นิทานเรื่อง : หนูน้อยหมวกแดงนานมาแล

นิทานเรื่อง : หนูน้อยหมวกแดง

นานมาแล้วที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีแม่และลูกสาวตัวเล็ก ๆ หน้าตาหน้า เอ็นดูมากคนหนึ่ง ที่ใคร ๆ ต่างก็จะเรียกเธอกันจนติดปากว่า

" หนูน้อย หมวกแดง" ที่เป็นเช่นนั้นก็เนื่องมาจากด้วยเธอมักที่จะใส่หมวกที่เป็น แบบเสื้อคลุมติดกันสีแดงสด ซึ่งหมวกนี้ยายของเธอที่อยู่ในหมู่บ้านถัดไป ได้ถักให้กับเธอเป็นของขวัญ

ในวันเกิด และเธอก็ชอบมันมากมักจะใช้ ประจำติดตัวอยู่เสมอนั่นเอง หนูน้อยคนนี้เป็นเด็กหญิงที่น่ารัก จิตใจดี มีเมตตาต่อเพื่อน ๆ และสัตว์ ทั้งหลาย ดังนั้นเธอจึงเป็นที่รักยิ่งของทุกๆ คนและเพื่อน ๆ รวมทั้งสัตว์ ต่าง ๆ อีกด้วย



อยู่มาวันหนึ่ง แม่ของหนูน้อยหมวกแดงได้เรียกหาเธอแต่เช้าแล้วบอกว่า " วันนี้ลูกต้องเอาอาหารซึ่งเป็นขนมพาย, และ เหล้าองุ่นไปให้คุณยายที่กำลังนอนป่วยอยู่นะจ๊ะ" หนูน้อยหมวกแดงรีบตอบรับทันที " ค่ะ" พลางฉวยตระกร้าจากมือของแม่ แล้วทำท่าจะเดินจากไป โดยมีแม่ร้องสำทับขึ้นตามหลังว่า " อย่าเถลไถลและแวะเล่นที่ไหนด้วยนะจ๊ะ ลูก เพราะคุณยายกำลังรออยู่ แล้วอีกอย่างหนึ่งลูกจะกลับบ้านมืดค่ำด้วย อันตรายจ้ะ ได้ยินไหม?" หนูน้อยหวกแดงรับคำอีกครั้ง "ค่ะ แม่" แล้วเธอก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของยาย ซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกหมู่บ้านหนึ่งทันที



หมู่บ้านถัดไปที่คุณยายของเธออาศัยต้องเดินผ่านทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ ทุ่งหญ้านั้นมีต้นอ้อปลิวไสวล้อเล่นลม และยังมีดอกไม้นานาพันธุ์ออกดอกบาน สะพรั่ง มีผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยบินไปมา อากาศหรือก็เย็นสบาย และในขณะ ที่หนูน้อยหมวกแดงกำลังเดินชื่นชมกับความงามของธรรมชาติสองข้างทาง ไปเรื่อย ๆ อยู่นั้น ก็เกิดได้มีหมาป่าตัวหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมาเข้าพอดี มันหยุดชะงัก เพราะได้กลิ่นหอมของขนมพายจากตะกร้าของหนูน้อยหมวกแดงนั่นเอง

ฉับพลันมันคิดว่า "ฉันต้องการขนมพายที่อยู่ในตะกร้านั่น และรวมทั้งเจ้าของตะกร้านั่นด้วย" และไวเท่าความคิด มันรีบวิ่งไปดักหน้าหนูน้อยหมวกแดงเอาไว้ ตอนแรกหนูน้อยก็ ตกใจเพราะเคยได้ยินมาว่า หมาป่ามันชอบกัดเด็ก แต่ด้วยเธอเป็นเด็กที่เชื่อคนง่ายนั่นเอง เธอหยุดยิ้มหวานให้ ดังนั้นเจ้าหมาป่าจึงรีบพูดขึ้นว่า "อย่าตกใจไปเลย หนูน้อย ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ เท่านั้นจ้ะ แล้วนี่เธอจะไปไหนหรือ?" หมาป่าพูดพลางจ้อง ที่ตระกร้าขนมพายด้วยดวงตาเป็นมันวาวทีเดียว หนูน้อยหมวกแดงได้ตอบอย่างไม่ต้องคิดเลยว่า " หนูกำลังจะไปบ้านยาย จะเอาขนมพายนี่ไปให้ยายที่กำลังนอนป่วยอยู่ค่ะ" มันแอบยิ้มอย่างเจ้าเลห์ ก่อนที่จะพูดอีกว่า "ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่เก็บดอกไม้พวกนี้ไปฝาก ยายด้วยละจ้ะสวย ๆ ทั้งนั้นเลย" แต่หนูน้อยหมวกแดงไม่ทันสังเกตและสงสัยอะไร เพราะเธอกำลังคิดถึงเรื่องดอกไม้พวกนี้อยู่ว่า "เก็บดอกไม้แค่นี้ คงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง แล้วที่สำคัญคุณยายก็คงจะชอบมากด้วย " คิดได้ดังนั้น หนูน้อยหมวกแดงจึงแวะเก็บดอกไม้ด้วยความเพลิดเพลิน....



ส่วนเจ้าหมาป่าเมื่อมันได้ยินว่ายายของหนูน้อยหมวกแดงกำลัง นอนป่วยอยู่เท่านั้น มันก็คิดเปลี่ยน

แผนการณ์ทันที

" เดี๋ยวไปกินยายของมันก่อนดีกว่า...เพราะมันบอกว่ายายของมันกำลังไม่สบาย จะต้องไม่มีเรี่ยวแรงอะไรที่จะต่อสู้เราได้ และเมื่อกินยายของมันแล้ว ทีนี้ก็ดักรอ แล้วกินอ้ายเด็กนี่ทีหลัง..ฮ่ะ ๆๆๆ " มันได้รีบวิ่งไปที่บ้านของคุณยายที่นอนป่วย อยู่ทันที และเมื่อมันมาถึงก็เคาะประตูร้องเรียกแถมทำเสียงเลียนแบบหนูน้อย หมวกแดง " ยาย...คุณยายจ๋า เปิดประตูให้หนูหน่อย นี่หนูน้อยหมวกแดง เองจ้า.. เปิดประตูให้หน่อย สิจ๊ะ..." คุณยายที่อยู่ในบ้านก็เชื่อสนิทว่าเป็นเสียง ของหลานจริง ๆเสียด้วย แต่พอคุณยายเดินกระย่องกระแย่งมาเปิดประตูเพื่อรับ หลานรักเข้าเท่านั้นเอง...



คุณยายก็เลยต้องโดนเจ้าหมาป่าที่มันคอยตั้งท่าจะกินอยู่แล้วนั้น...เขมือบเข้าปากไปเลยทีเดียวทั้งตัว โดยไม่ต้องเคี้ยวว่าอย่างนั้น .... คำเดียวจริง ๆ หายเข้าไปอยู่ในท้องของมันหมดทั้งตัวเลย และเมื่อมันกินคุณยายแล้ว เจ้าหมาป่าเจ้าเล่ห์ก็จัดการสวมเสื้อผ้า สวมหมวก สวมแว่นตา ของคุณยายแล้วกระโดดขึ้นเตียง เอาผ้าห่มคลุมตัวของมันไว้ แล้วมันก็นอนรอหนูน้อยหมวกแดง ที่จะมาถึงอย่างใจเย็น " อ้ายเด็กบ้านั่นมันเชื่อคนง่าย จะต้องนึกว่าข้าคือยายของมันจริง ๆ อย่าง แน่นอน และเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ก็จับมันกินได้อย่างง่าย ๆ"



และเพียงไม่นาน เวลาที่มันรอคอยก็มาถึง เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น "ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

ตามมาด้วยเสียงเรียกของหนูน้อยหมวกแดง "คุณยายคะ อยู่หรือเปล่าคะ" สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาว่า "อยู่จ้ะหลาน ยายอยู่ในห้องนอน แน่ะ เข้ามาสิจ้ะ " หนูน้อยหมวกแดงจึงเดินเข้ามาที่เตียงของคุณยาย แล้ววางตระกร้าอาหารลง หนูน้อยหมวกแดงพนมมือไหว้คุณยายของเธอ ด้วยความเคารพและกล่าวว่า " สวัสดีค่ะ คุณยาย " คุณยายตัวปลอม หรือเจ้าหมาป่ายกมือรับไหว้หนูน้อยหมวกแดง แล้วหนูน้อยหมวกแดง ก็สังเกตเห็นแขนที่ยาว และเต็มไปด้วยขนยาว ๆ ของคุณยาย ก็ถามขึ้น ด้วยความสงสัยว่า " คุณยายขา ทำไมแขนของคุณยายถึงยาวแล้วก็มี ขนละคะ " เจ้าหมาป่าตอบว่า " ที่ขนของยายยาวแล้วก็มีขน ก็เพราะยาย เอาไว้กอดหลานให้ชื่นใจและหลานจะได้อุ่นหายหนาวด้วยไงจ๊ะ "



แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็เห็นหูที่ยาวของคุณยายของเธอ ก็ถามขึ้นด้วยความ แปลกใจอีกว่า

" คุณยายขา ทำไมหูของคุณยายถึงยาวอย่างนั้นละคะ " เจ้าหมาป่าเริ่มจะหงุดหงิด จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักว่า

" ยายก็.. เอาไว้ฟังเสียงหลานให้ชัด ๆ นะสิ " แต่หนูน้อยหมวกแดงยังไม่คลาย ความสงสัย เมื่อเธอเหลือบไปเห็นเขี้ยวที่ยาวและคมวับของคุณยายของเธอ เธอเกิดความกลัวจึงค่อย ๆ ถอยออกและถามด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า

" ละ...แล้ว.. ทำไม ฟันกับปากของคุณยายถึงได้ยาวแล้วก็น่ากลัวอย่างนั้นละคะ" เจ้าหมาป่าหมดความอดทนเพียงแค่นั้น มันแยกเขี้ยวที่ขาวเป็นมันวับ ของมันแล้วตอบว่า

" ข้าก็เอาไว้กินเจ้าน่ะสิ เจ้าเด็กบ้า "



เมื่อเจ้าหมาป่าตัวร้ายพูดจบก็กระโจนออกมาจากผ้าห่ม พร้อมทั้งกับย่างสามขุม ตรงเข้าประชิดจนติดตัวของหนูน้อยหมวกแดงทันที แล้วพูดว่า " เหอ ๆๆๆ ที่ฟันกับปากมันยาวและใหญ่อย่างนี้น่ะ น้า..หนูน้อยหมวกแดงเอ๋ย ก็...เอาไว้กินเจ้าอย่างนี้ ยังไงเล่า เหอๆๆๆ " มัน หัวเราะเสียงดังลั่น แล้วตรงเข้าจับหนูน้อยหมวกแดง โยนใส่ปากแล้วกลืน ทีเดียวเข้าไปในท้องของมันคำเดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นิทานเรื่อง: มีแม่และลูกสาวตัวเล็ก ๆ หน้าตาหน้าเอ็นดูมากคนหนึ่งที่ใคร ๆ ต่างก็จะเรียกเธอกันจนติดปากว่า "หนูน้อยหมวกแดง" แบบเสื้อคลุมติดกันสีแดงสด และเธอก็ชอบมันมากมักจะใช้ประจำติดตัวอยู่เสมอนั่นเองหนูน้อยคนนี้เป็นเด็กหญิงที่น่ารักจิตใจดีมีเมตตาต่อเพื่อน ๆ และสัตว์ทั้งหลาย และเพื่อนคน ๆ รวมทั้งสัตว์ต่าง ๆ อีกด้วยขณะนี้มาการธนาคารวันหนึ่ง " และ หนูน้อยหมวกแดงรีบตอบรับทันที "ค่ะ" พลางฉวยตระกร้าจากมือของแม่แล้วทำท่าจะเดินจากไปโดยมีแม่ร้องสำทับขึ้นตามหลังว่า " ลูกเพราะคุณยายกำลังรออยู่ อันตรายจ้ะได้ยินไหม? "หนูน้อยหวกแดงรับคำอีกครั้ง" ค่ะแม่ "แล้วเธอก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของยาย และยังมีดอกไม้นานาพันธุ์ออกดอกบานสะพรั่งมีผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยบินไปมาอากาศหรือก็เย็นสบายและในขณะ ไปเรื่อย ๆ อยู่นั้น มันหยุดชะงัก และรวมทั้งเจ้าของตะกร้านั่นด้วย "และไวเท่าความคิด ตอนแรกหนูน้อยก็ตกใจเพราะเคยได้ยินมาว่าหมาป่ามันชอบกัดเด็ก เธอหยุดยิ้มหวานให้ดังนั้นเจ้าหมาป่าจึงรีบพูดขึ้นว่า "อย่าตกใจไปเลยหนูน้อยฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้นจ้ะแล้วนี่เธอจะไปไหนหรือ?" หมาป่าพูดพลางจ้อง "หนูกำลังจะไปบ้านยาย มันแอบยิ้มอย่างเจ้าเลห์ก่อนที่จะพูดอีกว่า "ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เก็บดอกไม้พวกนี้ไปฝากยายด้วยละจ้ะสวย ๆ ทั้งนั้นเลย" "เก็บดอกไม้แค่นี้คงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง "คิดได้ดังนั้น ขณะนี้ป่วยนอนเท่านั้นมันก็คิดเปลี่ยนแผนการณ์ทันที" และเมื่อกินยายของมันแล้วทีนี้ก็ดักรอแล้วกินอ้ายเด็กนี่ทีหลัง.. ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ " อยู่ทันที หมวกแดง "ยาย ... คุณยายจ๋าเปิดประตูให้หนูหน่อยนี่หนูน้อยหมวกแดงเองจ้า .. เปิดประตูให้หน่อยสิจ๊ะ ... " ของหลานจริง ๆ เสียด้วย โดยไม่ต้องเคี้ยวว่าอย่างนั้น .... คำเดียวจริง ๆ และเมื่อมันกินคุณยายแล้ว สวมหมวกสวมแว่นตาของคุณยายแล้วกระโดดขึ้นเตียงเอาผ้าห่มคลุมตัวของมันไว้แล้วมันก็นอนรอหนูน้อยหมวกแดงที่จะมาถึงอย่างใจเย็น "อ้ายเด็กบ้านั่นมันเชื่อคนง่ายจะต้องนึกว่าข้าคือยายของ มันจริง ๆ อย่างแน่นอนและเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ก็จับมันกินได้อย่างง่าย ๆ "และเพียงไม่นานเวลาที่มันรอคอยก็มาถึงเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น" ก๊อกก๊อก "คุณยายคะอยู่หรือเปล่าคะ" สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาว่า "อยู่จ้ะหลานยายอยู่ในห้องนอนแน่ะเข้ามาสิจ้ะ" แล้ววางตระกร้าอาหารลง ด้วยความเคารพและกล่าวว่า "สวัสดีค่ะคุณยาย" คุณยายตัวปลอม แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็สังเกตเห็นแขนที่ยาวและเต็มไปด้วยขนยาว ๆ ของคุณยายก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า "คุณยายขาทำไมแขนของคุณยายถึงยาวแล้วก็มีขนละคะ" เจ้าหมาป่าตอบว่า "ที่ขนของยายยาวแล้วก็มีขนก็เพราะยาย ก็ถามขึ้นด้วยความแปลกใจอีกว่า"คุณยายขา "เจ้าหมาป่าเริ่มจะหงุดหงิด ยายก็ .. เอาไว้ฟังเสียงหลานให้ชัด ๆ นะสิ "แต่หนูน้อยหมวกแดงยังไม่คลายความสงสัย เธอเกิดความกลัวจึงค่อย ๆ ถอยออกและถามด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า "ละ ... แล้วทำไม .. เจ้าหมาป่าหมดความอดทนเพียงแค่นั้นมันแยกเขี้ยวที่ขาวเป็นมันวับของมันแล้วตอบว่า"ข้าก็เอาไว้กินเจ้าน่ะสิเจ้าเด็กบ้า พร้อมทั้งกับย่างสามขุม แล้วพูดว่า "เหอ ๆ ๆ ๆ น้า.. หนูน้อยหมวกแดงเอ๋ยก็ ... เอาไว้กินเจ้าอย่างนี้ยังไงเล่าเหอ ๆ ๆ ๆ "มันหัวเราะเสียงดังลั่นแล้วตรงเข้าจับหนูน้อยหมวกแดงโยนใส่ปากแล้วกลืนทีเดียวเข้าไปในท้องของ มันคำเดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

When the wolf bad saying this, he leaps out of the blanket, along with stalk. At the close of that with little red riding hood immediately, saying "he. The teeth with the mouth of long and big aunt..." Little Red Riding Hood; ...Eat you like this? Good diversions. "It's laughing loudly, and straight into the catch me little red riding hood, throw in your mouth and swallow. In its stomach, one wordนิทานเรื่อง : หนูน้อยหมวกแดง

นานมาแล้วที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีแม่และลูกสาวตัวเล็กจะหน้าตาหน้าเอ็นดูมากคนหนึ่งที่ใครจะต่างก็จะเรียกเธอกันจนติดปากว่า

" หนูน้อยหมวกแดง " ที่เป็นเช่นนั้นก็เนื่องมาจากด้วยเธอมักที่จะใส่หมวกที่เป็นแบบเสื้อคลุมติดกันสีแดงสดซึ่งหมวกนี้ยายของเธอที่อยู่ในหมู่บ้านถัดไปได้ถักให้กับเธอเป็นของขวัญ

ในวันเกิดและเธอก็ชอบมันมากมักจะใช้ประจำติดตัวอยู่เสมอนั่นเองหนูน้อยคนนี้เป็นเด็กหญิงที่น่ารักจิตใจดีมีเมตตาต่อเพื่อนจะและสัตว์ทั้งหลายดังนั้นเธอจึงเป็นที่รักยิ่งของทุกๆคนและเพื่อนจะรวมทั้งสัตว์จะอีกด้วย



อยู่มาวันหนึ่งวันนี้ลูกต้องเอาอาหารซึ่งเป็นขนมพายแม่ของหนูน้อยหมวกแดงได้เรียกหาเธอแต่เช้าแล้วบอกว่า " ,และเหล้าองุ่นไปให้คุณยายที่กำลังนอนป่วยอยู่นะจ๊ะ " หนูน้อยหมวกแดงรีบตอบรับทันที " ค่ะ " พลางฉวยตระกร้าจากมือของแม่แล้วทำท่าจะเดินจากไปโดยมีแม่ร้องสำทับขึ้นตามหลังว่า " อย่าเถลไถลและแวะเล่นที่ไหนด้วยนะจ๊ะเพราะคุณยายกำลังรออยู่แล้วอีกอย่างหนึ่งลูกจะกลับบ้านมืดค่ำด้วยอันตรายจ้ะได้ยินไหม ?หมู่บ้านถัดไปที่คุณยายของเธออาศัยต้องเดินผ่านทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ทุ่งหญ้านั้นมีต้นอ้อปลิวไสวล้อเล่นลมและยังมีดอกไม้นานาพันธุ์ออกดอกบานสะพรั่งมีผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยบินไปมาอากาศหรือก็เย็นสบายและในขณะ" หนูน้อยหวกแดงรับคำอีกครั้ง " ค่ะแม่ " แล้วเธอก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของยายซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกหมู่บ้านหนึ่งทันที




ไปเรื่อยจะอยู่นั้นก็เกิดได้มีหมาป่าตัวหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมาเข้าพอดีมันหยุดชะงักเพราะได้กลิ่นหอมของขนมพายจากตะกร้าของหนูน้อยหมวกแดงนั่นเอง
เธอหยุดยิ้มหวานให้ดังนั้นเจ้าหมาป่าจึงรีบพูดขึ้นว่า " อย่าตกใจไปเลยหนูน้อยฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้นจ้ะแล้วนี่เธอจะไปไหนหรือ ?ฉับพลันมันคิดว่า " ฉันต้องการขนมพายที่อยู่ในตะกร้านั่นและรวมทั้งเจ้าของตะกร้านั่นด้วย " และไวเท่าความคิดมันรีบวิ่งไปดักหน้าหนูน้อยหมวกแดงเอาไว้ตอนแรกหนูน้อยก็ตกใจเพราะเคยได้ยินมาว่าหมาป่ามันชอบกัดเด็ก" หมาป่าพูดพลางจ้องที่ตระกร้าขนมพายด้วยดวงตาเป็นมันวาวทีเดียวหนูน้อยหมวกแดงได้ตอบอย่างไม่ต้องคิดเลยว่า " หนูกำลังจะไปบ้านยายจะเอาขนมพายนี่ไปให้ยายที่กำลังนอนป่วยอยู่ค่ะ " มันแอบยิ้มอย่างเจ้าเลห์" ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เก็บดอกไม้พวกนี้ไปฝากยายด้วยละจ้ะสวยจะทั้งนั้นเลย " แต่หนูน้อยหมวกแดงไม่ทันสังเกตและสงสัยอะไรเพราะเธอกำลังคิดถึงเรื่องดอกไม้พวกนี้อยู่ว่า " เก็บดอกไม้แค่นี้คงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง" คิดได้ดังนั้นหนูน้อยหมวกแดงจึงแวะเก็บดอกไม้ด้วยความเพลิดเพลิน .