As government responsibilities, any

As government responsibilities, any decision must rely on public choice. For mobile roaming, government has to encounter the question of what the public interest is. First, it is necessary to know whether mobile calling signal was classified as public or private goods. Suppachai&Piyaporn (2009)categorized calling signal as quasi-public goods because it can be excluded that anyone who do not pay for service cannot take benefit but mobile signal is available for all need to pay for service. Besides calling signal, a number of customer force and knowledge of specialists plus between-country pressure groups against influential operators resisting plus unintentional government in mobile roaming control is not enough to promote that agenda setting come into public consciousness. Thus, mobile roaming control is now aware of condition in our country that likely to become the problem in agenda setting to consolidate ASEAN integration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นความรับผิดชอบของรัฐบาลในการตัดสินใจใด ๆ ต้องขึ้นอยู่กับทางเลือกของประชาชน สำหรับโทรศัพท์มือถือบริการโรมมิ่งมีรัฐบาลที่จะพบคำถามของสิ่งที่เป็นความสนใจของประชาชน ครั้งแรกมันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะรู้ว่าสัญญาณโทรศัพท์มือถือถูกจัดเป็นสินค้าสาธารณะหรือเอกชนศุภชัย& piyaporn (2009) แบ่งสัญญาณเรียกเป็นสินค้ากึ่งสาธารณะเพราะมันสามารถได้รับการยกเว้นที่ทุกคนที่ไม่ได้จ่ายค่าบริการไม่สามารถใช้ประโยชน์ แต่สัญญาณโทรศัพท์มือถือสามารถใช้ได้สำหรับการจำเป็นที่จะต้องจ่ายค่าบริการทั้งหมด นอกเหนือจากการเรียกร้องของสัญญาณจำนวนของแรงของลูกค้าและความรู้จากผู้เชี่ยวชาญบวกระหว่างประเทศกดดันกลุ่มผู้ประกอบการที่มีอิทธิพลกับการต่อต้านรัฐบาลบวกโดยไม่ได้ตั้งใจในการควบคุมการใช้บริการโรมมิ่งมือถือไม่เพียงพอที่จะส่งเสริมว่าการตั้งค่าระเบียบวาระการประชุมเข้ามาในจิตสำนึกสาธารณะ ดังนั้นการควบคุมการใช้บริการโรมมิ่งมือถืออยู่ในขณะนี้ตระหนักถึงสภาพในประเทศของเราที่มีแนวโน้มที่จะกลายเป็นปัญหาในการกำหนดวาระในการรวมอาเซียน.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นความรับผิดชอบของรัฐบาล การตัดสินใจใด ๆ ต้องอาศัยที่สาธารณะ สำหรับข้ามเคลื่อน รัฐบาลได้พบคำถามที่ว่าประโยชน์สาธารณะคืออะไร ครั้งแรก ได้รู้ว่า สัญญาณโทรศัพท์มือถือโทรถูกจัดประเภทเป็นสินค้าสาธารณะ หรือส่วนตัว Suppachai&Piyaporn (2009) แบ่งสัญญาณเรียกเป็นสินค้ากึ่งสาธารณะเนื่องจากสามารถแยกออกว่า ใครก็ตามที่ไม่จ่ายค่าบริการไม่สามารถใช้ประโยชน์ แต่สัญญาณโทรศัพท์มือถือได้ทั้งหมดต้องชำระค่าบริการ นอกจากสัญญาณเรียก ตัวเลขบังคับลูกค้าและความรู้ของผู้เชี่ยวชาญบวกกับความกดดันระหว่างประเทศกลุ่มกับผู้มีอิทธิพลต่อต้าน บวกรัฐบาลตั้งใจในการควบคุมการใช้งานข้ามเขตเคลื่อนไม่เพียงพอที่จะส่งเสริมให้วาระการมาสำนึกสาธารณะ ดังนั้น ควบคุมเคลื่อนข้ามเขตเป็นตระหนักถึงสภาพในประเทศของเรามีแนวโน้มที่จะกลายเป็น ปัญหาในวาระที่การตั้งค่าการรวมอาเซียนรวมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นความรับผิดชอบของรัฐบาลการตัดสินใจใดๆต้องอาศัยทางเลือกของสาธารณชน สำหรับมือถือข้ามเครือข่ายของรัฐบาลยังมีให้พบคำถามที่ว่าอะไรคือผลประโยชน์สาธารณะที่มี เป็นครั้งแรกที่มีความจำเป็นที่จะรู้ว่าสัญญาณโทรศัพท์มือถือได้รับการจำแนกให้เป็นสินค้าสาธารณะหรือส่วนตัวsuppachai&piyaporn ( 2009 )แบ่งออกสัญญาณการโทรเป็นสินค้ากึ่งสาธารณะเพราะสามารถที่จะถูกแยกออกว่าใครก็ตามที่ทำไม่ได้จ่ายเงินเพื่อบริการไม่สามารถรับประโยชน์แต่สัญญาณโทรศัพท์มือถือมีให้บริการสำหรับความต้องการทั้งหมดเพื่อชำระค่าบริการสำหรับบริการ นอกจากการโทรติดต่อสัญญาณจำนวนของลูกค้ามีผลใช้บังคับและการให้ความรู้เกี่ยวกับผู้เชี่ยวชาญรวมถึงระหว่างประเทศความดันมีอิทธิพลกับกลุ่มผู้ต่อต้านรวมถึงไม่ได้เจตนาของรัฐบาลในการควบคุมการข้ามเครือข่ายแบบพกพามีไม่เพียงพอที่จะให้การส่งเสริมว่าวาระการตั้งค่ามาเข้าสู่สาธารณะจิตสำนึก ดังนั้นการควบคุมการข้ามเครือข่ายมือถือในตอนนี้ทราบว่า สภาพ ในประเทศของเราที่มีแนวโน้มที่จะกลายเป็นปัญหาที่อยู่ในวาระการตั้งค่าในการรวมการผนวกรวมอาเซียน.