The people I loved enough to die an

The people I loved enough to die and come for us will pretend not to pass, and
At one time, I share that with a close friend who is not a phone call but as far as to be a day to come,
Laughing with so mad enough to want to kill the man who once again after this is also a time, you can see nothing. Just grab anyone who left him and don't blame anyone who is transformed by and don't,
Just like that is spring and summer is gone, and as fall,
I deliberately distance themselves do not have to scrape away naturally, and people will leave,
I was hanging adungbadung left no one but whatever happened, next to me, even if it does not know because I left next to me.
I love you and respects me and told people who don't care for me and my time devoted all my heart hurt and again the need to send hard time in his 30s, such as flowers won't come.
Just the wind of muddy water, rain is inside out the flowers are not warned you, and then rain will wash.
The Everyone makes mistakes.
The baby has to walk around 3,000 times...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนที่ผมรัก พอตายมาเราจะทำเป็นไม่ให้ผ่าน และที ฉันใช้ร่วมกันที่ มีเพื่อนสนิทที่ไม่ใช่โทรศัพท์แต่เท่าได้ วันมาหัวเราะด้วยดังนั้นบ้าพอจะต้องฆ่าคนอีกครั้งหลังจากนี้ก็ได้เวลา คุณสามารถดูอะไรได้ เพียงคว้าคนที่เหลือเขาไม่ตำหนิใครก็ตามที่มีแปลงโดย และ ไม่ เพียงต้องการว่าเป็นฤดูใบไม้ผลิร้อนหายไป และเป็น อยู่ระยะห่างโดยเจตนาตัวเองไม่ต้องเฉียดไปตามธรรมชาติ และคนจะฝาก ฉันถูกแขวนซ้ายแม้ทราบเนื่องจากข้าพเจ้าติดฉันไม่หนึ่งแต่สิ่งที่เกิดขึ้น ติดผม adungbadungฉันรักคุณ และเคารพผม และบอกว่า คนที่ไม่ดูแลฉันและเวลาอุทิศหัวใจของฉันเจ็บ และอีก ต้องส่งที เช่นดอกไม้ 30s ของเขาจะไม่มา เพียงลมน้ำโคลน ฝักบัวอยู่ภายในออกดอกไม้จะเตือนคุณ แล้วฝนจะล้างไม่ทุกคนทำผิดพลาดทารกได้เดินประมาณ 3000 ครั้ง...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนที่ฉันรักมากพอที่จะตายและมาหาเรา จะไม่ผ่านและ
ในเวลาเดียวกัน ฉันบอกกับเพื่อนสนิทที่ไม่ใช่โทรศัพท์ แต่เท่าที่เป็นวันมา
หัวเราะกับโกรธจนอยากจะฆ่าชายผู้นี้อีกครั้ง หลังจาก ก็เวลาที่คุณจะสามารถเห็นอะไรเลย จะคว้าใครที่ทิ้งเขา และไม่โทษใครที่เปลี่ยนด้วย และอย่า
เหมือนมันเป็นฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนจะหายไปและตก
ฉันจงใจห่างกันไม่ต้องขูด ธรรมชาติ และผู้คนจะออกไป
ฉันอยู่ adungbadung ซ้ายไม่มีใคร แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้างๆฉัน แม้ว่าจะไม่ทราบเพราะผมออกไปข้างๆ
ผมรักคุณและนับถือฉันและบอกคนที่ไม่สนใจผม และเวลาที่ฉันทุ่มเททั้งหัวใจ ทำร้าย และอีกครั้งที่ต้องส่งเวลายาก อายุราว 30 ปี เช่น ดอกไม้ก็จะไม่มา
เพียงแค่ลมของน้ำโคลน ฝนอยู่ข้างในออก ดอกจะไม่เตือนคุณแล้วฝน จะล้าง

ทุกคนผิดพลาดกันได้ ลูกต้องเดินประมาณ 3 , 000 ครั้ง . . . . . . .