in both politics and administration

in both politics and administration is associated with self-interest, but that
a resurgence of democratic spirit might have great benefits for society and
for its members.
The Role of the Citizen
Unfortunately, in recent times, the ideals of citizenship have been largely
overwhelmed by increased power, professionalism, and complexity. Robert
Pranger, for example, argues that much of what is termed “politics” today
is actually “power politics,” largely concerned with the activities of leaders,
officials, and other power holders in society. Pranger contrasts this orientation
to an alternative, the politics of citizenship or the “politics of participation.”
In the politics of participation, ordinary citizens engage in dialogue
and discourse concerning the directions of society and act based on moral
principles such as those associated with the term “civic virtue.” A similar
distinction has been made between high and low views of citizenship. High
definitions of citizenship, associated with such writers as Aristotle, Rousseau,
and Mill, assume a wide distribution of power and authority and view citizens
as sharing equally in the exercise of authority. Low citizenship, associated
with such names as Thomas Hobbes or the more contemporary democratic
elitists, assumes a hierarchical distribution of authority, with the greatest
power wielded by those “at the top” and little power exercised by others
(Cooper 1991, 5). In either case, it appears that, in modern American society,
the “politics of power” or “low citizenship” has come to dominate—perhaps
not to the exclusion of the “politics of participation” or “high citizenship,”
but certainly to its disadvantage.
Carole Pateman argues that “low” theories of citizenship have become
self-fulfilling. She is disturbed by the fact that much contemporary theory
is not “centered on the participation of ‘the people,’ or . . . the development
of politically relevant and necessary qualities in the ordinary individual.”
Further, she states that “in the contemporary theory of democracy it is the
participation of the minority elite that is crucial and the non-participation of
the apathetic ordinary man lacking in the feeling of political efficacy that is
regarded as the main bulwark against instability” (Pateman 1970, 104). She
suggests that the present institutional setting is hostile to citizen participation,
and creates feelings of apathy and low political efficacy. Therefore, the
development of a “democratic character” among the citizenry, which she
suggests is necessary for participation, is thwarted in the current system.
For whatever reason, as we noted earlier, political participation today is
generally down, at least when measured in terms of formal involvement, such
as voting or attending meetings. At the same time, trust in government has

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในทางการเมืองและการบริหารจะเกี่ยวข้องกับ self-interest แต่รีเซอร์เจนซ์วิญญาณประชาธิปไตยอาจมีประโยชน์มากสำหรับสังคม และสำหรับสมาชิกบทบาทของพลเมืองอับ ในครั้งล่าสุด อุดมคติของสัญชาติได้มากแพ้เพิ่มพลังงาน มืออาชีพ และความซับซ้อน โรเบิร์ตPranger เช่น จนเท่าของอะไรเรียกว่า "เมือง" วันนี้เป็นจริง "อำนาจการเมือง ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมของผู้นำเจ้าหน้าที่ และอื่น ๆ ผู้ถืออำนาจในสังคม Pranger ความแตกต่างแนวนี้ทางเลือก การเมืองสัญชาติ หรือ "เมืองของการมีส่วนร่วม"ในการเมืองของการมีส่วนร่วม ประชาชนธรรมดามีส่วนร่วมในบทสนทนาและวาทกรรมเกี่ยวกับทิศทางของสังคมและพระราชบัญญัติตามศีลธรรมหลักเช่นที่เกี่ยวข้องกับคำว่า "คุณธรรมพลเมือง" ความคล้ายคลึงกันความแตกต่างได้ระหว่างซอกของสัญชาติ สูงคำนิยามของสัญชาติ เกี่ยวข้องกับนักเขียนดังกล่าวเป็นอริสโตเติล Rousseauและโรงสี สมมติว่าการกระจายที่กว้างของประชาชนพลัง และอำนาจ และดูเป็นการร่วมกันอย่างเท่าเทียมกันในการออกกำลังกายของหน่วยงาน สัญชาติต่ำ การเชื่อมโยงมีชื่อดังกล่าวเป็นมัสฮอบส์ Thomas หรือประชาธิปไตยร่วมสมัยมากขึ้นelitists สันนิษฐานการกระจายตามลำดับชั้นของหน่วยงาน มีพลังงาน wielded โดยผู้ "ด้านบน" และพลังงานน้อยใช้คนอื่น(Cooper 1991, 5). In either case, it appears that, in modern American society,the “politics of power” or “low citizenship” has come to dominate—perhapsnot to the exclusion of the “politics of participation” or “high citizenship,”but certainly to its disadvantage.Carole Pateman argues that “low” theories of citizenship have becomeself-fulfilling. She is disturbed by the fact that much contemporary theoryis not “centered on the participation of ‘the people,’ or . . . the developmentof politically relevant and necessary qualities in the ordinary individual.”Further, she states that “in the contemporary theory of democracy it is theparticipation of the minority elite that is crucial and the non-participation ofthe apathetic ordinary man lacking in the feeling of political efficacy that isregarded as the main bulwark against instability” (Pateman 1970, 104). Shesuggests that the present institutional setting is hostile to citizen participation,and creates feelings of apathy and low political efficacy. Therefore, thedevelopment of a “democratic character” among the citizenry, which shesuggests is necessary for participation, is thwarted in the current system.For whatever reason, as we noted earlier, political participation today isgenerally down, at least when measured in terms of formal involvement, suchas voting or attending meetings. At the same time, trust in government has

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั้งในการเมืองและการบริหารที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ตัวเองสนใจ แต่ที่
การฟื้นตัวของวิญญาณความเป็นประชาธิปไตยอาจจะมีผลประโยชน์ที่ดีต่อสังคมและ

ของสมาชิก บทบาทของพลเมือง
น่าเสียดาย ในครั้งล่าสุด อุดมคติของความเป็นพลเมืองที่ได้รับส่วนใหญ่
อย่างแน่นอน โดยอำนาจ เพิ่มความเป็นมืออาชีพ และความซับซ้อน โรเบิร์ต
เพรนเจอร์ ตัวอย่างเช่นแย้งว่า มากของสิ่งที่เรียกว่า " การเมือง " วันนี้
เป็นจริง " อำนาจการเมือง " ส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมของผู้นำ
เจ้าหน้าที่ และผู้มีอำนาจในสังคม เพรนเจอร์ความแตกต่างนี้ปฐมนิเทศ
เพื่อเป็นทางเลือก , การเมืองของพลเมืองหรือ“การเมืองของการมีส่วนร่วม "
ในทางการเมืองการมีส่วนร่วมของประชาชนคนธรรมดามีส่วนร่วมในบทสนทนา
และวาทกรรมเกี่ยวกับทิศทางของสังคมและการกระทำตามหลักจริยธรรม
เช่นผู้ที่เกี่ยวข้องกับคำว่า " พลเมืองคุณธรรม . " ความแตกต่างที่คล้ายกัน
ได้ระหว่างสูงและต่ำในมุมมองของความเป็นพลเมือง คำจำกัดความสูง
ของพลเมืองที่เกี่ยวข้องกับนักเขียน เช่น อริสโตเติล รุสโซ่
และโรงสี สมมติมีการกระจายกว้างของอำนาจและผู้มีอำนาจและประชาชน
วิวการแชร์กันในการออกกำลังกายของอำนาจ พลเมืองน้อย เกี่ยวข้อง
ที่มีชื่อ เช่น โทมัส ฮอบส์ หรือประชาธิปไตยร่วมสมัยมากขึ้น
elitists สันนิษฐานการลำดับชั้นของอำนาจ มีอำนาจยิ่งใหญ่ที่สุด
ใช้โดยบรรดา " ที่ด้านบน และใช้พลังงานน้อย ๆ
( คูเปอร์ 1991 , 5 ) ในทั้งสองกรณีพบว่า ในสังคมอเมริกันที่ทันสมัย
" การเมือง " หรือ " ความเป็นพลเมือง " น้อยได้มาครองบางที
ไม่ยกเว้นของ " การเมืองของการมีส่วนร่วม " หรือสูง " พลเมือง "
แต่แน่นอนข้อเสีย .
แคโรลเพิตเมินแย้งว่า " ทฤษฎีน้อย " ของพลเมืองได้กลายเป็น
ตอบสนองความต้องการของตัวเอง เธอถูกรบกวนโดยความจริงที่ว่ามากร่วมสมัยทฤษฎี
ไม่ใช่ " เป็นศูนย์กลางในการมีส่วนร่วมของประชาชน' หรือ . . . . . . . การพัฒนา
ของการเมืองที่เกี่ยวข้องและจำเป็น คุณภาพในแต่ละสามัญ "
ต่อไป เธอกล่าวว่า " ในทฤษฎีร่วมสมัยของประชาธิปไตยคือการมีส่วนร่วมของชนกลุ่มน้อย
ศักดินาที่เป็นสําคัญ และที่ไม่ใช่การมีส่วนร่วมของ
ไม่รู้ไม่ชี้คนธรรมดาขาดในความรู้สึกมีสมรรถนะทางการเมืองที่
ถือเป็นหลักรั้วกับความไม่แน่นอน " ( เพิตเมิน 1 , 104 ) เธอแสดงให้เห็นว่าการตั้งค่าปัจจุบัน
สถาบันเป็นปฏิปักษ์กับการมีส่วนร่วมของประชาชน และสร้างความรู้สึกของความไม่แยแส
และประสิทธิภาพทางการเมืองต่ำ ดังนั้น การพัฒนาของประชาธิปไตย " ตัวละคร " ในหมู่ประชาชน ซึ่งเธอ
แนะนำเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการมีส่วนร่วม คือ ขัดขวาง ในระบบปัจจุบัน
ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม ที่เราระบุไว้ก่อนหน้านี้การมีส่วนร่วมทางการเมืองวันนี้
โดยทั่วไปลง อย่างน้อย เมื่อวัดในแง่ของการมีส่วนร่วมที่เป็นทางการ เช่น
เป็นโหวตหรือเข้าร่วมการประชุม . ในเวลาเดียวกัน ความไว้วางใจในรัฐบาล