THE INVISIBLE JAPANESE GENTLEMEN
There were eight Japanese gentlemen having a fish dinner at Bendey's. They spoke to each other rarely in their incomprehensible tongue, but always with a courteous smile and often with a small bow. All but one of them wore glasses. Sometimes the pretty girl who sat in the window beyond gave them a passing glance, but her own problem seemed too serious for her to pay real attention to anyone in the world except herself and her companion.
She had thin blonde hair and her face was pretty and petite in a Regency way, oval like a miniature, though she had a harsh way of speaking — perhaps the accent of the school, Roedean or Cheltenham Ladie's College, which she had not long ago left. She wore a man's signet-ring on her engagement finger, and as I sat down at my table, with the Japanese gentlemen between us, she said, "So you see we could marry next week."
"Yes?"
Her companion appeared a little distraught. He refilled their glasses with Chablis and said. "Of course, but Mother..." I missed some of the conversation then, because the eldest Japanese gentleman leant across the table, with a smile and a little bow, and uttered a whole paragraph like the mutter from an aviary, while everyone bent towards him and smiled and listened, and I couldn't help attending to him myself.
The girl's fiance resembled her physically. I could see them as two miniatures hanging side by side on white wood panels. He should have been a young officer in Nelson's navy in the days when a certain weakness and sensitivity were no bar to promotion.
196
She said, "They are giving me an advance of five hundred pounds, and they've sold the paperback rights already." The hard commercial declaration came as a shock to me; it was a shock too that she was one of my own profession. She couldn't have been more than twenty. She deserved better of life.
He said, "But my uncle ..."
"You know you don't get on with him. This way we shall be quite independent."
"You will be independent," he said grudgingly.
"The wine-trade wouldn't really suit you, would it? I spoke to my publisher about you and there's a very good chance ... if you began with some reading ..."
"But I don't know a thing about books."
"I would help you at the start."
"My mother says that writing is a good crutch ..."
"Five hundred pounds and half the paperback rights is a pretty solid crutch," she said.
"This Chablis is good, isn't it?"
"I dare say."
I began to change my opinion of him — he had not the Nelson touch. He was doomed to defeat. She came alongside and raked him fore and aft. "Do know what Mr. Dwight said?"
"Who's Dwight?"
"Darling, you don't listen, do you? My publisher. He said he hadn't read a first novel in the last ten years which showed such powers of observation."
"That's wonderful," he said sadly, "wonderful."
"Only he wants me to change the title,"
"Yes?'
"He doesn't like The Ever-Rolling Stream. He wants to call it The Chelsea Set."
"What did you say?"
"I agreed. Г do think that with a first novel one should try to keep one's publisher happy. Especially when, really, he's going to pay for our marriage, isn't he?"
"I see what you mean." Absent-mindedly he stirred his Chablis with a fork — perhaps before the engagement he had always bought champagne. The Japanese gentlemen had finished their fish and with very little English but elaborate courtesy they were ordering from the middle-aged waitress a fresh fruit salad. The girl looked at them, and then she looked at me, but I think she saw only the future. 1 wanted very much to warn her against any future based on a first novel called The Chelsea Set. I was on the side of his mother. It was a humiliating thought, but I was probably about her mother's age.
I wanted to say to her. Are you certain your publisher is telling you the truth? Publishers are human, they may sometimes exaggerate the virtues of the young and the pretty. Will The Chelsea Set be read in five years? Are you prepared for the years of effort, "the long defeat of doing nothing well"? As the years pass writing will not become any easier, the daily effort will grow harder to endure, those "powers of observation" will become enfeebled; you will be judged, when you reach your forties, by performance and not by promise.
"My next novel is going to be about St. Tropez."
"I didn't know you'd ever been there."
"I haven't. A fresh eye's terribly important. I thought we might settle down there for six months."
"There wouldn't be much left of the advance by that time."
"The advance is only an advance. I get fifteen percent after five thousand copies and twenty percent after ten. And of course another advance will be due, darling, when the next book's finished. A bigger one if The Chelsea Set sells well."
"Suppose it doesn't."
"Mr. Dwight says it will. He ought to know."
"My uncle would start me at twelve hundred."
"But, darling, how could you come then to St. Tropez?"
"Perhaps we'd do better to marry when you come back."
She said harshly, "I mightn't come back if The Chelsea Set sells enough."
"Oh."
She looked at me and the party of Japanese gentlemen. She finished her wine. She said, "Is this a quarrel?"
"No."
"I've got the title for the next book — The Azure Blue."
"I thought azure was blue."
She looked at him with disappointment. "You don't really want to be married to a novelist, do you?" 198
"You aren't one yet."
"I was born one — Mr. Dwight says. My powers of observation ..."
"Yes. You told me that, but, dear, couldn't you observe a bit nearer home? Here in London."
"I've done that in The Chelsea Set. I don't want to repeat myself."
The bill had been lying beside them for some time now. He took out his wallet to pay, but she snatched the paper out of his reach. She said, "This is my celebration."
"What of?"
"The Chelsea Set, of course. Darling, you're awfully decorative, but sometimes — well, you simply don't connect."
"I'd rather... if you don't mind ..."
"No, darling, this is on me. And Mr. Dwight, of course."
He submitted just as two of the Japanese gentlemen gave tongue simultaneously, then stopped abruptly and bowed to each other, as though they were blocked in a doorway.
I had thought the two young people matching miniatures, but what a contrast in fact there was. The same type of prettiness could contain weakness and strength. Her Regency counterpart, I suppose, would have born a dozen children without the aid of anaesthetics, while he would have fallen an easy victim to the first dark eyes in Naples. Would there one day be a dozen books on her shelf? They have to be born without an anaesthetic too. I found myself hoping that The Chelsea Set would prove to be a disaster and that eventually she would take up photographic modelling while he established himself solidly in the wine-trade in St James's. I didn't like to think of her as the Mrs. Humphrey Ward of her generation-not that I would live so long. Old age saves us from the realization of a great many fears. I wondered to which publishing firm Dwight belonged. I could imagine the blurb he would have already written about her abrasive powers of observation. There would be a photo, if he was wise, on the back of the jacket, for reviewers, as well as publishers, are human, and she didn't look like Mrs. Humphrey Ward.
I could hear them talking while they found their coats at the back of the restaurant. He said, "I wonder what all those Japanese are doing here?"
"Japanese?" she said. "What Japanese, darling? Sometimes you are so evasive I think you don't want to marry me at all."
สุภาพญี่ปุ่นมองไม่เห็นมีสุภาพบุรุษแปดที่มีอาหารปลา Bendey ของญี่ปุ่น พวกเขาพูดกันไม่ค่อย ใน ลิ้นของพวกเขาไม่สามารถเข้าใจ แต่เสมอดีสุภาพ และมักจะ มีโบว์ขนาดเล็ก แต่หนึ่งในนั้นสวมแว่นตา บางครั้งหญิงสาวสวยที่นั่งอยู่ในหน้าต่างนอกเหนือจากให้คร่าว ๆ ผ่าน แต่ปัญหาของตนเองดูเหมือนรุนแรงเกินไปสำหรับเธอต้องสนใจจริงกับทุกคนในโลกยกเว้นตัวเองและเพื่อนของเธอเธอมีผมสีบลอนด์ที่บาง และใบหน้าของเธอก็สวยและร่มในลักษณะรีเจนซี่ รีเช่นตัวจิ๋ว ว่าเธอมีวิธีพูดที่รุนแรงซึ่งอาจจะเน้นโรงเรียน Roedean หรือวิทยาลัยเชล Ladie ซึ่งเธอได้ไม่นานทิ้ง เธอสวมเจ้า signet แหวนบนนิ้วของเธอหมั้น และฉันนั่งลงที่ตาราง กับสุภาพบุรุษญี่ปุ่นระหว่างเรา เธอบอก "เพื่อ ให้คุณ เห็นเราได้แต่งงานกับสัปดาห์ถัดไป""ใช่หรือไม่"เพื่อนของเธอปรากฏจเป็นเพียงเล็กน้อย เขาเติมแว่นตาของพวกเขากับ Chablis และกล่าวว่า "ของหลักสูตร แต่แม่..." ฉันพลาดบางบทสนทนาแล้ว เพราะคนญี่ปุ่นสุภาพบุรุษ leant ในตาราง รอยยิ้มและก้มเล็กน้อย และพูดทั้งย่อหน้าเช่น mutter จากสวนนกการ ในขณะที่ทุกคนเงี้ยวต่อเขา และยิ้มฟัง และไม่สามารถช่วยร่วมกับเขาด้วยตัวเองFiance ของหญิงสาวคล้ายกับเธอจริง ฉันได้เห็นพวกเขาเป็นเดียวสองที่แขวนด้านบนแผงไม้สีขาว เขาควรได้รับเจ้าหน้าที่สาวในกองทัพเรือของเนลสันในวันเมื่ออ่อนแอและไวบางที่มีแถบไม่มีโปรโมชั่น196เธอกล่าวว่า "พวกเขาจะให้ฉันก้าวหน้าของห้าร้อยปอนด์ และพวกเขาได้ขายลิขสิทธิ์หนังสือปกอ่อนแล้ว" ประกาศค้ายากมาเป็นช็อตกับฉัน มันเป็นตกใจเกินไปว่า เธอเป็นหนึ่งในอาชีพของตัวเอง เธอไม่ได้ยี่สิบกว่า เธอสมควรดีกว่าของชีวิตเขากล่าวว่า "แต่ลุงของฉัน...""คุณรู้ว่า คุณไม่ได้บนกับเขา วิธีนี้เราจะได้ค่อนข้างอิสระ""คุณจะเป็นอิสระ เขากล่าว grudgingly"การค้าไวน์ไม่จริง ๆ เหมาะกับคุณ จะได้หรือไม่ ฉันได้พูดกับผู้เผยแพร่ของฉันเกี่ยวกับคุณ และมีโอกาสที่ดีมาก...ถ้าคุณเริ่มต้น ด้วยการอ่านบาง...""แต่ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เกี่ยวกับหนังสือ""ฉันจะช่วยให้คุณเริ่มต้น""แม่บอกว่า ที่ เขียนนั้น crutch ดี...""ห้าร้อยปอนด์และสิทธิหนังสือปกอ่อนครึ่ง crutch สวยแข็ง, " เธอกล่าวว่า"Chablis นี้คือดี ไม่มัน"ผมกล้าพูด"เริ่มเปลี่ยนความคิดของฉันของเขาซึ่งเขาไม่สัมผัสเนลสัน เขา doomed พ่ายแพ้ เธอมาพร้อมกับ และ raked เขา fore aft และ "รู้อะไรนายไวท์กล่าวว่า""ใครคือไวท์"ดาร์ลิ่ง คุณไม่ฟัง คุณ ผู้เผยแพร่ของฉัน เขากล่าวว่า เขาไม่ได้อ่านนวนิยายเล่มแรกในช่วงสิบปีซึ่งแสดงให้เห็นอำนาจของการสังเกตดังกล่าว""ก็ดี เขากล่าวว่า เศร้า "ยอดเยี่ยม""เท่านั้นอยากให้เปลี่ยนชื่อเรื่อง"ใช่หรือไม่ '"ไม่ชอบเคยกลิ้งสตรีม อยากเรียกเชลซีตั้ง""อะไรนะ""ฉันตกลง Гคิดว่า มีเป็นครั้งแรก นวนิยายหนึ่งควรพยายามให้ผู้เผยแพร่ของความสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ จริง ๆ เขาจะไปจ่ายค่าแต่งงานของเรา ไม่เขาหรือไม่""อืมมคุณหมายถึงอะไร" Absent-mindedly เขากวน Chablis เขา ด้วยส้อม — บางทีก่อนการหมั้น มีเสมอซื้อแชมเปญ สุภาพบุรุษญี่ปุ่นก็เสร็จปลาของพวกเขา และภาษาอังกฤษน้อยมาก แต่ความละเอียดอนุเคราะห์พวกเขาได้สั่งซื้อจากพนักงานเสิร์ฟวัยกลางคนสลัดผลไม้ มองสาวที่พวกเขา แล้ว เธอมองที่ฉัน แต่ฉันคิดว่า เธอเห็นอนาคตเท่านั้น 1 ต้องมากเตือนเธอกับอนาคตใด ๆ ตามนวนิยายเล่มแรกที่เรียกว่าเดอะเชลซีตั้ง ผมอยู่ด้านของแม่ของเขา ก็คิด humiliating แต่ฉันได้เกี่ยวกับอายุของแม่ของเธออยากจะพูดกับเธอ คุณแน่ใจผู้เผยแพร่ของคุณจะบอกความจริงหรือไม่ ผู้เผยแพร่ที่เป็นมนุษย์ พวกเขาบางครั้งอาจโอ้อวดคุณค่าของหนุ่มสาวและสวย จะตั้งเชลซีที่อ่านได้ใน 5 ปี คุณกำลังเตรียมปีที่ "ความพ่ายแพ้ยาวทำอะไรดี" เป็นปีผ่าน เขียนจะไม่เป็นการง่าย แรงทุกวันจะเติบโตยากทน จะกลายเป็น enfeebled อำนาจเหล่านั้น"เก็บข้อมูล" คุณจะตัดสิน เมื่อถึง forties ของคุณ ด้วยประสิทธิภาพ และ ด้วยสัญญาไม่"นิยายของฉันถัดไปเป็นไปได้เกี่ยวกับเซนต์โทรเปส""ฉันไม่ทราบว่า คุณได้เคยมีการ""ฉันไม่ ตาสดของฟ้าสำคัญ ฉันคิดว่า เราอาจปักมีหกเดือน""There wouldn't be much left of the advance by that time.""The advance is only an advance. I get fifteen percent after five thousand copies and twenty percent after ten. And of course another advance will be due, darling, when the next book's finished. A bigger one if The Chelsea Set sells well.""Suppose it doesn't.""Mr. Dwight says it will. He ought to know.""My uncle would start me at twelve hundred.""But, darling, how could you come then to St. Tropez?""Perhaps we'd do better to marry when you come back."She said harshly, "I mightn't come back if The Chelsea Set sells enough.""Oh."She looked at me and the party of Japanese gentlemen. She finished her wine. She said, "Is this a quarrel?""No.""I've got the title for the next book — The Azure Blue.""I thought azure was blue."She looked at him with disappointment. "You don't really want to be married to a novelist, do you?" 198"You aren't one yet.""I was born one — Mr. Dwight says. My powers of observation ...""Yes. You told me that, but, dear, couldn't you observe a bit nearer home? Here in London.""I've done that in The Chelsea Set. I don't want to repeat myself."The bill had been lying beside them for some time now. He took out his wallet to pay, but she snatched the paper out of his reach. She said, "This is my celebration.""What of?""The Chelsea Set, of course. Darling, you're awfully decorative, but sometimes — well, you simply don't connect.""I'd rather... if you don't mind ...""No, darling, this is on me. And Mr. Dwight, of course."He submitted just as two of the Japanese gentlemen gave tongue simultaneously, then stopped abruptly and bowed to each other, as though they were blocked in a doorway.I had thought the two young people matching miniatures, but what a contrast in fact there was. The same type of prettiness could contain weakness and strength. Her Regency counterpart, I suppose, would have born a dozen children without the aid of anaesthetics, while he would have fallen an easy victim to the first dark eyes in Naples. Would there one day be a dozen books on her shelf? They have to be born without an anaesthetic too. I found myself hoping that The Chelsea Set would prove to be a disaster and that eventually she would take up photographic modelling while he established himself solidly in the wine-trade in St James's. I didn't like to think of her as the Mrs. Humphrey Ward of her generation-not that I would live so long. Old age saves us from the realization of a great many fears. I wondered to which publishing firm Dwight belonged. I could imagine the blurb he would have already written about her abrasive powers of observation. There would be a photo, if he was wise, on the back of the jacket, for reviewers, as well as publishers, are human, and she didn't look like Mrs. Humphrey Ward.I could hear them talking while they found their coats at the back of the restaurant. He said, "I wonder what all those Japanese are doing here?""Japanese?" she said. "What Japanese, darling? Sometimes you are so evasive I think you don't want to marry me at all."
การแปล กรุณารอสักครู่..