Mom had always said nail biting was

Mom had always said nail biting was disgusting.
Oh…Mom.., Andy sighed but continued chewing.
He had found a quiet spot to think about the new rooming information. It was cheaper to have two roommates than one, a good way to cut down on costs. He wrinkled his nose, he had wanted his own space but with money tight the way it was… Maybe he could room with his new friend Junjin? He didn’t seem so bad.. And he could probably help find someone else to room with them.
A crisp summer breeze ruffled his hair. The sun filtered through the canopy, to his spot on the courtyard bench. The space was quiet and enclosed by a ring of trees. A perfect day for freshmen orientation that he just had to ruin.
Lost in his thoughts, he reached his pinky finger and pulled too hard. He pulled back surprised at the pain and the blood welling from his fingertip.
First mom’s sick and now this.. Today was supposed to be a day to forget. Tears stung his eyes, he angrily wiped them away cursing himself for being weak.
He cried for his mom, their money situation, moving to an foreign place, and even over his pitiful finger. It was upsetting, Andy reasoned, even bordering on ridiculous. He could not believe his pinky had caused him to cry. In public on top of that.
He cowered further when he heard footsteps. It was probably his new friend, Junjin, coming to look for him. He wiped at his face and stuck his pinky in his mouth. He couldn’t show this face to his new friend.
 “Are you okay?”
Does it look like I am ? Andy quickly wiped away his tears, no need for this stranger to think him pathetic.
Andy knew he had not known the energetic ‘Double J’ as he insisted on being called for long but he was sure that it could not be him. Even more reason to hide his tears. The bench creaked as the stranger sat down.
“Oh, yeah I’m fine.” Andy lied and gave an unconvincing smile. Will that get him to leave? Andy could not see well, his tears fuzzing his vision. He bitterly wished the stranger away, he preferred to wallow in woe alone. The stranger tilted his head in disbelief,
“So crying is your type of fine?”
“It’s just a cut, I will be fine in a minute.” Andy was irritated with this stranger. He scrunched his face looking up to the newcomer. Tan skin, and a head full of dark hair. No matter how handsome he begrudgingly thought he was.

“I think I have something for that,” the handsome stranger moved to get something from a backpack he had. Now that he had calmed down Andy studied the stranger more carefully.
He was taller than him, and clearly well-built. Arms longer than his, with even longer legs. A fine jawline, with stubble gracing his features. Something Andy couldn’t seem to do. Definitely an upperclassmen.

He sat up holding a band-aid box in hand. Andy stuck his pinky in his mouth, chomping down to halt the blood and pain.
He asked around his finger rolling his eyes, “Do you just carry band-aids around everywhere?”
“I’m here to help, that’s my job as a student leader.”
Andy squinted at the supposed student, “Don’t you have to be a senior to be one?” He held his reddened pinky out.
“A senior in school and one in life. What really made you cry? ” He fixed the Band-Aid around Andy’s finger. A Hello Kitty one at that, he couldn’t help but chuckle.
The stranger smiled, something that would probably make most girls swoon. He didn’t know why he shared, but maybe that smile made him just a bit trustable. Andy sighed,
“Just money problems.. My mom’s in the hospital and I have to pay her bills and school…”

Talking about it made him want to cry even more. Tears pricked his eyes once more and he took a shaky breath, swallowing the lump in his throat,
“But I’ll make it work.”
“You’re in need of money? Have you looked into the work study program?”
Andy gave a joyless laugh, of course he couldn’t actually help.
“No I haven’t but I’ll look into it.” He stood up quickly and tilted his head at the other,
“Thanks for your help but I should get back to my group.” He turned ready to walk away,a hand grabbed his wrist.
Andy turned his head, irritation apparent. The stranger’s face was hard, not giving notice of Andy’s displeasure.
He opened his mouth, “Why don’t we help each other?”
Andy sniffled reply sarcastically, “Unless you have a million dollars I don’t see how you can help.”
The stranger smiled, “Meet me in the library on the first day of class.”
 
Now he must be really crazy.
Andy walked into the library pondering his sanity and eyes on the lookout for the enigmatic stranger. The heck am I doing here..?
When he told Junjin about the mystery stranger he insisted that he meet him.
He was acting like this was a date with a girl. The energetic “Double J” even did his hair. His horrible now blonde hair.
After getting back to his group they had carried out his punishment for leaving. The punishment? Hair bleaching. Apparently walking around without a guide was against the rules. Junjin had taken particular pleasure in restraining him as the upperclassmen bleached it. At least they had the mercy to tone it.
Absently he scratched his head, wondering if the stranger would even be there. Andy had made nearly a fully circle around the library, the stranger nowhere to be seen. He rounded the periodicals shelf and bumped into a self study desk there. Someone was sitting, no laying across the desk.
He quickly began to apologize, “Excuse me-“
“You showed up! Pull up a chair !” It was the stranger, who quickly had sat up, wiping drool from his cheek.
Andy cringed,“This is a library, please be quiet Self study desks are for one person only.”
“Who cares?” He pretended to look around, “See? No one, now sit.”
Andy sighed but obeyed, better to get it over with quickly.
“Look-“
“Don’t talk.” He interrupted, Andy sat frowning all the while. The stranger ruffled his hair like he was hesitant to begin.
“This isn’t easy to believe but just listen to everything I have to say, okay?”
Andy pressed his lips into a firm line, this kid thought he was all that. A senior is a senior. The least he could do was hear him out before rejecting him.
“Now it’s hard to say now that you’re here…”
Andy crossed his arms, fed up, “If you have nothing to say then I’m going.”
As he moved to stand the stranger grabbed his arm, “Please help me out and be my boyfriend!”
Andy’s brain stopped working. He froze in place in a half crouch from his chair, only a slow blink evidence he was still functioning.
He had asked me to, “WHAT!?”
“Can you keep it down we’re in a library.” He hissed, slapping his hand over Andy’s mouth.
He made angry, muffled protests but his eyes seemed to speak volumes his mouth could not.
“I swear I’ll explain but just hear me out,” Andy looked down at his hand. “No I can’t do that, you need to listen. I’m sure we can help each other. I just need to fool my family for the school year, nothing more nothing less.”
His mind whirled, the hell is wrong with this guy? Did he give off an ‘I’m gay’ vibe? As far as he knew, he wasn’t.
Andy narrowed his eyes, “What’s in it for you?” Andy had to admit he was a good guesser,
“Pay. I’ll pay all your expenses the entire school year we’re together.”
The stranger was frantically searching his eyes, did he think that would help? He his lips, his nervousness was now even more apparent. He carefully removed his hand and sat forward, eager to hear Andy’s reply.
“I don’t even know your name.”
“Of course! I didn’t want you spreading rumors if you didn’t agree.” The stranger smiled, his eyes even crinkling. Andy looked away, biting his lip. This wasn’t something you could simply agree to.
“What do you say?”
He hesitated, “Let me think about it.”
 
“So have you thought about it?” Junjin was attempting to speak through his mouthful of ramen. Andy grunted in response, wrinkling his nose at his roommate’s lack of manners. He had been thinking about it.

They ate in their dorm room, a shabby one bedroom with a closet for a bathroom. It didn’t even have a proper mirror. Or beds, Junjin had brought in a futon for them to share and Andy had supplied the bed sheets. It was tiny but it was home. After reflecting on their circumstances the offer was tempting, being paid to date someone. But he couldn’t get past one thing..
“What if its just a prank?” Andy picked more noodles from the pot, “It sounds too good to be true. And a guy?”
Junjin shrugged, “What’s so bad about a guy? Plenty of people are into that.” He didn’t even look up from the shared pot.
“But I’m not.” He slurped his share and slowly chewed. Junjin was a considerate guy, thinking his comments through and making valid points. At least while eating he was.
Junjin pointed his chopsticks at him, “You can’t be sure. Have you dated one before?”
“Well no…” Andy trailed off, his cheeks burning. He couldn’t rightly say he had dated anyone for that matter.
“Well then? And what if the offer’s sound? You gonna pass up cash because of your pride?”  Junjin greedily leaned over the remaining ramen, making gross sounds.
“Besides it wouldn’t be for long.” Once done he looked up quickly, pointing his chopsticks once more. His eyebrows raised nearly choking on the food in his mouth.
“A contract.” He spat, hurriedly wiping his mouth.
“What?” Andy stood taking the finished pot.
“Write a contract and make him sign it! I’ll even help!”
He stood with the pot in his hands. It did sound like a good idea, set restrictions and stuff. He shook his head, “Let’s do it.”
 
“In summary, no excessive displays of affection unless needed, no grabby hands anywhere,” At this Andy stopped and gave him a glare, he smirked in return, “you can’t tell anyone at school about our agreement, our private lives will remain separate, and absolutely no form of abuse. Or the contract will be void.” He looked up from the sheet giving the other a proud smile of his work.
They were once again

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม่ได้เสมอว่า เสียดสีเล็บวิวทะเลสวยมากโอ้... แม่... Andy ถอนหายใจแต่เคี้ยวต่อไปเขาได้พบเงียบคิด rooming ข้อมูลใหม่ ก็มีสองคนมากกว่าหนึ่ง ดีตัดลงจากต้นทุนที่ถูกกว่า เขา wrinkled จมูกของเขา เขาก็ต้องการพื้นที่ของเขาเอง แต่เงินแน่น แบบเป็น... บางทีเขาสามารถพักรวมกับเพื่อนใหม่ของเขา Junjin เขาไม่ได้ดูเหมือนเลว... และเขาอาจช่วยให้หาใครไปห้องนั้นลมร้อนคม ruffled ผมของเขา ดวงอาทิตย์ส่องผ่านฝาครอบ การจุดของเขาบนม้านั่งในสวน พื้นที่เงียบ สงบล้อมรอบ ด้วยวงแหวนของต้นไม้ วันที่สมบูรณ์แบบสำหรับแนวเฟรชเมนที่เขาเพิ่งได้ทำลายเขาหายไปในความคิดของเขา ถึงพิ้งกี้นิ้วของเขา และดึงยากเกินไป เขาดึงกลับประหลาดใจกับความเจ็บปวดและเลือดเบ้าจากปลายนิ้วของเขาแรกแม่ป่วย และขณะนี้... วันนี้ไม่ควรจะมีวันลืม น้ำตามาตาของเขา เขา angrily เช็ดออกไป cursing เองสำหรับกำลังอ่อนแอเขาร้องเรียกสำหรับคุณแม่ของเขา สถานการณ์การเงิน การย้าย ไปสถานต่างประเทศ และแม้แต่นิ้วมือของเขาน่าสงสาร มันเป็น upsetting, Andy reasoned แม้กระทั่งประชิดขบขัน เขาไม่สามารถเชื่อว่า พิ้งกี้เขาก็ทำให้เขาร้องไห้ ในที่สาธารณะบนที่เขา cowered ต่อไปเมื่อเขาได้ยินอย่าง มันอาจจะเป็นเพื่อนใหม่ของเขา Junjin มาหาเขา เขาเช็ดที่ใบหน้าของเขา และพิ้งกี้ของเขาติดอยู่ในปากของเขา เขาไม่สามารถแสดงหน้านี้ให้เพื่อนใหม่ของเขา "เป็นคุณล่ะ"แต่ไม่ดูเหมือนผม Andy ได้อย่างรวดเร็วเช็ดเก็บน้ำตาของเขา ไม่จำเป็นสำหรับบุคลิกภาพนี้คิดว่า เขาน่าสงสารAndy รู้ว่าเขาไม่รู้จักมีพลัง 'ดับเบิล J' เขายืนยันในการถูกเรียกว่านาน แต่เขาแน่ใจว่า มันไม่สามารถเขา เหตุผลมากยิ่งขึ้นเพื่อซ่อนน้ำตาของเขา ม้านั่ง creaked เป็น stranger เสาร์ลง"โอ้ ใช่ฉันดี" Andy โกหก และให้รอยยิ้ม unconvincing ที่จะได้รับเขาไป Andy อาจไม่ดูดี น้ำตาของเขา fuzzing วิสัยทัศน์ของเขา เขาปรารถนาคนแปลกหน้าไปพิรี้พิไร เขาต้องกลิ้งใน woe เพียงอย่างเดียว คนแปลกหน้ายืดศีรษะของเขาใน disbelief"Crying ดังนั้นคือประเภทปรับ"มันเป็นเพียงการตัด ฉันจะไม่ดีในนาที" Andy ไม่ระคายเคืองกับคนแปลกหน้านี้ เขาท้อหาเพื่อผู้ใบหน้าของเขา ผิว tan และเต็มหัวของผมดำ ไม่ว่าหล่อเขา begrudgingly คิดว่า เขา"ผมคิดว่า มีอะไรที่ คนแปลกหน้าหล่อย้ายจะได้รับบางสิ่งบางอย่างจากกระเป๋าสะพายหลังเขา หลังจากที่เขาได้สงบลง Andy ศึกษาคนแปลกหน้าอย่างระมัดระวังมากขึ้นเขาสูงกว่าเขา และชัดเจนหุ่น แขนที่ยาวกว่าของเขา ขายาวได้ การปรับ jawline กับตุ๊กตา gracing คุณลักษณะของเขา สิ่งที่ Andy ไม่สามารถดูเหมือนจะทำ แน่นอน upperclassmenเขานั่งขึ้นถือกล่องปลาสเตอร์ในมือ Andy ติดพิ้งกี้ของเขาในปาก chomping ลงเพื่อหยุดเลือดและความเจ็บปวดเขาถามรอบนิ้วของเขากลิ้งตา "ทำคุณเพียงพกพา band-aids เลย""ฉันอยู่ที่นี่เพื่อช่วย นั่นคืองานของฉันเป็นผู้นำนักเรียน"Andy squinted ที่นักเรียนควร "คุณ ยังไม่ได้อาวุโสเป็นหนึ่ง" เขาจัดขึ้นเขาพิ้งกี้ reddened ออก"อาวุโสในโรงเรียนและในชีวิต สิ่งจริง ๆ ที่ทำให้คุณร้องไห้ "เขาคงปลาสเตอร์รอบนิ้วของ Andy การฮัลโหล คิตตี้หนึ่งว่า เขาไม่ได้แต่ chuckleคนแปลกหน้ายิ้ม บางสิ่งบางอย่างที่อาจจะทำให้ผู้หญิงส่วนใหญ่ swoon เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาใช้ร่วมกัน แต่บางทีรอยยิ้มที่ทำให้เขาเพียงบิตอนามัย Andy ถอนหายใจ"ปัญหาเงินเพียง... ของหม่อมฉันในโรงพยาบาล และมี การชำระค่าใช้จ่ายของโรงเรียน... "พูดถึงทำให้เขาต้องร้องไห้ได้ น้ำตา pricked ตาอีกครั้ง และเขาเอาลมเสียงสั่น กลืนก้อนที่ในคอของเขา"แต่จะให้การทำงาน""คุณกำลังต้องการเงิน คุณมองเป็นงานศึกษา"Andy ให้หัวเราะ joyless แน่นอนว่าเขาไม่จริงช่วย"ไม่ฉันไม่ได้ แต่จะดูในเรื่องนี้" เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และยืดศีรษะที่อื่น ๆ"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่ผมควรกลับไปกลุ่มของฉัน" เขาเปิดพร้อมที่จะเดิน มือคว้าข้อมือของเขาAndy เปิดระคายเคืองเขาใหญ่ ที่ชัดเจน ใบหน้าของคนแปลกหน้ายาก ไม่ให้แจ้งของ Andy ไม่พอใจได้เขาเปิดปาก "ทำไมไม่เราช่วยกัน"Andy sniffled ตอบ sarcastically "เว้นแต่คุณมีล้านดอลลาร์ไม่เห็นวิธีการที่คุณสามารถช่วย"คนแปลกหน้ายิ้ม "พบผมในไลบรารีในวันแรกของชั้น" ตอนนี้ เขาต้องเป็นบ้าจริง ๆAndy เดินเข้าไปในไลบรารีการขบคิดของเขาสติและสายตาคอยมองหาสำหรับคนแปลกหน้าลึกลับ การ heck ฉันจึงทำนี่...เมื่อเขาบอก Junjin เกี่ยวกับคนแปลกหน้าลึกลับ เขายืนยันว่า เขาพบเขาเขาได้ทำหน้าที่เช่นนี้เป็นวันที่ มีผู้หญิง มีพลัง "สองเจ" ไม่ได้แม้ผมของเขา ผมตอนนี้สีบลอนด์ของเขาน่ากลัวหลังกับกลุ่มของเขา จะได้ดำเนินการลงโทษของเขาออก โทษหรือไม่ ฟอกสีผม เห็นได้ชัดเดิน โดยไม่มีคำแนะนำที่ผิดกฎระเบียบ Junjin ก็นำความสุขเฉพาะใน restraining เขาเป็น upperclassmen แบบ bleached มัน ที่ มีความเมตตาให้โทนสีมันAbsently เขามีรอยขีดข่วนศีรษะ สงสัยว่า ถ้า คนแปลกหน้าแม้จะมีการ Andy ได้ทำเกือบครบวงรอบรี คนแปลกหน้าไม่มีที่ไหนได้ เขาปัดชั้นวางวารสาร และระแทกโต๊ะเรียนตนเองมี คนนั่ง ไม่คร่อมโต๊ะอย่างรวดเร็วเริ่มขอโทษ, "โทษ-""รถไฟ ดึงเก้าอี้" คนแปลกหน้า ที่มีนั่งในอย่างรวดเร็วขึ้น ให้เช็ดจากแก้มของเขา ได้Andy ตัวนั้นงอ "เป็นรี กรุณาจะเงียบเองมีโต๊ะเรียนสำหรับหนึ่งคน""ที่ใส่ใจ" เขา pretended ดู "ดู หนึ่งไม่ นั่งตอนนี้"Andy ถอนหายใจ แต่การเชื่อ ฟัง ดีกว่าเข้าไปด้วยอย่างรวดเร็ว"ดู-""ไม่พูด" เขาขัดจังหวะ Andy เสาร์ frowning ในขณะ คนแปลกหน้า ruffled ผมของพระองค์เหมือนลังเลที่จะเริ่มต้น"นี้ไม่ง่ายที่จะเชื่อ แต่เชื่อฟังทุกอย่างที่ฉันต้องพูด ล่ะ"Andy กดริมฝีปากของเขาบรรทัดของบริษัท นี้เด็กคิดว่า เขาทั้งหมดที่ รุ่นคือ รุ่น อย่างน้อยเขาไม่ได้ฟังเขาออกก่อนที่จะปฏิเสธเขา"ตอนนี้มันยากที่จะพูดว่าตอนนี้คุณอยู่ที่นี่..."Andy ข้ามแขนของเขา เบื่อ "ถ้าคุณมีอะไรจะพูด แล้วฉันไป"ขณะที่เขาย้ายไปยืน คนแปลกหน้าวิ่งไปคว้าแขนของเขา "โปรดช่วยฉันออก และเป็นแฟนของฉัน"ของ Andy สมองหยุดทำงาน เขา froze ที่หมอบคลานครึ่งจากเก้าอี้ของเขา เฉพาะการกะพริบช้าหลักฐานยังไม่ทำงานเขาถามผม "WHAT ?""คุณสามารถให้มันลงเราในไลบรารีได้" เขา hissed, slapping มือมากกว่าปากของ Andyเขาทำให้โกรธ muffled ประท้วงแต่ตาของเขาดูเหมือนพูดวอลุ่มที่ปากของเขาไม่"ผมขอสาบานฉันจะอธิบาย แต่เพียงได้ยินว่า Andy มองลงที่มือของเขา "ไม่ไม่ทำเช่นนั้น คุณจำเป็นต้องฟัง ผมมั่นใจว่า เราสามารถช่วยกัน เพียงแค่ต้องการหลอกครอบครัวปีโรงเรียน ไม่มีอะไรเพิ่มเติมไม่น้อยกว่ากัน "จิตใจของเขา whirled นรกไม่ถูกต้องกับผู้ชายคนนี้ เขาไม่ได้ให้ปิดการวิป 'ผมเป็นเกย์' เท่าที่เขารู้ เขาไม่Andy จำกัดตา คืออะไรในนั้นสำหรับคุณ" Andy ได้ยอมรับว่าเขาเป็น guesser ดี"ค่าจ้าง จะจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดของทั้งโรงเรียนปีเราอยู่ด้วยกัน"คนแปลกหน้าถูกค้นตาเมามัน ไม่ได้เขาคิดที่จะช่วยหรือไม่ เขาของเขาริมฝีปาก nervousness ของเขาได้ตอนนี้ยิ่งชัดเจน เขารอบคอบเอามือของเขา และนั่งไปข้างหน้า กระหายอยากได้ยินเสียงตอบของ Andy"ได้ทราบว่าชื่อของคุณ""แน่นอน ไม่ต้องการเธอแพร่กระจายข่าวลือถ้าคุณไม่ยอมรับ" คนแปลกหน้ายิ้ม ตา crinkling แม้ Andy มอง เสียดสี lip ของเขา นี้ไม่ได้บางสิ่งบางอย่างที่คุณสามารถเพียงแค่ยอมรับ"อะไรที่คุณพูดหรือไม่"เขา hesitated "ผมคิดว่า มัน" "ดังนั้นคุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้" Junjin กำลังพยายามพูดผ่านเขาถูกปากของราเม็ง Andy grunted ตอบ wrinkling จมูกของเขาที่เป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาไม่มีมารยาท เขามีการคิดเกี่ยวกับมันกินในห้องพักหอพัก แบบ shabby หนึ่งห้องนอนพร้อมตู้เสื้อผ้าในห้องน้ำ นอกจากนี้มันยังไม่ได้มีกระจกที่เหมาะสม หรือเตียง Junjin ได้นำในฟูกสำหรับให้ใช้ร่วมกัน และ Andy มีให้แผ่นนอน มันเล็ก ๆ แต่เป็นบ้าน หลังจากบรรยากาศของสถานการณ์ ข้อเสนอดึงดูด การชำระเงินไปวันคน แต่เขาไม่ได้มาสิ่งหนึ่ง..."ถ้าเพียงการเล่นตลก? " Andy รับก๋วยเตี๋ยวเพิ่มเติมจากหม้อ, "มันฟังดูเกินไปดีจริง และผู้ชาย"ยักไหล่ Junjin คืออะไรเกี่ยวกับผู้ชายเลว คนมากมายจะเข้าที่" เขาไม่ได้ค้นหาได้จากหม้อใช้ร่วมกัน"แต่ฉันไม่ได้" เขา slurped ของเขาที่ใช้ร่วมกัน และ chewed ช้า Junjin ผู้ชายน้ำใจ ความคิดเห็นของเขาผ่าน และทำให้คะแนนที่ถูกต้องได้ น้อย ในขณะที่กิน เขาไม่Junjin ชี้ตะเกียบเขาว่า "คุณไม่ได้แน่ มีคุณวันหนึ่งก่อน""ดีไม่... " Andy trailed ปิด แก้มเขาเขียน เรื่องเขาไม่พูดเขาก็ลงทุกคนสำหรับเรื่องที่"ดีแล้ว และถ้าข้อเสนอของเสียง คุณจะผ่านเงินสด เพราะความภาคภูมิใจของคุณ" Junjin ตะกละตะกลามเองราเม็งที่เหลือ การรวมเสียง"นอกจากมันจะไม่ได้นาน" ทำครั้งเดียวเขามองขึ้นอย่างรวดเร็ว ชี้เขาตะเกียบอีกครั้ง คิ้วของเขายกเกือบ choking อาหารในปาก"สัญญา" เขา spat รีบเช็ดปากของเขา"อะไร" Andy ยืนถ่ายหม้อเสร็จแล้ว"เขียนสัญญา และให้เขาเซ็นชื่อ ฉันจะได้ช่วย"เขายืนกับหม้อในมือของเขา มันไม่ได้ฟังความคิดที่ดี การตั้งค่าข้อจำกัด และสิ่ง เขาจับของเขาใหญ่ "เราทำ" "ในสรุป มากเกินไปไม่ แสดงความรักต่อ เว้นแต่จำเป็น ไม่ grabby มือเลย ที่ Andy หยุด และให้แสงจ้าเขา เขา smirked กลับ "คุณไม่สามารถ บอกทุกคนที่โรงเรียนเกี่ยวกับข้อตกลงของเรา ชีวิตส่วนตัวยังคง แยก อย่างไม่มีแบบฟอร์มและถูกล่วงละเมิด หรือสัญญาเป็นโมฆะ" เขาหาจากแผ่นที่ให้รอยยิ้มภูมิใจผลงานของเขาอีกพวกเขาอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม่เคยพูดเสมอว่าเล็บกัดเป็นที่น่าขยะแขยง.
โอ้ ... .. แม่แอนดี้ถอนหายใจ แต่ยังคงเคี้ยว.
เขาได้พบจุดที่เงียบสงบที่จะคิดเกี่ยวกับข้อมูล rooming ใหม่ มันก็ถูกกว่าที่จะมีสองเพื่อนร่วมห้องมากกว่าหนึ่งวิธีที่ดีเพื่อลดค่าใช้จ่าย เขาเหี่ยวย่นจมูกของเขาเขาอยากพื้นที่ของตัวเอง แต่มีเงินแน่นวิธีที่มันเป็น ... บางทีที่เขาสามารถทำได้ในห้องกับเพื่อนใหม่ของเขาจอนจิน? เขาไม่ได้ดูเหมือนเลวร้าย .. และเขาอาจจะช่วยหาคนอื่นไปที่ห้องกับพวกเขา.
สายลมฤดูร้อนที่คมชัดน่าระทึกใจผมของเขา อาทิตย์กรองผ่านหลังคาเพื่อจุดของเขาอยู่บนม้านั่งลาน เป็นพื้นที่ที่เงียบสงบและล้อมรอบด้วยแหวนของต้นไม้ วันที่สมบูรณ์แบบสำหรับการปฐมนิเทศนักศึกษาว่าเขาเพิ่งมีการทำลาย.
หายไปในความคิดของเขาเขาไปถึงนิ้วก้อยของเขาและดึงยากเกินไป เขาประหลาดใจดึงกลับมาที่ความเจ็บปวดและที่เกาะเลือดจากปลายนิ้วของเขา.
แม่ครั้งแรกของการป่วยและตอนนี้ .. วันนี้ควรจะเป็นวันที่จะลืม น้ำตาต่อยตาของเขาเขาโกรธเช็ดพวกเขาออกไปด่าตัวเองว่าเป็นคนอ่อนแอ.
เขาร้องไห้แม่ของเขาสถานการณ์เงินของพวกเขาที่จะย้ายไปสถานที่ต่างประเทศและแม้นิ้วของเขาน่าสงสาร มันเป็น upsetting แอนดี้เหตุผลแม้มีพรมแดนติดกับไร้สาระ เขาไม่สามารถเชื่อว่าพิ้งกี้ของเขาได้ทำให้เขาร้องไห้ ในที่สาธารณะด้านบนของที่.
เขา cowered ต่อไปเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้า มันอาจจะเป็นเพื่อนใหม่ของเขาจอนจิน, มาหาเขา เขาเช็ดที่ใบหน้าของเขาและพิ้งกี้ของเขาติดอยู่ในปากของเขา เขาไม่สามารถแสดงใบหน้าให้เพื่อนใหม่ของเขานี้.
 "คุณโอเค?"
มันมีลักษณะเหมือนผม? แอนดี้ได้อย่างรวดเร็วเช็ดน้ำตาของเขาไม่จำเป็นต้องมีคนแปลกหน้านี้ที่จะคิดว่าเขาน่าสงสาร.
แอนดี้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นที่รู้จักพลัง 'คู่ J' ในขณะที่เขายืนยันที่จะถูกเรียกว่าเป็นเวลานาน แต่เขาก็แน่ใจว่ามันไม่สามารถเขา เหตุผลมากยิ่งขึ้นเพื่อซ่อนน้ำตาของเขา ม้านั่ง creaked เป็นคนแปลกหน้านั่งลง.
"โอ้ใช่ฉันดี." แอนดี้กล่าวเท็จและทำให้รอยยิ้มที่ไม่น่าเชื่อถือ ที่จะได้รับเขาจะออก? แอนดี้ไม่สามารถมองเห็นได้ดีน้ำตา fuzzing วิสัยทัศน์ของเขา เขาอยากขมขื่นคนแปลกหน้าออกไปเขาต้องการที่จะหลงระเริงในความฉิบหายเพียงอย่างเดียว คนแปลกหน้าเอียงศีรษะของเขาในการปฏิเสธศรัทธา
"ดังนั้นร้องไห้เป็นชนิดของดีหรือไม่?"
"มันก็แค่ตัดฉันจะดีในนาที." แอนดี้รู้สึกหงุดหงิดกับคนแปลกหน้านี้ เขา scrunched ใบหน้าของเขามองขึ้นไปใหม่ ผิวสีแทนและเต็มหัวผมสีเข้ม ไม่ว่าหล่อที่เขาคิดว่าเขาเป็นคนสลับ. "ฉันคิดว่าฉันมีบางอย่างสำหรับการที่" คนแปลกหน้าหล่อย้ายที่จะได้รับบางสิ่งบางอย่างจากเขามีกระเป๋าเป้สะพายหลัง ตอนนี้ว่าเขาได้สงบลงแอนดี้ศึกษาคนแปลกหน้าอย่างระมัดระวังมากขึ้น. เขาเป็นคนที่สูงกว่าเขาและเห็นได้ชัดว่าดีขึ้น แขนนานกว่าที่เขามีขาได้อีกต่อไป jawline ดีกับตอซัง gracing คุณสมบัติของเขา สิ่งที่แอนดี้ไม่สามารถดูเหมือนจะทำ แน่นอน upperclassmen. เขาลุกขึ้นนั่งถือกล่องวงช่วยเหลือในมือ แอนดี้พิ้งกี้เขาติดอยู่ในปากของเขาเคี้ยวลงไปหยุดเลือดและความเจ็บปวด. เขาถามรอบนิ้วของเขากลิ้งดวงตาของเขา "คุณเพียงแค่พกวงเอดส์ทั่วทุก?" "ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยว่าเป็นงานของฉันเป็น ผู้นำนักศึกษา. " แอนดี้ squinted ที่นักศึกษาควร "คุณไม่จำเป็นต้องเป็นผู้บริหารระดับสูงที่จะเป็นหนึ่ง?" เขาจัดพิ้งกี้ reddened ของเขาออก. "อาวุโสในโรงเรียนและในชีวิตหนึ่ง อะไรที่ทำให้คุณร้องไห้จริงๆ? "เขาคงผ้าพันแผลรอบนิ้วของแอนดี้ Hello Kitty หนึ่งที่เขาไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะ. คนแปลกหน้ายิ้มอะไรบางอย่างที่อาจจะทำให้สาว ๆ ส่วนใหญ่เป็นลม เขาไม่ได้รู้ว่าทำไมเขามีส่วนร่วม แต่บางทีรอยยิ้มที่ทำให้เขาเพียงเล็กน้อยเชื่อถือ แอนดี้ถอนหายใจ"ปัญหาเงินเพียงแค่ .. แม่ของฉันอยู่ในโรงพยาบาลและฉันต้องชำระค่าใช้จ่ายและโรงเรียนของเธอ ... " พูดคุยเกี่ยวกับมันทำให้เขาต้องการที่จะร้องไห้มากยิ่งขึ้น น้ำตา pricked ดวงตาของเขาอีกครั้งและเขาเอาลมหายใจสั่นกลืนก้อนในลำคอของเขา"แต่ฉันจะทำให้มันทำงาน." "คุณอยู่ในความต้องการของเงิน? คุณมองเข้าไปในโปรแกรมการศึกษาการทำงานหรือไม่ " แอนดี้ทำให้หัวเราะไม่มีความสุขแน่นอนเขาไม่สามารถช่วยได้จริง. "ไม่ฉันไม่ได้ แต่ฉันจะดูเป็นมัน." เขาลุกขึ้นยืนได้อย่างรวดเร็วและเอียงศีรษะของเขาที่ อื่น ๆ"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่ฉันควรจะได้รับกลับไปยังกลุ่มของฉัน." เขาหันพร้อมที่จะเดินออกไปมือคว้าข้อมือของเขา. แอนดี้หันศีรษะของเขาเกิดการระคายเคืองที่เห็นได้ชัด ใบหน้าของคนแปลกหน้าเป็นเรื่องยากที่จะไม่แจ้งให้ทราบของความไม่พอใจของแอนดี้. เขาเปิดปากของเขา "ทำไมเราไม่ช่วยกัน" แอนดี้ sniffled ตอบประชด "ถ้าคุณมีล้านดอลลาร์ผมไม่เห็นว่าคุณสามารถช่วย . " คนแปลกหน้ายิ้ม "ฉันพบในห้องสมุดในวันแรกของการเรียน." ตอนนี้เขาจะต้องบ้าจริงๆ. แอนดี้เดินเข้าไปในห้องสมุดขบคิดสติและสายตาของเขามองหาคนแปลกหน้าลึกลับ ห่าผมทำที่นี่ .. ? เมื่อเขาบอกจอนจินเกี่ยวกับคนแปลกหน้าลึกลับที่เขายืนยันว่าเขาพบกับเขา. เขาได้ทำหน้าที่เช่นนี้เป็นวันที่มีหญิงสาวคนหนึ่ง พลัง "ดับเบิลเจ" แม้ไม่ได้ผมของเขา ตอนนี้ที่น่ากลัวของเขาผมบลอนด์. หลังจากที่ได้รับกลับไปที่กลุ่มของเขาที่พวกเขาได้ดำเนินการลงโทษของเขาออกจาก ลงโทษ? การฟอกสีผม เห็นได้ชัดว่าเดินไปรอบ ๆ โดยไม่ต้องแนะนำก็ขัดกับกฎระเบียบ จอนจินได้รับความสุขโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการควบคุมเขาเป็น upperclassmen ฟอกขาวมัน อย่างน้อยพวกเขามีความเมตตาต่อเสียงมัน. ์อย่างเลื่อนลอยเขามีรอยขีดข่วนหัวของเขาสงสัยว่าถ้าคนแปลกหน้าแม้จะมี แอนดี้ได้ทำเกือบวงกลมรอบอย่างเต็มที่ห้องสมุดคนแปลกหน้าที่ไหนเลยที่จะเห็น เขากลมชั้นวารสารและชนเข้ากับแผนกการศึกษาด้วยตนเองมี ใครบางคนกำลังนั่งอยู่ไม่มีวางข้ามโต๊ะ. ได้อย่างรวดเร็วเขาเริ่มที่จะขอโทษ "ขอโทษชั่ง" "คุณมีขึ้น! ดึงเก้าอี้! "มันเป็นคนต่างด้าวที่ได้อย่างรวดเร็วได้ลุกขึ้นนั่งเช็ด drool จากแก้มของเขา. แอนดี้ cringed "นี่เป็นห้องสมุดโปรดโต๊ะทำงานการศึกษาด้วยตัวเองที่เงียบสงบมีคนเพียงคนเดียว." "ใครจะสน?" เขาแกล้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ "เห็น? ไม่มีใครที่ตอนนี้นั่ง. " แอนดี้ถอนหายใจ แต่เชื่อฟังดีกว่าที่จะได้รับมันไปด้วยอย่างรวดเร็ว. "Look-" "อย่าพูด." เขาขัดจังหวะแอนดี้นั่งหน้ามุ่ยทั้งหมดในขณะที่ คนแปลกหน้าน่าระทึกใจผมของเขาเหมือนเขาลังเลที่จะเริ่มต้น. "นี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเชื่อ แต่เพียงแค่ฟังทุกอย่างที่ฉันต้องบอกว่าโอเค" แอนดี้กดริมฝีปากของเขาลงไปในสาย บริษัท เด็กคนนี้คิดว่าเขาเป็นทุกสิ่งที่ อาวุโสเป็นผู้อาวุโส อย่างน้อยเขาจะทำก็ได้ยินเขาออกก่อนที่จะปฏิเสธเขา. "ตอนนี้มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าตอนนี้คุณอยู่ที่นี่ ... " แอนดี้เดินอ้อมแขนของเขาระอา "ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูดแล้วฉันจะ." ในฐานะที่เป็น เขาย้ายไปยืนคนแปลกหน้าคว้าแขนของเขา "โปรดช่วยฉันออกมาและเป็นแฟนของฉัน!" แอนดี้สมองหยุดทำงาน เขาแช่แข็งในสถานที่ในครึ่งหมอบคลานจากเก้าอี้ของเขาเพียงหลักฐานพริบช้าเขายังคงทำงาน. เขาขอให้ผม "อะไร !?" "คุณสามารถให้มันลงเราอยู่ในห้องสมุด." เขา hissed, มือของเขาตบปากของแอนดี้. เขาทำให้โกรธประท้วงในลำคอ แต่สายตาของเขาดูเหมือนจะพูดวอลุ่มปากของเขาไม่สามารถ. "ฉันสาบานฉันจะอธิบาย แต่เพียงได้ยินฉันออกมา" แอนดี้มองลงไปที่มือของเขา "ไม่ฉันไม่สามารถทำเช่นนั้นคุณจะต้องฟัง ผมมั่นใจว่าเราสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ฉันเพียงต้องการที่จะหลอกคนในครอบครัวของฉันสำหรับปีที่โรงเรียนไม่มีอะไรไม่มีอะไรมากไปน้อย. " ใจของเขาหมุนนรกเป็นธรรมกับผู้ชายคนนี้? เขาก็ไม่ให้ออกกลิ่นอาย 'ผมเป็นเกย์? เท่าที่เขารู้ว่าเขาไม่ได้. แอนดี้หรี่ตาของเขา "อะไรอยู่ในนั้นสำหรับคุณ" แอนดี้ต้องยอมรับเขาเป็นเดาที่ดี"การชำระเงิน ฉันจะจ่ายค่าใช้จ่ายตลอดทั้งปีทั้งโรงเรียนเราอยู่ด้วยกัน. " คนแปลกหน้าก็เมามันค้นหาดวงตาของเขาเขาก็ไม่คิดว่าจะช่วยได้อย่างไร เขาริมฝีปากของเขา, ความกังวลใจของเขาตอนนี้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เขาเอาออกอย่างระมัดระวังมือของเขาและนั่งข้างหน้าความกระตือรือร้นที่จะได้ยินคำตอบของแอนดี้. "ผมไม่ได้รู้ว่าชื่อของคุณ." "แน่นอน! ผมไม่ได้ต้องการให้คุณกระจายข่าวลือถ้าคุณไม่เห็นด้วย. "คนแปลกหน้ายิ้มดวงตาของเขาแม้ crinkling แอนดี้มองออกไปกัดริมฝีปากของเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณก็สามารถเห็นด้วยกับการ. "อะไรที่คุณพูด?" เขาลังเล "ให้ฉันคิดเกี่ยวกับมัน." "ดังนั้นมีคุณคิดเกี่ยวกับมันได้หรือไม่" จอนจินเป็นความพยายามที่จะพูดผ่านคำของเขาราเม็ง แอนดี้ grunted ในการตอบสนองย่นจมูกของเขาที่ขาดเพื่อนร่วมห้องของเขามารยาท เขาได้รับการคิดเกี่ยวกับมัน. พวกเขากินในห้องพักหอพักของพวกเขาโทรมหนึ่งห้องนอนที่มีตู้เสื้อผ้าสำหรับห้องน้ำ มันไม่ได้มีกระจกที่เหมาะสม หรือเตียง, จอนจินได้นำเข้ามาในฟูกสำหรับพวกเขาที่จะแบ่งปันและแอนดี้ได้ที่จัดที่นอน มันเป็นเล็ก ๆ แต่มันก็เป็นบ้าน หลังจากที่สะท้อนให้เห็นถึงสถานการณ์ของพวกเขาเสนอเป็นที่ดึงดูดการจ่ายเงินวันที่ใครบางคน แต่เขาไม่สามารถรับที่ผ่านมาสิ่งหนึ่ง .. "ถ้าเพียงการเล่นตลกหรือไม่" แอนดี้หยิบบะหมี่มากขึ้นจากหม้อ "มันฟังดูดีเกินไปที่จะเป็นจริง และผู้ชาย? " จอนจินยักไหล่ "มีอะไรเลวร้ายเกี่ยวกับผู้ชาย? มากมายของผู้คนที่จะเป็น. "เขาไม่แม้แต่จะมองขึ้นมาจากหม้อที่ใช้ร่วมกัน. "แต่ฉันไม่." เขา slurped หุ้นของเขาและเคี้ยวช้า จอนจินเป็นคนมีน้ำใจคิดผ่านความคิดเห็นของเขาและทำให้จุดที่ถูกต้อง อย่างน้อยในขณะที่การรับประทานอาหารที่เขาเป็น. จอนจินชี้ตะเกียบของเขาที่เขาว่า "คุณไม่สามารถมั่นใจได้ว่า คุณมีวันหนึ่งมาก่อนหรือไม่ " "ดีไม่มี ... " แอนดี้หายออกแก้มของเขาเผาไหม้ เขาไม่สามารถที่ถูกต้องบอกว่าเขาได้ลงวันที่ทุกคนสำหรับเรื่องที่. "ดีล่ะ? และสิ่งที่ถ้าข้อเสนอของเสียง? คุณจะผ่านขึ้นเนื่องจากเงินสดของความภาคภูมิใจของคุณ "จอนจินตะกละโน้มราเม็งที่เหลือทำเสียงขั้นต้น. "นอกจากมันจะไม่นาน." เมื่อเสร็จแล้วเขามองขึ้นอย่างรวดเร็วชี้ตะเกียบของเขาอีกครั้ง คิ้วของเขายกเกือบสำลักอาหารในปากของเขา. "สัญญา." เขาถ่มน้ำลายรีบเช็ดปากของเขา. "คืออะไร" แอนดี้ยืนการหม้อเสร็จแล้ว. "เขียนสัญญาและทำให้เขาลงนาม! ฉันก็จะช่วย " เขายืนอยู่กับหม้อในมือของเขา มันทำเสียงเหมือนความคิดที่ดีกำหนดข้อ จำกัด และสิ่งที่ เขาส่ายหัว "Let 's ทำมัน." "โดยสรุปไม่มีการแสดงความรักที่มากเกินไปของเว้นแต่จำเป็นไม่มีมือ grabby ทุกที่" ที่แอนดี้นี้หยุดและทำให้เขามีแสงจ้าเขา smirked ในทางกลับกัน "คุณไม่สามารถบอกได้ ทุกคนในโรงเรียนเกี่ยวกับข้อตกลงของเราชีวิตส่วนตัวของเราจะยังคงอยู่ที่แยกจากกันและแน่นอนรูปแบบของการล่วงละเมิดไม่ หรือสัญญาจะถือเป็นโมฆะ. "เขาเงยหน้าขึ้นจากแผ่นอื่น ๆ ให้รอยยิ้มความภาคภูมิใจของการทำงานของเขา. พวกเขาอีกครั้ง






















 































 














 

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม่ได้พูดอยู่เสมอว่า การกัดเล็บเป็นน่ารังเกียจ .
อ้อ . . . . . . . แม่ . . . . . แอนดี้ถอนหายใจแต่ยังคงเคี้ยว .
เขาได้พบจุดที่เงียบสงบเพื่อคิดเกี่ยวกับใหม่แชร์ห้องข้อมูล มันถูกกว่าสองเพื่อนร่วมห้องมากกว่าหนึ่งวิธีที่ดีเพื่อลดต้นทุน เขาย่นจมูก เขาต้องการพื้นที่ของตัวเอง แต่ด้วยเงินแน่นเลย . . . . . . . บางทีเขาอาจจะพักกับจอนจินเพื่อนใหม่ของเขาเขาไม่ได้ดูแย่ . . . . . . . และเขาอาจจะช่วยหาคนอื่นมาพักกับพวกเขา .
สายลมฤดูร้อนสดชื่นย่นเส้นผมของเขา อาทิตย์กรองผ่านหลังคา , จุดบนสนามหญ้า ม้านั่ง พื้นที่ที่เงียบสงบล้อมรอบด้วยวงแหวนของต้นไม้ วันที่สมบูรณ์แบบสำหรับนักศึกษา ปฐมนิเทศที่เขาเพิ่งทำลาย .
หายไปในความคิดของเขา เขาถึงนิ้วก้อยของเขาและดึงแรงเกินไปเขาดึงกลับแปลกใจในความเจ็บปวดและเลือดจากปลายนิ้วของเขา เวลลิง .
1 แม่ป่วย และตอนนี้ . . . วันนี้น่าจะเป็นวันที่จะลืม น้ำตาต่อยตา เขาโกรธเช็ดพวกเขาออกไปด่าตัวเองอ่อนแอ
เขาร้องหาแม่ของเขา สถานการณ์เงินของพวกเขาย้ายไปต่างสถานที่ และแม้กระทั่งผ่านนิ้วที่น่าสงสารของเขา มันก็น่าเศร้า แอนดี้คิดแม้ชายแดนในไร้สาระ เขาไม่อาจเชื่อว่า นิ้วก้อยของเขาได้ทำให้เขาร้องไห้ ในที่สาธารณะอย่างนั้น
เขา cowered ต่อไปเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้า มันอาจจะเป็นเพื่อน จอนจินใหม่ของเขามองมาที่เขา เขาเช็ดที่ใบหน้าของเขาและติดนิ้วก้อยในปากของเขา เขาไม่สามารถแสดงหน้านี้ให้เพื่อนใหม่ของเขา
รึเปล่า " เธอโอเคมั้ย ? "
มันเหมือนฉัน ? แอนดี้รีบลบล้างน้ำตาของเขาไม่ต้องแปลกที่จะคิดว่าเขาน่าสมเพช
แอนดี้รู้ว่าเขาไม่ได้รู้จักพลัง ' Double J ' โดยเขายืนยันที่จะเรียกนาน แต่เขาก็แน่ใจว่าเป็นเขา เหตุผลมากขึ้นเพื่อซ่อนน้ำตา ม้านั่ง creaked เป็นคนแปลกหน้านั่ง .
" อืมฉันไม่เป็นไร " แอนดี้ โกหก และให้รอยยิ้มที่ไม่น่าเชื่อ . จะว่าไปเขาไป แอนดี้ก็ไม่เห็นดีน้ำตาของเขาการเกิดที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย วิสัยทัศน์ของเขา เขานึกอยากให้แปลกออกไป เขาเลือกที่จะจมอยู่กับความโศกเศร้าเพียงลำพัง คนแปลกหน้าเอียงศีรษะของเขาในการปฏิเสธศรัทธา
" แล้วร้องไห้ , ชนิดดี ? "
" มันก็ตัด ผมจะปรับในนาที . " แอนดี้หงุดหงิดกับคนแปลกหน้าแบบนี้ เขา scrunched ใบหน้าของเขามองไปที่ผู้มาใหม่ ผิวสีแทนและหัวที่เต็มไปด้วยผมสีเข้มไม่ว่ายังไง เขาก็คิดว่าเขาหล่อ begrudgingly

" ฉันว่าฉันมีบางอย่างที่ " คนแปลกหน้าหล่อย้ายไปเอาของจากกระเป๋าเป้ที่เขามี ตอนนี้เขาสงบลงแอนดี้เรียนคนแปลกหน้ามากขึ้นอย่างระมัดระวัง
เขาตัวสูงกว่าเขา และชัดเจนดี สร้าง แขนยาวกว่าเขา อีกต่อไปแม้แต่ขา เป็นโครงหน้าดี กับตอ gracing คุณสมบัติของเขาอย่าง แอนดี้ ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถทำได้ แน่นอนพี่ๆคะ

เขาลุกขึ้นนั่งจับพลาสเตอร์ยากล่องในมือ แอนดี้ติดนิ้วก้อยในปากของเขา , chomping ลงเพื่อหยุดเลือดและความเจ็บปวด
เขาถามรอบนิ้วรีดตาของเขา " คุณแค่พกโรคเอดส์วงรอบเต็มไปหมด "
" ฉันมาช่วย นั่นคืองานของฉันในฐานะผู้นำนักศึกษา "
แอนดี้ squinted คิดว่านักเรียนที่" คุณไม่ต้องเป็นรุ่นพี่ที่เป็น " เขาถือของเขา reddened นิ้วก้อยออก .
" รุ่นพี่ในโรงเรียนและหนึ่งในชีวิต อะไรที่ทำให้คุณร้องไห้ " เขาคงช่วยเหลือของแอนดี้วงรอบนิ้วมือ สวัสดีคิตตี้ที่เขาไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะ .
คนแปลกหน้ายิ้มบางอย่างที่อาจจะทำให้ผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องเป็นลมแน่ๆ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาใช้ร่วมกันแต่บางทีที่ยิ้มให้เขาเล็กน้อย ที่ไว้ใจได้ แอนดี้ถอนหายใจ
" แค่ปัญหาเรื่องเงิน . . . . . . . แม่ของฉันอยู่ในโรงพยาบาล และต้องจ่ายค่าตั๋ว และโรงเรียน . . . . . . . "

พูดถึงมันทำให้เขาต้องร้องไห้อีก น้ำตาแทงตาของเขาอีกครั้ง เขาหายใจสั่น กลืนก้อนในคอของเขา ,
" แต่ผมจะให้มันทำงาน . "
" นายต้องการเงินคุณเคยมองเข้าไปในโปรแกรมการศึกษาการทำงาน "
แอนดี้ให้หัวเราะที่ไม่มีความสุข แต่เขาไม่สามารถช่วยได้จริง .
" ไม่ฉันยังไม่ได้ แต่ผมจะพิจารณามัน " เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและหัวของเขาที่อื่นเอียง
" ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ แต่ฉันว่าฉันควรกลับไปที่กลุ่มของฉัน เขาก็พร้อมที่จะเดินจากไป , มือขวาจับข้อมือของเขา
แอนดี้หันศีรษะเขา ระคายเคือง แจ่มแจ้ง หน้าของคนแปลกหน้าได้ยาก