“How come you don’t say anything?”M

“How come you don’t say anything?”

Margaret was talking to me. Oh. I’d been hiding behind my old friend’s black-clad, heavily tattooed frame, my reddish-brown hair in curtains over my cheeks, worried my face would speak my name.

“Oh … I let Matt do the talking,” I said quietly, doing my best dumb-girlfriend routine. Her father, whom I’d called Uncle Augie for the first dozen years of my life, had died, reportedly by suicide, the previous May. Hanging, according to dispatch records. I didn’t sleep for a week, and for the first three feverish days, I did everything I could to locate the funeral. I was frantic to look him in the eye — to see the bogeyman who’d been fouling the family closet for all this time. To make sure he was dead. I called 12 funeral homes; I called the medical examiner’s office; I begged the current cold case unit to help me — and was rebuffed. Gazing into Margaret’s eyes, sharp and framed in glinting blue eyeshadow, wasn’t the same, but it was something.

Matt asked her what the neighborhood was like. “We’re friendly down here,” she said. “Not like other parts of the neighborhood. It’s not safe, and the cops are useless.”

“Tell me about it,” I said. I stared at her, both petrified that she’d recognize me and longing for it. What did I think was about to happen? What would I say to her — “I’m Kate Crane. I’ve wondered all these years if your father killed mine”? And then what? Nothing passed between us; not even a flicker of recognition crossed her face.

Matt and I left, through a glass door that opened into a narrow space that led to a cheaper storm door. At the time of my father’s disappearance, he weighed close to 300 pounds. It must have been hellish to haul his dead or dying person down those little wood-paneled stairs, through the gap in the service counter, and then through this two-door combo — a stretch for two slender members of the living. I banged my hip and felt a flash of smug. If you’re going to get away with murder, it should take some elbow grease. I hoped my father’s killers banged their hips at least as hard as I had. That killing him had marked them somehow.criminal masterminds.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ว่าคุณอย่าพูดอะไร"มาร์กาเร็ตพูดกับฉัน โอ้ ได้ซ่อนอยู่เบื้องหลังของเพื่อนเก่าดำห่ม หนัก tattooed กรอบ ผมทำสีน้ำตาลในม่านผ่านแก้มของฉัน ห่วงหน้าฉันจะพูดชื่อของฉัน"โอ้... ฉันให้สนิททำการพูดคุย ฉันกล่าวอย่างเงียบ ๆ ทำประจำ dumb แฟนของฉันดีที่สุด พ่อของเธอ ที่ฉันได้เรียกลุง Augie สำหรับหกปีแรกของชีวิต เสียชีวิต รายงาน โดยฆ่าตัวตาย พฤษภาคมก่อนหน้า แขวน ตามระเบียนจัดส่ง ฉันไม่ได้นอนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ และวันสามก่อนไข้ ฉันได้ทุกอย่างที่สามารถเพื่อค้นหาศพ ผมคลั่งจ้องตา — เพื่อดู bogeyman ที่มีการ fouling ตู้ครอบครัวครั้งนี้ ให้แน่ใจว่า เขาได้ตายไป ผมเรียกว่าบ้านศพ 12 ผมเรียกว่าสำนักงานของผู้ตรวจสอบทางการแพทย์ ฉันขอร้องเย็นกรณีหน่วยงานปัจจุบันจะช่วยให้ฉัน — และถูก rebuffed ยและหันหน้าเข้าตาของมาร์กาเร็ต คมชัด และกรอบในอายแชโดว์สีน้ำเงิน glinting ไม่ได้เหมือนกัน แต่มันเป็นบางอย่างแมตต์ขอพื้นที่ใกล้เคียงที่ถูกเช่นกัน "เรากำลังดีลงที่นี่ เธอกล่าว "ไม่เหมือนส่วนอื่น ๆ ของพื้นที่ใกล้เคียง ไม่ปลอดภัย และตำรวจไม่มีประโยชน์""บอกฉันเกี่ยวกับมัน ฉันกล่าว ผมจ้องไปที่เธอ กลายเป็นหินที่เธอจะรู้จักฉัน และโหยหามัน อะไรไม่ได้คิดว่า กำลังจะเกิดขึ้น อะไรฉันพูดกับเธอคือ "ฉันเครนเคท ฉันเคยสงสัยว่า ปีนี้ถ้าฆ่าพ่อของฉัน" แล้วอะไร อะไรที่ผ่านไประหว่างเรา ไม่ได้การกะพริบของการข้ามใบหน้าของเธอแมตต์และซ้าย ผ่านประตูกระจกที่เปิดเป็นช่องแคบที่นำไปสู่ประตูพายุถูกกว่า ในขณะหายตัวไปของพ่อ เขาหนักใกล้ 300 ปอนด์ มันต้องมี hellish รั้งคนของเขาตาย หรือตายลงเหล่าน้อย paneled ไม้บันได ผ่านช่องว่างของเคาน์เตอร์บริการ แล้ว ผ่านผสมสองประตูนี้ — ยืดสำหรับสมาชิกสองสเลนเดอร์ของชีวิต ฉันตีสะโพกของฉัน และรู้สึกว่าแฟลชของ smug ถ้าคุณกำลังจะได้รับกับฆาตกรรม มันควรใช้บางข้อศอกจาระบี หวังพ่อยาตีสะโพกของพวกเขาน้อยเป็นยากผม ที่ฆ่าเขาได้ทำเครื่องหมายไว้ somehow.criminal masterminds

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ทำไมคุณไม่พูดอะไร?" มาร์กาเร็ได้พูดคุยกับผม โอ้ ฉันถูกซ่อนอยู่หลังเพื่อนเก่าของฉันสีดำหุ้มกรอบสักอย่างหนักผมสีน้ำตาลแดงของฉันในม่านเหนือแก้มของฉันกังวลใบหน้าของฉันจะพูดชื่อของฉัน. "โอ้ ... ฉันปล่อยให้แมตต์ทำพูด" ผมพูดอย่างเงียบ ๆ การทำกิจวัตรประจำวันใบ้แฟนดีที่สุดของฉัน พ่อของเธอซึ่งเป็นคนที่ผมเรียกว่าลุง Augie สำหรับสิบปีแรกของชีวิตของฉันเสียชีวิตโดยมีรายงานว่าการฆ่าตัวตายก่อนหน้านี้เดือนพฤษภาคม ที่แขวนอยู่ตามบันทึกการจัดส่ง ฉันไม่ได้นอนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์และสำหรับสามวันแรกไข้ผมทำทุกอย่างที่ฉันสามารถที่จะค้นหาศพ ผมก็คลั่งที่จะมองเข้าไปในดวงตา - เพื่อดูฟัดที่ต้องการได้รับการเปรอะเปื้อนตู้ครอบครัวทั้งหมดในครั้งนี้ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาตาย ฉันเรียกว่า 12 ศพ; ฉันเรียกว่าสำนักงานตรวจสอบทางการแพทย์ของ; ผมขอร้องให้หน่วยคดีในปัจจุบันจะช่วยให้ฉัน - และเป็นตอตะโก จ้องเข้าไปในดวงตาของมาร์กาเร็คมชัดและกรอบในแววอายแชโดว์สีฟ้าไม่ได้เหมือนกัน แต่มันเป็นสิ่งที่. แมตต์ถามเธอว่าพื้นที่ใกล้เคียงเป็นเหมือน "เราเป็นมิตรลงที่นี่" เธอกล่าว "ไม่เหมือนส่วนอื่น ๆ ของบ้านใกล้เรือนเคียง มันไม่ปลอดภัยและตำรวจจะไร้ประโยชน์. "" บอกฉันเกี่ยวกับมัน "ผมพูด ผมจ้องที่เธอทั้งสองกลายเป็นหินที่เธอจะจำผมได้และความปรารถนาสำหรับมัน สิ่งที่ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้น? สิ่งที่ผมจะพูดกับเธอ - "ฉันเคทเครน ผมเคยสงสัยทุกปีเหล่านี้ถ้าคุณพ่อของคุณฆ่าฉัน "? และแล้วสิ่งที่? ไม่มีอะไรที่ผ่านไปมาระหว่างเรา ไม่ได้สั่นไหวของการรับรู้ข้ามใบหน้าของเธอ. แมตต์และฉันซ้ายผ่านประตูกระจกที่เปิดในพื้นที่แคบ ๆ ที่นำไปสู่ประตูพายุที่ถูกกว่า ในช่วงเวลาของการหายตัวไปของพ่อเขาชั่งน้ำหนักใกล้เคียงกับ 300 £ มันจะต้องได้รับการชั่วร้ายที่จะดึงผู้ตายหรือตายของเขาลงบันไดไม้เล็ก ๆ เหล่านั้นผ่านช่องว่างในเคาน์เตอร์บริการแล้วผ่านทางนี้คำสั่งผสมสองประตู - ยืดสำหรับสองสมาชิกของเรียวนั่งเล่น ฉันกระแทกสะโพกของฉันและรู้สึกพอใจในตัวเองของแฟลช หากคุณกำลังจะได้รับไปกับการฆาตกรรมก็ควรใช้ไขมันข้อศอกบาง ฉันหวังฆ่าพ่อของฉันกระแทกสะโพกของพวกเขาอย่างน้อยเป็นเรื่องยากที่ผมมี ที่ฆ่าเขาได้ทำเครื่องหมายพวกเขา somehow.criminal masterminds

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ทำไมไม่พูดอะไรเลย ? "

มากาเร็ตกำลังคุยกับฉัน โอ้ ฉันซ่อนอยู่ข้างหลัง เพื่อนเก่าของฉันเป็นสีดำหุ้มหนักสักเฟรม ผมสีน้ำตาลแดง ผมในม่านผ่านแก้มของฉัน กังวลว่าหน้าจะพูดชื่อของฉัน

" โอ้ . . . ฉันปล่อยให้แมทพูดบ้าง " ผมพูดเบาๆ ทำให้ดีที่สุด โง่ แฟนประจํา พ่อของเธอที่ผมเรียกลุง Augie ครั้งแรกปีโหลของชีวิต , ตาย , รายงานโดยการฆ่าตัวตาย ก่อนเดือนพฤษภาคม แขวนตามส่งประวัติ ผมไม่ได้นอนเป็นอาทิตย์ และมีไข้วันแรกสาม ฉันทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อหาศพ ฉันกำลังคลั่งดูเขาในสายตา - เห็นหลอกเด็กที่เคยเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าครอบครัวตลอดมาทำให้แน่ใจว่าเขาตายแล้ว ฉันเรียก 12 บ้านงานศพ ผมเรียกว่าสำนักงานชันสูตร ผมขอร้องกรณีหน่วยกระแสน้ำเย็นที่จะช่วยฉัน - และ rebuffed . จ้องเข้าไปในดวงตาของมาร์กาเร็ตคมและกรอบในแวว eyeshadow สีฟ้า ไม่ได้เหมือนกัน แต่มันเป็นสิ่งที่

แมทถามเธอว่าบ้านเป็นยังไง " เราเป็นมิตรที่นี่ " เธอกล่าว" ไม่เหมือนส่วนอื่น ๆของชุมชน มันไม่ปลอดภัย และตำรวจจะไร้ประโยชน์ . "

" บอกฉันเกี่ยวกับมัน " ฉันมองไปที่เธอ ว่าเธอจะจำฉันได้ทั้งหินและโหยหามัน สิ่งที่ฉันคิดคือเรื่องที่จะเกิดขึ้น สิ่งที่ฉันจะพูดกับเธอ - ฉัน เคท เครน ผมสงสัยมาตลอด ถ้าพ่อเธอฆ่าฉัน " แล้วอะไร ? ไม่มีอะไรผ่านระหว่างเราไม่สั่นไหวของการรับรู้ผ่านใบหน้าของเธอ

แมตต์และฉันซ้าย ผ่านประตูกระจกที่เปิดเป็นแคบที่นำไปสู่ประตูพายุที่ถูกกว่า ในเวลาของการหายตัวไปของพ่อ เขาหนักไปเกือบ 300 ปอนด์ มันคงเป็นนรกจะลากคนที่ตายหรือตายลงนั้น บันไดไม้ paneled ผ่านช่องว่างในเคาน์เตอร์บริการแล้วผ่านสองประตูผสม - ยืดสองสมาชิกผอมของชีวิต ผมกระแทกสะโพกของฉัน และรู้สึกว่าแฟลชของสบายใจ ถ้าคุณกำลังจะออกไปกับฆาตกรรม มันควรจะเอาข้อศอกจาระบี ฉันหวังว่าคนที่ฆ่าพ่อผมกระแทกสะโพกของพวกเขาอย่างน้อยเท่าที่ผมมี ที่ฆ่าเขาได้ทำเครื่องหมายไว้ somehow.criminal ที่สุดของคน .