In this chapter, Campbell highlight

In this chapter, Campbell highlights the music history, teaching standards, and cultural expectations for eleven different nations around the world. She begins with noting how many countries believe their way of teaching is the “universal way” (pg. 60) and therefore the best way to teach. However, she explains that through each countries different history, cultural identity and distinct “societal philosophy” (pg. 60) each nation is able to reflect their own “values” and cultural norms in their own way. She begins her analysis with Argentina, noting their introduction to standard music education originated in 1884 with “Law 1420” (pg. 63) passed by parliament making the study of music mandatory for primary schools. In contrast to today Campbell notes the focused “relationship” (pg. 63) between “music, literature, and the arts” (pg. 63) and an increasing emphasis on Argentinian musicians. Campbell then examines the music education system of Australia and their “fostering self-expression” (pg. 64) through music. She notes their recognition of music aiding in children’s “aesthetic development through sequential instruction” (pg 65). Campbell continues by analyzing the education system in Brazil, highlighting their theory of music being a “prominent fixture in society” (pg.66) and that since their is such an incredible value of music both in and out of the education system, some question the “necessity of keeping it” (pg. 66) in school curriculum. While there is no set standard of music in schools, there is a varied amount of material pulled from such schools of thought such as the Kodaly, Dalcroze, Orff and Willhelms methods. Though music classes are not often offered as part of many schools systems, music is incredibly significant to many cultural functions, such as festivals, celebrations, and worship services. After this analysis, Campbell then turns her attention to China’s music history and development. According to Campbell, music was originally very important to the Chinese education system and societal structure as a “means of knowing morality, beauty and goodness” (pg.68), though as communistic revolutions and cultural revolutions progressed in China, music was used predominately to teach children “national pride and self confidence” (pg 68) with a very “elitist approach” (pg.68) as far as its education. As of today, Campbell states that there is an incredible shortage of music educators in China, and that while there are movements in process to bring music to all children (mainly those in rural communicates who have no music education system) there is still little respect given to the music education field. After Campbell’s review of China, she then focuses on France’s objective to teach children the “values that have produced French culture, philosophy and rational thought” (pg. 70). She notes their division of age groups among levels of music education and that while music is often viewed as only significant for “recreational” (pg 70) use, their government system does recognize its “fundamental role” (pg. 70) in the education system. Campbell then views Hungary’s dedication to the development of music education as the “mecca” (pg 73) of music education systems for nations all over the world. She recognizes their development of the “Kodaly method” (pg 72) (otherwise known as the “Hungarian method” (pg. 72)) by Zoltan Kodaly and their constant emphasis of music education among all grade levels. Campbell then briefly explains the Japan’s view of music education, who view it as a tool that develops “moral sensibilities and aesthetic value” but is not valued nearly as much as other academic classes. Therefore, according to Campbell, they have established uniform classes on music but any involvement with bands, choirs or orchestras are extra-curricular activities. Campbell then addresses South Africa’s view on music education and highlights their use of music as an “expectation of personal and societal development” (pg. 76) as well as its “deep and abiding presence” (pg. 77) in the family units. Campbell then focuses her attention of the United Kingdom and their division of education among “key stages 1-3” who are mandated to study music and “key stage 4” (pg 79) who can take it optionally, though the study is much more rigorous. Campbell ends this chapter focusing on the United States and Canada’s music education system, noting that while there are no set laws on music education it is accepted in Canada for music to be established in order to ensure that “students are guided towards high performance standards” (pg. 82). She also notes that in the United States there are an implied nine standards of music education that act as a guideline on each school system should be focusing upon. Campbell concludes this chapter recognizing the importance of having a “meta-view” (pg. 84) of other ways of teaching in order to improve one’s own teaching method and communicating with others who come from different teaching backgrounds.

In this chapter I learned about many other nation’s and their teaching methods. It was very interesting for me to observe other nation’s ideas about music education and it was slightly discouraging to me to hear that there are countries who do not value music as much as I personally think it should be valued. Nevertheless it will help me have a more open mind in my teaching career as well as aid in my ability to communicate with others on the topic.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบทนี้แคมป์เบลไฮไลท์ประวัติศาสตร์ดนตรีสอนมาตรฐานและความคาดหวังทางวัฒนธรรมที่สิบเอ็ดประเทศต่างๆทั่วโลก เธอเริ่มต้นด้วยการสังเกตว่าหลายประเทศเชื่อว่าวิธีการของการเรียนการสอนคือ "วิธีสากล" (หน้า. 60) และดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดที่จะสอน อย่างไรก็ตามเธออธิบายว่าแต่ละประเทศผ่านประวัติศาสตร์ที่แตกต่างกันเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่แตกต่างกันและ "ปรัชญาสังคม" (หน้า. 60) ในแต่ละประเทศสามารถที่จะสะท้อนให้เห็นถึงตัวเอง "คุณค่า" และบรรทัดฐานทางวัฒนธรรมในทางของตัวเอง เธอเริ่มการวิเคราะห์ของเธอกับอาร์เจนตินาสังเกตการเปิดตัวของพวกเขาเพื่อการศึกษาดนตรีมาตรฐานที่เกิดขึ้นในปี 1884 ด้วย "กฎหมาย 1420" (หน้า. 63) ผ่านรัฐสภาทำให้การศึกษาของเพลงที่ได้รับคำสั่งให้โรงเรียนประถมศึกษา ในทางตรงกันข้ามกับแคมป์เบลในวันนี้บันทึกเน้น "ความสัมพันธ์" (หน้า. 63) ระหว่าง "ดนตรีวรรณกรรมและศิลปะ" (หน้า. 63) และให้ความสำคัญเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับนักดนตรีอาร์เจนติ แคมป์เบลจากนั้นตรวจสอบระบบการศึกษาดนตรีของออสเตรเลียและของพวกเขา "อุปถัมภ์การแสดงออก" (หน้า. 64) ผ่านทางดนตรี เธอตั้งข้อสังเกตการรับรู้ของเพลงช่วยในเด็ก "การพัฒนาความงามที่ผ่านการเรียนการสอนต่อเนื่อง" (หน้า 65) แคมป์เบลยังคงโดยการวิเคราะห์ระบบการศึกษาในประเทศบราซิลเน้นทฤษฎีของเพลงเป็น "การติดตั้งที่โดดเด่นในสังคม" (pg.66) และว่าตั้งแต่พวกเขาดังกล่าวเป็นค่าเหลือเชื่อของเพลงทั้งในและนอกระบบการศึกษาบางคำถาม "ความจำเป็นของการรักษามัน" (หน้า. 66) ในหลักสูตรของโรงเรียน ขณะที่ไม่มีการกำหนดมาตรฐานของดนตรีในโรงเรียนมีจำนวนเงินที่แตกต่างกันของวัสดุที่ดึงออกมาจากโรงเรียนดังกล่าวของความคิดเช่น Kodaly, Dalcroze, Orff และวิธีการ Willhelms แม้ว่าจะเรียนดนตรีไม่ได้นำเสนอมักจะเป็นส่วนหนึ่งของระบบโรงเรียนหลายเพลงอย่างไม่น่าเชื่ออย่างมีนัยสำคัญทางวัฒนธรรมการทำงานเป็นจำนวนมากเช่นเทศกาลเฉลิมฉลองและนมัสการ หลังจากการวิเคราะห์นี้แคมป์เบลจากนั้นก็หันความสนใจของเธอกับประวัติศาสตร์เพลงของจีนและการพัฒนา ตามที่แคมป์เบลเพลงเดิมสิ่งที่สำคัญมากระบบการศึกษาของจีนและโครงสร้างทางสังคมเป็น "วิธีการของการรู้คุณธรรมและความดีงาม" (pg.68) แม้ในขณะที่การปฏิวัติคอมมิวนิสต์และการปฏิวัติทางวัฒนธรรมความก้าวหน้าในประเทศจีนเพลงถูกนำมาใช้เป็นส่วนใหญ่ ที่จะสอนเด็ก "ภาคภูมิใจของชาติและความเชื่อมั่นในตัวเอง" (หน้า 68) ที่มีมาก "วิธีการชั้นนำ" (pg.68) เท่าที่ศึกษา ณ วันนี้แคมป์เบลระบุว่ามีปัญหาการขาดแคลนที่น่าทึ่งของการศึกษาดนตรีในประเทศจีนและในขณะที่มีการเคลื่อนไหวในกระบวนการที่จะนำเพลงให้เด็กทุกคน (ส่วนใหญ่เป็นผู้ที่อยู่ในสื่อสารในชนบทที่มีระบบการศึกษาดนตรีไม่ได้) ยังคงมีความเคารพ ได้รับการศึกษาด้านการดนตรี หลังจากการตรวจสอบแคมป์เบลของจีนจากนั้นเธอก็มุ่งเน้นไปที่วัตถุประสงค์ของฝรั่งเศสที่จะสอนให้เด็ก ๆ "ค่าที่ได้มีการผลิตวัฒนธรรมฝรั่งเศสปรัชญาและคิดที่มีเหตุผล" (หน้า. 70) เธอตั้งข้อสังเกตส่วนของกลุ่มอายุในกลุ่มระดับการศึกษาดนตรีและว่าในขณะที่เพลงมักจะถูกมองว่าเป็นเพียงที่สำคัญสำหรับ "พักผ่อนหย่อนใจ" (หน้า 70) การใช้ระบบรัฐบาลของพวกเขาไม่รับรู้ "บทบาทสำคัญ" มัน (หน้า. 70) ในการศึกษา ระบบ. แคมป์เบลแล้วมุมมองความทุ่มเทของฮังการีในการพัฒนาของการศึกษาดนตรีในฐานะ "เมกกะ" (หน้า 73) ระบบการศึกษาดนตรีสำหรับทุกประเทศทั่วโลก เธอตระหนักถึงการพัฒนาของพวกเขา "วิธีการ Kodaly" (หน้า 72) (หรือที่เรียกว่า "วิธีการฮังการี" (หน้า. 72)) โดย Zoltan Kodaly และเน้นอย่างต่อเนื่องของพวกเขาในการศึกษาดนตรีในทุกระดับชั้น แคมป์เบลแล้วอธิบายสั้น ๆ อธิบายมุมมองของญี่ปุ่นการศึกษาดนตรีที่ดูมันเป็นเครื่องมือที่พัฒนา "ความรู้สึกอ่อนไหวทางศีลธรรมและค่าความงาม" แต่ไม่ได้มีมูลค่าเกือบเท่าการเรียนวิชาการอื่น ๆ ดังนั้นตามแคมป์เบลพวกเขาได้สร้างการเรียนเครื่องแบบเพลง แต่ส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับวงออเคสตร้านักร้องประสานเสียงหรือมีกิจกรรมนอกหลักสูตร แคมป์เบลแล้วอยู่ที่มุมมองของแอฟริกาใต้ในการศึกษาดนตรีและไฮไลท์ของการใช้เพลงเป็น "ความคาดหวังของการพัฒนาตนเองและสังคม" (หน้า. 76) เช่นเดียวกับ "การปรากฏตัวลึกและปฏิบัติ" (หน้า. 77) ในหน่วยครอบครัว แคมป์เบลแล้วมุ่งเน้นความสนใจของเธอในสหราชอาณาจักรและส่วนของการศึกษาของพวกเขาในหมู่ "ขั้นตอนสำคัญที่ 1-3" ที่กำลังได้รับคำสั่งให้เรียนดนตรีและ "ขั้นตอนที่สำคัญ 4" (หน้า 79) ซึ่งสามารถใช้มันเลือก แต่การศึกษามากขึ้น เข้มงวด แคมป์เบลจบบทนี้มุ่งเน้นไปที่ประเทศสหรัฐอเมริกาและแคนาดาของระบบการศึกษาดนตรีสังเกตว่าในขณะที่ไม่มีกฎหมายชุดในการศึกษาดนตรีเป็นที่ยอมรับในประเทศแคนาดาสำหรับการฟังเพลงที่จะจัดตั้งขึ้นในการสั่งซื้อเพื่อให้แน่ใจว่า "นักเรียนจะได้รับคำแนะนำที่มีต่อมาตรฐานการปฏิบัติงานสูง" (หน้า. 82) นอกจากนี้เธอยังตั้งข้อสังเกตว่าในประเทศสหรัฐอเมริกามีเป็นนัยเก้ามาตรฐานการศึกษาดนตรีที่ทำหน้าที่เป็นแนวทางในระบบแต่ละโรงเรียนควรจะเน้นตาม แคมป์เบลสรุปบทนี้ตระหนักถึงความสำคัญของการมี "เมตามุมมองที่" (หน้า. 84) วิธีการอื่น ๆ ของการเรียนการสอนเพื่อปรับปรุงวิธีการสอนของตัวเองและการติดต่อสื่อสารกับผู้อื่นที่มาจากภูมิหลังการเรียนการสอนที่แตกต่างกัน. ในบทนี้ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับ ประเทศอื่น ๆ อีกมากมายและวิธีการสอนของพวกเขา มันเป็นที่น่าสนใจมากสำหรับผมที่จะสังเกตเห็นความคิดของประเทศอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับการศึกษาดนตรีและมันก็เล็กน้อยท้อใจกับผมที่จะได้ทราบว่ามีประเทศที่ไม่ได้เพลงที่มีมูลค่ามากที่สุดเท่าที่ผมเองคิดว่ามันควรจะมีมูลค่า แต่มันจะช่วยให้ผมมีจิตใจที่เปิดกว้างมากขึ้นในการสอนอาชีพของฉันเช่นกันเป็นตัวช่วยในความสามารถของฉันในการสื่อสารกับคนอื่น ๆ ในหัวข้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบทนี้ , แคมป์เบลเน้นประวัติศาสตร์ สอนดนตรี มาตรฐานและความคาดหวังทางวัฒนธรรม 11 ประเทศ ต่างๆ ทั่วโลก เธอเริ่มสังเกตว่าหลายประเทศเชื่อว่า วิถีทางของการสอนเป็น " สากล " ( PG 60 ) และดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดในการสอน อย่างไรก็ตาม เธออธิบายว่าในแต่ละประเทศผ่านทางประวัติศาสตร์ที่แตกต่างกันวัฒนธรรมและปรัชญาสังคมที่แตกต่าง " " ( PG 60 ) แต่ละประเทศจะสามารถสะท้อนให้เห็นถึง " คุณค่า " ของตัวเองและเกณฑ์ปกติทางวัฒนธรรมในแบบของตัวเอง เธอเริ่มการวิเคราะห์ของเธอกับอาร์เจนตินา ซึ่งการนํามาตรฐานการศึกษาดนตรีเริ่มต้นในปี 1884 ด้วยกฎหมาย " เริ่ม " ( PG 63 ) ที่ผ่านโดยรัฐสภาทำให้การศึกษาดนตรีบังคับ โรงเรียนประถมศึกษาในทางตรงกันข้ามกับวันนี้ - บันทึกเน้น " ความสัมพันธ์ " ( PG 63 ) ระหว่าง ดนตรี วรรณกรรม และศิลปะ " ( PG 63 ) และเพิ่มเน้นนักดนตรีชาวอาร์เจนตินา . แคมป์เบลล์ ตรวจสอบแล้วระบบการศึกษาดนตรีของออสเตรเลีย และ " การคิดไปเอง " ( PG 64 ) ผ่านทางดนตรีเธอบันทึกการยอมรับดนตรีช่วยในการพัฒนาสุนทรียภาพของเด็ก " โดยการสอนแบบ " ( - 65 ) แคมป์เบลล์ยังคงโดยการวิเคราะห์ระบบการศึกษาในบราซิล เน้นทฤษฎีของเพลงเป็น " เด่นแข่งในสังคม " ( pg.66 ) และตั้งแต่พวกเขาเป็นเช่นค่าเหลือเชื่อของดนตรีทั้งในและนอกระบบการศึกษามีคำถาม " ความจำเป็นของการรักษา " ( PG 66 ) ในหลักสูตรของโรงเรียน ในขณะที่ไม่มีชุดมาตรฐานของดนตรีในโรงเรียน มีการเปลี่ยนแปลงปริมาณของวัสดุที่ถูกดึงออกมาจากโรงเรียนดังกล่าว ความคิด เช่น ชั้นมัธยมศึกษา dalcroze ออร์ฟ , , และวิธีการ willhelms . แต่ชั้นเรียนดนตรีไม่ได้มักจะเสนอเป็นส่วนหนึ่งของระบบหลายโรงเรียน ดนตรีมีความสำคัญอย่างไม่น่าเชื่อฟังก์ชั่นทางวัฒนธรรมมากมายเช่น เทศกาล งานฉลองและนมัสการ . หลังจากการวิเคราะห์นี้ แคมป์เบลล์ แล้วหันความสนใจของเธอกับเพลงประวัติศาสตร์ของจีนและการพัฒนา ตามแคมป์เบล , เพลงเดิมมาก ระบบการศึกษา สังคม และโครงสร้างภาษาจีนเป็น " หมายถึง การรู้ธรรม ความงาม และความดี " ( pg.68 )แม้ว่าการปฏิวัติคอมมิวนิสต์และการปฏิวัติทางวัฒนธรรมขึ้นในประเทศจีน , เพลงถูกใช้เป็นส่วนใหญ่ในการสอนเด็ก " ความภูมิใจและเชื่อมั่นในตนเอง " ( PG 68 ) ด้วยวิธีการ elitist มาก " " ( pg.68 ) เท่าที่ศึกษาของ ณ วันนี้ แคมป์เบลล์ ระบุว่า มีจำนวนเหลือเชื่อของดนตรีคลาสสิกในประเทศจีนและในขณะที่มีการเคลื่อนไหวในกระบวนการที่จะนำเพลงที่เด็กทุกคน ( ส่วนใหญ่ในชนบทสื่อสารที่ไม่มีระบบการศึกษาดนตรี ) ยังคงมีความเคารพให้กับการศึกษาดนตรีสนาม หลังจากที่แคมป์เบลรีวิวของประเทศจีน เธอจึงมุ่งเน้นไปที่วัตถุประสงค์ของ ฝรั่งเศส เพื่อสอนให้เด็ก " คุณค่าที่ได้ผลิตวัฒนธรรมฝรั่งเศส ปรัชญาและการคิด " ( PG70 ) เธอบันทึกกลุ่มของกลุ่มอายุระหว่างระดับของการศึกษาดนตรีและในขณะที่เพลงมักจะดูเป็นเพียงการ " นันทนาการ " ( PG 70 ) ใช้ระบบการปกครองของพวกเขาไม่รับรู้บทบาทพื้นฐานของ " " ( PG 70 ) ในระบบการศึกษาแคมป์เบลล์แล้วมุมมองฮังการี อุทิศตนให้กับการพัฒนาการศึกษาดนตรีเป็น " เมกกะ " ( PG 73 ) ของระบบการศึกษาดนตรีของประเทศทั่วโลก เธอตระหนักถึงการพัฒนาของวิธี " โคได " ( PG 72 ) ( หรือที่เรียกว่าวิธี " ฮังการี " ( PG 72 ) โดย Zoltan และโคดายคงเน้นของการศึกษาดนตรีในระดับเกรดแคมป์เบลล์ก็สั้น ๆอธิบายมุมมองของประเทศญี่ปุ่น ดนตรี ที่ดูเป็นเครื่องมือที่พัฒนา " อารมณ์คุณธรรมและคุณค่าทางสุนทรียภาพ " แต่ไม่ได้มีมูลค่าเกือบเท่าเรียนวิชาการอื่น ๆ ดังนั้นตามแคมป์เบล , พวกเขาได้สร้างเครื่องแบบเรียนดนตรี แต่ใด ๆที่เกี่ยวข้องกับวงดนตรี นักร้องประสานเสียง หรือวงที่เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมเสริมหลักสูตรแคมป์เบลล์ แล้วที่อยู่ของแอฟริกาใต้ มุมมองในการศึกษาดนตรี และเน้นการใช้ดนตรีเป็น " ความคาดหวังของบุคลากรและการพัฒนาสังคม " ( PG 76 ) รวมทั้ง " ลึกและปฎิบัติตน " ( PG 77 ) ในหน่วยครอบครัวแคมป์เบลล์ก็เน้นเธอสนใจของสหราชอาณาจักร และกองของพวกเขาการศึกษาของ " ช่วงชั้นที่ 1-3 " ที่บังคับให้เรียนดนตรี และ " ชั้นที่ 4 " ( PG 79 ) ที่สามารถใช้เป็นทางเลือก แต่การศึกษาที่เข้มงวดมากขึ้น . แคมป์เบลล์ จบบทนี้เน้นประเทศสหรัฐอเมริกาและระบบการศึกษาดนตรีของแคนาดาสังเกตว่าในขณะที่ไม่มีชุดกฎหมายเกี่ยวกับการศึกษาดนตรีเป็นที่ยอมรับในแคนาดาสำหรับเพลงที่จะจัดตั้งขึ้นในการสั่งซื้อเพื่อให้แน่ใจว่านักเรียนมีแนวทางไปสู่มาตรฐานประสิทธิภาพสูง " ( PG 82 ) เธอยังบันทึกว่า ในสหรัฐอเมริกามีการส่อเก้ามาตรฐานการศึกษาดนตรีที่เป็นแนวทางในแต่ละระบบโรงเรียน ควรจะเน้น .แคมป์เบลล์ สรุปบทนี้ตระหนักถึงความสำคัญของการมี " meta " มุมมอง ( PG 84 ) ของวิธีการอื่น ๆของการสอนเพื่อปรับปรุงการสอนของตนเอง และสื่อสารกับคนอื่น ๆที่มาจากภูมิหลังที่สอนต่างกัน

ในบทนี้ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับหลาย ๆประเทศ และวิธีการสอนของพวกเขามันเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากสำหรับฉันที่จะสังเกตความคิดของประเทศอื่น ๆเกี่ยวกับการศึกษาดนตรีและมันก็ท้อใจเล็กน้อย ฉันได้ยินว่า มีประเทศที่ไม่ได้ค่าเพลงเท่าที่ผมเองคิดว่ามันควรจะมีมูลค่า แต่มันจะช่วยให้ฉันมีจิตใจที่เปิดกว้างมากขึ้นในอาชีพการสอนของฉัน รวมทั้งช่วยในความสามารถในการสื่อสารกับคนอื่น ๆในหัวข้อ