Yun Che’s left arm went limp and Li

Yun Che’s left arm went limp and Little Fairy dropped to the ground. Then, Yun Che fell flat onto the ground, unmoving. He didn’t even have a chance to utter a single word to Little Fairy.

“Yun Che… Yun Che… Yun Che!!”

Chu Yuechan’s cried out as loud as she could and reached out to touch him with her right arm, the only arm she could move. However, she was simply too weak. The half pace that existed between them was a gap too far to cross. She looked at Yun Che, who laid there motionless, hemorrhaging blood, and her heart began to throb with pain…. It was a pain she had never felt before, mixed with a deep dread —— dread that Yun Che might die.

Before she realized what was happening, her vision began to grown blurry. This fact filled her mind with numbness and confusion, because… she was crying. Dozens of years had passed in which she never imagined that she would cry, especially not for a man so beneath her. What was unfamiliar, were not only her uncontrollable tears, nor the unbearable pain which stabbed into her heart like an arrow, but also deep fear.

Here she was, crying. She didn’t know why she was crying, or why she felt pain, or why she was scared…. She began to weep; great billowing waves of weeping that she couldn’t prevent, and couldn’t stop.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยุน Che แขนซ้ายไป limp และนางฟ้าน้อยลดลงไปพื้นดิน แล้ว ยุน Che ล้มราบลงบนพื้นดิน ลวิตก เขาไม่ได้มีโอกาสส่งคำเดียวกับนางฟ้าน้อย"ยุน Che... ยุนเจ๊ Che ยุน!!"ชู Yuechan ร้องออกมาเสียงดังเธออาจ และถึงออกไปสัมผัสเขากับเธอแขนขวา แขนเท่านั้นที่เธอไม่สามารถย้าย อย่างไรก็ตาม เธอก็อ่อนเกินไป ครึ่งก้าวที่อยู่ระหว่างถูกช่องว่างไกลข้าม เธอมองดูที่ยุน Che ที่วางมีนฟื้น hemorrhaging เลือด และหัวใจของเธอเริ่มขมุบ ด้วยความเจ็บปวด... มันเป็นความเจ็บปวดที่เธอได้เคยรู้สึกก่อน ผสมกับสะพรึงกลัวลึก — — สะพรึงกลัวว่ายุน Che อาจตายก่อนเธอรู้สิ่งที่เกิดขึ้น วิสัยทัศน์ของเธอเริ่มเติบโตขึ้นไม่ชัด ความจริงเรื่องนี้เต็มใจของเธอมึนงงและสับสน เพราะ...เธอร้องไห้ หลายสิบปีเลยซึ่งเธอไม่เคยคิดว่า เธอจะร้องไห้ สำหรับคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ให้ใต้เธอ อะไรคือสิ่งที่ไม่คุ้นเคย ถูกไม่เพียงน้ำตาของเธอไม่สามารถควบคุมได้ หรือความเจ็บปวดเหลือทนที่แทงเข้าไปในหัวใจของเธอเหมือนเป็นลูกศร แต่ยังกลัวลึกนี่เธอ ร้องไห้ เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอ ร้องไห้ หรือทำไมเธอรู้สึกเจ็บปวด หรือทำไมเธอกลัว... เธอเริ่มร้อง คลื่นพวยดีร้องไห้ที่เธอไม่สามารถป้องกัน และไม่สามารถหยุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แขนซ้าย Yun เจ๊ไปปวกเปียกและนางฟ้าน้อยลดลงไปที่พื้น จากนั้นยุนเจ๊แบนลดลงสู่พื้นดิน unmoving เขาไม่ได้มีโอกาสที่จะพูดอะไรแม้แต่คำเดียวกับ Little นางฟ้า. "ยุน ... Che Che ... ยุนยุนเจ๊ !!" ชู Yuechan ของร้องออกมาดังเท่าที่เธอสามารถทำได้และเอื้อมมือออกไปสัมผัสเขากับแขนข้างขวาของเธอ เพียงแขนเธอจะย้าย อย่างไรก็ตามเธอเป็นเพียงอ่อนแอเกินไป ครึ่งก้าวที่อยู่ระหว่างพวกเขาคือช่องว่างมากเกินไปที่จะข้าม เธอมองที่ยุน Che ที่วางมีนิ่งทยอยเลือดและหัวใจของเธอเริ่มที่จะเต้นด้วยความเจ็บปวด ... มันเป็นความเจ็บปวดที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนผสมกับความกลัวลึก -. กลัวว่ายุนเจ๊อาจจะตายก่อนที่เธอจะตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวิสัยทัศน์ของเธอเริ่มที่จะเติบโตพร่ามัว ความจริงเรื่องนี้เต็มไปด้วยความคิดของเธอกับความมึนงงและสับสนเพราะ ... เธอร้องไห้ หลายสิบปีที่ผ่านมาในขณะที่เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะร้องไห้โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้สำหรับคนเพื่อให้เธอภายใต้ อะไรคือสิ่งที่ไม่คุ้นเคยไม่เพียงน้ำตาของเธอที่ไม่สามารถควบคุมหรือความเจ็บปวดทนไม่ได้ที่แทงเข้าไปในหัวใจของเธอเหมือนลูกศร แต่ยังกลัวลึก. นี่เธอก็ร้องไห้ เธอไม่เคยรู้ว่าทำไมเธอร้องไห้หรือทำไมเธอรู้สึกเจ็บปวดหรือว่าทำไมเธอกลัว ... เธอเริ่มที่จะร้องไห้ คลื่นลูกคลื่นที่ดีของการร้องไห้ว่าเธอไม่สามารถป้องกันและไม่สามารถหยุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยุนเช แขนซ้ายก็ปวกเปียกและนางฟ้าน้อยลดลงไปที่พื้นดิน แล้วยุนเชตกแบนบนพื้นดินที่ไม่เคลื่อนไหว . เขายังไม่มีโอกาสพูดเลยซักคำ เพื่อนางฟ้าตัวน้อย" ยุนเชยุนเช . . . . . . . . . . . . . . ยุนเช ! ! "ของชู yuechan ร้องออกมาเสียงดังเท่าที่เธอสามารถทำได้ และเอื้อมมือออกไปสัมผัสมันด้วยมือขวา แต่แขนเธออาจจะย้าย อย่างไรก็ตาม เธอเพียงแค่อ่อนแอมากเกินไป ครึ่งจังหวะที่มีอยู่ระหว่างพวกเขาคือช่องว่างไกลเกินที่จะข้าม เธอมองยุนเช ที่วางมันไม่เคลื่อนไหว เลือดออก เลือด และ หัวใจเธอเริ่มเต้นด้วย . . . . . . . ความเจ็บปวด มันคือความเจ็บปวดที่เธอเคยรู้สึกมาก่อน ผสมกับความกลัวลึก -- กลัวว่ายุนเช อาจตายได้ก่อนที่เธอจะตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น สายตาของเธอเริ่มโตพร่ามัว ความเป็นจริงนี้เติมจิตใจเธอมึนงงและสับสน เพราะ . . . . . . . เธอร้องไห้ หลายสิบปีแล้วที่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะร้องไห้ โดยเฉพาะสำหรับคนที่เหมาะกับเธอ สิ่งที่ไม่คุ้นเคย ไม่เพียงน้ำตาแก่นของเธอ หรือทนความเจ็บปวดที่แทงเข้าไปในหัวใจของเธอ เหมือนลูกศร แต่ลึกๆ กลัวนี่เธอกำลังร้องไห้ เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงร้องไห้ หรือ ทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวด หรือ ทำไม เธอกลัว . . . . . . . เธอเริ่มที่จะร้องไห้ ดีเป็นลูกคลื่นคลื่นร้องไห้จนไม่สามารถป้องกันได้ และไม่สามารถหยุดได้