It's where we're all headed, of cou

It's where we're all headed, of course, but not all composers make you aware of the fact. I'm talking not just about our inevitable demises, and the end of things as we know them, but something even bigger: the heat-death of the universe. That's how Thomas Adès describes the essential quality that he hears in György Ligeti's music, in every piece the Hungarian composer wrote, from his earliest works before he fled to the west under cover of sackcloth in a train during the Hungarian Uprising of 1956, to the very last music he wrote in the years before his death in Vienna in 2006. That creative journey encompasses some of the richest music of the 20th century, and reveals an imaginative world of dizzying variety and expressive power. It's no surprise that of the entire post-war generation who were at the forefront of the avant garde in the 1950s and 60s, it's Ligeti who is played the most. And here are just three reasons why: listen to the Kyrie of the Requiem for one of the darkest visions of musical terror ever imagined, then revel in the rhythmic glitter and complexity of a piece like the first Piano Etude, and relish the warped harmonic world of the Horn Trio, like looking at Brahms or Schumann through a distorting mirror.

But before we get to the potentially infinite visions of his music and what I think Adès means by that "heat-death" idea, Ligeti is the 20th century composer with the most cosmic connotations in popular consciousness. That's thanks to the way Stanley Kubrick used – Richard Steinitz, in his biography, relates how Ligeti's music was initially used without permission) – Ligeti's music in his movies starting with 2001: A Space Odyssey. In 2001, and in The Shining, too, Ligeti's music (along with Penderecki's and Bartók's) is the sound of the other, the alien, the supernatural: passages from the Requiem dramatise the images of 2001's monolith – music of teeming, horrifying vastness and unearthly intensity - and Ligeti and the other modernists become the sounds of Jack Nicholson's psychological dissemblage in The Shining.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันอยู่ที่เราทั้งหมด หัว แน่นอน แต่คีตกวีที่ไม่ทำให้คุณตระหนักถึงความจริง ฉันพูดไม่ใช่เพียงการ demises ของเราหลีกเลี่ยงไม่ได้ และสิ้นสุดของสิ่งเรารู้พวกเขา แต่บางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่: ความร้อนความตายของจักรวาล คือว่า Thomas Adès อธิบายคุณภาพสำคัญที่เขาได้ยินในเพลง György Ligeti ในทุกชิ้นที่ผู้ประพันธ์ฮังการีเขียน จากผลงานแรกสุดก่อนที่เขาหนีไปตะวันตก under cover of กระสอบในรถไฟระหว่างอัพไรซิ่งของ 1956 ฮังการี เพลงท้ายสุด เขาเขียนในปีก่อนตายในกรุงเวียนนาในปี 2006 เดินทางที่สร้างสรรค์ครอบคลุมบางส่วนของเพลงรวยที่สุดของศตวรรษ 20 และเผยให้เห็นถึงโลกจินตนาการ dizzying หลากหลายและพลังการแสดงออก จึงไม่แปลกใจที่รุ่นทั้งหลังสงครามที่แนวหน้าของยุค 60s และ garde รองในช่วงทศวรรษ 1950 เป็น Ligeti ที่เล่นมากที่สุด และนี่เป็นเหตุผลเพียงสามเหตุ: ฟัง Kyrie ของเรควีเอ็มหนึ่งของวิสัยทัศน์ที่มืดมากที่สุดของความหวาดกลัวดนตรีเคยจินตนาการ เฮฮาในกลิทเทอร์จังหวะและความซับซ้อนของชิ้นส่วนเช่น Etude เปียโนครั้งแรก แล้วโลกมีค่า warped ทริโอฮอร์น เช่นบราห์หรือสคูมันผ่านกระจก distorting ลิ้มลองBut before we get to the potentially infinite visions of his music and what I think Adès means by that "heat-death" idea, Ligeti is the 20th century composer with the most cosmic connotations in popular consciousness. That's thanks to the way Stanley Kubrick used – Richard Steinitz, in his biography, relates how Ligeti's music was initially used without permission) – Ligeti's music in his movies starting with 2001: A Space Odyssey. In 2001, and in The Shining, too, Ligeti's music (along with Penderecki's and Bartók's) is the sound of the other, the alien, the supernatural: passages from the Requiem dramatise the images of 2001's monolith – music of teeming, horrifying vastness and unearthly intensity - and Ligeti and the other modernists become the sounds of Jack Nicholson's psychological dissemblage in The Shining.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันคือสิ่งที่เราทุกคนมุ่งหน้าไปแน่นอน แต่นักประพันธ์เพลงไม่ได้ทั้งหมดทำให้คุณตระหนักถึงความจริง ผมพูดไม่เพียงเกี่ยวกับ demises หลีกเลี่ยงไม่ได้ของเราและจุดสิ้นสุดของสิ่งที่เรารู้ว่าพวกเขา แต่บางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่: ความร้อนตายของจักรวาล นั่นเป็นวิธีที่โทมัส Ades อธิบายที่มีคุณภาพที่สำคัญที่เขาได้ยินในเพลงGyörgy Ligeti ของในทุกชิ้นฮังการีเพลงเขียนจากผลงานที่เก่าแก่ที่สุดของเขาก่อนที่เขาจะหนีออกไปทางทิศตะวันตกภายใต้ฝาครอบของผ้ากระสอบในรถไฟในช่วงการปฏิวัติของฮังการี 1956 เพื่อ เพลงสุดท้ายที่เขาเขียนไว้ในปีก่อนที่เขาจะเสียชีวิตในกรุงเวียนนาในปี 2006 ที่มีความคิดสร้างสรรค์การเดินทางที่ครอบคลุมบางส่วนของเพลงที่ร่ำรวยที่สุดของศตวรรษที่ 20 และเผยให้เห็นโลกจินตนาการของความหลากหลาย dizzying และแสดงพลัง ก็ไม่แปลกใจที่คนรุ่นหลังสงครามทั้งหมดที่อยู่ในระดับแนวหน้าของเปรี้ยวจี๊ดในปี 1950 และ 60s ก็ Ligeti ที่เล่นมากที่สุด และนี่เป็นเพียงสามเหตุผล: ฟัง Kyrie ของบังสุกุลเป็นหนึ่งในวิสัยทัศน์ที่มืดมนที่สุดของความหวาดกลัวดนตรีเคยคิดแล้วความสุขมากในแววจังหวะและความซับซ้อนของชิ้นส่วนเช่นเปียโนครั้งแรก Etude และเพลิดเพลินกับโลกฮาร์โมนิเหยเก ของทรีโอฮอร์นเหมือนกำลังมองหาที่ดื่มหรือแมนน์ผ่านกระจกบิดเบือน. แต่ก่อนที่เราจะได้รับการวิสัยทัศน์ที่อาจเกิดขึ้นไม่มีที่สิ้นสุดของเพลงของเขาและสิ่งที่ผมคิดว่า Ades หมายถึงว่า "ความร้อนตาย" ความคิด, Ligeti เป็นนักแต่งเพลงศตวรรษที่ 20 ด้วย ความหมายมากที่สุดในจักรวาลมีสติที่เป็นที่นิยม นั่นคือต้องขอบคุณทางสแตนลีย์คูบริกที่ใช้ - ริชาร์ด Steinitz ในประวัติของเขาเกี่ยวข้องว่าเพลง Ligeti ถูกใช้ครั้งแรกไม่ได้รับอนุญาต) - เพลง Ligeti ในภาพยนตร์ของเขาเริ่มต้นด้วย 2001: Odyssey อวกาศ ในปี 2001 และใน Shining เกินไปเพลง Ligeti ของ (พร้อมกับ Penderecki และBartók) ที่เป็นเสียงของอีกคนต่างด้าวที่เหนือธรรมชาติ: ทางเดินจากบังสุกุลละครภาพของเสา 2001 - เพลงกำเนิดความกว้างใหญ่ที่น่ากลัวและ ความเข้มพิสดาร - และ Ligeti และธรรมเนียมอื่น ๆ กลายเป็นเสียงของ dissemblage จิตวิทยาแจ็คนิโคลใน Shining

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นที่ที่เรากำลังจะไป แน่นอน แต่แต่งไม่ได้ทำให้คุณตระหนักถึงความจริง ฉันพูดไม่ใช่แค่เรื่อง demises อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และลงเอยอย่างที่เรารู้ว่าพวกเขา แต่บางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่า : ความร้อนความตายของจักรวาล นั่นโธมัส . โฆษณา s อธิบายสรุปคุณภาพที่เขาได้ยินใน Gy ö rgy เสียงดนตรี ทุกชิ้น นักแต่งเพลงชาวฮังการี เขียนไว้ว่าจากงานแรกของเขาก่อนที่เขาจะหนีไปทางตะวันตกอยู่ใต้ผ้ากระสอบในรถไฟในช่วงการปฏิวัติฮังการี ปี 1956 ถึงสุดท้าย เพลงที่เขาเขียนในปีก่อนที่จะตายของเขาในกรุงเวียนนาในปี 2006 เดินทางที่สร้างสรรค์ครอบคลุมบางส่วนของเพลงที่เยี่ยมที่สุดของศตวรรษที่ 20 และเผยให้เห็นโลกแห่งจินตนาการความหลากหลาย dizzying และด้านพลังงานมันไม่น่าแปลกใจที่ของทั้งหมดที่โพสต์ - รุ่นที่เป็นแนวหน้าของเปรี้ยวจี๊ดในปี 1950 และ 60s เป็นเสียงที่ถูกเล่นมากที่สุด และนี่เป็นเพียงสามเหตุผล : ฟังเพลงกีรีเอของ Requiem สำหรับหนึ่งของวิสัยทัศน์ที่มืดที่สุดของการก่อการร้ายทางดนตรีเคยคิดแล้วมีความสุขในเพลงจังหวะและความซับซ้อนของชิ้นส่วน เช่น ทรงเปียโนครั้งแรกและเพลิดเพลินกับโลกของฮาร์มอนิกเหยเกฮอร์นทริโอ เหมือนมองบราห์มหรือชูมันน์ผ่านกระจกบิดเบือน

แต่ก่อนที่เราจะไปถึงนิมิตอาจไม่มีที่สิ้นสุดของดนตรีของเขาและสิ่งที่ฉันคิดว่าโฆษณา . หมายถึงว่า " ความตาย " ความร้อนคิดเป็นนักแต่งเพลง Ligeti ศตวรรษที่ 20 ที่มีความหมายมากที่สุดในจักรวาล สติที่เป็นที่นิยมนั่นต้องขอบคุณทาง สแตนลีย์ คูบริกใช้–ริชาร์ด Steinitz ในชีวประวัติของเขาเกี่ยวข้องกับวิธีเสียงเพลงก็เริ่มใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต ) และเสียงเพลงในหนังเริ่ม 2001 จอมจักรวาล . ในปี 2001 และในส่องแสงด้วยเสียงเพลง ( พร้อมกับ penderecki และบาร์ทó K ) เป็นเสียง ของ อื่น ๆ , คนต่างด้าว , เหนือธรรมชาติ :ทางเดินจาก Requiem ทำให้เกินความเป็นจริงภาพ 2001 Monolith –เพลงยุ่บยั่บน่ากลัว , ความกว้างใหญ่และความรุนแรง - พิสดารและเสียงและคนสมัยใหม่อื่น ๆกลายเป็นเสียงของแจ็ค นิโคลสัน จิต dissemblage ในแสง