The Havana Convention was modeled a

The Havana Convention was modeled after the Paris Convention; it applied exclusively to private aircraft (government aircraft were not included) and laid down basic principles and rules for aerial traffic, recognizing that every State had complete and exclusive sovereignty over the airspace above its territory and adjacent territorial waters. Clauses largely enabled USA owned airlines to freely operate services within North and South America.

Although the principles of the Havana Convention were the mutual freedom of air passage, it made however no attempt to develop uniform technical standards, nor was there any provision for periodic discussion on common problems through the agency of a permanent organisation (i.e. a Secretariat). The Convention did not contain provisions for continuing administrative machinery and entrusted certain duties of coordination to the Pan-American Union, mainly to its conference that met every five years. The Havana Convention had no Annexes; all rules were contained in the treaty itself. Aircraft regulation was done according to the laws of each country; no uniformity was provided.

The Havana Convention was approved by the US Senate on 20 February 1931. Pursuant to the terms of Article 34, the Convention came into force as to the United States in respect of other countries which had ratified it, 40 days from the deposit by the United States of its ratification with the Cuban Government. The Convention was registered with the League of Nations on 12 May 1932.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การประชุมฮาวานาเป็นแบบอบอุ่นอนุสัญญาปารีส มันใช้เฉพาะกับเครื่องบินส่วนตัว (เครื่องบินของรัฐบาลมาไม่พร้อม) และวางหลักการพื้นฐานและกฎสำหรับการจราจรทางอากาศ การตระหนักว่า ทุกรัฐมีอำนาจอธิปไตยที่สมบูรณ์ และพิเศษเหนือน่านฟ้าเหนือดินแดนและน่านน้ำอยู่ติดกันของ ประโยคส่วนใหญ่ใช้ในสหรัฐอเมริกาเป็นเจ้าของสายการบินได้ดำเนินการให้บริการในอเมริกาเหนือและใต้ แม้ว่าหลักการของอนุสัญญาฮาวานาได้เสรีภาพซึ่งกันและกันในทางอากาศ จะทำอย่างไรก็ ตามที่พยายามที่จะพัฒนามาตรฐานทางเทคนิคเหมือนกัน และ ไม่มีใด ๆ สำรองสำหรับการสนทนาเป็นครั้งคราวในปัญหาทั่วไปโดยผ่านหน่วยขององค์กรที่ถาวร (เช่นงานบริหารงาน) การประชุมไม่ได้ประกอบด้วยบทบัญญัติต่อไปเครื่องจักรดูแล และมอบหมายหน้าที่บางอย่างของการประสานงานให้การ Pan-American สหภาพ ส่วนใหญ่เป็นการประชุมของที่พบทุก ๆ 5 ปี การประชุมฮาวานามีภาคผนวกไม่ กฎทั้งหมดที่มีอยู่ในสนธิสัญญาเอง ควบคุมเครื่องบินได้ทำตามกฎหมายของแต่ละประเทศ บริการดีไม่สม่ำเสมอ การประชุมฮาวานารับอนุมัติจากวุฒิสภาเราบน 20 1931 กุมภาพันธ์ ตามเงื่อนไขของบทความ 34 อนุสัญญามาบังคับเป็นไทยส่วนประเทศอื่น ๆ ที่มีการลงสัตยาบัน 40 วันจากเงินฝากโดยสหรัฐอเมริกาให้สัตยาบันของรัฐบาลคิวบา แผนการจดทะเบียนกับสันนิบาตบน 12 1932 พฤษภาคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อนุสัญญาฮาวานาถ่ายแบบอนุสัญญากรุงปารีส; มันนำมาใช้เฉพาะกับเครื่องบินส่วนตัว (เครื่องบินของรัฐบาลไม่ได้ถูกรวม) และวางลงหลักการพื้นฐานและกฎระเบียบสำหรับการจราจรทางอากาศตระหนักว่าทุกรัฐมีอำนาจอธิปไตยสมบูรณ์และพิเศษเหนือน่านฟ้าเหนือดินแดนและน่านน้ำของตนที่อยู่ติดกัน ข้อส่วนใหญ่เปิดการใช้งานสหรัฐอเมริกาสายการบินที่จะดำเนินการให้บริการภายในทวีปอเมริกาเหนือและใต้ได้อย่างอิสระที่เป็นเจ้าของ. แม้ว่าหลักการของอนุสัญญาฮาวานาเป็นเสรีภาพซึ่งกันและกันทางอากาศก็ทำ แต่พยายามที่จะพัฒนามาตรฐานทางเทคนิคเครื่องแบบไม่มีไม่ได้มีบทบัญญัติใด ๆ สำหรับการอภิปรายเป็นระยะ ๆ ปัญหาที่พบบ่อยเกี่ยวกับการผ่านหน่วยงานขององค์กรถาวร (เช่นสำนักเลขาธิการ) การประชุมไม่ได้มีบทบัญญัติอย่างต่อเนื่องในการบริหารและเครื่องจักรที่ได้รับมอบหมายหน้าที่บางอย่างของการประสานงานไปยังสหภาพแพนอเมริกันส่วนใหญ่ในการประชุมที่ได้พบทุกห้าปี อนุสัญญาฮาวานาไม่มีภาคผนวก; กฎทั้งหมดถูกบรรจุอยู่ในสนธิสัญญาของตัวเอง การควบคุมเครื่องบินได้ทำตามกฎหมายของแต่ละประเทศ; ไม่มีความสม่ำเสมอให้. อนุสัญญาฮาวานาได้รับการอนุมัติจากวุฒิสภาสหรัฐวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 1931 ตามข้อกำหนดของมาตรา 34 การประชุมเข้ามาบังคับให้เป็นไปสหรัฐอเมริกาในส่วนที่เกี่ยวกับประเทศอื่น ๆ ซึ่งเป็นที่ยอมรับมัน 40 วันนับจาก การฝากเงินโดยสหรัฐอเมริกาให้สัตยาบันกับรัฐบาลคิวบา การประชุมได้รับการจดทะเบียนกับสันนิบาตแห่งชาติเมื่อวันที่ 12 พฤษภาคม 1932

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อนุสัญญากรุงฮาวานาเป็น modeled หลังจากอนุสัญญาปารีส ; มันใช้เฉพาะกับอากาศยานส่วนบุคคล ( เครื่องบินของรัฐบาลไม่รวม ) และการวางหลักการพื้นฐานและกฎสำหรับการจราจรทางอากาศ ตระหนักว่า ทุกสภาพ มีอธิปไตยที่สมบูรณ์และพิเศษเหนือน่านฟ้าเหนือของดินแดนและน่านน้ำที่อยู่ติดกัน ส่วนไปใช้อเมริกาเป็นเจ้าของสายการบินได้อย่างอิสระใช้งานบริการในทวีปอเมริกาเหนือและอเมริกาใต้แม้ว่าหลักการของอนุสัญญากรุงฮาวานาเป็นอิสระร่วมกันของทางเดินอากาศ ทำให้ แต่ไม่พยายามที่จะพัฒนามาตรฐานทางเทคนิค เครื่องแบบ หรือ มีการอภิปรายเกี่ยวกับปัญหาทั่วไปเป็นระยะ ๆผ่านหน่วยงานขององค์กรถาวร ( คือเลขาธิการ ) การประชุมไม่ได้มีข้อกำหนดสำหรับการบริหารและมอบหมายหน้าที่บางอย่างของเครื่องจักรประสานงานกับสหภาพแรงงานแพนอเมริกัน ส่วนใหญ่ของการประชุมที่เจอทุกห้าปี อนุสัญญากรุงฮาวานาไม่มีภาคผนวก ; กฎทั้งหมดมีอยู่ในสนธิสัญญานั่นเอง การควบคุมเครื่องบินเป็นไปตามกฎหมายของแต่ละประเทศ ไม่สม่ำเสมอให้อนุสัญญากรุงฮาวานาได้รับการอนุมัติจากวุฒิสภาสหรัฐเมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 1931 . ให้เป็นไปตามเงื่อนไขของมาตรา 34 อนุสัญญามีผลบังคับใช้ในสหรัฐอเมริกา ในส่วนของประเทศอื่น ๆซึ่งได้ให้สัตยาบันแล้ว 40 วัน จากบัญชีเงินฝากโดยสหรัฐอเมริกามีการให้สัตยาบันกับรัฐบาลคิวบา อนุสัญญาจดทะเบียนกับองค์กรของสหประชาชาติเมื่อวันที่ 12 พฤษภาคม 2475 .