Once on a dark winter's day, when t

Once on a dark winter's day, when the yellow fog hung so thick and heavy in the streets of London that the lamps were lighted and the shop windows blazed with gas as they do at night, an odd-looking little girl sat in a cab with her father and was driven rather slowly through the big thoroughfares.

She sat with her feet tucked under her, and leaned against her father, who held her in his arm, as she stared out of the window at the passing people with a queer old-fashioned thoughtfulness in her big eyes.

She was such a little girl that one did not expect to see such a look on her small face. It would have been an old look for a child of twelve, and Sara Crewe was only seven. The fact was, however, that she was always dreaming and thinking odd things and could not herself remember any time when she had not been thinking things about grown-up people and the world they belonged to. She felt as if she had lived a long, long time.

At this moment she was remembering the voyage she had just made from Bombay with her father, Captain Crewe. She was thinking of the big ship, of the Lascars passing silently to and fro on it, of the children playing about on the hot deck, and of some young officers' wives who used to try to make her talk to them and laugh at the things she said.

Principally, she was thinking of what a queer thing it was that at one time one was in India in the blazing sun, and then in the middle of the ocean, and then driving in a strange vehicle through strange streets where the day was as dark as the night. She found this so puzzling that she moved closer to her father.

"Papa," she said in a low, mysterious little voice which was almost a whisper, "papa."

"What is it, darling?" Captain Crewe answered, holding her closer and looking down into her face. "What is Sara thinking of?"

"Is this the place?" Sara whispered, cuddling still closer to him. "Is it, papa?"

"Yes, little Sara, it is. We have reached it at last." And though she was only seven years old, she knew that he felt sad when he said it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อฤดูหนาวมืดของวัน เมื่อหมอกสีเหลืองแขวนหนาและหนักในถนนของกรุงลอนดอนว่า โคมไฟส่องสว่าง และร้านหน้าต่างเจิดจ้าด้วยแก๊สในขณะที่พวกเขาทำตอนกลางคืน แปลกมองสาวน้อยนั่งอยู่ในรถกับพ่อ และถูกขับค่อนข้างช้า ผ่านสายใหญ่

เธอนั่งลงกับเท้าของเธอซุกใต้ของเธอและพิงกับพ่อของเธอ คนที่อุ้มเธอไว้ในแขนของเขาเธอจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างที่ผ่านคนที่มีความเกรงใจเชยพิลึกในสายตาของเธอใหญ่

เธอช่างเป็นสาวน้อยที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น เช่น ดูใบหน้าเล็กๆของเธอ มันคงจะดูเป็นเด็กอายุสิบสองและ Sara Crewe เป็นเพียงเจ็ด ความจริง คือ อย่างไรก็ตามที่เธอมักฝันและคิดสิ่งที่แปลกและไม่ได้ตัวเองจำเวลาใด ๆเมื่อเธอได้สิ่งที่คิดเกี่ยวกับผู้ใหญ่และโลกมันเป็นของ . เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ นานแสนนาน

ตอนนี้เธอนึกถึงการเดินทางที่เพิ่งทำจากบอมเบย์ กับพ่อของเธอ , กัปตัน Crewe . เธอกำลังคิดของเรือใหญ่ของ lascars ผ่านไปอย่างเงียบ ๆ ไปๆมาๆมัน ของเด็กเล่น เกี่ยวกับ บนดาดฟ้าร้อน และบางส่วนยังเจ้าหน้าที่ของภรรยาที่เคยพยายามทำให้เธอคุยกับพวกเขา และหัวเราะกับสิ่งที่เธอพูด

พละ เธอกำลังคิดถึงอะไรเป็นสิ่งประหลาดมันในเวลาหนึ่งหนึ่งในอินเดียในดวงอาทิตย์สว่าง แล้วในกลางมหาสมุทรแล้วขับตามรถแปลกแปลก ผ่านถนนที่เป็นวันที่มืดตอนกลางคืน เธอพบมันแล้วงงว่าเธอย้ายใกล้ชิดกับพ่อของเธอ

" พ่อ " เธอกล่าวในต่ำลึกลับเสียงเล็ก ซึ่งก็เกือบจะเป็นกระซิบ " พ่อ "

" มันคืออะไรนะ ? กัปตัน Crewe ตอบ กอดเธอไว้ใกล้ๆ และมองลงไปที่ใบหน้าของเธอ " อะไรคือซาร่าคิด ?

" นี้คือที่ไหน ? ซาร่ากระซิบ กอดกันยังใกล้ชิดกับเขา . " นี่ ป๊ะป๋า ?

" ใช่ ซาร่า มันเป็น เราถึงได้ในที่สุด และแม้ว่าเธออายุเพียงเจ็ดขวบ เขารู้ว่าเขารู้สึกเศร้าเมื่อเขากล่าวว่า .