Lee Chan, is supposedly too innocen

Lee Chan, is supposedly too innocent for a kiss action, that makes Soonyoung think him adorable and his cuteness can't be resisted. They were keeping that position for quick minutes until Chan suddenly spoke as their lips were still glued.

“My first kiss....,”

His words, causing Soonyoung to pull away a bit, allowing the younger to speak freely. Chan was staring down at Soonyoung's shirt to avoid being spotted blush-ing as he continued on his words.

“...has been stolen,” he said.

Nothing has been making Soonyoung, this happy before. He was the happiest man standing on this planet after hearing that news and he crept up joyous wide smile. Chan quick an eyebrow at his senior's excitement.

“Who wouldn't be happy? I'm the first and will be the last one to kiss you,”

However, it gave Chan became more messed in confusion, “What is that mean?” he asked while tilting his head to the side. Soonyoung begin to grinning like a real silliest idiot alive.

“This must be crazy. You can considering me as insane or whatever you wanna call later onward but I'd like to say it once... I like you. From the start of your first day in school when you does never stops staring at me, I caught you though, just incase you didn't know yet. And today, I have made a craziest decision ever,”

He stopped halfway to gaining courage and breathing some immovable fresh air. Alongside Chan, who had a really blank yet mixing with confusion, curiosity and heavy heartbeats. He was surprised at his confession, obviously written in his face and even Soonyoung can tell that.

“Would you be my boyfriend?”

Would you be my boyfriend? is all repeated and lingering around Chan's head right at this moment. He was pretty double shocked and confirmed to be sent to hospital due to an exceeding astonishment.

His brain is still processing and gulping his salivas down his throat and his adam apple can be seen under the lights.

What is he supposed to say? What is he going to answer? Too many questions. He even wasn't sure if this was really a reality or just another daydream or a realistic dreaming because they are too real to be fantasies.

Soonyoung apologetically lowered his eyebrows. He rubbed his nape and looking aside in embarrassment when he didn't get Chan's respond.

“I'm truly sorry if it sounded discomfort to you. I know I shouldn't ask you for too early, but I guess, I'll give you some space to think. You don't have to answer me tonight or you'll regret. Better take your time,” he uttered and softly smiles.

Chan started to blinking rapidly in full of awkwardness and panics. He was unable to answer tonight, that's of course for sure. He just can't believe that he was noticed by his crush from all this time. He knew they were so close but he didn't expecting Soonyoung's reciprocate.

“Um...,”

He was twirling his fingers in nervousness and couldn't say anything. Speechless. Soonyoung shook his head and comforting Chan by patting his shoulder.

“Told you. It's okay. Take as much time as you want. I'll wait,”

Chan thinning his lips into one-line in disappointment of himself. Soonyoung chuckled at the reaction and ruffling Chan's hair into a little mess. A cute mess, indeed, for his thought. He attempted to change topic, so he chose to pick up an empty bowl off the ground.

“Alright, let's go cleaning!”




2 hours later, they have finished cleaning and eating their baked cupcakes but they kept the remaining numbers for tomorrow, instead of munching them all. Night has fallen darker and late midnight is almost greeting them.

Soonyoung wanted to go home but Chan blocking him. Even if he is a guy, it is still dangerous outside there, to walking alone on the lonely streets, under a dim lights and silence. Isn't that creepy? Well, yes to Chan's opinion.

What if there's a street thug or robber or a murderer?

Chan was worrying a lot and over-imaginative. Soonyoung felt thankful at his concerns and cares, so he agreed to stay for sleepover. Chan told Soonyoung to wait downstairs as he went upstairs towards his bedroom and pulling out some covers and needed pillows.

As soon as he came back down, he spot Soonyoung to fell asleep on a couch in the living room. He felt pity and hurried himself to remove the coffee table to replace it with double thick blanket and placing another blanket on top of it.

He was about to call but he paused by watching Soonyoung's sleeping figure. Their distance were not too far to be stated but not too close neither and they still can feel each other's breathes.

Chan keeps observing until he fell asleep – he rest his head and arms on the couch, beside Soonyoung, while sitting on the ground comfortably – and doesn't realized anything, including an unknown touches. He was too exhausted and careless of everything else.




Morning has eaten up the nightlife and sun has finally shone up. It brighten through a few white curtains. Spreading sunrise, pinkish glow, clouds tinted, colours spread across the sky announcing the new day, oranges and reds painted across the clouds as if by a celestial hand.

The lines of glares that shot for his eyelids awaked him.

Nevertheless, he seems to be laying on a nice position without burden. He opened his eyes slowly and rubbing them to discharge a little dusts and clearing vision. He elbowed to sit up properly and examines his surroundings.

He was alone. When he spun to look at the couch, there was no one. He glanced back at himself and rethink.

Since when I slept here? As far as I remembered, I was fallen asleep on that couch. Next to him.... Wait, don't tell me he's the one who carried me here.

He widened his eyes as looking around. He stood up on his feet and searching for Soonyoung's trace but he was nowhere to be seen. Not even once hearing his voice, nor anything else. Before Chan could panicking, he saw something on the kitchen counter.

He walked over there to see a good service of breakfast and his clothes. They were folded perfectly on the counter table and he reached out for a left yellow square note and read it.

“Good morning! I'm sorry for leaving without informing you.
I'll be heading to school right away. And as you can see, I make you some breakfast. Enjoy your meal! Oh, and, I also have washed your clothes.
Wonder how? I woke up 5 in the morning, so yeah. Haha. See ya! `▿´”

He automatically smiled and leave to tidying up the messes before rushing to wash-up, changing clothes to school uniforms, as well as enjoying his breakfast.

A happy chilling hums can be heard from Chan, who seriously had a really happy morning day while eating his scrambled-egg tortilla wraps and a glass of milk. He thinks he has fresh brain, so he is determined of his answer.

It wasn't a dream. Never been a dream.




As usual, he would take a train ride to his school. Teenage kids were running and chasing around as they teases their friends' weaknesses or some jokes. Some were playing football in the field while the girls were mostly taking care of their appearance and looks.

Chan just casually stepped inside of the building. Excited to meet him during breaktime because classes would be started in any minutes. He had no chance to greet his senior, so he went straight to his classroom and settled down with Seungkwan.

Lessons had passed and breaktime is taking over.

Once again, he saw many people had been fond of each other's entertainments and chitchats in verbal communication.

He followed Seungkwan and Hansol to go for breaktime and they ate some lunch. He was actually being patience enough to wait for Soonyoung's existence but in the end, he only saw his group of friends were there.

He had to excused himself from the two and goes to approaching Wonwoo, who seems to not socializing a lot and asked.

“Hey, do you know where Soonyoung is?”

Wonwoo was a bit startled but he remained cool when he sees Chan, “Oh. He didn't tell us, but I'm pretty sure he's nearby his locker if he's not here yet,”

Chan nodded in understand, “Oh okay, thank you!” he runs.

In the meantime, Wonwoo eventually realized something and wanting to call out for the junior, “Chan-ah!!” but he failed when Chan had disappeared from his eyesight.

“Yo, what's wrong, Wonu?” Mingyu asked as he sat down beside his closest partner-in-crime.

“I forgot to tell him...,”

They know. Soonyoung had to do some explanation of where he was, last night and he told them everything. All of it. Wonwoo just worrying of misunderstandings.




Chan had his biggest grin ever while running from school halls to climbing the staircase and arriving at Senior Year's floors to find their locker hall. But his smile is soon faded and dropped blank.

In the reflection of his pupils, there is two persons were hugging. He recognizes Soonyoung's side view and a crying girl. She was wrapping her arms around Soonyoung, tightly, and Soonyoung doesn't even let go but just hugs her in return as he shut his eyes.

Am I late? I thought you could wait...

Chan stood there like a statue. Yet, he can't take it any longer. He slowly turning his back on them but before he could step forward, he heard someone's calling his name from behind.

“Chan...,” it's Soonyoung's voice.

The girl even freed him and confusedly wipes her tears while staring at Chan's direction. She was lost and unknown.

He rolled his hand into a fist till his knuckles colored in white but he don't have rights to stop them. Without anymore hesitation, he walks away and switch it into running. He know if he slow down, Soonyoung will catch him.

“Ya-yah, Chan-ah!”

“Is that him?”

“...Yes,”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จันลี น่าจะบริสุทธิ์เกินไปสำหรับการกระทำการจูบ ที่ทำให้ Soonyoung คิดว่า เขาน่ารัก และไม่ resisted ความน่ารักของเขา พวกเขาถูกรักษารวดเร็วนาทีจนจันทร์ก็พูดกับริมฝีปากของพวกเขาก็ยังคงจมปลัก "ฉันจูบแรก...," คำพูดของเขา ทำ Soonyoung ดึงออกเล็กน้อย ทำให้คนพูดได้อย่างอิสระ จันถูกจ้องมองลงที่เสื้อของ Soonyoung เพื่อหลีกเลี่ยงการด่างกำลังอายกับเขาต่อในคำพูดของเขา "... หมดถูกขโมย, " เขากล่าวว่า ไม่ได้รับการ Soonyoung ความสุขนี้ก่อน กำลังยืนอยู่บนโลกนี้หลังจากได้ยินข่าวว่าคนสุข และเขา crept ค่ายิ้มกว้างบัด จานด่วนเป็นคิ้วที่อาวุโสเขาตื่นเต้น "ที่ไม่มีความสุข เป็นครั้งแรก และจะเป็นรุ่นสุดท้ายจูบคุณ อย่างไรก็ตาม ให้จันทร์เป็น messed ขึ้นอุตลุด คืออะไรนั้นหมายความว่า "เขาถามขณะเอียงศีรษะไปด้านข้าง Soonyoung เริ่ม grinning เหมือนคนบ้าจริง silliest มีชีวิตอยู่ "นี่ต้องเป็นบ้า คุณสามารถพิจารณาฉันเป็นบ้าหรืออะไรก็ตามที่คุณต้องการเรียกในภายหลังจึงแต่อยากพูดครั้งเดียว... ฉันชอบเธอ จากจุดเริ่มต้นของวันแรกในโรงเรียน เมื่อคุณไม่เคยหยุดจ้องฉัน ฉันจับคุณว่า เพียงอินเตอร์ไม่ทราบยัง และวันนี้ ฉันได้ตัดสินใจไม่ซ้ำเคย เขาหยุด halfway สามารถความกล้าหาญ และหายใจอากาศบริสุทธิ์บางทั่วไป ข้างจัน ที่ว่างเปล่าจริง ๆ มีแต่ผสมกับความสับสน ความอยากรู้ และหนักเต้น เขาประหลาดใจที่เขาสารภาพ เขียนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน และแม้ Soonyoung สามารถแจ้ง "จะคุณเป็นแฟนของฉัน" คุณจะเป็นแฟนของฉัน เป็นซ้ำทั้งหมด และยังคงกรุ่นรอบ ๆ หัวของจันที่ขณะนี้ เขาเป็นคู่สวยตกใจ และได้รับการยืนยันจะถูกส่งไปโรงพยาบาลเนื่องจากมี astonishment เกิน สมองยังประมวลผล และ gulping salivas ของเขาลงคอของเขา และอาดัมแอปเปิ้ลของเขาสามารถมองเห็นภายใต้แสง เขาควรจะพูดว่า อะไร เขาจะตอบอะไร ถามมากเกินไป แม้ไม่แน่ใจว่านี้เป็นความจริงจริง หรือเดย์ดรีมเพียงหนึ่ง หรือเป็นจริงฝันเนื่องจากเกินจริงจะ fantasies Soonyoung apologetically ลดลงคิ้วของเขา เขา rubbed เขา nape และมองกันในความลำบากใจเมื่อเขาไม่ได้รับการตอบสนองของจันทร์ "อย่างแท้จริงขอโทษถ้ามันแต่เพียงแห่งความรู้สึกไม่สบายให้คุณ ฉันรู้ว่า ฉันไม่ควรขอให้คุณเร็วเกินไป แต่ฉันคิด ว่า ฉันจะให้คุณบางพื้นที่คิด คุณไม่ต้องตอบฉันคืนนี้ หรือคุณจะเสียใจ เขาดีกว่า ใช้เวลาของคุณ, "พูด แล้วยิ้มเบา ๆ จันทร์เริ่มกะพริบอย่างรวดเร็วใน awkwardness และ panics เขาไม่ตอบคืนนี้ ซึ่งเป็นหลักสูตรที่แน่นอน เขาเพียงไม่เชื่อว่า เขาถูกพบ โดยความสนใจของเขาจากเวลานี้ เขารู้ว่า พวกเขาถูกเพื่อปิดแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าของ Soonyoung สนอง "อึม..., " เขาถูกนิ้วมือของเขา twirling ใน nervousness และไม่พูดอะไร พูด Soonyoung จับหัวของเขาและพบจันทร์ โดย patting บ่าของเขา "บอกคุณ ก็ไม่เป็นไร ใช้เวลามากที่สุดเท่าที่คุณต้อง ก็รอ จันทร์บางริมฝีปากของเขาลงในหนึ่งบรรทัดในความผิดหวังของตัวเอง Soonyoung เบา ๆ ที่ปฏิกิริยาและผม ruffling จันทร์เป็นระเบียบเล็กน้อย ระเบียบน่ารัก จริง สำหรับเขาคิดว่า เขาพยายามเปลี่ยนหัวข้อ ดังนั้นจะหยิบชามว่างออก "ครับ ไปกันเหอะทำความสะอาด" 2 ชั่วโมงต่อมา พวกเขาเสร็จสิ้นการทำความสะอาด และรับประทานของเค้กอบ แต่จะเก็บหมายเลขที่เหลือสำหรับวันพรุ่งนี้ แทน munching พวกเขาทั้งหมด ตกกลางคืนเข้ม และหลังเที่ยงคืนเกือบจะทักทายพวกเขา Soonyoung อยากกลับบ้านแต่บล็อกเขาจันทร์ แม้ว่าเขาเป็นผู้ชาย เป็นยังอันตรายภายนอกมี การเดินคนเดียวบนถนนโดดเดี่ยว ภายใต้ความสลัวไฟและความเงียบ ไม่น่าขนลุกที่ ดี ใช่การแสดงความคิดเห็นของจัน ถ้ามีผู้ก่อการร้ายที่ถนน หรือโม่ง หรือฆาตกร จันทร์เป็นกังวลมาก และ over-imaginative Soonyoung รู้สึกขอบคุณที่เขากังวลและใส่ใจ ให้เขาตกลงไป sleepover จันบอก Soonyoung จะรอชั้นล่างเขาไปชั้นบนไปยังห้องนอนของเขา และดึงบางอย่างครอบคลุม และหมอนที่จำเป็น ทันทีที่เขากลับมาลง เขาจุด Soonyoung คว่ำหลับบนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขารู้สึกสงสาร และรีบเอาโต๊ะแทนกับคู่ตนเองครอบคลุมหนาและวางครอบอีกด้าน จะเรียก แต่เขาหยุดชั่วคราว โดยดู Soonyoung ของนอนรูป ห่างจากที่พักของพวกเขาไม่ได้ให้ ระบุ แต่ไม่ ใกล้ไม่ไกล และพวกเขายังสามารถรู้สึกของผู้อื่นเซ็ท จันทร์จะสังเกตจนเขาตกหลับ – เขาวางตัวเขาหัวและแขนบนโซฟา ข้าง Soonyoung ในขณะที่นั่งบนพื้นสบาย – และไม่รับรู้ใด ๆ รวมถึงการสัมผัสที่ไม่รู้จัก เขาเหนื่อยเกินไป และสะเพร่าของทุกอย่าง เช้าได้กินค่าสถานบันเทิง และซันมี shone ค่าสุดท้าย มันส่องผ่านผ้าม่านสีขาวบาง กระจายซันไรส์ โกลว์บัวโรย ระบายสี เมฆสีกระจายทั่วทั้งท้องฟ้าประกาศวันใหม่ ส้มและสีแดงวาดข้ามเมฆเหมือนมือคนโดย ใบรวมที่ยิงสำหรับเปลือกตาของเขา awaked เขา อย่างไรก็ตาม เขาน่าจะถูกวางในตำแหน่งที่ดีโดยไม่มีภาระ เขาเปิดตาของเขาอย่างช้า ๆ และถูให้ถ่ายฝุ่นเล็กน้อย และล้างวิสัยทัศน์ เขาแออัดให้นั่งได้อย่างถูกต้อง และตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเขา เขาเป็นคนเดียว เมื่อเขาปั่นไปดูโซฟา มีหนึ่งไม่ เขา glanced ที่ตัวเองและ rethink ตั้งแต่เมื่อฉันไปไหนนี่ เท่าที่ฉันจำ ฉันถูกลดลงหลับบนที่นอน ถัดไปให้เขา... รอ อย่าบอกเขาเป็นคนทำให้ที่นี่ เขา widened ตาเป็นการมองรอบ ๆ เขาลุกขึ้นยืนบนเท้าของเขาและการค้นหา Soonyoung ของติดตามแต่เขาไหนได้ ไม่เคยแม้แต่ได้ยินเสียงของเขา หรืออะไร ก่อนได้ panicking จันทร์ เขาเห็นบางสิ่งบางอย่างบนเคาน์เตอร์ห้องครัว เขาเดินผ่านมีบริการอาหารเช้าและเสื้อผ้าของเขาดู พวกเขาถูกพับอย่างสมบูรณ์แบบบนโต๊ะเคาน์เตอร์ และเขาถึงออกสำหรับบันทึกตารางสีเหลืองซ้าย และอ่าน "สวัสดี ผมขอลาออกโดยไม่แจ้งให้คุณทราบฉันจะดำเนินรอยตามโรงเรียนทันที และคุณสามารถดู ฉันให้คุณบางอย่างอาหารเช้า รับประทานอาหาร โอ้ และ นอกจากนี้ยังมีล้างเสื้อผ้าของคุณ พบได้อย่างไร ฉันตื่นนอน 5 เช้า ใช่ อยาก แล้วเจอกัน! `▿´” เขาโดยอัตโนมัติยิ้ม และปล่อยให้ tidying ขึ้น messes ก่อนวิ่งไปล้างสาย เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเครื่องแบบโรงเรียน ตลอดจนเพลิดเพลินกับอาหารเช้า Hums ชื่นมีความสุขจะได้ยินจากจัน ที่มีวันเช้ามีความสุขจริง ๆ อย่างจริงจังในขณะที่กินไข่แปลง tortilla เขาตัด และแก้วนม เขาคิดว่า เขามีสมองที่สด เขาจะกำหนดคำตอบของเขา มันไม่ได้ฝัน เคยฝัน ตามปกติ เขาจะพานั่งรถไฟไปโรงเรียนของเขา เด็กวัยรุ่นได้ทำงาน และไล่รอบจีนจุดอ่อนของเพื่อนของพวกเขาหรือบางเรื่องตลก บางเล่นฟุตบอลในฟิลด์ขณะที่ส่วนใหญ่มีการดูแลหญิงของลักษณะที่ปรากฏ และลักษณะ จันทร์เพียงลวก ๆ ขั้นบันไดภายในอาคาร ตื่นเต้นไปพบเขาใน breaktime เนื่องจากเรียนจะเริ่มต้นในนาทีใด ๆ เขาไม่มีโอกาสทักทายอาวุโสของเขา เขาตรงไปห้องเรียนของเขา และปัก ด้วย Seungkwan ได้ผ่านบทเรียน และทำการ breaktime ผ่าน อีกครั้ง เขาเห็นหลายคนเคยรักของสถานบันเทิงและ chitchats ในการสื่อสารด้วยวาจาของผู้อื่น เขาตาม Seungkwan และ Hansol ไป breaktime และกินอาหารบางอย่าง เขาจริงอยู่ทนพอที่จะรอ สำหรับการดำรงอยู่ของ Soonyoung แต่ ใน สุด เขาเห็นเฉพาะกลุ่มเพื่อนของเขามา เขาได้รับตัวเองทั้งสอง และไปใกล้ Wonwoo ซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่ชอบมาก และขอ "Hey คุณรู้ Soonyoung อยู่ที่ไหน" Wonwoo เป็น startled บิต แต่เขายังคงเย็นเห็นจันทร์ "โอ้ เขาไม่บอก แต่ฉันรักเขาอยู่ใกล้ตู้ของเขาถ้าเขาอยู่ไม่ได้ เข้าใจพยักหน้าในจันทร์ "Oh ดี ขอบคุณ" เขาทำงาน ในขณะเดียวกัน Wonwoo ในที่สุดรับรู้บางสิ่งบางอย่างและต้องโทรออกจูเนียร์ "จันทร์อา!!" แต่เขาล้มเหลวเมื่อจันทร์หายจากสายตาของเขา "โย เป็น Wonu ? " Mingyu ถามขณะที่เขานั่งลงข้าง ๆ เขาเคียงคู่ในอาชญากรรม "ฉันลืมที่จะบอก...," พวกเขารู้ Soonyoung ได้ทำการอธิบายบางอย่างที่ กำลัง คืนสุดท้าย และเขาบอกว่า ทุกอย่าง ทั้งหมดของมัน Wonwoo เพียงกังวลของเกิดความเข้าใจผิด จันทร์รอบ ๆ ไร้ของเขาที่ใหญ่ที่สุดเคยขณะรันจากห้องโถงของโรงเรียน การปีนการขึ้นชั้นอาวุโสปีหาฮอลล์ของตู้ได้ แต่รอยยิ้มของเขาเร็ว ๆ นี้สีจางลง และลดลงเปล่า สะท้อนของนักเรียนของเขา มีสองคนก็กอดกัน เขารู้จักมุมมองด้านข้างของ Soonyoung และสาว crying เธอถูกตัดแขนรอบ Soonyoung แน่น และ Soonyoung ไม่ได้ปล่อยแต่เพียง hugs เธอในคืนเขาปิดตา ผมสาย ฉันคิดว่า คุณสามารถรอ... จันมียืนเหมือนรูปปั้น ยัง เขาไม่ใช้มันอีกต่อไป เขาเปิดเขาได้ แต่ ก่อนที่เขาจะก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ เขาได้ยินคนจะเรียกชื่อของเขาจากด้านหลัง "Chan. .. มันเป็นเสียงของ Soonyoung หญิงสาวแม้รอดเขา และ confusedly แผ่นเช็ดน้ำตาของเธอขณะจ้องทิศทางของจาน เธอหายไป และไม่รู้จัก เขายกมือเป็นกำปั้นจนขาของเขาสีขาว แต่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะหยุดพวกเขา โดยไม่ลังเลอีกต่อไป เขาเดินไป และสลับไปทำงาน เขารู้ว่าถ้าเขาช้าลง Soonyoung จะจับเขา "ยา-yah จันทร์อา" "คือที่เขา “... ใช่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลี จัง จะเป็นซื่อเพื่อจูบเนิน ทำให้ soonyoung คิดว่าเขาน่ารักและความน่ารักของเขาไม่สามารถต่อต้าน พวกเขารักษาตำแหน่งที่รวดเร็วนาทีจนกระทั่งชานพูดขณะที่ปากยังคงจมปลัก .

" . . . . . . . จูบแรกของฉัน "

คำพูดของเขา ทำให้ soonyoung ดึงไปหน่อย ให้น้องที่จะพูดได้อย่างอิสระชานก็มองลงไปที่เสื้อ soonyoung เพื่อหลีกเลี่ยงการเปรอะเปื้อนแก้มไอเอ็นจีในขณะที่เขายังคงพูด

" . . . . . . . ถูกขโมย , " เขากล่าว .

ไม่มีอะไรได้รับการ soonyoung มีความสุขแบบนี้มาก่อน เขาเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่ยืนอยู่บนโลกใบนี้ หลังจากที่ได้ยินข่าวนั้น เขาพุ่งขึ้นสนุกสนานยิ้มกว้าง . ชานอย่างรวดเร็วคิ้วที่อาวุโสของเขากำลังตื่นเต้น

" ใครไม่มีความสุขฉันเป็นครั้งแรกและจะเป็นคนสุดท้ายที่จูบคุณ "

แต่มันทำให้ชานก็ยิ่งสับสนในความสับสน " หมายความว่าอะไร ? " เขาถามขณะเอียงศีรษะไปด้านข้าง soonyoung เริ่มแสยะยิ้มเหมือนที่โง่ที่สุดโง่อยู่

" นี่ต้องบ้าแน่ๆ ที่คุณสามารถพิจารณาเป็น บ้า หรืออะไรก็ตามที่คุณต้องการเรียกในภายหลัง เป็นต้น แต่ผมอยากจะพูดมันอีกครั้ง . . . . . . . ฉันชอบคุณจากการเริ่มต้นของวันแรกในโรงเรียน ตอนเธอ มันไม่เคยหยุดจ้องหน้าฉัน ฉันจับคุณ แต่ในกรณีที่คุณไม่รู้หรอก และวันนี้ ฉันได้ตัดสินใจ craziest เคย "

เขาหยุดกลางคันเพื่อดึงดูดความกล้าหาญและหายใจอากาศสดบางอสังหาริมทรัพย์ . ควบคู่ไปกับชานที่เคยว่างเลย ผสมกับความสับสน , อยากรู้อยากเห็นและหัวใจเต้นหนักเขารู้สึกประหลาดใจที่เขาสารภาพว่าเขียนในหน้าของเขา และแม้ soonyoung สามารถบอกได้เลยค่ะ

" เธอจะเป็นแฟนของฉัน "

เธอจะเป็นแฟนของฉัน ทั้งหมดและซ้ำเอ้อระเหยหัวของชานอยู่ในขณะนี้ เขาเป็นคู่สวยตกใจและยืนยันที่จะส่งโรงพยาบาลเนื่องจากการเกินความตะลึงงัน

สมองยังประมวลผล และกลืนน้ำลาย salivas ของเขาลง คอของเขาอดัมแอปเปิ้ลสามารถมองเห็นภายใต้แสงไฟ

อะไรที่เขาควรจะพูด แล้วเขาจะตอบ คำถามมากมาย แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่ามันจริงหรือแค่ละเมอจริงๆ หรือมีเหตุผลฝันเพราะพวกเขาจะจริงจะจินตนาการ

soonyoung ขอโทษลดลงของเขา คิ้วเขาลูบต้นคอของเขาและมองออกไปอย่างอึดอัดเมื่อเขาไม่ได้รับชานตอบ

" ผมขอโทษจริงๆ ถ้ามันฟังสบายกับคุณ ฉันรู้ว่าไม่ควรถามคุณเร็วเกินไป แต่ผมเดาว่า ผมจะให้คุณบางพื้นที่ที่ต้องคิด คุณไม่ต้องตอบฉัน คืนนี้ลูกจะเสียใจ ดีกว่าเอาเวลา " เขาพูดอย่างนุ่มนวล รอยยิ้ม

ชานเริ่มกะพริบอย่างรวดเร็ว เต็มไปด้วยความอึดอัด และตกใจ เขาไม่สามารถที่จะตอบคืนนี้ มันแน่นอน แน่นอน เขาไม่เชื่อว่าเขาสังเกตเห็นความสนใจของเขาจากเวลาทั้งหมด เขารู้ว่าเขาสนิทกัน แต่เขาไม่ได้คาดหวัง soonyoung ของตอบแทน

" เอ่อ . . . . . . . "

เขาปั่นนิ้วของเขาในความกังวลใจและไม่พูดอะไร พูดไม่ออกsoonyoung ส่ายหัวและปลอบโยน ชาน โดยตบไหล่ของเขา . . . . . .

" บอกคุณ มันโอเค เวลามากเท่าที่คุณต้องการ ข้าจะรอ "

ชานบางริมฝีปากของเขาเป็นหนึ่งบรรทัดในความผิดหวังของตัวเอง soonyoung หัวเราะที่ปฏิกิริยาและ ruffling ชานผมพลาดไปหน่อย ระเบียบ น่ารักจริงๆ สำหรับความคิดของเขา เขาพยายามเปลี่ยนเรื่องดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะหยิบชามว่างเปล่าออกจากพื้นดิน .

" งั้นไปทำความสะอาด "




2 ชั่วโมงต่อมา พวกเขาได้เสร็จสิ้นการทำความสะอาดและกินคัพเค้กอบของพวกเขา แต่พวกเขาเอาแต่ตัวเลขที่เหลือให้พรุ่งนี้แทน เคี้ยวได้หมด ตกกลางคืนแล้วเข้มและดึกเที่ยงคืนเกือบทักทาย

soonyoung อยากจะกลับบ้าน แต่ชานปิดกั้นเขา ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายมันยังอันตรายข้างนอกเลย เดินคนเดียวบนถนนเหงา ภายใต้แสงสลัว และความเงียบ น่าขยะแขยง ? อืม ใช่ชานความคิดเห็น

ถ้ามีถนนนักเลงหรือโจร หรือ ฆาตกร

ชานก็กังวลมาก และเหนือจินตนาการ ขอบคุณที่ soonyoung รู้สึกกังวลและห่วงใยของเขาเขาจึงตกลงที่จะอยู่ในห้องนอน