“Twenty years,” replied the old man

“Twenty years,” replied the old man with a laugh. “In my life, I’ve ferried many, many people across this North Sea. I’ve seen a lot of things, and of course, I’ve learned a lot about how people tend to have conversations. Please, don’t laugh at me. Who knows how many years this lake has been here? It’s seen a lot of people too. People remember it, and it remembers the people.” The old man lifted his glass and took a drink.

Meng Hao stared at him for a moment. This was the first time he had ever heard someone speak in such a fashion. He looked back at the lake, muttering to himself, seemingly lost in thought.

“This is obviously a lake,” he said suddenly. “Why do people call it the North Sea?”

The old man thought for a moment, then smiled. “Lakes can dry up, grow quiet, and become still. If that happened, no living things would remain. But seas last forever, and can contain the water of countless rivers and lakes. Maybe people just didn’t want the lake to ever go away, so they named it that way. When all is said and done, if you believe it’s a lake, then it’s a lake. If you believe it’s a sea, then it’s a sea.”

When he heard the old man’s words, Meng Hao’s mind suddenly trembled. The hand holding the glass of alcohol began to quiver, and he stared out at the lake water, almost in a trance. He seemed to lose track of time.

Time passed, and the boat reached the shore. Meng Hao pulled out some silver that he had acquired from one of the disciples back at the Reliance sect and paid the fare. He gave the old man a deep bow of respect, then watched as the boat drifted off. His eyes shined with a strange light.

He didn’t leave, but instead sat down cross-legged on the lakeshore, looking out at the waters, and the lone boat disappearing into the distance. He could hear the old man laughing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ยี่สิบปี ตอบคนเก่าพร้อมกับหัวเราะ "ในชีวิตของฉัน ฉันได้ ferried จำนวนมาก หลายคนข้ามทะเลเหนือนี้ด้วย ผมเคยเห็นจำนวนมากของสิ่งที่ และแน่นอน ฉันได้เรียนรู้มากเกี่ยวกับวิธีที่คนมักจะ มีบทสนทนา กรุณา ไม่หัวเราะที่ฉัน ใครรู้ว่ากี่ปีทะเลสาบนี้ได้ มันได้เห็นผู้คนจำนวนมากเกินไป ผู้คนจดจำ และจดจำผู้คน" คนยกแก้วของเขา และเอาเครื่องดื่มเฮา เมงจ้องไปที่เขาสำหรับช่วงเวลา นี้เป็นครั้งแรกที่เขาเคยได้ยินคนพูดในแฟชั่นดังกล่าว เขามองกลับไปที่ทะเลสาบ muttering กับตัวเอง ดูเหมือนหายไปในความคิด"สิ่งนี้เห็นได้ชัดว่าทะเลสาบ เขากล่าวทันที "ทำไมทำคนเรียกว่าทะเลเหนือหรือไม่"คนคิดครู่หนึ่ง แล้วยิ้ม "ทะเลสาบสามารถแห้ง เติบโตเงียบ และยัง ถ้าที่เกิดขึ้น ไม่มีสิ่งมีชีวิตจะยังคงอยู่ แต่ทะเลสุดท้ายตลอดไป และจะประกอบด้วยน้ำของแม่น้ำและทะเลสาบมากมาย บางทีคนไม่ต้องเลเคยพ้นไป เพื่อให้พวกเขาตั้งชื่อมันว่างั้น เมื่อทั้งหมดพูด และ ทำ ถ้าคุณเชื่อว่าเป็นทะเลสาบ แล้วมันเป็นทะเลสาบ ถ้าคุณเชื่อว่าเป็นทะเล แล้วก็ทะเล"เมื่อเขาได้ยินคำของชายชรา ใจเมงเฮาก็ trembled มือที่ถือแก้วเหล้าเริ่มสั่น และเขาจ้องออกไปที่น้ำทะเลสาบ เกือบในภวังค์ เขาลำบากให้ติดตามเวลาTime passed, and the boat reached the shore. Meng Hao pulled out some silver that he had acquired from one of the disciples back at the Reliance sect and paid the fare. He gave the old man a deep bow of respect, then watched as the boat drifted off. His eyes shined with a strange light.He didn’t leave, but instead sat down cross-legged on the lakeshore, looking out at the waters, and the lone boat disappearing into the distance. He could hear the old man laughing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ยี่สิบปีที่ผ่านมา" ตอบคนเก่าพร้อมกับหัวเราะ "ในชีวิตของฉันฉันพายเรือหลายคนจำนวนมากทั่วนี้ทะเลเหนือ ผมเคยเห็นสิ่งต่างๆมากมายและแน่นอนฉันได้เรียนรู้มากเกี่ยวกับวิธีการที่คนมีแนวโน้มที่จะมีการสนทนา โปรดอย่าหัวเราะเยาะฉัน ใครจะรู้ว่าหลายปีที่ทะเลสาบแห่งนี้ได้รับที่นี่? ก็เห็นผู้คนจำนวนมากเกินไป คนจำมันและมันก็จำได้ว่าคน. "ชายชรายกแก้วของเขาและเอาเครื่องดื่ม. เม้งเฮาจ้องมองมาที่เขาอยู่ครู่หนึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเคยได้ยินคนพูดในที่ดังกล่าวแฟชั่น เขามองกลับมาที่ทะเลสาบพึมพำกับตัวเองดูเหมือนจะหายไปในความคิด. "นี้จะเห็นได้ชัดทะเลสาบ" เขากล่าวอย่างกระทันหัน "ทำไมคนเรียกว่าเหนือทะเล?" ชายชราคิดสักครู่แล้วยิ้ม "ทะเลสาบสามารถแห้งขึ้นเติบโตที่เงียบสงบและยังคงกลายเป็น หากที่เกิดขึ้นไม่มีสิ่งมีชีวิตจะยังคงอยู่ แต่ทะเลอยู่ตลอดไปและสามารถมีน้ำของแม่น้ำนับไม่ถ้วนและทะเลสาบ บางทีคนก็ไม่ต้องการที่ทะเลสาบที่เคยหายไปดังนั้นพวกเขาตั้งชื่อมันเป็นอย่างนั้น เมื่อทั้งหมดได้ถูกพูดและทำถ้าคุณเชื่อว่ามันเป็นทะเลสาบแล้วก็ทะเลสาบ หากคุณเชื่อว่ามันเป็นทะเลแล้วก็ทะเล. " เมื่อเขาได้ยินคำพูดของชายชราใจเม้งเฮาส์จู่ ๆ ก็กลัวจนตัวสั่น มือถือแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เริ่มสั่นและเขาจ้องมองออกไปในน้ำในทะเลสาบเกือบตกอยู่ในภวังค์ ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียการติดตามของเวลา. เวลาผ่านไปและเรือถึงฝั่ง เม้งเฮาดึงออกเงินบางอย่างที่เขาได้รับมาจากหนึ่งในสาวกกลับมาที่นิกายพึ่งและชำระค่าโดยสาร เขาให้ชายชราโบว์ลึกของการเคารพแล้วดูเป็นเรือลอยออก ดวงตาของเขาส่องกับแสงแปลก. เขาไม่ได้ทิ้ง แต่แทนที่จะนั่งลงไขว่ห้างอยู่บนทะเลสาบมองออกไปที่น้ำและเรือคนเดียวที่หายไปเป็นระยะทาง เขาสามารถได้ยินเสียงชายชราหัวเราะ