Few Assets: most of poor people are

Few Assets: most of poor people are living in rural areas and most of them depend on agriculture for their livelihood, but most of them have few assets and landless. Landlessness is one of the main cause of poverty in Cambodia, because all the poor are depend on agriculture, so they could not generate money or get income if the have no land to do farming.

Low Income: Because of the poor have no ability to access education and health care system, so they are lack of opportunity to get employment in the city. They can only work in the primary sector; they have no ability to work in the secondary and tertiary sector. So they can only apply for worker or garment worker that provide less salary. On the other hand, in rural areas their in no sustain for the poor, if they depend on only natural resources and the most important, they have dependency people in their family (old men or women and children). So, they need to migrate to other place to find a job to support their livelihood.

Low Education attainment: Education in Cambodia is one of the worst in the world because there is not enough teacher, school, in rural areas or some urban; the school is far away from their house, and other wise some family is poor, they are inability to afford school fee for their children, so they let their children go to work out side for support their living. It is the main cause that mad children cannot go to school, and poverty remains with the children of the poor to take time off from work for their education. According to Cambodian Communities out of Crisis, the adult literacy rate for Cambodian men is 85.1% and women is only 70.9%

Educational levels completed by literate persons aged 25 years and over are “No educational level: 3.2%, Primary not completed: 47.2%, Primary: 26.8%,
Lower Secondary: 18.8%, Secondary/Diploma: 2.2%,
Beyond Secondary: 1.8%”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สินทรัพย์ไม่กี่ส่วนใหญ่ของคนยากจนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทและส่วนใหญ่ของพวกเขาขึ้นอยู่กับการเกษตรสำหรับการดำรงชีวิตของพวกเขา แต่ส่วนมากของพวกเขามีสินทรัพย์น้อยและไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง landlessness เป็นหนึ่งในสาเหตุหลักของความยากจนในประเทศกัมพูชาเพราะคนยากจนจะขึ้นอยู่กับการเกษตรดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถสร้างเงินหรือรายได้ถ้ามีที่ดินในการทำการเกษตรไม่มี

มีรายได้น้อย.เพราะของคนยากจนที่มีความสามารถในการเข้าถึงการศึกษาและระบบการดูแลสุขภาพไม่ดังนั้นพวกเขาจะขาดโอกาสที่จะได้รับการจ้างงานในเมือง พวกเขาสามารถทำงานในภาคหลักของพวกเขามีความสามารถในการทำงานในภาคการมัธยมศึกษาและอุดมศึกษาไม่ เพื่อให้พวกเขาสามารถใช้สำหรับการปฏิบัติงานของคนงานหรือเสื้อผ้าที่ให้เงินเดือนน้อย บนมืออื่น ๆ ที่อยู่ในพื้นที่ชนบทในไม่รักษาของพวกเขาสำหรับคนยากจน,ถ้าพวกเขาขึ้นอยู่กับทรัพยากรทางธรรมชาติเท่านั้นและที่สำคัญที่สุดที่พวกเขาได้พึ่งพาคนในครอบครัวของพวกเขา (คนแก่หรือผู้หญิงและเด็ก) ดังนั้นพวกเขาต้องการที่จะย้ายไปยังสถานที่อื่น ๆ เพื่อหางานเพื่อสนับสนุนการทำมาหากินของพวกเขา

ที่สำเร็จการศึกษาต่ำ: การศึกษาในประเทศกัมพูชาเป็นหนึ่งในที่เลวร้ายที่สุดในโลกเพราะมีอยู่ไม่พอครูโรงเรียนในพื้นที่ชนบทหรือในเมืองบาง;โรงเรียนอยู่ห่างจากบ้านของพวกเขาและครอบครัวอื่น ๆ บางคนฉลาดไม่ดีที่พวกเขาจะไม่สามารถที่จะจ่ายค่าโรงเรียนสำหรับเด็กของพวกเขาจึงปล่อยให้เด็กของพวกเขาไปทำงานออกด้านข้างสำหรับการสนับสนุนชีวิตของพวกเขา มันเป็นสาเหตุหลักที่เด็กบ้าไม่สามารถไปโรงเรียนและความยากจนยังคงอยู่กับลูกของคนยากจนที่จะใช้เวลาออกจากที่ทำงานเพื่อการศึกษาของพวกเขาตามชุมชนชาวกัมพูชาออกจากวิกฤตที่อัตราการรู้หนังสือสำหรับผู้ใหญ่สำหรับผู้ชายกัมพูชาเป็น 85.1% และหญิงเป็นเพียง 70.9%

ระดับการศึกษาที่เสร็จสมบูรณ์โดยบุคคลที่มีการศึกษาอายุ 25 ปีขึ้นไปคือ "ไม่มีระดับการศึกษา: 3.2% หลักไม่เสร็จ: 47.2%, หลัก 26.8%
มัธยมศึกษาตอนต้น: 18.8%, อนุปริญญา / รอง: 2.2%
เกินรอง: 1.8% "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สินทรัพย์น้อย: อาศัยอยู่ในชนบทส่วนใหญ่ของคนจน และส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับการเกษตรสำหรับการดำรงชีวิตของพวกเขา แต่ส่วนมากของพวกเขามีสินทรัพย์น้อย และ landless Landlessness เป็นหนึ่งในสาเหตุหลักของปัญหาความยากจนในประเทศกัมพูชา เพราะคนจนจะขึ้นอยู่กับเกษตรกรรม ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถสร้างเงิน หรือได้รับรายได้ไม่มีที่ดินทำนากันได้

รายได้ต่ำ: เพราะคนจนมีความสามารถไม่ถึงระบบการศึกษาและการดูแลสุขภาพ เพื่อให้พวกเขาขาดโอกาสที่จะได้รับการจ้างงานในเมือง พวกเขาสามารถทำงานในภาคหลัก พวกเขาไม่สามารถทำงานในภาคสอง และระดับตติยภูมิได้ ดังนั้น พวกเขาสามารถใช้สำหรับผู้ปฏิบัติงานหรือผู้ปฏิบัติงานตัดเย็บเสื้อผ้าที่ให้เงินเดือนน้อย บนมืออื่น ๆ ในชนบท ไม่ในการรักษาสำหรับคนยากจน ขึ้นอยู่กับเฉพาะทรัพยากรธรรมชาติและสำคัญที่สุด พวกเขาได้พึ่งพาคนในครอบครัว (คนเก่า หรือผู้หญิง และเด็ก) ดังนั้น พวกเขาต้องย้ายไปอื่น ๆ หางานเพื่อสนับสนุนการดำรงชีวิตของพวกเขา

โดยศึกษาต่ำ: การศึกษาในกัมพูชาเป็นหนึ่งร้ายในโลก เพราะไม่มีครูเพียงพอ โรงเรียน ในชนบท หรือบาง เมือง โรงเรียนอยู่ห่างจากบ้านของพวกเขา และอื่น ๆ wise บางครอบครัวไม่ดี จะไม่สามารถจ่ายค่าเรียนสำหรับเด็ก เพื่อจะให้ ลูกไปทำงานออกด้านข้างสำหรับการสนับสนุนชีวิตของพวกเขา สาเหตุหลักที่เด็กบ้าไม่ไปโรงเรียน และความยากจนยังคง มีเด็กยากจนใช้เวลาปิดจากงานศึกษาของพวกเขา ได้ ตามชุมชนกัมพูชาออกจากวิกฤต อัตราผู้ใหญ่สามารถสำหรับกัมพูชาชาย 85.1% และผู้หญิงเป็นเพียง 70.9%

๕ literate คนระดับการศึกษาอายุ 25 ปี และกว่าจะ "ไม่ระดับการศึกษา: 3.2% หลักไม่สมบูรณ์: 47.2% หลัก: 26.8%,
ล่างรอง: 18.8% ศึกษา/ประกาศนียบัตร: 2.2%,
เกินรอง: 1.8% "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สินทรัพย์ไม่กี่คนที่ยากจนมากที่สุดอยู่ในพื้นที่ชนบทและคนส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับการเกษตรเพื่อเลี้ยงชีพของตนแต่ส่วนใหญ่มีเพียงไม่กี่สินทรัพย์และไร้ที่ดิน. landlessness เป็นหนึ่งในสาเหตุหลักมาจากความยากจนในประเทศกัมพูชาเพราะคนจนทั้งหมดมีขึ้นอยู่กับการเกษตรดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถสร้างเงินหรือได้รับรายได้หากไม่มีที่ดินเพื่อทำการเลี้ยง.

ต่ำรายได้เพราะของคนจนได้ไม่มีความสามารถในการเข้าถึงระบบการดูแล สุขภาพ และการศึกษาดังนั้นพวกเขาจึงมีการขาดโอกาสที่จะได้รับการจ้างงานในเมือง ลูกค้าสามารถใช้งานใน ภาค หลักเท่านั้นที่ไม่มีความสามารถในการทำงานใน ภาค รัฐและขั้นที่สอง ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถใช้สำหรับงานเสื้อผ้าหรืองานที่มีเงินเดือนน้อยเท่านั้น ในอีกด้านหนึ่งที่ในพื้นที่ชนบทของพวกเขาในไม่มีแรงหนุนให้คนยากคนจนหากจะขึ้นอยู่กับทรัพยากรธรรมชาติเท่านั้นและที่สำคัญที่สุดที่มีคนพึ่งพาในครอบครัวของตน(คนหรือผู้หญิงและเด็ก) ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องโยกย้ายไปยังสถานที่อื่นๆเพื่อหางานให้การสนับสนุนอาชีพของพวกเขา

ต่ำการศึกษาระดับการศึกษาในประเทศกัมพูชาเป็นหนึ่งในที่เลวร้ายที่สุดในโลกเพราะมีไม่ใช่โรงเรียนครูไม่เพียงพอในพื้นที่ในชนบทหรือในเมืองบางส่วนโรงเรียนที่อยู่ห่างไกลจากบ้านของพวกเขาและอื่นๆมีปัญญาสำหรับครอบครัวเป็นคนยากจนก็จะไม่สามารถซื้อได้โดยคิดค่าธรรมเนียมโรงเรียนสำหรับเด็กของพวกเขาดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้ลูกหลานของเขาไปทำงานออกมาด้านข้างสำหรับการสนับสนุนอยู่ได้ เป็นสาเหตุหลักที่ว่าเด็กบ้าไม่สามารถเดินทางไปยังโรงเรียนและความยากจนยังคงอยู่กับเด็กๆของคนจนได้ต้องให้เวลาออกจากงานเพื่อการศึกษาของพวกเขาตามกัมพูชาชุมชนออกจากวิกฤติเศรษฐกิจเป็นต้นมาผู้ใหญ่การศึกษาอัตราสำหรับชาวกัมพูชาคนคือ 85.1% และผู้หญิงเป็นเพียงระดับ 70.9%

เพื่อการศึกษาระดับเสร็จสมบูรณ์แล้วโดยได้บุคคลที่มีอายุ 25 ปีและมากกว่าคือ"ไม่มีการศึกษาระดับ: 3.2% ,หลักไม่เสร็จสมบูรณ์: 47.2% ,หลัก: 26.8% ,
ต่ำกว่ารอง: 18.8% ,รอง/วุฒิปวส.สาขา: 2.2% ,
กว่ารอง: 1.8% "