There’s a squat, inflatable sumo fi

There’s a squat, inflatable sumo figure tossing an egg back and forth restlessly between his hands and the lofty space of Garage Nardin thrums with the hum of a fan. Several audience members scurry in scanning the rows of chairs for a seat, and stop short when they notice the uncanny spectacle at the side of the stage. There are intermittent, nervous titters of laughter before the lights go down.

What follows is a litany of absurdity, underpinned by a sardonic, sidelong look at performance art. The squat, shuffling sumo man, an unsettling figure with a mask frozen in a permanent, teary grimace, gives way to an only slightly less unnerving masked female, teetering in high heels. She speaks in a cartoonish, high-pitched squeal, a register that obscures the words she speaks. Amidst the ear-piercing babble, snatches of sentences can be heard: ‘Welcome to my show’ (repeated several times) and ‘bullshit contemporary art’.

After a series of impressive confabulations with a slack rope, the high-heels, a microphone, and several dozen eggs, performer Melanie Hagedorn ends gasping for breath and dripping with yolk. Rivulets of vivid yellow run down her chin and soak through her cream-coloured leotard; shell fragments and viscous slime cover the stage. Reactions among the audience run the gamut of disgust (probably egg-based) and guffaws of mirth. Some people seem to really enjoy it. The performance lasts less than 15 minutes.

What’s at stake here? Heitmann uses a mash-up of forms (circus is a clear influence) in an effort to create something conscientiously weird. The result is a work that’s definitely peculiar, but also rather arbitrary. It speaks nothing about the body, and everything about the artist’s concern with saying things about art. But it’s often the case that when you try to step outside the work to see what the boundary lines are, you leave nothing behind at the centre.

The spectacle is spectacular, but it’s also empty. by Rachel Donnelly.
.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีหมอบเป็นตัวเลขซูโม่พองโยนไข่ไปมาพล่านระหว่างมือของเขาและพื้นที่สูงของโรงรถ Nardin Thrums กับครวญเพลงของพัดลม ผู้ชมหลายลนลานในการสแกนแถวของเก้าอี้ที่นั่งและหยุดสั้น ๆ เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นปรากฏการณ์ประหลาดที่ด้านข้างของเวที นอกจากนี้เนื่อง titters ประสาทของเสียงหัวเราะก่อนที่จะไฟลงไป. สิ่งที่ตามมาคือการอธิษฐานของไร้สาระที่สนับสนุนโดยขมขื่นดูเอียง ๆ ที่ผลงานศิลปะ หมอบสับคนซูโม่ตัวเลขไม่สงบกับหน้ากากแช่แข็งในถาวรแสยะสะอึกสะอื้น, วิธีที่จะช่วยให้หญิงสวมหน้ากากเพียงเล็กน้อยน้อยตกใจ, teetering ในรองเท้าส้นสูง เธอพูดในการ์ตูนซัดทอดแหลมสูงลงทะเบียนที่ปิดบังคำพูดที่เธอพูด ท่ามกลางจ้อหูเจาะสะบัดของประโยคสามารถได้ยินเสียง 'ยินดีต้อนรับสู่การแสดงของฉัน' (ซ้ำหลายครั้ง) และ 'พล่ามศิลปะร่วมสมัย'. หลังจากที่ชุดของ confabulations ที่น่าประทับใจกับเชือกหย่อนส้นเท้าสูงไมโครโฟน และไข่หลายโหลดนตรีเมลานี Hagedorn สิ้นสุด gasping สำหรับการหายใจและหยดกับไข่แดง ลำธารวิ่งสีเหลืองสดใสลงคางของเธอและแช่ผ่านสีครีมรัดรูปของเธอ; เศษเปลือกและน้ำเมือกหนืดครอบคลุมเวที ปฏิกิริยาในหมู่ผู้ชมที่ใช้โทนเสียงดนตรีของรังเกียจ (อาจไข่ based) และ guffaws ของความสนุกสนาน บางคนดูเหมือนจะสนุกกับมันจริงๆ ผลการดำเนินงานเป็นเวลาน้อยกว่า 15 นาที. มีอะไรที่ถือหุ้นที่นี่? Heitmann ใช้ mash-up ในรูปแบบ (คณะละครสัตว์เป็นอิทธิพลที่ชัดเจน) ในความพยายามที่จะสร้างบางสิ่งบางอย่างเป็นเรื่องเป็นราวแปลก ผลที่ได้คือการทำงานที่แปลกแน่นอน แต่ยังค่อนข้างพล มันพูดอะไรเกี่ยวกับร่างกายและทุกอย่างที่เกี่ยวกับความกังวลของศิลปินที่มีการพูดว่าสิ่งที่เกี่ยวกับศิลปะ แต่มันก็มักจะเป็นกรณีที่ว่าเมื่อคุณพยายามที่จะก้าวออกทำงานเพื่อดูว่าเส้นเขตแดนที่มีคุณปล่อยให้อะไรที่อยู่เบื้องหลังที่ศูนย์. ปรากฏการณ์เป็นที่งดงาม แต่ก็ยังมีที่ว่างเปล่า โดยราเชล Donnelly.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีหมอบพอง , ซูโม่คิดพลิกไข่ไปมาอย่างกระสับกระส่าย ระหว่างมือเขาและพื้นที่อันสูงส่งของโรงรถนาร์ดิน thrums กับครวญเพลงของแฟนคลับ ผู้ชมหลายรีบเร่งในการสแกนแถวของเก้าอี้สำหรับนั่ง และหยุดสั้นเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นปรากฏการณ์ลึกลับที่ข้างเวที มีต่อเนื่อง ,ตื่นเต้น titters เสียงหัวเราะ ก่อนไฟจะดับลง

สิ่งต่อไปนี้เป็นบทสวดของไร้สาระ , สนับสนุนโดยเยาะเย้ยริมทางมองศิลปะ , การแสดง หมอบสับ , ซูโม่ , รูปน่ากับหน้ากากแช่แข็งในถาวร น้ำตาน่ะ ให้วิธีที่จะเป็นเพียงเล็กน้อยน้อย น่าตกใจมีหญิง teetering ในรองเท้าส้นสูง เธอพูดด้วยเสียงแหลมสูง , การ์ตูน ,ลงทะเบียนที่ปิดกั้นคำพูดที่เธอพูด ท่ามกลาง เจาะหู พูดแย้ง , ประโยคสามารถได้ยิน : ยินดีต้อนรับสู่โชว์ ' ( ซ้ำหลาย ๆครั้ง ) และ ' ศิลปะร่วมสมัย ' ไร้สาระ

หลังจากที่ชุดของ confabulations ประทับใจกับเชือกที่หย่อน , รองเท้าส้นสูง , ไมโครโฟน , และไข่หลายโหล นักแสดงเมลานี ฮาเกดอร์จบลงหายใจหอบและ แหมะกับไข่แดงrivulets สดใสสีเหลืองวิ่งลงมาจากคางของเธอ และแช่ด้วยครีมของเธอสีชุดกะลาเศษเมือกหนืด ; และครอบคลุมขั้นตอนที่ ปฏิกิริยาของผู้ชมวิ่งช่วงที่น่ารังเกียจ ( อาจใช้ไข่ ) และ guffaws แห่งความรื่นเริง บางคนดูเหมือนจะสนุกกับมัน การแสดงใช้เวลาน้อยกว่า 15 นาที

ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ?heitmann ใช้ mash ขึ้นของรูปแบบ ( ละครเป็นอิทธิพลที่ชัดเจน ) ในความพยายามที่จะสร้างอะไรเป็นเรื่องเป็นราวแปลกๆ ผลที่ได้คืองานที่เป็นมั่นเหมาะแปลก แต่ยังค่อนข้างเปิด มันบอกอะไรเกี่ยวกับตัว และทุกอย่างที่เกี่ยวกับศิลปินของความกังวลกับพูดเรื่องศิลปะแต่ก็บ่อยครั้งที่เมื่อคุณพยายามที่จะออกไปทำงานเพื่อดูว่าเส้นเขตแดน คุณไม่เหลืออะไรไว้ที่ศูนย์

ที่เป็นที่งดงาม แต่มันก็ว่างเปล่า โดยราเชล ดอนเนลลี่