- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Grateful Disposition: A Concept
The Grateful Disposition: A Conceptual and Empirical Topography
Michael E. McCullough
Southern Methodist University
Robert A. Emmons
University of California, Davis
Jo-Ann Tsang
Southern Methodist University
In four studies, the authors examined the correlates of the disposition toward gratitude. Study 1 revealed
that self-ratings and observer ratings of the grateful disposition are associated with positive affect and
well-being, prosocial behaviors and traits, and religiousness/spirituality. Study 2 replicated these findings
in a large nonstudent sample. Study 3 yielded similar results to Studies 1 and 2 and provided evidence
that gratitude is negatively associated with envy and materialistic attitudes. Study 4 yielded evidence that
these associations persist after controlling for Extraversion/positive affectivity, Neuroticism/negative
affectivity, and Agreeableness. The development of the Gratitude Questionnaire, a unidimensional
measure with good psychometric properties, is also described.
Gratitude, as it were, is the moral memory of mankind.
—Georg Simmel
The gratitude of most men is but a secret desire of receiving more
benefits.
—La Rochefoucauld
Despite centuries of reflection, scholars in the humanities continue
to debate whether the disposition to be grateful is a trait
worthy of admiration or of contempt. In one camp, philosophers
such as Seneca, Adam Smith, and Georg Simmel have praised the
value of a grateful disposition for individual and social well-being.
In another, figures such as Aristotle, Epicurus, and La Rochefoucauld
have concluded that manifestations of gratitude are no more
than thin veils over human beings’ self-interest, or messy emotional
ties that make people unnecessarily beholden to their benefactors
(Harpham, 2000; Roberts, 2000).
Psychologists have done little to contribute to this centuries-old
debate (McCullough, Kilpatrick, Emmons, & Larson, 2001). However,
psychology’s inattention to gratitude belies the considerable
individual differences in gratitude of which laypersons are aware.
People easily call to mind individuals in their lives who seem to be
grateful almost to a fault and others who seem perfectly qualified
for the infamous label “ingrate.” Are these individual differences
real? Do people who consider themselves grateful also appear
grateful to others? What are the typical characteristics of people
who demonstrate a grateful disposition? What is the relationship of
gratitude to measures of affect, prosociality, and spirituality? Psychology
is perfectly positioned to help illuminate the nature of
gratitude and its place in human functioning.
Gratitude as an Affective Trait
Rosenberg (1998) proposed that the common forms of affective
experience could be structured hierarchically according to specificity,
temporal stability, pervasiveness in consciousness, and effects
on other psychological systems. Rosenberg placed affective
traits, defined as “stable predispositions toward certain types of
emotional responding” that “set the threshold for the occurrence of
particular emotional states” (p. 249) at the top of the hierarchy. She
considered moods, which “wax and wane, fluctuating throughout
or across days” (p. 250), as subordinate to affective traits, and
emotions, which are “acute, intense, and typically brief psychophysiological
changes that result from a response to a meaningful
situation in one’s environment” (p. 250), as subordinate to both
affective traits and moods.
Gratitude, like other affects, conceivably could exist as an
affective trait, a mood, or an emotion. The present article is
concerned primarily with gratitude as an affective trait that we call
the grateful disposition or disposition toward gratitude. We define
the grateful disposition as a generalized tendency to recognize and
respond with grateful emotion to the roles of other people’s benevolence
in the positive experiences and outcomes that one
obtains.
Facets of the Grateful Disposition
Affective traits lower one’s threshold for experiencing certain
emotional states (Rosenberg, 1998). For example, hostility lowers
Michael E. McCullough and Jo-Ann Tsang, Department of Psychology,
Southern Methodist University; Robert A. Emmons, Department of Psychology,
University of California, Davis.
This research was generously supported by a grant from the John
Templeton Foundation. We gratefully acknowledge the assistance of Robert
Scott and Spirituality and Health magazine, and Lori Aveni and
Stephan Sain with the collection and management of data for Study 2.
Correspondence concerning this article should be addressed to Michael
E. McCullough, Department of Psychology, Southern Methodist University,
P.O. Box 750442, Dallas, Texas 75275-0442, or to Robert A. Emmons,
Department of Psychology, University of California, 1 Shields
Avenue, Davis, California 95616. E-mail: mikem@mail.smu.edu or
raemmons@ucdavis.edu
Journal of Personality and Social Psychology Copyright 2002 by the American Psychological Association, Inc.
2002, Vol. 82, No. 1, 112–127 0022-3514/02/$5.00 DOI: 10.1037//0022-3514.82.1.112
112
the threshold for experiencing anger. Insofar as the grateful disposition
creates a reduced threshold for recognizing and responding
with gratitude to the role of other people’s benevolence in
one’s positive outcomes, this disposition might cause several discrete
emotional experiences. We use the term facets to refer to the
following elements of the grateful disposition rather than the term
dimensions because we suspect that these elements are not distinct
or independent but, rather, co-occur.
The first facet of the grateful disposition can be called intensity.
A dispositionally grateful person who experienced a positive event
is expected to feel more intensely grateful than would someone
less disposed toward gratitude. A second facet can be called
frequency. A dispositionally grateful person might report feeling
grateful many times each day, and gratitude might be elicited by
even the simplest favor or act of politeness. Conversely, for
someone less disposed toward gratitude, gratitude would be experienced
less frequently. A third facet can be called span. Gratitude
span refers to the number of life circumstances for which a person
feels grateful at a given time. Dispositionally grateful people might
be expected to feel grateful for their families, their jobs, their
health, and life itself, along with a variety of other benefits. People
less disposed to gratitude might experience gratitude for fewer
aspects of their lives. A fourth facet can be called density, which
refers to the number of persons to whom one feels grateful for a
single positive outcome. When asked to whom one feels grateful
for a certain outcome (say, obtaining a good job), a dispositionally
grateful person might list many other people, including parents,
friends, family, and mentors. Someone less disposed toward gratitude
might feel grateful to fewer people for the same outcome.
The Grateful Disposition and Attributional Breadth
The grateful disposition is not merely a tendency to experience
a particular affect (i.e., gratitude); it also emerges from particular
attributions regarding the causes of one’s positive outcomes.
Weiner (1986) proposed that gratitude became distinct from happiness
through a two-step process. First, people recognize that they
have obtained a positive outcome, which causes happiness. Second,
people attribute their happiness to an external source (viz.,
another person who acted intentionally), and consequently, happiness
is labeled as gratitude. Thus, attributions are central to gratitude,
and attributional style may be central to the disposition
toward gratitude.
Attribution theory in its basic (e.g., Weiner, 1986, 1995) and
clinical (Abramson, Seligman, & Teasdale, 1978) formulations
sets the stage for hypotheses regarding the attributional style of
dispositionally grateful people. Weiner’s (1986) insights lead to
the hypothesis that dispositionally grateful people tend to attribute
their positive outcomes to the effort of other people. Correspondingly,
dispositionally grateful people might seem less likely to
attribute their successes and good fortune to their own efforts or
positive qualities, and thus, more prone to the psychological difficulties
associated with the externalizing attributional style (e.g.,
Abramson et al., 1978; Gladstone & Kaslow, 1995).
However, the fact that grateful people tend to recognize the
benevolence of other people in their positive outcomes does not
necessarily mean that they discount their own causal effort. Instead,
what might distinguish grateful people is an ability to stretch
their attributions to incorporate the wide range of people who
contribute to their well-being. The thirteenth century theologian
and philosopher Thomas Aquinas (cited in Harpham, 2000) observed
that recognizing the many people who contribute to one’s
positive outcomes was essential to gratitude:
The nature of a debt to be paid must needs vary according to various
causes giving rise to the debt, yet so that the greater always includes
the lesser. Now the cause of debt is found primarily and chiefly in
God, in that He is the first principle of all our goods: secondarily it is
found in our father, because he is the proximate principle of our
begetting and upbringing: thirdly it is found in the person that excels
in dignity, from which general favors proceed; fourthly it is found in
a benefactor, from whom we have received particular and private
favors, on account of which we are under particular obligation to him.
(Summa Theologica, Question 106, Article 1)
Consider two successful Olympic swimmers—one more and
one less dispositionally grateful. The grateful swimmer would, no
doubt, recognize her own effort in obtaining an Olympic gold
medal. However, because of her grateful disposition, she may also
recognize other people’s benevolent contributions to her success in
addition to her own ef
Michael E. McCullough
Southern Methodist University
Robert A. Emmons
University of California, Davis
Jo-Ann Tsang
Southern Methodist University
In four studies, the authors examined the correlates of the disposition toward gratitude. Study 1 revealed
that self-ratings and observer ratings of the grateful disposition are associated with positive affect and
well-being, prosocial behaviors and traits, and religiousness/spirituality. Study 2 replicated these findings
in a large nonstudent sample. Study 3 yielded similar results to Studies 1 and 2 and provided evidence
that gratitude is negatively associated with envy and materialistic attitudes. Study 4 yielded evidence that
these associations persist after controlling for Extraversion/positive affectivity, Neuroticism/negative
affectivity, and Agreeableness. The development of the Gratitude Questionnaire, a unidimensional
measure with good psychometric properties, is also described.
Gratitude, as it were, is the moral memory of mankind.
—Georg Simmel
The gratitude of most men is but a secret desire of receiving more
benefits.
—La Rochefoucauld
Despite centuries of reflection, scholars in the humanities continue
to debate whether the disposition to be grateful is a trait
worthy of admiration or of contempt. In one camp, philosophers
such as Seneca, Adam Smith, and Georg Simmel have praised the
value of a grateful disposition for individual and social well-being.
In another, figures such as Aristotle, Epicurus, and La Rochefoucauld
have concluded that manifestations of gratitude are no more
than thin veils over human beings’ self-interest, or messy emotional
ties that make people unnecessarily beholden to their benefactors
(Harpham, 2000; Roberts, 2000).
Psychologists have done little to contribute to this centuries-old
debate (McCullough, Kilpatrick, Emmons, & Larson, 2001). However,
psychology’s inattention to gratitude belies the considerable
individual differences in gratitude of which laypersons are aware.
People easily call to mind individuals in their lives who seem to be
grateful almost to a fault and others who seem perfectly qualified
for the infamous label “ingrate.” Are these individual differences
real? Do people who consider themselves grateful also appear
grateful to others? What are the typical characteristics of people
who demonstrate a grateful disposition? What is the relationship of
gratitude to measures of affect, prosociality, and spirituality? Psychology
is perfectly positioned to help illuminate the nature of
gratitude and its place in human functioning.
Gratitude as an Affective Trait
Rosenberg (1998) proposed that the common forms of affective
experience could be structured hierarchically according to specificity,
temporal stability, pervasiveness in consciousness, and effects
on other psychological systems. Rosenberg placed affective
traits, defined as “stable predispositions toward certain types of
emotional responding” that “set the threshold for the occurrence of
particular emotional states” (p. 249) at the top of the hierarchy. She
considered moods, which “wax and wane, fluctuating throughout
or across days” (p. 250), as subordinate to affective traits, and
emotions, which are “acute, intense, and typically brief psychophysiological
changes that result from a response to a meaningful
situation in one’s environment” (p. 250), as subordinate to both
affective traits and moods.
Gratitude, like other affects, conceivably could exist as an
affective trait, a mood, or an emotion. The present article is
concerned primarily with gratitude as an affective trait that we call
the grateful disposition or disposition toward gratitude. We define
the grateful disposition as a generalized tendency to recognize and
respond with grateful emotion to the roles of other people’s benevolence
in the positive experiences and outcomes that one
obtains.
Facets of the Grateful Disposition
Affective traits lower one’s threshold for experiencing certain
emotional states (Rosenberg, 1998). For example, hostility lowers
Michael E. McCullough and Jo-Ann Tsang, Department of Psychology,
Southern Methodist University; Robert A. Emmons, Department of Psychology,
University of California, Davis.
This research was generously supported by a grant from the John
Templeton Foundation. We gratefully acknowledge the assistance of Robert
Scott and Spirituality and Health magazine, and Lori Aveni and
Stephan Sain with the collection and management of data for Study 2.
Correspondence concerning this article should be addressed to Michael
E. McCullough, Department of Psychology, Southern Methodist University,
P.O. Box 750442, Dallas, Texas 75275-0442, or to Robert A. Emmons,
Department of Psychology, University of California, 1 Shields
Avenue, Davis, California 95616. E-mail: mikem@mail.smu.edu or
raemmons@ucdavis.edu
Journal of Personality and Social Psychology Copyright 2002 by the American Psychological Association, Inc.
2002, Vol. 82, No. 1, 112–127 0022-3514/02/$5.00 DOI: 10.1037//0022-3514.82.1.112
112
the threshold for experiencing anger. Insofar as the grateful disposition
creates a reduced threshold for recognizing and responding
with gratitude to the role of other people’s benevolence in
one’s positive outcomes, this disposition might cause several discrete
emotional experiences. We use the term facets to refer to the
following elements of the grateful disposition rather than the term
dimensions because we suspect that these elements are not distinct
or independent but, rather, co-occur.
The first facet of the grateful disposition can be called intensity.
A dispositionally grateful person who experienced a positive event
is expected to feel more intensely grateful than would someone
less disposed toward gratitude. A second facet can be called
frequency. A dispositionally grateful person might report feeling
grateful many times each day, and gratitude might be elicited by
even the simplest favor or act of politeness. Conversely, for
someone less disposed toward gratitude, gratitude would be experienced
less frequently. A third facet can be called span. Gratitude
span refers to the number of life circumstances for which a person
feels grateful at a given time. Dispositionally grateful people might
be expected to feel grateful for their families, their jobs, their
health, and life itself, along with a variety of other benefits. People
less disposed to gratitude might experience gratitude for fewer
aspects of their lives. A fourth facet can be called density, which
refers to the number of persons to whom one feels grateful for a
single positive outcome. When asked to whom one feels grateful
for a certain outcome (say, obtaining a good job), a dispositionally
grateful person might list many other people, including parents,
friends, family, and mentors. Someone less disposed toward gratitude
might feel grateful to fewer people for the same outcome.
The Grateful Disposition and Attributional Breadth
The grateful disposition is not merely a tendency to experience
a particular affect (i.e., gratitude); it also emerges from particular
attributions regarding the causes of one’s positive outcomes.
Weiner (1986) proposed that gratitude became distinct from happiness
through a two-step process. First, people recognize that they
have obtained a positive outcome, which causes happiness. Second,
people attribute their happiness to an external source (viz.,
another person who acted intentionally), and consequently, happiness
is labeled as gratitude. Thus, attributions are central to gratitude,
and attributional style may be central to the disposition
toward gratitude.
Attribution theory in its basic (e.g., Weiner, 1986, 1995) and
clinical (Abramson, Seligman, & Teasdale, 1978) formulations
sets the stage for hypotheses regarding the attributional style of
dispositionally grateful people. Weiner’s (1986) insights lead to
the hypothesis that dispositionally grateful people tend to attribute
their positive outcomes to the effort of other people. Correspondingly,
dispositionally grateful people might seem less likely to
attribute their successes and good fortune to their own efforts or
positive qualities, and thus, more prone to the psychological difficulties
associated with the externalizing attributional style (e.g.,
Abramson et al., 1978; Gladstone & Kaslow, 1995).
However, the fact that grateful people tend to recognize the
benevolence of other people in their positive outcomes does not
necessarily mean that they discount their own causal effort. Instead,
what might distinguish grateful people is an ability to stretch
their attributions to incorporate the wide range of people who
contribute to their well-being. The thirteenth century theologian
and philosopher Thomas Aquinas (cited in Harpham, 2000) observed
that recognizing the many people who contribute to one’s
positive outcomes was essential to gratitude:
The nature of a debt to be paid must needs vary according to various
causes giving rise to the debt, yet so that the greater always includes
the lesser. Now the cause of debt is found primarily and chiefly in
God, in that He is the first principle of all our goods: secondarily it is
found in our father, because he is the proximate principle of our
begetting and upbringing: thirdly it is found in the person that excels
in dignity, from which general favors proceed; fourthly it is found in
a benefactor, from whom we have received particular and private
favors, on account of which we are under particular obligation to him.
(Summa Theologica, Question 106, Article 1)
Consider two successful Olympic swimmers—one more and
one less dispositionally grateful. The grateful swimmer would, no
doubt, recognize her own effort in obtaining an Olympic gold
medal. However, because of her grateful disposition, she may also
recognize other people’s benevolent contributions to her success in
addition to her own ef
0/5000
ขอบคุณการจัดการ: เป็นแนวคิด และประจักษ์โปกMichael E. McCulloughสโต้มหาวิทยาลัยภาคใต้Emmons A. โรเบิร์ตมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย DavisTsang โจแอนสโต้มหาวิทยาลัยภาคใต้ในการศึกษา 4 ผู้เขียนตรวจสอบสัมพันธ์กับของการจัดการต่อความกตัญญู ศึกษา 1 การเปิดเผยการประเมินตนเองและนักการของขอบคุณการจัดการเกี่ยวข้องกับผลบวก และสุขภาพ พฤติกรรม prosocial และลักษณะ และ religiousness/จิต วิญญาณ ศึกษา 2 จำลองผลการวิจัยเหล่านี้ในตัวอย่างขนาดใหญ่ nonstudent ศึกษา 3 ผลคล้ายผลการศึกษา 1 และ 2 และมีหลักฐานความกตัญญูนั้นคือสัมพันธ์ในเชิงลบกับ envy และทัศนคติที่เป็นรูปธรรม ศึกษา 4 หาหลักฐานที่สมาคมเหล่านี้คงอยู่หลังจากการควบคุมสำหรับ Extraversion/บวก มีผลกระทบของ Neuroticism/ค่า ลบมีผลกระทบของ และ Agreeableness การพัฒนาแบบสอบถามความกตัญญู การ unidimensionalวัดกับ psychometric คุณสมบัติดี นอกจากนี้ยังมีการอธิบายไว้ความกตัญญู เท่านั้น มีหน่วยความจำทางศีลธรรมของมนุษย์— Simmel จอร์จความกตัญญูของคนส่วนใหญ่มีแต่ความปรารถนาความลับรับขึ้นประโยชน์— Rochefoucauld ลาแม้ศตวรรษพล็อต นักวิชาการด้านมนุษยศาสตร์ที่ต่อไปอภิปรายว่าการจัดการจะขอบคุณติดน่าชื่นชม หรือดูถูก ในค่ายหนึ่ง ปรัชญาเช่นซีนีก้า อาดัมสมิธ และจอร์จ Simmel ได้ยกย่องการมูลค่าของการโอนการครอบครองขอบคุณสำหรับแต่ละคน และสังคมสุขภาพในตัวเลขอื่น เช่นอริสโตเติล Epicurus และ Rochefoucauld ลาได้สรุปว่า ลักษณะของความกตัญญูเป็นที่ยิ่งกว่าบาง veils self-interest มนุษย์ หรือยุ่งทางอารมณ์ความสัมพันธ์ที่ทำให้คน beholden โดยไม่จำเป็นเพื่อการนอนด์(Harpham, 2000 โรเบิตส์ 2000)นักจิตวิทยาได้ทำน้อยร่วมศตวรรษนี้อภิปราย (McCullough คิลแพทริคมา Emmons และ Larson, 2001) อย่างไรก็ตามinattention ของจิตวิทยาเพื่อความกตัญญู belies มากความแตกต่างแต่ละในความกตัญญูของ laypersons จะทราบคนเรียกง่าย ๆ จิตใจบุคคลในชีวิตของพวกเขาดูเหมือนจะขอบคุณเกือบจะความผิดพลาดและอื่นๆ ที่ดูมีคุณภาพดีที่สุดสำหรับป้ายชื่ออับอาย "ingrate" เหล่านี้มีความแตกต่างของแต่ละจริงหรือไม่ คนที่พิจารณาตัวเองขอบคุณยังปรากฏขอบคุณผู้อื่น ลักษณะทั่วไปของคนคืออะไรที่แสดงให้เห็นถึงการจัดการขอบคุณ ความสัมพันธ์ของคืออะไรออกวัดผล prosociality และจิตวิญญาณ จิตวิทยาอยู่อย่างสมบูรณ์จะช่วยให้เห็นถึงลักษณะของความกตัญญูและสถานที่ในการทำงานบุคคลความกตัญญูเป็นการติดผลRosenberg (1998) เสนอที่รูปแบบทั่วไปของผลประสบการณ์สามารถจัดโครงสร้างตามลำดับชั้นตาม specificityความมั่นคงชั่วคราว pervasiveness สติ และผลกระทบในระบบจิตใจอื่น ๆ Rosenberg วางผลลักษณะ กำหนดให้เป็น "มีเสถียรภาพ predispositions ไปทางบางชนิดการตอบสนองทางอารมณ์ "ที่"การตั้งค่าขีดจำกัดสำหรับการเกิดขึ้นของเฉพาะอเมริกาทางอารมณ์" (p. 249) ที่ด้านบนสุดของลำดับชั้น เธอพิจารณาอารมณ์ ที่ "ขี้ผึ้ง และข้างแรม ความตลอดหรือ ข้ามวัน" (p. 250), เป็นย่อยลักษณะผล และอารมณ์ ซึ่งเป็น "เฉียบพลัน รุนแรง และโดยทั่วไปโดยย่อ psychophysiologicalเปลี่ยนแปลงที่เป็นผลจากการตอบสนองต่อการสื่อความหมายสถานการณ์ของสิ่งแวดล้อม" (p. 250), เป็นรองทั้งลักษณะผลและอารมณ์ความกตัญญู เช่นผลกระทบอื่น ๆ ดักรออาจมีอยู่เป็นการติดผล มีอารมณ์ หรืออารมณ์ บทความนำเสนอเกี่ยวข้องกับความกตัญญูเป็นหลักเป็นการติดผลที่เราเรียกขอบคุณโอนการครอบครองหรือครอบครองต่อความกตัญญู เรากำหนดขอบคุณการจัดการเป็นแนวโน้มที่เมจแบบทั่วไปจะรู้จัก และตอบ ด้วยอารมณ์ขอบคุณให้กับบทบาทของเมตตาของคนอื่นประสบการณ์บวกและผลลัพธ์ได้รับการแง่มุมของการจัดการขอบคุณลักษณะผลล่างของขีดจำกัดสำหรับประสบปัญหาบางอย่างอารมณ์อเมริกา (Rosenberg, 1998) ตัวอย่าง ศัตรูออกMichael E. McCullough และโจแอน Tsang ภาควิชาจิตวิทยาภาคใต้มหาวิทยาลัยสโต้ โรเบิร์ต A. Emmons ภาควิชาจิตวิทยามหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย Davisงานวิจัยนี้ท่านได้รับการสนับสนุน โดยเงินช่วยเหลือจากจอห์นมูลนิธิเทมเปิลตัน เรายอมรับความช่วยเหลือของโรเบิร์ตควระสก็อต และจิตวิญญาณและสุขภาพนิตยสาร และ Lori Aveni และStephan Sain รวบรวมและจัดการข้อมูล 2 การศึกษาควรได้รับการโต้ตอบที่เกี่ยวข้องกับบทความนี้ให้ MichaelE. McCullough ภาควิชาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยภาคใต้สโต้ตู้ป.ณ. 750442 ดัลลัส เท็กซัส 75275-0442 หรือโรเบิร์ต A. Emmonsแผนกของจิตวิทยา มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย โล่ 1อเวนิว Davis แคลิฟอร์เนีย 95616 อีเมล์: mikem@mail.smu.edu หรือraemmons@ucdavis.eduสมุดรายวันของบุคลิกภาพและจิตวิทยาสังคมลิขสิทธิ์ 2002 โดยอเมริกันจิตสมาคม incปี 82 หมายเลข 1, 112-127 0022-3514/02/$5.00 ดอย 2002: 10.1037//0022-3514.82.1.112112ขีดจำกัดสำหรับประสบความโกรธ Insofar เป็นการจัดการขอบคุณสร้างขีดจำกัดลดลงสำหรับการจดจำ และตอบสนองมีความกตัญญูเมตตาของคนอื่นในหน้าที่เป็นตัวบวกผลลัพธ์ ครอบครองนี้อาจทำให้หลายแยกกันประสบการณ์ทางอารมณ์ เราใช้แง่มุมคำอ้างอิงองค์ประกอบของการจัดการขอบคุณแทนคำต่อไปนี้มิติ เพราะเราสงสัยว่าองค์ประกอบเหล่านี้จะไม่แตกต่างหรืออิสระแต่ ค่อนข้าง ร่วมเกิดขึ้นพได้แรกของการจัดการขอบคุณสามารถเรียกความเข้มขอบคุณ dispositionally ผู้ประสบเหตุการณ์บวกคาดว่าจะรู้สึกขอบคุณเจี๊ยบมากกว่าจะคนน้อยกำจัดต่อความกตัญญู สามารถเรียกพได้สองความถี่ คน dispositionally ขอบคุณอาจรายงานความรู้สึกขอบคุณหลายครั้งและแต่ละวัน ความกตัญญูอาจ elicited โดยแม้ง่ายชอบ หรือทำหน้าที่ของ politeness ในทางกลับกัน สำหรับคนที่น้อยตัดแล้วต่อความกตัญญู ความกตัญญูจะมีประสบการณ์ไม่บ่อยนัก พได้สามสามารถเรียกระยะ ความกตัญญูระยะอ้างอิงถึงหมายเลขของสถานการณ์ในชีวิตที่คนรู้สึกขอบคุณในเวลาที่กำหนด ขอบคุณ dispositionally คนอาจจะต้องรู้สึกขอบคุณสำหรับครอบครัว งาน การสุขภาพ และชีวิตตัวเอง หลากหลายของประโยชน์อื่น ๆ คนน้อยขายทิ้งเพื่อความกตัญญูอาจประสบความกตัญญูสำหรับน้อยด้านของชีวิต พได้สี่สามารถเรียกความหนาแน่น ซึ่งหมายถึงจำนวนคนที่รู้สึกขอบคุณสำหรับการผลบวกที่เดียว เมื่อถามที่รู้สึกขอบคุณสำหรับบางผล (พูด รับงานที่ดี), เป็น dispositionallyขอบคุณท่านอาจแสดงรายการคนอื่น ๆ รวมทั้งผู้ปกครองเพื่อน ครอบครัว และ mentors คนน้อยตัดแล้วต่อความกตัญญูอาจรู้สึกขอบคุณคนที่น้อยลงสำหรับผลลัพธ์เดียวกันขอบคุณโอนการครอบครองและกว้าง Attributionalขอบคุณการจัดการไม่เพียงแนวโน้มที่จะพบผลเฉพาะ (เช่น ความกตัญญู); มันยังบ่งบอกจากเฉพาะattributions เกี่ยวกับสาเหตุของผลบวกWeiner (1986) เสนอว่า ความกตัญญูเป็นที่แตกต่างจากความสุขผ่านสองขั้นตอน ก่อน คนรู้จักที่จะได้รับเป็นผลบวก ซึ่งทำให้เกิดความสุข ที่สองคนกำหนดความสุขของพวกเขาให้กับแหล่งภายนอก (viz.,คนอื่นที่ตั้งใจดำเนิน), ดังนั้น ความสุขและจะติดป้ายเป็นความกตัญญู ดังนั้น attributions เป็นศูนย์กลางความกตัญญูและแบบ attributional อาจเป็นศูนย์กลางการจัดการต่อความกตัญญูแสดงทฤษฎีการพื้นฐาน (เช่น Weiner, 1986, 1995) และคลินิก (Abramson, Seligman, & Teasdale, 1978) สูตรตั้งสมมุติฐานเกี่ยวกับลักษณะ attributional ของระยะของขอบคุณ dispositionally คน ทำความเข้าใจ (1986) ของ Weinerสมมติฐานที่คน dispositionally ขอบคุณมักจะ แสดงผลบวกกับความพยายามของคนอื่น เรียบขอบคุณ dispositionally คนอาจดูเหมือนน้อยแนวโน้มที่จะกำหนดความสำเร็จและโชคดีกับความพยายามของตนเอง หรือคุณภาพที่ดี และ มากขึ้นแนวโน้มที่จะลำบากจิตใจเกี่ยวข้องกับแบบ attributional externalizing (เช่นAl. ร้อยเอ็ด Abramson, 1978 แกลดสโตน & Kaslow, 1995)อย่างไรก็ตาม ความจริงคนที่ขอบคุณมักจะ จดจำการไม่มีเมตตาของคนอื่นในผลบวกจำเป็นต้องหมายความ ว่า จะลดความพยายามเชิงสาเหตุของตัวเอง แทนสิ่งอาจแยกคนกตัญญูมีความสามารถในการยืดattributions ของพวกเขาจะรวมหลากหลายของคนที่นำไปสู่ความเป็นอยู่ที่ดี นักบวชคริสต์ศตวรรษที่สิบสามและนักปราชญ์ Thomas อไควนัส (อ้างใน Harpham, 2000) สังเกตที่คนจำนวนมากที่เป็นส่วนหนึ่งของการจดจำผลบวกเป็นสิ่งสำคัญความกตัญญู:ลักษณะของหนี้ที่จะชำระต้องต้องแตกต่างกันตามที่ต่าง ๆสาเหตุที่ทำให้เพิ่มขึ้นเป็นหนี้สิน ยังให้ยิ่งเสมอรวมถึงน้อยกว่า ขณะนี้เป็นสาเหตุของหนี้พบหลัก และ chiefly ในพระ ที่เขาเป็นหลักการแรกของสินค้าของเรา: เชื่อมเป็นพบในพ่อของเรา เพราะท่านเคียงหลักของเราbegetting และ upbringing: ประการ ที่พบในคนที่มีทั้งฝีมือในศักดิ์ศรี ซึ่งหอมทั่วไปดำเนินการต่อไป fourthly ที่พบในบุญคุณ ที่เราได้รับโดยเฉพาะและส่วนตัวหอม ในบัญชีที่เราอยู่ภายใต้ข้อผูกมัดเฉพาะพระองค์(Summa Theologica คำถามที่ 106 ตอนที่ 1)พิจารณาสองประสบความสำเร็จโอลิมปิคผู้ตัวหนึ่ง และหนึ่งน้อย dispositionally ขอบคุณ บริสุทธิ์กตัญญู ไม่ต้องสงสัย รู้จักความพยายามของตนเองในการรับการทองโอลิมปิคเหรียญ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากครอบครองเธอขอบคุณ เธออาจยังการรับรู้ของคนอื่นจัดสรรกลายไปสู่ความสำเร็จของเธอในนี้ ef ของเธอเอง
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Grateful Disposition: A Conceptual and Empirical Topography
Michael E. McCullough
Southern Methodist University
Robert A. Emmons
University of California, Davis
Jo-Ann Tsang
Southern Methodist University
In four studies, the authors examined the correlates of the disposition toward gratitude. Study 1 revealed
that self-ratings and observer ratings of the grateful disposition are associated with positive affect and
well-being, prosocial behaviors and traits, and religiousness/spirituality. Study 2 replicated these findings
in a large nonstudent sample. Study 3 yielded similar results to Studies 1 and 2 and provided evidence
that gratitude is negatively associated with envy and materialistic attitudes. Study 4 yielded evidence that
these associations persist after controlling for Extraversion/positive affectivity, Neuroticism/negative
affectivity, and Agreeableness. The development of the Gratitude Questionnaire, a unidimensional
measure with good psychometric properties, is also described.
Gratitude, as it were, is the moral memory of mankind.
—Georg Simmel
The gratitude of most men is but a secret desire of receiving more
benefits.
—La Rochefoucauld
Despite centuries of reflection, scholars in the humanities continue
to debate whether the disposition to be grateful is a trait
worthy of admiration or of contempt. In one camp, philosophers
such as Seneca, Adam Smith, and Georg Simmel have praised the
value of a grateful disposition for individual and social well-being.
In another, figures such as Aristotle, Epicurus, and La Rochefoucauld
have concluded that manifestations of gratitude are no more
than thin veils over human beings’ self-interest, or messy emotional
ties that make people unnecessarily beholden to their benefactors
(Harpham, 2000; Roberts, 2000).
Psychologists have done little to contribute to this centuries-old
debate (McCullough, Kilpatrick, Emmons, & Larson, 2001). However,
psychology’s inattention to gratitude belies the considerable
individual differences in gratitude of which laypersons are aware.
People easily call to mind individuals in their lives who seem to be
grateful almost to a fault and others who seem perfectly qualified
for the infamous label “ingrate.” Are these individual differences
real? Do people who consider themselves grateful also appear
grateful to others? What are the typical characteristics of people
who demonstrate a grateful disposition? What is the relationship of
gratitude to measures of affect, prosociality, and spirituality? Psychology
is perfectly positioned to help illuminate the nature of
gratitude and its place in human functioning.
Gratitude as an Affective Trait
Rosenberg (1998) proposed that the common forms of affective
experience could be structured hierarchically according to specificity,
temporal stability, pervasiveness in consciousness, and effects
on other psychological systems. Rosenberg placed affective
traits, defined as “stable predispositions toward certain types of
emotional responding” that “set the threshold for the occurrence of
particular emotional states” (p. 249) at the top of the hierarchy. She
considered moods, which “wax and wane, fluctuating throughout
or across days” (p. 250), as subordinate to affective traits, and
emotions, which are “acute, intense, and typically brief psychophysiological
changes that result from a response to a meaningful
situation in one’s environment” (p. 250), as subordinate to both
affective traits and moods.
Gratitude, like other affects, conceivably could exist as an
affective trait, a mood, or an emotion. The present article is
concerned primarily with gratitude as an affective trait that we call
the grateful disposition or disposition toward gratitude. We define
the grateful disposition as a generalized tendency to recognize and
respond with grateful emotion to the roles of other people’s benevolence
in the positive experiences and outcomes that one
obtains.
Facets of the Grateful Disposition
Affective traits lower one’s threshold for experiencing certain
emotional states (Rosenberg, 1998). For example, hostility lowers
Michael E. McCullough and Jo-Ann Tsang, Department of Psychology,
Southern Methodist University; Robert A. Emmons, Department of Psychology,
University of California, Davis.
This research was generously supported by a grant from the John
Templeton Foundation. We gratefully acknowledge the assistance of Robert
Scott and Spirituality and Health magazine, and Lori Aveni and
Stephan Sain with the collection and management of data for Study 2.
Correspondence concerning this article should be addressed to Michael
E. McCullough, Department of Psychology, Southern Methodist University,
P.O. Box 750442, Dallas, Texas 75275-0442, or to Robert A. Emmons,
Department of Psychology, University of California, 1 Shields
Avenue, Davis, California 95616. E-mail: mikem@mail.smu.edu or
raemmons@ucdavis.edu
Journal of Personality and Social Psychology Copyright 2002 by the American Psychological Association, Inc.
2002, Vol. 82, No. 1, 112–127 0022-3514/02/$5.00 DOI: 10.1037//0022-3514.82.1.112
112
the threshold for experiencing anger. Insofar as the grateful disposition
creates a reduced threshold for recognizing and responding
with gratitude to the role of other people’s benevolence in
one’s positive outcomes, this disposition might cause several discrete
emotional experiences. We use the term facets to refer to the
following elements of the grateful disposition rather than the term
dimensions because we suspect that these elements are not distinct
or independent but, rather, co-occur.
The first facet of the grateful disposition can be called intensity.
A dispositionally grateful person who experienced a positive event
is expected to feel more intensely grateful than would someone
less disposed toward gratitude. A second facet can be called
frequency. A dispositionally grateful person might report feeling
grateful many times each day, and gratitude might be elicited by
even the simplest favor or act of politeness. Conversely, for
someone less disposed toward gratitude, gratitude would be experienced
less frequently. A third facet can be called span. Gratitude
span refers to the number of life circumstances for which a person
feels grateful at a given time. Dispositionally grateful people might
be expected to feel grateful for their families, their jobs, their
health, and life itself, along with a variety of other benefits. People
less disposed to gratitude might experience gratitude for fewer
aspects of their lives. A fourth facet can be called density, which
refers to the number of persons to whom one feels grateful for a
single positive outcome. When asked to whom one feels grateful
for a certain outcome (say, obtaining a good job), a dispositionally
grateful person might list many other people, including parents,
friends, family, and mentors. Someone less disposed toward gratitude
might feel grateful to fewer people for the same outcome.
The Grateful Disposition and Attributional Breadth
The grateful disposition is not merely a tendency to experience
a particular affect (i.e., gratitude); it also emerges from particular
attributions regarding the causes of one’s positive outcomes.
Weiner (1986) proposed that gratitude became distinct from happiness
through a two-step process. First, people recognize that they
have obtained a positive outcome, which causes happiness. Second,
people attribute their happiness to an external source (viz.,
another person who acted intentionally), and consequently, happiness
is labeled as gratitude. Thus, attributions are central to gratitude,
and attributional style may be central to the disposition
toward gratitude.
Attribution theory in its basic (e.g., Weiner, 1986, 1995) and
clinical (Abramson, Seligman, & Teasdale, 1978) formulations
sets the stage for hypotheses regarding the attributional style of
dispositionally grateful people. Weiner’s (1986) insights lead to
the hypothesis that dispositionally grateful people tend to attribute
their positive outcomes to the effort of other people. Correspondingly,
dispositionally grateful people might seem less likely to
attribute their successes and good fortune to their own efforts or
positive qualities, and thus, more prone to the psychological difficulties
associated with the externalizing attributional style (e.g.,
Abramson et al., 1978; Gladstone & Kaslow, 1995).
However, the fact that grateful people tend to recognize the
benevolence of other people in their positive outcomes does not
necessarily mean that they discount their own causal effort. Instead,
what might distinguish grateful people is an ability to stretch
their attributions to incorporate the wide range of people who
contribute to their well-being. The thirteenth century theologian
and philosopher Thomas Aquinas (cited in Harpham, 2000) observed
that recognizing the many people who contribute to one’s
positive outcomes was essential to gratitude:
The nature of a debt to be paid must needs vary according to various
causes giving rise to the debt, yet so that the greater always includes
the lesser. Now the cause of debt is found primarily and chiefly in
God, in that He is the first principle of all our goods: secondarily it is
found in our father, because he is the proximate principle of our
begetting and upbringing: thirdly it is found in the person that excels
in dignity, from which general favors proceed; fourthly it is found in
a benefactor, from whom we have received particular and private
favors, on account of which we are under particular obligation to him.
(Summa Theologica, Question 106, Article 1)
Consider two successful Olympic swimmers—one more and
one less dispositionally grateful. The grateful swimmer would, no
doubt, recognize her own effort in obtaining an Olympic gold
medal. However, because of her grateful disposition, she may also
recognize other people’s benevolent contributions to her success in
addition to her own ef
Michael E. McCullough
Southern Methodist University
Robert A. Emmons
University of California, Davis
Jo-Ann Tsang
Southern Methodist University
In four studies, the authors examined the correlates of the disposition toward gratitude. Study 1 revealed
that self-ratings and observer ratings of the grateful disposition are associated with positive affect and
well-being, prosocial behaviors and traits, and religiousness/spirituality. Study 2 replicated these findings
in a large nonstudent sample. Study 3 yielded similar results to Studies 1 and 2 and provided evidence
that gratitude is negatively associated with envy and materialistic attitudes. Study 4 yielded evidence that
these associations persist after controlling for Extraversion/positive affectivity, Neuroticism/negative
affectivity, and Agreeableness. The development of the Gratitude Questionnaire, a unidimensional
measure with good psychometric properties, is also described.
Gratitude, as it were, is the moral memory of mankind.
—Georg Simmel
The gratitude of most men is but a secret desire of receiving more
benefits.
—La Rochefoucauld
Despite centuries of reflection, scholars in the humanities continue
to debate whether the disposition to be grateful is a trait
worthy of admiration or of contempt. In one camp, philosophers
such as Seneca, Adam Smith, and Georg Simmel have praised the
value of a grateful disposition for individual and social well-being.
In another, figures such as Aristotle, Epicurus, and La Rochefoucauld
have concluded that manifestations of gratitude are no more
than thin veils over human beings’ self-interest, or messy emotional
ties that make people unnecessarily beholden to their benefactors
(Harpham, 2000; Roberts, 2000).
Psychologists have done little to contribute to this centuries-old
debate (McCullough, Kilpatrick, Emmons, & Larson, 2001). However,
psychology’s inattention to gratitude belies the considerable
individual differences in gratitude of which laypersons are aware.
People easily call to mind individuals in their lives who seem to be
grateful almost to a fault and others who seem perfectly qualified
for the infamous label “ingrate.” Are these individual differences
real? Do people who consider themselves grateful also appear
grateful to others? What are the typical characteristics of people
who demonstrate a grateful disposition? What is the relationship of
gratitude to measures of affect, prosociality, and spirituality? Psychology
is perfectly positioned to help illuminate the nature of
gratitude and its place in human functioning.
Gratitude as an Affective Trait
Rosenberg (1998) proposed that the common forms of affective
experience could be structured hierarchically according to specificity,
temporal stability, pervasiveness in consciousness, and effects
on other psychological systems. Rosenberg placed affective
traits, defined as “stable predispositions toward certain types of
emotional responding” that “set the threshold for the occurrence of
particular emotional states” (p. 249) at the top of the hierarchy. She
considered moods, which “wax and wane, fluctuating throughout
or across days” (p. 250), as subordinate to affective traits, and
emotions, which are “acute, intense, and typically brief psychophysiological
changes that result from a response to a meaningful
situation in one’s environment” (p. 250), as subordinate to both
affective traits and moods.
Gratitude, like other affects, conceivably could exist as an
affective trait, a mood, or an emotion. The present article is
concerned primarily with gratitude as an affective trait that we call
the grateful disposition or disposition toward gratitude. We define
the grateful disposition as a generalized tendency to recognize and
respond with grateful emotion to the roles of other people’s benevolence
in the positive experiences and outcomes that one
obtains.
Facets of the Grateful Disposition
Affective traits lower one’s threshold for experiencing certain
emotional states (Rosenberg, 1998). For example, hostility lowers
Michael E. McCullough and Jo-Ann Tsang, Department of Psychology,
Southern Methodist University; Robert A. Emmons, Department of Psychology,
University of California, Davis.
This research was generously supported by a grant from the John
Templeton Foundation. We gratefully acknowledge the assistance of Robert
Scott and Spirituality and Health magazine, and Lori Aveni and
Stephan Sain with the collection and management of data for Study 2.
Correspondence concerning this article should be addressed to Michael
E. McCullough, Department of Psychology, Southern Methodist University,
P.O. Box 750442, Dallas, Texas 75275-0442, or to Robert A. Emmons,
Department of Psychology, University of California, 1 Shields
Avenue, Davis, California 95616. E-mail: mikem@mail.smu.edu or
raemmons@ucdavis.edu
Journal of Personality and Social Psychology Copyright 2002 by the American Psychological Association, Inc.
2002, Vol. 82, No. 1, 112–127 0022-3514/02/$5.00 DOI: 10.1037//0022-3514.82.1.112
112
the threshold for experiencing anger. Insofar as the grateful disposition
creates a reduced threshold for recognizing and responding
with gratitude to the role of other people’s benevolence in
one’s positive outcomes, this disposition might cause several discrete
emotional experiences. We use the term facets to refer to the
following elements of the grateful disposition rather than the term
dimensions because we suspect that these elements are not distinct
or independent but, rather, co-occur.
The first facet of the grateful disposition can be called intensity.
A dispositionally grateful person who experienced a positive event
is expected to feel more intensely grateful than would someone
less disposed toward gratitude. A second facet can be called
frequency. A dispositionally grateful person might report feeling
grateful many times each day, and gratitude might be elicited by
even the simplest favor or act of politeness. Conversely, for
someone less disposed toward gratitude, gratitude would be experienced
less frequently. A third facet can be called span. Gratitude
span refers to the number of life circumstances for which a person
feels grateful at a given time. Dispositionally grateful people might
be expected to feel grateful for their families, their jobs, their
health, and life itself, along with a variety of other benefits. People
less disposed to gratitude might experience gratitude for fewer
aspects of their lives. A fourth facet can be called density, which
refers to the number of persons to whom one feels grateful for a
single positive outcome. When asked to whom one feels grateful
for a certain outcome (say, obtaining a good job), a dispositionally
grateful person might list many other people, including parents,
friends, family, and mentors. Someone less disposed toward gratitude
might feel grateful to fewer people for the same outcome.
The Grateful Disposition and Attributional Breadth
The grateful disposition is not merely a tendency to experience
a particular affect (i.e., gratitude); it also emerges from particular
attributions regarding the causes of one’s positive outcomes.
Weiner (1986) proposed that gratitude became distinct from happiness
through a two-step process. First, people recognize that they
have obtained a positive outcome, which causes happiness. Second,
people attribute their happiness to an external source (viz.,
another person who acted intentionally), and consequently, happiness
is labeled as gratitude. Thus, attributions are central to gratitude,
and attributional style may be central to the disposition
toward gratitude.
Attribution theory in its basic (e.g., Weiner, 1986, 1995) and
clinical (Abramson, Seligman, & Teasdale, 1978) formulations
sets the stage for hypotheses regarding the attributional style of
dispositionally grateful people. Weiner’s (1986) insights lead to
the hypothesis that dispositionally grateful people tend to attribute
their positive outcomes to the effort of other people. Correspondingly,
dispositionally grateful people might seem less likely to
attribute their successes and good fortune to their own efforts or
positive qualities, and thus, more prone to the psychological difficulties
associated with the externalizing attributional style (e.g.,
Abramson et al., 1978; Gladstone & Kaslow, 1995).
However, the fact that grateful people tend to recognize the
benevolence of other people in their positive outcomes does not
necessarily mean that they discount their own causal effort. Instead,
what might distinguish grateful people is an ability to stretch
their attributions to incorporate the wide range of people who
contribute to their well-being. The thirteenth century theologian
and philosopher Thomas Aquinas (cited in Harpham, 2000) observed
that recognizing the many people who contribute to one’s
positive outcomes was essential to gratitude:
The nature of a debt to be paid must needs vary according to various
causes giving rise to the debt, yet so that the greater always includes
the lesser. Now the cause of debt is found primarily and chiefly in
God, in that He is the first principle of all our goods: secondarily it is
found in our father, because he is the proximate principle of our
begetting and upbringing: thirdly it is found in the person that excels
in dignity, from which general favors proceed; fourthly it is found in
a benefactor, from whom we have received particular and private
favors, on account of which we are under particular obligation to him.
(Summa Theologica, Question 106, Article 1)
Consider two successful Olympic swimmers—one more and
one less dispositionally grateful. The grateful swimmer would, no
doubt, recognize her own effort in obtaining an Olympic gold
medal. However, because of her grateful disposition, she may also
recognize other people’s benevolent contributions to her success in
addition to her own ef
การแปล กรุณารอสักครู่..
จำหน่ายขอบคุณ : แนวคิดและลักษณะภูมิประเทศเชิงประจักษ์ Michael E .
ภาคใต้ไทสันระเบียบมหาวิทยาลัย Robert A .
ค้นหา มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เดวิส ชางโจแอน
ใต้ระเบียบมหาวิทยาลัย
4 ศึกษา ผู้เขียนได้ตรวจสอบความสัมพันธ์ของการจัดการที่มีต่อความกตัญญู 1 พบ
การจัดอันดับเครดิตของตนเองและผู้ที่เกี่ยวข้องกับการจัดการกตัญญูส่งผลบวกและ
ความเป็นอยู่ พฤติกรรมเสริมสร้างสังคมและคุณลักษณะและเกี่ยวกับศาสนา / จิตวิญญาณ ศึกษา 2 ซ้ำพบเหล่านี้
ในตัวอย่าง nonstudent ขนาดใหญ่ ศึกษา 3 ให้ผลผลลัพธ์คล้ายกับศึกษา 1 และ 2 และให้หลักฐาน
ว่า ความกตัญญูเป็นลบที่เกี่ยวข้องกับความอิจฉาและทัศนคติวัตถุนิยม .4 ) หลักฐานการศึกษา
สมาคมเหล่านี้ยังคงมีอยู่หลังจากควบคุมผลกระทบทางสถิติ / บวก / ลบ
, กระทบ , และเป็นมิตร . การพัฒนาของความกตัญญู แบบสอบถามวัด unidimensional
ที่มีคุณสมบัติไซโครเมตริกดี ยังอธิบาย
ขอบคุณราวกับว่า เป็นหน่วยความจำที่ศีลธรรมของมนุษยชาติ
-
ยอร์จ ซิมเมลความกตัญญูของผู้ชายส่วนใหญ่ แต่ความปรารถนาความลับได้รับประโยชน์มากกว่า
.
- ลา รอชฟูโคลด์
แม้จะศตวรรษของการสะท้อนแสง นักวิชาการด้านมนุษยศาสตร์อภิปรายว่าต่อไป
นิสัยกตัญญูเป็นคุณลักษณะ
น่าชื่นชมหรือดูถูก ในค่ายหนึ่ง นักปรัชญา
เช่นเซเนกา อดัม สมิธ และ ยอร์จ ซิมเมลสรรเสริญ
คุณค่าของการจัดการขอบคุณบุคคลและสังคมความเป็นอยู่
อีก ตัวเลข เช่น อริสโตเติล พิคิวรัส และลา รอชฟูโคลด์
ได้สรุปว่า เป็นอาการของความกตัญญูไม่มีผ้าคลุมหน้าบางๆกว่า
กว่ามนุษย์ ' ความเห็นแก่ตัว หรือตัดความสัมพันธ์
เลอะให้คนโพสต์ เป็นหนี้บุญคุณบรรพบุรุษ
( harpham , 2000 ; โรเบิร์ต , 2000 ) .
นักจิตวิทยาได้ทำเล็ก ๆน้อย ๆที่จะมีส่วนร่วมในศตวรรษนี้เก่า
อภิปราย ( ไทสันคิลค้นหา , , , & Larson , 2001 ) อย่างไรก็ตาม การปล่อยปละละเลย เพื่อขอบคุณ
จิตวิทยาเห็นความแตกต่างมาก
ในความกตัญญู ซึ่งความรู้ .
คนได้อย่างง่ายดายเรียกในใจบุคคลในชีวิตที่ดูเหมือนจะ
ขอบคุณเกือบจะเป็นความผิดและคนอื่น ๆที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์ครบถ้วน
สำหรับน่าอับอายป้าย " อกตัญญู " นี่คือความแตกต่างระหว่างบุคคล
จริง ทำให้คนที่คิดว่าตัวเองขอบคุณยังปรากฏ
ขอบคุณผู้อื่น สิ่งที่เป็นลักษณะโดยทั่วไปของคน
ที่แสดงให้เห็นถึงนิสัยกตัญญู ? อะไรคือความสัมพันธ์ของ
ขอบคุณมาตรการ ใน ส่งผลกระทบต่อ prosociality และจิตวิญญาณ ?จิตวิทยา
ตั้งอยู่อย่างสมบูรณ์เพื่อช่วยให้แสงสว่างธรรมชาติ
ความกตัญญูและสถานที่ในการทำงานของมนุษย์ ความกตัญญูเป็นนิสัย
อารมณ์ โรเซนเบิร์ก ( 1998 ) ได้เสนอว่า รูปแบบทั่วไปของประสบการณ์ทางอารมณ์
อาจจะมีโครงสร้างสาธารณูปการตามความจำเพาะเจาะจง
เสถียรภาพและแพร่หลายในจิตสำนึก และผล
บนระบบทางจิตวิทยาอื่น ๆโรเซนเบอร์กวางอารมณ์
ลักษณะนิยามว่า " predispositions มั่นคงต่อบางประเภทของ
อารมณ์ตอบสนอง " ที่ " ตั้งค่าเกณฑ์สำหรับการเกิดของ
สภาวะทางอารมณ์โดยเฉพาะ " ( หน้า 249 ) ที่ด้านบนของลำดับขั้น เธอ
พิจารณาอารมณ์ ซึ่ง " ขี้ผึ้งและเสื่อมโทรม fluctuating ตลอด
หรือข้ามวัน " ( หน้า 250 ) เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเพื่อจิตลักษณะและ
อารมณ์ที่ " แหลมที่รุนแรง และมักจะสั้น psychophysiological
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากการตอบสนองต่อสถานการณ์ที่มีความหมาย
หนึ่งในสภาพแวดล้อม " ( หน้า 250 ) เป็นลูกน้อง ทั้งอารมณ์ ลักษณะอารมณ์
.
ความกตัญญู เหมือนอื่น ๆส่งผลกระทบต่อเข้ามาจะอยู่เป็นลักษณะ
อารมณ์อารมณ์หรืออารมณ์ บทความที่เกี่ยวข้องเป็นหลัก ปัจจุบัน
มีความกตัญญู เป็นจิตลักษณะที่เราเรียกว่า
ความกตัญญูรู้คุณ จัดการหรือจัดการเกี่ยวกับความกตัญญู เรานิยาม
นิสัยกตัญญูเป็นแนวโน้มทั่วไปของการรับรู้และตอบสนองกับอารมณ์
ขอบคุณบทบาทของ
คุณงามความดีของคนอื่นในประสบการณ์เชิงบวกและผลที่ได้รับ 1
.
ขอบคุณแง่มุมของการจัดการด้านล่างเป็นเกณฑ์พบลักษณะบางอย่าง
อารมณ์ ( โรเซนเบิร์ก , สหรัฐอเมริกา1998 ) ตัวอย่างเช่น , ความเป็นปรปักษ์ลด
Michael E . ไทสัน และโจแอน ซาง ภาควิชา จิตวิทยา ,
ภาคใต้ระเบียบมหาวิทยาลัย ; Robert A . ค้นหาแผนกจิตวิทยา มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียเดวิส
, .
การวิจัยเพื่อสนับสนุนโดยทุนจากมูลนิธิจอห์น Templeton
. เรา มีความยินดียอมรับความช่วยเหลือของโรเบิร์ต
สก็อตและจิตวิญญาณและสุขภาพนิตยสารและ และ ลอรี่ aveni
สเตฟานเซนกับการเก็บรวบรวมและการจัดการข้อมูลสำหรับการศึกษา 2 .
จดหมายเกี่ยวกับบทความนี้ควรให้ความสนใจกับไมเคิล
E . ไทสัน ภาควิชา จิตวิทยา ภาคใต้เมทอดิสต์มหาวิทยาลัย ,
ตู้ ปณ 750442 , ดัลลัส , เท็กซัส 75275-0442 หรือ Robert A . ค้นหา
, ภาควิชาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย 1 โล่
Avenue , เดวิส , แคลิฟอร์เนีย 95616 .อีเมล : mikem@mail.smu.edu หรือ
raemmons @ ucdavis . edu
วารสารบุคลิกภาพและจิตวิทยาสังคม สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2545 โดยสมาคมจิตวิทยาอเมริกัน , Inc
2002 ฉบับที่ 82 , ฉบับที่ 1 , 112 – 127 0022-3514 / 02 / $ 5.00 ดอย : 10.1037 / / 0022-3514.82.1.112
0
เกณฑ์พบความโกรธ ตราบเท่าที่
นิสัยกตัญญูสร้างเกณฑ์สำหรับการรับรู้และตอบสนอง
ลดลงด้วยความกตัญญูต่อความเมตตาของผู้อื่นใน
หนึ่งบวก ผลลัพธ์ นิสัยนี้อาจจะทำให้หลายๆ ประสบการณ์ทางอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง
เราใช้คำว่า facets อ้างถึง
ตามองค์ประกอบของการจัดการมากกว่าคำว่าขอบคุณ
ขนาดเพราะเราสงสัยว่าองค์ประกอบเหล่านี้ไม่ได้แตกต่างกัน
หรืออิสระ แต่ , ค่อนข้าง , Co
เกิดขึ้นด้านแรกของนิสัยกตัญญู สามารถเรียกความเข้ม การ dispositionally ขอบคุณคนที่ประสบเหตุการณ์บวก
คาดว่าจะรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนักกว่าใคร
น้อยทิ้งต่อความกตัญญู ด้านสองสามารถเรียก
ความถี่ เป็นคนที่กตัญญู dispositionally อาจรายงานความรู้สึก
ขอบคุณหลายครั้งในแต่ละวัน และความกตัญญู อาจจะได้มาโดย
แม้แต่ง่ายโปรดปราน หรือทำตัวสุภาพนะ แต่สำหรับคนที่น้อยทิ้ง
ต่อความกตัญญู ความกตัญญูจะเป็นประสบการณ์
น้อยกว่า ด้านสามจะเรียกว่าช่วง ความกตัญญู
ช่วงหมายถึงจำนวนของสถานการณ์ชีวิตที่บุคคล
รู้สึกซาบซึ้งในเวลาที่กำหนด . dispositionally ขอบคุณคนอาจ
คาดว่าจะรู้สึกขอบคุณสำหรับครอบครัวของพวกเขา งานของพวกเขา
สุขภาพและชีวิตตัวเอง พร้อมกับความหลากหลายของผลประโยชน์อื่น ๆ คนน้อย ก็อาจจะประสบความกตัญญู
ขอบคุณสำหรับลักษณะที่น้อยลงของชีวิตของพวกเขา ด้านที่สี่จะเรียกว่าความหนาแน่นซึ่ง
หมายถึงจำนวนคนผู้หนึ่งรู้สึกซาบซึ้งสำหรับ
เดียวบวกผลลัพธ์ เมื่อถามว่าผู้หนึ่งรู้สึกซาบซึ้ง
เพื่อผลบางอย่าง ( พูด , การได้รับงานที่ดี )เป็น dispositionally
ขอบคุณบุคคลอาจแสดงหลาย ๆคน รวมทั้งผู้ปกครอง
เพื่อนครอบครัวและพี่เลี้ยง . คนน้อยทิ้งต่อความกตัญญู
อาจรู้สึกขอบคุณคนน้อยลงสำหรับผลเดียวกัน
นิสัยกตัญญู และเชิงการอนุมานสาเหตุกว้างนิสัยกตัญญูไม่ได้เป็นเพียงแนวโน้มที่จะมีประสบการณ์
ส่งผลเฉพาะ ( เช่น ความกตัญญู ) ; มันยังโผล่ออกมาจากเฉพาะ
เกี่ยวกับสาเหตุของการเป็นบวกผลลัพธ์ .
เนอร์ ( 1986 ) เสนอว่า ความกตัญญูก็แตกต่างจากความสุข
ผ่านกระบวนการสองขั้นตอน แรก , คนรู้จักพวกเขา
ได้รับผลที่เป็นบวก ซึ่งก่อให้เกิดความสุข 2
คนคุณลักษณะความสุขของพวกเขาไปยังแหล่งข้อมูลภายนอก ( viz .
อีกคนที่ทำโดยเจตนา ) , และจากนั้น ความสุข
เป็นข้อความที่เป็นการขอบคุณ ดังนั้น การจะกลางเพื่อความกตัญญู
และสไตล์เชิงการอนุมานสาเหตุอาจกลางเพื่อการจัดการ
ที่มาต่อความกตัญญู ทฤษฎีพื้นฐาน ( เช่น ไวเนอร์ , 1986 , 1995 ) และคลินิก ( เอเบริมสัน Seligman
, ,
&ทีสเดล , 1978 ) สูตรชุดขั้นตอนสำหรับสมมติฐานเกี่ยวกับลักษณะเชิงการอนุมานสาเหตุของ
dispositionally ขอบคุณคนเนอร์ของ ( 1986 ) ข้อมูลเชิงลึกที่นำไปสู่สมมติฐานที่ว่า dispositionally
ขอบคุณผู้คนมีแนวโน้มที่จะคุณลักษณะ
บวกผลลัพธ์ของความพยายามของผู้คนอื่น ๆ ต้องกัน ,
dispositionally ขอบคุณคนอาจดูน้อย
คุณลักษณะของพวกเขาประสบความสำเร็จและโชคดีกับความพยายามของตัวเองหรือ
คุณภาพ บวก และ จึง มีแนวโน้มที่จะ
ปัญหาทางจิตวิทยาที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบเชิงการอนุมานสาเหตุภายนอก ( เช่น
เอเบริมสัน et al . , 1978 ; แกลดสโตน& kaslow , 1995 ) .
แต่ว่า ขอบคุณคนมักจะรู้จัก
พระมหากรุณาธิคุณของบุคคลอื่นในด้านบวกของพวกเขาไม่ได้หมายความว่าพวกเขาลดความพยายาม
สาเหตุของตนเอง แต่สิ่งที่อาจจะแยกแยะบุญคุณคน
คือ ความสามารถในการยืดการอนุมานสาเหตุของพวกเขารวมหลากหลายของคนที่
สนับสนุนความเป็นอยู่ของพวกเขา ศตวรรษที่สิบสามนักบวช
และนักปรัชญาโทมัส อควีนาส ( อ้างใน harpham , 2543 ) พบว่า ทำให้ใครหลายๆคน
ส่วนหนึ่งบวกผลลัพธ์สำคัญสำหรับความกตัญญู :
ธรรมชาติของหนี้ที่ต้องจ่ายจะต้องแตกต่างกันไปตามที่ต่างๆ
สาเหตุให้สูงขึ้นเพื่อหนี้แต่เพื่อให้มากขึ้นเสมอรวมถึง
น้อย ตอนนี้สาเหตุของหนี้และพบหลักส่วนใหญ่ใน
พระเจ้า ในการที่เขาเป็นหลักการแรกของสินค้าของเรา : ครั้งที่สองมัน
พบในพระบิดาของเรา เพราะเขาคือ หลักการวิเคราะห์ของเรา
บังเกิดและ upbringing : และพบในคนที่ excels
ในศักดิ์ศรี ซึ่งบุญ ทั่วไปดำเนินการ ; และพบใน
ผู้มีพระคุณ ซึ่งเราได้รับโดยเฉพาะและส่วนบุคคล
บุญในบัญชีที่เราอยู่ภายใต้ภาระหน้าที่เฉพาะเขา .
( summa theologica , คำถามที่ 106 บทความ 1 )
2 นักว่ายน้ำโอลิมปิกที่ประสบความสำเร็จพิจารณาอีกและ
dispositionally น้อยกตัญญู นักว่ายน้ำกตัญญูจะไม่มี
สงสัยจำความพยายามของเธอในการขอรับเหรียญทอง
โอลิมปิก อย่างไรก็ตามเพราะนิสัยกตัญญูของเธอ เธออาจ
จำของคนอื่นใจดีบริจาคเพื่อความสำเร็จของเธอใน
นอกจาก EF ของเธอเอง
ภาคใต้ไทสันระเบียบมหาวิทยาลัย Robert A .
ค้นหา มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เดวิส ชางโจแอน
ใต้ระเบียบมหาวิทยาลัย
4 ศึกษา ผู้เขียนได้ตรวจสอบความสัมพันธ์ของการจัดการที่มีต่อความกตัญญู 1 พบ
การจัดอันดับเครดิตของตนเองและผู้ที่เกี่ยวข้องกับการจัดการกตัญญูส่งผลบวกและ
ความเป็นอยู่ พฤติกรรมเสริมสร้างสังคมและคุณลักษณะและเกี่ยวกับศาสนา / จิตวิญญาณ ศึกษา 2 ซ้ำพบเหล่านี้
ในตัวอย่าง nonstudent ขนาดใหญ่ ศึกษา 3 ให้ผลผลลัพธ์คล้ายกับศึกษา 1 และ 2 และให้หลักฐาน
ว่า ความกตัญญูเป็นลบที่เกี่ยวข้องกับความอิจฉาและทัศนคติวัตถุนิยม .4 ) หลักฐานการศึกษา
สมาคมเหล่านี้ยังคงมีอยู่หลังจากควบคุมผลกระทบทางสถิติ / บวก / ลบ
, กระทบ , และเป็นมิตร . การพัฒนาของความกตัญญู แบบสอบถามวัด unidimensional
ที่มีคุณสมบัติไซโครเมตริกดี ยังอธิบาย
ขอบคุณราวกับว่า เป็นหน่วยความจำที่ศีลธรรมของมนุษยชาติ
-
ยอร์จ ซิมเมลความกตัญญูของผู้ชายส่วนใหญ่ แต่ความปรารถนาความลับได้รับประโยชน์มากกว่า
.
- ลา รอชฟูโคลด์
แม้จะศตวรรษของการสะท้อนแสง นักวิชาการด้านมนุษยศาสตร์อภิปรายว่าต่อไป
นิสัยกตัญญูเป็นคุณลักษณะ
น่าชื่นชมหรือดูถูก ในค่ายหนึ่ง นักปรัชญา
เช่นเซเนกา อดัม สมิธ และ ยอร์จ ซิมเมลสรรเสริญ
คุณค่าของการจัดการขอบคุณบุคคลและสังคมความเป็นอยู่
อีก ตัวเลข เช่น อริสโตเติล พิคิวรัส และลา รอชฟูโคลด์
ได้สรุปว่า เป็นอาการของความกตัญญูไม่มีผ้าคลุมหน้าบางๆกว่า
กว่ามนุษย์ ' ความเห็นแก่ตัว หรือตัดความสัมพันธ์
เลอะให้คนโพสต์ เป็นหนี้บุญคุณบรรพบุรุษ
( harpham , 2000 ; โรเบิร์ต , 2000 ) .
นักจิตวิทยาได้ทำเล็ก ๆน้อย ๆที่จะมีส่วนร่วมในศตวรรษนี้เก่า
อภิปราย ( ไทสันคิลค้นหา , , , & Larson , 2001 ) อย่างไรก็ตาม การปล่อยปละละเลย เพื่อขอบคุณ
จิตวิทยาเห็นความแตกต่างมาก
ในความกตัญญู ซึ่งความรู้ .
คนได้อย่างง่ายดายเรียกในใจบุคคลในชีวิตที่ดูเหมือนจะ
ขอบคุณเกือบจะเป็นความผิดและคนอื่น ๆที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์ครบถ้วน
สำหรับน่าอับอายป้าย " อกตัญญู " นี่คือความแตกต่างระหว่างบุคคล
จริง ทำให้คนที่คิดว่าตัวเองขอบคุณยังปรากฏ
ขอบคุณผู้อื่น สิ่งที่เป็นลักษณะโดยทั่วไปของคน
ที่แสดงให้เห็นถึงนิสัยกตัญญู ? อะไรคือความสัมพันธ์ของ
ขอบคุณมาตรการ ใน ส่งผลกระทบต่อ prosociality และจิตวิญญาณ ?จิตวิทยา
ตั้งอยู่อย่างสมบูรณ์เพื่อช่วยให้แสงสว่างธรรมชาติ
ความกตัญญูและสถานที่ในการทำงานของมนุษย์ ความกตัญญูเป็นนิสัย
อารมณ์ โรเซนเบิร์ก ( 1998 ) ได้เสนอว่า รูปแบบทั่วไปของประสบการณ์ทางอารมณ์
อาจจะมีโครงสร้างสาธารณูปการตามความจำเพาะเจาะจง
เสถียรภาพและแพร่หลายในจิตสำนึก และผล
บนระบบทางจิตวิทยาอื่น ๆโรเซนเบอร์กวางอารมณ์
ลักษณะนิยามว่า " predispositions มั่นคงต่อบางประเภทของ
อารมณ์ตอบสนอง " ที่ " ตั้งค่าเกณฑ์สำหรับการเกิดของ
สภาวะทางอารมณ์โดยเฉพาะ " ( หน้า 249 ) ที่ด้านบนของลำดับขั้น เธอ
พิจารณาอารมณ์ ซึ่ง " ขี้ผึ้งและเสื่อมโทรม fluctuating ตลอด
หรือข้ามวัน " ( หน้า 250 ) เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเพื่อจิตลักษณะและ
อารมณ์ที่ " แหลมที่รุนแรง และมักจะสั้น psychophysiological
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากการตอบสนองต่อสถานการณ์ที่มีความหมาย
หนึ่งในสภาพแวดล้อม " ( หน้า 250 ) เป็นลูกน้อง ทั้งอารมณ์ ลักษณะอารมณ์
.
ความกตัญญู เหมือนอื่น ๆส่งผลกระทบต่อเข้ามาจะอยู่เป็นลักษณะ
อารมณ์อารมณ์หรืออารมณ์ บทความที่เกี่ยวข้องเป็นหลัก ปัจจุบัน
มีความกตัญญู เป็นจิตลักษณะที่เราเรียกว่า
ความกตัญญูรู้คุณ จัดการหรือจัดการเกี่ยวกับความกตัญญู เรานิยาม
นิสัยกตัญญูเป็นแนวโน้มทั่วไปของการรับรู้และตอบสนองกับอารมณ์
ขอบคุณบทบาทของ
คุณงามความดีของคนอื่นในประสบการณ์เชิงบวกและผลที่ได้รับ 1
.
ขอบคุณแง่มุมของการจัดการด้านล่างเป็นเกณฑ์พบลักษณะบางอย่าง
อารมณ์ ( โรเซนเบิร์ก , สหรัฐอเมริกา1998 ) ตัวอย่างเช่น , ความเป็นปรปักษ์ลด
Michael E . ไทสัน และโจแอน ซาง ภาควิชา จิตวิทยา ,
ภาคใต้ระเบียบมหาวิทยาลัย ; Robert A . ค้นหาแผนกจิตวิทยา มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียเดวิส
, .
การวิจัยเพื่อสนับสนุนโดยทุนจากมูลนิธิจอห์น Templeton
. เรา มีความยินดียอมรับความช่วยเหลือของโรเบิร์ต
สก็อตและจิตวิญญาณและสุขภาพนิตยสารและ และ ลอรี่ aveni
สเตฟานเซนกับการเก็บรวบรวมและการจัดการข้อมูลสำหรับการศึกษา 2 .
จดหมายเกี่ยวกับบทความนี้ควรให้ความสนใจกับไมเคิล
E . ไทสัน ภาควิชา จิตวิทยา ภาคใต้เมทอดิสต์มหาวิทยาลัย ,
ตู้ ปณ 750442 , ดัลลัส , เท็กซัส 75275-0442 หรือ Robert A . ค้นหา
, ภาควิชาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย 1 โล่
Avenue , เดวิส , แคลิฟอร์เนีย 95616 .อีเมล : mikem@mail.smu.edu หรือ
raemmons @ ucdavis . edu
วารสารบุคลิกภาพและจิตวิทยาสังคม สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2545 โดยสมาคมจิตวิทยาอเมริกัน , Inc
2002 ฉบับที่ 82 , ฉบับที่ 1 , 112 – 127 0022-3514 / 02 / $ 5.00 ดอย : 10.1037 / / 0022-3514.82.1.112
0
เกณฑ์พบความโกรธ ตราบเท่าที่
นิสัยกตัญญูสร้างเกณฑ์สำหรับการรับรู้และตอบสนอง
ลดลงด้วยความกตัญญูต่อความเมตตาของผู้อื่นใน
หนึ่งบวก ผลลัพธ์ นิสัยนี้อาจจะทำให้หลายๆ ประสบการณ์ทางอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง
เราใช้คำว่า facets อ้างถึง
ตามองค์ประกอบของการจัดการมากกว่าคำว่าขอบคุณ
ขนาดเพราะเราสงสัยว่าองค์ประกอบเหล่านี้ไม่ได้แตกต่างกัน
หรืออิสระ แต่ , ค่อนข้าง , Co
เกิดขึ้นด้านแรกของนิสัยกตัญญู สามารถเรียกความเข้ม การ dispositionally ขอบคุณคนที่ประสบเหตุการณ์บวก
คาดว่าจะรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนักกว่าใคร
น้อยทิ้งต่อความกตัญญู ด้านสองสามารถเรียก
ความถี่ เป็นคนที่กตัญญู dispositionally อาจรายงานความรู้สึก
ขอบคุณหลายครั้งในแต่ละวัน และความกตัญญู อาจจะได้มาโดย
แม้แต่ง่ายโปรดปราน หรือทำตัวสุภาพนะ แต่สำหรับคนที่น้อยทิ้ง
ต่อความกตัญญู ความกตัญญูจะเป็นประสบการณ์
น้อยกว่า ด้านสามจะเรียกว่าช่วง ความกตัญญู
ช่วงหมายถึงจำนวนของสถานการณ์ชีวิตที่บุคคล
รู้สึกซาบซึ้งในเวลาที่กำหนด . dispositionally ขอบคุณคนอาจ
คาดว่าจะรู้สึกขอบคุณสำหรับครอบครัวของพวกเขา งานของพวกเขา
สุขภาพและชีวิตตัวเอง พร้อมกับความหลากหลายของผลประโยชน์อื่น ๆ คนน้อย ก็อาจจะประสบความกตัญญู
ขอบคุณสำหรับลักษณะที่น้อยลงของชีวิตของพวกเขา ด้านที่สี่จะเรียกว่าความหนาแน่นซึ่ง
หมายถึงจำนวนคนผู้หนึ่งรู้สึกซาบซึ้งสำหรับ
เดียวบวกผลลัพธ์ เมื่อถามว่าผู้หนึ่งรู้สึกซาบซึ้ง
เพื่อผลบางอย่าง ( พูด , การได้รับงานที่ดี )เป็น dispositionally
ขอบคุณบุคคลอาจแสดงหลาย ๆคน รวมทั้งผู้ปกครอง
เพื่อนครอบครัวและพี่เลี้ยง . คนน้อยทิ้งต่อความกตัญญู
อาจรู้สึกขอบคุณคนน้อยลงสำหรับผลเดียวกัน
นิสัยกตัญญู และเชิงการอนุมานสาเหตุกว้างนิสัยกตัญญูไม่ได้เป็นเพียงแนวโน้มที่จะมีประสบการณ์
ส่งผลเฉพาะ ( เช่น ความกตัญญู ) ; มันยังโผล่ออกมาจากเฉพาะ
เกี่ยวกับสาเหตุของการเป็นบวกผลลัพธ์ .
เนอร์ ( 1986 ) เสนอว่า ความกตัญญูก็แตกต่างจากความสุข
ผ่านกระบวนการสองขั้นตอน แรก , คนรู้จักพวกเขา
ได้รับผลที่เป็นบวก ซึ่งก่อให้เกิดความสุข 2
คนคุณลักษณะความสุขของพวกเขาไปยังแหล่งข้อมูลภายนอก ( viz .
อีกคนที่ทำโดยเจตนา ) , และจากนั้น ความสุข
เป็นข้อความที่เป็นการขอบคุณ ดังนั้น การจะกลางเพื่อความกตัญญู
และสไตล์เชิงการอนุมานสาเหตุอาจกลางเพื่อการจัดการ
ที่มาต่อความกตัญญู ทฤษฎีพื้นฐาน ( เช่น ไวเนอร์ , 1986 , 1995 ) และคลินิก ( เอเบริมสัน Seligman
, ,
&ทีสเดล , 1978 ) สูตรชุดขั้นตอนสำหรับสมมติฐานเกี่ยวกับลักษณะเชิงการอนุมานสาเหตุของ
dispositionally ขอบคุณคนเนอร์ของ ( 1986 ) ข้อมูลเชิงลึกที่นำไปสู่สมมติฐานที่ว่า dispositionally
ขอบคุณผู้คนมีแนวโน้มที่จะคุณลักษณะ
บวกผลลัพธ์ของความพยายามของผู้คนอื่น ๆ ต้องกัน ,
dispositionally ขอบคุณคนอาจดูน้อย
คุณลักษณะของพวกเขาประสบความสำเร็จและโชคดีกับความพยายามของตัวเองหรือ
คุณภาพ บวก และ จึง มีแนวโน้มที่จะ
ปัญหาทางจิตวิทยาที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบเชิงการอนุมานสาเหตุภายนอก ( เช่น
เอเบริมสัน et al . , 1978 ; แกลดสโตน& kaslow , 1995 ) .
แต่ว่า ขอบคุณคนมักจะรู้จัก
พระมหากรุณาธิคุณของบุคคลอื่นในด้านบวกของพวกเขาไม่ได้หมายความว่าพวกเขาลดความพยายาม
สาเหตุของตนเอง แต่สิ่งที่อาจจะแยกแยะบุญคุณคน
คือ ความสามารถในการยืดการอนุมานสาเหตุของพวกเขารวมหลากหลายของคนที่
สนับสนุนความเป็นอยู่ของพวกเขา ศตวรรษที่สิบสามนักบวช
และนักปรัชญาโทมัส อควีนาส ( อ้างใน harpham , 2543 ) พบว่า ทำให้ใครหลายๆคน
ส่วนหนึ่งบวกผลลัพธ์สำคัญสำหรับความกตัญญู :
ธรรมชาติของหนี้ที่ต้องจ่ายจะต้องแตกต่างกันไปตามที่ต่างๆ
สาเหตุให้สูงขึ้นเพื่อหนี้แต่เพื่อให้มากขึ้นเสมอรวมถึง
น้อย ตอนนี้สาเหตุของหนี้และพบหลักส่วนใหญ่ใน
พระเจ้า ในการที่เขาเป็นหลักการแรกของสินค้าของเรา : ครั้งที่สองมัน
พบในพระบิดาของเรา เพราะเขาคือ หลักการวิเคราะห์ของเรา
บังเกิดและ upbringing : และพบในคนที่ excels
ในศักดิ์ศรี ซึ่งบุญ ทั่วไปดำเนินการ ; และพบใน
ผู้มีพระคุณ ซึ่งเราได้รับโดยเฉพาะและส่วนบุคคล
บุญในบัญชีที่เราอยู่ภายใต้ภาระหน้าที่เฉพาะเขา .
( summa theologica , คำถามที่ 106 บทความ 1 )
2 นักว่ายน้ำโอลิมปิกที่ประสบความสำเร็จพิจารณาอีกและ
dispositionally น้อยกตัญญู นักว่ายน้ำกตัญญูจะไม่มี
สงสัยจำความพยายามของเธอในการขอรับเหรียญทอง
โอลิมปิก อย่างไรก็ตามเพราะนิสัยกตัญญูของเธอ เธออาจ
จำของคนอื่นใจดีบริจาคเพื่อความสำเร็จของเธอใน
นอกจาก EF ของเธอเอง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Pearly penile papule
- Half of the children suffered malnutriti
- Do you still love me, right?
- ธันวาคม
- leave town to make a delivery for the Bu
- ที่รักฉันจะหลับแล้วนะฉันรักคุณนะดูแลตัวเ
- ฉันคิดว่า ภาพยนตร์ของคุณไม่สนุก
- วันนี้ฉันไม่สบายอีกแล้ว ใส่คอนเทคส์เลนต์
- Loy Loy Loy Kratong . Today is Loy Krato
- งานของคุณเรียบร้อยดีไหม
- Drug Administration, based on the doctor
- บอกว่าไม่มีอาวุธ
- earlier
- ความฝันของฉันคือได้ไปเรียนต่อต่างประเทศแ
- How it goes
- earlier
- ที่รักฉันจะหลับแล้วนะฉันรักคุณนะดูแลตัวเ
- o try to understand a difficult situatio
- ครูเขียนตัวอย่างประโยคไว้บนกระดานดังนี้
- However further increase in concentratio
- real
- Big industrial sectors have not yet ente
- Mario Gjurovski is very tall. He has gol
- คนไทยมีความใจดี เป็นมิตรกับทุกคน คนไทยมี
