Thomas StruthFrom Wikipedia, the fr

Thomas Struth
From Wikipedia, the free encyclopedia
Thomas Struth
Struth thomas skstiftungkoeln 090108.jpg
Born 1954
Geldern, North Rhine-Westphalia, West Germany
Nationality German
Education Kunstakademie Düsseldorf, Düsseldorf
Known for Photography
Notable work Museum Photographs (1989–2002)
Movement Düsseldorf School of Photography
Thomas Struth (born 1954) is a German photographer who is best known for his Museum Photographs, family portraits and 1970s black and white photographs of the streets of Düsseldorf and New York. Struth currently lives and works in Berlin and New York.[1]

Contents [hide]
1 Early life and education
2 Work
3 Exhibitions
3.1 Principal exhibitions
4 Recognition
5 Art market
6 Selected bibliography
7 References
8 External links
Early life and education[edit]
Born to ceramic potter Gisela Struth and bank director Heinrich Struth in Geldern, Germany,[2] Struth trained at the Düsseldorf Academy from 1973 until 1980 where he initially studied painting under Peter Kleemann and, from 1974, Gerhard Richter. Increasingly drawn to photography and with Richter's support, Struth, along with Candida Höfer, Axel Hütte, and Roswitha Ronkholz, joined the first year of the new photography class run by Bernd and Hilla Becher, in 1976.[3] In 2007, he was an artist in residence at the Atlantic Center for the Arts.

In 2007, Struth married author Tara Bray Smith in New York.[4]

Work[edit]
In 1976, as part of a student exhibition at the Academy, Struth first showed a grid composed of 49 photographs taken from a centralized perspective[5] on Düsseldorf’s deserted streets, each of them obeying a strict logic of central symmetry.[6] The compositions are simple and the photographs are neither staged nor digitally manipulated in post-production.[7] Strong contrasts of light and shade are also avoided, Struth preferring the greyish, uninflected light of early morning. This serves to enhance the neutral treatment of the scenes.[8]

In 1977, Struth and Hütte travelled to England for two months, and teamed up to photograph different aspects of housing in the urban context of East London. In 1978 Struth was the first artist in residence at P.S. 1 Studios, Long Island City.[9] In 1979 Struth travelled to Paris to visit Thomas Schütte, a fellow student at the Kunstakademie, and continued his photographs of cityscapes. He went on to produce similar series in Rome (1984), Edinburgh (1985), Tokyo (1986), and elsewhere. These early works largely consisted of black-and-white shots of streets. Skyscrapers were another feature of his work, with many of his photographs attempting to show the relationship people have with their modern-day environment.

In the mid-1980s, Struth added a new dimension to his work when he started to produce family portraits, some of which are in colour and others in black and white. This was after a meeting with psychoanalyst Ingo Hartmann. As a result, these works attempt to show the underlying social dynamics within a seemingly still photograph.

In 1989, Struth began work on his best-known cycle, Museum Photographs, devoted to the visitors to some of the world's great museums and buildings, including The Art Institute of Chicago, the Musée du Louvre in Paris, the Accademia in Venice, and the Pantheon in Rome. Expanding the practice after living in Naples and Rome at the end of the 1980s, he also photographed visitors of churches. From 1998 on, Struth expanded the series with images shot on sites of powerful secular significance (including Times Square and the Yosemite National Park). His pictures of the Pergamon Museum in Berlin, taken between 1996 and 2001, comprise the first series of Museum Photographs dedicated entirely to a single museum with architectural and sculptural works from classical antiquity, including the famous Pergamon Altar and the market gate of Milet.[10] After several unsuccessful attempts to make works based on candid shots of visitors at the Pergamon Museum, in 2001 he decided to orchestrate the positioning of participants in a series of photos.[11] Struth's "Museo del Prado" series from 2005, composed of five photographs taken over the course of one week, all shot from slightly different angles, of visitors flocking around Velázquez's Las Meninas. Also in 2005, he began producing a second series consisting of close-ups of spectators of a single work at the Hermitage in St. Petersburg. Here the spectators are the central object of the photograph, while the artwork itself remains outside the frame. By including in his photographs people who are looking at art, "Struth makes viewers ... aware of their own active participation in the completion of the work's meaning, not as passive consumers but as re-interpreters of the past."[12]

Basing himself in Düsseldorf, Struth's profile continued to expand in the 1990s. Between 1998 and 2006, Struth began scouring the earth for jungle settings in Japan, Australia, China, America and Europe;[13] his first eight large-format Pictures from Paradise were created in 1998 in the Daintree Rainforest in Australia.[14] Between 1995 and 2003, he produced a series of photographs featuring groups of people gathered at emblematic locations, whether as tourists or as pilgrims.[15] Again created throughout Asia, Europe and the Americas, mural-sized colour photographs of 2010 that are up to 4 metres long record the structural intricacy of remote techno-industrial and scientific research spaces, such as physics institutes, pharmaceutical plants, space stations, dockyards, nuclear facilities and other edifices of technological production.[16] In 2014, Struth presented a series of pictures in which he again penetrates key places of human imagination in order to scrutinize the landscape of enterprise, invention and digital engineering. Taking an archetypal site for the creation of cultural dreams and imagination, one group of pictures depicts panoramic views of Disneyland and Disney California Adventure (devoid of crowds),[17] partly inspired by Katja Eichinger’s 2008 article in the Frankfurter Allgemeine Zeitung about the altered perspective and reading of the theme parks since their beginnings in the 1950s.[18]

Meanwhile, Struth continues to add to his collection of family portraits.[19] In 2002, Gerhard Richter asked Struth to make a family portrait for an article on Richter's work in the New York Times Magazine. In 2011, he was commissioned by the National Portrait Gallery to make a double portrait of Queen Elizabeth II and the Duke of Edinburgh.[20]

From 1993 to 1996, Struth was the first Professor of Photography at the Staatliche Hochschule für Gestaltung in Karlsruhe, Germany. Between 2010 and 2011, he served as Humanitas Visiting Professor in Contemporary Art at Oxford University.[21]

Exhibitions[edit]
Struth's work has been widely shown in solo and group exhibitions, among them the 44th Venice Biennale (1990) and Documenta IX (1992) at Kassel. His first solo show outside of Germany took place at Fruitmarket Gallery, Edinburgh in 1987. In 1988, Struth exhibited in the group show "Another Objectivity", organized by the Institute of Contemporary Arts, London, which sought to define a current of research born in Germany in the wake of the Bechers’ work.[22] Struth later had his first solo exhibition in the U.S. at The Renaissance Society in Chicago in 1990.[23] Following the anthological exhibitions held in 2002 at the Dallas Museum of Art and the MOCA in Los Angeles, in 2003 his work was presented at the Great Hall of the Metropolitan Museum, with the screening of the video One Hour Video Portraits of portraits on which Struth had been working since 1996.[24] The centre of the exhibition was the Museum series, which featured seemingly ordinary shots of people entering churches, museums and other public places. In 2007, he became the first contemporary artist ever to be exhibited at the Museo del Prado, Madrid, among the permanent collection of old masters.

In 2010, a European retrospective of his work, "Thomas Struth: Photographs 1978–2010" was held at Kunsthaus Zürich, later traveling to Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen K20, Düsseldorf; Whitechapel Gallery, London; and Museu Serralves, Porto.

Principal exhibitions[edit]
1987 Kunsthalle Bern
1987 Westfälisches Landesmuseum Münster, Participation in Skulptur Projekte Münster
1991 Carnegie Museum of Art, Pittsburgh, USA
1992 Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Düsseldorf / Participation in Documenta IX, Kassel
1992 Hirshhorn Museum and Sculpture Garden at The Smithsonian Institution Washington DC, USA
1993 Kunsthalle Hamburg
1994 Institute of Contemporary Arts, Boston, USA
1995 Kunstmuseum Bonn
1997 Sprengel Museum, Hannover
1998 Stedelijk Museum, Amsterdam
2000 Spazio Oberdan, Milan
2000 National Museum of Art, Tokyo & Kyoto
2001 Haifa Museum, Israel
2001 Kunstsammlung, Bâle
2002 Metropolitan Museum of Art, New York
2002 Museum of Contemporary Art, Los Angeles
2003 Museum of Contemporary Art, Chicago
2004 Hamburger Bahnhof (Museum für Gegenwart), Berlin
2005 Museo de Arte, Lima
2007 Museo Nacional del Prado, Madrid
2008 Die Photographische Sammlung/SK Stiftung Kultur, Köln
2008 Museo D'Arte Contemporanea Donna Regina - MADRE, Neapel
2008 Museum De Pont, Tilburg (the Netherlands)
2010 Fotografien 1978 - 2010, Kunsthaus Zürich
2010 New Works, Galerie Max Hetzler, Berlin
2011 Fotografien 1978–2010, K20 - Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Düsseldorf
2011 Whitechapel Gallery, London
2011 Sterling and Francine Clark Art Institute, Williamstown, Massachusetts
2011 Serralves Foundation, Porto
Recognition[edit]
Struth was awarded the Spectrum International Photography Prize of Lower Saxony (1997) and the Werner Mantz Prize for Photography, The Netherlands (1992). Recent honors include an honorary residency at the Villa Aurora in Los Angeles (2013-2014); and an honorary fellowship awarded by the Royal Institute of British Architects (RIBA).[25]

Art market[edit]
Struth usually works in ed

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Thomas Struthจากวิกิพีเดีย สารานุกรมฟรีThomas Struthโทมัส Struth skstiftungkoeln 090108.jpgเกิด 1954Geldern ไรน์-Westphalia สหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนีสัญชาติเยอรมันศึกษา Kunstakademie ดึสเซลดอร์ฟ ดึสเซลดอร์ฟเป็นที่รู้จักสำหรับการถ่ายภาพโดดเด่นทำงานพิพิธภัณฑ์ภาพถ่าย (1989 – 2002)โรงเรียนถ่ายภาพเคลื่อนไหวดึสเซลดอร์ฟThomas Struth (เกิด 1954) เป็นช่างภาพชาวเยอรมันซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับ ภาพพิพิธภัณฑ์ของเขา ภาพครอบครัว และภาพขาวดำของทศวรรษ 1970 ของถนนในดึสเซลดอร์ฟและนิวยอร์ก Struth ชีวิตอยู่ และทำงานในนิวยอร์กและเบอร์ลิน [1]เนื้อหา [ซ่อน] ช่วงชีวิตและการศึกษาที่ 1งานที่ 2นิทรรศการ 33.1 นิทรรศการหลัก4 การรับรู้ตลาดศิลปะ 5บรรณานุกรมเลือก 6อ้างอิง 7เชื่อมโยงภายนอก 8ช่วงชีวิตและการศึกษา [แก้ไข]เกิดพอตเตอร์เซรามิก Gisela Struth และกรรมการธนาคาร Struth ไฮน์ริช Geldern เยอรมนี Struth [2] การฝึกอบรมที่สถาบันดึสเซลดอร์ฟจาก 1973 จนถึง 1980 ซึ่งเขาเริ่มต้นศึกษาจิตรกรรมภาย ใต้ Kleemann ปีเตอร์ และ 1974, Gerhard ถือ มากวาด การถ่ายภาพ และ ด้วยการ สนับสนุนของถือ Struth กับโรค Höfer แอ็กเซล Hütte และ Roswitha Ronkholz เข้าร่วมชั้นถ่ายภาพใหม่ที่รันในปี 1976 โดย Bernd และ Hilla Becher ปีแรก [3] ในปี 2007 เขาเป็นศิลปินในพำนักที่แอตแลนติกศิลปะStruth แต่งงานผู้เขียนธารา Bray Smith ในนิวยอร์กในปี 2007 [4]งาน [แก้ไข]ในปี 1976 เป็นส่วนหนึ่งของนิทรรศการนักศึกษาที่สถาบัน Struth แรกพบตารางประกอบ 49 ภาพถ่ายจากมุมมองส่วนกลาง [5] บนของ Düsseldorf ร้างถนน แต่ละของพวกเขาก็ตรรกะที่เข้มงวดของศูนย์กลางสมมาตร [6] องค์การตกแต่ง และภาพจะไม่แบ่งระยะ หรือจัดการเซ็นชื่อแบบดิจิทัลในการผลิตหลัง [7] แข็งแรงสัมผัสของแสงและเงายังหลีกเลี่ยง Struth พลุกพล่านแสง greyish, uninflected ของเช้านี้ นี้ทำหน้าที่เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการรักษาที่เป็นกลางของฉาก [8]ใน 1977, Struth และ Hütte เดินทางไปประเทศอังกฤษสองเดือน ก teamed ขึ้นไปถ่ายภาพด้านต่าง ๆ ของหมู่บ้านในเมืองลอนดอนตะวันออก อธิบดี Struth เป็นศิลปินแรกในที่สตูดิโอ 1 ป.ล. เมืองเกาะยาว [9] ในปีค.ศ. 1979 Struth เดินทางไปปารีสไป Thomas Schütte นักเรียนเพื่อนที่ Kunstakademie และต่อภาพถ่ายของเขาพิการ เขาก็จะผลิตชุดคล้ายในโรม (1984), เอดินเบอระ (1985), โตเกียว (1986), และอื่น ๆ ผลงานแรก ๆ ส่วนใหญ่ประกอบด้วยภาพขาวดำของถนน ตึกระฟ้ามีคุณลักษณะอื่นของงานของเขา มีจำนวนมากของภาพของเขาพยายามที่จะแสดงมีคนความสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมที่ทันสมัยของพวกเขาในกลางไฟต์ Struth เพิ่มมิติใหม่ให้กับงานของเขาเมื่อเขาเริ่มต้นการถ่ายภาพบุคคลครอบครัว การที่มีผู้อื่นและสีขาวดำ นี้ได้หลังจากการประชุมกับ psychoanalyst Ingo Hartmann เป็นผล ทำงานเหล่านี้พยายามที่จะแสดงการเปลี่ยนแปลงสังคมแบบในภาพดูเหมือนว่าจะยังคงในปี 1989, Struth เริ่มทำงานบนเขารู้จักวงจร พิพิธภัณฑ์ภาพถ่าย เพื่อรองรับการเข้าชมในบางส่วนของโลกพิพิธภัณฑ์ดีและอาคาร รวมทั้งศิลปะสถาบันของชิคาโก สดูโลบเรพื้นที่ต่าง ๆ ในปารีส แอคคาเดเมียในเวนิส และองในโรม เขายังขยายการปฏิบัติหลังจากอยู่อาศัยในเนเปิลส์และโรมจบไฟต์ ถ่ายผู้เข้าชมโบสถ์ จากปี 1998 บน Struth ขยายชุดข้อมูลกับภาพถ่ายบนเว็บไซต์ของสำคัญทางโลกที่มีประสิทธิภาพ (รวมไทม์สแควร์และอุทยานแห่งชาติโยเซมิตี) เขารูปภาพพิพิธภัณฑ์ Pergamon ในเบอร์ลิน ดำเนินการระหว่างปี 1996 และ 2001 ประกอบชุดแรกของพิพิธภัณฑ์ภาพทุ่มเททั้งหมดเพื่อพิพิธภัณฑ์เดียวกับงานสถาปัตยกรรม และรูปจากสมัยคลาสสิก บูชา Pergamon มีชื่อเสียงและตลาดประตู Milet [10] หลังจากหลายสำเร็จพยายามทำงานตามภาพมากมายของผู้เข้าชมที่พิพิธภัณฑ์ Pergamon ในปีค.ศ. 2001 เขาตัดสินใจ orchestrate ตำแหน่งของผู้เข้าร่วมในชุดของภาพถ่าย [11] ชุด "พิพิธภัณฑ์ del Prado" Struth 2005 ส่วนประกอบของภาพที่ถ่ายในช่วงหนึ่งสัปดาห์ ห้าทั้งหมดถ่ายจากมุมที่แตกต่างกันเล็กน้อย ผู้เข้าชม flocking สถานของจิตรกรลาเมนินาส นอกจากนี้ ในปี 2005 เขาเริ่มผลิตชุดที่สองประกอบด้วยถ่ายบวชงานเดียวที่เฮอร์มิเทจในเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ต่อผู้ชมที่เป็นวัตถุกลางของภาพถ่าย ในขณะที่งานศิลปะเองยังคงอยู่นอกเฟรม โดยรวมในเขาถ่ายภาพคนกำลังมองหาที่ศิลปะ, " Struth ทำให้ผู้ชม...ตระหนักถึงตนเองเข้าร่วมงานในความสมบูรณ์ของงานความหมายของ ไม่ เป็นผู้บริโภคแฝง แต่อดีตโง่อีก" [12]อ้างอิงตัวเองในดึสเซลดอร์ฟ โปรไฟล์ของ Struth ต่อการขยายตัวในปี 1990 ระหว่างปีค.ศ. 1998 และ 2006, Struth เริ่มใยโลกสำหรับการตั้งค่าของป่าในญี่ปุ่น ออสเตรเลีย จีน อเมริกา และ ยุโรป [13] รูปภาพขนาดใหญ่เขาแปดก่อนจากพาราไดซ์ได้สร้างขึ้นในปี 1998 ในเป่าในออสเตรเลีย [14] ระหว่าง 1995 และ 2003 เขาผลิตชุดของภาพกลุ่มคนรวบรวมพื้นที่ emblematic ว่า เป็นนักท่องเที่ยว หรือ เป็นพิลกริมส์ [15] อีกครั้ง สร้างเอเชีย ยุโรป และ อเมริกา รูปถ่ายสีขนาดภาพจิตรกรรมฝาผนังของปี 2010 ที่มีคอร์ดยาว 4 เมตร intricacy โครงสร้างของช่องว่างระยะไกลเทคโนอุตสาหกรรม และวิทยาศาสตร์วิจัย สถาบันฟิสิกส์ พืชยา สถานีอวกาศ dockyards สิ่งอำนวยความสะดวกนิวเคลียร์ และ edifices อื่น ๆ ของเทคโนโลยีการผลิต [16] ในปี 2014, Struth แสดงชุดของรูปภาพที่เขาอีกแทรกซึมสถานสำคัญของมนุษย์จินตนาการเพื่อ scrutinize ภูมิทัศน์ขององค์กร การประดิษฐ์ และดิจิทัลวิศวกรรม การมีเว็บไซต์อย่างไร archetypal การสร้างวัฒนธรรมความฝันและจินตนาการ กลุ่มของรูปภาพมีภาพวิวมุมกว้างของดิสนีย์แลนด์และดิสนีย์แคลิฟอร์เนียแอดเวนเจอร์ (ปราศจากผู้คนพลุกพล่าน), [17] บางส่วนบันดาล Katja Eichinger 2008 บทใน Allgemeine Zeitung ชไตเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงมุมมองและอ่านสวนสนุกตั้งแต่จุดเริ่มต้นของพวกเขาในช่วงทศวรรษ 1950 [18]ในขณะเดียวกัน Struth ยังคงเพิ่มการเก็บของภาพครอบครัว [19] ใน 2002, Gerhard ถือขอ Struth ให้แนวครอบครัวสำหรับบทความในการทำงานของถือในนิตยสาร New York Times ใน 2011 เขาถูกโดยกล่าวว่าหอศิลป์ภาพเหมือนแห่งชาติเพื่อให้ภาพคู่ของควีนเอลิซาเบธที่สองและดยุเอดินบะระ [20]ปีค.ศ. 1993-1996, Struth เป็นแรกศาสตราจารย์ของถ่ายภาพในมหาวิทยาลัยแห่งเมือง Staatliche für Gestaltung คาร์ลส์รูเออ เยอรมนี ระหว่างปี 2553 และ 2554 เขาทำหน้าที่เป็น Humanitas ศาสตราจารย์รับศิลปะร่วมสมัยที่มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด [21]นิทรรศการ [แก้ไข]การทำงานของ Struth ได้รับการแสดงกันอย่างแพร่หลายในโซ และกลุ่มนิทรรศการ ฝ่าย Biennale เวนิส 44 (1990) และ IX Documenta (1992) ที่คัสเซิล แสดงเดี่ยวของเขาแรกนอกเยอรมนีเอาสถานที่แกลลอรี่ Fruitmarket เอดินบะระใน 1987 ในปี 1988, Struth จัดแสดงในกลุ่มการแสดง "อื่นปรวิสัย" จัดโดยสถาบันของสมัยศิลปะ ลอนดอน ซึ่งการกำหนดปัจจุบันของงานวิจัยที่เกิดในเยอรมนีในการปลุกของการทำงานของ Bechers [22] Struth มีนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกของเขาในภายหลังในสหรัฐอเมริกาที่เรเนซองส์สังคมในชิคาโกในปี 1990 [23] ต่อนิทรรศการ anthological ที่จัดขึ้นในปี 2002 ที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะดัลลัสและ MOCA ในลอสแอนเจลิส ใน 2003 งานของเขาถูกนำเสนอดีฮอลล์พิพิธภัณฑ์นคร มีการคัดกรองของวิดีโอหนึ่งชั่วโมงวิดีโอภาพของภาพที่ Struth มีการทำงานพ.ศ. 2539 [24] ศูนย์กลางนิทรรศการชุดพิพิธภัณฑ์ ซึ่งที่โดดเด่นที่ภาพดูเหมือนปกติของคนที่เข้าโบสถ์ พิพิธภัณฑ์ และสถานสาธารณะอื่นๆ ได้ ในปี 2007 เขากลายเป็นศิลปินร่วมสมัยแรกเคยไปจัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์เดลปราโด มาดริด ระหว่างชุดของเก่าแบบถาวรในปี 2553 ย้อนรอยที่ยุโรปของเขา, " Thomas Struth: รูปถ่ายปี 1978-2010" จัดขึ้นที่นสท์ Zürich ภายหลังเดินทางไป Kunstsammlung Nordrhein Westfalen K20 ดึสเซลดอร์ฟ Whitechapel Gallery ลอนดอน และ Museu Serralves ปอร์โตนิทรรศการหลัก [แก้ไข]1987 Kunsthalle เบิร์นLandesmuseum Münster 1987 Westfälisches ใน Münster Skulptur Projekteพิพิธภัณฑ์ศิลปะ พิตส์เบิร์ก USA 1991 คาร์เนกี1992 Kunstsammlung Nordrhein Westfalen ดึสเซลดอร์ฟ / มีส่วนร่วมใน Documenta IX คาสเซิล1992 Hirshhorn พิพิธภัณฑ์และสวนประติมากรรมที่สมิธโซเนียนสถาบันวอชิงตันดีซี สหรัฐอเมริกา1993 Kunsthalle ฮัมบูร์กปี 1994 สถาบันร่วมสมัยศิลปะ บอสตัน สหรัฐอเมริกาสามารถ 1995 Bonnพิพิธภัณฑ์ Sprengel 1997 ฮันโนเวอร์พิพิธภัณฑ์ปี 1998 Stedelijk อัมสเตอร์ดัมOberdan 2000 Spazio มิลาน2000 แห่งชาติพิพิธภัณฑ์ศิลปะ โตเกียว และเกียวโต2001 พิพิธภัณฑ์ไฮฟา อิสราเอล2001 Kunstsammlung, Bâle2002 นครพิพิธภัณฑ์ศิลปะ นิวยอร์ก2002 พิพิธภัณฑ์ศิลปะ ลอสแอนเจลิส2003 พิพิธภัณฑ์ศิลปะ ชิคาโก้2004 แฮมเบอร์เกอร์เวสต์ (พิพิธภัณฑ์ für Gegenwart) เบอร์ลิน2005 ทุก de Arte ลิมา2007 พิพิธภัณฑ์ Nacional เดลปราโด มาดริดPhotographische Sammlung/SK ท่าน Kultur, Köln ตาย 2008พิพิธภัณฑ์ 2008 ดาร์ Contemporanea Donna เร - MADRE, Neapelสะพานเด 2008 พิพิธภัณฑ์ แวนทิลเบิร์ก (เนเธอร์แลนด์)Fotografien 2010 1978-2010 เหล้ายินนสท์งานใหม่ 2010 เบคอน Max Hetzler เบอร์ลิน2011 Fotografien 1978-2010, K20 - Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen ดึสเซลดอร์ฟเก็บ Whitechapel 2011 ลอนดอนสเตอร์ลิง 2011 และ Francine คลาร์ก สถาบันศิลปะ ลเลี่ยมส์ แมสซาชูเซตส์มูลนิธิ Serralves 2011 ปอร์โตการรับรู้ [แก้ไข]Struth ได้รับรางวัลสเปกตรัมนานาชาติถ่ายภาพรางวัลต่ำกว่าแซกโซนี (1997) และรางวัล Mantz Werner สำหรับถ่ายภาพ ประเทศเนเธอร์แลนด์ (1992) เกียรตินิยมล่าสุดรวมเรซิเดนซี่กิตติมศักดิ์ที่ออโรราวิลล่าในลอสแองเจลิส (2013-2014); และสามัคคีธรรมเป็นกิตติมศักดิ์ที่ได้รับรางวัลโดยการรอยัลสถาบันของสถาปนิกชาวอังกฤษ (RIBA) [25]ตลาดศิลปะ [แก้ไข]Struth จะทำ ed

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โทมัสเยาะหยันจากวิกิพีเดียสารานุกรมเสรีโทมัสเยาะหยันเยาะหยันthomas 090108.jpg skstiftungkoeln เกิด 1954 Geldern, ดอร์ทเวสต์เยอรมนีสัญชาติเยอรมันศึกษาสถาบันศิลปะดึสเซลดอร์ฟ, Düsseldorfเป็นที่รู้จักสำหรับการถ่ายภาพพิพิธภัณฑ์ภาพผลงานเด่น(1989-2002) การเคลื่อนไหวDüsseldorfโรงเรียน การถ่ายภาพโทมัสเยาะหยัน(เกิด 1954) เป็นช่างภาพชาวเยอรมันที่เป็นที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับการถ่ายภาพของเขาพิพิธภัณฑ์ภาพวาดครอบครัวและ 1970 ภาพขาวดำของถนนของDüsseldorfและนิวยอร์ก เยาะหยันปัจจุบันอาศัยและทำงานอยู่ในกรุงเบอร์ลินและนิวยอร์ก. [1] [ซ่อน] 1 ชีวิตในวัยเด็กและการศึกษา2 งาน3 นิทรรศการ3.1 การจัดนิทรรศการหลักที่4 การรับรู้5 ตลาดศิลปะ6 เลือกบรรณานุกรม7 อ้างอิง8 ลิงค์ภายนอกชีวิตในวัยเด็กและการศึกษา[แก้ไข] เกิดมาเพื่อช่างปั้นเซรามิก Gisela เยาะหยันและผู้อำนวยการธนาคารเฮ็นเยาะหยันใน Geldern, เยอรมนี, [2] เยาะหยันรับการฝึกฝนที่Düsseldorfสถาบันการศึกษาจาก 1973 จนถึง 1980 ซึ่งเขาได้ศึกษาการวาดภาพครั้งแรกภายใต้ปีเตอร์ Kleemann และจากปี 1974 แกร์ฮาร์ดริกเตอร์ วาดขึ้นในการถ่ายภาพและด้วยการสนับสนุนของริกเตอร์เยาะหยันพร้อมกับ Candida Höfer, แอ็กเซิลHütteและ Roswitha Ronkholz ร่วมปีแรกของชั้นการถ่ายภาพใหม่ที่ดำเนินการโดย Bernd และ Hilla เคอร์ในปี 1976 [3] ในปี 2007 เขาเป็น ศิลปินในถิ่นที่อยู่ที่ศูนย์แอตแลนติกศิลปะ. ในปี 2007 Struth แต่งงานกับผู้เขียนสมิ ธ เบรย์ทาราในนิวยอร์ก. [4] ทำงาน [แก้ไข] ในปี 1976 เป็นส่วนหนึ่งของนิทรรศการนักศึกษาในสถาบันการศึกษาที่เยาะหยันแรกพบตาราง ประกอบด้วย 49 ภาพที่ถ่ายจากมุมมองของส่วนกลาง [5] บนถนนร้างของDüsseldorfแต่ละของพวกเขาเชื่อฟังตรรกะที่เข้มงวดของสมมาตรกลาง. [6] องค์ประกอบที่มีความเรียบง่ายและรูปถ่ายที่มีทั้งฉากหรือการจัดการในระบบดิจิตอลหลังการผลิต. [ 7] ความแตกต่างที่แข็งแกร่งของแสงและเงาก็จะหลีกเลี่ยงเยาะหยันพอใจเทาแสงเก่งกาจของตอนเช้า ให้บริการอาหารเพื่อเพิ่มการรักษาความเป็นกลางของฉาก. [8] ในปี 1977 และเยาะหยันHütteเดินทางไปประเทศอังกฤษเป็นเวลาสองเดือนและร่วมถ่ายภาพลักษณะที่แตกต่างของที่อยู่อาศัยในบริบทของเมืองลอนดอนตะวันออก ในปี 1978 เยาะหยันเป็นศิลปินคนแรกในบ้านที่ PS 1 สตูดิโอ, Long Island City. [9] ในปี 1979 Struth เดินทางไปยังกรุงปารีสเพื่อเข้าชมSchütteโทมัส, เพื่อนนักเรียนที่ Kunstakademie และยังคงถ่ายภาพของเขา cityscapes เขาก็ยังผลิตชุดที่คล้ายกันในกรุงโรม (1984), เอดินเบิร์ก (1985), โตเกียว (1986), และที่อื่น ๆ ผลงานเหล่านี้ส่วนใหญ่ในช่วงต้นประกอบด้วยภาพสีดำและสีขาวของถนน ตึกระฟ้ามีคุณลักษณะของการทำงานของเขาอีกหลายภาพของเขาพยายามที่จะแสดงให้คนที่มีความสัมพันธ์ที่มีกับสภาพแวดล้อมที่ทันสมัยวันของพวกเขา. ในช่วงกลางทศวรรษ 1980 Struth เพิ่มมิติใหม่ให้กับการทำงานของเขาเมื่อเขาเริ่มต้นในการผลิตการถ่ายภาพบุคคลในครอบครัวบาง ที่อยู่ในสีและอื่น ๆ ในสีดำและสีขาว นี้เกิดขึ้นหลังจากการประชุมกับนักจิตวิเคราะห์ Hartmann Ingo เป็นผลงานเหล่านี้พยายามที่จะแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงทางสังคมพื้นฐานภายในที่ดูเหมือนจะยังคงถ่ายภาพ. ในปี 1989 Struth เริ่มทำงานในรอบที่รู้จักกันดีของเขาพิพิธภัณฑ์ภาพอุทิศให้กับผู้เข้าชมบางส่วนของพิพิธภัณฑ์ที่ดีของโลกและสิ่งปลูกสร้างรวมทั้ง สถาบันศิลปะแห่งชิคาโกMusée du Louvre ในกรุงปารีส Accademia ในเวนิซและแพนธีออนในกรุงโรม ขยายการปฏิบัติหลังจากที่อาศัยอยู่ในเนเปิลส์และโรมในช่วงปลายปี 1980 นอกจากนี้เขายังถ่ายภาพผู้เข้าชมคริสตจักร จาก 1,998 ใน Struth ขยายชุดที่มีภาพที่ถ่ายในเว็บไซต์ที่มีความสำคัญของโลกที่มีประสิทธิภาพ (รวมทั้งไทม์สแควร์และอุทยานแห่งชาติโยเซมิตี) ภาพของเขาในพิพิธภัณฑ์ Pergamon ในกรุงเบอร์ลินที่นำมาระหว่างปี 1996 และปี 2001 ประกอบด้วยชุดแรกของพิพิธภัณฑ์ภาพทุ่มเททั้งหมดให้กับพิพิธภัณฑ์เดียวกับผลงานสถาปัตยกรรมและประติมากรรมตั้งแต่สมัยโบราณคลาสสิกรวมถึงแท่นบูชา Pergamon ที่มีชื่อเสียงและประตูการตลาดของ Milet. [ 10] หลังจากความพยายามที่ไม่ประสบความสำเร็จหลาย ๆ ที่จะทำให้การทำงานขึ้นอยู่กับภาพตรงไปตรงมาของผู้เข้าชมที่พิพิธภัณฑ์ Pergamon ในปี 2001 เขาตัดสินใจที่จะแต่งตำแหน่งของผู้เข้าร่วมในซีรีส์ของภาพถ่าย. [11] เยาะหยันของ "พิพิธภัณฑ์ Prado" ชุดจากปี 2005 ประกอบด้วย ห้าภาพที่ถ่ายในช่วงหนึ่งสัปดาห์ยิงจากมุมที่แตกต่างกันเล็กน้อยของผู้เข้าชม flocking รอบVelázquezลา Meninas นอกจากนี้ในปี 2005 เขาเริ่มผลิตชุดที่สองประกอบด้วยโคลสอัพของผู้ชมของงานเดียวที่ Hermitage ในเซนต์ปีเตอร์เบิร์ก นี่คือผู้ชมที่มีวัตถุกลางของการถ่ายภาพในขณะที่งานศิลปะของตัวเองยังคงอยู่นอกกรอบ โดยรวมถึงคนในภาพของเขาที่กำลังมองหาที่ศิลปะ "เยาะหยันทำให้ผู้ชม ... ตระหนักถึงการมีส่วนร่วมของตัวเองในความสำเร็จของความหมายของการทำงานที่ไม่เป็นผู้บริโภคเรื่อย ๆ แต่เป็นล่ามอีกครั้งของอดีตที่ผ่านมา." [12] พิจารณาตัวเองในDüsseldorfรายละเอียดของเยาะหยันยังคงขยายตัวในปี 1990 ระหว่างปี 1998 และปี 2006 Struth เริ่มกำจัดสิ่งสกปรกบนแผ่นดินโลกสำหรับการตั้งค่าป่าในประเทศญี่ปุ่น, ออสเตรเลีย, จีน, อเมริกาและยุโรป. [13] ครั้งแรกของเขาแปดรูปภาพขนาดใหญ่รูปแบบจากสวรรค์ที่ถูกสร้างขึ้นในปี 1998 ใน Daintree Rainforest ในออสเตรเลีย [14] ระหว่างปี 1995 และปี 2003 เขาผลิตชุดของการถ่ายภาพที่มีกลุ่มคนที่รวมตัวกันในสถานที่ที่เป็นสัญลักษณ์ไม่ว่าจะเป็นนักท่องเที่ยวหรือเป็นผู้แสวงบุญ. [15] สร้างขึ้นอีกครั้งทั่วเอเชียยุโรปและอเมริกา, ภาพสีภาพจิตรกรรมฝาผนังขนาดของปี 2010 ที่มีขึ้น 4 เมตรบันทึกยาวสลับซับซ้อนของโครงสร้างของพื้นที่วิจัยเทคโนอุตสาหกรรมระยะไกลและทางวิทยาศาสตร์เช่นสถาบันฟิสิกส์พืชยา, สถานีอวกาศ, dockyards, สิ่งอำนวยความสะดวกนิวเคลียร์และ edifices อื่น ๆ ของการผลิตเทคโนโลยี. [16] ในปี 2014, เยาะหยันนำเสนอชุด ภาพที่เขาอีกครั้งแทรกซึมสถานที่สำคัญของจินตนาการของมนุษย์เพื่อที่จะกลั่นกรองภูมิทัศน์ขององค์กร, การประดิษฐ์และวิศวกรรมดิจิตอล การเว็บไซต์แบบฉบับสำหรับการสร้างความฝันของวัฒนธรรมและจินตนาการซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มของภาพแสดงให้เห็นทัศนียภาพอันงดงามของดิสนีย์แลนด์และดิสนีย์แคลิฟอร์เนียแอดเวนเจอร์ (ไร้ฝูงชน) [17] แรงบันดาลใจบางส่วนโดย Katja Eichinger 2008 บทความใน Frankfurter Allgemeine Zeitung เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง มุมมองและการอ่านของสวนสนุกตั้งแต่จุดเริ่มต้นของพวกเขาในปี 1950. [18] ในขณะเดียวกันเยาะหยันยังคงเพิ่มคอลเลกชันของเขาในการถ่ายภาพบุคคลในครอบครัว. [19] ในปี 2002 แกร์ฮาร์ดริกเตอร์ถามเยาะหยันที่จะทำให้ภาพครอบครัวสำหรับบทความเกี่ยวกับของริกเตอร์ ทำงานในนิตยสารนิวยอร์กไทม์ ในปี 2011 เขาได้รับมอบหมายจากภาพหอศิลป์แห่งชาติที่จะทำให้ภาพที่สองของสมเด็จพระราชินีเอลิซาเบครั้งที่สองและดยุคแห่งเอดินบะระ. [20] จาก 1993-1996, เยาะหยันเป็นศาสตราจารย์แรกของการถ่ายภาพที่ Staatliche Hochschule für Gestaltung ใน Karlsruhe, ประเทศเยอรมัน ระหว่างปี 2010 และ 2011 เขาทำหน้าที่เป็น Humanitas อาจารย์ในงานศิลปะร่วมสมัยที่ Oxford University. [21] นิทรรศการ [แก้ไข] การทำงานเยาะหยันได้รับการแสดงกันอย่างแพร่หลายในการจัดนิทรรศการเดี่ยวและกลุ่มในหมู่พวกเขา Biennale 44 เวนิซ (1990) และ Documenta ทรงเครื่อง ( 1992) ที่คาสเซิล การแสดงเดี่ยวครั้งแรกนอกประเทศเยอรมนีจัดขึ้นที่ Fruitmarket แกลลอรี่, เอดินเบิร์กในปี 1987 ในปี 1988, เยาะหยันจัดแสดงในการแสดงกลุ่ม "เป้าหมายใหม่" จัดโดยสถาบันศิลปะร่วมสมัย, ลอนดอนซึ่งพยายามที่จะกำหนดในปัจจุบันของการวิจัยเกิด ในประเทศเยอรมนีในการปลุกของการทำงาน Bechers ส. [22] เยาะหยันต่อมามีการแสดงนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกของเขาในสหรัฐอเมริกาในสังคมยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาในชิคาโกในปี 1990 [23] หลังจากที่การจัดนิทรรศการ anthological จัดขึ้นในปี 2002 ที่ดัลลัสพิพิธภัณฑ์ศิลปะและ MOCA ใน Los Angeles ในปี 2003 ผลงานของเขาถูกนำเสนอในห้องโถงใหญ่ของพิพิธภัณฑ์เมโทรโพลิแทนมีการคัดกรองของวิดีโอหนึ่งชั่วโมงภาพวิดีโอภาพที่เยาะหยันได้ทำงานตั้งแต่ปี 1996 [24] เป็นศูนย์กลางของการจัดแสดงนิทรรศการที่ เป็นซีรีส์พิพิธภัณฑ์ซึ่งเป็นจุดเด่นของภาพที่ดูเหมือนธรรมดาของคนที่เข้ามาในโบสถ์พิพิธภัณฑ์และสถานที่สาธารณะอื่น ๆ ในปี 2007 เขากลายเป็นศิลปินร่วมสมัยแรกที่ได้รับการจัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์ Prado มาดริดในหมู่คอลเลกชันถาวรของเจ้านายเก่า. ในปี 2010 ย้อนหลังในยุโรปของการทำงานของเขา "โทมัสเยาะหยัน: 1978-2010 ภาพ" ถูกจัดขึ้น ที่หอศิลป์เมืองซูริคหลังจากนั้นเดินทางไป Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen K20, Düsseldorf; แกลลอรี่ไวท์ลอนดอน; และพิพิธภัณฑ์ Serralves, ปอร์โต. จัดนิทรรศการหลัก [แก้ไข] 1987 Kunsthalle เบิร์น1987 Westfälisches Landesmuseum มอนสเตอร์มีส่วนร่วมใน Skulptur Projekte Münster 1991 คาร์เนกีพิพิธภัณฑ์ศิลปะพิตส์เบิร์กสหรัฐอเมริกา1992 Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Düsseldorf / มีส่วนร่วมใน Documenta ทรงเครื่องคาสเซิล1992 Hirshhorn พิพิธภัณฑ์ และสวนประติมากรรมที่สถาบัน Smithsonian กรุงวอชิงตันดีซีประเทศสหรัฐอเมริกา1993 Kunsthalle ฮัมบูร์ก1994 สถาบันศิลปะร่วมสมัย, บอสตัน, สหรัฐอเมริกา1995 Kunstmuseum บอนน์1997 พิพิธภัณฑ์ Sprengel ฮันโนเวอร์1998 พิพิธภัณฑ์ Stedelijk อัมสเตอร์ดัม2000 Spazio Oberdan, มิลาน2000 พิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งชาติโตเกียวและเกียวโต2001 พิพิธภัณฑ์อิสราเอล2001 Kunstsammlung เบล2002 พิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรนิวยอร์ก2002 พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย, Los Angeles 2003 พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย, ชิคาโก2004 แฮมเบอร์เกอร์ Bahnhof (พิพิธภัณฑ์für Gegenwart), เบอร์ลิน2005 พิพิธภัณฑ์ศิลปะ, ลิมา2007 พิพิธภัณฑ์ ชาติเดล Prado ในมาดริด2,008 Die Photographische Sammlung / SK Stiftung Kultur, Köln 2008 พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย D'เอก Regina - MADRE, Neapel 2008 พิพิธภัณฑ์ Pont De ทิลบื (เนเธอร์แลนด์) 2010 Fotografien 1978-2010 หอศิลป์เมืองซูริค2010 งาน Galerie แม็กซ์ Hetzler, เบอร์ลิน2011 Fotografien 1978-2010, K20 - Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Düsseldorf 2011 ไวท์แกลลอรี่, ลอนดอน2011 สเตอร์ลิงและฟรานซีนคลาร์กสถาบันศิลปะวิลเลียมส์, แมสซาชูเซต2011 Serralves มูลนิธิปอร์โตรับรู้[แก้ไข] เยาะหยันได้รับรางวัลนานาชาติสเปกตรัมการถ่ายภาพ รางวัล Lower Saxony (1997) และเวอร์เนอร์ทซ์ได้รับรางวัลสำหรับการถ่ายภาพ, เนเธอร์แลนด์ (1992) เกียรตินิยมล่าสุดมีถิ่นที่อยู่กิตติมศักดิ์ที่ Villa ออโรราใน Los Angeles (2013-2014); และคบหากิตติมศักดิ์ได้รับรางวัลจากสถาบันรอยัลสถาปนิกอังกฤษ (RIBA). [25] ตลาดศิลปะ [แก้ไข] เยาะหยันมักจะทำงานในเอ็ด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โทมัส struth
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี โทมัส struth

struth โทมัส skstiftungkoeln 090108 . jpg

เกิด 1954 Geldern , North ไรน์เวสต์ฟาเลีย , เยอรมันตะวันตกสัญชาติเยอรมัน

การศึกษาสถาปัตยกรรมกรีกโบราณดึสเซลดอร์ฟ , เป็นที่รู้จักสำหรับการถ่ายภาพ

ชื่นชมงานพิพิธภัณฑ์ภาพถ่าย ( 2532 - 2545 )
เคลื่อนไหวนอกซ์วิลล์ โรงเรียน การถ่ายภาพ
โทมัส struth ( เกิด 1954 ) เป็นช่างภาพชาวเยอรมัน ที่เป็นที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับภาพพิพิธภัณฑ์ของเขา ครอบครัว portraits และ 1970 สีดำและขาวภาพถ่ายของถนนของ สตีเฟน ฮอว์คิง และนิวยอร์ก struth ปัจจุบันอาศัยและทำงานในเบอร์ลินและนิวยอร์ก [ 1 ]

เนื้อหา [ ซ่อน ]
1 ชีวิตในวัยเด็กและการศึกษา
2
3
3.1 นิทรรศการหลักนิทรรศการ
4
5 ตลาดรับรู้ศิลปะ
6
เลือกบรรณานุกรมการอ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอก
7
8 ชีวิตในวัยเด็กและการศึกษา [ แก้ไข ]
เกิดเซรามิค พอตเตอร์ที่สุด struth และกรรมการธนาคาร ไฮน์ริช struth ใน Geldern , เยอรมนี , [ 2 ] struth ฝึกที่นอกซ์วิลล์ Academy จาก 2516 จนถึงปี 1980 ที่เขาเริ่มต้นเรียนจิตรกรรมภายใต้ปีเตอร์ kleemann และจาก 1974 Gerhard Richter . ชอบการถ่ายภาพ และมีมากขึ้นของ struth ริกเตอร์ , สนับสนุนพร้อมกับผล H ö Fer , Axel H ü tte , และ roswitha ronkholz เข้าร่วมปีแรกของชั้นเรียนใหม่การถ่ายภาพและวิ่งโดย Bernd hilla เบเคอร์ใน 1976 . [ 3 ] ในปี 2007 เขาเป็นศิลปินในพำนักที่ศูนย์ศิลปะแอตแลนติก .

( struth เขียนแต่งงาน ธารา เบรย์ สมิธในนิวยอร์ก [ 4 ] [ แก้ไข ]


งานในปี 1976 เป็นส่วนหนึ่งของนิทรรศการ นักเรียนที่โรงเรียน ,struth ครั้งแรกแสดงตารางประกอบด้วย 49 ภาพถ่ายจากมุมมองส่วนกลาง [ 5 ] ในดึสเซลดอร์ฟเป็นถนนร้าง แต่ละของพวกเขาตามตรรกะที่เข้มงวดของเซ็นทรัลสมมาตร [ 6 ] องค์ประกอบจะง่ายและภาพจะไม่แสดงหรือเซ็นชื่อแบบดิจิทัลควบคุมในการผลิตโพสต์ [ 7 ] ความแตกต่างของแสงและแข็งแรง เงายังหลีกเลี่ยง struth เทา , เลือก ,แสง uninflected ของตอนเช้า นี้ให้บริการเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการรักษาความเป็นกลางของฉาก [ 8 ]

ใน 1977 struth และ H ü tte เดินทางไปอังกฤษ 2 เดือน และร่วมมือกับภาพด้านต่าง ๆของที่อยู่อาศัยในบริบทของชุมชนเมืองลอนดอนตะวันออก ในปี 1978 struth เป็นศิลปินแรกในบ้านที่สตูดิโอ PS 1 , Long Island City[ 9 ] ในปี 1979 struth เดินทางไปปารีสเพื่อเยี่ยมชมโทมัส Sch ü tte เพื่อนนักศึกษาที่ kunstakademie และต่อเนื่องภาพถ่ายของ cityscapes . เขาก็จะผลิตชุดคล้ายกันในโรม ( 1984 ) , เอดินบะระ ( 1985 ) , โตเกียว ( 1986 ) , และที่อื่น ๆ งานเหล่านี้ส่วนใหญ่ประกอบด้วยภาพขาวดำของถนน ตึกระฟ้าเป็นอีกคุณสมบัติหนึ่งของการทำงาน