- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The attempt to establish the field
The attempt to establish the field of psychohistory can be traced back to Freud himself. In various works, he tried to show the relevance of psychoanalysis for understanding both general historical problems (e.g. Totem and Taboo, 1913 and Civilization and its Discontents, 1930) and individual figures in history (Leonardo da Vinci and a Memory of His Childhood, 1910). Although a few scholars tried to follow Freud's lead in the 1910s and 1920s by writing psychobiographies of famous historical figures, historians remained largely immune to psychoanalytic influence until after World War II. The rise of Hitler and National Socialism made explanations that emphasized irrational forces seem more compelling, and the author of a psychobiographical study of Hitler, William L. Langer, devoted his presidential address at the meeting of the American Historical Association in 1957 to urging historians to use the insights of depth psychology. The next year Erik H. Erikson published his widely reviewed psychoanalytic biography of Martin Luther (Young Man Luther: A Study in Psychoanalysis and History, 1958). Books, articles and dissertations in the field multiplied in the 1960s and 1970s. By the early 1970s, the Journal of Psychohistory had been founded, and a few history departments began to offer psychohistory as a field for doctoral study.
Yet even its most ardent defenders could not ignore the volleys of hostile criticism that soon erupted from all quarters. “Psycho-history is Bunk,” proclaimed the title of one typical attack. The author of a book devoted to arguing the defects of psychohistory proclaimed that “little, if any, psychohistory is good history.”1 Initially closely tied to Freud's version of psychoanalysis, psychohistorians too often shared Freud's dogmatic belief in the objective and scientific status of his claims. Lloyd deMause, founder of both the Institute for Psychohistory in New York and the Journal of Psychohistory, insisted, for example, that psychohistory is “specifically concerned with establishing laws and discovering causes in precisely the Hempelian manner [Hempel believed that history should aspire to be scientific]. The relationship between history and psychohistory is parallel to the relationship between astrology and astronomy.” Psychohistory is like astronomy, the real science. But when DeMause recounted how he gathered material from various epochs of history on the motivations that led to war and used his own self-analysis to penetrate the meaning of the material, he only seemed to be inflating his own subjective perceptions with scientific pretensions. And when he proclaimed that in this fashion he had discovered that psychohistory “is a process of finding out what we all already know and act upon,” he committed history's cardinal sin of anachronism.2 He assumed that what explained his motives in twentieth-century America was timeless and could explain motivation at any other time and place.
Perhaps most damaging, however, was the problem of evidence. Freud's conception of individual development emphasized infantile sexual feelings as the source of life-long psychological conflicts, but almost nothing is known about the infantile sexual feelings of any historical figure. As a result, critics frequently denounced psychohistorians' inferences from scanty evidence as unsupported speculation. In his study of Leonardo da Vinci, for example, Freud derived his entire analysis from one childhood memory reported by the Italian artist. Leonardo wrote in one of his scientific notebooks that he remembered “that while I was in my cradle a vulture came down to me, and opened my mouth with its tail, and struck me many times with its tail against my lips.”3 From this Freud inferred Leonardo's supposed homosexual feelings, his artistic interest in the figure of the Virgin Mary, embarrassment about his illegitimacy, his lifelong scientific curiosity, and even the smile on the Mona Lisa. In this and many other works of psychohistory, the conclusions seemed fantastic given the meager evidence available.
The derision and incredulity that had first greeted Freud spilled over onto psychohistory and only intensified with the renewed attacks on Freud's character and career in the 1970s and 1980s. By the 1990s both psychohistory and Freud had fallen into a kind of grand canyon of intellectual disrepute. In a defense of Freud published in 1993, Paul Robinson referred to the “avalanche of anti-Freudian writings.” Some predicted that psychoanalysis would go the way of mesmerism and phrenology, discredited as bogus pseudo-science.4 The scholars associated with the Journal of Psychohistory soon found themselves buried under the criticism. One defender tried to save the field by disassociating it from the journal. According to William McKinley Runyan, the Journal of Psychohistory contained so many deeply flawed articles that “it has been a public relations embarrassment for the wider field.”5
The most adamant defenses of psychohistory inadvertently played into the hands of the critics. In a 1987 article on “The Perilous Purview of Psychohistory” in the Journal of Psychohistory, for example, Casper G. Schmidt glossed over the difficulty of finding evidence about infantile sexual feelings and reduced all intellectual criticisms of the field to psychological motives. He insisted that resistance to psychohistory came from fears of getting in touch with “the deepest madness of the human mind,” anxieties about “facing unbearable despair” caused by the dreadful record of human history, guilt about the human potential for primitive and destructive behavior, and intense shame about human imperfections. As if to substantiate charges that psychohistorians tended to present an ahistorical view of the past, he rashly proclaimed that good parents were “so pitifully scarce” in history “as not to be found often in most centuries before the present one.”6 Schmidt's defense only succeeded in making the defects of psychohistory more glaring.
Even the most subtle and sophisticated historians working in the vein uncovered by Freud and psychoanalysis found themselves forced to take a defensive posture. Peter Gay, for example, who undertook psychoanalytic training, wrote extensively about Freud, and used Freudian insights in his work, insisted that his “continuing sensitivity to the impact of social, political, [and] economic realities on the mind” made him “hesitate to call myself a psychohistorian; rather I like to think of myself as a historian informed by psy-choanalysis.”7 Gay tried to pick his way carefully around the question of culture (the historically changing) vs. nature (the timeless in human motivation). “The argument proclaiming man's cultural nature enshrines an important truth,” he admits, “but, as Freud asserted over and over, not the whole truth. Psychoanalysts have never withdrawn their attention from the individual's unique-ness.”8 In this way, Gay too linked psychoanalysis with those traits in the individual that resist culture and by implication with what resists historical change. He had not resolved the central dilemma of psychohistory: how could historians, who by definition studied the changes in human life, use an approach that emphasized the timeless?
In all fairness, it must be granted that the deck was stacked against psychohistory from the start. Historians viewed psychological theories with distrust, but psychologists usually ignored history altogether in their eagerness to establish their scientific credentials. Psychology traces its origins as a science to Wilhelm Wundt, who opened an experimental laboratory for psychology at the University of Leipzig in 1879. Although Wundt himself expressed an interest in the cultural influences on psychological processes (Völkerpsychologie), his followers opted instead for Wundt's experimental physiological model of psychological research. Psychologists emphasized the biological foundations of psychology, relied on studies of behavior carried out in the laboratory setting, preferred quantitative methods of investigation, neglected biographical tools, and ignored most forms of social and cultural, not to mention historical, explanation. Psychoanalysis, with its emphasis on early childhood sexual feelings and clinical study of individual cases in a therapeutic setting, never fitted comfortably into this vision of psychology as a discipline. Although Freud believed that psychoanalysis could give psychiatry “its missing psychological foundation” and urged its inclusion in the curriculum of medical schools, psychoanalysis never established an enduring institutional base in universities or mental hospitals.9 Disputes among Freudians themselves over the proper interpretation of Freud's work and the rapid multiplication of alternative psychological forms of clinical analysis also threatened the legitimacy of psychoanalysis, even within the clinically oriented community of psychologists.
Recent trends in psychology and psychiatry have in some ways pulled these fields even further away from history. The rising prominence of drug therapies as treatments for psychiatric disorders and the burgeoning of cognitive and neuroscience studies have resulted in a de-emphasis on personal subjectivity in favor of the objective factors of brain chemistry. Jeffrey Prager, a sociologist and practicing psychoanalyst, calls this de-emphasis “the death of the mind.”10 Both the natural and social sciences have come to view individual subjectivity as a red herring, a kind of mirage with no real substance. The self, according to Michael S. Gazzaniga, one proponent of this position, is an illusion or a fiction, the illusion that we are in charge of our lives. Mind, which Gazzaniga equates with consciousness, plays a very small role because ninety-eight percent of brain activity takes place outside of conscious awareness. As a consequence, for Gazzaniga “psychology itse
Yet even its most ardent defenders could not ignore the volleys of hostile criticism that soon erupted from all quarters. “Psycho-history is Bunk,” proclaimed the title of one typical attack. The author of a book devoted to arguing the defects of psychohistory proclaimed that “little, if any, psychohistory is good history.”1 Initially closely tied to Freud's version of psychoanalysis, psychohistorians too often shared Freud's dogmatic belief in the objective and scientific status of his claims. Lloyd deMause, founder of both the Institute for Psychohistory in New York and the Journal of Psychohistory, insisted, for example, that psychohistory is “specifically concerned with establishing laws and discovering causes in precisely the Hempelian manner [Hempel believed that history should aspire to be scientific]. The relationship between history and psychohistory is parallel to the relationship between astrology and astronomy.” Psychohistory is like astronomy, the real science. But when DeMause recounted how he gathered material from various epochs of history on the motivations that led to war and used his own self-analysis to penetrate the meaning of the material, he only seemed to be inflating his own subjective perceptions with scientific pretensions. And when he proclaimed that in this fashion he had discovered that psychohistory “is a process of finding out what we all already know and act upon,” he committed history's cardinal sin of anachronism.2 He assumed that what explained his motives in twentieth-century America was timeless and could explain motivation at any other time and place.
Perhaps most damaging, however, was the problem of evidence. Freud's conception of individual development emphasized infantile sexual feelings as the source of life-long psychological conflicts, but almost nothing is known about the infantile sexual feelings of any historical figure. As a result, critics frequently denounced psychohistorians' inferences from scanty evidence as unsupported speculation. In his study of Leonardo da Vinci, for example, Freud derived his entire analysis from one childhood memory reported by the Italian artist. Leonardo wrote in one of his scientific notebooks that he remembered “that while I was in my cradle a vulture came down to me, and opened my mouth with its tail, and struck me many times with its tail against my lips.”3 From this Freud inferred Leonardo's supposed homosexual feelings, his artistic interest in the figure of the Virgin Mary, embarrassment about his illegitimacy, his lifelong scientific curiosity, and even the smile on the Mona Lisa. In this and many other works of psychohistory, the conclusions seemed fantastic given the meager evidence available.
The derision and incredulity that had first greeted Freud spilled over onto psychohistory and only intensified with the renewed attacks on Freud's character and career in the 1970s and 1980s. By the 1990s both psychohistory and Freud had fallen into a kind of grand canyon of intellectual disrepute. In a defense of Freud published in 1993, Paul Robinson referred to the “avalanche of anti-Freudian writings.” Some predicted that psychoanalysis would go the way of mesmerism and phrenology, discredited as bogus pseudo-science.4 The scholars associated with the Journal of Psychohistory soon found themselves buried under the criticism. One defender tried to save the field by disassociating it from the journal. According to William McKinley Runyan, the Journal of Psychohistory contained so many deeply flawed articles that “it has been a public relations embarrassment for the wider field.”5
The most adamant defenses of psychohistory inadvertently played into the hands of the critics. In a 1987 article on “The Perilous Purview of Psychohistory” in the Journal of Psychohistory, for example, Casper G. Schmidt glossed over the difficulty of finding evidence about infantile sexual feelings and reduced all intellectual criticisms of the field to psychological motives. He insisted that resistance to psychohistory came from fears of getting in touch with “the deepest madness of the human mind,” anxieties about “facing unbearable despair” caused by the dreadful record of human history, guilt about the human potential for primitive and destructive behavior, and intense shame about human imperfections. As if to substantiate charges that psychohistorians tended to present an ahistorical view of the past, he rashly proclaimed that good parents were “so pitifully scarce” in history “as not to be found often in most centuries before the present one.”6 Schmidt's defense only succeeded in making the defects of psychohistory more glaring.
Even the most subtle and sophisticated historians working in the vein uncovered by Freud and psychoanalysis found themselves forced to take a defensive posture. Peter Gay, for example, who undertook psychoanalytic training, wrote extensively about Freud, and used Freudian insights in his work, insisted that his “continuing sensitivity to the impact of social, political, [and] economic realities on the mind” made him “hesitate to call myself a psychohistorian; rather I like to think of myself as a historian informed by psy-choanalysis.”7 Gay tried to pick his way carefully around the question of culture (the historically changing) vs. nature (the timeless in human motivation). “The argument proclaiming man's cultural nature enshrines an important truth,” he admits, “but, as Freud asserted over and over, not the whole truth. Psychoanalysts have never withdrawn their attention from the individual's unique-ness.”8 In this way, Gay too linked psychoanalysis with those traits in the individual that resist culture and by implication with what resists historical change. He had not resolved the central dilemma of psychohistory: how could historians, who by definition studied the changes in human life, use an approach that emphasized the timeless?
In all fairness, it must be granted that the deck was stacked against psychohistory from the start. Historians viewed psychological theories with distrust, but psychologists usually ignored history altogether in their eagerness to establish their scientific credentials. Psychology traces its origins as a science to Wilhelm Wundt, who opened an experimental laboratory for psychology at the University of Leipzig in 1879. Although Wundt himself expressed an interest in the cultural influences on psychological processes (Völkerpsychologie), his followers opted instead for Wundt's experimental physiological model of psychological research. Psychologists emphasized the biological foundations of psychology, relied on studies of behavior carried out in the laboratory setting, preferred quantitative methods of investigation, neglected biographical tools, and ignored most forms of social and cultural, not to mention historical, explanation. Psychoanalysis, with its emphasis on early childhood sexual feelings and clinical study of individual cases in a therapeutic setting, never fitted comfortably into this vision of psychology as a discipline. Although Freud believed that psychoanalysis could give psychiatry “its missing psychological foundation” and urged its inclusion in the curriculum of medical schools, psychoanalysis never established an enduring institutional base in universities or mental hospitals.9 Disputes among Freudians themselves over the proper interpretation of Freud's work and the rapid multiplication of alternative psychological forms of clinical analysis also threatened the legitimacy of psychoanalysis, even within the clinically oriented community of psychologists.
Recent trends in psychology and psychiatry have in some ways pulled these fields even further away from history. The rising prominence of drug therapies as treatments for psychiatric disorders and the burgeoning of cognitive and neuroscience studies have resulted in a de-emphasis on personal subjectivity in favor of the objective factors of brain chemistry. Jeffrey Prager, a sociologist and practicing psychoanalyst, calls this de-emphasis “the death of the mind.”10 Both the natural and social sciences have come to view individual subjectivity as a red herring, a kind of mirage with no real substance. The self, according to Michael S. Gazzaniga, one proponent of this position, is an illusion or a fiction, the illusion that we are in charge of our lives. Mind, which Gazzaniga equates with consciousness, plays a very small role because ninety-eight percent of brain activity takes place outside of conscious awareness. As a consequence, for Gazzaniga “psychology itse
0/5000
ความพยายามที่จะสร้างเขตข้อมูลของ psychohistory สามารถติดตามกลับไป Freud เอง ในงานต่าง ๆ เขาพยายามที่จะแสดงความเกี่ยวข้องของ psychoanalysis สำหรับทำความเข้าใจปัญหาประวัติศาสตร์ทั่วไป (เช่น Totem และ ห้าม ค.ศ. 1913 และอารยธรรม และ Discontents ของ 1930) และตัวเลขแต่ละตัวในประวัติศาสตร์ (Leonardo ดาวินชีและเป็นหน่วยความจำของพระเด็ก 1910) แม้ว่านักวิชาการกี่พยายามทำตามเป้าหมายของ Freud ใน 1910s ในปี 1920 โดยเขียน psychobiographies ของภาพประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียง นักประวัติศาสตร์ยังคงใหญ่สร้างอิทธิพล psychoanalytic จนกระทั่งหลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง เพิ่มขึ้นของฮิตเลอร์และสังคมนิยมแห่งชาติได้คำอธิบายที่เน้นจำนวนอตรรกยะกองกำลังดู ผลยิ่ง และผู้เขียนศึกษา psychobiographical ของฮิตเลอร์ William L. Langer ทุ่มเทที่อยู่ของประธานาธิบดีในการประชุมของสมาคมประวัติศาสตร์อเมริกันทั้งเพื่อกระตุ้นให้นักประวัติศาสตร์ใช้ข้อมูลเชิงลึกของจิตวิทยาความลึก Erik H. Erikson ประกาศเขาอย่างกว้างขวางในปีถัดไปตรวจสอบประวัติ psychoanalytic ของมาร์ตินลูเธอร์ (ลูเธอร์คนหนุ่มสาว: ศึกษา A Psychoanalysis และประวัติ 1958) หนังสือ บทความ และ dissertations ในฟิลด์คูณในช่วงปี 1960 และทศวรรษ 1970 โดยในช่วงทศวรรษ 1970 สมุด Psychohistory ได้ถูกก่อตั้งขึ้น และแผนกประวัติกี่เริ่มให้ psychohistory เป็นเขตศึกษาเอกYet even its most ardent defenders could not ignore the volleys of hostile criticism that soon erupted from all quarters. “Psycho-history is Bunk,” proclaimed the title of one typical attack. The author of a book devoted to arguing the defects of psychohistory proclaimed that “little, if any, psychohistory is good history.”1 Initially closely tied to Freud's version of psychoanalysis, psychohistorians too often shared Freud's dogmatic belief in the objective and scientific status of his claims. Lloyd deMause, founder of both the Institute for Psychohistory in New York and the Journal of Psychohistory, insisted, for example, that psychohistory is “specifically concerned with establishing laws and discovering causes in precisely the Hempelian manner [Hempel believed that history should aspire to be scientific]. The relationship between history and psychohistory is parallel to the relationship between astrology and astronomy.” Psychohistory is like astronomy, the real science. But when DeMause recounted how he gathered material from various epochs of history on the motivations that led to war and used his own self-analysis to penetrate the meaning of the material, he only seemed to be inflating his own subjective perceptions with scientific pretensions. And when he proclaimed that in this fashion he had discovered that psychohistory “is a process of finding out what we all already know and act upon,” he committed history's cardinal sin of anachronism.2 He assumed that what explained his motives in twentieth-century America was timeless and could explain motivation at any other time and place.อาจจะเสียหายมากที่สุด อย่างไรก็ตาม ได้ของหลักฐาน พัฒนาแต่ละแนวความคิดของ Freud เน้นความรู้สึกทางเพศ infantile เป็นแหล่งที่มาของความขัดแย้งในจิตใจตลอดชีวิต แต่แทบไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศ infantile ของเลขใด ๆ ทางประวัติศาสตร์ ดัง นักวิจารณ์มักประณาม psychohistorians' inferences จากหลักฐาน scanty เป็นเก็งกำไรไม่ ในการเขาศึกษาของดาวินชี Leonardo เช่น Freud มาวิเคราะห์ของเขาทั้งหมดจากหน่วยความจำวัยเด็กหนึ่งที่รายงาน โดยศิลปินชาวอิตาลี Leonardo เขียนในสมุดบันทึกทางวิทยาศาสตร์ของเขาที่เขาจดจำ "ว่า ในขณะที่ผมอยู่ในอู่ของฉัน แร้งมาลงกับฉัน และเปิดปากของฉัน ด้วยหาง และหลงหลายครั้ง ด้วยหางกับริมฝีปากของฉัน" 3 จากนี้ Freud สรุปของ Leonardo ควรรู้สึกเกย์ สนใจศิลปะในรูปของเวอร์จินแมรี ความลำบากใจเกี่ยวกับ illegitimacy ของเขา เขาเห็นวิทยาศาสตร์รอง และแม้แต่รอยยิ้มบนโมนาลิซา ในนี้และผลงานอื่น ๆ ของ psychohistory บทสรุปดูเหมือนสถานให้มีหลักฐานไม่เพียงพอDerision และความกังขาที่มีแรกรับการต้อนรับ Freud หกมากกว่าบน psychohistory และ intensified เท่า กับการโจมตีใหม่ของ Freud อักขระและอาชีพในทศวรรษ 1970 และทศวรรษที่ 1980 โดยปี 1990 psychohistory และ Freud ได้ตกลงเข้าของแกรนด์แคนยอนของปัญญาผู้เสียคน ในการป้องกันของ Freud เผยแพร่ในปี 1993 โรบินสัน Paul อ้างถึง "หิมะถล่มของ Freudian ต่อต้านงานเขียน" บางคนคาดการณ์ว่า psychoanalysis จะไปแบบ mesmerism และ phrenology, discredited เป็นปลอมหลอก-science.4 นักวิชาการที่เกี่ยวข้องกับสมุด Psychohistory เร็ว ๆ นี้พบตัวเองที่ฝังอยู่ภายใต้การวิจารณ์ กองหลังหนึ่งพยายามบันทึกฟิลด์ โดยแยกความสัมพันธ์จากสมุดรายวัน ตาม William McKinley Runyan สมุด Psychohistory อยู่หลายบทความลึก flawed ว่า "จะได้รับความลำบากใจในการประชาสัมพันธ์สำหรับฟิลด์กว้าง" 5The most adamant defenses of psychohistory inadvertently played into the hands of the critics. In a 1987 article on “The Perilous Purview of Psychohistory” in the Journal of Psychohistory, for example, Casper G. Schmidt glossed over the difficulty of finding evidence about infantile sexual feelings and reduced all intellectual criticisms of the field to psychological motives. He insisted that resistance to psychohistory came from fears of getting in touch with “the deepest madness of the human mind,” anxieties about “facing unbearable despair” caused by the dreadful record of human history, guilt about the human potential for primitive and destructive behavior, and intense shame about human imperfections. As if to substantiate charges that psychohistorians tended to present an ahistorical view of the past, he rashly proclaimed that good parents were “so pitifully scarce” in history “as not to be found often in most centuries before the present one.”6 Schmidt's defense only succeeded in making the defects of psychohistory more glaring.Even the most subtle and sophisticated historians working in the vein uncovered by Freud and psychoanalysis found themselves forced to take a defensive posture. Peter Gay, for example, who undertook psychoanalytic training, wrote extensively about Freud, and used Freudian insights in his work, insisted that his “continuing sensitivity to the impact of social, political, [and] economic realities on the mind” made him “hesitate to call myself a psychohistorian; rather I like to think of myself as a historian informed by psy-choanalysis.”7 Gay tried to pick his way carefully around the question of culture (the historically changing) vs. nature (the timeless in human motivation). “The argument proclaiming man's cultural nature enshrines an important truth,” he admits, “but, as Freud asserted over and over, not the whole truth. Psychoanalysts have never withdrawn their attention from the individual's unique-ness.”8 In this way, Gay too linked psychoanalysis with those traits in the individual that resist culture and by implication with what resists historical change. He had not resolved the central dilemma of psychohistory: how could historians, who by definition studied the changes in human life, use an approach that emphasized the timeless?In all fairness, it must be granted that the deck was stacked against psychohistory from the start. Historians viewed psychological theories with distrust, but psychologists usually ignored history altogether in their eagerness to establish their scientific credentials. Psychology traces its origins as a science to Wilhelm Wundt, who opened an experimental laboratory for psychology at the University of Leipzig in 1879. Although Wundt himself expressed an interest in the cultural influences on psychological processes (Völkerpsychologie), his followers opted instead for Wundt's experimental physiological model of psychological research. Psychologists emphasized the biological foundations of psychology, relied on studies of behavior carried out in the laboratory setting, preferred quantitative methods of investigation, neglected biographical tools, and ignored most forms of social and cultural, not to mention historical, explanation. Psychoanalysis, with its emphasis on early childhood sexual feelings and clinical study of individual cases in a therapeutic setting, never fitted comfortably into this vision of psychology as a discipline. Although Freud believed that psychoanalysis could give psychiatry “its missing psychological foundation” and urged its inclusion in the curriculum of medical schools, psychoanalysis never established an enduring institutional base in universities or mental hospitals.9 Disputes among Freudians themselves over the proper interpretation of Freud's work and the rapid multiplication of alternative psychological forms of clinical analysis also threatened the legitimacy of psychoanalysis, even within the clinically oriented community of psychologists.Recent trends in psychology and psychiatry have in some ways pulled these fields even further away from history. The rising prominence of drug therapies as treatments for psychiatric disorders and the burgeoning of cognitive and neuroscience studies have resulted in a de-emphasis on personal subjectivity in favor of the objective factors of brain chemistry. Jeffrey Prager, a sociologist and practicing psychoanalyst, calls this de-emphasis “the death of the mind.”10 Both the natural and social sciences have come to view individual subjectivity as a red herring, a kind of mirage with no real substance. The self, according to Michael S. Gazzaniga, one proponent of this position, is an illusion or a fiction, the illusion that we are in charge of our lives. Mind, which Gazzaniga equates with consciousness, plays a very small role because ninety-eight percent of brain activity takes place outside of conscious awareness. As a consequence, for Gazzaniga “psychology itse
การแปล กรุณารอสักครู่..
พยายามที่จะสร้างเขตของไซโคที่สามารถตรวจสอบกลับไปฟรอยด์ตัวเอง ในงานต่าง ๆ เขาพยายามที่จะแสดงให้เห็นความเกี่ยวข้องของจิตวิเคราะห์สำหรับการทำความเข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้นในอดีตทั้งทั่วไป (เช่น Totem และ Taboo, 1913 และอารยธรรมและ Discontents ของ 1930) และตัวเลขของแต่ละบุคคลในประวัติศาสตร์ (เลโอนาร์โดดาวินชีและความทรงจำวัยเด็กของเขาที่ 1910 ) แม้ว่านักวิชาการไม่กี่พยายามที่จะทำตามนำของฟรอยด์ใน 1910s และ 1920s โดยการเขียน psychobiographies ของตัวเลขประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียงนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ยังภูมิคุ้มกันในการมีอิทธิพลต่อจิตจนกระทั่งหลังสงครามโลกครั้งที่สอง การเพิ่มขึ้นของฮิตเลอร์และนาซีแห่งชาติทำคำอธิบายที่เน้นกองกำลังไม่ลงตัวดูน่าสนใจมากขึ้นและผู้เขียนของการศึกษา psychobiographical ของฮิตเลอร์, วิลเลียมลิตรแลงเกอร์อุทิศที่อยู่ของประธานาธิบดีในที่ประชุมของสมาคมอเมริกันประวัติศาสตร์ในปี 1957 เพื่อกระตุ้นให้ประวัติศาสตร์ ใช้ข้อมูลเชิงลึกของจิตวิทยาเชิงลึก ปีต่อมาเอริคเอชอีริคสันตีพิมพ์ชีวประวัติของเขาจิตวิเคราะห์การตรวจสอบกันอย่างแพร่หลายของมาร์ตินลูเธอร์ (ลูเทอร์ชายหนุ่ม: ศึกษาในจิตวิเคราะห์และประวัติศาสตร์ 1958) หนังสือบทความและวิทยานิพนธ์ในสาขาเพิ่มขึ้นอีกในปี 1960 และ 1970 โดยต้นปี 1970 วารสารไซโคได้รับการก่อตั้งขึ้นและแผนกประวัติศาสตร์ไม่กี่เริ่มที่จะนำเสนอที่ไซโคเป็นเขตข้อมูลสำหรับการศึกษาระดับปริญญาเอก.
แต่แม้กองหลังกระตือรือร้นมากที่สุดที่ไม่สามารถละเลยก้องของการวิจารณ์ที่เป็นมิตรว่าเร็ว ๆ นี้ปะทุขึ้นจากไตรมาสทั้งหมด "ประวัติศาสตร์โรคจิตเป็นสองชั้น" ประกาศชื่อของการโจมตีทั่วไป ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ที่ทุ่มเทให้กับการพิจารณาข้อบกพร่องของไซโคที่ประกาศว่า "เล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้ามีไซโคเป็นประวัติศาสตร์ที่ดี." 1 ในขั้นต้นเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับรุ่นของฟรอยด์ของจิตวิเคราะห์, psychohistorians ที่ใช้ร่วมกันบ่อยเกินไปเชื่อดันทุรังของฟรอยด์ในวัตถุประสงค์และสถานะทางวิทยาศาสตร์ของ เรียกร้องของเขา ลอยด์ deMause ผู้ก่อตั้งของทั้งสองสถาบันที่ไซโคในนิวยอร์กและวารสารไซโคยืนยันเช่นไซโคที่เป็น "ความกังวลโดยเฉพาะกับการสร้างกฎหมายและการค้นพบสาเหตุในแม่นยำลักษณะ Hempelian [เพิลเชื่อว่าประวัติศาสตร์ที่ควรปรารถนาที่จะเป็น วิทยาศาสตร์] ความสัมพันธ์ระหว่างประวัติศาสตร์และไซโคขนานกับความสัมพันธ์ระหว่างโหราศาสตร์และดาราศาสตร์. "ไซโคเป็นเหมือนดาราศาสตร์วิทยาศาสตร์ที่แท้จริง แต่เมื่อ DeMause เล่าให้ฟังว่าเขารวบรวมข้อมูลจากยุคสมัยต่างๆของประวัติศาสตร์แรงจูงใจที่นำไปสู่สงครามและใช้การวิเคราะห์ตัวเองของเขาเองที่จะเจาะความหมายของวัสดุที่เขาดูเหมือนจะพองอัตนัยการรับรู้ของตัวเองกับเจ้าขุนมูลนายทางวิทยาศาสตร์ และเมื่อเขาประกาศว่าแบบนี้เขาได้ค้นพบว่าไซโค "เป็นกระบวนการของการค้นหาสิ่งที่เราทุกคนรู้อยู่แล้วและการกระทำที่เกิดขึ้นใน" เขามุ่งมั่นบาปพระคาร์ดินัลประวัติศาสตร์ของ anachronism.2 เขาคิดว่าสิ่งที่อธิบายแรงจูงใจของเขาในศตวรรษที่ยี่สิบ อเมริกาเป็นอมตะและสามารถอธิบายได้ว่าแรงจูงใจในเวลาอื่น ๆ และสถานที่.
บางทีอาจจะสร้างความเสียหายมากที่สุด แต่เป็นปัญหาของหลักฐาน ความคิดของฟรอยด์ของการพัฒนาบุคคลที่เน้นความรู้สึกทางเพศในวัยแรกเกิดเป็นแหล่งที่มาของความขัดแย้งทางด้านจิตใจตลอดชีวิต แต่เกือบไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศในวัยแรกเกิดของตัวเลขทางประวัติศาสตร์ใด ๆ เป็นผลให้นักวิจารณ์ประณามบ่อย psychohistorians ข้อสรุปจากหลักฐานไม่เพียงพอในขณะที่การเก็งกำไรได้รับการสนับสนุน ในการศึกษาของ Leonardo da Vinci, ตัวอย่างเช่นฟรอยด์ที่ได้มาวิเคราะห์ทั้งหมดของเขาจากความทรงจำในวัยเด็กคนหนึ่งที่รายงานโดยศิลปินชาวอิตาเลียน เลโอนาร์โดเขียนในสมุดบันทึกทางวิทยาศาสตร์ของเขาว่าเขาจำได้ "ว่าในขณะที่ผมอยู่ในเปลของฉันอีแร้งลงมาให้ฉันและเปิดปากของฉันกับหางของมันและหลงฉันหลายครั้งที่มีหางของมันกับริมฝีปากของฉัน." 3 จากนี้ ฟรอยด์สรุปของเลโอนาร์โดควรรู้สึกรักร่วมเพศที่สนใจศิลปะของเขาในภาพของพระแม่มารีลำบากใจเกี่ยวกับกฎหมายของเขาอยากรู้ทางวิทยาศาสตร์ของเขาตลอดชีวิตและแม้กระทั่งรอยยิ้มบน Mona Lisa ในการนี้และผลงานอื่น ๆ ของไซโค, ข้อสรุปที่ดูเหมือนที่ยอดเยี่ยมที่ได้รับหลักฐานไม่พอเพียงที่มีอยู่.
ดูถูกและสงสัยว่าได้รับการต้อนรับครั้งแรกที่ฟรอยด์ทะลักเข้าสู่ไซโคทวีความรุนแรงมากเท่านั้นที่มีการโจมตีการต่ออายุในลักษณะของฟรอยด์และการประกอบอาชีพในปี 1970 และ 1980 โดยปี 1990 ทั้งที่ไซโคฟรอยด์ได้ลดลงเป็นชนิดของหุบเขาแกรนด์ของเสียชื่อเสียงทางปัญญา ในการป้องกันของฟรอยด์ที่ตีพิมพ์ในปี 1993 พอลโรบินสันที่เรียกว่า "หิมะถล่มของงานเขียนต่อต้านฟรอยด์." บางคนคาดการณ์ว่าจิตจะไปทางของการสะกดจิตและ phrenology ที่ไม่น่าเชื่อว่าเป็นการหลอกลวงหลอก science.4 นักวิชาการที่เกี่ยวข้องกับวารสาร ของไซโคเร็ว ๆ นี้พบว่าตัวเองฝังอยู่ใต้การวิจารณ์ หนึ่งในกองหลังที่พยายามจะช่วยสนามโดย disassociating ได้จากวารสาร ตามที่วิลเลียมลีย์ Runyan, วารสารไซโคมีจำนวนมากดังนั้นบทความที่มีข้อบกพร่องอย่างลึกซึ้งว่า "มันได้รับความลำบากใจประชาสัมพันธ์สำหรับเขตที่กว้างขึ้น." 5
ป้องกันยืนกรานที่สุดของไซโคเล่นโดยไม่ได้ตั้งใจไปอยู่ในมือของนักวิจารณ์ ใน 1987 บทความเรื่อง "บทบัญญัติอันตรายของไซโค" ในวารสารไซโคตัวอย่างเช่นแคสเปอร์จี Schmidt กลบเกลื่อนความยากลำบากในการหาหลักฐานเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศเด็กและลดลงทุกวิพากษ์วิจารณ์ทางปัญญาของสนามแรงจูงใจทางจิตวิทยา เขายืนยันว่าความต้านทานต่อการไซโคมาจากความกลัวของการได้รับในการติดต่อกับ "บ้าที่ลึกที่สุดของจิตใจมนุษย์" ความวิตกกังวลเกี่ยวกับ "หันหน้าไปทางความสิ้นหวังเหลือทน" ที่เกิดจากการบันทึกที่น่ากลัวของประวัติศาสตร์ของมนุษย์, ความผิดเกี่ยวกับศักยภาพของมนุษย์สำหรับพฤติกรรมดั้งเดิมและการทำลายล้าง และความอับอายที่รุนแรงเกี่ยวกับความไม่สมบูรณ์ของมนุษย์ ราวกับจะยืนยันค่าใช้จ่ายที่ psychohistorians มีแนวโน้มที่จะนำเสนอมุมมองที่ ahistorical ที่ผ่านมาเขาผลีผลามประกาศว่าพ่อแม่ที่ดีได้ "ดังนั้นอย่างน่าสงสารที่ขาดแคลน" ในประวัติศาสตร์ "ที่จะไม่พบได้บ่อยครั้งในศตวรรษที่มากที่สุดก่อนที่หนึ่งในปัจจุบัน." 6 ชมิดท์ของการป้องกัน ประสบความสำเร็จในการทำข้อบกพร่องของไซโคแจ๋มากขึ้น.
แม้ประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ที่ละเอียดอ่อนและมีความซับซ้อนในการทำงานในเส้นเลือดป้องกันโดยฟรอยด์และจิตวิเคราะห์พบว่าตัวเองถูกบังคับให้ใช้ท่าป้องกัน ปีเตอร์เกย์, ตัวอย่างเช่นผู้ที่มารับการฝึกอบรมจิตวิเคราะห์เขียนอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับฟรอยด์และใช้ข้อมูลเชิงลึกที่ฟรอยด์ในการทำงานของเขายืนยันว่า "ความไวต่อเนื่องเพื่อผลกระทบของสังคมการเมือง [และ] เป็นจริงทางเศรษฐกิจในใจ" ที่ทำให้เขา " ลังเลที่จะเรียกตัวเองว่า psychohistorian; ค่อนข้างผมชอบคิดว่าตัวเองเป็นนักประวัติศาสตร์ได้รับแจ้งจาก psy-choanalysis. "7 เกย์พยายามที่จะเลือกทางของเขาอย่างรอบคอบรอบคำถามของวัฒนธรรม (เปลี่ยนอดีต) กับธรรมชาติ (อมตะในแรงจูงใจของมนุษย์) "ข้อโต้แย้งประกาศธรรมชาติวัฒนธรรมของมนุษย์ประดิษฐานความจริงที่สำคัญ" เขายอมรับว่า "แต่เป็นฟรอยด์ถูกกล่าวหากว่าและมากกว่าไม่ได้เป็นความจริงทั้งหมด psychoanalysts ไม่เคยสนใจของพวกเขาถอนตัวออกจากบุคคลที่ไม่ซ้ำกัน-Ness ได้. "8 วิธีนี้ทำอะไรที่เชื่อมโยงเกินไปจิตกับผู้ที่อยู่ในลักษณะของแต่ละบุคคลที่ต่อต้านวัฒนธรรมโดยปริยายกับสิ่งที่ต่อต้านการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ เขาไม่ได้รับการแก้ไขภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกกลางของไซโค:
วิธีสามารถประวัติศาสตร์ที่โดยความหมายการศึกษาการเปลี่ยนแปลงในชีวิตมนุษย์ให้ใช้วิธีการที่เน้นความเป็นอมตะหรือไม่ในความเป็นธรรมทั้งหมดจะต้องได้รับที่ดาดฟ้าที่ถูกซ้อนกันกับไซโคตั้งแต่เริ่มต้น. ประวัติศาสตร์ดูทฤษฎีทางจิตวิทยาที่มีความไม่ไว้วางใจ แต่นักจิตวิทยามักจะไม่สนใจประวัติศาสตร์โดยสิ้นเชิงในความกระตือรือร้นของพวกเขาในการสร้างข้อมูลประจำตัวของวิทยาศาสตร์ของพวกเขา จิตวิทยาร่องรอยต้นกำเนิดของมันเป็นวิทยาศาสตร์กับ Wilhelm Wundt ที่เปิดห้องปฏิบัติการทดลองจิตวิทยาที่มหาวิทยาลัยไลพ์ซิกในปี ค.ศ. 1879 แม้ว่า Wundt ตัวเองแสดงความสนใจในอิทธิพลทางวัฒนธรรมเกี่ยวกับกระบวนการทางจิตวิทยา (Völkerpsychologie) ลูกน้องของเขาแทนที่จะเลือกสำหรับ Wundt ของการทดลอง รูปแบบทางสรีรวิทยาของการวิจัยทางจิตวิทยา นักจิตวิทยาเน้นรากฐานทางชีวภาพของจิตวิทยาอาศัยในการศึกษาพฤติกรรมการดำเนินการในการตั้งค่าห้องปฏิบัติการที่ต้องการวิธีการเชิงปริมาณของการตรวจสอบที่ถูกทอดทิ้งเครื่องมือชีวประวัติและไม่สนใจรูปแบบส่วนใหญ่ของสังคมและวัฒนธรรมที่ไม่พูดถึงประวัติศาสตร์คำอธิบาย จิตที่มีความสำคัญที่มีต่อความรู้สึกทางเพศในวัยเด็กและการศึกษาทางคลินิกของแต่ละกรณีในการตั้งค่าการรักษาที่ไม่เคยติดตั้งสะดวกสบายในการมองเห็นของจิตวิทยาเป็นวินัยนี้ แม้ว่าฟรอยด์เชื่อว่าจิตที่สามารถให้จิตเวช "รากฐานทางด้านจิตใจที่ขาดหายไป" และกระตุ้นให้รวมอยู่ในหลักสูตรของโรงเรียนแพทย์ที่จิตไม่เคยสร้างฐานสถาบันที่ยั่งยืนในมหาวิทยาลัยหรือข้อพิพาท hospitals.9 จิตของตัวเองในช่วง Freudians การตีความที่ถูกต้องของการทำงานของฟรอยด์ และคูณอย่างรวดเร็วของรูปแบบทางจิตวิทยาทางเลือกของการวิเคราะห์ทางคลินิกยังขู่ว่าถูกต้องตามกฎหมายของจิตวิเคราะห์แม้ภายในชุมชนที่มุ่งเน้นทางคลินิกของนักจิตวิทยา.
แนวโน้มล่าสุดในด้านจิตวิทยาและจิตเวชมีในบางวิธีดึงข้อมูลเหล่านี้แม้จะอยู่ไกลออกไปจากประวัติศาสตร์ จุดเด่นที่เพิ่มขึ้นของการบำบัดรักษายาเสพติดกับการรักษาสำหรับโรคทางจิตเวชและระเบียนการศึกษาองค์ความรู้และประสาทมีผลในการ de-เน้นการกระทำส่วนบุคคลในความโปรดปรานของปัจจัยวัตถุประสงค์ของเคมีในสมอง เจฟฟรีย์ปรากสังคมวิทยาและการฝึกจิตที่นี้เรียกว่าเดเน้น "ความตายของจิตใจ." 10 ทั้งวิทยาศาสตร์ธรรมชาติและสังคมได้มาดูการกระทำของแต่ละบุคคลเป็นปลาชนิดหนึ่งสีแดงชนิดของภาพลวงตาที่ไม่มีสารจริง ตัวเองตามที่ไมเคิลเอ Gazzaniga หนึ่งการแสดงของตำแหน่งนี้เป็นภาพลวงตาหรือนิยายภาพลวงตาที่เราอยู่ในความดูแลของชีวิตของเรา ใจซึ่งเท่ากับ Gazzaniga มีสติมีบทบาทน้อยมากเพราะร้อยละเก้าสิบแปดการทำงานของสมองที่เกิดขึ้นด้านนอกของสติรับรู้ เป็นผลให้สำหรับ Gazzaniga "จิตวิทยา ITSE
แต่แม้กองหลังกระตือรือร้นมากที่สุดที่ไม่สามารถละเลยก้องของการวิจารณ์ที่เป็นมิตรว่าเร็ว ๆ นี้ปะทุขึ้นจากไตรมาสทั้งหมด "ประวัติศาสตร์โรคจิตเป็นสองชั้น" ประกาศชื่อของการโจมตีทั่วไป ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ที่ทุ่มเทให้กับการพิจารณาข้อบกพร่องของไซโคที่ประกาศว่า "เล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้ามีไซโคเป็นประวัติศาสตร์ที่ดี." 1 ในขั้นต้นเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับรุ่นของฟรอยด์ของจิตวิเคราะห์, psychohistorians ที่ใช้ร่วมกันบ่อยเกินไปเชื่อดันทุรังของฟรอยด์ในวัตถุประสงค์และสถานะทางวิทยาศาสตร์ของ เรียกร้องของเขา ลอยด์ deMause ผู้ก่อตั้งของทั้งสองสถาบันที่ไซโคในนิวยอร์กและวารสารไซโคยืนยันเช่นไซโคที่เป็น "ความกังวลโดยเฉพาะกับการสร้างกฎหมายและการค้นพบสาเหตุในแม่นยำลักษณะ Hempelian [เพิลเชื่อว่าประวัติศาสตร์ที่ควรปรารถนาที่จะเป็น วิทยาศาสตร์] ความสัมพันธ์ระหว่างประวัติศาสตร์และไซโคขนานกับความสัมพันธ์ระหว่างโหราศาสตร์และดาราศาสตร์. "ไซโคเป็นเหมือนดาราศาสตร์วิทยาศาสตร์ที่แท้จริง แต่เมื่อ DeMause เล่าให้ฟังว่าเขารวบรวมข้อมูลจากยุคสมัยต่างๆของประวัติศาสตร์แรงจูงใจที่นำไปสู่สงครามและใช้การวิเคราะห์ตัวเองของเขาเองที่จะเจาะความหมายของวัสดุที่เขาดูเหมือนจะพองอัตนัยการรับรู้ของตัวเองกับเจ้าขุนมูลนายทางวิทยาศาสตร์ และเมื่อเขาประกาศว่าแบบนี้เขาได้ค้นพบว่าไซโค "เป็นกระบวนการของการค้นหาสิ่งที่เราทุกคนรู้อยู่แล้วและการกระทำที่เกิดขึ้นใน" เขามุ่งมั่นบาปพระคาร์ดินัลประวัติศาสตร์ของ anachronism.2 เขาคิดว่าสิ่งที่อธิบายแรงจูงใจของเขาในศตวรรษที่ยี่สิบ อเมริกาเป็นอมตะและสามารถอธิบายได้ว่าแรงจูงใจในเวลาอื่น ๆ และสถานที่.
บางทีอาจจะสร้างความเสียหายมากที่สุด แต่เป็นปัญหาของหลักฐาน ความคิดของฟรอยด์ของการพัฒนาบุคคลที่เน้นความรู้สึกทางเพศในวัยแรกเกิดเป็นแหล่งที่มาของความขัดแย้งทางด้านจิตใจตลอดชีวิต แต่เกือบไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศในวัยแรกเกิดของตัวเลขทางประวัติศาสตร์ใด ๆ เป็นผลให้นักวิจารณ์ประณามบ่อย psychohistorians ข้อสรุปจากหลักฐานไม่เพียงพอในขณะที่การเก็งกำไรได้รับการสนับสนุน ในการศึกษาของ Leonardo da Vinci, ตัวอย่างเช่นฟรอยด์ที่ได้มาวิเคราะห์ทั้งหมดของเขาจากความทรงจำในวัยเด็กคนหนึ่งที่รายงานโดยศิลปินชาวอิตาเลียน เลโอนาร์โดเขียนในสมุดบันทึกทางวิทยาศาสตร์ของเขาว่าเขาจำได้ "ว่าในขณะที่ผมอยู่ในเปลของฉันอีแร้งลงมาให้ฉันและเปิดปากของฉันกับหางของมันและหลงฉันหลายครั้งที่มีหางของมันกับริมฝีปากของฉัน." 3 จากนี้ ฟรอยด์สรุปของเลโอนาร์โดควรรู้สึกรักร่วมเพศที่สนใจศิลปะของเขาในภาพของพระแม่มารีลำบากใจเกี่ยวกับกฎหมายของเขาอยากรู้ทางวิทยาศาสตร์ของเขาตลอดชีวิตและแม้กระทั่งรอยยิ้มบน Mona Lisa ในการนี้และผลงานอื่น ๆ ของไซโค, ข้อสรุปที่ดูเหมือนที่ยอดเยี่ยมที่ได้รับหลักฐานไม่พอเพียงที่มีอยู่.
ดูถูกและสงสัยว่าได้รับการต้อนรับครั้งแรกที่ฟรอยด์ทะลักเข้าสู่ไซโคทวีความรุนแรงมากเท่านั้นที่มีการโจมตีการต่ออายุในลักษณะของฟรอยด์และการประกอบอาชีพในปี 1970 และ 1980 โดยปี 1990 ทั้งที่ไซโคฟรอยด์ได้ลดลงเป็นชนิดของหุบเขาแกรนด์ของเสียชื่อเสียงทางปัญญา ในการป้องกันของฟรอยด์ที่ตีพิมพ์ในปี 1993 พอลโรบินสันที่เรียกว่า "หิมะถล่มของงานเขียนต่อต้านฟรอยด์." บางคนคาดการณ์ว่าจิตจะไปทางของการสะกดจิตและ phrenology ที่ไม่น่าเชื่อว่าเป็นการหลอกลวงหลอก science.4 นักวิชาการที่เกี่ยวข้องกับวารสาร ของไซโคเร็ว ๆ นี้พบว่าตัวเองฝังอยู่ใต้การวิจารณ์ หนึ่งในกองหลังที่พยายามจะช่วยสนามโดย disassociating ได้จากวารสาร ตามที่วิลเลียมลีย์ Runyan, วารสารไซโคมีจำนวนมากดังนั้นบทความที่มีข้อบกพร่องอย่างลึกซึ้งว่า "มันได้รับความลำบากใจประชาสัมพันธ์สำหรับเขตที่กว้างขึ้น." 5
ป้องกันยืนกรานที่สุดของไซโคเล่นโดยไม่ได้ตั้งใจไปอยู่ในมือของนักวิจารณ์ ใน 1987 บทความเรื่อง "บทบัญญัติอันตรายของไซโค" ในวารสารไซโคตัวอย่างเช่นแคสเปอร์จี Schmidt กลบเกลื่อนความยากลำบากในการหาหลักฐานเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศเด็กและลดลงทุกวิพากษ์วิจารณ์ทางปัญญาของสนามแรงจูงใจทางจิตวิทยา เขายืนยันว่าความต้านทานต่อการไซโคมาจากความกลัวของการได้รับในการติดต่อกับ "บ้าที่ลึกที่สุดของจิตใจมนุษย์" ความวิตกกังวลเกี่ยวกับ "หันหน้าไปทางความสิ้นหวังเหลือทน" ที่เกิดจากการบันทึกที่น่ากลัวของประวัติศาสตร์ของมนุษย์, ความผิดเกี่ยวกับศักยภาพของมนุษย์สำหรับพฤติกรรมดั้งเดิมและการทำลายล้าง และความอับอายที่รุนแรงเกี่ยวกับความไม่สมบูรณ์ของมนุษย์ ราวกับจะยืนยันค่าใช้จ่ายที่ psychohistorians มีแนวโน้มที่จะนำเสนอมุมมองที่ ahistorical ที่ผ่านมาเขาผลีผลามประกาศว่าพ่อแม่ที่ดีได้ "ดังนั้นอย่างน่าสงสารที่ขาดแคลน" ในประวัติศาสตร์ "ที่จะไม่พบได้บ่อยครั้งในศตวรรษที่มากที่สุดก่อนที่หนึ่งในปัจจุบัน." 6 ชมิดท์ของการป้องกัน ประสบความสำเร็จในการทำข้อบกพร่องของไซโคแจ๋มากขึ้น.
แม้ประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ที่ละเอียดอ่อนและมีความซับซ้อนในการทำงานในเส้นเลือดป้องกันโดยฟรอยด์และจิตวิเคราะห์พบว่าตัวเองถูกบังคับให้ใช้ท่าป้องกัน ปีเตอร์เกย์, ตัวอย่างเช่นผู้ที่มารับการฝึกอบรมจิตวิเคราะห์เขียนอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับฟรอยด์และใช้ข้อมูลเชิงลึกที่ฟรอยด์ในการทำงานของเขายืนยันว่า "ความไวต่อเนื่องเพื่อผลกระทบของสังคมการเมือง [และ] เป็นจริงทางเศรษฐกิจในใจ" ที่ทำให้เขา " ลังเลที่จะเรียกตัวเองว่า psychohistorian; ค่อนข้างผมชอบคิดว่าตัวเองเป็นนักประวัติศาสตร์ได้รับแจ้งจาก psy-choanalysis. "7 เกย์พยายามที่จะเลือกทางของเขาอย่างรอบคอบรอบคำถามของวัฒนธรรม (เปลี่ยนอดีต) กับธรรมชาติ (อมตะในแรงจูงใจของมนุษย์) "ข้อโต้แย้งประกาศธรรมชาติวัฒนธรรมของมนุษย์ประดิษฐานความจริงที่สำคัญ" เขายอมรับว่า "แต่เป็นฟรอยด์ถูกกล่าวหากว่าและมากกว่าไม่ได้เป็นความจริงทั้งหมด psychoanalysts ไม่เคยสนใจของพวกเขาถอนตัวออกจากบุคคลที่ไม่ซ้ำกัน-Ness ได้. "8 วิธีนี้ทำอะไรที่เชื่อมโยงเกินไปจิตกับผู้ที่อยู่ในลักษณะของแต่ละบุคคลที่ต่อต้านวัฒนธรรมโดยปริยายกับสิ่งที่ต่อต้านการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ เขาไม่ได้รับการแก้ไขภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกกลางของไซโค:
วิธีสามารถประวัติศาสตร์ที่โดยความหมายการศึกษาการเปลี่ยนแปลงในชีวิตมนุษย์ให้ใช้วิธีการที่เน้นความเป็นอมตะหรือไม่ในความเป็นธรรมทั้งหมดจะต้องได้รับที่ดาดฟ้าที่ถูกซ้อนกันกับไซโคตั้งแต่เริ่มต้น. ประวัติศาสตร์ดูทฤษฎีทางจิตวิทยาที่มีความไม่ไว้วางใจ แต่นักจิตวิทยามักจะไม่สนใจประวัติศาสตร์โดยสิ้นเชิงในความกระตือรือร้นของพวกเขาในการสร้างข้อมูลประจำตัวของวิทยาศาสตร์ของพวกเขา จิตวิทยาร่องรอยต้นกำเนิดของมันเป็นวิทยาศาสตร์กับ Wilhelm Wundt ที่เปิดห้องปฏิบัติการทดลองจิตวิทยาที่มหาวิทยาลัยไลพ์ซิกในปี ค.ศ. 1879 แม้ว่า Wundt ตัวเองแสดงความสนใจในอิทธิพลทางวัฒนธรรมเกี่ยวกับกระบวนการทางจิตวิทยา (Völkerpsychologie) ลูกน้องของเขาแทนที่จะเลือกสำหรับ Wundt ของการทดลอง รูปแบบทางสรีรวิทยาของการวิจัยทางจิตวิทยา นักจิตวิทยาเน้นรากฐานทางชีวภาพของจิตวิทยาอาศัยในการศึกษาพฤติกรรมการดำเนินการในการตั้งค่าห้องปฏิบัติการที่ต้องการวิธีการเชิงปริมาณของการตรวจสอบที่ถูกทอดทิ้งเครื่องมือชีวประวัติและไม่สนใจรูปแบบส่วนใหญ่ของสังคมและวัฒนธรรมที่ไม่พูดถึงประวัติศาสตร์คำอธิบาย จิตที่มีความสำคัญที่มีต่อความรู้สึกทางเพศในวัยเด็กและการศึกษาทางคลินิกของแต่ละกรณีในการตั้งค่าการรักษาที่ไม่เคยติดตั้งสะดวกสบายในการมองเห็นของจิตวิทยาเป็นวินัยนี้ แม้ว่าฟรอยด์เชื่อว่าจิตที่สามารถให้จิตเวช "รากฐานทางด้านจิตใจที่ขาดหายไป" และกระตุ้นให้รวมอยู่ในหลักสูตรของโรงเรียนแพทย์ที่จิตไม่เคยสร้างฐานสถาบันที่ยั่งยืนในมหาวิทยาลัยหรือข้อพิพาท hospitals.9 จิตของตัวเองในช่วง Freudians การตีความที่ถูกต้องของการทำงานของฟรอยด์ และคูณอย่างรวดเร็วของรูปแบบทางจิตวิทยาทางเลือกของการวิเคราะห์ทางคลินิกยังขู่ว่าถูกต้องตามกฎหมายของจิตวิเคราะห์แม้ภายในชุมชนที่มุ่งเน้นทางคลินิกของนักจิตวิทยา.
แนวโน้มล่าสุดในด้านจิตวิทยาและจิตเวชมีในบางวิธีดึงข้อมูลเหล่านี้แม้จะอยู่ไกลออกไปจากประวัติศาสตร์ จุดเด่นที่เพิ่มขึ้นของการบำบัดรักษายาเสพติดกับการรักษาสำหรับโรคทางจิตเวชและระเบียนการศึกษาองค์ความรู้และประสาทมีผลในการ de-เน้นการกระทำส่วนบุคคลในความโปรดปรานของปัจจัยวัตถุประสงค์ของเคมีในสมอง เจฟฟรีย์ปรากสังคมวิทยาและการฝึกจิตที่นี้เรียกว่าเดเน้น "ความตายของจิตใจ." 10 ทั้งวิทยาศาสตร์ธรรมชาติและสังคมได้มาดูการกระทำของแต่ละบุคคลเป็นปลาชนิดหนึ่งสีแดงชนิดของภาพลวงตาที่ไม่มีสารจริง ตัวเองตามที่ไมเคิลเอ Gazzaniga หนึ่งการแสดงของตำแหน่งนี้เป็นภาพลวงตาหรือนิยายภาพลวงตาที่เราอยู่ในความดูแลของชีวิตของเรา ใจซึ่งเท่ากับ Gazzaniga มีสติมีบทบาทน้อยมากเพราะร้อยละเก้าสิบแปดการทำงานของสมองที่เกิดขึ้นด้านนอกของสติรับรู้ เป็นผลให้สำหรับ Gazzaniga "จิตวิทยา ITSE
การแปล กรุณารอสักครู่..
ความพยายามที่จะสร้างด้านอนาคตประวัติศาสตร์สามารถ traced กลับไปที่ฟรอยด์เอง ในงานต่าง ๆ ที่เขาพยายามแสดงความเกี่ยวข้องของจิตวิเคราะห์เข้าใจปัญหาทั้งทั่วไปประวัติศาสตร์ ( เช่นรูปสลัก และการห้าม 1913 และอารยธรรมและ Discontents ค.ศ. 1930 ) และตัวเลขของแต่ละบุคคลในประวัติศาสตร์ ( เลโอนาร์โด ดา วินชี และความทรงจำในวัยเด็กของเขา 1910 )แม้ว่าไม่กี่นักวิชาการพยายามที่จะติดตามของฟรอยด์และตะกั่วในคริสต์ทศวรรษ 1890 1920 โดยการเขียน psychobiographies ของตัวเลขทางประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียง นักประวัติศาสตร์ยังคงส่วนใหญ่ภูมิคุ้มกันอิทธิพลจิตวิเคราะห์ จนกระทั่งหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 การเพิ่มขึ้นของฮิตเลอร์และสังคมนิยมแห่งชาติทำให้คำอธิบายที่เน้นเหตุผลบังคับดูน่าสนใจมากขึ้นและเป็นผู้เขียนของการศึกษา psychobiographical ของฮิตเลอร์วิลเลียมลิตรแลงเกอร์อุทิศที่อยู่ประธานาธิบดีของเขาในการประชุมของสมาคมประวัติศาสตร์อเมริกันใน 1957 เพื่อเรียกร้องให้นักประวัติศาสตร์ที่จะใช้ข้อมูลเชิงลึกของจิตวิทยา ความลึก ปีหน้าอีริคเอช. อีริคสันเผยแพร่ของเขาอย่างกว้างขวางทบทวนจิตวิเคราะห์ชีวประวัติของ มาร์ติน ลูเธอร์ ( หนุ่มลูเธอร์ : ศึกษาในจิตวิเคราะห์และประวัติศาสตร์ 1958 ) หนังสือบทความและงานวิจัยในสาขาขึ้นในทศวรรษที่ 1960 และ 1970 โดยปี 1970 , วารสารของอนาคตประวัติศาสตร์ได้ถูกก่อตั้งขึ้น และประวัติแผนกน้อยเริ่มเสนออนาคตประวัติศาสตร์เป็นเขตข้อมูลสำหรับการศึกษาในระดับปริญญาเอก .
แต่แม้กองหลังของมันที่กระตือรือร้นมากที่สุดไม่อาจละเลยก้องของฝ่ายตรงข้ามวิจารณ์ว่าระเบิดทันทีจากทุกไตรมาส " ประวัติโรคจิตเป็นสบาย" ประกาศชื่อหนึ่งโดยทั่วไปของการโจมตี ผู้เขียนของหนังสืออุทิศเพื่อเถียงข้อบกพร่องของอนาคตประวัติศาสตร์ประกาศว่า " น้อย ถ้ามีอนาคตประวัติศาสตร์เป็นประวัติศาสตร์ที่ดี . " 1 เริ่มเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับรุ่นของฟรอยด์จิตวิเคราะห์ของฟรอยด์ psychohistorians บ่อยเกินไปที่ดันทุรัง ความเชื่อในวัตถุประสงค์ทางวิทยาศาสตร์และสถานะของการเรียกร้องของเขา demause ลอยด์ ,ผู้ก่อตั้งของทั้งสองสถาบันเพื่ออนาคตประวัติศาสตร์ในนิวยอร์ก และวารสารของอนาคตประวัติศาสตร์ , ยืนยัน , ตัวอย่างเช่นที่อนาคตประวัติศาสตร์ " โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการสร้างกฎหมายและการค้นพบสาเหตุที่แท้จริง hempelian ลักษณะ [ เฮมเพลเชื่อว่าประวัติศาสตร์ควรอยากจะเป็นวิทยาศาสตร์ ]ความสัมพันธ์ระหว่างประวัติศาสตร์และอนาคตประวัติศาสตร์ขนานกับความสัมพันธ์ระหว่างโหราศาสตร์และดาราศาสตร์ " อนาคตประวัติศาสตร์เช่นดาราศาสตร์ , วิทยาศาสตร์ที่แท้จริง แต่เมื่อ demause เล่าว่าเขาได้รวบรวมวัสดุจากยุคสมัยต่าง ๆของประวัติศาสตร์บนแรงจูงใจที่นำไปสู่สงครามและใช้ในการวิเคราะห์ตนเองเพื่อเจาะความหมายของวัสดุเขาดูเหมือนจะทำให้การรับรู้ของเขาเองอัตนัยกับทวายทางวิทยาศาสตร์ และเมื่อเขาประกาศว่าในแฟชั่นนี้เขาพบว่าอนาคตประวัติศาสตร์ " เป็นกระบวนการของการค้นหาสิ่งที่เราทุกคนรู้และปฏิบัติตาม " เขายืนยันประวัติศาสตร์ของพระคาร์ดินัลบาปใกล้ .เขาสันนิษฐานว่าสิ่งที่อธิบายแรงจูงใจของเขาในศตวรรษที่ยี่สิบ - อเมริกาเป็นอมตะและสามารถอธิบายแรงจูงใจในเวลาอื่นและสถานที่ .
บางทีส่วนใหญ่เสียหาย แต่เป็นปัญหาของหลักฐาน ฟรอยด์แนวคิดการพัฒนาบุคคลเน้นความรู้สึกทางเพศเด็กที่เป็นแหล่งที่มาของชีวิตความขัดแย้งทางจิตแต่เกือบจะไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับทางเพศใด ๆความรู้สึกในประวัติศาสตร์ . การวิจารณ์มักประณาม psychohistorians ' อ้างอิงจากหลักฐานที่ขาดแคลนเป็นไม่สนับสนุนการเก็งกำไร ในการศึกษาของลีโอนาโด ดา วินชี ตัวอย่างเช่น ฟรอยด์ ที่ได้มาวิเคราะห์ทั้งหมดของเขาจากความทรงจำในวัยเด็ก รายงานโดย ศิลปินชาวอิตาลี
แต่แม้กองหลังของมันที่กระตือรือร้นมากที่สุดไม่อาจละเลยก้องของฝ่ายตรงข้ามวิจารณ์ว่าระเบิดทันทีจากทุกไตรมาส " ประวัติโรคจิตเป็นสบาย" ประกาศชื่อหนึ่งโดยทั่วไปของการโจมตี ผู้เขียนของหนังสืออุทิศเพื่อเถียงข้อบกพร่องของอนาคตประวัติศาสตร์ประกาศว่า " น้อย ถ้ามีอนาคตประวัติศาสตร์เป็นประวัติศาสตร์ที่ดี . " 1 เริ่มเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับรุ่นของฟรอยด์จิตวิเคราะห์ของฟรอยด์ psychohistorians บ่อยเกินไปที่ดันทุรัง ความเชื่อในวัตถุประสงค์ทางวิทยาศาสตร์และสถานะของการเรียกร้องของเขา demause ลอยด์ ,ผู้ก่อตั้งของทั้งสองสถาบันเพื่ออนาคตประวัติศาสตร์ในนิวยอร์ก และวารสารของอนาคตประวัติศาสตร์ , ยืนยัน , ตัวอย่างเช่นที่อนาคตประวัติศาสตร์ " โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการสร้างกฎหมายและการค้นพบสาเหตุที่แท้จริง hempelian ลักษณะ [ เฮมเพลเชื่อว่าประวัติศาสตร์ควรอยากจะเป็นวิทยาศาสตร์ ]ความสัมพันธ์ระหว่างประวัติศาสตร์และอนาคตประวัติศาสตร์ขนานกับความสัมพันธ์ระหว่างโหราศาสตร์และดาราศาสตร์ " อนาคตประวัติศาสตร์เช่นดาราศาสตร์ , วิทยาศาสตร์ที่แท้จริง แต่เมื่อ demause เล่าว่าเขาได้รวบรวมวัสดุจากยุคสมัยต่าง ๆของประวัติศาสตร์บนแรงจูงใจที่นำไปสู่สงครามและใช้ในการวิเคราะห์ตนเองเพื่อเจาะความหมายของวัสดุเขาดูเหมือนจะทำให้การรับรู้ของเขาเองอัตนัยกับทวายทางวิทยาศาสตร์ และเมื่อเขาประกาศว่าในแฟชั่นนี้เขาพบว่าอนาคตประวัติศาสตร์ " เป็นกระบวนการของการค้นหาสิ่งที่เราทุกคนรู้และปฏิบัติตาม " เขายืนยันประวัติศาสตร์ของพระคาร์ดินัลบาปใกล้ .เขาสันนิษฐานว่าสิ่งที่อธิบายแรงจูงใจของเขาในศตวรรษที่ยี่สิบ - อเมริกาเป็นอมตะและสามารถอธิบายแรงจูงใจในเวลาอื่นและสถานที่ .
บางทีส่วนใหญ่เสียหาย แต่เป็นปัญหาของหลักฐาน ฟรอยด์แนวคิดการพัฒนาบุคคลเน้นความรู้สึกทางเพศเด็กที่เป็นแหล่งที่มาของชีวิตความขัดแย้งทางจิตแต่เกือบจะไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับทางเพศใด ๆความรู้สึกในประวัติศาสตร์ . การวิจารณ์มักประณาม psychohistorians ' อ้างอิงจากหลักฐานที่ขาดแคลนเป็นไม่สนับสนุนการเก็งกำไร ในการศึกษาของลีโอนาโด ดา วินชี ตัวอย่างเช่น ฟรอยด์ ที่ได้มาวิเคราะห์ทั้งหมดของเขาจากความทรงจำในวัยเด็ก รายงานโดย ศิลปินชาวอิตาลี
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- We are in love with somebody, he must lo
- remind
- susceptible
- 従わ
- เรื่องราวของฉัน
- Leaning form mistake
- The attempt to establish the field of ps
- Yet, he stresses that his study concerns
- Although traditionally defined boundarie
- แต่เมื่อคุณมาที่นี่ ฉันจะแสดงให้คุณรู้ ว
- สื่อในปัจจุบันสร้างค่านิยมผิดๆ
- คุณนั่นแหละ หน้าเหมือนรูตูด
- ทิชเชอร์ แอนด์ สติวเด้น
- ภาพนี้ถ่ายที่ไหน
- liglyhtman trduser gentleemens quarterly
- สายไฟ
- ฉันมีความตั้งใจ และมั่นใจว่าสามารถทำงานน
- บริการซ่อมถึงบ้าน
- In view of the issue on the secondary en
- spend
- แม่สัญญาว่าจะซื้อรถให้เมื่อฉันอายุ20
- อีกครั้ง
- เขาชื่อ เจมส์
- The game of golf is traditionally though
