In the early twentieth century, Rus

In the early twentieth century, Russian physiologist Ivan Pavlov did Nobel prize-winning work on digestion[2]. While studying the role of saliva in dogs’ digestive processes, he stumbled upon a phenomenon he labeled “psychic reflexes.” While an accidental discovery, he had the foresight to see the importance of it. Pavlov’s dogs, restrained in an experimental chamber, were presented with meat powder and they had their saliva collected via a surgically implanted tube in their saliva glands. Over time, he noticed that his dogs who begin salivation before the meat powder was even presented, whether it was by the presence of the handler or merely by a clicking noise produced by the device that distributed the meat powder.

Fascinated by this finding, Pavlov paired the meat powder with various stimuli such as the ringing of a bell. After the meat powder and bell (auditory stimulus) were presented together several times, the bell was used alone. Pavlov’s dogs, as predicted, responded by salivating to the sound of the bell (without the food). The bell began as a neutral stimulus (i.e. the bell itself did not produce the dogs’ salivation). However, by pairing the bell with the stimulus that did produce the salivation response, the bell was able to acquire the ability to trigger the salivation response. Pavlov therefore demonstrated how stimulus-response bonds (which some consider as the basic building blocks of learning) are formed. He dedicated much of the rest of his career further exploring this finding.

In technical terms, the meat powder is considered an unconditioned stimulus (UCS) and the dog’s salivation is the unconditioned response (UCR). The bell is a neutral stimulus until the dog learns to associate the bell with food. Then the bell becomes a conditioned stimulus (CS) which produces the conditioned response (CR) of salivation after repeated pairings between the bell and food.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในศตวรรษยี่สิบต้น ผีรัสเซีย Ivan Pavlov ได้รางวัลโนเบลงานย่อย [2] ในขณะที่การศึกษาบทบาทของน้ำลายในกระบวนการย่อยอาหารของสุนัข พบปรากฏการณ์เขาติดป้าย "กายสิทธิ์ reflexes" ในขณะที่การค้นพบโดยบังเอิญ เขามองอนาคตเพื่อดูความสำคัญของมัน นำเสนอเนื้อผงของ Pavlov สุนัข เสี้ยวในการทดลอง และพวกเขาน้ำลายของพวกเขาเก็บรวบรวมผ่านการผ่าตัดฝังท่อในต่อมน้ำลายของพวกเขา ช่วงเวลา เขาพบว่า สุนัขของเขาที่เริ่มน้ำลายก่อนเนื้อผงถูกนำเสนอ แม้ว่าความของตัวจัดการหรือเพียง โดยเสียงคลิกผลิต โดยอุปกรณ์ที่แจกจ่ายเนื้อผงหลง โดยพบนี้ Pavlov จับคู่เนื้อผงกับสิ่งเร้าต่าง ๆ เช่นเสียงของระฆัง หลังจากเนื้อผงและเบลล์ (กระตุ้นโสต) ถูกนำเสนอกันหลายครั้ง ระฆังถูกใช้คนเดียว สุนัขของ Pavlov เป็นที่คาดการณ์ ตอบ โดย salivating เสียงของระฆัง (ไม่รวมอาหาร) ระฆังเริ่มเป็นการกระตุ้นที่เป็นกลาง (เช่นเบลล์เองไม่ได้สร้างน้ำลายของสุนัข) อย่างไรก็ตาม โดยการจับคู่เบลล์กับปฏิกิริยาที่ไม่ผลิตตอบสนองน้ำลาย ระฆังก็สามารถที่จะได้รับความสามารถในการกระตุ้นการตอบสนองของน้ำลาย Pavlov จึงแสดงให้เห็นถึงวิธีการตอบสนองกระตุ้นพันธบัตร (ซึ่งบางพิจารณาเป็นองค์ประกอบพื้นฐานของการเรียนรู้) จะเกิดขึ้น เขาทุ่มเทมากส่วนเหลือของอาชีพของเขาต่อไป สำรวจค้นหานี้ในทางเทคนิค เนื้อผงถือว่าเป็นการกระตุ้น unconditioned (UCS) และน้ำลายของสุนัขคือ การตอบสนอง unconditioned (UCR) ระฆังมีการกระตุ้นที่เป็นกลางจนกว่าสุนัขเรียนรู้เพื่อเชื่อมโยงระฆังกับอาหาร แล้ว ระฆังกลายเป็น การกระตุ้นปรับ (CS) ซึ่งก่อให้เกิดการตอบสนองปรับ (CR) ของน้ำลายหลังรณุซ้ำระหว่างเบลล์และอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงต้นศตวรรษที่ยี่สิบสรีรศาสตร์รัสเซีย Ivan Pavlov ได้โนเบลสาขาการทำงานได้รับรางวัลชนะเลิศในการย่อยอาหาร [2] ในขณะที่การศึกษาบทบาทของน้ำลายในกระบวนการย่อยอาหารสุนัข 'ที่เขาสะดุดเข้ากับปรากฏการณ์ที่เขาระบุว่า "การตอบสนองกายสิทธิ์." ในขณะที่ค้นพบโดยบังเอิญเขามีความสุขุมในการเห็นความสำคัญของมัน สุนัขพาฟโลฟยับยั้งในห้องทดลองได้ถูกนำเสนอด้วยผงเนื้อสัตว์และพวกเขาได้เก็บรวบรวมน้ำลายของพวกเขาผ่านทางหลอดผ่าตัดฝังในต่อมน้ำลายของพวกเขา เมื่อเวลาผ่านไปเขาสังเกตเห็นว่าสุนัขของเขาที่จะเริ่มต้นการหลั่งน้ำลายก่อนเนื้อผงถูกนำเสนอแม้ไม่ว่าจะเป็นจากการปรากฏตัวของการจัดการหรือเพียงโดยเสียงคลิกที่ผลิตโดยอุปกรณ์ที่กระจายผงเนื้อ.

หลงโดยการค้นพบนี้, พาฟโลฟ จับคู่เนื้อผงที่มีสิ่งเร้าต่างๆเช่นเสียงของระฆัง หลังจากที่เนื้อผงและ Bell (กระตุ้นการได้ยิน) ได้ถูกนำเสนอด้วยกันหลายครั้งระฆังที่ถูกใช้เพียงอย่างเดียว สุนัขพาฟโลฟเป็นที่คาดการณ์, การตอบสนองโดยน้ำลายสอกับเสียงของระฆัง (ไม่รวมอาหาร) ระฆังเริ่มเป็นตัวกระตุ้นที่เป็นกลาง (เช่นเบลล์ตัวเองไม่ได้ผลิตน้ำลายสุนัข ') อย่างไรก็ตามโดยการจับคู่เบลล์ที่มีการกระตุ้นการผลิตที่ไม่ตอบสนองต่อการหลั่งน้ำลายเบลล์ก็สามารถที่จะได้รับความสามารถที่จะเรียกการตอบสนองต่อการหลั่งน้ำลาย พาฟโลฟจึงแสดงให้เห็นถึงวิธีการออกพันธบัตรกระตุ้นการตอบสนอง (ซึ่งบางคนคิดว่าเป็นการสร้างพื้นฐานของการเรียนรู้) จะเกิดขึ้น เขาอุทิศส่วนที่เหลือในอาชีพของเขาต่อไปสำรวจการค้นพบนี้ได้.

ในด้านเทคนิค, ผงเนื้อถือเป็นมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจไม่ จำกัด (UCS) และน้ำลายของสุนัขที่มีการตอบสนองที่ไม่ จำกัด (UCR) เดอะเบลล์เป็นตัวกระตุ้นที่เป็นกลางจนกว่าสุนัขเรียนรู้ที่จะเชื่อมโยงเบลล์กับอาหาร แล้วเบลล์จะกลายเป็นตัวกระตุ้นปรับอากาศ (CS) ซึ่งเป็นผู้ผลิตตอบสนองปรับอากาศ (CR) ของน้ำลายไหลหลังจากจับคู่ซ้ำระหว่างระฆังและอาหาร