“Eight…hundred…and sixty…four…”Lee’

“Eight…hundred…and sixty…four…”
Lee’s breathing was coming out in hoarse wheezes and puffs as he gasped out that number.
His running had deteriorated to a delirious staggering, to the point where anyone walking would be faster than him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"แปด...ร้อย... และหก...สี่..."หายใจของลีมาออกในเครือ wheezes และ puffs เป็นเขา gasped ออกเลขที่ทำงานของเขามีรูปเพื่อการ delirious ส่าย ไปยังจุดที่คนเดินจะเร็วกว่าเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"แปด ... ... ร้อยหกสิบสี่ ... ... "
หายใจลีก็ออกมาใน wheezes แหบและพัฟอ้าปากค้างในขณะที่เขาออกมาจากตัวเลขที่.
การทำงานของเขาได้เสื่อมโทรมถึงเพ้อส่ายไปยังจุดที่ทุกคนจะเดินได้เร็วขึ้นกว่าเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ร้อยหกสิบแปด . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . สี่ . . . . . . . "
ลีออกมา เสียงแหบหายใจหอบหายใจในและเขาอ้าปากค้างว่า ชู หมายเลข
การวิ่งของเขาได้เสื่อมโทรมถึงเพ้อส่าย จนใครๆ เดินจะเร็วกว่าเขา