Once upon a time, people in the Jap

Once upon a time, people in the Japanese city of Kyoto were terribly afraid; they shook with fear. A fierce witch had taken possession of the tower over the city gate which she opened and closed whenever she felt like it. She was capable of locking the gate in the face of travellers bringing food and merchandise, or throwing it wide open to savage tribes from the north.

Many brave Samurai, the strongest and best fighters, had faced up to the witch, but the minute she set eyes on them, she hurled herself out of the tower, hair flying in the wind, screeching furiously and brandishing a fiery sword. Attacking them one by one, she left them lying dead in the dust. No, there was no hope for the city of Kyoto, and many people began to think of leaving it. The folk were murmuring, "All our Samurai are dead. If only Watanabi were still here, the bravest of them all! But all that remains is his sword, and there's no one able to use it."

However, the sword was not all that remained of valiant Watanabi, there was also his son, a young boy. On hearing what the citizens were saying, he wondered, "My father has gone, he died fighting, but we still have his sword. I shall take it and face the witch. Win or die, I shall be a credit to my father's memory." So the boy bravely armed himself and went off to the tower.

The witch saw him arrive and she grinned, but did not make a move. She wouldn't even bother using her fiery sword on that snivelling youngster, she would wither him with a glance. So she paid little heed to Watanabi's son as he quietly crept into the tower, climbed the stairs without making the slightest sound and entered the witch's room.

When, however, the witch heard the door close, she turned round and laid her wild burning gaze on the boy but the splendour of Watanabi's sword blinded her. "This is Watanabi's sword!" shouted the young boy, and before the witch could defend herself, he struck a blow and ended her life. In his father's memory and in honour of his sword, the boy had freed the city of Kyoto.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่ง คนในเมืองเกียวโตญี่ปุ่นกลัวชะมัด พวกเขาสั่นเครือ ด้วยความกลัว แม่มดรุนแรงได้ครอบครองของหอเหนือประตูเมืองที่เธอเปิด และปิดทุกครั้งที่เธอรู้สึกเช่นนั้น เธอสามารถล็อคประตูหน้าเดินทางนำอาหารและสินค้า หรือขว้างปากว้างเปิดชนเผ่าป่าเถื่อนเหนือ กล้ามากซามูไร นักรบแข็งแกร่ง และดีที่สุด มีประสบขึ้นไปแม่มด แต่นาทีเธอตั้งตาพวกเขา เธออัปปางตัวเองออกจากหอ ผมบินลม ร้องเสียงกรี๊ดอย่างดุเดือด และ brandishing ดาบคะนอง เธอโจมตีหนึ่ง ทิ้งให้นอนตายในฝุ่น ไม่ มีไม่มีความหวังเมืองเกียวโต และหลายคนเริ่มคิดว่า ปล่อย พื้นบ้านมี murmuring "ซามูไรของเราได้ตายแล้ว ถ้าเพียง Watanabi ครั้งยัง เกียรติคุณของพวกเขาทั้งหมด แต่ที่ยังคงเป็นดาบ และว่าไม่มีใครสามารถใช้" อย่างไรก็ตาม ดาบไม่ใช่เหตุของ Watanabi กล้าหาญ ยังมีบุตร เด็กผู้ชาย บนได้ยิน ว่าประชาชนได้พูด เขาสงสัยว่า "พ่อของฉันได้หายไป เขาตายต่อสู้ แต่เรายังมีดาบ ฉันจะใช้มัน และเผชิญกับแม่มด ชนะหรือตาย จะเครดิตหน่วยความจำพ่อ " ดังนั้นเด็กอย่างกล้าหาญอาวุธตัวเอง และไปปิดหอ The witch saw him arrive and she grinned, but did not make a move. She wouldn't even bother using her fiery sword on that snivelling youngster, she would wither him with a glance. So she paid little heed to Watanabi's son as he quietly crept into the tower, climbed the stairs without making the slightest sound and entered the witch's room. When, however, the witch heard the door close, she turned round and laid her wild burning gaze on the boy but the splendour of Watanabi's sword blinded her. "This is Watanabi's sword!" shouted the young boy, and before the witch could defend herself, he struck a blow and ended her life. In his father's memory and in honour of his sword, the boy had freed the city of Kyoto.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในเมืองของญี่ปุ่นที่เกียวโตก็กลัวชะมัด เขาสั่นด้วยความกลัว แม่มดร้ายได้ครองหอคอยเหนือเมือง ประตูที่เธอเปิดและปิดเมื่อใดก็ตามที่เธอรู้สึกว่ามัน เธอมีความสามารถในการล็อคประตู ในหน้าของนักท่องเที่ยวนำสินค้าอาหาร หรือโยนมันเปิดกว้างกับชนเผ่าป่าเถื่อนจากทางเหนือ

หลายกล้าหาญซามูไรนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุด และ ดีที่สุด ต้องเผชิญหน้ากับแม่มด แต่นาทีที่เธอสบตาเขา เธอพุ่งตัวออกจากหอ ผมบินในลม . . . คึก และกวัดแกว่งดาบเพลิง โจมตีพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่ง เธอปล่อยให้นอนตายอยู่ในผงคลี ไม่ มันไม่มีความหวังสำหรับเมืองเกียวโต และหลายคนเริ่มคิดว่าจะออกจากมัน มีการบ่นพื้นบ้าน ," ซามูไรทั้งหมดของเราจะตาย ถ้า watanabi ยังอยู่ที่นี่ ที่กล้าหาญของพวกเขาทั้งหมด ! แต่ทั้งหมดที่ยังคงอยู่คือ ดาบของเขา และไม่มีใครสามารถใช้มันได้ "

แต่ดาบไม่ได้ทั้งหมดที่ยังคงอยู่ของกล้าหาญ watanabi ยังมีลูกชายของเขา เด็กหนุ่ม เมื่อได้ยินสิ่งที่ประชาชนพูด เขาสงสัยว่า " พ่อ ไปแล้ว เขาตายในการต่อสู้ แต่ เรา ยัง มี ดาบของเขาข้าจะใช้มันและเผชิญหน้ากับแม่มด ชนะ หรือตาย ก็จะเป็นเครดิตไปยังหน่วยความจำของพ่อ " เพื่อให้เด็กอย่างไม่เกรงกลัวอาวุธตัวเองและเข้าหอ

แม่มดเห็นเขามาถึง เธอยิ้มจนเห็นฟัน แต่ไม่ได้ให้ย้าย เธอไม่ต้องไปใช้ดาบไฟไปคร่ำครวญเจ้าหนู เธอจะทำให้เขาด้วยความรวดเร็วดังนั้น เธอจ่ายเงินให้น้อยฟัง watanabi ลูกชายเขาค่อยๆคืบคลานเข้ามาในหอ ปีนบันได โดยไม่ทำให้เสียงน้อย และเข้าไปในห้องของแม่มด

เมื่อ อย่างไรก็ตาม นางได้ยินเสียงประตูปิด เธอหันร่างวางเธอป่าไหม้จ้องมองเด็กชาย แต่ความงดงามของ watanabi ดาบตาบอดของเธอ " . นี้เป็น watanabi ดาบ ! " ตะโกนบอกเด็กหนุ่มและก่อนที่แม่มดจะปกป้องตัวเอง เขาโดนระเบิด และสิ้นสุดชีวิตของเธอ ในหน่วยความจำของบิดาของเขาและในเกียรติของดาบของเขา เด็กได้ปลดปล่อยเมืองเกียวโต