนั้น; และเมื่อพวกเขาเห็นหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดินที่พวกเขาคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นและเร็ว ๆ นี้พบว่าหวีวางยาพิษ และเมื่อพวกเขาเอามันออกไปเธอได้อย่างดีและบอกพวกเขาทั้งหมดที่ได้ผ่าน; และพวกเขาเตือนเธออีกครั้งที่จะไม่เปิดประตูให้กับทุกคน. ในขณะที่สมเด็จพระราชินีฯ กลับบ้านไปแก้วของเธอและสั่นด้วยความโกรธเมื่อเธออ่านคำตอบที่เดียวกันมากเหมือน แต่ก่อน และเธอกล่าวว่า 'Snow White จะตายถ้ามันเสียค่าใช้จ่ายในชีวิตของฉัน. ดังนั้นเธอจึงเดินด้วยตัวเองเข้าไปในห้องของเธอและได้พร้อมแอปเปิ้ลอาบยาพิษ:. นอกมองมากเป็นสีดอกกุหลาบและดึงดูด แต่ใครก็ตามที่ลิ้มรสมันก็มั่นใจว่าจะตายจากนั้นเธอแต่งตัวตัวเองขึ้นมาเป็นภรรยาของชาวนาและเดินทางผ่านเนินเขาไป กระท่อมคนแคระ 'และเคาะที่ประตู; แต่หิมะขาวใส่หัวของเธอออกไปนอกหน้าต่างและกล่าวว่า"ผมไม่กล้าให้ใครในสำหรับคนแคระได้บอกไม่ได้. ' ' ทำตามที่คุณโปรด 'กล่าวว่าหญิงชรา' แต่ในอัตราใดจะใช้เวลานี้สวย แอปเปิ้ล; เราจะให้คุณ. ' ' ไม่ 'Snow White กล่าวว่า "ผมไม่กล้าเอามัน. 'คุณสาวโง่! ตอบอื่น ๆ 'สิ่งที่คุณกลัว? คุณคิดว่ามันจะถูกวางยาพิษ? มา! คุณจะกินส่วนหนึ่งและฉันจะกินอื่น ๆ . ตอนนี้แอปเปิ้ลถูกสร้างขึ้นมาเพื่อขึ้นที่ด้านหนึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่ด้านอื่น ๆ ที่ถูกวางยาพิษ จากนั้นหิมะขาวถูกล่อลวงมากที่จะลิ้มรสแอปเปิ้ลมองให้ดีมาก และเมื่อเธอเห็นหญิงชรากินเธอจะรออีกต่อไป แต่เธอก็แทบจะไม่ใส่ชิ้นเข้าไปในปากของเธอเมื่อเธอล้มลงตายอยู่บนพื้นดิน 'เวลานี้ไม่มีอะไรที่จะช่วยเจ้า' พระราชินีกล่าวว่า และเธอกลับบ้านไปแก้วของเธอและในที่สุดก็กล่าวว่า: '. พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาทุกยุติธรรม' . แล้วใจที่ชั่วร้ายของเธอก็ดีใจและมีความสุขเช่นหัวใจอาจจะพอค่ำลง และดาวแคระได้ไปที่บ้านของพวกเขาพบว่าหิมะขาวนอนอยู่บนพื้น: ลมหายใจมาจากริมฝีปากของเธอและพวกเขาก็กลัว