Appearance of the IDDM phenotype is

Appearance of the IDDM phenotype is thought to require a predisposing genetic background and interaction with other environmental factors. Rotter and Rimoin (1978) hypothesized that there are at least 2 forms of IDDM: a B8 (DR3)-associated form characterized by pancreatic autoimmunity, and a B15-associated form characterized by antibody response to exogenous insulin. Interestingly, the DR3 and DR4 alleles seem to have a synergistic effect on the predisposition to IDDM based on the greatly increased risk observed in persons having both the B8 and B15 antigens (Svejgaard and Ryder, 1977). Rotter and Rimoin (1979) hypothesized a combined form. Tolins and Raij (1988) cited clinical and experimental evidence to support the idea that those IDDM patients in whom diabetic nephropathy (see 603933) eventually develops may have a genetic predisposition to essential hypertension.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลักษณะของกนิอินซูลินเป็นความคิดที่ต้องการพันธ์ predisposing และปฏิสัมพันธ์กับปัจจัยแวดล้อมอื่น ๆ Rotter และ Rimoin (1978) ได้ตั้งสมมติฐานว่า มีอินซูลินน้อย 2 รูปแบบ: เป็น B8 (DR3) -เชื่อมโยงฟอร์มลักษณะ autoimmunity ตับอ่อน และแบบฟอร์มเกี่ยวข้อง B15 โดยแอนติบอดีตอบสนองต่ออินซูลินจากภายนอก เรื่องน่าสนใจ alleles DR3 และ DR4 ดูเหมือนจะ มีผลเสริมฤทธิ์กันในการจูงใจที่จะอินซูลินตามความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นอย่างมากที่พบว่า ในคนมีแอนติเจนทั้ง B8 และ B15 (Svejgaard และไรเดอร์ 1977) Rotter และ Rimoin (1979) ตั้งสมมติฐานแบบรวม Tolins และ Raij (1988) อ้างหลักฐานทางคลินิก และการทดลองเพื่อสนับสนุนความคิดที่ว่า ผู้ป่วยอินซูลินคนที่เป็นโรคเบาหวานโรคไต (ดู 603933) ในที่สุดพัฒนาอาจมีดวงกมลความดันโลหิตสูงจำเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การปรากฏตัวของฟีโนไทป์ IDDM เป็นความคิดที่จะต้องใช้พื้นหลังทางพันธุกรรม predisposing และการมีปฏิสัมพันธ์กับปัจจัยแวดล้อมอื่น ๆ เอาถ่านและ Rimoin (1978) ตั้งสมมติฐานว่ามีอย่างน้อย 2 รูปแบบของ IDDM ก B8 (DR3) รูปแบบที่โดดเด่นด้วย -associated autoimmunity ตับอ่อนและรูปแบบ B15-เกี่ยวข้องกับความโดดเด่นด้วยการตอบสนองของแอนติบอดีต่ออินซูลินจากภายนอก ที่น่าสนใจและ DR3 DR4 อัลลีลดูเหมือนจะมีผลเสริมฤทธิ์ในการจูงใจเพื่อ IDDM ขึ้นอยู่กับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นอย่างมากสังเกตได้ในบุคคลที่มีทั้ง B8 B15 และแอนติเจน (Svejgaard และไรเดอร์ 1977) เอาถ่านและ Rimoin (1979) ตั้งสมมติฐานรูปแบบรวมกัน Tolins และ Raij (1988) อ้างหลักฐานทางคลินิกและการทดลองที่จะสนับสนุนความคิดที่ว่าผู้ป่วยเหล่านั้น IDDM ในคนโรคไตโรคเบาหวาน (ดู 603933) ในที่สุดก็พัฒนาอาจมีความบกพร่องทางพันธุกรรมเพื่อความดันโลหิตสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลักษณะของชนิดพึ่งอินซูลินการเป็นความคิดที่จะต้องมีพื้นฐานทางพันธุกรรมและการมีปฏิสัมพันธ์กับปัจจัยสิ่งแวดล้อมอื่น ๆ ใบบอน และ rimoin ( 1978 ) ตั้งสมมติฐานว่า มีอย่างน้อย 2 รูปแบบ ชนิดพึ่งอินซูลิน : B8 ( dr3 ) - ที่เกี่ยวข้องรูปแบบลักษณะ โดยตับอ่อนการบัญชีการเงินและ b15 เกี่ยวข้องรูปแบบลักษณะแอนติบอดีตอบสนองต่ออินซูลินจากภายนอก . น่าสนใจ dr3 dr4 อัลลีลและดูเหมือนจะมีผลเสริมฤทธิ์ในโอนเอียงชนิดพึ่งอินซูลินขึ้นอยู่กับความเสี่ยงเพิ่มขึ้นอย่างมาก พบในผู้ที่มีทั้ง B8 b15 แอนติเจน ( svejgaard และ และ ไรเดอร์ , 1977 ) ใบบอน และ rimoin ( 1979 ) ศึกษารูปแบบรวม tolins raij ( 1988 ) และอ้างหลักฐานทางคลินิกและทดลองเพื่อสนับสนุนความคิดที่ว่า ผู้ป่วยโรคไตจากเบาหวานชนิดพึ่งอินซูลินในผู้ที่ ( ดู 603933 ) ในที่สุดพัฒนาอาจจะจูงใจทางพันธุกรรมกับความดันโลหิตสูง