The belief that participation in pu

The belief that participation in public life is neither as extensive nor as intensive as it
ought to be is largely responsible for the recent revival of interest in both citizenship and republicanism. The complaint is not so much that civic life in the advanced democracies has declined dramatically from some golden age as that it has failed to realize the promise of republican citizenship. This complaint, for instance, animated the work of Hannah Arendt in the middle of the twentieth century. Technology has eased the burdens of labor and freed people to act as citizens in the public realm, she argued in The Human Condition (1958), yet we turn
away from public life and toward private consumption. We want governments to provide for the welfare of the citizenry, she declared in On Revolution, but we ‘deny the very existence of public happiness and public freedom’ as we ‘insist that politics is a burden …’ (1965: 273). We are, in short, squandering an opportunity to achieve what the republicans of ancient Greece and Rome
thought impossible – a polity in which the freedom of republican self-government is available not only to the well-to-do few but to almost the entire people. Similar concerns lie behind the republican revival of the last quarter-century or so. In this case, neo-republicans tend to place
the blame on one, or both, of two theories they regard as pernicious. One of these is liberalism; the other is the tendency to reduce politics to the market place.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเชื่อที่ว่ามีส่วนร่วมในชีวิตสาธารณะไม่หลากหลาย หรือจำนวนมากเป็นควรจะรับผิดชอบการฟื้นฟูล่าน่าสนใจในการเป็นพลเมืองและ republicanism ส่วนใหญ่ การร้องเรียนไม่มากว่า ชีวิตพลเมืองในแง่การวิจารณ์อย่างมากจากบางยุคทองเป็นที่มันล้มเหลวตระหนักถึงสัญญาของสัญชาติสาธารณรัฐ ร้องเรียนเรื่องนี้ เช่น ภาพเคลื่อนไหวการทำงานของ Hannah Arendt ในกลางศตวรรษยี่สิบ เทคโนโลยีได้ผ่อนคลายลงภาระของแรงงาน และว่างคนเพื่อทำหน้าที่เป็นพลเมืองในอาณาจักรสาธารณะ เธอโต้เถียงในตัวมนุษย์ (1958), แต่เราเปิดห่าง จากบ้าน และ ไปใช้ส่วนตัว เราต้องการให้รัฐบาลให้สวัสดิการของผดุงการ เธอประกาศปฏิวัติบน แต่เรา 'ปฏิเสธการดำรงอยู่ของสาธารณะสุขและเสรีภาพสาธารณะ' เรา 'ยืนยันว่า การเมืองคือ ภาระ...' (1965:273) เรามี สั้น ๆ squandering โอกาสที่จะบรรลุสิ่ง republicans กรีซและโรมโบราณคิดว่าเป็นไปไม่ได้ – polity ซึ่งเสรีภาพ self-government สาธารณรัฐไม่มี กับสิ่ง well-to-do เท่านั้น แต่เกือบทั้งหมดคน เหมือนเรื่องโกหกหลังฟื้นฟูสาธารณรัฐของศตวรรษมาสหรือดังนั้น ในกรณีนี้ นีโอ republicans มักจะ วางตำหนิบนหนึ่ง หรือทั้งสอง สองทฤษฎีที่พวกเขาถือว่าเป็นโทษ เหล่านี้เป็นปอด อื่น ๆ มีแนวโน้มที่จะลดการเมืองในการตลาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเชื่อที่ว่ามีส่วนร่วมในชีวิตของประชาชนจะไม่เป็นที่กว้างขวางมิได้เป็นอย่างเข้มข้นตามที่มัน
ควรจะเป็นส่วนใหญ่รับผิดชอบสำหรับการฟื้นฟูที่ผ่านมาที่น่าสนใจทั้งในความเป็นพลเมืองและปับ ร้องเรียนไม่มากเพื่อให้ชีวิตของพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยขั้นสูงได้ลดลงอย่างมากจากยุคทองบางส่วนเป็นว่ามันล้มเหลวที่จะตระหนักถึงสัญญาของการเป็นพลเมืองรีพับลิกัน ร้องเรียนนี้ตัวอย่างเช่นภาพเคลื่อนไหวการทำงานของฮันนาห์ Arendt ในช่วงกลางของศตวรรษที่ยี่สิบ เทคโนโลยีได้ปลดเปลื้องภาระของการใช้แรงงานและคนที่เป็นอิสระเพื่อทำหน้าที่เป็นพลเมืองในดินแดนที่สาธารณะเธอเถียงกันในสภาพมนุษย์ (1958) แต่เราเปิด
ออกไปจากชีวิตของประชาชนและต่อการบริโภคภาคเอกชน เราต้องการรัฐบาลที่จะให้สวัสดิการของประชาชนที่เธอประกาศในการปฏิวัติ แต่เรา 'ปฏิเสธการดำรงอยู่ของความสุขของประชาชนและเสรีภาพของประชาชนในขณะที่เรา' ยืนยันว่าการเมืองเป็นภาระ ... '(1965: 273) เราเป็นในระยะสั้นถลุงโอกาสที่จะบรรลุสิ่งที่รีพับลิกันของกรีกโบราณและโรม
คิดว่าเป็นไปไม่ได้ - รัฐธรรมนูญซึ่งเสรีภาพในสาธารณรัฐปกครองตนเองที่มีอยู่ไม่เพียง แต่จะให้ดีต้องทำน้อย แต่ไปเกือบทั้งหมด คน. กังวลที่คล้ายกันอยู่เบื้องหลังการคืนชีพของพรรครีพับลิไตรมาสศตวรรษสุดท้ายหรือดังนั้น ในกรณีนี้นีโอรีพับลิกันมีแนวโน้มที่จะวาง
โทษอย่างใดอย่างหนึ่งหรือทั้งสองของทั้งสองทฤษฎีพวกเขาถือว่าเป็นอันตราย หนึ่งในนั้นคือเสรีนิยม; อื่น ๆ ที่เป็นแนวโน้มที่จะลดการเมืองไปยังสถานที่ตลาด