Dependency grammar is an approach t

Dependency grammar is an approach to sentence structure where syntactic units are arranged according to the dependency relation, as opposed to the constituency relation of phrase structure grammars. Dependencies are directed links between words. The (finite) verb is seen as the root of all clause structure and all the other words in the clause are either directly or indirectly dependent on this root. Some prominent dependency-based theories of syntax:
Lucien Tesnière (1893–1954) is widely seen as the father of modern dependency-based theories of syntax and grammar. He argued vehemently against the binary division of the clause into subject and predicate that is associated with the grammars of his day (S → NP VP) and which remains at the core of all phrase structure grammars, and in the place of this division, he positioned the verb as the root of all clause structure.




Dependency grammar (DG) is a class of modern syntactic theories that are all based on the dependency relation (as opposed to the constituency relation) and that can be traced back primarily to the work of Lucien Tesnière. Dependency is the notion that linguistic units, e.g. words, are connected to each other by directed links. The (finite) verb is taken to be the structural center of clause structure. All other syntactic units (words) are either directly or indirectly connected to the verb in terms of the directed links, which are called dependencies. DGs are distinct from phrase structure grammars (constituency grammars), since DGs lack phrasal nodes - although they acknowledge phrases. Structure is determined by the relation between a word (a head) and its dependents. Dependency structures are flatter than constituency structures in part because they lack a finite verb phrase constituent, and they are thus well suited for the analysis of languages with free word order, such as Czech, Turkish, and Warlpiri.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไวยากรณ์พึ่งพาวิธีการคือประโยคโครงสร้างประโยคที่หน่วยจะถูกจัดเรียงตามความสัมพันธ์ที่พึ่งพาเมื่อเทียบกับความสัมพันธ์ของการเลือกตั้งไวยากรณ์โครงสร้างวลี เป็นผู้กำกับการอ้างอิงการเชื่อมโยงระหว่างคำ (ที่ จำกัด ) คำกริยาที่ถูกมองว่าเป็นรากของโครงสร้างประโยคทั้งหมดและทุกคำในประโยคมีทั้งโดยตรงหรือโดยอ้อมขึ้นอยู่กับรากนี้ บางทฤษฎีพึ่งพาตามที่โดดเด่นของไวยากรณ์:
ลูเชียนTesnière (1893-1954) จะเห็นอย่างกว้างขวางว่าเป็นบิดาแห่งทฤษฎีการพึ่งพาตามที่ทันสมัยของไวยากรณ์และไวยากรณ์ เขาเป็นที่ถกเถียงกันอย่างรุนแรงต่อการแบ่งส่วนไบนารีของประโยคในเรื่องและกริยาที่เกี่ยวข้องกับไวยากรณ์ของวันนี้ (S → NP VP) และที่ยังคงอยู่ที่หลักของไวยากรณ์โครงสร้างวลีทั้งหมดและในสถานที่ของส่วนนี้เขา ตำแหน่งคำกริยาเป็นรากของโครงสร้างประโยคทั้งหมด. พึ่งพาไวยากรณ์ (DG) เป็นชั้นของทฤษฎีประโยคที่ทันสมัยทั้งหมดขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ที่พึ่งพา (เมื่อเทียบกับความสัมพันธ์เลือกตั้ง) และที่สามารถตรวจสอบกลับเป็นหลักในการทำงานของ ลูเชียนTesnière พึ่งพาคือความคิดที่ว่าหน่วยภาษาคำพูดเช่นเชื่อมต่อกับแต่ละอื่น ๆ โดยผู้กำกับการเชื่อมโยง (ที่ จำกัด ) คำกริยาจะนำไปเป็นศูนย์กลางของโครงสร้างของโครงสร้างประโยค ทุกหน่วยประโยคอื่น ๆ (คำ) มีทั้งทางตรงหรือทางอ้อมในการเชื่อมต่อกับคำกริยาในแง่ของการเชื่อมโยงโดยตรงซึ่งเรียกว่าการอ้างอิง DGs แตกต่างจากโครงสร้างไวยากรณ์วลี (ไวยากรณ์เลือกตั้ง) เนื่องจากขาด DGs โหนดวลี - แม้ว่าพวกเขาจะได้รับทราบวลี โครงสร้างจะถูกกำหนดโดยความสัมพันธ์ระหว่างคำ (หัว) และอยู่ในความอุปการะของตน โครงสร้างพึ่งพาเป็นอี๋กว่าโครงสร้างการเลือกตั้งส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเขาขาดองค์ประกอบกริยาวลี จำกัด และพวกเขาจึงเหมาะสำหรับการวิเคราะห์ภาษาที่มีคำสั่งฟรีเช่นเช็ก, ตุรกี, และ Warlpiri

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไวยากรณ์พึ่งพา เป็นแนวทางที่หน่วยไวยากรณ์โครงสร้างประโยคจะจัดตามการพึ่งพาความสัมพันธ์ตรงข้ามกับเขตเลือกตั้งที่ความสัมพันธ์ของโครงสร้างวลีไวยากรณ์ . การอ้างอิงโดยตรงการเชื่อมโยงระหว่างคำ( จำกัด ) กริยาที่เห็นเป็นรากของทุกประโยคและโครงสร้างทั้งหมดคำอื่นในประโยคมีทั้งโดยตรงหรือโดยอ้อมขึ้นอยู่กับรากนี้ บางอย่างที่โดดเด่นตามทฤษฎีไวยากรณ์พึ่งพา :
ลูเซียน tesni อีเบย์ ( 1893 – 1954 ) ถูกมองว่าเป็นพ่อของการพึ่งพาที่ทันสมัยตามทฤษฎีไวยากรณ์และไวยากรณ์เขาโต้เถียงอย่างรุนแรงกับการหารเลขฐานสองของมาตราในเรื่องและภาคแสดงนั้นจะเกี่ยวข้องกับไวยากรณ์ของวันของเขา ( S → keyboard - key - name NP VP ) ซึ่งยังคงอยู่ที่หลักของไวยากรณ์โครงสร้างประโยค และในสถานที่ของหน่วยงานนี้ เขาวางกริยาเป็นรากของทั้งหมด




ประโยคโครงสร้างไวยากรณ์พึ่งพา ( DG ) เป็นชั้นของทฤษฎีไวยากรณ์สมัยใหม่ที่มีทั้งหมดขึ้นอยู่กับการพึ่งพาความสัมพันธ์ ( ตรงข้ามกับประชาชนสัมพันธ์ ) และสามารถตรวจสอบกลับหลักในการทำงานของลูเซียน tesni è re . การพึ่งพาคือการที่หน่วยภาษา เช่นคำ เชื่อมต่อกับแต่ละอื่น ๆโดยตรงการเชื่อมโยง( จำกัด ) กริยาที่ถ่ายเป็น ศูนย์กลางของโครงสร้างโครงสร้างข้อ หน่วยประโยคอื่น ๆ ( คำพูด ) ทั้งโดยตรงหรือโดยอ้อมต่อกับกริยาในแง่ของผู้กํากับการเชื่อมโยงซึ่งจะเรียกว่าการอ้างอิง . DGS จะแตกต่างจากวลีโครงสร้างไวยากรณ์ ( เลือกตั้งไวยากรณ์ ) ตั้งแต่ DGS ขาดโหนด - กริยาวลีแม้ว่าพวกเขายอมรับวลีโครงสร้างที่ถูกกำหนดโดยความสัมพันธ์ระหว่างคำ ( ใหญ่ ) และบริวารของมัน โครงสร้างการพึ่งพาจะแบนกว่าโครงสร้างเลือกตั้งส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเขาขาดวิธีกริยาวลี องค์ประกอบ และพวกเขาจึงเหมาะสำหรับการวิเคราะห์ภาษาที่มีคำสั่งฟรี เช่น เช็ก , ตุรกี , และ Warlpiri .