Moments ago, the Wild Giant had bee

Moments ago, the Wild Giant had been filled with incomparable mania. Now, however, it was clearly very obedient, and not the least bit ferocious. In fact, it really looked as if it had just found its master.

The ease with which it squatted down seemed to come from force of habit, as if it had done so many times in front of Meng Hao.

All of this caused a complete silence to fill the air. Wu Chen stared. Wu Hai panted. Wu Ling gaped.

As for Gu La’s Third apprentice, the young man, he simply was incapable of reconciling the image of the frenzied, man-eating Wild Giant that even his Master was careful around, with the obedient, puppy-like thing that he saw just now. His mind reeled, and he suddenly had the feeling that this Wild Giant… was not his Master’s after all, but instead belonged to this Grandmaster Meng whom he had never seen before.

“I let my Wild Giant roam free in this area, and you called it here to attack me?” said Meng Hao, looking at the young man with an expression that was a smile, and also not a smile.

The young man opened his mouth, but his brain was empty. He couldn’t think of anything to say. Everything that had happened had turned his mind and heart inside out. However, it was at this moment that seven or eight beams of prismatic light appeared off in the distance. In the lead was none other than Gu La, a look of dignity covering his face as he shot booming through the air. Immediately, the young man came to his senses. He looked up into the air with a look of excitement.

“Master, save me!!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงเวลาที่ผ่านมา ป่ายักษ์ได้รับเต็มไป ด้วยใครบ้า ตอนนี้ อย่างไรก็ตาม มันก็ชัดเจนมากเชื่อฟัง และอย่างน้อยบิตดุร้าย ในความเป็นจริง มันจริง ๆ ดูเหมือนว่ามันเพิ่งได้พบหลักการง่ายซึ่งมัน squatted ลงดูเหมือนจะ มาจากนิสัยของแรง ว่ามันทำหลาย ๆ ครั้งหน้าเฮาเมงทั้งหมดนี้เกิดจากความเงียบที่สมบูรณ์เพื่อเติมอากาศ เฉินอู๋จ้อง Wu Hai panted อู๋ลิงดำขณะที่สำหรับฝึกงานสามที่กูลา ชายหนุ่ม เขาเพียงแค่ไม่สามารถกระทบภาพลักษณ์ของความบ้าคลั่ง man-eating ป่ายักษ์ที่แม้แต่เจ้านายของเขาระมัดระวังรอบ กับสิ่งเชื่อฟัง ลูกสุนัขเหมือน ที่เขาเห็นตอนนี้ ท่องจิต และเขาก็มีความรู้สึกที่นี้ป่ายักษ์...ถูกไม่ของโทของเขาหลังจากที่ทุก แต่แทนที่จะเป็นเมง Grandmaster นี้ที่เขาเคยเห็นมาก่อน"ฉันให้ฉันยักษ์ป่าเตร่ฟรีบริเวณนี้ และคุณเรียกว่าที่นี่เพื่อโจมตีฉัน" กล่าวว่า เมงเฮา กำลังดูหนุ่มกับนิพจน์ที่รอยยิ้ม และรอยยิ้มชายหนุ่มเปิดปากของเขา แต่สมองของเขาก็ว่างเปล่า เขาไม่คิดอะไรจะพูด ทุกอย่างที่เกิดได้เปิดใจและหัวใจของเขาภายในออก อย่างไรก็ตาม มันเป็นช่วงที่คานเจ็ด หรือแปดของเดอะวันแสงปรากฏออกในระยะ เวลา ในการทำถูกไม่ใช่กูลา ดูเกียรติครอบคลุมใบหน้าของเขาขณะที่เขายิงเฟื่องฟูผ่านอากาศอื่น ทันที หนุ่มที่มาพร้อมกับความรู้สึกของเขา เขามองขึ้นไปในอากาศ ด้วยการมองการเมือง"หลัก" ข้า!!

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ช่วงเวลาที่ผ่านมาป่ายักษ์ได้รับเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งที่เปรียบมิได้ ตอนนี้ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเชื่อฟังมากและไม่บิตอย่างรุนแรง ในความเป็นจริงจริงๆมันดูราวกับว่ามันเพิ่งพบเจ้านายของมัน. ความสะดวกในการที่จะก้มลงดูเหมือนจะมาจากแรงนิสัยราวกับว่ามันเคยทำมาแล้วหลายครั้งในด้านหน้าของเม้งเฮา. ทั้งหมดนี้ก่อให้เกิดความสมบูรณ์ ความเงียบในการเติมอากาศ อู๋เฉินจ้อง วูไห่ panted วูหลิงอ้าปากค้าง. ในฐานะที่เป็นเด็กฝึกงานที่สาม Gu ลาชายหนุ่มเขาก็คือความสามารถในการกลับมาคืนดีภาพของคลั่งกินคนป่ายักษ์ว่าแม้โทของเขาระวังรอบ ๆ ด้วยความเชื่อฟังลูกสุนัขเหมือนสิ่งที่เขา เห็นเพียงแค่ตอนนี้ จิตใจของเขาท่องและเขาก็มีความรู้สึกที่ว่านี้ป่ายักษ์ ... ไม่ได้โทของเขาหลังจากทั้งหมด แต่แทนที่จะเป็นนี้แกรนด์มาสเตอร์เม้งซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาก่อน. "ฉันปล่อยให้ป่ายักษ์ของฉันเดินเตร่ฟรีในพื้นที่นี้และคุณ เรียกมันว่าที่นี่เพื่อโจมตีผม? "เม้งเฮากล่าวว่ามองไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีการแสดงออกที่เป็นรอยยิ้มและยังไม่ได้รอยยิ้ม. ชายหนุ่มอ้าปากของเขา แต่สมองของเขาเป็นที่ว่างเปล่า เขาไม่ได้คิดอะไรจะพูด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้หันจิตใจและหัวใจของเขาภายในออก แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่เจ็ดหรือแปดลำแสง Prismatic ปรากฏอยู่ห่างออก ในการเป็นผู้นำไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก Gu ลาลักษณ์ของศักดิ์ศรีครอบคลุมใบหน้าของเขาในขณะที่เขายิงเฟื่องฟูผ่านอากาศ ทันทีที่ชายหนุ่มคนหนึ่งมาถึงความรู้สึกของเขา เขามองขึ้นไปในอากาศด้วยรูปลักษณ์ของความตื่นเต้น. "Master, ช่วยฉัน !!"