Maria RahaSitting on the drippy, co

Maria Raha
Sitting on the drippy, cold steps of Penn Station, sharing a smoke with a boyfriend. This Saturday night is scattered with drunks, and for once, we are not the drunkest; we do not smell the worst. Late-night, paranoid tourists don't even stare---a few ask for directions. We are spreading our wet, waiting bodies all over that stone, watching stumbling silhouettes wrestle with the escalator.
She shuffles up the steps with the last of her strength. Her pink sweatpants are tinged with brown, and her feet are buried in city-stained bunny slippers. Her eyes look like they've seen so much sadness they're forever doomed to apathy. They are eyes dazed with the work it takes to stay warm, and weary of the excess of privileged people. I'm looking at those glass eyes and thinking that she reeks of survival; that I'm too cold to move, and all I'm doing is waiting for the first train home.

Out comes her wrinkled, begging hand. We turn out our pockets and find nothing. The mouth of the station swallows her descending, dejected frame.

Light another smoke. We are pushing reluctant time forward as it digs its heels in at the dusty smells and sounds of old stories, at the sucking of smoke, at our involuntary shivers.

She's back again. The wrinkled hand, heavy with pleading, is now answering.

She drops four warm quarters into my palm and says, "Get yourselves a cup of coffee. Merry Christmas."

The station gulps her up again before we can say thank you. 



ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาเรียการ์แยทนั่งอยู่บนขั้นตอนระเบียบ drippy เย็นของเพนน์ ร่วมสูบกับแฟน คืนวันเสาร์นี้เกลื่อน drunks ครั้งเดียว เรา เป็นไม่ที่ drunkest เรามีกลิ่นร้าย นักท่องเที่ยวดึก ระแวงไม่ได้มอง---กี่ขอแนะ เราจะแพร่กระจายร่างกายรอเปียก ทั่วที่หิน ดูสะดุด silhouettes มวยปล้ำกับบันไดเลื่อนเธอ shuffles ขึ้นตอนมีสุดท้ายของความแข็งแรงของเธอ กางเกงวอร์มสีชมพูของเธอแต่งแต้มสีสันให้กับน้ำตาล และเท้าของเธอถูกฝังอยู่ในรองเท้าแตะกระต่ายสีเมือง ตาของเธอดูเหมือนจะเคยเห็นพวกเขาตลอดไปได้ถึงวาระการ apathy ความโศกเศร้ามาก พวกเขาเป็นสายตาที่งุนงงกับงานที่ใช้เวลาพักอบอุ่น และหน่ายเกินอภิสิทธิ์ชน ผมมองที่ตาแก้วเหล่านั้น และคิดว่า เธอ reeks อยู่รอด รอให้ผมเย็นเกินไปย้าย และทั้งหมดที่ฉันทำสำหรับบ้านรถไฟครั้งแรกออกมาเธอรอยย่น มืออ้อน เราเปิดออกเงินในกระเป๋าของเรา และค้นหาอะไร ปากของสถานี swallows เฟรมเรียง ครูฝึกหดหู่ใจของเธอไฟควันอีก เราจะผลักดันเวลาไม่ได้ไป ตาม digs ของส้นเท้าในที่กลิ่นฝุ่น และเสียงของเรื่องราว ที่ดูดควัน ที่สะบัดหนาวสีผิวของเราเธอได้กลับมาอีกครั้ง ขณะนี้มีการตอบรับมือรอยย่น หนัก ด้วยการขอเธอหยดไตรมาสสี่ที่อบอุ่นในปาล์มของฉัน และกล่าว ว่า "ได้ลิ้มกาแฟ สุขสันต์วันคริสต์มาสด้วย"สถานี gulps เธอขึ้นอีกครั้งก่อนเราสามารถกล่าวคำขอบคุณ 

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มาเรีย Raha
นั่งบน drippy ขั้นตอนเย็นของสถานีเพนน์ร่วมกันควันกับแฟน คืนวันเสาร์นี้จะกระจายอยู่กับขี้เมาและครั้งเดียวเราไม่ได้เมานั้น เราไม่ได้กลิ่นที่เลวร้ายที่สุด คืนปลายนักท่องเที่ยวหวาดระแวงไม่ได้จ้อง --- ไม่กี่ขอเส้นทาง เรามีการแพร่กระจายเปียกของเรารอศพหินที่ดูเงาสะดุดต่อสู้กับบันไดเลื่อน.
เธอ shuffles ขึ้นกับขั้นตอนสุดท้ายของความแข็งแรงของเธอ กางเกงขายาวสีชมพูของเธอจะถูกแต่งแต้มด้วยสีน้ำตาลและเท้าของเธอถูกฝังอยู่ในเมืองที่เปื้อนรองเท้าแตะกระต่าย ดวงตาของเธอมีลักษณะเหมือนพวกเขาได้เห็นความโศกเศร้ามากที่พวกเขากำลังถึงวาระที่จะไม่แยแสตลอดไป พวกเขามีสายตางุนงงกับการทำงานก็จะใช้เวลาเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและเหนื่อยล้าจากส่วนเกินของผู้คนที่ได้รับการยกเว้น ฉันมองตาแก้วเหล่านั้นและคิดว่าเธอ reeks ของการอยู่รอด; ว่าฉันเย็นเกินไปที่จะย้ายและทั้งหมดที่ฉันทำคือการรอคอยสำหรับบ้านรถไฟขบวนแรก. ออกมาพร้อมรอยย่นของเธอขอทานมือ เราเปิดออกกระเป๋าของเราและหาอะไร ปากของสถานีกลืนลงมาเธอกรอบความสุข. แสงควันอื่น เราจะผลักดันไปข้างหน้าเวลาไม่เต็มใจที่มันขุดส้นเท้าในที่เต็มไปด้วยฝุ่นกลิ่นและเสียงของเรื่องเก่าที่ดูดควันที่ไม่ได้ตั้งใจของเราสั่น. เธอกลับมาอีกครั้ง มือเหี่ยวย่นหนักกับอ้อนวอนอยู่ในขณะนี้ตอบ. เธอลดลงสี่อุ่นลงบนฝ่ามือของฉันและบอกว่า "ตัวเองได้รับถ้วยกาแฟ. สุขสันต์วันคริสต์มาส." สถานี gulps ของเธอขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่เราจะบอกว่าขอบคุณ ยังไงยังไง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มาเรีย raha
นั่ง drippy เย็นขั้นตอนสถานีเพนน์ร่วมสูบกับแฟน คืนวันเสาร์นี้จะกระจายกับขี้เมา และเมื่อเราไม่ได้ drunkest ; เราไม่ได้กลิ่นแย่ ตอนกลางคืน นักท่องเที่ยว หวาดระแวง ไม่จ้อง --- ไม่ขอเส้นทาง เราจะกระจายของเราเปียก รอร่างกายทั้งหมดที่หินดูสะดุดเงาต่อสู้กับบันไดเลื่อน
เธอ shuffles ขึ้นบันไดด้วยแรงเฮือกสุดท้ายของเธอ กางเกงผ้าสีชมพูของเธอถูกแต่งแต้มด้วยสีน้ำตาล และเท้าของเธอถูกฝังอยู่ในเมืองติดกระต่ายรองเท้าแตะ ตาเธอเหมือนที่พวกเขาเคยเห็นมาก ความเศร้ามันตลอดไปถึงวาระที่จะไม่แยแส . พวกเขามีสายตางุนงงกับงานที่ใช้เวลาอยู่อบอุ่นและเบื่อหน่ายของส่วนเกินของอภิสิทธิ์คน ฉันมองไปที่ตาแก้ว และคิดว่าเธอก็มีส่วนของการอยู่รอด ผมหนาวเกินไปที่จะย้ายและทั้งหมดที่ฉันทำคือ รอบ้านรถไฟก่อน

ออกมาเธอเหี่ยว ขอร้องมือ เราเปิดกระเป๋าของเราและพบว่าไม่มีอะไร ปากสถานีกลืนเธอลง เศร้ากรอบ

แสงอื่นสูบเราจะผลักดันเวลาลังเลไปข้างหน้าเป็นขุดส้นเท้าของมันที่เต็มไปด้วยฝุ่น กลิ่น และ เสียง เรื่องราวเก่าๆ ที่ดูดควัน ที่สั่นสะท้านของของเรา

เธอกลับมาอีก ย่นมือ หนักด้วย ขอร้อง ตอนนี้ตอบ

เธอหยดลงฝ่ามืออบอุ่นไตรมาสสี่ และกล่าวว่า " จงได้กาแฟสักแก้ว เมอร์รี่คริสต์มาสค่ะ

"สถานีครับเธอขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะกล่าวขอบคุณ