It was in Burma, a sodden morning o

It was in Burma, a sodden morning of the rains. A sickly light, like yellow tinfoil, was slanting over the high walls into the jail yard. We were waiting outside the condemned cells, a row of sheds fronted with double bars, like small animal cages. Each cell measured about ten feet by ten and was quite bare within except for a plank bed and a pot of drinking water. In some of them brown silent men were squatting at the inner bars, with their blankets draped round them. These were the condemned men, due to be hanged within the next week or two.

One prisoner had been brought out of his cell. He was a Hindu, a puny wisp of a man, with a shaven head and vague liquid eyes. He had a thick, sprouting moustache, absurdly too big for his body, rather like the moustache of a comic man on the films. Six tall Indian warders were guarding him and getting him ready for the gallows. Two of them stood by with rifles and fixed bayonets, while the others handcuffed him, passed a chain through his handcuffs and fixed it to their belts, and lashed his arms tight to his sides. They crowded very close about him, with their hands always on him in a careful, caressing grip, as though all the while feeling him to make sure he was there. It was like men handling a fish which is still alive and may jump back into the water. But he stood quite unresisting, yielding his arms limply to the ropes, as though he hardly noticed what was happening.

Eight o'clock struck and a bugle call, desolately thin in the wet air, floated from the distant barracks. The superintendent of the jail, who was standing apart from the rest of us, moodily prodding the gravel with his stick, raised his head at the sound. He was an army doctor, with a grey toothbrush moustache and a gruff voice. 'For God's sake hurry up, Francis,' he said irritably. 'The man ought to have been dead by this time. Aren't you ready yet?'

Francis, the head jailer, a fat Dravidian in a white drill suit and gold spectacles, waved his black hand. 'Yes sir, yes sir,' he bubbled. 'All iss satisfactorily prepared. The hangman iss waiting. We shall proceed.'

'Well, quick march, then. The prisoners can't get their breakfast till this job's over.'

We set out for the gallows. Two warders marched on either side of the prisoner, with their rifles at the slope; two others marched close against him, gripping him by arm and shoulder, as though at once pushing and supporting him. The rest of us, magistrates and the like, followed behind. Suddenly, when we had gone ten yards, the procession stopped short without any order or warning. A dreadful thing had happened - a dog, come goodness knows whence, had appeared in the yard. It came bounding among us with a loud volley of barks, and leapt round us wagging its whole body, wild with glee at finding so many human beings together. It was a large woolly dog, half Airedale, half pariah. For a moment it pranced round us, and then, before anyone could stop it, it had made a dash for the prisoner, and jumping up tried to lick his face. Everyone stood aghast, too taken aback even to grab at the dog.

'Who let that bloody brute in here?' said the superintendent angrily. 'Catch it, someone!'

A warder, detached from the escort, charged clumsily after the dog, but it danced and gambolled just out of his reach, taking everything as part of the game. A young Eurasian jailer picked up a handful of gravel and tried to stone the dog away, but it dodged the stones and came after us again. Its yaps echoed from the jail wails. The prisoner, in the grasp of the two warders, looked on incuriously, as though this was another formality of the hanging. It was several minutes before someone managed to catch the dog. Then we put my handkerchief through its collar and moved off once more, with the dog still straining and whimpering.

It was about forty yards to the gallows. I watched the bare brown back of the prisoner marching in front of me. He walked clumsily with his bound arms, but quite steadily, with that bobbing gait of the Indian who never straightens his knees. At each step his muscles slid neatly into place, the lock of hair on his scalp danced up and down, his feet printed themselves on the wet gravel. And once, in spite of the men who gripped him by each shoulder, he stepped slightly aside to avoid a puddle on the path.

It is curious, but till that moment I had never realized what it means to destroy a healthy, conscious man. When I saw the prisoner step aside to avoid the puddle, I saw the mystery, the unspeakable wrongness, of cutting a life short when it is in full tide. This man was not dying, he was alive just as we were alive. All the organs of his body were working - bowels digesting food, skin renewing itself, nails growing, tissues forming - all toiling away in solemn foolery. His nails would still be growing when he stood on the drop, when he was falling through the air with a tenth of a second to live. His eyes saw the yellow gravel and the grey walls, and his brain still remembered, foresaw, reasoned - reasoned even about puddles. He and we were a party of men walking together, seeing, hearing, feeling, understanding the same world; and in two minutes, with a sudden snap, one of us would be gone - one mind less, one world less.

The gallows stood in a small yard, separate from the main grounds of the prison, and overgrown with tall prickly weeds. It was a brick erection like three sides of a shed, with planking on top, and above that two beams and a crossbar with the rope dangling. The hangman, a grey-haired convict in the white uniform of the prison, was waiting beside his machine. He greeted us with a servile crouch as we entered. At a word from Francis the two warders, gripping the prisoner more closely than ever, half led, half pushed him to the gallows and helped him clumsily up the ladder. Then the hangman climbed up and fixed the rope round the prisoner's neck.

We stood waiting, five yards away. The warders had formed in a rough circle round the gallows. And then, when the noose was fixed, the prisoner began crying out on his god. It was a high, reiterated cry of 'Ram! Ram! Ram! Ram!', not urgent and fearful like a prayer or a cry for help, but steady, rhythmical, almost like the tolling of a bell. The dog answered the sound with a whine. The hangman, still standing on the gallows, produced a small cotton bag like a flour bag and drew it down over the prisoner's face. But the sound, muffled by the cloth, still persisted, over and over again: 'Ram! Ram! Ram! Ram! Ram!'

The hangman climbed down and stood ready, holding the lever. Minutes seemed to pass. The steady, muffled crying from the prisoner went on and on, 'Ram! Ram! Ram!' never faltering for an instant. The superintendent, his head on his chest, was slowly poking the ground with his stick; perhaps he was counting the cries, allowing the prisoner a fixed number - fifty, perhaps, or a hundred. Everyone had changed colour. The Indians had gone grey like bad coffee, and one or two of the bayonets were wavering. We looked at the lashed, hooded man on the drop, and listened to his cries - each cry another second of life; the same thought was in all our minds: oh, kill him quickly, get it over, stop that abominable noise!

Suddenly the superintendent made up his mind. Throwing up his head he made a swift motion with his stick. 'Chalo!' he shouted almost fiercely.

There was a clanking noise, and then dead silence. The prisoner had vanished, and the rope was twisting on itself. I let go of the dog, and it galloped immediately to the back of the gallows; but when it got there it stopped short, barked, and then retreated into a corner of the yard, where it stood among the weeds, looking timorously out at us. We went round the gallows to inspect the prisoner's body. He was dangling with his toes pointed straight downwards, very slowly revolving, as dead as a stone.

The superintendent reached out with his stick and poked the bare body; it oscillated, slightly. 'He's all right,' said the superintendent. He backed out from under the gallows, and blew out a deep breath. The moody look had gone out of his face quite suddenly. He glanced at his wrist-watch. 'Eight minutes past eight. Well, that's all for this morning, thank God.'

The warders unfixed bayonets and marched away. The dog, sobered and conscious of having misbehaved itself, slipped after them. We walked out of the gallows yard, past the condemned cells with their waiting prisoners, into the big central yard of the prison. The convicts, under the command of warders armed with lathis, were already receiving their breakfast. They squatted in long rows, each man holding a tin pannikin, while two warders with buckets marched round ladling out rice; it seemed quite a homely, jolly scene, after the hanging. An enormous relief had come upon us now that the job was done. One felt an impulse to sing, to break into a run, to snigger. All at once everyone began chattering gaily.

The Eurasian boy walking beside me nodded towards the way we had come, with a knowing smile: 'Do you know, sir, our friend (he meant the dead man), when he heard his appeal had been dismissed, he pissed on the floor of his cell. From fright. - Kindly take one of my cigarettes, sir. Do you not admire my new silver case, sir? From the boxwallah, two rupees eight annas. Classy European style.'

Several people laughed - at what, nobody seemed certain.

Francis was walking by the superintendent, talking garrulously. 'Well, sir, all hass passed off with the utmost satisfactoriness. It wass all finished - flick! like that. It iss not always so - oah, no! I have known cases where the doctor wass obliged to go beneath the gallows and pull the prisoner's legs to ensure decease. Most disagreeable!'

'Wriggling about, eh? That's bad,' said the superintendent.

'Ach, sir, it iss worse when they become refractory! One man, I recall, clung to the bars of hiss cage when we went to take him o

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในพม่า เช้า sodden ของฝน ไฟ sickly เช่น tinfoil เหลือง ถูก slanting ผ่านกำแพงสูงเป็นลานคุก เราก็รออยู่นอกเซลล์ condemned แถวของ sheds ตอัน มีสองแถบ เช่นกรงสัตว์ขนาดเล็ก แต่ละเซลล์วัดประมาณ 10 ฟุต โดยสิบ และถูกค่อนข้างเปลือยภายในยกเว้นเตียงแผ่นและหม้อน้ำดื่ม ในบางคนเงียบพวกเขาสีน้ำตาลมีการจับจองที่บาร์ด้านใน มีผ้าห่มของภาพยนตร์รอบพวกเขา เหล่านี้ถูกคน คนเกือบครบกำหนดการถูกแขวนคอภายในสัปดาห์ถัดไปหรือ 2นักโทษหนึ่งได้ถูกนำออกของเซลล์ของเขา เขาฮินดู กำมืออ่อนแอของมนุษย์ มีหัวโล้นและตาคลุมของเหลว เขา moustache แบบหนา งอก absurdly ใหญ่เกินไปสำหรับร่างกายของเขา แต่เช่น moustache ของคนการ์ตูนในภาพยนตร์ หกสูงอินเดีย warders ถูกรักษาเขา และเตรียมเขาสำหรับแขวนคอนักโทษ สองของพวกเขายืนโดย มีปืนถาวรปลายปืน อื่น ๆ handcuffed เขา ผ่านโซ่ผ่านกุญแจมือของเขา และคงกับเข็มขัดของพวกเขา และ lashed แขนของเขาแน่นไปด้านข้างของเขา จะแออัดดีเกี่ยวกับเขา ด้วยมือของพวกเขาบนเขาในกำ caressing ระวัง เสมอเหมือนในขณะรู้สึกเขาให้แน่ใจว่าเขามี มันเป็นเหมือนคนที่จัดการปลาที่ยังมีชีวิตอยู่ และอาจข้ามกลับเข้าไปในน้ำ แต่เขายืนค่อนข้าง unresisting ผลผลิต limply เพื่อเชือก แขนของเขาว่าเขาไม่มีใครเห็นสิ่งเกิดขึ้นแปดโมงหลง และแตร บาง desolately ในอากาศเปียก ลอยจากค่ายไกล Superintendent คุก คนยืนนอกเหนือจากส่วนเหลือของเรา moodily prodding กรวดการกับไม้ของเขา ยกศีรษะที่เสียง เขาเป็นแพทย์ทหาร moustache แปรงสีฟันสีเทาและเสียงลักษณะ 'สำหรับพระสาเกรีบขึ้น Francis เขากล่าว irritably ' ผู้ชายควรจะมีการตาย โดยขณะนี้ ไม่ได้คุณพร้อมยัง?'Francis, jailer หัว ดราวิเดียนไขมันในชุดสว่านสีขาวและแว่นตาทอง waved มือดำ 'Yes sir, yes sir เขาเป็นฟอง ' ทั้งหมด iss ผ่านเตรียมการ กำลังรอ iss เพชฌฆาต เราจะดำเนินการต่อไป '' ดี ด่วนมีนาคม แล้ว นักโทษไม่ได้รับอาหารเช้าของพวกเขาจนกว่างานนี้ได้ 'We set out for the gallows. Two warders marched on either side of the prisoner, with their rifles at the slope; two others marched close against him, gripping him by arm and shoulder, as though at once pushing and supporting him. The rest of us, magistrates and the like, followed behind. Suddenly, when we had gone ten yards, the procession stopped short without any order or warning. A dreadful thing had happened - a dog, come goodness knows whence, had appeared in the yard. It came bounding among us with a loud volley of barks, and leapt round us wagging its whole body, wild with glee at finding so many human beings together. It was a large woolly dog, half Airedale, half pariah. For a moment it pranced round us, and then, before anyone could stop it, it had made a dash for the prisoner, and jumping up tried to lick his face. Everyone stood aghast, too taken aback even to grab at the dog.'Who let that bloody brute in here?' said the superintendent angrily. 'Catch it, someone!'A warder, detached from the escort, charged clumsily after the dog, but it danced and gambolled just out of his reach, taking everything as part of the game. A young Eurasian jailer picked up a handful of gravel and tried to stone the dog away, but it dodged the stones and came after us again. Its yaps echoed from the jail wails. The prisoner, in the grasp of the two warders, looked on incuriously, as though this was another formality of the hanging. It was several minutes before someone managed to catch the dog. Then we put my handkerchief through its collar and moved off once more, with the dog still straining and whimpering.It was about forty yards to the gallows. I watched the bare brown back of the prisoner marching in front of me. He walked clumsily with his bound arms, but quite steadily, with that bobbing gait of the Indian who never straightens his knees. At each step his muscles slid neatly into place, the lock of hair on his scalp danced up and down, his feet printed themselves on the wet gravel. And once, in spite of the men who gripped him by each shoulder, he stepped slightly aside to avoid a puddle on the path.It is curious, but till that moment I had never realized what it means to destroy a healthy, conscious man. When I saw the prisoner step aside to avoid the puddle, I saw the mystery, the unspeakable wrongness, of cutting a life short when it is in full tide. This man was not dying, he was alive just as we were alive. All the organs of his body were working - bowels digesting food, skin renewing itself, nails growing, tissues forming - all toiling away in solemn foolery. His nails would still be growing when he stood on the drop, when he was falling through the air with a tenth of a second to live. His eyes saw the yellow gravel and the grey walls, and his brain still remembered, foresaw, reasoned - reasoned even about puddles. He and we were a party of men walking together, seeing, hearing, feeling, understanding the same world; and in two minutes, with a sudden snap, one of us would be gone - one mind less, one world less.The gallows stood in a small yard, separate from the main grounds of the prison, and overgrown with tall prickly weeds. It was a brick erection like three sides of a shed, with planking on top, and above that two beams and a crossbar with the rope dangling. The hangman, a grey-haired convict in the white uniform of the prison, was waiting beside his machine. He greeted us with a servile crouch as we entered. At a word from Francis the two warders, gripping the prisoner more closely than ever, half led, half pushed him to the gallows and helped him clumsily up the ladder. Then the hangman climbed up and fixed the rope round the prisoner's neck.We stood waiting, five yards away. The warders had formed in a rough circle round the gallows. And then, when the noose was fixed, the prisoner began crying out on his god. It was a high, reiterated cry of 'Ram! Ram! Ram! Ram!', not urgent and fearful like a prayer or a cry for help, but steady, rhythmical, almost like the tolling of a bell. The dog answered the sound with a whine. The hangman, still standing on the gallows, produced a small cotton bag like a flour bag and drew it down over the prisoner's face. But the sound, muffled by the cloth, still persisted, over and over again: 'Ram! Ram! Ram! Ram! Ram!'The hangman climbed down and stood ready, holding the lever. Minutes seemed to pass. The steady, muffled crying from the prisoner went on and on, 'Ram! Ram! Ram!' never faltering for an instant. The superintendent, his head on his chest, was slowly poking the ground with his stick; perhaps he was counting the cries, allowing the prisoner a fixed number - fifty, perhaps, or a hundred. Everyone had changed colour. The Indians had gone grey like bad coffee, and one or two of the bayonets were wavering. We looked at the lashed, hooded man on the drop, and listened to his cries - each cry another second of life; the same thought was in all our minds: oh, kill him quickly, get it over, stop that abominable noise!Suddenly the superintendent made up his mind. Throwing up his head he made a swift motion with his stick. 'Chalo!' he shouted almost fiercely.
There was a clanking noise, and then dead silence. The prisoner had vanished, and the rope was twisting on itself. I let go of the dog, and it galloped immediately to the back of the gallows; but when it got there it stopped short, barked, and then retreated into a corner of the yard, where it stood among the weeds, looking timorously out at us. We went round the gallows to inspect the prisoner's body. He was dangling with his toes pointed straight downwards, very slowly revolving, as dead as a stone.

The superintendent reached out with his stick and poked the bare body; it oscillated, slightly. 'He's all right,' said the superintendent. He backed out from under the gallows, and blew out a deep breath. The moody look had gone out of his face quite suddenly. He glanced at his wrist-watch. 'Eight minutes past eight. Well, that's all for this morning, thank God.'

The warders unfixed bayonets and marched away. The dog, sobered and conscious of having misbehaved itself, slipped after them. We walked out of the gallows yard, past the condemned cells with their waiting prisoners, into the big central yard of the prison. The convicts, under the command of warders armed with lathis, were already receiving their breakfast. They squatted in long rows, each man holding a tin pannikin, while two warders with buckets marched round ladling out rice; it seemed quite a homely, jolly scene, after the hanging. An enormous relief had come upon us now that the job was done. One felt an impulse to sing, to break into a run, to snigger. All at once everyone began chattering gaily.

The Eurasian boy walking beside me nodded towards the way we had come, with a knowing smile: 'Do you know, sir, our friend (he meant the dead man), when he heard his appeal had been dismissed, he pissed on the floor of his cell. From fright. - Kindly take one of my cigarettes, sir. Do you not admire my new silver case, sir? From the boxwallah, two rupees eight annas. Classy European style.'

Several people laughed - at what, nobody seemed certain.

Francis was walking by the superintendent, talking garrulously. 'Well, sir, all hass passed off with the utmost satisfactoriness. It wass all finished - flick! like that. It iss not always so - oah, no! I have known cases where the doctor wass obliged to go beneath the gallows and pull the prisoner's legs to ensure decease. Most disagreeable!'

'Wriggling about, eh? That's bad,' said the superintendent.

'Ach, sir, it iss worse when they become refractory! One man, I recall, clung to the bars of hiss cage when we went to take him o

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันอยู่ในพม่าตอนเช้าเปียกฝน แสงอ่อนแอเช่นเหล็กวิลาดสีเหลืองถูกเฉียงเหนือกำแพงสูงเข้าไปในสนามคุก เรากำลังรออยู่ข้างนอกเซลล์ประณามแถวเพิงหน้าด้วยบาร์คู่เช่นกรงสัตว์ขนาดเล็ก แต่ละเซลล์วัดประมาณสิบฟุตสิบและค่อนข้างเปลือยภายในยกเว้นเตียงไม้กระดานและหม้อน้ำดื่ม ในบางคนเป็นชายเงียบสีน้ำตาลถูกนั่งยอง ๆ ที่บาร์ภายในมีผ้าห่มคลุมรอบพวกเขา เหล่านี้ถูกคนประณามเนื่องจากจะต้องถูกแขวนคอภายในสัปดาห์หน้าหรือสอง. หนึ่งในนักโทษที่ได้รับการเลี้ยงดูจากมือถือของเขา เขาเป็นชาวฮินดู, กำมืออ่อนแอของมนุษย์ที่มีหัวโกนและตาของเหลวที่คลุมเครือ เขามีความหนา, หนวดงอก, ขันใหญ่เกินไปสำหรับร่างกายของเขาเหมือนหนวดของชายคนหนึ่งในภาพยนตร์การ์ตูน หกคุมอินเดียสูงได้รับการปกป้องเขาและรับเขาพร้อมสำหรับการตะแลงแกง สองของพวกเขายืนอยู่กับปืนไรเฟิลและดาบปลายปืนขณะที่คนอื่นใส่กุญแจมือเขาผ่านห่วงโซ่ผ่านกุญแจมือของเขาและมันคงเข็มขัดของพวกเขาและฟาดแขนของเขาแน่นไปที่ด้านข้างของเขา พวกเขาแออัดอย่างใกล้ชิดเกี่ยวกับเขาด้วยมือของพวกเขาเสมอเขาในการระวังกอดรัดจับราวกับว่าทั้งหมดในขณะที่ความรู้สึกของเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาอยู่ที่นั่น มันเป็นเหมือนคนจัดการปลาซึ่งยังคงมีชีวิตอยู่และอาจจะกระโดดกลับลงไปในน้ำ แต่เขายืนขัดขวางค่อนข้างยอมอ้อมแขนของเขาที่จะแผละเชือกราวกับว่าเขาแทบจะไม่สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น. แปดโมงหลงและโทรแตรเดี่ยว, desolately บางในอากาศเปียกลอยจากค่ายทหารที่อยู่ห่างไกล ผู้กำกับจากคุกที่กำลังยืนอยู่นอกเหนือจากส่วนที่เหลือของเรา, moodily prodding กรวดด้วยไม้ของเขายกหัวของเขาที่เสียง เขาเป็นแพทย์ทหารกับหนวดแปรงสีฟันสีเทาและเสียงห้าว 'เพื่อเห็นแก่พระเจ้ารีบขึ้น, ฟรานซิส "เขากล่าวอย่างฉุนเฉียวง่าย 'คนที่ควรจะได้รับการตายในครั้งนี้ด้วย คุณยังไม่พร้อมหรือยัง ' ฟรานซิสผู้คุมหัวมิลักขะไขมันในชุดสูทสีขาวและเจาะแว่นทองโบกมือสีดำของเขา 'ใช่ครับใช่ครับ "เขาฟอง 'iss ทั้งหมดเตรียมที่น่าพอใจ iss เพชฌฆาตรอ เราจะดำเนินการต่อไป. ' 'ดีเดินขบวนอย่างรวดเร็วแล้ว นักโทษไม่สามารถรับอาหารเช้าจนถึงงานนี้มากกว่า. เราออกตะแลงแกง สองผู้คุมเดินด้านข้างของนักโทษอย่างใดอย่างหนึ่งกับปืนของพวกเขาที่ลาดชัน; สองคนเดินใกล้กับเขาจับเขาด้วยแขนและไหล่ราวกับว่าในครั้งเดียวการผลักดันและสนับสนุนเขา ที่เหลือของเรา, ผู้พิพากษาและชอบตามที่อยู่เบื้องหลัง ทันใดนั้นเมื่อเราได้ไปสิบหลาขบวนหยุดสั้นโดยไม่มีคำสั่งใด ๆ หรือคำเตือน สิ่งที่น่ากลัวที่เกิดขึ้น - สุนัขมารู้ความดีมาจากไหนได้ปรากฏตัวในบ้าน มันวิ่งเข้ามาในหมู่พวกเราที่มีการระดมยิงดังของเปลือกและกระโจนรอบเราให้คำมั่นร่างกายของป่าด้วยความยินดีในการหามนุษย์จำนวนมากร่วมกัน มันเป็นสุนัขขนขนาดใหญ่ครึ่ง Airedale, คนจรจัดครึ่ง สำหรับช่วงเวลาที่มัน pranced รอบเราแล้วก่อนที่ทุกคนสามารถที่จะหยุดมันได้ทำเส้นประสำหรับนักโทษและกระโดดขึ้นพยายามที่จะเลียใบหน้าของเขา ทุกคนยืนตกตะลึงที่นำมาด้วยความประหลาดใจแม้จะคว้าที่สุนัข. 'ใครปล่อยให้เลือดของสัตว์ที่นี่? ผู้กำกับกล่าวว่าด้วยความโกรธ 'จับมันคน!' ผู้คุม, ถอดออกจากคุ้มกันข้อหางุ่มง่ามหลังจากสุนัข แต่มันเต้นและ gambolled เพียงแค่ออกจากการเข้าถึงของเขาเอาทุกอย่างที่เป็นส่วนหนึ่งของเกม เอเชียหนุ่มผู้คุมหยิบขึ้นมากำมือของกรวดและพยายามที่จะหินสุนัขออกไป แต่มันหลบก้อนหินและมาหลังจากที่เราอีกครั้ง yaps มันสะท้อนจากคุกร้องไห้ นักโทษในความเข้าใจของทั้งสองผู้คุมที่มอง incuriously ราวกับว่านี่คือหลักการของแขวนอีก มันเป็นเวลาหลายนาทีก่อนที่จะมีคนที่มีการจัดการที่จะจับสุนัข จากนั้นเราก็ใส่ผ้าเช็ดหน้าของฉันผ่านคอและเคลื่อนออกไปอีกครั้งกับสุนัขยังคงรัดและส่งเสียงครวญคราง. มันเป็นประมาณสี่สิบหลาไปสู่ตะแลงแกง ฉันดูกลับสีน้ำตาลเดินเปลือยของนักโทษในด้านหน้าของฉัน เขาเดินงุ่มง่ามที่ถูกผูกไว้ด้วยแขนของเขา แต่ค่อนข้างอย่างต่อเนื่องกับที่เดินผลุบ ๆ โผล่ ๆ ของอินเดียที่ไม่เคยยืดหัวเข่าของเขา ในแต่ละขั้นตอนที่กล้ามเนื้อของเขาลดลงอย่างเรียบร้อยในสถานที่ปอยผมบนหนังศีรษะของเขาเต้นขึ้นและลงที่เท้าของเขาพิมพ์ตัวเองในกรวดเปียก และครั้งเดียวทั้งๆที่คนที่จับเขาด้วยไหล่ทั้งเขาก้าวเล็กน้อยกันเพื่อหลีกเลี่ยงบ่อบนเส้นทาง. มันเป็นความอยากรู้อยากเห็น แต่จนถึงขณะที่ฉันไม่เคยตระหนักถึงสิ่งที่มันหมายถึงการทำลายสุขภาพคนที่ใส่ใจ ตอนที่ผมเห็นนักโทษหลีกเพื่อหลีกเลี่ยงบ่อผมเห็นลึกลับ wrongness เลว, การตัดชีวิตสั้นเมื่อมันอยู่ในน้ำเต็ม ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ตายเขายังมีชีวิตอยู่เหมือนกับที่เรายังมีชีวิตอยู่ ทุกอวัยวะของร่างกายของเขากำลังทำงาน - ลำไส้ย่อยอาหารผิวต่ออายุตัวเองเล็บเจริญเติบโตสร้างเนื้อเยื่อ - ทั้งหมด toiling ไปในการเล่นฅลกเคร่งขรึม เล็บของเขาจะยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขายืนอยู่บนลดลงเมื่อเขาถูกลดลงไปในอากาศที่มีหนึ่งในสิบของที่สองที่จะมีชีวิตอยู่ ดวงตาของเขาเห็นกรวดสีเหลืองและผนังสีเทาและสมองของเขายังคงจำได้เล็งเห็นถึง, เหตุผล - เหตุผลแม้กระทั่งเกี่ยวกับแอ่งน้ำ เขาและเราพรรคของคนเดินไปด้วยกันเห็นได้ยินรู้สึกเข้าใจโลกเดียวกัน และในสองนาทีกับสแน็ปฉับพลันหนึ่งของเราจะหายไป -. หนึ่งใจน้อยกว่าหนึ่งในโลกน้อยตะแลงแกงยืนอยู่ในลานเล็ก ๆ แยกออกจากพื้นที่หลักของเรือนจำและรกกับวัชพืชเต็มไปด้วยหนามสูง มันเป็นลุกอิฐเช่นสามด้านของเพิงที่มีกระดานด้านบนและเหนือที่สองคานและคานมีเชือกห้อย เพชฌฆาตนักโทษมีผมสีเทาในชุดสีขาวของคุกก็ยังรออยู่ข้างเครื่องของเขา เขาได้รับการต้อนรับเราด้วยการหมอบคลานเหมือนคนรับใช้ในขณะที่เราเข้ามา คำพูดจากฟรานซิสสองผู้คุมจับนักโทษอย่างใกล้ชิดกว่าเดิมครึ่งหนึ่งนำครึ่งผลักเขาไปสู่ตะแลงแกงและช่วยให้เขางุ่มง่ามขึ้นบันได เพชฌฆาตแล้วปีนขึ้นไปและคงเชือกรอบคอของนักโทษ. เรายืนรอห้าหลาออกไป ผู้คุมได้ที่เกิดขึ้นในรอบวงกลมหยาบตะแลงแกง และแล้วเมื่อบ่วงคงนักโทษเริ่มร้องไห้ออกมาในวันที่พระเจ้าของเขา มันเป็นสูงย้ำเสียงร้องของ 'ราม! หน่วยความจำ! หน่วยความจำ! Ram 'ไม่เร่งด่วนและที่น่ากลัวเช่นการสวดมนต์หรือเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่คงเป็นจังหวะเกือบจะเหมือนระฆังระฆัง สุนัขตอบเสียงกับสะอื้น เพชฌฆาตยังคงยืนอยู่บนตะแลงแกงผลิตถุงผ้าเล็ก ๆ เช่นถุงแป้งและดึงมันลงให้ทั่วใบหน้าของนักโทษ แต่เสียงในลำคอโดยผ้าที่ยังคงยืนยันซ้ำแล้วซ้ำอีก: 'ราม! หน่วยความจำ! หน่วยความจำ! หน่วยความจำ! ราม ' เพชฌฆาตปีนขึ้นลงและลุกขึ้นยืนพร้อมที่ถือคันโยก นาทีดูเหมือนจะผ่าน อย่างต่อเนื่องในลำคอร้องไห้จากนักโทษไปบนและบน 'ราม! หน่วยความจำ! หน่วยความจำ!' ไม่เคยพลาดทันที ผู้กำกับหัวของเขาบนหน้าอกของเขาค่อย ๆ โผล่พื้นด้วยไม้ของเขา; บางทีเขาอาจจะได้รับการนับเสียงร้องที่ช่วยให้นักโทษจำนวนคงที่ - ห้าสิบบางทีหรือร้อย ทุกคนมีสีที่เปลี่ยนไป อินเดียได้ไปสีเทาเช่นกาแฟที่ไม่ดีและหนึ่งหรือสองของดาบปลายปืนถูกลังเล เรามองที่ตาคนที่คลุมด้วยผ้าบนลดลงและได้ฟังเสียงร้องของเขา - แต่ละร้องไห้ที่สองของชีวิตอื่น ความคิดเดียวกันที่อยู่ในจิตใจของเราทั้งหมด: โอ้ฆ่าเขาได้อย่างรวดเร็วได้รับมันมากกว่าหยุดว่าเสียงที่น่ารังเกียจทันใดนั้นผู้กำกับขึ้นใจของเขา โยนหัวของเขาที่เขาทำเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วด้วยไม้ของเขา 'ชลอ' เขาตะโกนอย่างรุนแรงเกือบ. มีเสียงส่งเสียงลากโซ่เป็นแล้วตายเงียบ นักโทษก็หายไปและเชือกที่ถูกบิดตัวของมันเอง ผมปล่อยให้ไปของสุนัขและมันวิ่งทันทีที่ด้านหลังของตะแลงแกง; แต่เมื่อไปถึงที่นั่นมันหยุดสั้นเห่าแล้วถอยกลับเข้าไปในมุมของบ้านที่ยืนอยู่ท่ามกลางวัชพืชที่กำลังมองหา timorously ออกมาที่เรา เราเดินไปรอบ ๆ ตะแลงแกงในการตรวจสอบร่างกายของนักโทษ เขาเป็นคนที่ห้อยกับเท้าของเขาชี้ตรงลงช้ามากหมุนเวียนเป็นตายเป็นหิน. ผู้กำกับถึงออกด้วยไม้ของเขาและพูดกระตุ้นร่างกายเปลือย; มันแกว่งเล็กน้อย 'เขาขวาทั้งหมดกล่าวว่าผู้กำกับ เขาถอยออกมาจากใต้ตะแลงแกงและพ่นออกมาหายใจเข้าลึก ๆ ดูอารมณ์ได้หายไปจากใบหน้าของเขาก็ค่อนข้าง เขาเหลือบมองไปที่นาฬิกาข้อมือของเขา 'แปดนาทีที่ผ่านมาแปด ดีที่ทุกเช้าวันนี้ขอบคุณพระเจ้า. ' คุมดาบปลายปืนไม่เจาะจงและเดินออกไป สุนัขสร่างเมาและมีจิตสำนึกของความเรียบร้อยของตัวเองลดลงหลังจากที่พวกเขา เราเดินออกจากสนามตะแลงแกงอดีตเซลล์ประณามกับนักโทษที่รอพวกเขาลงไปในสนามใหญ่กลางของเรือนจำ นักโทษภายใต้คำสั่งของผู้คุมที่ติดอาวุธด้วย lathis ถูกแล้วได้รับอาหารเช้าของพวกเขา พวกเขานั่งอยู่ในแถวยาวแต่ละคนถือ pannikin ดีบุกขณะที่ทั้งสองผู้คุมด้วยถังเดินรอบตักออกข้าว ดูเหมือนว่ามันจะค่อนข้างอบอุ่นฉากครึกครื้นหลังจากที่แขวนอยู่ บรรเทามหาศาลมาให้เราในขณะนี้ว่างานที่ทำ หนึ่งรู้สึกว่าแรงกระตุ้นที่จะร้องเพลงเพื่อเจาะเข้าสู่ระยะการยิ้มในใจ ทั้งหมดในครั้งเดียวทุกคนเริ่มพูดเจื้อยแจ้วร่าเริง. เด็กเอเชียเดินข้างฉันพยักหน้าไปสู่วิธีการที่เราได้มาด้วยรอยยิ้มที่รู้: 'คุณรู้หรือไม่ครับเพื่อนของเรา (เขาหมายถึงคนตาย) เมื่อเขาได้ยินเสียงของเขามีการอุทธรณ์ ถูกไล่ออกเขาโกรธบนพื้นของมือถือของเขา จากความน่ากลัว - กรุณาใช้เวลาหนึ่งของการสูบบุหรี่ของผมครับ คุณไม่ได้ชื่นชมกรณีเงินใหม่ของฉันครับ? จาก boxwallah สองรูปีแปด annas . สไตล์ยุโรปที่ดีงาม ' หลายคนหัวเราะ - สิ่งที่ไม่มีใครดูเหมือนบางอย่าง. ฟรานซิสกำลังเดินโดยผู้กำกับพูดเรื่อยเจื้อย 'ดีครับ Hass ทั้งหมดที่ส่งผ่านออกด้วย satisfactoriness สูงสุด มันวาสทั้งหมดเสร็จ - สะบัด! เช่นนั้น. นางสาวมันไม่ได้เสมอดังนั้น - Oah ไม่มี! ฉันได้รู้จักกรณีที่แพทย์ wass จำเป็นต้องไปอยู่ใต้ตะแลงแกงและดึงขาของนักโทษเพื่อให้แน่ใจว่าเสียชีวิต ไม่ถูกใจที่สุด! ' 'เกี่ยวกับการบิดตัวไปมาใช่มั้ย? นั่นคือไม่ดี 'กล่าวว่าผู้กำกับ. 'Ach ครับมัน iss เลวร้ายยิ่งเมื่อพวกเขากลายเป็นวัสดุทนไฟ! ชายคนหนึ่งผมจำได้ยึดติดกับบาร์กรงฟ่อเมื่อเราไปที่จะพาเขา o

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันอยู่ในพม่า เช้าที่เปียกชุ่มของฝน . แสงที่เหมือนแผ่นฟอยล์สีเหลือง คือเอียงกำแพงสูงเข้ามาในคุก หลา เรารออยู่ข้างนอกประณามเซลล์แถวเพิง fronted คู่บาร์ เหมือนกรงสัตว์เล็ก แต่ละเซลล์วัดประมาณ 10 ฟุตโดย 10 และก็ค่อนข้างเปลือยภายในยกเว้นเตียงไม้กระดานและหม้อน้ําดื่มในบางส่วนของพวกเขาผู้ชายสีน้ำตาลเงียบเป็นนั่งยองๆอยู่ที่บาร์ภายในด้วยผ้าห่มของพวกเขา draped รอบพวกเขา เหล่านี้ถูกประณามคน เนื่องจากถูกแขวนคอภายในสัปดาห์ถัดไปหรือสอง

หนึ่งนักโทษถูกนำออกจากเซลล์ เขาเป็นฮินดู จุดประกาย อ่อน ของมนุษย์ กับหัวโกนและตาของเหลวที่คลุมเครือ เขามีหนวดงอก , หนา , ช่างใหญ่ไปสำหรับร่างกายค่อนข้างเหมือนหนวดของผู้ชายการ์ตูนในหนัง หกสูงอินเดียผู้คุมเฝ้าเขา และทำให้เขาพร้อมสำหรับแขวนคอ สองของพวกเขายืนอยู่ด้วยปืนและดาบปลายปืนถาวร ในขณะที่คนอื่น ๆใส่กุญแจมือเขา ผ่านโซ่ผ่านกุญแจมือและคงที่เป็นเข็มขัดของพวกเขาและสะบัดแขนของเขาแน่นไปที่ด้านข้างของเขา มันแออัดมากเกี่ยวกับเขาด้วยมือของพวกเขาเสมอกับเขาในระวัง กอดรัดจับ ราวกับว่าทั้งหมดในขณะที่ความรู้สึกเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาอยู่ตรงนั้น มันเหมือนกับการจัดการปลาซึ่งยังมีชีวิตอยู่ผู้ชายและอาจกระโดดกลับลงไปในน้ำ แต่เขาก็ค่อนข้าง unresisting หยุ่นแขนของเขาอย่างเหนื่อยอ่อนกับเชือก โดยที่เขาแทบจะไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

นาฬิกาหลงและแตรเดี่ยวเรียกอ้างว้างบางในอากาศเปียก ลอยมาจากค่ายทหารที่ห่างไกล ผู้ดูแลคุก ที่ยืนนอกเหนือจากส่วนที่เหลือของเราอย่างมีอารมณ์ขุ่นมัว prodding กรวดกับไม้เท้า ยกศีรษะของเขาที่เสียง เขาเป็นหมอทหาร กับหนวดแปรงสีฟันสีเทาและเสียงแหบ . เพื่อเห็นแก่พระเจ้าเร็วเข้า ฟรานซิส , ' เขากล่าวว่า ' หงุดหงิด . คนที่ควรจะตายไปแล้วนี่ไม่ คุณพร้อมหรือยัง ?

ฟรานซิส หัวหน้าผู้คุม , ทมิฬอ้วนในชุดสูทสีขาว และแว่นตา ดอกทอง โบกมือดำของเขา’ ครับท่าน ครับท่าน ' เขา ' ฟอง . ทุกคนจึงควรเตรียม เพชฌฆาตจึงรอ เราจะดำเนินการ '

'well ด่วน มีนาคม แล้ว นักโทษที่ไม่ได้รับอาหารเช้าของตนจนเสร็จงานนี้ . . .

เราตั้งค่าออกสำหรับแขวนคอสองผู้คุมเดินออกมาทั้งสองข้างของนักโทษ ด้วยปืนของพวกเขาที่ความลาดชัน ; สองคนเดินใกล้ชิดกับเขา จับเขาด้วยแขนและไหล่ เหมือนที่เคยผลักดันและสนับสนุนเขา ที่เหลือ ผู้พิพากษาและชอบ ตามมาข้างหลัง ทันใดนั้น เมื่อเราได้ออกไปสิบหลา ขบวนหยุดสั้น ๆโดยไม่ต้องสั่งหรือเตือน สิ่งที่น่ากลัวเกิดขึ้น - สุนัข