Once upon a time there was little g

Once upon a time there was little girl, pretty and dainty. But in summer time she was obliged to go barefooted because she was poor, and in winter she had to wear large wooden shoes, so that her little instep grew quite red.

     In the middle of the village lived an old shoemaker's wife; she sat down and made, as well as she could, a pair of little shoes out of some old pieces of red cloth. They were clumsy, but she meant well, for they were intended for the little girl, whose name was Karen.

     Karen received the shoes and wore them for the first time on the day of her mother's funeral. They were certainly not suitable for mourning; but she had no others, and so she put her bare feet into them and walked behind the humble coffin.

     Just then a large old carriage came by, and in it sat an old lady; she looked at the little girl, and taking pity on her, said to the clergyman, "Look here, if you will give me the little girl, I will take care of her."

     Karen believed that this was all on account of the red shoes, but the old lady thought them hideous, and so they were burnt. Karen herself was dressed very neatly and cleanly; she was taught to read and to sew, and people said that she was pretty. But the mirror told her, "You are more than pretty - you are beautiful."

     One day the Queen was travelling through that part of the country, and had her little daughter, who was a princess, with her. All the people, amongst them Karen too, streamed towards the castle, where the little princess, in fine white clothes, stood before the window and allowed herself to be stared at. She wore neither a train nor a golden crown, but beautiful red morocco shoes; they were indeed much finer than those which the shoemaker's wife had sewn for little Karen. There is really nothing in the world that can be compared to red shoes!

     Karen was now old enough to be confirmed; she received some new clothes, and she was also to have some new shoes. The rich shoemaker in the town took the measure of her little foot in his own room, in which there stood great glass cases full of pretty shoes and white slippers. It all looked very lovely, but the old lady could not see very well, and therefore did not get much pleasure out of it. Amongst the shoes stood a pair of red ones, like those which the princess had worn. How beautiful they were! and the shoemaker said that they had been made for a count's daughter, but that they had not fitted her.

     "I suppose they are of shiny leather?" asked the old lady. "They shine so."

     "Yes, they do shine," said Karen. They fitted her, and were bought. But the old lady knew nothing of their being red, for she would never have allowed Karen to be confirmed in red shoes, as she was now to be.

     Everybody looked at her feet, and the whole of the way from the church door to the choir it seemed to her as if even the ancient figures on the monuments, in their stiff collars and long black robes, had their eyes fixed on her red shoes. It was only of these that she thought when the clergyman laid his hand upon her head and spoke of the holy baptism, of the covenant with God, and told her that she was now to be a grown-up Christian. The organ pealed forth solemnly, and the sweet children's voices mingled with that of their old leader; but Karen thought only of her red shoes. In the afternoon the old lady heard from everybody that Karen had worn red shoes. She said that it was a shocking thing to do, that it was very improper, and that Karen was always to go to church in future in black shoes, even if they were old.

     On the following Sunday there was Communion. Karen looked first at the black shoes, then at the red ones - looked at the red ones again, and put them on.

     The sun was shining gloriously, so Karen and the old lady went along the footpath through the corn, where it was rather dusty.

     At the church door stood an old crippled soldier leaning on a crutch; he had a wonderfully long beard, more red than white, and he bowed down to the ground and asked the old lady whether he might wipe her shoes. Then Karen put out her little foot too.

     "Dear me, what pretty dancing-shoes!" said the soldier. "Sit fast, when you dance," said he, addressing the shoes, and slapping the soles with his hand.

     The old lady gave the soldier some money and then went with Karen into the church.

     And all the people inside looked at Karen's red shoes, and all the figures gazed at them; when Karen knelt before the altar and put the golden goblet to her mouth, she thought only of the red shoes. It seemed to her as though they were swimming about in the goblet, and she forgot to sing the psalm, forgot to say the "Lord's Prayer."

     Now every one came out of church, and the old lady stepped into her carriage. But just as Karen was lifting up her foot to get in too, the old soldier said: "Dear me, what pretty dancing shoes!" and Karen could not help it, she was obliged to dance a few steps; and when she had once begun, her legs continued to dance. It seemed as if the shoes had got power over them. She danced round the church corner, for she could not stop; the coachman had to run after her and seize her. He lifted her into the carriage, but her feet continued to dance, so that she kicked the good old lady violently. At last they took off her shoes, and her legs were at rest.

     At home the shoes were put into the cupboard, but Karen could not help looking at them.

     Now the old lady fell ill, and it was said that she would not rise from her bed again. She had to be nursed and waited upon, and this was no one's duty more than Karen's. But there was a grand ball in the town, and Karen was invited. She looked at the red shoes, saying to herself that there was no sin in doing that; she put the red shoes on, thinking there was no harm in that either; and then she went to the ball; and commenced to dance.

     But when she wanted to go to the right, the shoes danced to the left, and when she wanted to dance up the room, the shoes danced down the room, down the stairs through the street, and out through the gates of the town. She danced, and was obliged to dance, far out into the dark wood. Suddenly something shone up among the trees, and she believed it was the moon, for it was a face. But it was the old soldier with the red beard; he sat there nodding his head and said: "Dear me, what pretty dancing shoes!"

     She was frightened, and wanted to throw the red shoes away; but they stuck fast. She tore off her stockings, but the shoes had grown fast to her feet. She danced and was obliged to go on dancing over field and meadow, in rain and sunshine, by night and by day - but by night it was most horrible.

     She danced out into the open churchyard; but the dead there did not dance. They had something better to do than that. She wanted to sit down on the pauper's grave where the bitter fern grows; but for her there was neither peace nor rest. And as she danced past the open church door she saw an angel there in long white robes, with wings reaching from his shoulders down to the earth; his face was stern and grave, and in his hand he held a broad shining sword.

     "Dance you shall," said he, "dance in your red shoes till you are pale and cold, till your skin shrivels up and you are a skeleton! Dance you shall, from door to door, and where proud and wicked children live you shall knock, so that they may hear you and fear you! Dance you shall, dance!"

     "Mercy!" cried Karen. But she did not hear what the angel answered, for the shoes carried her through the gate into the fields, along highways and byways, and unceasingly she had to dance.

     One morning she danced past a door that she knew well; they were singing a psalm inside, and a coffin was being carried out covered with flowers. Then she knew that she was forsaken by every one and damned by the angel of God.

     She danced, and was obliged to go on dancing through the dark night. The shoes bore her away over thorns and stumps till she was all torn and bleeding; she danced away over the heath to a lonely little house. Here, she knew, lived the executioner; and she tapped with her finger at the window and said:

     "Come out, come out! I cannot come in, for I must dance."

     And the executioner said: "I don't suppose you know who I am. I strike off the heads of the wicked, and I notice that my axe is tingling to do so."

     "Don't cut off my head!" said Karen, "for then I could not repent of my sin. But cut off my feet with the red shoes."

     And then she confessed all her sin, and the executioner struck off her feet with the red shoes; but the shoes danced away with the little feet across the field into the deep forest.

     And he carved her a pair of wooden feet and some crutches, and taught her a psalm which is always sung by sinners; she kissed the hand that guided the axe, and went away over the heath.

     "Now, I have suffered enough for the red shoes," she said; "I will go to church, so that people can see me." And she went quickly up to the church-door; but when she came there, the red shoes were dancing before her, and she was frightened, and turned back.

     During the whole week she was sad and wept many bitter tears, but when Sunday came again she said: "Now I have suffered and striven enough. I believe I am quite as good as many of those who sit in church and give themselves airs." And so she went boldly on; but she had not got farther than the churchyard gate when she saw the red shoes dancing along before her. Then she became terrified, and turned back and repented right heartily of her sin.

     She went to the parsonage, and begged that she might be taken into service there. She would be industrious, she said, and do everything that she could; she did not mind about the wages as long as she had a roof over her, and was with good people. Th

In the middle of the village lived an old shoemaker's wife; she sat down and made, as well as she could, a pair of little shoes out of some old pieces of red cloth. They were clumsy, but she meant well, for they were intended for the little girl, whose name was Karen.

Karen received the shoes and wore them for the first time on the day of her mother's funeral. They were certainly not suitable for mourning; but she had no others, and so she put her bare feet into them and walked behind the humble coffin.

Just then a large old carriage came by, and in it sat an old lady; she looked at the little girl, and taking pity on her, said to the clergyman, "Look here, if you will give me the little girl, I will take care of her."

Karen believed that this was all on account of the red shoes, but the old lady thought them hideous, and so they were burnt. Karen herself was dressed very neatly and cleanly; she was taught to read and to sew, and people said that she was pretty. But the mirror told her, "You are more than pretty - you are beautiful."

One day the Queen was travelling through that part of the country, and had her little daughter, who was a princess, with her. All the people, amongst them Karen too, streamed towards the castle, where the little princess, in fine white clothes, stood before the window and allowed herself to be stared at. She wore neither a train nor a golden crown, but beautiful red morocco shoes; they were indeed much finer than those which the shoemaker's wife had sewn for little Karen. There is really nothing in the world that can be compared to red shoes!

Karen was now old enough to be confirmed; she received some new clothes, and she was also to have some new shoes. The rich shoemaker in the town took the measure of her little foot in his own room, in which there stood great glass cases full of pretty shoes and white slippers. It all looked very lovely, but the old lady could not see very well, and therefore did not get much pleasure out of it. Amongst the shoes stood a pair of red ones, like those which the princess had worn. How beautiful they were! and the shoemaker said that they had been made for a count's daughter, but that they had not fitted her.

"I suppose they are of shiny leather?" asked the old lady. "They shine so."

"Yes, they do shine," said Karen. They fitted her, and were bought. But the old lady knew nothing of their being red, for she would never have allowed Karen to be confirmed in red shoes, as she was now to be.

Everybody looked at her feet, and the whole of the way from the church door to the choir it seemed to her as if even the ancient figures on the monuments, in their stiff collars and long black robes, had their eyes fixed on her red shoes. It was only of these that she thought when the clergyman laid his hand upon her head and spoke of the holy baptism, of the covenant with God, and told her that she was now to be a grown-up Christian. The organ pealed forth solemnly, and the sweet children's voices mingled with that of their old leader; but Karen thought only of her red shoes. In the afternoon the old lady heard from everybody that Karen had worn red shoes. She said that it was a shocking thing to do, that it was very improper, and that Karen was always to go to church in future in black shoes, even if they were old.

On the following Sunday there was Communion. Karen looked first at the black shoes, then at the red ones - looked at the red ones again, and put them on.

The sun was shining gloriously, so Karen and the old lady went along the footpath through the corn, where it was rather dusty.

At the church door stood an old crippled soldier leaning on a crutch; he had a wonderfully long beard, more red than white, and he bowed down to the ground and asked the old lady whether he might wipe her shoes. Then Karen put out her little foot too.

"Dear me, what pretty dancing-shoes!" said the soldier. "Sit fast, when you dance," said he, addressing the shoes, and slapping the soles with his hand.

The old lady gave the soldier some money and then went with Karen into the church.

And all the people inside looked at Karen's red shoes, and all the figures gazed at them; when Karen knelt before the altar and put the golden goblet to her mouth, she thought only of the red shoes. It seemed to her as though they were swimming about in the goblet, and she forgot to sing the psalm, forgot to say the "Lord's Prayer."

Now every one came out of church, and the old lady stepped into her carriage. But just as Karen was lifting up her foot to get in too, the old soldier said: "Dear me, what pretty dancing shoes!" and Karen could not help it, she was obliged to dance a few steps; and when she had once begun, her legs continued to dance. It seemed as if the shoes had got power over them. She danced round the church corner, for she could not stop; the coachman had to run after her and seize her. He lifted her into the carriage, but her feet continued to dance, so that she kicked the good old lady violently. At last they took off her shoes, and her legs were at rest.

At home the shoes were put into the cupboard, but Karen could not help looking at them.

Now the old lady fell ill, and it was said that she would not rise from her bed again. She had to be nursed and waited upon, and this was no one's duty more than Karen's. But there was a grand ball in the town, and Karen was invited. She looked at the red shoes, saying to herself that there was no sin in doing that; she put the red shoes on, thinking there was no harm in that either; and then she went to the ball; and commenced to dance.

But when she wanted to go to the right, the shoes danced to the left, and when she wanted to dance up the room, the shoes danced down the room, down the stairs through the street, and out through the gates of the town. She danced, and was obliged to dance, far out into the dark wood. Suddenly something shone up among the trees, and she believed it was the moon, for it was a face. But it was the old soldier with the red beard; he sat there nodding his head and said: "Dear me, what pretty dancing shoes!"

She was frightened, and wanted to throw the red shoes away; but they stuck fast. She tore off her stockings, but the shoes had grown fast to her feet. She danced and was obliged to go on dancing over field and meadow, in rain and sunshine, by night and by day - but by night it was most horrible.

She danced out into the open churchyard; but the dead there did not dance. They had something better to do than that. She wanted to sit down on the pauper's grave where the bitter fern grows; but for her there was neither peace nor rest. And as she danced past the open church door she saw an angel there in long white robes, with wings reaching from his shoulders down to the earth; his face was stern and grave, and in his hand he held a broad shining sword.

"Dance you shall," said he, "dance in your red shoes till you are pale and cold, till your skin shrivels up and you are a skeleton! Dance you shall, from door to door, and where proud and wicked children live you shall knock, so that they may hear you and fear you! Dance you shall, dance!"

"Mercy!" cried Karen. But she did not hear what the angel answered, for the shoes carried her through the gate into the fields, along highways and byways, and unceasingly she had to dance.

One morning she danced past a door that she knew well; they were singing a psalm inside, and a coffin was being carried out covered with flowers. Then she knew that she was forsaken by every one and damned by the angel of God.

She danced, and was obliged to go on dancing through the dark night. The shoes bore her away over thorns and stumps till she was all torn and bleeding; she danced away over the heath to a lonely little house. Here, she knew, lived the executioner; and she tapped with her finger at the window and said:

"Come out, come out! I cannot come in, for I must dance."

And the executioner said: "I don't suppose you know who I am. I strike off the heads of the wicked, and I notice that my axe is tingling to do so."

"Don't cut off my head!" said Karen, "for then I could not repent of my sin. But cut off my feet with the red shoes."

And then she confessed all her sin, and the executioner struck off her feet with the red shoes; but the shoes danced away with the little feet across the field into the deep forest.

And he carved her a pair of wooden feet and some crutches, and taught her a psalm which is always sung by sinners; she kissed the hand that guided the axe, and went away over the heath.

"Now, I have suffered enough for the red shoes," she said; "I will go to church, so that people can see me." And she went quickly up to the church-door; but when she came there, the red shoes were dancing before her, and she was frightened, and turned back.

During the whole week she was sad and wept many bitter tears, but when Sunday came again she said: "Now I have suffered and striven enough. I believe I am quite as good as many of those who sit in church and give themselves airs." And so she went boldly on; but she had not got farther than the churchyard gate when she saw the red shoes dancing along before her. Then she became terrified, and turned back and repented right heartily of her sin.

She went to the parsonage, and begged that she might be taken into service there. She would be industrious, she said, and do everything that she could; she did not mind about the wages as long as she had a roof over her, and was with good people. Th

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่งมีน้อยสาว สวย และอร่อย แต่ในช่วงฤดูร้อน เธอบ้านไป barefooted เพราะเธอไม่ดี และในฤดูหนาว เธอได้สวมใส่รองเท้าไม้ใหญ่ ให้เธอ instep น้อยเติบโตค่อนข้างแดง กลางหมู่บ้านอาศัยการเก่าชูเมกเกอร์ของภรรยา เธอนั่งลง และ ทำ เป็นเธอสามารถ คู่ของรองเท้าเล็กน้อยจากบางชิ้นเก่าผ้าสีแดง พวกป้ำ ๆ แต่เธอตั้งใจดี สำหรับผู้ที่ต้องการสำหรับสาวน้อย ที่มีชื่อ กะเหรี่ยง กะเหรี่ยงได้รับรองเท้า และสวมพวกเขาเป็นครั้งแรกในวันงานศพของแม่ของเธอ พวกเขาไม่ได้แน่นอนเหมาะสำหรับไว้ทุกข์ แต่เธอมีคนอื่นไม่ และดังนั้นเธอใส่เท้าเปลือยของเธอลงไป และเดินหลังโลงต่อตายยังไงก็ เพียงแล้ว รถเก่าตัวใหญ่มาด้วย และในเสาร์หญิง เธอมองลูกสาว และกล่าวว่า การสงสารกับเธอ เพื่อ clergyman "ดู ที่นี่ ถ้าคุณจะให้ผมสาวน้อย ฉันจะ ดูแลเธอ" กะเหรี่ยงเชื่อว่า นี้ทั้งหมดในบัญชีรองเท้าสีแดง แต่หญิงคิดว่า พวกเขา hideous และดังนั้น พวกเขาถูกเผา กระเหรี่ยงตัวเองได้แต่งตัวมากอย่าง และอย่างเรียบ ร้อย เธอถูกสอน ให้อ่าน และเย็บ และคนกล่าวว่า เธอสวย แต่กระจกบอกเธอ คุณจะสวยกว่า - คุณมีความสวยงาม" วันหนึ่งราชินีเดินทางผ่านส่วนนั้นของประเทศ และมีน้อยลูกสาวของเธอ เจ้าหญิง กับเธอที่ ทุกคน หมู่พวกเขาที่คาเรนส่งกระแสข้อมูลไปยังปราสาท ที่เจ้าหญิงน้อย ในผ้าขาวดี ยืนก่อนหน้าต่าง และอนุญาตให้ตัวเองถูกจ้องไปที่มากเกินไป การ เธอสวมไม่มีรถไฟหรือมงกุฎทอง แต่โมร็อกโกสีแดงสวยงามรองเท้า พวกเขาได้แน่นอนมากละเอียดกว่าผู้ซึ่งภรรยาของชูเมกเกอร์ได้เย็บสำหรับกะเหรี่ยงน้อย มีจริง ๆ ไม่มีอะไรในโลกที่สามารถเปรียบเทียบกับรองเท้าสีแดง< 2 > ตอนนี้อายุพอที่จะยืนยัน กะเหรี่ยงได้ เธอได้รับบางเสื้อผ้าใหม่ และเธอยังมีรองเท้าใหม่บาง ชูเมกเกอร์รวยในเมืองเอาวัดเท้าเล็ก ๆ ของเธอในห้องของเขาเอง ซึ่งมียืนแก้วดีกรณีรองเท้าสวยและรองเท้าแตะสีขาว มันดูน่ารักมาก แต่หญิงอาจไม่ดูดี และดังนั้นจึง ไม่ได้รับความสุขจากมัน หมู่รองเท้ายืนคู่คนแดง เหมือนกับที่เจ้าหญิงได้สวมใส่ สวยงามอย่างไรพวกเขา และชูเมกเกอร์ที่กล่าวว่า พวกเขาได้ถูกทำสำหรับลูกสาวของจำนวนนับ แต่พวกเขาไม่พบเธอ "ฉันคิดว่า พวกเขาเป็นหนังเงา" ถามผู้หญิงเก่า "จะฉายให้" "ใช่ พวกเขาส่องแสง กล่าวว่า กะเหรี่ยง พวกเขาพบเธอ และถูกซื้อ แต่หญิงรู้อะไรของพวกเขาเป็นสีแดง สำหรับเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้กะเหรี่ยงเพื่อยืนยันในรองเท้าสีแดง เพราะตอนนี้ต้อง ทุกคนมองที่เท้าของเธอ และทั้งแบบจากประตูโบสถ์ไปร้องประสานเสียงที่เหมือนกับเธอเป็นถ้าแม้แต่ตัวเลขโบราณบนอนุสาวรีย์ ใน collars แข็งและเสื้อคลุมยาวสีดำ ตาคงรองเท้าสีแดง มันเป็นเฉพาะของเหล่านี้ว่า เธอคิดว่า เมื่อ clergyman ที่วางมือเมื่อพูดที่ศักดิ์สิทธิ์รับบัพติศมา พันธสัญญากับพระเจ้า และหัวของเธอ และบอกเธอว่า เธอตอนนี้จะ เติบโตคริสเตียน อวัยวะที่ pealed มาสาบาน และเสียงเด็กหวานสำราญของผู้นำของเขาเก่า แต่คาเรนคิดเฉพาะของรองเท้าสีแดง ในช่วงบ่ายที่ หญิงได้ยินจากทุกคนว่า กะเหรี่ยงได้สวมใส่รองเท้าสีแดง เธอกล่าวว่า มันเป็นสิ่งที่ขยันทำ ก็ไม่เหมาะสมมาก และว่า กะเหรี่ยงเป็นเสมอไปคริสตจักรในอนาคตในรองเท้าสีดำ แม้ว่าพวกเขาอายุ ในต่อไปนี้วันอาทิตย์มีร่วมกัน คาเรนดูครั้งแรก ที่รองเท้าสีดำ แล้ว ที่ คนสีแดง - มองคนสีแดงอีกครั้ง และเก็บ< 3 > ดวงอาทิตย์ส่องแสง gloriously ดังนั้นกะเหรี่ยงและหญิงไปตามทางเดินผ่านข้าวโพด ที่มีฝุ่นค่อนข้าง ที่ประตูโบสถ์ยืนทหารพิการหัดเก่าพิงบน crutch เขามีเครายาวเยี่ยมยอด สีแดงมากขึ้นกว่าสีขาว และก้มกราบลงถึงดิน และถามหญิงชราว่าเขาอาจเช็ดรองเท้าของเธอ แล้วกะเหรี่ยงดับเท้าของเธอน้อยเกินไป "รักฉัน สิ่งสวยเต้นรำรองเท้า! " กล่าวว่า ทหาร "นั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อคุณเต้น กล่าวว่า เขา แก้ปัญหารองเท้า และ slapping พื้น ด้วยมือของเขา หญิงให้ทหารเงินบางส่วน และไปกับกะเหรี่ยงเป็นคริสตจักร และทุกคนภายในมองที่รองเท้าสีแดงของชาวกะเหรี่ยง และตัวเลขทั้งหมดที่จ้องพวกเขา เมื่อกะเหรี่ยง knelt ก่อนแท่นบูชา และ goblet ทองใส่ปากของเธอ เธอคิดเฉพาะของรองเท้าสีแดง เหมือนกับเธอว่าพวกเขากำลังว่ายเกี่ยวกับ goblet และเธอลืมร้องเพลงสดุดี ลืมว่าการ "อธิษฐานของพระเจ้า" ตอนนี้ ทุกคนมาจากคริสตจักร และหญิงก้าวเข้าสู่รถของเธอ แต่เพียงเป็นกะเหรี่ยงถูกยกเท้าของเธอเข้าในเกินไป ทหารเก่ากล่าวว่า: "รักฉัน เต้นรำอะไรสวยรองเท้า" และกะเหรี่ยงสามารถช่วย เธอเต้นขั้นตอน หน้าที่ และเมื่อเธอเมื่อเริ่ม ขาของเธออย่างต่อเนื่องเพื่อเต้นรำ ดูเหมือนว่า รองเท้ามีมีอำนาจเหนือพวกเขา เธอเต้นรอบมุมโบสถ์ สำหรับเธอไม่สามารถหยุด งามที่มี การเรียกใช้หลังจากที่เธอแย่งเธอ เขายกเธอเป็นการขนส่ง แต่เท้าของเธอต่อการเต้นรำ ให้เธอเตะหญิงดีโหง ในที่สุด พวกเขาได้เอาออกรองเท้าของเธอ และขาของเธอได้ที่เหลือ ที่บ้าน ใส่รองเท้าเป็นธรรมดา แต่กะเหรี่ยงอาจช่วยการมองพวกเขา ตอนนี้หญิงล้มป่วย และมันก็บอกว่า เธอจะไม่ลุกจากเตียงของเธออีกครั้ง เธอมี nursed และรอตาม และนี้เป็นหน้าที่ของใครมากกว่าของชาวกะเหรี่ยง แต่มีลูกแกอยู่ในเมือง และกะเหรี่ยงได้รับเชิญ เธอมองที่รองเท้าสีแดง พูดกับตัวเองว่า มีบาปไม่มีทำที่ เธอสวมรองเท้าสีแดง คิดมีไม่อันตรายในที่ใด แล้ว เธอเข้าลูก และเริ่มเต้นรำ< 4 > แต่เมื่อเธอต้องไปด้านขวา รองเท้าเต้นด้านซ้าย และเมื่อเธออยากเต้นรำค่าห้อง รองเท้าเต้นลงห้องพัก ลงบันไดผ่าน street และออกผ่านประตูเมือง เธอเต้น และมีหน้าที่เต้น ไกลออกเป็นไม้สีเข้ม ทันใดนั้นสิ่ง shone ค่าระหว่างต้นไม้ และเธอเชื่อว่า มันเป็นดวงจันทร์ ใบหน้าขณะนั้น แต่ทหารเก่ากับเคราแดง เขานั่ง nodding หัวของเขา และกล่าวว่า: "รักฉัน เต้นรำอะไรสวยรองเท้า" เธอไม่กลัว และอยากโยนรองเท้าแดงไป แต่พวกเขาติดอยู่อย่างรวดเร็ว เธอฉีกออกจากถุงน่องของเธอ แต่รองเท้าที่มีการเติบโตอย่างรวดเร็วให้เท้าของเธอ เธอเต้น และมีหน้าที่ต้องไปบนรำฟิลด์และโดว์ ในสายฝนและแสงแดด กลางคืน และ วัน - แต่กลางคืน ก็น่ากลัวมากที่สุด เธอเต้นออกเป็น churchyard เปิด แต่ไม่ได้เต้นมีตาย พวกเขามีบางสิ่งบางอย่างดีกว่าที่ต้อง เธออยากจะนั่งลงบนศพของยาจกที่เฟิร์นขมขึ้น แต่สำหรับเธอ มีไม่ความสงบหรือเหลือ ขณะที่เธอเต้นผ่านประตูโบสถ์เปิด เธอเห็นทูตสวรรค์มีในเสื้อคลุมยาวสีขาว มีปีกถึงจากไหล่เขาลงมายังโลก ใบหน้าของเขาถูกตรง ๆ และภัย และในมือ เขาถือดาบแสงกว้าง "เต้นคุณจะ กล่าวว่า เขา "เต้นรองเท้าสีแดงของคุณจนกว่าคุณจะซีด และ เย็น จนผิว shrivels ค่า และคุณอยู่โครงกระดูก เต้นรำคุณ จะ จากประตูไปที่ประตู และเด็ก ๆ ภูมิใจ และคนชั่วชีวิต คุณจะ เคาะ เพื่อให้พวกเขาอาจได้ยินคุณ และกลัวคุณ เต้นรำคุณจะ เต้น" "เมตตา" ร้องกะเหรี่ยง แต่เธอไม่ได้ยินอะไรทูตสวรรค์ตอบ สำหรับรองเท้าทำเธอผ่านประตูเข้าไปในฟิลด์ byways และหลวง และมีเธอมีการเต้นรำ เช้าวันหนึ่งที่เธอเต้นผ่านประตูที่เธอรู้ดี พวกเขาได้ร้องเพลงสดุดีภายใน และหีบศพถูกดำเนินการปกคลุมไป ด้วยดอกไม้ แล้ว เธอรู้ว่า เธอถูกละทิ้ง โดยทุกคน และ damned โดยทูตสวรรค์ของพระเจ้า< 5 > เธอเต้น และมีหน้าที่ต้องไปเต้นรำบนข้างมืด รองเท้าแบกเธอเก็บตอและหนามจนเธอทั้งฉีก และมีเลือด ออก เธอเต้นไปกว่าฮีธที่บ้านน้อยโดดเดี่ยว ที่นี่ รู้ อาศัยเพชฌฆาต และเธอเคาะ ด้วยนิ้วที่หน้าต่างของเธอ และกล่าวว่า: "ออกมา ออกมา ไม่มา สำหรับต้องเต้น" เพชฌฆาตที่ว่า: "ฉันไม่คิดว่า คุณรู้ว่าฉันคือใคร ผมตีปิดหัวคนอธรรม และผมสังเกตว่า ขวานของฉันคือหัวใจต้องการ " "อย่าตัดหัวของฉัน" กล่าวว่า กะเหรี่ยง "ในนั้น ฉันอาจไม่สำนึกบาปของฉัน แต่ตัดเท้ากับรองเท้าสีแดงของฉัน" แล้ว เธอสารภาพบาปทั้งหมดของเธอ และเพชฌฆาตที่หลงออกจากเท้าของเธอกับรองเท้าสีแดง แต่รองเท้าเต้นไปกับเท้าเล็ก ๆ ข้ามเขตเข้าไปในป่าลึก และเขาแกะสลักเธอคู่ไม้เท้าและไม้ค้ำบาง สอนเธออธิษฐานซึ่งเป็นสูงเสมอ โดยบาป เธอรั้งมือ ที่ตัวขวาน ออกไปมากกว่าฮีธ "ตอนนี้ ฉันได้รับความเดือดร้อนเพียงพอสำหรับรองเท้าสีแดง เธอกล่าวว่า "ฉันจะไปโบสถ์ เพื่อให้คนสามารถเห็นฉัน" และเธอไปอย่างรวดเร็วขึ้นคริสตจักรร่ม แต่เมื่อเธอมา มี รองเท้าสีแดงเต้นก่อนเธอ และเธอกลัว และปิด ในระหว่างสัปดาห์ทั้ง เธอไม่เศร้า และร้องไห้น้ำตาขมมาก แต่เมื่อวันอาทิตย์มา อีกเธอกล่าวว่า: "ตอนนี้ฉันได้รับความเดือดร้อน และ striven พอ ผมเชื่อว่า ผมเที่ยวหลายที่นั่งอยู่ในโบสถ์ และให้ตัวเองออกอากาศ" และ เพื่อเธอไปอย่างกล้าหาญใน แต่เธอก็ไม่ได้ farther than เก churchyard เมื่อเธอเห็นรองเท้าสีแดงที่เต้นรำตามก่อนที่เธอจะ แล้วเธอเป็นคนกลัว และเปิดหลัง และจึงสำนึกในบาปของเธอพ่อขวา< 6 > She went to the parsonage, and begged that she might be taken into service there. She would be industrious, she said, and do everything that she could; she did not mind about the wages as long as she had a roof over her, and was with good people. Th

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสาวน้อย สวย และงดงามมาก แต่ในฤดูร้อนเวลาเธอต้องเดินเท้าเปล่า เพราะเขาเป็นคนยากจน และในฤดูหนาว เธอต้องสวมรองเท้าไม้ขนาดใหญ่ เพื่อที่หลังเท้าเล็กๆของเธอเริ่มแดงมาก

    ตรงกลางของหมู่บ้านอยู่เก่า Shoemaker ภรรยา เธอนั่งลงและทำเช่นเดียวกับเธอ , รองเท้าคู่เล็ก ๆ น้อย ๆจากบางชิ้นเก่าของผ้าสีแดงจะซุ่มซ่าม แต่เธอตั้งใจดี พวกเขามีไว้สำหรับเด็กน้อยที่มีชื่อคาเรน คาเรนได้รับ

    รองเท้าและสวมพวกเขาเป็นครั้งแรกในงานศพของแม่เธอ พวกเขาอย่างแน่นอนไม่เหมาะสำหรับการไว้ทุกข์ แต่เธอไม่มีคนอื่น เธอจึงวางเท้าเปล่าของเธอเข้าไป และเดินไปหลังโรงศพไง

    แล้วรถม้าขนาดใหญ่เก่ามาด้วยและมันก็เป็นหญิงชรา เธอมองไปที่เด็กผู้หญิง และสงสารของเธอพูดกับนักบวช " นี่ ถ้านายจะให้ฉันเด็ก ฉันจะดูแลเธอเอง "

    กะเหรี่ยงเชื่อว่า นี่คือทั้งหมดในบัญชีของรองเท้าแดง แต่ หญิงชราคิดว่ามันน่าเกลียด และดังนั้น พวกเขาถูกเผา คาเรน เธอแต่งตัวเรียบร้อยและสะอาดมาก เธอถูกสอนให้อ่านและเย็บผ้าและคนที่บอกว่าเธอน่ารัก แต่กระจก บอกเธอว่า " คุณเป็นมากกว่าสวย - คุณสวยมาก "

    วันหนึ่งราชินีกำลังเดินทางผ่านส่วนนั้นของประเทศ และได้ลูกสาวตัวน้อยของเธอ ใครเป็นเจ้าหญิง กับเธอ ทุกคน , ในหมู่พวกเขา คาเรนก็สตรีมไปยังปราสาทที่องค์หญิงตัวน้อยในชุดขาวดียืนอยู่ที่หน้าต่าง และอนุญาตให้ตัวเองถูกจ้องมองอยู่ เธอใส่ ทั้ง รถไฟ หรือ มงกุฎทองคำ แต่สีแดงที่สวยงามโมร็อกโก รองเท้า พวกเขาเป็นจริงมากที่ดีกว่าผู้ที่ช่างทำรองเท้า ภรรยาได้เย็บเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับกะเหรี่ยง ไม่มีอะไรในโลกที่สามารถเปรียบเทียบกับรองเท้าแดง

<    2    >

    คาเรนกำลังโตพอที่จะได้รับการยืนยัน ; เธอได้รับเสื้อผ้าใหม่บางและเธอก็มีรองเท้าคู่ใหม่ ช่างทำรองเท้า คนรวยในเมืองเอาวัดเท้าของเธอเล็กน้อยในห้องของเขาเอง ซึ่งมีอยู่กรณีแก้วที่ดีเต็มรูปแบบของรองเท้าสวย และรองเท้าแตะสีขาว มันดูน่ารักมาก แต่หญิงชราไม่สามารถมองเห็นได้ดีมากและดังนั้นจึงไม่ได้รับความสุขมากจากมัน ในบรรดารองเท้ายืนคู่สีแดงชอบที่เจ้าหญิงต้องสวมใส่ พวกเขาเป็นวิธีการที่สวยงาม ! ช่างทำรองเท้า และกล่าวว่า พวกเขาได้รับการทำเพื่อลูกสาวของ นับ แต่ ที่ พวก เขา พอดีเธอ

     " ฉันคิดว่าพวกเขามีเงาหนัง ? ถามหญิงชรา” เขาท้าแล้ว "

     " ใช่ พวกเขาทำ ท้า " คาเรน พวกเขาพอดี และก็ซื้อ แต่หญิงชรารู้ว่าไม่มีอะไรของพวกเขาเป็นสีแดง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.