The large scale reproduction of a c

The large scale reproduction of a comic strip frame was considered radical and revolutionary at the time.[26] Critics applauded the work's playfulness, inherent humor and irreverence. According to Diane Waldman of the Solomon R. Guggenheim Museum, "Look Mickey is broad comedy and falls into the category of slapstick ..."[27] In Lichtenstein's obituary, Los Angeles Times critic Christopher Knight described the work as "a slyly hilarious riff on Abstract Expressionism".[18] Lichtenstein's slight alterations to its "linear clarity and colour", the critic writes, add to its aesthetic value and grandeur, reinforced by his choice of scale.[28] A common misconception about Lichtenstein comes from the fact that in his best known works, his meticulous approach to painting is purposely disguised because he superficially seeks his paintings to appear as if facsimiles of industrial produced pop culture icons.[22] Graham Bader wrote that "Lichtenstein's painting in fact appears more the product of industrial manufacture than the very pulp image on which it is based."[29] Look Mickey is considered self-referential in the sense that the artist is painting something through which the viewer may see elements of the artist.[30]


Look Mickey has reflective elements that call upon Caravaggio's Narcissus.[30]
Bader observes that Look Mickey is concerned both with the artistic process and Lichtenstein's new painting techniques. He believes it can be considered a self-portrait in the sense that it "explicitly situates the painting's maker himself within the self-enclosed narcissistic circuit at its center". The painting shows Donald looking into the reflective water at Lichtenstein's blue 'rfl' signature "as a kind of surrogate for the image's creator", in a manner that is reminiscent of Caravaggio's Narcissus, in which the subject gazes at his own reflection on the water.[30] This is viewed as an allegory of Lichtenstein's position as an artist trained to develop his realist instincts despite the prominence of abstract expressionism. When viewed this way, Mickey serves as the "vanguard modernist" superego towering over Lichtenstein and laughing at his retrograde efforts.[25]

Lichtenstein uses red Ben-Day dots to color Mickey's face. According to some art critics, this gives the character the appearance of blushing. Other interpretations are that the coloration is merely skin pigmentation or that it is the hue associated with a "healthy glow," since Mickey has historically been viewed as a creature with skin rather than fur.[31] Another interpretation – supported by the original source in which Mickey says that if Donald can land the fish he can have it for lunch – is that Mickey's face is red due to the exertion necessary to contain his disbelief and laughter while he experiences his amused superiority.[25] Those adhering to the blushing interpretation are bolstered by the uneven blotchiness of the red dots, but others are quick to point out that Lichtenstein's Ben-Day dot technique was still in a primitive stage. He did not develop the use of a stencil (i.e. the technique of pressing the liquid paint onto the surface through a screen of dots) to present uniformly distributed dots until 1963.[32]

"it is precisely this tension—between heightened sensation and absolute numbness, bodily exuberance and the deadening of sensory experience—that animates Look Mickey."

—Graham Bader[33]
Graham Bader, describing it as the engine of the painting's narrative, notes the intrigue created by the juxtaposition of Donald's heightened sense of visual perception as it relates to his anticipated catch, and his deadened sense of tactile perception as it relates to having a fishing hook in the back of his own shirt. In this sense, Lichtenstein has chosen to depict a source that has as its subject a divide between raised visual awareness and an absent sense of touch:[33]

Donald is an explicitly divided subject, all sensory experience on one end and, literally, numbness on the other (and, visually, all depth and all flatness – for Donald's face is by far the painting's most spatially illusionistic element, while his caught jacket, merged with the schematic waves behind it, emphatically one of its flattest). Indeed, Donald is a portrait of precisely the separation of sight and feeling, vision and touch… What divides vision and touch in Look Mickey, what marks this shift between them, is text: the words that Donald (and Lichtenstein) introduces to the scene, and which the duck's pole-cum-brush passes through before snagging his own back end.

— Bader, [33]
Lichtenstein frequently explored vision-related themes after he began to work in the pop art genre; early examples include I Can See the Whole Room...and There's Nobody in It! and Look Mickey.[34] In this painting, Donald's large eyes indicate his belief that he has caught something big while Mickey's small eyes indicate his disbelief that Donald has caught anything significant.[35] Like Lichenstein's works with subjects looking through a periscope (Torpedo...Los!), a mirror (Girl in Mirror) or a peephole (I Can See the Whole Room ... and There's Nobody in It!), Look Mickey, with a subject looking at his reflection in the water, is a prominent example of the theme of vision. He uses narrative to emphasize this motif, while presenting several visual elements.[34]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สืบพันธุ์ขนาดใหญ่กรอบการ์ตูนถือว่ารุนแรง และการปฏิวัติในเวลา [26] นักวิจารณ์นั้นสรรเสริญการทำงาน playfulness ตลกโดยธรรมชาติ และเหยียด ตามไดแอน Waldman ของโซโลมอน R. Guggenheim Museum "มิกกี้ดูเป็นตลกที่กว้าง และจัดอยู่ในประเภทขบขัน..." [27] ใน Lichtenstein ของ obituary ลอสแอนเจลิสไทมส์ก็อัศวินคริสโตเฟอร์อธิบายงานเป็น "ควักเฮฮา riff บน Expressionism บทคัดย่อ" [18] Lichtenstein เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของ "ความคมชัดของเส้นและสี" วิจารณ์เขียน เพิ่มค่าความงามความรู้สึก การเสริมแรง โดยเขาเลือกมาตราส่วน [28] เป็นความเข้าใจผิดทั่วไปเกี่ยวกับ Lichtenstein มาจากความจริงที่ว่า ในเขาเที่ยวทำงาน วิธีการวาดภาพของเขาพิถีพิถันเป็นจงใจปลอมแปลงเนื่องจากเขาได้พบภาพวาดของเขาปรากฏ ว่า เฉพาะของอุตสาหกรรมผลิตวัฒนธรรมป๊อปไอคอนเผิน ๆ [22] เกรแฮม Bader เขียนว่า "ภาพวาดของ Lichtenstein ในความเป็นจริงแล้ว เพิ่มเติมผลิตภัณฑ์ของการผลิตอุตสาหกรรมกว่ารูปเยื่อกระดาษมากขึ้นซึ่ง" [29] มิกกี้ดูกำลังมีในแง่ที่ว่า ศิลปินจะวาดสิ่งที่ตัวแสดงอาจดูองค์ประกอบของศิลปิน [30]ดู มิกกี้ได้องค์ประกอบสะท้อนที่ทูลนาร์ซีซัสของคาราวัจโจ [30]Bader observes that Look Mickey is concerned both with the artistic process and Lichtenstein's new painting techniques. He believes it can be considered a self-portrait in the sense that it "explicitly situates the painting's maker himself within the self-enclosed narcissistic circuit at its center". The painting shows Donald looking into the reflective water at Lichtenstein's blue 'rfl' signature "as a kind of surrogate for the image's creator", in a manner that is reminiscent of Caravaggio's Narcissus, in which the subject gazes at his own reflection on the water.[30] This is viewed as an allegory of Lichtenstein's position as an artist trained to develop his realist instincts despite the prominence of abstract expressionism. When viewed this way, Mickey serves as the "vanguard modernist" superego towering over Lichtenstein and laughing at his retrograde efforts.[25]Lichtenstein uses red Ben-Day dots to color Mickey's face. According to some art critics, this gives the character the appearance of blushing. Other interpretations are that the coloration is merely skin pigmentation or that it is the hue associated with a "healthy glow," since Mickey has historically been viewed as a creature with skin rather than fur.[31] Another interpretation – supported by the original source in which Mickey says that if Donald can land the fish he can have it for lunch – is that Mickey's face is red due to the exertion necessary to contain his disbelief and laughter while he experiences his amused superiority.[25] Those adhering to the blushing interpretation are bolstered by the uneven blotchiness of the red dots, but others are quick to point out that Lichtenstein's Ben-Day dot technique was still in a primitive stage. He did not develop the use of a stencil (i.e. the technique of pressing the liquid paint onto the surface through a screen of dots) to present uniformly distributed dots until 1963.[32]"it is precisely this tension—between heightened sensation and absolute numbness, bodily exuberance and the deadening of sensory experience—that animates Look Mickey."—Graham Bader[33]Graham Bader, describing it as the engine of the painting's narrative, notes the intrigue created by the juxtaposition of Donald's heightened sense of visual perception as it relates to his anticipated catch, and his deadened sense of tactile perception as it relates to having a fishing hook in the back of his own shirt. In this sense, Lichtenstein has chosen to depict a source that has as its subject a divide between raised visual awareness and an absent sense of touch:[33]
Donald is an explicitly divided subject, all sensory experience on one end and, literally, numbness on the other (and, visually, all depth and all flatness – for Donald's face is by far the painting's most spatially illusionistic element, while his caught jacket, merged with the schematic waves behind it, emphatically one of its flattest). Indeed, Donald is a portrait of precisely the separation of sight and feeling, vision and touch… What divides vision and touch in Look Mickey, what marks this shift between them, is text: the words that Donald (and Lichtenstein) introduces to the scene, and which the duck's pole-cum-brush passes through before snagging his own back end.

— Bader, [33]
Lichtenstein frequently explored vision-related themes after he began to work in the pop art genre; early examples include I Can See the Whole Room...and There's Nobody in It! and Look Mickey.[34] In this painting, Donald's large eyes indicate his belief that he has caught something big while Mickey's small eyes indicate his disbelief that Donald has caught anything significant.[35] Like Lichenstein's works with subjects looking through a periscope (Torpedo...Los!), a mirror (Girl in Mirror) or a peephole (I Can See the Whole Room ... and There's Nobody in It!), Look Mickey, with a subject looking at his reflection in the water, is a prominent example of the theme of vision. He uses narrative to emphasize this motif, while presenting several visual elements.[34]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำสำเนาขนาดใหญ่ของกรอบการ์ตูนก็ถือว่ารุนแรงและการปฏิวัติในเวลา. [26] นักวิจารณ์ปรบมือสนุกสนานการทำงานของอารมณ์ขันโดยธรรมชาติและความไม่เคารพ ตามที่ไดแอนวอลด์แมนของ Solomon R. Guggenheim พิพิธภัณฑ์ "ดูมิกกี้เป็นตลกในวงกว้างและตกอยู่ในประเภทของการเจ็บตัวและ ... " [27] ในข่าวมรณกรรมของ Lichtenstein, Los Angeles Times วิจารณ์คริสไนท์อธิบายการทำงานเป็น "เฮฮามีเลศนัย แจ๊สบนสรุป Expressionism ". [18] การปรับเปลี่ยนเล็กน้อย Lichtenstein ไปของ" ความชัดเจนเชิงเส้นและสี "นักวิจารณ์เขียนเพิ่มค่าความงามและความยิ่งใหญ่เสริมด้วยทางเลือกของเขาจากขนาด. [28] ความเข้าใจผิดกันเกี่ยวกับ Lichtenstein มาจาก ความจริงที่ว่าในผลงานที่รู้จักกันดีที่สุดของเขาวิธีการอย่างพิถีพิถันของเขาที่จะวาดภาพปลอมตัวจงใจเพราะเขาเผิน ๆ พยายามที่ภาพวาดของเขาจะปรากฏเป็นถ้าโทรสารของอุตสาหกรรมผลิตไอคอนวัฒนธรรมป๊อป. [22] เกรแฮม Bader เขียนว่า "ภาพวาด Lichtenstein ในความเป็นจริงที่ปรากฏขึ้น สินค้าที่ผลิตในโรงงานอุตสาหกรรมกว่าภาพเยื่อกระดาษมากที่มันจะขึ้น. "[29] ดูมิกกี้ถือว่าเป็นตัวอ้างอิงในแง่ที่ว่าศิลปินจะวาดภาพอะไรบางอย่างโดยที่ผู้ชมอาจจะเห็นองค์ประกอบของศิลปิน. [30] ดู มิกกี้มีองค์ประกอบสะท้อนแสงที่เรียกร้องของนาร์จิโอ. [30] Bader สังเกตว่าดูมิกกี้เป็นห่วงทั้งที่มีกระบวนการศิลปะและ Lichtenstein ของเทคนิคการวาดภาพใหม่ เขาเชื่อว่าจะสามารถพิจารณาภาพตัวเองในแง่ที่ว่ามัน "ตั้งอยู่อย่างชัดเจนชงภาพวาดของตัวเองที่อยู่ในวงจรหลงตัวเองล้อมรอบตัวเองที่ศูนย์" ภาพวาดที่แสดงให้เห็นว่าโดนัลด์มองลงไปในน้ำที่สะท้อนแสงที่ Lichtenstein สีฟ้า 'RFL "ลายเซ็น" เป็นชนิดของตัวแทนของผู้สร้างภาพ "ในลักษณะที่ชวนให้นึกถึงนาของคาราวัจโจซึ่งในเรื่องจ้องที่สะท้อนตัวตนของเขาในน้ำ . [30] ซึ่งถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของตำแหน่ง Lichtenstein เป็นศิลปินที่ได้รับการฝึกฝนในการพัฒนาสัญชาตญาณความจริงของเขาแม้จะมีชื่อเสียงของนามธรรม expressionism ที่ เมื่อมองด้วยวิธีนี้มิกกี้ทำหน้าที่เป็น "แนวหน้าสมัยใหม่" หิริโอตตัปปะสูงตระหง่านอยู่เหนือ Lichtenstein และหัวเราะในความพยายามของเขาถอยหลังเข้าคลอง. [25] Lichtenstein ใช้จุดสีแดงเบนวันสีใบหน้าของมิกกี้ ตามที่นักวิจารณ์ศิลปะบางส่วนนี้จะช่วยให้ตัวละครลักษณะของหน้าแดง การตีความอื่น ๆ ที่สีเป็นเพียงผิวคล้ำหรือว่ามันเป็นสีที่เกี่ยวข้องกับ "เรืองแสงมีสุขภาพดี" เพราะมิกกี้ได้รับในอดีตมองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีผิวมากกว่าขนสัตว์ [31] อีกตีความ -. ได้รับการสนับสนุนจากแหล่งเดิม ซึ่งมิกกี้บอกว่าถ้าโดนัลด์สามารถที่ดินปลาที่เขาสามารถมีได้สำหรับมื้อกลางวัน -. คือใบหน้าของมิกกี้จะเป็นสีแดงเนื่องจากการออกแรงที่จำเป็นเพื่อให้มีการปฏิเสธศรัทธาและเสียงหัวเราะของเขาในขณะที่เขามีประสบการณ์ที่เหนือกว่าขบขันของเขา [25] ผู้ที่ยึดมั่นในแดง การตีความจะหนุนโดย blotchiness ไม่สม่ำเสมอของจุดสีแดง แต่คนอื่น ๆ มีความรวดเร็วในการชี้ให้เห็นว่าเทคนิค Lichtenstein ของจุดเบนวันยังคงอยู่ในขั้นตอนดั้งเดิม เขาไม่ได้พัฒนาใช้ลายฉลุ (เช่นเทคนิคการกดปุ่มสีของเหลวบนพื้นผิวผ่านหน้าจอของจุดที่) ที่จะนำเสนอจุดกระจายอย่างสม่ำเสมอจนกระทั่งปี 1963 [32] "มันเป็นเพราะความตึงเครียดนี้ระหว่างความรู้สึกที่มีความคิดริเริ่มและแน่นอน ชาอุดมสมบูรณ์ทางร่างกายและระงับของประสบการณ์ที่เคลื่อนไหวทางประสาทสัมผัสดูมิกกี้. "-Graham Bader [33] เกรแฮม Bader อธิบายว่ามันเป็นเครื่องมือของการเล่าเรื่องการวาดภาพของบันทึกการวางอุบายที่สร้างขึ้นโดยการตีข่าวของความรู้สึกของโดนัลด์ของการรับรู้ภาพ ที่เกี่ยวข้องกับที่คาดว่าจะจับเขาและความรู้สึกของเขา deadened ของการรับรู้สัมผัสที่เกี่ยวข้องกับการมีเบ็ดตกปลาในด้านหลังของเสื้อของเขาเอง ในแง่นี้ Lichtenstein ได้เลือกที่จะแสดงให้เห็นถึงแหล่งที่มาที่มีเป็นเรื่องแบ่งกันระหว่างเพิ่มความตื่นตัวของภาพและความรู้สึกที่ขาดหายไปจากการสัมผัสที่: [33] โดนัลด์เป็นเรื่องที่แบ่งออกอย่างชัดเจนทุกประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสปลายด้านหนึ่งและตัวอักษรมึนงง ที่อื่น ๆ (และสายตาทุกความลึกและความเรียบทั้งหมด - ใบหน้าของโดนัลด์คือไกลโดยองค์ประกอบส่วนใหญ่ของภาพวาดเว้าตำแหน่งในขณะที่แจ็คเก็ตของเขาจับรวมกับคลื่นวงจรที่อยู่เบื้องหลังมันกึกก้องหนึ่งราบเรียบของมัน) อันที่จริง, โดนัลด์เป็นภาพของความแม่นยำการแยกจากสายตาและความรู้สึกวิสัยทัศน์และสัมผัส ... สิ่งที่แบ่งวิสัยทัศน์และสัมผัสในการค้นหามิกกี้สิ่งที่เป็นเครื่องหมายการเปลี่ยนแปลงระหว่างพวกเขานี้เป็นข้อความ: คำที่โดนัลด์ (และ Lichtenstein) แนะนำไปที่เกิดเหตุ และที่เป็ดเสา ลบ.ม. แปรงผ่านก่อนที่ไนล่อนปลายด้านหลังของตัวเอง. - Bader, [33] Lichtenstein สำรวจบ่อยรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับวิสัยทัศน์หลังจากที่เขาเริ่มทำงานในรูปแบบศิลปะป๊อป; ตัวอย่างต้นรวมถึงฉันสามารถดูทั้งห้อง ... และยังมีไม่มีใครในนั้น! และดูมิกกี้. [34] ในภาพนี้ดวงตากลมโตโดนัลด์บ่งบอกถึงความเชื่อของเขาว่าเขาได้จับสิ่งที่ใหญ่ในขณะที่ตาเล็กของมิกกี้บ่งบอกถึงความเชื่อของเขาที่ว่าโดนัลด์ได้ติดอะไรอย่างมีนัยสำคัญ. [35] เช่นเดียวกับผลงาน Lichenstein กับเรื่องที่มองผ่านกล้อง (ที่ ตอร์ปิโด ... ลอ!) กระจก (หญิงสาวในกระจก) หรือช่องมอง (ฉันสามารถดูทั้งห้อง ... และยังมีไม่มีใครในมัน!) ดูมิกกี้กับเรื่องที่มองภาพสะท้อนของเขาในน้ำ เป็นตัวอย่างที่โดดเด่นของรูปแบบของวิสัยทัศน์ เขาใช้การเล่าเรื่องที่จะเน้นมาตรฐานนี้ในขณะที่นำเสนอองค์ประกอบภาพหลาย. [34]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขนาดใหญ่ การสืบพันธุ์ของการ์ตูนกรอบถือว่ารุนแรงและการปฏิวัติในตอนนั้น วิจารณ์ [ 26 ] ปรบมืองานความสนุกสนาน อารมณ์ขัน ที่แท้จริง และความไม่เคารพ . ตามที่ไดแอนในปัจจุบันของพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ภูเวียง " ดูมิคกี้จะกว้างตลกและตกอยู่ในประเภทของตลก . . . . . . . " [ 27 ] ข่าวการตายของใน Lichtenstein ,Los Angeles Times นักวิจารณ์คริสโตเฟอร์อัศวินอธิบายงานเป็น " แจ๊สก็เฮฮาในลัทธิการแสดงออกทางนามธรรม” [ 18 ] Lichtenstein ของการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของความชัดเจน " เชิงเส้นและสี " นักวิจารณ์เขียนเพิ่มค่าของความงามและความสง่างาม เสริมแรง โดยทางเลือกของเขาของมาตราส่วน [ 28 ] ความเข้าใจผิดทั่วไปเกี่ยวกับลิชเตนสไตน์ มา จากความจริงที่ว่าเขาเป็นที่รู้จักดีที่สุดในงานวิธีการประณีตของเขาภาพวาดจงใจปลอมเพราะเขาแผ่ว และภาพวาดของเขาจะปรากฏเป็นหากเครื่องโทรสารของอุตสาหกรรมผลิตวัฒนธรรมป๊อปไอคอน [ 22 ] เกรแฮม Bader เขียนว่า " Lichtenstein ภาพวาดในความเป็นจริงปรากฏมากกว่าผลิตภัณฑ์ของอุตสาหกรรมผลิตเยื่อกระดาษมากกว่าภาพที่ จะใช้" [ 29 ] ดูมิกกี้ถือว่าตนเองไปด้วยในความรู้สึกว่า ศิลปินวาดภาพผ่านซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้ชมอาจจะเห็นองค์ประกอบของศิลปิน [ 30 ]


ดูมิคกี้ได้สะท้อนองค์ประกอบที่ใช้เขียนคิ้วเหลือง [ 30 ]
Bader สังเกตว่ามองมิกกี้ เกี่ยวข้องทั้งกับกระบวนการทางศิลปะ ลิคเทนสไตน์เป็นสีใหม่และเทคนิคเขาเชื่อว่ามันสามารถจะถือว่าเป็นภาพเหมือนตนเองในความรู้สึกว่ามัน " อย่างชัดเจน้เขียนของผู้ให้กำเนิดภายในตนเองควบวงจร หลงตัวเองที่ศูนย์ " ของ ภาพวาดแสดงโดนัลด์ มองลงไปในน้ำ ดังที่ ลิคเทนสไทน์สีน้ำเงิน ' rfl ' ลายเซ็น " เป็นชนิดของตัวแทนผู้สร้าง " ของภาพในลักษณะที่เป็นรำลึกของนาร์ซิสซัส เขียน ,ซึ่งเรื่องต้องยืนมองภาพสะท้อนของตัวเองบนน้ำ [ 30 ] นี้ถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของตำแหน่ง ลิคเทนสไทน์เป็นศิลปินฝึกพัฒนาสัญชาตญาณความเป็นจริงของเขาแม้จะมีความโดดเด่นของลัทธิการแสดงออกทางนามธรรม เมื่อดูวิธีนี้ มิกกี้ ทำหน้าที่เป็น " กองหน้าสมัยใหม่ " หิริโอตตัปปะสูงตระหง่านเหนือ Lichtenstein และหัวเราะเยาะความพยายาม . . [ 25 ]

ลิชเตนสไตน์ ใช้จุดวันเบนสีแดงสีหน้ามิกกี้ของ ตามบางนักวิจารณ์ศิลปะ นี้จะช่วยให้บุคลิกลักษณะของอาย ตัวแปรอื่น ๆที่สีเป็นเพียงผิวคล้ํา หรือ ว่ามันเป็นสีสันที่เกี่ยวข้องกับ " การเรืองแสงมีสุขภาพดี " ตั้งแต่มิกกี้มีในอดีตถูกมองว่าเป็นสัตว์ที่มีผิวหนังมากกว่าขน[ 31 ] ตีความอีก ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากแหล่งเดิมที่มิกกี้บอกว่าถ้าโดนัลด์สามารถที่ดินปลาเขาสามารถมีอาหารกลางวัน–นั่นคือใบหน้าของมิกกี้เป็นสีแดงเนื่องจากการออกแรงต้องประกอบด้วยเจตนาของเขาและประสบการณ์ของเขาในขณะที่เขาหัวเราะขบขันเหนือกว่า [ 25 ] ผู้ยึดมั่นในการตีความหน้าแดงเป็น bolstered โดย blotchiness ไม่เรียบของจุดแดงแต่คนอื่น ๆได้อย่างรวดเร็วเพื่อชี้ให้เห็นว่า ลิคเทนสไทน์เบนวันจุดเทคนิคยังอยู่ในขั้นตรวจ เขาไม่ได้พัฒนาใช้ลายฉลุ ( เช่น เทคนิคของการระบายน้ำบนผิว ผ่าน หน้าจอของจุด ) เพื่อนำเสนอโดยการกระจายจุดจน 1963 [ 32 ]

" แน่นอนนี้ความตึงเครียดระหว่างความรู้สึกและแน่นอนชา ,ความอุดมสมบูรณ์ของร่างกายและระงับความรู้สึกประสบการณ์ที่เคลื่อนไหวดู มิกกี้ "

[ ]
- เกรแฮม Bader 33 เกรแฮม Bader , อธิบายว่ามันเป็นเครื่องมือของการเล่าเรื่องของภาพ , บันทึกวางอุบายที่สร้างขึ้นโดยการเพิ่มความรู้สึกของการรับรู้ทางสายตาของโดนัลด์ในขณะที่มันเกี่ยวข้องกับเขาไว้จับ