The story of a 23-year-old Vietname

The story of a 23-year-old Vietnamese woman who spent one month teaching students in a poor region of Thailand has drawn a lot of attention thanks to its moving details.
Le Quyen, who was a student at the Foreign Trade University in Ho Chi Minh City, joined a project managed by AIESEC, the world's largest youth-run organization, covering over 113 nations and boasting 86,000 members, in which volunteers were sent to a poor area of Thailand to teach underprivileged children.
Quyen’s mission was to teach around 30 students at a secondary school in Banborthong, one of the country’s poorest areas, for one month, from February 1 to March 1.
She faced many difficulties because most of the students did not listen to her, for all they wanted was to stop studying and become farmers like their parents. They went hunting at night, returned home in the early morning, and slept in the classroom.
“When I asked them ‘How old are you?’ they answered, ‘I’m fine, thank you.’ I realized that their English language skills were extremely poor. That made me worry about their future,” Quyen shared.
Instead of giving up and waiting for the project to end, Quyen tried her best to encourage the students to go to class. She used video clips, pictures, and music as teaching aids and candy as rewards to arouse their interest in studying.
Quyen also tried to shrink the gap between her and the students by taking part in their daily activities, such as playing soccer and volleyball, catching snails, and picking mangoes.
Using a dictionary to help her communicate with the children in the Thai language, the young girl also spent time listening to her students’ future plans, their personal issues and passions, and the difficult and poor circumstances of their families.
During the final class, as the Thai students said goodbye to Quyen, the young teacher burst into tears when the class bowed in unison while saying a sincere, grammatically incorrect sentence: “Teacher, don’t go Vietnam.”
“They sang a song and gave me a lot of souvenirs. They cried and bowed to me. I could not hold back my tears,” Quyen shared.
After returning to Vietnam, Quyen said she could not forget her time spent in Thailand with her little children, and all she wanted was to go back to Banborthong.
She shared that she has already planned to work in Thailand for two more years to give the children further support.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องราวของผู้หญิงเวียดนามอายุ 23 ปีที่ใช้สอนนักเรียนในเขตยากจนของประเทศไทยเดือนหนึ่ง ได้ดึงความสนใจด้วยการเคลื่อนไหวรายละเอียดมาก
เลอนฮอส ผู้เป็นนักเรียนที่มหาวิทยาลัยการค้าต่างประเทศในนครโฮจิมินห์ เข้าร่วมโครงการบริหารจัดการ โดย AIESEC โลกที่ใหญ่ที่สุดเรียกเยาวชนองค์กร ครอบคลุมกว่าประชาชาติ 113 และแห่งสมาชิก 86000, ในอาสาสมัครที่ถูกส่งไปพื้นที่ยากจนของประเทศไทยเพื่อสอนเด็กด้อยโอกาส.
นฮอสของภารกิจคือการ สอนโรงเรียนมัธยมใน Banborthong หนึ่งในพื้นที่ของประเทศยากจนที่สุด 30 ประมาณหนึ่งเดือน ตั้งแต่ 1 กุมภาพันธ์ถึง 1 มีนาคม
เธอต้องเผชิญกับความยากลำบากมากเนื่องจากนักเรียนส่วนใหญ่ไม่ได้ฟัง เธอ สำหรับทั้งหมดที่พวกเขาต้องคือการหยุดเรียน และกลายเป็น เกษตรกรเช่นพ่อแม่ พวกเขาไปล่าสัตว์ที่บ้านกลางคืน รับคืนในตอนเช้า และนอนหลับในห้องเรียน
"เมื่อฉันถามพวกเขา 'อายุรึเปล่า' พวกเขาตอบ 'สบายดี ขอบคุณ ' รับรู้ว่า ทักษะภาษาอังกฤษได้ดีมาก ที่ทำให้ฉันกังวลเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา นฮอสใช้ร่วมกัน
แทนที่จะท้อถอย และรอโครงการสิ้นสุด นฮอสพยายามเธอส่วนส่งเสริมให้นักเรียนไปเรียน เธอใช้วิดีโอคลิป รูปภาพ และเพลงเป็นการสอนเรื่องเอดส์และลูกอมเป็นรางวัลเพื่อกระตุ้นความสนใจในการเรียน
นฮอสยังพยายามลดขนาดช่องว่างระหว่างเธอและนักเรียนมีส่วนร่วมในกิจกรรมประจำวัน เช่นการเล่นฟุตบอลและวอลเล่ย์บอล จับหอย และการรับมะม่วง.
ใช้พจนานุกรมเพื่อช่วยเธอสื่อสารกับเด็กในภาษาไทย เด็กสาวยังใช้เวลาฟังแผนการในอนาคตของนักเรียน ปัญหาส่วนบุคคลของพวกเขา และจิตใจ และสถานการณ์ยากลำบาก และยากจนของครอบครัวของพวกเขา
ในชั้นเรียนสุดท้าย เป็นนักเรียนไทยว่า ลานฮอส ครูหนุ่มออกมาเป็นน้ำตาเมื่อคลาสลงพร้อมกันในขณะที่พูดประโยคตามหลักไวยากรณ์ไม่ถูกต้อง จริงใจ: "ครู อย่าไปเวียดนาม"
"พวกเขาร้องเพลง และให้ฉันมากมายของที่ระลึก พวกเขาร้อง และลงกับฉัน ฉันอาจไม่กลั้นน้ำตาของฉัน นฮอสใช้ร่วมกัน
หลังจากพบเวียดนาม นฮอสกล่าวว่า เธอไม่สามารถลืมเธอเวลาที่ใช้ในประเทศไทย มีลูกน้อย และทั้งหมดที่เธอต้องคือการย้อนกลับไปยัง Banborthong.
เธอว่า เธอได้วางแผนการทำงานในประเทศไทยปี 2 ขึ้นไปให้เด็กสนับสนุนเพิ่มเติมร่วมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องราวของผู้หญิงที่ใช้เวลาหนึ่งเดือน อายุ 23 ปี ชาวเวียดนาม สอนนักเรียนในภูมิภาคที่ยากจนของประเทศไทยได้ดึงดูดความสนใจมากขอบคุณรายละเอียดย้าย .
เลเกวี๋ยน ซึ่งเป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยการค้าต่างประเทศในเมืองโฮจิมินห์ได้เข้าร่วมโครงการการจัดการโดยไอเซคที่ใหญ่ที่สุดของโลก ใช้องค์กรเยาวชน ครอบคลุมกว่า 113 ประเทศ และโอ้อวด 86000 สมาชิกซึ่งอาสาสมัครถูกส่งไปยังพื้นที่ยากจนของประเทศไทยในการสอนเด็กที่ด้อยโอกาส .
ภารกิจเกวียน คือการสอนประมาณ 30 คน ที่โรงเรียนมัธยมใน banborthong , หนึ่งในประเทศที่ยากจนที่สุดพื้นที่หนึ่งเดือน ตั้งแต่วันที่ 1 กุมภาพันธ์ถึงมีนาคม 1
เธอทำได้ยากมากเพราะนักเรียนส่วนใหญ่ไม่ได้ฟังเธอทั้งหมดที่พวกเขาต้องการคือหยุดเรียน และเป็นเกษตรกรเหมือนพ่อแม่ของพวกเขา พวกเขาไปล่าสัตว์ในเวลากลางคืน กลับมาบ้านในตอนเช้า และนอนในชั้นเรียน .
" เมื่อฉันถามพวกเขาว่าคุณอายุเท่าไหร่ ? ' พวกเขาตอบว่า ' ผมสบายดี , ขอบคุณ . ฉันตระหนักว่าทักษะภาษาอังกฤษของพวกเขามีมากจน นั่นทำให้ฉันกังวลเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา "
เกวียนที่ใช้ร่วมกันแทนที่จะให้ขึ้นรอโครงการสิ้นสุด เกวี๋ยนพยายามที่จะส่งเสริมให้นักเรียนไปเรียน เธอใช้คลิปวิดีโอ รูปภาพ และดนตรีเป็นการเรียนการสอนและลูกอมเป็นรางวัล เพื่อกระตุ้นความสนใจในการเรียน
เกวียนยังพยายามลดช่องว่างระหว่างเธอและนักเรียนโดยการมีส่วนร่วมในกิจกรรมประจำวันของพวกเขาหด เช่น เล่นฟุตบอล และ วอลเลย์บอล , จับหอย ,และเก็บมะม่วง
ใช้พจนานุกรมเพื่อช่วยให้เธอสื่อสารกับเด็ก ๆในภาษาไทย เด็กสาวยังใช้เวลาฟังแผนการในอนาคตของนักเรียนของเธอ ปัญหาส่วนตัวของพวกเขาและอารมณ์ และที่ยากและไม่ดี สถานการณ์ของครอบครัว
ในระหว่างเรียนสุดท้าย เป็นนักเรียนไทย บอกลา เกวี๋ยน ,หนุ่มครูน้ำตาไหลเมื่อเรียนถึงความพร้อมเพรียงกันในขณะที่พูด จริงใจ ประโยคไวยากรณ์ที่ไม่ถูกต้อง : " อาจารย์ ไม่ไปเวียดนาม "
" พวกเขาร้องเพลงให้ฉันมากของของที่ระลึก พวกเขาร้องไห้แล้วก้มหัวให้ฉัน ผมไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ " เกวียนที่ใช้ร่วมกัน .
หลังจากกลับมาเวียดนาม เกวี๋ยน บอกว่า เธอไม่สามารถลืมเธอเวลาที่ใช้ในประเทศไทย มีเด็กเล็ก ๆของเธอและทั้งหมดที่เธอต้องการที่จะกลับไป banborthong .
เธอเปิดเผยว่า เธอได้วางแผนที่จะทำงานในไทยอีก 2 ปี เพื่อให้เด็กต่อไปสนับสนุน .