Estimating the prevalence of mental

Estimating the prevalence of mental illness within the general health care population has proven problematic as the result of significant variations in methodological approach such as the use of measurement tools (Mayou and Sharpe 1991). Prevalence rates have frequently been estimated based on mental illness symptoms (self- reported or observed), rather than formal diagnoses. Symptoms of depression may be confounded with physical illness symptoms (Parker et al 2001). Selection bias effects may also lead to an underestimation of the prevalence of psychiatric co-morbidity. Estimates based on discharge diagnoses or consultation files are particularly susceptible, because: a) the psychiatric disorders are not recognised by non-psychiatric staff; b) some physicians avoid a psychiatric diagnosis for fear of patient stigmatisation; and, c) often only the most serious cases are attended to (Wancata et al 2001). Overall, these methodological shortcomings are likely to lead to an underestimation of true prevalence rates.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเมินความชุกของโรคจิตภายในประชากรสุขภาพทั่วไปได้พิสูจน์ปัญหาเป็นผลของความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญใน methodological วิธีเช่นการใช้เครื่องมือวัด (Mayou และ Sharpe 1991) อัตราชุกได้บ่อยประเมินตามอาการเจ็บป่วยจิต (ตนเอง-รายงาน หรือสังเกต), แทนการวิเคราะห์อย่างเป็นทางการ อาการของโรคซึมเศร้าอาจจะ confounded กับอาการเจ็บป่วยทางกายภาพ (ปาร์คเกอร์ et al ค.ศ. 2001) ยังอาจเลือกตั้งผลการการ underestimation ชุกของ morbidity จิตเวชร่วม ประเมินวิเคราะห์ปล่อยหรือแฟ้มให้คำปรึกษาได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งไวต่อ เนื่องจาก: แบบ) โรคทางจิตเวชที่ยังไม่ โดยจิตแพทย์ไม่ใช่ ขบางแพทย์หลีกเลี่ยงการวินิจฉัยทางจิตเวช for fear of stigmatisation ผู้ป่วย และ c) มักจะเฉพาะกรณีร้ายแรงที่สุดจะเข้าร่วมการ (Wancata et al 2001) โดยรวม แสดง methodological เหล่านี้มีแนวโน้มที่จะนำไปสู่การ underestimation อัตราชุกจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การประเมินความชุกของการเจ็บป่วยทางจิตที่อยู่ในประชากรดูแลสุขภาพทั่วไปได้พิสูจน์แล้วว่ามีปัญหาเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญในแนวทางวิธีการเช่นการใช้เครื่องมือวัด (Mayou และชาร์ป 1991) อัตราความชุกได้รับบ่อยประมาณขึ้นอยู่กับอาการเจ็บป่วยทางจิต (รายงานตนเองหรือสังเกต) มากกว่าการวินิจฉัยอย่างเป็นทางการ อาการของภาวะซึมเศร้าอาจจะอับอายที่มีอาการเจ็บป่วยทางกาย (ปาร์กเกอร์ et al, 2001) ผลกระทบที่มีอคติเลือกนอกจากนี้ยังอาจนำไปสู่​​ความเบาของความชุกของผู้ป่วยจิตเวชร่วมการเจ็บป่วยได้ ประมาณการขึ้นอยู่กับการวินิจฉัยการปล่อยหรือไฟล์ที่มีความอ่อนไหวต่อการให้คำปรึกษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะก) ความผิดปกติท​​างจิตเวชที่ไม่ได้รับการยอมรับจากพนักงานที่ไม่จิตเวช; ข) แพทย์บางอย่างหลีกเลี่ยงการวินิจฉัยโรคทางจิตเวชเพราะกลัวรังเกียจผู้ป่วย และค) มักจะเป็นเพียงกรณีที่ร้ายแรงที่สุดที่จะเข้าร่วม (Wancata et al, 2001) โดยรวม, วิธีการเหล่านี้มีข้อบกพร่องมีแนวโน้มที่จะนำไปสู่​​ความเบาของอัตราความชุกจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การประมาณความชุกของการเจ็บป่วยทางจิตในการดูแลสุขภาพของประชากรทั่วไปได้พิสูจน์ปัญหาเป็นผลของการเปลี่ยนแปลงในวิธีการที่สำคัญวิธีการเช่น การใช้เครื่องมือวัด ( และ mayou ชาร์ป 1991 ) อัตราความชุกมีบ่อย ประมาณตามอาการเจ็บป่วยทางจิต ( self - รายงานหรือสังเกต ) มากกว่าการวินิจฉัยอย่างเป็นทางการอาการของภาวะซึมเศร้าอาจสับสนกับอาการเจ็บป่วยทางกาย ( Parker et al , 2001 ) การตั้งค่าผลยังอาจนำไปสู่การการประเมินค่าต่ำไปของความชุกของการเจ็บป่วยทางจิตเวช จำกัด . ประมาณการอยู่บนพื้นฐานของการปล่อยไฟล์หรือให้คำปรึกษาจะอ่อนไหวโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะ : ) ความผิดปกติทางจิตไม่รับรู้โดยเจ้าหน้าที่จิตเวชไม่ ;ข ) แพทย์บางหลีกเลี่ยงการวินิจฉัยทางจิตเวชสำหรับความกลัวของผู้ป่วยและ stigmatisation ; C ) มักจะร้ายแรงที่สุดรายเข้าร่วม ( wancata et al , 2001 ) โดยรวมของวิธีการเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะนำไปสู่การการประเมินค่าต่ำไปของอัตราความชุกจริง .