A lonely couple, who want a child,

A lonely couple, who want a child, live next to a walled garden belonging to a witch. The wife, experiencing the cravings associated with the arrival of her long-awaited pregnancy, notices a rapunzel plant (or, in some versions[7] of the story, rampion), growing in the garden and longs for it, desperate to the point of death. One night, her husband breaks into the garden to gather some for her; on a second night, as he scales the wall to return home, an evil witch named Dame Gothel catches him and accuses him of theft. He begs for mercy, and she agrees to be lenient, on condition that the then-unborn child be given to her at birth. Desperate, he agrees. When the baby is born, Dame Gothel takes her to raise as her own, and names her Rapunzel, after the plant her mother craved. She grows up to be the most beautiful child in the world with long golden hair. When she reaches her twelfth year, Dame Gothel shuts her away in a tower in the middle of the woods, with neither stairs nor a door, and only one room and one window. When she visits her, she stands beneath the tower and calls out:

Rapunzel, Rapunzel, let down your hair, so that I may climb the golden stair.

Upon hearing these words, Rapunzel would wrap her long, fair hair around a hook beside the window, dropping it down to Dame Gothel, who would then climb up the hair to Rapunzel's tower room. (A variation on the story also has Dame Gothel imbued with the power of flight and/or levitation and Rapunzel unaware of her hair's length.)

One day, a prince rides through the forest and hears Rapunzel singing from the tower. Entranced by her ethereal voice, he searches for her and discovers the tower, but is naturally unable to enter. He returns often, listening to her beautiful singing, and one day sees Dame Gothel visit, and thus learns how to gain access to Rapunzel. When Dame Gothel has gone, he bids Rapunzel let her hair down. When she does so, he climbs up, makes her acquaintance, and eventually asks her to marry him. She agrees.

Together they plan a means of escape, wherein he will come each night (thus avoiding the Dame Gothel who visits her by day), and bring Rapunzel a piece of silk, which she will gradually weave into a ladder. Before the plan can come to fruition, however, she foolishly gives the prince away. In the first edition of Grimm's Fairy Tales, she innocently says that her dress is getting tight around her waist (indicating pregnancy); in the second edition, she asks Dame Gothel (in a moment of forgetfulness) why it is easier for her to draw up the prince than her.[8] In anger, she cuts off Rapunzel's hair and casts her out into the wilderness to fend for herself.

When the prince calls that night, Dame Gothel lets the severed hair down to haul him up. To his horror, he finds himself staring at her instead of Rapunzel, who is nowhere to be found. When she tells him in anger that he will never see Rapunzel again, he leaps from the tower in despair and is blinded by the thorns below. In another version, she pushes him and he falls on the thorns, thus becoming blind.

For months, he wanders through the wastelands of the country and eventually comes to the wilderness where Rapunzel now lives with the twins she has given birth to, a boy and a girl. One day, as she sings while fetching water, he hears her voice again, and they are reunited. When they fall into each other's arms, her tears immediately restore his sight. He leads her and their children to his kingdom, where they live happily ever after.

In some versions of the story, Rapunzel's hair magically grows back after the prince touched it.

In another version of the story, it ends with the revelation that the enchantress had untied Rapunzel's braid after the prince leapt from the tower, and it slipped from her hands and landed far below, leaving her trapped in the tower.[1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คู่เหงาที่ต้องการให้บุตรหลานอาศัยอยู่ติดกับกำแพงสวนที่อยู่ในประเภทแม่มด ภรรยาประสบความอยากที่เกี่ยวข้องกับการมาถึงของการตั้งครรภ์รอคอยมานานเธอสังเกตเห็นพืชราพันเซล (หรือในบางรุ่น [7] ของเรื่อง Rampion), การเจริญเติบโตในสวนและปรารถนาให้มันหมดหวังที่จะจุด ของการเสียชีวิต คืนหนึ่งสามีของเธอเข้าไปในสวนเพื่อรวบรวมบางอย่างสำหรับเธอ ในคืนที่สองในขณะที่เขาชั่งผนังจะกลับบ้านแม่มดชั่วร้ายชื่อ Dame Gothel จับเขาและโทษเขาของการโจรกรรม เขาขอให้ความเมตตาและเธอตกลงที่จะเป็นผ่อนปรนบนเงื่อนไขที่ว่าเด็กในครรภ์นั้นจะมอบให้กับเธอที่เกิด หวังเขาตกลง เมื่อทารกเกิดท้าว Gothel พาเธอไปให้ยกขึ้นเป็นของเธอเองและชื่อของเธอราพันเซลหลังจากโรงงานแม่ของเธอโหยหา เธอเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กที่สวยที่สุดในโลกที่มีผมสีทองยาว เมื่อเธอมาถึงปีที่สิบสองของเธอ Dame Gothel ปิดเธอออกไปในหอคอยในช่วงกลางของป่าที่มีบันไดมิได้ประตูและเพียงหนึ่งห้องและหน้าต่างหนึ่ง เมื่อเธอไปเยี่ยมเธอยืนอยู่ใต้หอคอยและเรียกร้องออก: Rapunzel ราพันเซล, ให้ลงผมของคุณเพื่อที่ฉันอาจปีนบันไดทอง. เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ของราพันเซลจะห่อของเธอยาวผมยุติธรรมเบ็ดรอบข้าง หน้าต่างลดลงมันลงไป Dame Gothel ซึ่งก็จะปีนขึ้นไปผมไปที่ห้องหอของราพันเซล (เปลี่ยนแปลงในเรื่องยังได้ Dame Gothel ตื้นตันใจกับพลังของเที่ยวบินและ / หรือลอยและราพันเซลไม่รู้ผมยาวของเธอ.) วันหนึ่งเจ้าชายขี่ผ่านป่าและได้ยินราพันเซลร้องเพลงจากหอคอย ตะลึงกับเสียงไม่มีตัวตนของเธอเขาค้นหาและค้นพบหอของเธอ แต่เป็นธรรมชาติที่ไม่สามารถที่จะเข้าสู่ เขากลับมามักจะฟังการร้องเพลงที่สวยงามของเธอและวันหนึ่งเห็น Dame Gothel เยี่ยมชมและทำให้เรียนรู้วิธีที่จะเข้าถึงราพันเซล เมื่อ Dame Gothel ได้หายไปเขาเสนอราคาของราพันเซลให้ผมของเธอลง เมื่อเธอไม่ให้เขาปีนขึ้นไปทำให้ความใกล้ชิดของเธอและในที่สุดก็ขอให้เธอแต่งงานกับเขา เธอเห็นด้วย. ร่วมกันพวกเขาวางแผนวิธีการหลบหนีที่นั้นเขาจะมาในแต่ละคืน (จึงหลีกเลี่ยง Dame Gothel ที่เข้าชมของเธอโดยวัน), ราพันเซลและนำชิ้นส่วนของผ้าไหมซึ่งเธอจะค่อยๆสานเป็นบันได ก่อนที่จะมีแผนจะมาบรรลุผล แต่เธอโง่ให้เจ้าชายออกไป ในฉบับแรกของเทพนิยายกริมม์เธออย่างบริสุทธิ์ใจกล่าวว่าชุดของเธอจะได้รับแน่นรอบเอวของเธอ (ระบุการตั้งครรภ์); ในฉบับที่สองเธอถาม Dame Gothel (ในช่วงเวลาของการหลงลืม) ทำไมมันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะดึงขึ้นเจ้าชายกว่าเธอ. [8] ในความโกรธเธอตัดเส้นผมของราพันเซลและปลดเปลื้องเธอออกไปในถิ่นทุรกันดารเพื่อปัดเป่า สำหรับตัวเอง. เมื่อเจ้าชายเรียกคืนนั้น Dame Gothel ช่วยให้ผมตัดลงไปดึงเขาขึ้นมา ที่น่ากลัวของเขาเขาพบว่าตัวเองจ้องมองที่ของเธอแทนราพันเซลที่ไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบ เมื่อเธอบอกเขาด้วยความโกรธว่าเขาจะไม่เคยเห็นราพันเซลอีกครั้งเขากระโดดจากหอในความสิ้นหวังและเป็นที่ตาบอดด้วยหนามด้านล่าง ในรุ่นอื่นเธอผลักดันให้เขาและเขาตรงกับหนามจึงกลายเป็นคนตาบอด. สำหรับเดือนเขาเดินผ่านดินแดนรกร้างของประเทศและในที่สุดก็มาถึงถิ่นทุรกันดารที่ราพันเซลตอนนี้อาศัยอยู่กับฝาแฝดที่เธอได้ให้กำเนิดเด็ก และหญิงสาว วันหนึ่งขณะที่เธอร้องเพลงขณะดึงน้ำเขาได้ยินเสียงของเธออีกครั้งและพวกเขาจะกลับมารวมตัว เมื่อพวกเขาตกอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันน้ำตาของเธอทันทีเรียกคืนสายตาของเขา เขาพาเธอและลูก ๆ ของพวกเขาไปยังอาณาจักรของเขาที่พวกเขาอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย. ในบางรุ่นของเรื่องผมของราพันเซลอย่างน่าอัศจรรย์เติบโตกลับมาหลังจากที่เจ้าชายสัมผัสมัน. ในรุ่นของเรื่องอื่นก็จบลงด้วยการเปิดเผยว่าแม่มด มีเปียแก้ราพันเซลหลังจากที่เจ้าชายกระโดดจากหอและมันก็ลดลงจากมือของเธอและที่ดินต่ำกว่าปล่อยให้เธอถูกขังอยู่ในหอคอย. [1]