INTRODUCTIONPalliative care (PC) is

INTRODUCTION
Palliative care (PC) is defined by the World Health
Organization (WHO) as “an approach that improves
the quality of life of patients and their families facing
the problems associated with life-threatening illness,
through the prevention and relief of suffering by
means of early identification and impeccable assessment
and treatment of pain and other problems,
physical, psychological and spiritual” (WHO, 2006).
In Lebanon, PC is new to the health care field. It
was first introduced by the WHO National Cancer
Control Workshop in 1995 and later by the Middle
East Oncology Congress in 1999 (Abu-Saad & Daher,
2005). Despite the interest in this field, little is
known about the knowledge, attitudes, and practices (KAP) of nurses and physicians working in different
specialties in Lebanon.
Several studies were conducted to evaluate KAP of
physicians and nurses working in different specialties
in PC. Miccinesi et al. (2005) conducted a study
in six European countries and Australia on physicians’
attitudes toward end-of-life decisions. Physicians
from 10 different specialties were involved in
this study. In all countries, oncologists and geriatricians
had the lowest score for use of “lethal drugs”
and the highest score for preserving life; anesthesiologists
had the lowest score for preserving life.
Hanratty et al. (2006) reported that cardiologists
in England believed that dealing with the death of
their patients meant dealing with their failure. In
Australia, Wotton et al. (2005) found the level of nurses’
knowledge in patients with end stage heart failure
to be influenced by specialty; PC nurses believed
cardiac pharmacology should be decreased in end stage heart failure, whereas acute care nurses considered
it better to have both PC and cardiac therapy.
In Lebanon, in a study by Yazigi et al. (2005) on
withholding and withdrawal of life-sustaining treatment
in an ICU, the nursing staff was not involved in
the decisions to limit care in 26% of terminally ill
patients and families in 21% of the cases. In addition,
decisions regarding withholding and withdrawal of
life-sustaining treatments were not recorded in the
medical chart of the patient in 23% of the cases,
most likely secondary to lack of legal guidelines.
Similar results were reported in other studies regarding
ICU physicians and nurses (Thibault-Prevost
et al., 2000; Mosenthal et al., 2002; Ferrand
et al., 2003; Boyle et al., 2005; Yazigi et al., 2005;
Levy & McBride, 2006; Mosenthal & Murphy, 2006).
A number of studies in oncology (Hilden et al.,
2001; White et al., 2001; Cherny & Catane, 2003;
Wang et al., 2004; Steginga et al., 2005; Morita
et al., 2006) addressed the self-assessment level of
competence in dealing with dying patients; some
nurses and physicians felt competent dealing with
physical symptoms and less competent with psychological
symptoms. Discrepancies were found between
physicians and nurses regarding informing patients
and their families about diagnosis and prognosis
and involving them in the decision-making process.
Pediatric nurses working with dying children reported
being most competent with pain management
and least competent in talking with children and
their families (Feudtner et al., 2007).
Pediatric residents showed a strong interest in PC
education mainly in pain control, discussing prognosis,
delivering bad news, and including children in
discussions about end-of-life care (Kolarik et al.,
2006).
Pan et al. (2005) found 70% of geriatric fellows to
have had PC courses and rotations during their fellowship.
Almost all fellows considered it the physician’s
responsibility to assist patients in facing the
end of life and preparing them for death. Nurses
working in long-term-care facilities were found to
lack knowledge in PC; they needed information on
pain and symptom management in addition to information
on the philosophy and principles of PC (Raudonis
et al., 2002).
In Lebanon, no PC studies have been conducted to
assess KAP of nurses and physicians. The purpose of
this study is to determine PC knowledge, attitudes,
and practices among physicians and nurses from
different specialties.
The following research questions were addressed

1. How do physicians and nurses from different
specialties differ in their knowledge of PC?
2. What are the attitudes of physicians and nurses
from different specialties toward PC?
3. Do physicians and nurses provide PC for terminally
ill patients, and how does provision of
PC differ by specialty?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำบรรเทา (พีซี) ถูกกำหนด โดยสุขภาพโลกองค์กร (ที่) เป็น "วิธีการที่ปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยและครอบครัวเผชิญปัญหาที่เกี่ยวข้องกับโรคคุกคามชีวิตป้องกันและบรรเทาทุกข์ของความทุกข์โดยรหัสเริ่มต้นและจากการประเมินและรักษาอาการปวดและปัญหาอื่น ๆทางกายภาพ จิตใจ และจิตวิญญาณ"ผู้ 2006)ในเลบานอน พีซีเป็นเขตสุขภาพ มันถูกนำมาใช้ครั้งแรก โดยที่ชาติมะเร็งอบรมควบคุม ในปี 1995 และหลังกลางสภามะเร็งวิทยาตะวันออกในปี 1999 (อบูสะอัดและ Daher2005) แม้จะสนใจในฟิลด์นี้ เพียงเล็กน้อยคือรู้จักเกี่ยวกับความรู้ ทัศนคติ การปฏิบัติ (กาบ) ของพยาบาลและแพทย์ที่ทำงานในที่ต่าง ๆอาหารในประเทศเลบานอนหลายการศึกษาได้ดำเนินการประเมินกาบของแพทย์และพยาบาลที่ทำงานในอาหารแตกต่างกันในเครื่องคอมพิวเตอร์ Miccinesi et al. (2005) ดำเนินการศึกษาใน 6 ประเทศในยุโรปและออสเตรเลียในแพทย์เจตคติการตัดสินสุดท้ายของชีวิต แพทย์จากอาหารแตกต่างกันที่ 10 ถูกเกี่ยวข้องกับการศึกษานี้ ในประเทศทั้งหมด oncologists และ geriatriciansมีคะแนนต่ำสุดสำหรับการใช้ "ยุทธภัณฑ์ยาเสพติด"และคะแนนสูงสุดสำหรับการรักษาชีวิต anesthesiologistsมีคะแนนต่ำสุดสำหรับการรักษาชีวิตHanratty et al. (2006) รายงานว่า cardiologistsในอังกฤษเชื่อว่าการจัดการกับการตายของผู้ป่วยของพวกเขาหมายถึง การจัดการกับความล้มเหลวของพวกเขา ในออสเตรเลีย Wotton et al. (2005) พบระดับของการความรู้ในผู้ป่วยที่มีการสิ้นสุดขั้นหัวใจล้มเหลวการได้รับอิทธิพลจากพิเศษ พีซีพยาบาลเชื่อว่าควรลดลงหัวใจเภสัชวิทยาในสิ้นสุดขั้นหัวใจล้มเหลว ในขณะที่พยาบาลดูแลเฉียบพลันถือว่ามันดีกว่ามีทั้ง PC และรักษาหัวใจในเลบานอน ในการศึกษาโดย Yazigi et al. (2005) ในหักณที่จ่ายและถอนเงินการรักษาประคับประคองชีวิตในการฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่พยาบาลไม่เกี่ยวข้องกับการตัดสินใจจำกัดดูแล 26% ของพฤติกรรมป่วยผู้ป่วยและครอบครัวใน 21% ของกรณีและปัญหา นอกจากนี้ตัดสินใจเกี่ยวกับการหักณที่จ่ายและรายการหักของรักษาประคับประคองชีวิตไม่บันทึกในการแผนภูมิทางการแพทย์ของผู้ป่วยใน 23% ของกรณีรองมักขาดแนวทางกฎหมายมีรายงานผลที่คล้ายกันในการศึกษาอื่น ๆ เกี่ยวข้องแพทย์ฉุกเฉินและพยาบาล (Thibault Prevostและ al., 2000 Mosenthal และ al., 2002 Ferrandและ al., 2003 บอยล์ et al., 2005 Yazigi et al., 2005อัตราและ McBride, 2006 Mosenthal และเมอร์ฟี่ 2006)จำนวนของการศึกษาในมะเร็งวิทยา (Hilden et al.,2001 สีขาวและ al., 2001 Cherny & Catane, 2003วัง et al., 2004 Steginga et al., 2005 โมริตะและ al., 2006) อยู่ในระดับการประเมินตนเองความสามารถในการจัดการกับผู้ป่วยตาย บางพยาบาลและแพทย์มีความสามารถจัดการกับความรู้สึกอาการทางกายภาพ และอำนาจน้อย ด้วยจิตใจอาการ ตรวจพบความขัดแย้งระหว่างแพทย์และพยาบาลเกี่ยวกับผู้ป่วยแจ้งและครอบครัวเกี่ยวกับการวินิจฉัยและการคาดคะเนและเกี่ยวข้องกับกระบวนการตัดสินใจรายงานการพยาบาลเด็กที่ทำงานกับเด็กที่ตายกำลังมีอำนาจมากที่สุดกับการจัดการความเจ็บปวดและอย่างน้อยความสามารถในการพูดคุยกับเด็ก และครอบครัว (Feudtner et al., 2007)เด็กคนที่แสดงให้เห็นว่าดอกเบี้ยที่แข็งแกร่งในพีซีศึกษาหลักในการควบคุมความเจ็บปวด สนทนา การคาดคะเนส่งข่าวร้าย และรวมถึงเด็กในสนทนาเกี่ยวกับการสิ้นสุดของชีวิตดูแล (Kolarik et al.,2006)70% ของ fellows geriatric ไปพบแพน et al. (2005)ได้มีหลักสูตรคอมพิวเตอร์และการหมุนเวียนระหว่างการสามัคคีธรรมเฟลโล่ส์เกือบทั้งหมดถือเป็นเรื่องของแพทย์ความรับผิดชอบเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยหันหน้าเข้าหาจุดสิ้นสุดของชีวิตและเตรียมพร้อมสำหรับความตาย พยาบาลทำงานในระยะยาว-term ดูแลพบการขาดความรู้ในคอมพิวเตอร์ ต้องการข้อมูลในการจัดการอาการปวดและอาการนอกจากข้อมูลปรัชญาและหลักการของพีซี (Raudonisและ al., 2002)ในเลบานอน ศึกษาของพีซีไม่ได้ดำเนินการประเมินกาบของพยาบาลและแพทย์ วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการ กำหนดความรู้คอมพิวเตอร์ ทัศนคติและระหว่างแพทย์และพยาบาลจากเชี่ยวชาญแตกต่างกันมีระบุคำถามวิจัยดังต่อไปนี้1. อย่างไรแพทย์และพยาบาลจากที่อื่นความแตกต่างในความรู้ของพีซี2. มีทัศนคติของแพทย์และพยาบาลอย่างไรจากอาหารต่าง ๆ ไปยังพีซีหรือไม่3.แพทย์และพยาบาลให้ PC สำหรับพฤติกรรมผู้ป่วยที่ป่วย และวิธีการจัดไม่คอมพิวเตอร์แตกต่างกัน โดยพิเศษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การดูแลเบื้องต้น
( PC ) จะถูกกำหนดโดยองค์การอนามัยโลก ( WHO )

" แนวทางที่ช่วยเพิ่มคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยและครอบครัวของพวกเขา เผชิญหน้ากับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการเจ็บป่วยที่คุกคามชีวิต

ผ่าน , การป้องกันและบรรเทาทุกข์ ด้วยวิธีการระบุและ

ก่อนการประเมินไร้ที่ติและรักษา ความเจ็บปวดและปัญหาอื่น ๆ ,
ทางกายภาพจิตใจและจิตวิญญาณ " ( 2006 ) .
ในเลบานอน , PC ใหม่ในฟิลด์การดูแลสุขภาพ . มันเป็นครั้งแรกโดยใคร

คุมการประชุมมะเร็งแห่งชาติในปี พ.ศ. 2538 และต่อมาโดยกลางและตะวันออก Congress ในปี 1999 (

&อาบู ซาอัด ด้วยเหตุนี้ , 2005 ) แม้จะมีความสนใจในด้านนี้น้อย
รู้จักเกี่ยวกับความรู้ ทัศนคติและการปฏิบัติ ( คับ ) ของพยาบาลและแพทย์ที่ทำงานในอาหารที่แตกต่างกัน

หลายการศึกษาในเลบานอน มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินทัศนคติของแพทย์และพยาบาล

พิเศษแตกต่างกันในเครื่องคอมพิวเตอร์ miccinesi et al . ( 2005 ) ได้ทำการศึกษา
6 ประเทศยุโรป และ ออสเตรเลีย ในแพทย์
ทัศนคติในการตัดสินใจสุดท้ายของชีวิต . 10 อาหารที่แตกต่างกันจากแพทย์

มีส่วนเกี่ยวข้องในในการศึกษานี้ ในประเทศ และประเทศ geriatricians
ได้คะแนนน้อยที่สุดสำหรับการใช้ " พิษยาเสพติด "
และคะแนนสูงสุดเพื่อรักษาชีวิต วิสัญญีแพทย์
ได้คะแนนน้อยที่สุดเพื่อรักษาชีวิต .
hanratty et al . ( 2006 ) รายงานว่าโรคหัวใจ
ในอังกฤษเชื่อว่า เกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของผู้ป่วยที่เกี่ยวข้องกับ
หมายถึงความล้มเหลวของพวกเขา ใน
ออสเตรเลีย วอตเติ้น et al .( 2005 ) พบว่า ระดับความรู้ของพยาบาลในผู้ป่วยระยะสุดท้าย

โรคหัวใจล้มเหลวจะได้รับอิทธิพลจากพยาบาลพิเศษ ; PC เชื่อ
เภสัชวิทยาหัวใจควรลดลงในภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลันระยะสุดท้าย ส่วนพยาบาลถือว่า
มันต้องมีทั้ง PC และโรคหัวใจ .
ในเลบานอน ในการศึกษาโดย yazigi et al . ( 2005 ) ที่ถอนและชีวิต

/ การรักษาในห้องไอซียู พยาบาลที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการตัดสินใจที่จะ จำกัด การดูแลใน

26 % ของผู้ป่วยระยะสุดท้ายและครอบครัวใน 21 เปอร์เซ็นต์ของกรณี นอกจากนี้ การตัดสินใจเกี่ยวกับการหัก ณที่จ่าย และการถอนตัวของ

ชีวิต sustaining การรักษาไม่ได้ถูกบันทึกใน
แผนภูมิทางการแพทย์ของผู้ป่วย 23 % ของคดี
น่าจะรองขาดหลักเกณฑ์ทางกฎหมาย .
ผลที่คล้ายกันได้รับรายงานในการศึกษาอื่น ๆที่เกี่ยวกับแพทย์และพยาบาลไอซียู
( ติบอลต์เพรโวสต์
et al . , 2000 ; mosenthal et al . , 2002 ; ferrand
et al . , 2003 ; บอยล์ et al . , 2005 ; yazigi et al . , 2005 ;
เลวี่& McBride , 2006 ; mosenthal &เมอร์ฟี่ , 2549 . )
จํานวนของการศึกษาในวิทยามะเร็ง ( Hilden et al . ,
2001 สีขาว et al . , 2001 ; cherny & catane , 2003 ;
Wang et al . , 2004 ; steginga et al . , 2005โมริตะ
et al . , 2006 ) ระบุ ระดับการประเมินตนเองของ
ความสามารถในการจัดการกับผู้ป่วยตาย บาง
พยาบาลและแพทย์รู้สึกว่าสามารถจัดการกับอาการทางกายภาพและความสามารถ
น้อยกับอาการทางจิตใจ

พบความแตกต่างระหว่างแพทย์และพยาบาลแจ้งให้ผู้ป่วยเกี่ยวกับ

และครอบครัวของพวกเขาเกี่ยวกับการวินิจฉัยโรคและการพยากรณ์โรค
และเกี่ยวข้องกับพวกเขาในกระบวนการตัดสินใจ .
เด็กพยาบาลกับเด็กที่กำลังจะตายว่าเป็นอำนาจมากที่สุดด้วย

การจัดการความเจ็บปวดและอย่างน้อยสามารถในการพูดคุยกับเด็กและครอบครัวของพวกเขา (
feudtner et al . , 2007 ) .
ชาวบ้านเด็กแสดงความสนใจในคอมพิวเตอร์
การศึกษาส่วนใหญ่ในการควบคุมความเจ็บปวดพูดถึงอาการ
, ส่งมอบข่าวร้าย และรวมถึงเด็ก
การอภิปรายเกี่ยวกับการดูแลปลายของชีวิต ( kolarik et al . ,

) ) กระทะ et al . ( 2005 ) พบว่า 70% ของผู้สูงอายุเพื่อน

มีหลักสูตรคอมพิวเตอร์และหมุนในมิตรภาพของพวกเขา
เพื่อนเกือบทั้งหมดเป็นความรับผิดชอบของแพทย์ เพื่อช่วยผู้ป่วย

ในการเผชิญกับวาระสุดท้ายของชีวิตและการเตรียมความพร้อมสำหรับความตาย พยาบาล
ทำงานในสิ่งอำนวยความสะดวกการดูแลระยะยาวพบว่า
ขาดความรู้ในพีซีพวกเขาต้องการข้อมูลเกี่ยวกับ
ความเจ็บปวดและการจัดการอาการนอกจากข้อมูล
ในปรัชญาและหลักการของ PC ( raudonis
et al . , 2002 ) .
ในเลบานอน ไม่มีการศึกษา พีซี ได้ดำเนินการประเมินคับ

ของพยาบาลและแพทย์ วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้ เพื่อศึกษาความรู้

พีซี ทัศนคติ และการปฏิบัติของแพทย์และพยาบาลจาก

อาหารที่แตกต่างกันต่อไปนี้งานวิจัยคำถาม addressed

1 วิธีทำ แพทย์ พยาบาล จากอาหารที่แตกต่างกัน
แตกต่างกันในความรู้ของพีซี
2 . อะไรคือทัศนคติของแพทย์และพยาบาล
จากสุดพิเศษที่แตกต่างกันต่อ PC ?
3 ทำให้แพทย์และพยาบาลให้บริการเครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับผู้ป่วยระยะสุดท้าย

และทำไมการ PC แตกต่างกันโดยเฉพาะ ?