Certainly one would not accept the

Certainly one would not accept the international poverty level of $1.25 a
day in an unquestioning way when planning local poverty work. One practical
strategy for determining a local absolute poverty line is to start by defining
an adequate basket of food, based on nutritional requirements from medical
studies of required calories, protein, and micronutrients. Then, using local
household survey data, one can identify a typical basket of food purchased by
households that just barely meet these nutritional requirements. One then
adds other expenditures of this household, such as clothing, shelter, and medical
care, to determine the local absolute poverty line. Depending on how
these calculations are done, the resulting poverty line may come to more than
$1.25 per day at PPP.
In many respects, however, simply counting the number of people below
an agreed-on poverty line can have its limitations. For example, if the poverty
line is set at U.S. $450 per person, it makes a big difference whether most of
the absolute poor earn $400 or $300 per year. Both are accorded the same
weight when calculating the proportion of the population that lies below the
poverty line; clearly, however, the poverty problem is much more serious in
the latter instance. Economists therefore attempt to calculate a total poverty
gap (TPG) that measures the total amount of income necessary to raise everyone
who is below the poverty line up to that line. Figure 5.6 illustrates how we
could measure the total poverty gap as the shaded area between poverty line,
PV, and the annual income profile of the population.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แน่นอนว่าหนึ่งจะไม่ยอมรับระดับความยากจนสากลของ $1.25วันในทาง unquestioning เมื่อวางแผนการทำงานความยากจนในท้องถิ่น หนึ่งปฏิบัติกลยุทธ์สำหรับการกำหนดเส้นความยากจนสัมบูรณ์ภายในคือการ เริ่มต้น ด้วยการกำหนดตะกร้าเพียงพอตามความต้องการทางโภชนาการจากการแพทย์ อาหารการศึกษาต้องแคลอรี่ โปรตีน และราคา แล้ว ใช้เฉพาะข้อมูลการสำรวจครัวเรือน หนึ่งสามารถระบุตะกร้าทั่วไปอาหารที่ซื้อครัวเรือนที่เพิ่งจะตอบสนองความต้องการอาหารเหล่านี้ หนึ่งนั้นเพิ่มค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ของในบ้าน เช่นเสื้อผ้า ดู และการแพทย์ดูแล การกำหนดเส้นความยากจนสัมบูรณ์ในท้องถิ่น ขึ้นอยู่กับวิธีการคำนวณเหล่านี้เสร็จแล้ว อาจมาเส้นความยากจนได้มากกว่า$1.25 ต่อวันที่ PPPหลายประการ แต่ เพียงแค่นับจำนวนคนด้านล่างการยอมรับบนเส้นความยากจนสามารถมีข้อจำกัด เช่น ถ้ายากจนเส้นตั้งอยู่ที่สหรัฐอเมริกา $450 ต่อคน ทำให้แตกว่าที่สุดของยากจนสัมบูรณ์ได้รับ $400 หรือ $300 ต่อปี ทั้งสองได้รับการยกย่องเหมือนกันน้ำหนักเมื่อคำนวณสัดส่วนของประชากรที่อยู่ด้านล่างนี้เส้นความยากจน ชัดเจน อย่างไรก็ตาม ปัญหาความยากจนรุนแรงในอินสแตนซ์ที่หลัง นักเศรษฐศาสตร์จึงพยายามคำนวณยากรวมช่องว่าง (ทีพีจี) ที่วัดยอดรวมของรายได้ที่จำเป็นในการยกทุกคนที่อยู่ใต้เส้นความยากจนถึงบรรทัดที่ รูปที่ 5.6 แสดงให้เห็นว่าเราสามารถวัดช่องว่างความยากจนรวมเป็นพื้นที่สีเทาระหว่างเส้นความยากจนPV และค่าเงินประจำปีของประชากร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แน่นอนหนึ่งจะไม่ยอมรับระดับความยากจนระหว่างประเทศของ $ 1.25
วันในทางที่กังขาเมื่อมีการวางแผนการทำงานแก้ไขปัญหาความยากจนในท้องถิ่น หนึ่งในทางปฏิบัติ
กลยุทธ์สำหรับการกำหนดท้องถิ่นเส้นความยากจนที่แน่นอนคือการเริ่มต้นด้วยการกำหนด
ตะกร้าเพียงพอของอาหารที่อยู่บนพื้นฐานของความต้องการทางโภชนาการจากทางการแพทย์
การศึกษาของแคลอรี่ที่ต้องการโปรตีนและแร่ธาตุอาหาร จากนั้นใช้ท้องถิ่น
ข้อมูลการสำรวจครัวเรือนหนึ่งสามารถระบุตะกร้าแบบฉบับของอาหารที่ซื้อมาจาก
ผู้ประกอบการที่เพิ่งจะตอบสนองความต้องการทางโภชนาการเหล่านี้ หนึ่งแล้ว
เพิ่มค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ของใช้ในครัวเรือนนี้เช่นเสื้อผ้าที่อยู่อาศัยและการแพทย์
ดูแลเพื่อตรวจสอบในท้องถิ่นจนเส้นแน่นอน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับวิธีการ
คำนวณเหล่านี้จะทำเส้นความยากจนที่เกิดขึ้นอาจจะมาให้มากขึ้นกว่า
$ 1.25 ต่อวัน PPP.
ในหลายประการ แต่ก็นับจำนวนของผู้คนที่อยู่ด้านล่าง
เส้นความยากจนตกลงบนสามารถมีข้อ จำกัด ของมัน ตัวอย่างเช่นถ้าจน
เส้นตั้งไว้ที่ $ 450 ต่อคนเรามันทำให้ความแตกต่างใหญ่ไม่ว่าจะเป็นส่วนใหญ่ของ
คนยากจนที่แน่นอนได้รับเงิน $ 400 $ 300 ต่อปี ทั้งสองจะคบหาเดียวกัน
น้ำหนักเมื่อคำนวณสัดส่วนของประชากรที่อยู่ด้านล่าง
เส้นความยากจน อย่างเห็นได้ชัดอย่างไรก็ตามปัญหาความยากจนมากขึ้นอย่างรุนแรงใน
กรณีหลัง นักเศรษฐศาสตร์จึงพยายามที่จะคำนวณความยากจนรวม
ช่องว่าง (ทีพีจี) ที่มีขนาดจำนวนของรายได้จำเป็นที่จะต้องยกทุกคน
ที่อยู่ด้านล่างเส้นความยากจนถึงบรรทัดนั้น รูปที่ 5.6 แสดงให้เห็นถึงวิธีการที่เรา
สามารถวัดช่องว่างความยากจนรวมเป็นพื้นที่สีเทาระหว่างเส้นความยากจน,
PV และรายละเอียดของรายได้ต่อปีของประชากร